Where are you? [Andy]

Boos haalde Ashley uit naar de mannen die hem mee probeerden te nemen. "Nee, zeg ik je. Ik ga niet mee!" Schreeuwt hij en hij probeert zich los te trekken. De mannen ontwijken zijn klappen en houden hem stevig vast. "Nee, laat me hier! Ik wil naar Andy toe!" Ineens wordt alles zwart voor zijn ogen. Ze hebben hem verdoofd... Als Ashley wakker wordt ligt hij in een busje. De mannen zitten voorin, hij ligt op de achterbank. Zijn handen en voeten worden stevig bij elkaar gehouden door boeien. Hij kreunt en komt voorzichtig en onhandig overeind. "Waar gaan we eigenlijk naartoe?" Vraagt hij zich hardop af. De mannen reageren niet. Ze kijken niet eens om. "Hé. Ik vraag wat." Zegt hij boos. Een van de mannen draait zich met een ruk om. "Nog één woord en je hebt grote problemen." Zegt hij. Ashley kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en gaat dan boos uit het raam staren. "We gaan naar de disturbia kliniek. Je word daar opgenomen omdat je homo bent." Ashley trekt weer een wenkbrauw op. "Sorry?" "Wat heb ik je nou gezegd? Geen woord meer!" Hij zucht boos en denkt dan aan zijn lieve Andy, die hij nu waarschijnlijk nooit meer weer zal zien.

Ineens rijd het busje een dorpje in. Het is stil, alles lijkt wel verlaten. Ze stoppen voor een groot, grauw gebouw. De man maakt de boeien om zijn enkels los. "Uitstappen." Zegt de man boos en Ashley doet maar wat hij zegt. Eindelijk even zijn benen strekken. Er worden een paar koffers uit de kofferbak gehaald. Ashley herkent de koffer van zijn favoriete basgitaar direct. "Zou ik die misschien mogen dragen?" Vraagt hij en hij wijst naar de koffer. De man kijkt hem met opgetrokken wenkbrauwen aan, maakt dan zijn handboeien los en drukt de gitaar in zijn handen. "Dankuwel." Ze lopen naar binnen toe. "Maak de koffer eens open." Zegt de man en Ashley doet direct wat hem gezegd word. Hij haalt de gitaar er voorzichtig uit en laat zien dat er niets aan verboden waar in zit. De man knikt. "Ja, is prima. Deze neem ik wel mee voor controle. Je krijgt hem vanavond weer terug. Welkom in je nieuwe thuis." Ashley knikt en loopt door. Hij komt in een grote kamer terecht. Welkom in je nieuwe thuis. Mijn nieuwe thuis? Hij grinnikte onwillekeurig. Kom op zeg. Alsof hij zich hier ooit thuis zou gaan voelen, zonder zijn vriend, en zijn beste vrienden. Hij ploft op een bank en haalt zijn gitaar weer uit de koffer. Het is een wit met zwarte Dean Spire. Speciaal voor hem gemaakt. Hij begint wat te spelen. Oh, wat zal hij Andy missen.

Where's my Andy?

[Ik doe ff dat ze een tijdje later Andy ook komen ophalen ]

De zwartharige jongen slenterde rond in het kleine stadje waar hij woonde. Normaal gezien had Ashley al lang moeten komen opdagen, maar hij was er nog steeds niet. Ook had Andy nog geen bericht van hem gekregen via sms, was er dan wat mis? Hij wandelde naar Ash' huis en klopte op de deur. Een vrouw deed de deur open. 'Jij weer? ERUIT!' Schreeuwde ze, met tranen in haar ogen. "Wa.. wat is er gebeurd? Waar is Ash?" Vroeg Andy, hij rilde eventjes, waar was zijn vriend? Hij schudde zijn hoofd en greep Ashley's moeder vast bij haar schouders. "Waar is Ashley?" Zei hij, rustig en rechtuit, maar binnenin werd hij echt gek. 'Weggehaald, hij is naar een kliniek, voor gestoorde kinderen.' Andy keek naar zijn voeten en liet haar los. en kliniek? Voor GESTOORDEN? Hij beet op zijn lip en begon na een tijdje bloed te proeven, waarna hij zonder woorden wegrende.
"Nee..NEE.. Ashley.." Andy schudd zijn hoofd, de gedachte dat hij zijn lieve Ashley nooit meer zou kunnen zien verscheurde hem, zijn stem, zijn glimlach, hm omhlzen. Andy kon er niet zonder. Verdwaald in gedachten liep hij het kleine park van het dorp in.
'Blijf staan, geen woord, geen beweging, en dan gebeurt er niks.' Andy verstijfde, en draaide zich toch om, twee mannen stonden nu voor hem. "Wat gebeurt hier?" Vroeg zijn zware stem. 'Ik zei geen beweging! Jij gaat met ons mee!' Andy keek naar de man, en kneep zijn ogen tot slpleetjes. "Nooit! Ik moet hier blijven! Voor Ash!" Riep hij, en proberde te vluchten. Maar een van de mannen greep hem vast en duwde hem het busje in. Hij probeerde zich los te worstelen maar het was tevergeefs, er werd een spuit in zijn arm gedrukt en Andy viel verdoofd op de grond.
Langzaam opende de jongen zijn ogen, om te wennen aan het licht dat via het raampje naar binnen scheen. "Waar brengen jullie me naartoe? En.. waarom?" Vroeg hij, zijn stem schor en pijnlijk van te slapen. 'We brengen je naar Disturbia Clinic, je ouders accepteerden niet dat je ook voor jongens valt, en vinden je nogal gestoord van hoe je met wondes en bloed omgaat.' Andy grijnsde "Maar bloed is leuk" Zei hij.
Plotseling kwam het busje tot stilstand, en werden Andy's handen losgemaakt, hij nam zijn koffers en stond in de ingang. Het was stil in dit dorp, en hij stond voor een groot, grauw gebouw. Maar binnenin dit grote huis was het niet zo stil als buiten, er kwam veel geluid van in het gebouw. 'Ga maar naar binnen, welkom .. thuis' Zei de ene man, en Andy stapte binnen. Hij kwam in een grotere, witte zaal, en was zeker niet de enigste hier. De jongen beet op z'n lippiercing en keek rond, dit was zijn nieuwe thuis? Wat moest dat voorstellen, een tehuis met allemaal andere kinderen die hij niet kende en Ash was er niet eens hoe kon dat zijn thuis nu zijn? Toen hij verder wandelde hoorde hij opeens de noten van een liedje dat hij kende, en keek die richting uit, daar zat nog een jongen, met zwart haar, een bekend gezicht, en een zwart-witte Dean Spire. "A..ASH?!" Zei Andy, met een glimlach op zijn gezicht, en stapte naar hem toe, waarna hij naast de jongn neerplofte. "Ash, ik dacht dat ik je echt nooit meer ging zijn, echt, dit was even fucked up, wow." Zei hij met zn zware stem, en grijnsde, waarna hij Ashley even omhelsde en hem toen terug losliet. Zijn arm deed opzich nog steeds pijn van de verdoving die hij er in had gekregen.

