~Thoughtless~

Percy beet zachtjes op zijn onderlip hij kwam niet vaak buiten. Eigenlijk zat hij negen van de tien keer op zijn kamer. Hij sprak niet veel mensen, wist ook niet wat hij tegen mensen moest zeggen. Ook wilde hij geen aandacht trekken door het feit dat hij samen met Stefan en Jared een bewaker hadden mishandeld met een fiets. Nou ja, mishandeld. Ze hadden hem aangereden terwijl ze met zijn drieën op een fiets zaten. Vraag hem niet hoe ze dat voor elkaar hadden gekregen, een normale fiets zou het nooit houden onder dat gewicht. In elk geval kreeg Jared het geweldige idee om de bewaker aan te rijden. Percy wist het niet zeker, maar volgens hem had de bewaker zijn been gebroken. Hij was samen met Jared en Stefan weggerend, maar toch bij hun kraag gegrepen waar hij in de isoleercel werd geduwd. En als je denkt dat de rest van de isoleercel zitting een plezier was, nou nee. Eerst gingen ze een spel spelen waarbij Percy een bewaker moest vragen om een meisje en chocola. Hij had eerder verwacht dat de bewaker hun zou uitlachen, maar dat viel mee. In plaats daarvan stuurde hij ons Dahlia. Percy had niks tegen Dahlia in tegen deel zelfs, maar dat was gewoon een ongelukkig moment om hem samen op te sluiten met Dahlia. Percy zuchtte zachtjes terwijl hij op de drempel van de deur stond. Het was drie weken geleden dat Percy de frisse buitenlucht had geroken. De bewakers hadden hun drie weken op laten sluiten, vandaag mochten ze vrij. Eerst wilde Percy terug gaan naar zijn kamer en gewoon op zijn bed gaan liggen en slapen. Maar waarschijnlijk gingen Stefan en Jared al naar hun kamer. Percy vond ze beide erg aardig maar na drie weken wilde hij wel even iemand anders zien. Hij knipperde met zijn ogen tegen het felle licht dat buiten was, eigenlijk merkte hij nu pas op hoe donker het was geweest in de isoleercel. Of het kwam door het kleine licht dat ze hadden in de cel, maar alle kleuren leken veel feller te zijn dan normaal.

Percy stapte de drempel af richting de tuin. Hij wist niet precies waar hij naar toe moest gaan, misschien kon hij weer op het bankje in de tuin gaan zitten. Is wel zo leuk om zijn isoleercel – uitje af te sluiten met het bankje waar het allemaal begon. Percy glimlachte zwakjes en schudden zachtjes zijn hoofd. Dat was waanzin, hij liep langs het bankje. Hij zou hier niet zijn isoleercel – uit aflsuiten, dat had hij al gedaan toen hij de deur uit gestapt was. Percy liep door over de stenen pad en kwam uit bij een stukje park waar de fontein in het midden stond. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij even op het pad stil bleef staan. Hij was blij dat niemand hier was, hij had niet echt behoefte aan mensen. Hij had er al genoeg gezien de afgelopen weken. Hij voelde de ketting van Dahlia tegen zijn huid branden, hij moest hem nog steeds terug geven. Hij wilde hem niet terug geven, dan zou Dahlia niet meer tegen hem willen praten daarna. Hij had geen aanknopingspunt meer om met haar te praten. Percy liep dichter naar de fontein toe. Hij haalde zijn hand door het water. Het koude water liet een rilling door zijn lichaam lopen. Hoe zou het zijn om onder gedompeld te zijn in het water. Dat je, je ogen opent onderwater en alleen nog alles kan zien door het water. Percy beet harder op zijn onderlip en liet zijn hand verder door het water glijden. Het moest fantastisch zijn om in het water te liggen en alleen nog maar te hoeven wachten totdat het water zich zo om je heen sloot dat de dood je snel kwam halen. Een beangstigde gedachte, maar ook een fijne gedachte. Het feit dat er iemand altijd op je wachten als je dood zou gaan. Niemand wist dan hoe de dood er uit zou zien, maar het was al aardig dat hij altijd op je wacht. Percy glimlachte en haalde zijn hand uit het water. Zou hij het durven om in de fontein te gaan liggen? Om gewoon zijn ogen te sluiten en te wachten totdat het water hem dichter bij de dood zou brengen? Hij droogde zijn hand af aan zijn broek en beet harder op zijn onderlip. Toen zijn hand gedroogd was aan zijn broek keek Percy om zich heen. Niemand die hem zou tegen kunnen houden op dit moment. Hij streek opnieuw met zijn vingertoppen over het water en keek hoe het water rimpelde dat hij had aangeraakt. Niemand die hem tegen kon houden.


