those early mornings..

Als er één ding was waar Faye toch wel de meest godsgruwelijke hekel ter wereld aan had, waren het wel ochtenden. Ze kon wel duizend redenen geven waarom ochtenden zo vreselijk waren, maar het kwam er vooral op neer dat ze te vroeg waren. Te vroeg en meestal nog donker en saai en koud en zo. Helaas voor haar was het op dit moment ochtend en bevond ze zich al een halve minuut in de algemene ruimte van disturbia clinic. En laten we wel wezen, een halve minuut was voor iemand met ADD(=attention deficit disorder) best lang. Gelukkig kwam daar nog een vorm van amnesia bovenop zodat Faye, of Fee zoals de meeste mensen haar noemden, haar aandacht nooit langer dan tien seconden ergens bij kon houden en het vervolgens ook weer te vergeten. Het kleine, roodharige meisje huppelde dan ook ongeduldig op en neer in niet meer dan een gigantisch te groot shirt (waar ironisch genoeg voor een pyromaan heel groot 'FIRE' op stond geprint) en een shortje dat nauwelijks te zien was onder het shirt. Geen schoenen. En het was herfst. In volle vaart huppelde het meisje nog maar eens van de ene naar de andere kant van de ruimte. Eigenlijk had ze zin om te gaan gillen en te schreeuwen maar ze deed het maar niet. Maar hé, waarom niet eigenlijk? Midden in een huppelpas stopte ze en keek met grote ogen om zich heen, om vervolgens met een theatrale zucht op de grond in elkaar te zakken. "Ik verveel me." Meldde ze aan de kale vloer, die haar begripvol aanstaarde. Ze rolde zich op haar rug en keek aandachtig naar het plafond. Misschien moest ze hier verder gaan slapen zodat de ochtend sneller voorbij ging. Eigenlijk best wel een goed idee. Niemand die er hier raar van op zou kijken, er waren hier toch al genoeg rare mensen. Oh, de ironie. Alleen het probleem van slapen was dat ze hier geen dekens en geen kussens had. En helaas was het hier ook geen hotel waarbij je dat gewoon zomaar even kon regelen. 'Wilt u op de grond slapen mevrouw, maar natuurlijk mevrouw, we regelen het meteen mevrouw,' maarja, helaas was dat alleen Fee haar overactieve fantasie. Gelukkig bezat ze die fantasie, want dan kon ze ook met een geweldige oplossing voor haar ik-moet-kussens-en-een-deken probleem verzinnen. De roodharige was nu al voor anderhalve minuut naar het plafond aan het staren en als je haar kende zou je er bijna bang van worden. Wat was er in deze ruimte? Banken waar je op kan zitten of liggen. Maar banken waren zo overrated, de vloer was veel leuker. En mensen, die waren er ook in deze ruimte. Ze had er nog niet echt aandacht aan besteed, want ze was veel te druk in haar hoofd met andere dingen dan mensen, maar die optie was eigenlijk best interessant. Als ze nu eens iemand gebruikte als.. kussen. Wat een goed idee! Ze was gewoon geniaal, al zei ze het zelf. Om maar even daad bij woord te voegen zei ze het dan ook maar even hardop. "Ik ben geniaal," waarna ze opstond en met zoekende ogen om zich heen keek. Welke persoon zou een goed kussen zijn? Ah, die daar in de hoek zou prima kunnen functioneren, volgens Faye. Met een brede grijns -plotseling leek ze weer een lief klein meisje met duizenden sproetjes- trippelde ze op de persoon af. "Hallo!" Groette ze deze, met twinkelende ogen.