(Ik moet nog ff in zijn character komen xD)

Ashley hoort iemand binnenkomen, maar hij speelde gewoon door, alsof hij het niet hoorde. Hij mist Andy zo. Nu al. Waarom moesten ze hem nou meenemen? Zijn handen glijden voorzichtig en vloeiend over de hals van de grote gitaar heen. De persoon achter hem blijft staan. Zeker ook net nieuw. "A-ASH?" Hoort hij ineens. Een zware stem... Maar die stem herkent hij! Ineens ploft er een jongen naast hem neer. Het kan niet. Het kan gewoon niet. "Ash, ik dacht dat ik je echt nooit meer ging zien, echt, dit was even fucked up, wow." Zegt de jongen naast hem en ineens krijgt Ashley een knuffel. Nee. Dit is wél echt. Dit kán hij zich niet verbeelden! Ashley kijkt voorzichtig op en ziet inderdaad Andy naast zich zitten. De tranen stromen ineens over zijn wangen heen. "Andy? Ben je hier echt? Droom ik dit niet?" Vraagt hij aarzelend. Andy grijnst en dan besteft Ashley dat het écht was. "Oh, ANDY! IK HEB JE ZO GEMIST!" Ashley legt snel zijn bas weg, en duikt in de armen van zijn vriend. De tranen stromen steeds sneller, en hij legt zijn hoofd tegen de schouders van Andy. "Waarom ben jij hier? Waarom? Je hoort hier niet." Ashley sluit zijn ogen even met een glimlach. Op dit moment was hij de gelukkigste persoon op aarde.

Andy zat naast Ashley , en die keek hem nogal verward aan. Waarna stranen uit zijn ogen komen en over zijn wangen stroomden. "Andy? Ben je hier echt? Droom ik dit niet?" Andy grijnsde lichtjes. "Nee Ash, ik ben hier, echt." Hij glimlachte, en opeens schreeuwd Ashley vrolijk; "Oh, ANDY! IK HEB JE ZO GEMIST!" De jongen legde zijn bas aan de kant en duikt in zijn armen, waarna Andy zijn armen om hem heen sloot ok glimlachte. "Waarom ben jij hier? Waarom? Je hoort hier niet." Momplde de jongen tegen zijn schouder aan. Andy legde zijn hoofd neer op dat van Ash. "Ik denk voor dezelfde reden als jij hier bent hoor, mijn ouders accepteren me niet zoals ik ben... Maar ik ben hier nu, en we zijn terug samen, ik dacht echt dat ik je nooit meer zou terugzien." Zijn stem was minder vast op het einde, en hij glimlachte, met tranen over zijn wangen stromend. "Echt Ash, ik weet niet wat ik gedaan zou hebben..." Hij ging war rechter zitten, maar hield de jongen nog steeds tegen zich aan. Meeste mensen keken hun nogal vreemd aan, maar Andy vond hun ook niet helemaal normaal. Hij grinnikte zachtjes. "Dan bn je hier ook nog maar net he? Wel jammer dat de anderen hier niet zijn, we zouden de band terug kunnen opstarten hier. Zou wel awesome zijn." Hij grinnikte zachtje en keek naar buiten, het was intussen aan het sneeuwen, het perfecte weer om gewoon samen te zitten.

Ik denk voor dezelfde reden als jij hier bent hoor, mijn ouders accepteren me niet zoals ik ben... Maar ik ben hier nu, we zijn terug samen, ik dacht echt dat ik je nooit meer zou terugzien." Andy's stem is wat minder vast op het laatste stukje. "Echt Ash, ik weet niet wat ik gedaan zou hebben." Ashley glimlacht door zijn tranen heen. "Oh Andy, echt, ik ben zó blij dat ik je terug heb. Ik... Ik zou het niet overleven zonder jou, denk ik." Hij kijkt op naar Andy en schiet in de lach. "Oh Andy. Je hele make-up is uitgelopen." Voorzichtig veegt Ashley de uitgelopen zwarte strepen van Andy's wangen weg en houd zijn gezicht even tussen zijn handen. Dan drukt hij snel en kort even een kus op Andy's lippen en knuffelt hem dan. "Ik zou echt niet weten wat ik zonder jou aan zou moeten." Ashley gaat bij Andy op schoot zitten en legt zijn hoofd op de schouder van zijn vriend. Hij zucht en doet zijn ogen dicht.