[Omdat Jack het vroeg, speciaal voor onze bewaker een topic. Jack]

Na het gesprek met de jongen, voelde hij zich toch wel een beetje schuldig. Of nja, niet schuldig. Maar hij had nu gewoon extra veel zin om naar huis te gaan. Om zijn kinderen in zijn armen te sluiten, om te luisteren naar de verhaaltjes over school. Welke tekeningen ze hadden gemaakt en al dat soort gedoe. Het was simpel, waarschijnlijk oninteressant voor veel mensen. Maar hij wilde gewoon even wat eerder thuis zijn. Zodat hij nog op tijd was voor ze naar bed gingen. En natuurlijk Cindy… Jack had vandaag te horen gekregen wat zijn loon was en gelijk berekent hoe lang hij moest werken voor een perfecte uitgebreidde bruiloft.
Een jaar, er vanuitgaande dat ze geen grote onverwachte rekeningen zouden krijgen. Het zou helemaal goed komen. Elke dag dacht hij eraan, hoe hij thuis zou komen en het haar zou vertellen. Hoe ze hem eerst verbaasd aan zou kijken en vervolgens in zijn armen zou vliegen van blijdschap. De prachtige jurk die ze zou dragen, het officiele. Hij kon niet wachten, Cindy was de ware, daar was hij 100% zeker van. Elke dag zou hij van haar houden en blij zijn met wat hij had gedaan. Dit jaartje werken had hij er graag voor over, voor je het wist was het toch voorbij.
Rustig onknoopte hij zijn blouse in de omkleedkamer, zijn werkkleding liet hij altijd achter op zijn werk. Hij ging Cindy echt niet belasten met die kleding van hier. Hij hing het blousje op voor morgen en ontknoopte zijn broek die hij ook ophing en in zijn tas rommelde naar zijn eigen kleding. Tot hij de deur hoorde en overeind sprong, een schoonmaker keek naar binnen en hij zag haar ogen verwijden. “Oh oh sorry sorry! Het spijt me!” riep ze, haar ogen schoten snel naar beneden en Jack trok een wenkbrauw op. Hij antwoordde niet, dus gooide ze de deur maar snel dicht. Hij rolde met zijn ogen en kleedde zich verder aan. Tijd om naar huis gaan.
Fluitend liep hij naar huis, niet meer denkend aan het voorval in de kleedkamer. Het was niet ver lopen, echt een groot dorp was het namelijk niet. Op zijn gemakje liep hij verder en kon het niet laten om zijn pas te versnellen toen hij zijn huis zag. Toch liep hij door en stopte bij de voordeur, stopte de sleutel in het slot en draaide die om.
“PAPA!” werd er gelijk geroepen en er verscheen een brede glimlach op zijn gezicht. Snel zette hij zijn tas neer en hurkte toen ze alle 2 aan kwamen rennen. Na 2 grote knuffels keek hij op. “Waar is mama?” vroeg hij met een lieve geduldige toon. “Boven, de was doen.” Antwoordde zijn oudste dochtertje. Ze was 6 en haar naam was Nadia. “Papa ik heb een tekening!” ondertussen was zijn zoontje, van 4 met de naam Tim naar de keuken gerent en riep nu. “Papa komt zo kijken, ik kom zo terug.” Antwoordde hij en zette zijn voet op de eerste tree. Nadia liep ondertussen terug naar de keuken. Die redde zich wel even.
Zo zacht mogelijk, om haar te verassen liep hij de trap op. De wasmachine stond op zolder dus hij wilde de 2e trap oplopen tot hij gerommel hoorde in de slaapkamer hoorde. Ze was vast al aan het opvouwen, dat deed ze altijd op de slaapkamer. Stilletjes sloop hij naar de deur en hoorde gehijg. “mmm ja Martijn!” hoorde hij schreeuwen. Door Cindy, zíjn Cindy. Wat was ze aan het doen. Hij hoorde het bed lichtjes kraken en een akelig gevoel bekroop hem, zijn handen trilde, hij kreeg het warm. Harder dan bedoelt trok hij de klink omlaag en trof daar iets aan, iets verschrikkelijks…
Blijkbaar was ze te druk bezig met zichzelf om hem te horen want hij zag haar liggen, met een man bovenop haar die nog steeds lekker verder ging. Haar armen waren stevig om hem heen geslagen en ze leek er van te genieten..
Hij wilde schreeuwen, er op los slaan, die man zijn kop eraf rukken. Maar hij deed niks, geen geluid wat er uit zijn keel kwam. Het voelde alsof hij versteend was… Geschokt staarde hij toe, hij wilde zijn hoofd wegdraaien maar het was… het was onmogelijk. Dit kon gewoon niet, onmogelijk, cindy? ”Jack?” hoorde hij plots. En uitdrukkingloos staarde hij haar aan. Hij zag dat ze onder de man weg kroop en daar stond, naakt. ”Het is niet…” mompelde ze en staarde naar de grond. “Wat is het dan?” grauwde hij, zijn stem terug. Hij kneep zijn ogen samen en staarde haar woedend aan. “Jij jij…” Zonder te stoppen met naar haar te kijken liep hij richting de man en trok aan zijn schouder. “MIJN HUIS UIT!” schreeuwde hij woedend. Het kon hem helemaal niks schelen dat ze niks aanhadden. “NU!’ De man keek hem over zijn schouder aan. Dat Cindy dit wilde… het was een… een grote loser. De man, die Martijn heette stond op en gaf hem een duw. “Kom dan?” Jack schoot in de lach, het was geen lach van plezier, het was een soort gestoorde lach. “Ik moet komen? Ik denk dat ik mooi hier blijf staan.” Hij gaf een duw terug en zo duwde ze elkaar terug tot Jack hem een trap tegen zijn scheenbeen gaf. En dat deed pijn. Want hij was veel gespierder dan deze grote sukkel. Ondanks dat hij niet sterk was, durfde wel, want hij gaf een harde ruk aan zijn shirt. Dit ging te ver. Jack gaf hem een megaduw en de man knalde tegen het bed aan met zijn hoofd. Cindy keek geschokt toe en toen hij terugkeek zwegen ze beide voor een kort moment. “Stik maar, je zoekt het hier maar lekker uit. Maar ik neem de kinderen mee.” Hij wierp een laatste blik op haar en liep de kamer uit, daar gooide hij de deur achter zijn rug dicht en denderde de trap af.
Hij voelde de tranen over zijn wangen glijden, hij, Jack. Die huilde? Nu voelde hij zich helemaal waardeloos. Snel liep hij naar de keuken en gaf de kinderen allebei een handje? “Papa… wat is er?” fluisterde Nadia. Soms was ze zo verstandig, te misschien. “We gaan weg…” mompelde hij, zijn stem klonk zwak. “Maar mama dan?” vroeg ze, als logische vraag. “Die gaat niet mee..” antwoordde hij en slikte. Nu zei ze niks meer en volgde gewoon. Hij zette ze beide in de auto en maakte hun gordels vast. Het enige wat hij kon doen was naar een hotel rijden. Dus dat was wat hij deed. Op naar het dichtstbijzijnde hotel. Hij reed harder dan nodig was en veegde even langs zijn wang. Het was vreselijk, de gedachte dat ze nu bij hem was. Dat ze hem niet meer hoefde, dat hij alles had gedaan om met haar te kunnen trouwen en dan dit. Hoe lang was ze hier al mee bezig? Vond ze hem überhaupt wel leuk? Was hij er alleen voor het geld en zou ze hem levenslang aan het lijntje houden?
Het gaspedaal dieper indrukkend scheurde hij over de snelweg en stopte bij de eerste snelweg met een hotel. Gelukkig woonde er wel iets van familie in de buurt, zijn zus woonde in de buurt. Ook niet echt een braaf meisje vroeger, ze deden veel samen vroeger. Morgenochtend zou hij de kinderen daar naar toe brengen.