Misschien was ze wel raar. Yana strekte haar armen uit, ging met haar handen door haar warrige dos krullend haar en keek helder uit haar bruine ogen. Op het eerste gezicht was het raar een meisje als Yana hier te zien. Ze leek normaal, had een gezond verstand en wist op de meeste vragen een antwoord. Ondanks die feiten op een rijtje gezet te hebben, had Yana extreme hallucinaties, die zo levendig voor haar waren, dat ze in een ver verleden had gezworen met Magere Hein hemzelf gesproken te hebben en zelfs zijn zeis vast gehouden te hebben. Apart. Yana snoof een keer en sjouwde een veel te zware weekendtas achter zich aan. Wat je er ook van maakte, ze was nou niet bepaald van plan hier lang te blijven. In haar hoofd was ze al honderd keer ontsnapt door het raam, tweeduizend keer door een katapult over de gefantaseerde muren heen gesprongen of vloog ze zo weg van deze naargeestige plek. Veel begreep ze er niet van, waarom zij zelf hier in vredesnaam heen gebracht was en ze vond de plek angstaanjagend, ook al kon ze de vinger niet op de zere plek leggen en zeggen waarom. Niemand had haar ooit eerder verteld dat ze misschien wel gek was. Nee, ze waren allemaal vol medeleven geweest toen Yana tot in de kleinste details vertelde over haar zelfmoordpoging. De adrenalinekick die het had gegeven was onbeschrijflijk geweest toen ze had gesprongen, waardoor ze het vaker en steeds extremer deed. In het begin was het simpelweg om de kick en een poging om zich echt naar het hiernamaals te helpen. Daarna werd het steeds meer een obsessie, misschien wel een verslaving voor haar. Yana sjokte verder. Niemand had haar verteld dat het verkeerd was, wat op zichzelf niet vreemd was. Je moest bedenken dat ze het stil hield, voor zichzelf. Yana was niet zo'n prater, maar degenen die haar kenden wisten dondersgoed dat ze op hun tellen moesten passen als het Yana niet aanstond, want ook al was ze geen wellustige spreekster, je bleef van haar dingen af en je sprak haar niet tegen. Punt.
Yana wierp een blik op de deur en op het nummertje dat ze in haar handen gedrukt had gekregen van streng ogend iemand met een strakke knot. Ze lette niet helemaal erop, maar het leek te kloppen. Ze zou een kamer voor zich alleen hebben, om 'te wennen', maar dat was waarschijnlijk niet nodig, als het aan Yana lag. Binnen een week was ze hier weg. Ze klopte voor de zekerheid toch op de deur voor ze hem opendeed. Toen de deur eenmaal los was, zag ze een meisje daar al zitten.
'Ik ben vast verkeerd gelopen. Dit is zeker niet kamer 323?' vroeg ze met een nogal schaapachtige grijns aan het meisje dat ze niet kende. Ze zag er aardig uit, dat moest Yana toegeven. Lelijk was ze niet. Yana bedacht hoe ze eruit zou zien naast dit figuur en bedacht dat het contrast tussen hun twee behoorlijk groot was. Yana had een bleke, bijna witte huid en donkere wallen rond haar ogen, die tevens van zichzelf ook al behoorlijk donker waren. Yana kuchte een keer zacht en trok de tas mee naar binnen, naast zich. Ze keek nog eens wat beter rond. Shit, dit was nog niet eens een slaapkamer.
'God ik ben denk ik nog niet helemaal wakker. Denk ik,' voegde ze er vervolgens aan toe terwijl ze plaats nam naast het roodharige meisje, waarvan Yana alleen het haar al fascinerend vond.