De volgende ochtend stond hij op uit het hotelbed, haalde de kinderen uit bed en liep met ze mee naar de badkamer om tanden te poetsen. Daar stonden ze dan, met zijn 3en voor de spiegel. Er ontbrak iemand. De kinderen hadden er nog niet veel over gezegt, ze waren vast ook in de war… Even later zaten ze weer in de auto en reed hij naar zijn zus, na het hele verhaal te hebben uitgelegd mochten ze blijven en doordat hij alles weer opnieuw had herhaald voelde hij zich nog rotter. Met een brok in zijn keel reed hij naar zijn werk.
Daar aangekomen kleedde hij zich vlug om en liep een rondje buiten, dat was ook de bedoeling. Maar of hij echt oplette, dat niet echt. Hij moest geld blijven verdienen, voor de kinderen. Dus moest hij hier blijven werken en over het algemeen moest hij blijven. Hij kon niet egoïstisch zijn en eventjes voor de trein springen. Hij moest blijven.
Doodmoe was hij, vannacht had hij echt niet kunnen slapen. Cindy, cindy, cindy. Dat was het enige geweest wat door zijn hoofd spookte. Een jongen die wat met het water speelde trok zijn aandacht. Rustig liep hij er naar toe. “Wat doe je? Niet er in springen hè?” zei hij tegen de jongen en zuchtte. Geen zin had hij, om te zeuren en te straffen op patienten.


-dramaaaa xD en lang xD -

Percy keek naar het water, liet zich helemaal door het water in nemen. Het blauwe heldere water dat er in de fontein speelde, leek hem bijna in zijn macht te hebben. Hij wilde er in, het water voelen en het water proeven. Zich laten vergiftige door het vieze water, zich laten verdrinken door het blauwe water dat er nu zo aantrekkelijk uitzag nu. Percy beet op zijn onderlip, liet zijn hand verder in het water zakken. Het koude water leek zijn hand te verlammen, zachte steken van pijn voelde door zijn hand van de kou. Het voelde prettig, heerlijk. De pijn voelde heerlijk, hij voelde zich vrij en gelukkig door de pijn die door zijn hand ging. Hij verlangde best wel naar het koude mes tegen zijn arm aan. Na drie weken lang opgesloten gezeten. Verlangde hij echt naar het mes dat zijn arm open haalde. Het koude water liet zijn handen steken, hij wilde meer en meer. Hij wilde zijn armen er in steken, zijn eigen lichaam er in steken. Alles laten pijn doen door het koude water. Hij wilde bijna het water in stappen, tot dat hij een stem achter hem hoorde. “Wat doe je? Niet er in springen hè?” Percy draaide zich om met schrik en trok zijn hand uit het water. Hij hijgde zachtjes van de schrik en zetten snel een klein glimlachje op van, “alles oke” . Percy beet hard op zijn onderlip terwijl hij zijn hand droog maakte aan zijn broek. Hij had nu pas door dat hij al tot aan zijn onderarm in het koude water had gezeten. Hij had zelfs zijn mouw opgestroopt zodat die niet nat zou worden. Hij keek even naar zijn arm die onder de littekens zaten. Hij beet nog harder op zijn onderlip en trok snel zijn mouw omlaag. Percy keek naar de man die tegen hem gepraat had, het was een van de bewakers. Percy herkende hem aan het uniform dat hij droeg. De man keek niet bepaald blij, of zoals bewakers keken. De vorige keer dat Percy tegen de muur had geslagen hadden ze hem plat gespoten. Nu leek de bewaker het helemaal niks te schelen als Percy wel zou springen in het water. Misschien moest hij het ook gewoon doen. Hij liet de glimlach van zijn gezicht glijden en voelde hoe zijn hart weer normaal klopte. Hij haatte het als zijn hart sneller klopte, dat hij de zenuwen en trillingen door zijn lijf voelde gaan. Meestal ging hij stomme dingen zeggen of werd hij rood. Hij had het veelste koud om nog rood te kunnen worden. Percy trok de mouw van zijn trui over zijn knokkels en propte de overige stuk mouw in zijn samen geknepen handen.

‘Eerlijk gezegd zou springen niet veel uit maken. Misschien als ik in het water zou gaan liggen heb ik de kans op verdrinken. Ook al wordt die kans ook weer minimaal aangezien u een bewaker bent en mij er uit zou moeten halen omdat het uw baan is om mij uit het water te halen. Of er komen wel andere bewakers die mij uit het water zouden halen omdat ze het kunnen zien op camera.’ Zei Percy droogjes. Percy haatte het ook dat als hij zenuwachtig was, dat hij ook wel eens een behoorlijk wijsneus kon zijn. Conclusie, hij haatte zichzelf, dat was veel makkelijker om te zeggen dan om al zijn irritante of slechte eigenschappen op te noemen. Hij beet op zijn onderlip en keek naar de grond. Eigenlijk moest hij zijn excuses aanbieden aan de bewaker. Hij mocht niet zo onbeschoft en betweterig doen tegen die mensen. Niet alleen omdat het niet hoorde, maar ook omdat hij anders de kans liep opnieuw opgepakte te worden en in een isoleercel te worden gestopt. Percy keek naar de man die zuchtte terwijl hij zijn zin had gezegd. Waarom zou hij zuchtten en niet gewoon streng zijn en hem neer halen en nog meer van dat soort dingen wat bewakers horen te doen? Percy beet harder op zijn onderlip.
‘U ziet er ook niet bepaald vrolijk uit.’ Mompelde Percy zachtjes. Hij hoopte eigenlijk dat hij hem niet gehoord had. Dat hij gewoon door zou lopen en Percy zou achter laten waar hij nu stond. Percy slikte zachtjes, hij keek weer naar de grond en trok de mouwen van zijn trui nog verder over zijn knokkels. Het was een vervelende tik wat hij deed als er mensen in de buurt kwamen die zijn mouwen wel eens op konden trekken. Iets wat hij echt niet wilde, aangezien hij zich schaamde. De bewaker zou waarschijnlijk wel weten waar hij last van had. Hij zou hem waarschijnlijk ook wel verder de grond in drukken. Dat had Percy in elk geval gehoord dat de bewakers dat deden met patiënten. Percy schraapte zijn tanden over zijn onderlip en hij keek weer op naar de bewaker. Misschien moest Percy nu gewoon weg lopen, gewoon zich omdraaien en kei hard wegrennen. Aan de bewaker te zien was die niet echt in de stemming om achter hem aan te rennen. En ook al was hij dat wel. Dan zou Percy hopelijk eerder zijn kamer kunnen bereiken. Het maakte hem niet uit dat Stefan en Jared in hun kamer was. Hij praatte liever met hun dan met de bewaker die misschien Percy nog een complex zou aanpraten. Niet dat daar veel voor nodig was, hij geloofde bijna alles wat mensen tegen hem zeiden.
‘Sorry.’ Fluisterde Percy zachtjes tegen de man.