Het roodharige meisje draaide vrolijk in de rondte terwijl de deur achter haar open ging. Ze wilde dat ze een stift had waarmee ze deze saaie muren in deze saaie ruimte kon versieren. Ze kon grote vlammen op de muur tekenen, of schilderen. Of de hele muur sowieso gewoon aansteken, was ook leuk. Uiteindelijk ging haar aandacht van de muur weer naar de persoon waarmee ze geacht werd een gesprek te voeren. Niet dat het een normaal gesprek zou worden, want Fee was ongeveer om de tien seconden door iets anders afgeleid en vergat soms halverwege iets totaal waar ze mee bezig was. Maargoed. Persoon. Focus. Haar twinkelende ogen bekeken nieuwschierig het gestalte voor haar. Een meisje met een bleek gezicht, donkere ogen en diepe wallen. Misschien had ze wel een slaaptekort ofzo. Hmm. Slapen. Was er niet iets met slapen geweest vandaag? Ach, wat maakte het ook uit. Faye was nu toch al wakker. Het kleine meisje richtte zich in haar volle lengte (niet zo groot) op en keek het meisje tegenover haar verbaasd aan. Nee, dit was zeker niet kamer 323. Blijkbaar was ze, zoals Faye al vermoedde en zoals het meisje zelf ook bevestigde, nog niet helemaal wakker. "Geeft niet," antwoordde ze toegefelijk, terwijl haar aandacht plotseling op de tas van het meisje werd gefixeerd. Oeeeehw, wat zat er in deze tas. Misschien had ze wel lucifers! Of kaarsen. Of kussens. Of andere spullen die Faye niet had en wel graag wilde hebben, je wist maar nooit. Maar het meisje zou haar nooit zomaar vertellen wat ze in haar tas had zitten, tenzij ze misschien vrienden waren ofzo, bedacht Fee langzaam. Juist. Ze moest vrienden worden. Vrolijk sprong ze overeind en grijnsde breed. "Oh, vergeef me voor mijn onbeleefdheid, mijn naam is Faye! F-A-Y-E, zo spel je het!" Giechelde ze. "Hoe heet jij? Waar kom je vandaan?" Begon ze vragen af te vuren, terwijl ze opnieuw door de ruimte begon te huppelen. Stilstaan was niet haar sterkste punt. "Weetje ik kom uit het circus, ik temde tijgers." Meldde ze even later, terwijl ze een rondje om haar eigen as draaide en het meisje voor haar recht aankeek met een felle blik. Dit laatste was natuurlijk een leugen; het kon ook niet anders als pathalogische leugenaar. Dan wist je de helft van de tijd niet of Faye wel de waarheid sprak of niet.

Yana's ogen flitsten van de ene kant van de kamer naar de andere kamer. Voor een slaapkamer was het net iets, iets te, te, openbaar! Dat was het woord! Yana ging met haar hand door haar krullende haren heen. En nu... Yana haalde een keer diep adem voor ze het meisje weer recht aankeek. Ze was niet verlegen, of althans: Dat maakte ze zichzelf wijs. Of men haar als verlegen of angstig op dit moment omschreef, kon haar weinig schelen. Dat kon het in het algemeen eigenlijk.
'Weet je dat ik nog nooit iemand heb gezien bij wie rood haar goed staat? Jij bent serieus de eerste,' zei ze wat ongemakkelijk tegen de, hoe zei ze dat ze heette? Yana was blij dat het meisje het nog eerst voor haar gevoel honderdentwintig keer haar naam vertelde. Yana's ogen schoten verbaasd open toen het meisje, excuus, Faye haar naam vroeg. Was ze serieus geïnteresseerd in Yana's toch al niet bijster interessante leventje? Yana merkte dat het lachen van Faye aanstekelijk werkte en grinnikte, weliswaar iets minder zeker van zichzelf dan de Ginger, maar lachen is lachen, niet? Yana opende haar mond om te antwoorden toen het meisje weer verder ging met vragen stellen. Yana voelde dat haar kalmte ietwat afnam. Rustig blijven. Niet gestresst raken. Er zijn geen spastische, groene tentakels die uit haar lijf spuiten en Yana moest zichzelf voor haar gevoel tig keer vertellen dat ook zij niet de Sumarai, of Japanse vechtkunsten beheerste. Yana trilde lichtjes met haar handen en richtte haar groot geworden ogen weer op het meisje. Ze telde voor zichzelf langzaam tot tien voor ze antwoord gaf.