Toen de jongen zich geschrokken omdraaide gleed er een flauw glimlachje over zijn gezicht. Deed hij toch nog iéts nuttigs vandaag, die jongen had zichzelf verdronken als hij niet op het juiste moment langs was komen lopen. Toen hij het gezicht van de jongen zag verscheen er gelijk een beeld van een dossier in zijn hoofd. Met zijn fotografische geheugen wist hij veel te onthouden. Dit was nummer 33874 en hij heette Percy. Best slecht dat hij dat wist, maar ja. Nu hij praktisch geen leven meer had kon nog meer leren want wat moest hij anders nog doen.
“Gelukkig” antwoordde hij en knikte maar wat. Jack wist van percy dat hij depressief was, dat hij wel hield van zelfpeiniging met een mes en dat ze al meerdere malen een mes hadden afgepakt. Ook had hij al meerdere dingen geprobeert om zichzelf pijn te doen. Jack keek toe hoe Percy zijn mouwen snel omlaag trok en schudde zijn hoofd. Zonde gewoon. ”Eerlijk gezegd zou springen niet veel uit maken. Misschien als ik in het water zou gaan liggen heb ik de kans op verdrinken. Ook al wordt die kans ook weer minimaal aangezien u een bewaker bent en mij er uit zou moeten halen omdat het uw baan is om mij uit het water te halen. Of er komen wel andere bewakers die mij uit het water zouden halen omdat ze het kunnen zien op camera.” Jack moest bijna lachen maar hield zich in, dat zou ontzettend onproffesioneel zijn. Bovendien was er niks om te lachen. “Je kan je gerust verzuipen als je wilt, ik kan ook gewoon doen of ik bewusteloos ben geslagen door je. Er zijn hier toch geen camera’s. Het enige is, is dat slim om te doen. En heb je zin om jezelf te verzuipen als ik toekijk?”
Dit was natuurlijk heel gemeen om te vragen. Maar Jack wilde niet dat Percy het alleen niet zo doen omdat hij hem zou kunnen redden. Natuurlijk zou hij dat doen, het was zijn werk, hij moest geld voor de kinderen hebben. Het voelde of hij aardiger deed, dat kon ook alleen aan hem liggen. Maar het kwam allemaal omdat gemeen doen energie kostte. Hij had geen energie om vervelend te doen en ook niet om hem af te straffen of preken houden dat hij niet zo depri moest zijn. Dat zou ook hypocriet zijn. Zelf was hij ook niet gezellig bezig.
”U ziet er ook niet bepaald vrolijk uit.” Verbaasd keek hij de jongen aan. Waar haalde hij dat lef nou weer vandaan? Dit was toch het verlegen, brave type. Kwam er zoiets uit zijn mond. Oh nee, wacht is. Hij had gehoord dat onder andere Percy en nog 2 gasten een bewaker hadden aangereden. “Die vriendjes van je hebben niet zo’n goeie invloed op je hè?” zei hij met een felle blik. “Maar nee, ik ben niet vrolijk nee. Godverdomme, ik ben zelf superchagerijnig en kwaad en de wereld mag voor mijn part instorten. Nu blij?” Hij fronstte en stopte een hand in zijn broekzak. Kort wierp hij een blik op de grond en keek de jongen weer aan. Waarom had hij dit nou weer gezegt, meteen had hij spijt. Dit was niet wat hij moest doen. Straks werd hij ontslagen ofzo iets, dat moest hij niet hebben.
”Sorry…” hoorde hij de jongen mompelde en opnieuw schudde zijn hoofd. “Laat ook maar joh, ik zei het zelf..” Hij speelde wat met de sleutels in zijn zak en zuchtte opnieuw. “Laat je armen met rust, het is gevaarlijk als je dat vaak doet.” Zei hij nu met een serieuze en lage stem. Om dat wat hij net zei toch maar een beetje te compenseren met een normale opmerking.

Percy keek naar de man die hem zo lang aan keek dat het hem de rillingen over zijn rug liet lopen. Hij hield er niet van als mensen hem aan stonden te staren. Het gaf hem een ongemakkelijk gevoel. En sowieso wat wilde die man gaan doen, met zijn blik mijn er van beschuldigen dat hij elk moment in de fontein zou gaan springen en zich zelf zou gaan verzuipen. Percy beet hard op zijn onderlip en hij keek naar zijn handen die in stof van zijn mouw waren gehuld. Hij wist niet zeker of de man zou gaan lachen om zijn woorden, misschien kon hij beter gewoon weg gaan rennen. “Je kan je gerust verzuipen als je wilt, ik kan ook gewoon doen of ik bewusteloos ben geslagen door je. Er zijn hier toch geen camera’s. Het enige is, is dat slim om te doen. En heb je zin om jezelf te verzuipen als ik toekijk?” Percy keek naar de man en trok een wenkbrauw op. Zei hij dat nou serieus. Hij zou Percy laten verzuipen als hij het water in zou gaan? Ergens wilde Percy dat wel uitproberen. Gewoon het water in stappen en gaan liggen. Kijken of de man hem echt zou laten liggen totdat hij zou verdrinken. Percy beet op zijn onderlip en proefde al snel de smaak van bloed in zijn mond. Hij zoog op zijn onderlip om het bloedden te laten stoppen en hij ging op de rand van de fontein zitten met zijn handen in de zakken van zijn trui. Percy had toch het lef niet om in de fontein te gaan zitten en hij had ook geen zin zichzelf er toe te dwingen. Percy keek vreemd op toen de man toch wel een verbaasde uitdrukking achterliet op zijn gezicht. Zo iets vreemds zei hij nou toch ook weer niet. Hij zei alleen dat de man er niet vrolijk uit zag. Is dat zo erg om te zeggen? “Die vriendjes van je hebben niet zo’n goeie invloed op je hè?” Percy glimlachte zwakjes en schudden zijn hoofd.
‘Als ik heel eerlijk ben, had ik niet verwacht dat Jared op de bewaker in zou rijden. En zo slecht zijn ze nou ook weer.’ Zei Percy met nog steeds een zwak glimlachje. Percy moest wel zeggen dat hij door Stefan en Jared beïnvloed werd. Hun leken alles grappig te vinden wat Percy nooit zou doen. Misschien daarom probeert hij ook minder verlegen te doen. Percy beet weer op zijn onderlip, of het kwam door dat hij een bewaker iets onmogelijks moest vragen en het nog voor elkaar kreeg ook (met wat hulp). Percy wist het niet, het maakte hem ook niet zoveel uit. “Maar nee, ik ben niet vrolijk nee. Godverdomme, ik ben zelf superchagerijnig en kwaad en de wereld mag voor mijn part instorten. Nu blij?”

Percy ’s ogen werd groot. Was een bewaker eigenlijk niet bedoelt om niet tegen te praten? Hij liet zijn mond een klein stukje open zakken en sloot hem daarna vlug weer. Hij wist niet wat hij moest zeggen. Misschien was het idee van die fontein toch nog niet zo slecht. Vlug schudden Percy zijn hoofd.
‘N-nee, meneer.’ Fluisterde hij zachtjes. Hij keek naar de grond, hoopte eigenlijk dat de bewaker nu gewoon door zou lopen. Percy was niet zo als Jared en Stefan en dat zal hij ook nooit worden. Waarschijnlijk hadden hun nu zo iets gezegd als, “Het leven is ook vervelend, stap er over heen en wordt een beter mens door mijn snoep te geven”. Percy moest er niet aan denken. Straks werd hij opnieuw die isoleercel in geduwd. Hij beet hard op zijn onderlip en stopte zijn handen nog verder in de zakken van zijn trui. Percy luisterde niet eens verder naar hem, wilde zijn vingers in zijn oren steken en gewoon kei hard gaan zingen. Niet dat hij het deed. “Laat je armen met rust, het is gevaarlijk als je dat vaak doet.” Percy keek niet naar de man glimlachte alleen zwakjes en zuchtte daarna.
‘Alsof het u iets uit kan maken wat er met mij gebeurt.’ Zei hij zachtjes. Het was toch zo? Als hij nu zou verdrinken zou het hem niets uit maken. Er liepen nog genoeg anderen mensen rond die hij kon bewaken. Als Percy dood zou gaan, kon het die man niks schelen hij zou zijn baan daardoor niet kwijt raken. Percy beet weer hard op zijn onderlip en hij wreef met zijn voet over de grond. Hij stopte al snel weer en trok zijn handen uit zijn zakken. Trok zijn mouwen weer over zijn knokkels en stond op.
‘Ik durf zelfs te wedden, dat als ik morgen dood ben, iedereen mij na een uur is vergeten.’ Fluisterde Percy zachtjes. Misschien niet iedereen, maar de meeste wel. Misschien moest hij dan ook maar gewoon de ketting terug geven aan Dahlia en daarna er gewoon een eind aan maken. Dat was allemaal veel makkelijker. Voor iedereen. Hij draaide zich om naar de fontein en keek weer naar het water. Waarschijnlijk zou verdrinken te lang kosten, misschien kon hij beter gewoon zijn polsen door snijden. Percy wist het niet, hoe hij het moest doen. Hij wist ook niet of hij het wel echt durfde. Ach ja, durfde. Het maakte hem niets uit of hij nou levend of dood was, niemand zal zich er zorgen om maken. Daarom was hij toch hier? Omdat niemand zich zorgen over hem maakte.