'Faye. Dat hoor je niet dagelijks,' zei Yana, in poging tot een compliment, hoewel het er lichtelijk krampachtig uit kwam. Yana stond zichzelf weer toe te ademen, wat ze onbewust had gestopt. Ze stak haar hand uit om zich voor te stellen, bleef wat beteuterd staan en zei daarna, terwijl ze haar hand weer net zo snel liet zakken als dat ze hem uitgestoken had, : 'Yana. Mijn naam schrijf je net zoals je het hoort, alleen dan met een Y aan het begin.' Het klonk opvallend wankel naast de vastbesloten, of in ieder geval vastberaden stem van Faye. Yana hoorde het contrast ook. Ze vloekte binnensmonds en haalde wat onhandig haar hand door haar haar heen om zich een beetje een houding te geven. Ze speelde met het koordje dat aan de tas zat en hield vanuit haar ooghoeken Faye in de gaten. Hoewel het zéér onwaarschijnlijk was dat Faye een revolver, mes of ander dodelijk wapen, een haarborstel bijvoorbeeld, met zich mee droeg, kon je niet voorzichtig genoeg zijn. Yana keek stomverbaasd op toen Faye zei dat ze tijgers temde.
'Tof! Ik heb gezwommen naast de krokodillen in de Meppeler Gracht,' zei Yana met een wrange glimlach. Dat het een hallucinatie was, vertelde ze er maar niet bij. Ze was immers niet gek

Het meisje tegen over haar leek een beetje op een hertje gevangen in het licht van de koplampen van een naderende auto. Auw. Was Faye haar felle blik dan het verblindende licht waarin ze het meisje gevangen hield? Nee toch zeker. Maar wel een mooie woordspeling. Bij het compliment van het meisje voor haar -oh, wist ze haar naam toch maar!- over haar rode haar sloeg Fee bijna verlegen haar ogen neer. Ze kon niet zo veel aan haar ginger-heid en besproette gezicht doen maar vond het leuk dat andere mensen het ook leuk vonden, ofzo. Aah, blijkbaar begon het meisje voor haar zich al wat meer op haar gemak te voelen, ze begon in ieder geval al heel wat meer menselijkere reacties te tonen zoals lachen en prutsen met haar haar enzo. Of was dat iets typisch voor meisjes, dat ze altijd aan hun haar moesten zitten. Nu had het meisje voor haar wel hele mooie zwarte krullen dus ze kon zich voorstellen dat je daar graag aan zat. Hoe zou het voelen om krullend haar te hebben? Uiteindelijk stelde het meisje tegenover haar zichzelf ook voor, als Yana. "Wel, aangenaam kennis te maken Yana!" riep ze vrolijk uit, om maar weer spontaan op en neer te springen. Over hyperheid gesproken. Yana vond het tof dat ze tijgers temde -en dat was het ook, zeg nou zelf, met gigantische roofdieren worden opgesloten in een kooi was gewoon gruwelijk tof- en vertelde vervolgens iets over zichzelf. Iets met krokodillen in een gracht. Kijk, dat was nog eens een goed verhaal! Geïnteresseerd keek ze Yana met een half-open gevallen mond aan. "Wow! Maar krokodillen enzo, die hebben toch heeeeel veeeel grote tanden! En kaken die botten kunnen vermorzelen enzo! Dat je dat durfde!" Riep Fee bewonderend uit, zwemmen met krokodillen was echt gruwelijk stoer. "Ik wil ook een keer zwemmen met krokodillen." Besloot ze voor haarzelf. "Ik ga het opschrijven, voordat ik het vergeet!" Ze begon driftig in de zakken van haar shortje te zoeken tot ze een tot een propje opgevouwen papiertje vond, waar al allerlei opmerkingen op stonden gekrabbeld. Het roodharige meisje leed namelijk aan een vorm van geheugenverlies en om dat te voorkomen probeerde ze zoveel mogelijk op te schrijven, ook al was de helft van wat ze dacht dat belangrijk was om te onthouden natuurlijk onzin. Ze stond er op het briefje ook 'boodschappen doen,' terwijl ze toch echt opgesloten zat in een kliniek enzo. "Een pen, een pen, een pen," mompelde ze ongeduldig terwijl ze om zich heen keek. "Heb jij toevallig een pen bij je?" Vroeg ze vervolgens aan Yana. Ze moest namelijk iets opschrijven, voordat ze vergeten was wat ze ook alweer op zou schrijven. Dat zou wel typisch iets voor Fee zijn.