Jack zag dat Percy op de rand van de fontein ging zitten. Waarom was hier nog? Dat vroeg hij zich echt af, misschien was het beter om weg te lopen. Voor hij nog meer stomme dingen zou zeggen. Maar toch deed hij het niet, de jongen boeide hem we op een of andere manier. Bovendien, had hij iets beters te doen? Ja, rondlopen, mensen naar een isoleercel slepen en ze mentaal gek maken. Niet veel beters dan dit dus.
”Als ik eerlijk ben, had ik niet verwacht dat Jared op de bewaker in zou rijden. En zo slecht zijn ze nou ook weer niet.” was zijn antwoord op de vraag. Een beetje tegenstrijdig klonk het wel. Bewust op een bewaker inrijden, maar het was niet slecht. Hmm, hij vroeg zich serieus af hoe Percy over een tijdje was. Misschien was hij dan wel net zo erg als die andere. Dat hij hem, Jack zou aanrijden omdat hij nu zo tegen hem aan het zeiken was. Zou vast pijnlijk zijn, als iemand over je been heenreed. Maarja, wat maakte het eigenlijk ook uit. Vage gedachtes…
Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan, dat hij zich zo had laten gaan. Idioot dat ie ook was, niet zo gek dat Cindy vreemd ging. Hij was gewoon stom en raar, misschien was het wel gewoon logisch. Maar had ze het niet kunnen aangeven, en waarom? Waarom had ze dan in eerst instantie iets met hem gewilt. En waarom wilde ze verdomme dan kinderen? Nu hadden die niemand, alleen een vader die ’s avonds laat thuis kwam. Gedumpt bij hun tante en hun moeder, wanneer zouden ze die weer kunnen zien. Misselijk werd hij van de gedachte, echt misselijk. Hij wilde gewoon naar huis, die Martijn afmaken en gewoon naar de andere kant van de wereld verhuizen. Hij wilde de tijd terugspoelen en wensen dat Cindy dit nooit had gedaan.
“N-nee meneer” Jack werd uit zijn gedachtes geschud toen hij ineens weer de stem van Percy hoorde. Meneer, alleen op zijn werk werd hij zo genoemt, het bleef toch raar. Maarja, het moest maar hier. Door het woord voelde hij zich oud, nja misschien was hij dat ook wel in. In verhouding met de kleintjes die hier rondliepen. Net 30, dat was hij, dat was natuurlijk héél oud voor de patienten hier. Toch waren veel van zijn collegas wel een stuk ouder. Hij was zelfs jong, vergeleken met hem. Er waren wel enkele iets jonger, maar ook niet veel jonger. 1 of 2 jaar ofzo.
Oke, hij moest niet zo denken. Hij zag er een flauw glimlachje op het gezicht van Percy verscheen. Alsof hij zou luisteren als hij zou zeggen dat hij zichzelf niet moest snijden. Dat zou de jongen toch wel doen, het zat allemaal in zijn hoofd. Hoe vaak je het ook zou zeggen, hij bleef het toch wel doen. Jammer eigenlijk, ze waren hier echt hopeloos er viel bijna niks aan te doen. Grote kans dat als je hem zou opsluiten met alles behalve scherpe voorwerpen hij helemaal gek zou werden. Triest.
”Alsof u het iets uit kan maken wat er met mij gebeuren.” Jack trok een wenkbrauw op. Wat een rare opmerking, het was logisch dat hij het dacht. Maar dat hij het ook zei… Hij slikte, het was wel keihard op de feiten. Want even eerlijk, als Percy dood zou gaan zou hij het waarschijnlijk horen. Zuchten en er even over na denken, maar kapot er van zijn… Als hij eerlijk was, dan wist hij dat het niet zo was. Maar helemaal niks uitmaken was ook niet waar. Niemand hoefde dood van hem. Zo hard was hij nou ook weer niet.
”Ik durf zelfs te wedden, dat als ik morgen dood ben, iedereen mij na een uur is vergeten.” Daarbij draaide hij zich om en keek weer naar het water.
Opnieuw fronstte hij, nog nooit had hij iemand ontmoet met zo’n laag zelfbeeld. In zijn dossier stond daar ook wel iets over maar jeez, dit was wel echt heel laag. Om zo over jezelf te denken, om je voor te schamen gewoon. Tuurlijk, bescheiden zijn was een goede eigenschap, maar dit? Te laag gewoon.
“Natuurlijk geniet ik er van als jou dood gaat.” Zei hij met een soort aarzeling in zijn stem, maar hij meende het wel. De aarzeling was vooral omdat hij het stom vond om dit te zeggen. Maarja. “En trouwens, dat iedereen je over een uur vergaat slaat ook echt helemaal nergens op. Er zijn echt wel mensen die er wel kapot van zullen zijn en dan is het alleen maar egoïstisch om jezelf iets aan te doen.” Ging hij verder, streng. Want damnit, die jongen kon een schop gebruiken zeg. Hij werd er zelfs een beetje moe van. “Dus, al heb je zin om jezelf te verdrinken dan doe je het nog niet, omdat je ook aan de gevolgen moet denken voor anderen.” Concludeerde en was benieuwd naar zijn reactie. Hij kon niet eens zien wat hij ongeveer dacht, want de jongen stond met zijn rug naar hem toe. Wat hij zei was niet gewoon een random preek, het sloeg ook op zichzelf.

Percy keek in het water. Het zou koud zijn, heel koud. Vooral nu in de winter. Misschien moest hij wachten tot de zomer. Percy beet op zijn onderlip om niet in lachen uit te barsten. Wachten tot de zomer, dat klonk geweldig. Hij was niet bang voor de dood, maar of het water niet te koud was. Hij wilde niet wachten tot de zomer, dat zou te lang duren. Misschien kon hij het wel zo lang uitstellen, hij moet toch eerst de ketting van Dahlia terug geven. Maar wanneer zou het water het warmst zijn. Dan moet hij elke dag het water op gaan meten. Percy schudden zachtjes zijn hoofd. Hij leek wel gek, hij leek wel gek. Hij streek voorzicht met zijn vingertoppen door het koude water. Wat kon hem het nou schele of het water warm was. Hij moest er gewoon in gaan liggen en wachtten. Het kon natuurlijk ook allemaal veel sneller. Zich op hangen aan een gordijn koord, was veel leuker. Of zoals de meeste mensen zouden verwachtten was dat hij zijn eigen polsen door zou snijden. Percy liet zijn mijn mondhoek even omhoog gaan, maar liet hem al snel zakken. Ergens begreep hij wel wat hij hier deed. Het was niet normaal om zo te denken. Maar als het bloed weer over zijn arm zou vloeien, dat heerlijk gevoel van het warme bloed dat langzaam over zijn arm droop. Percy voelde een rilling over zijn rug gaan. Nu pas merkte hij hoe erg hij er al die tijd in de isoleercel naar had verlangt. Dat het koude lemmet van het mes tegen zijn arm aandrukte. Dat het lemmet langzaam zijn arm open reed en het bloed langzaam op zou wellen. Percy glimlachte kort en zuchtte daarna. Een stuk glas of spiegel was ook goed, of een ander scherp ding. “Natuurlijk geniet ik er van als jou dood gaat.” Percy leek de man helemaal vergeten. Hij keek opzij en beet op zijn onderlip. Fijn, leuk dat iemand het niet erg vind als je dood gaat. Als dit een poging was om Percy te stoppen was het mooi mislukt. Percy zou er ook van genieten als hij dood zou gaan, het zou een stuk rustiger zijn dan voor hem.
‘Misschien kunnen we er samen van genieten dan.’ Zei Percy zachtjes terwijl hij weer naar het water keek. Opnieuw streek hij met zijn vingertoppen door het water, liet de koude rilling langzaam over zijn rug lopen. Hij genoot ervan, het voelde pijnlijk door zijn botten en spieren. Maar van die pijn genoot hij.

Percy trok zijn hand uit het water en veegde die af aan zijn broek. Langzaam werd de zij kant van zijn broekspijp steeds natter. Doordat hij elke keer zijn natte hand er aan afveegde. De koud liet zijn vingers pijn doen. Toch was het water warmer dan de wind die langs hun heen waaiden. Percy stak zijn hand vlug in zijn zak van zijn trui. Percy luisterde wel naar de man, misschien gold het voor hem dat niemand hem zou vergeten en dat er mensen zijn die het erg vonden. Alleen zag Percy die mensen niet. Als mensen het erg zouden vinden als hij dood zou gaan, had hij niet hier gezeten. Dan was hij thuis bij twee ouders die van hem hielden en alles er aan zouden doen om hem er boven op te krijgen. Maar in plaats daarvan stopte zijn ouders hem in een kliniek. Een kliniek waar hij alleen nog maar gekker werd. Alsof het zijn schuld was dat zijn vader hem sloeg en wilde dat hij nooit geboren was. Dan had zijn vader beter uit moeten kijken. Percy beet hard op zijn onderlip. Wat wist die bewaker ervan, zijn gezin zou wel perfect zijn. Hij zou wel kinderen hebben die alles perfect deden en een vrouw die alles deed wat hij wou. “Dus, al heb je zin om jezelf te verdrinken dan doe je het nog niet, omdat je ook aan de gevolgen moet denken voor anderen.” Percy glimlachte zwakjes. Waarom moest hij altijd denken aan anderen?
‘Ik heb vijf jaar lang om anderen gedacht en dat heeft mij hier gebracht. Dat zet je aan het denken als te horen krijgt dat je aan anderen moet denken.’ Mompelde Percy zachtjes. Hij wilde niet meer aan anderen denken. Alleen aan zichzelf. Hij wilde niet meer op de achtergrond staan, alsof hij niet uitmaakte. Maar het maakte niet uit wat hij deed. Hij bleef altijd op de achtergrond, dat kwam omdat hij niet op de voorgrond wilde staan. Hij schaamde zich omdat hij anders was dan anderen. Stom dat hij zichzelf dan niet veranderd. Dat kan hij niet, hij kon zichzelf niet veranderen en dat heeft hem gebracht zoals hij nu is.
‘Soms kun je niet anders dan aan jezelf te denken. Omdat anderen ook niet aan je denken. ‘ Fluisterde Percy zachtjes terwijl hij tegen de stenen rand van de fontein sloeg met zijn vuist. Het vlees schuurde van zijn knokkels en het bloed welde meteen op. Percy beet harder op zijn onderlip, het voelde zo lekker.

De jongen keek opzij na zijn sarcastische opmerking. Een echte rotopmerking, daar was hij wel goed in. Rotopmerkingen maken. Over het algemeen, was hij ook gewoon een klootzak. Daarom was hij in plaats van bij zijn kinderen. Daarom was Cindy vreemd gegaan, daarom was hij vroeger al zo vaak gedumpt. Teminste, dat dacht hij. Geld verdienen was ook nodig, als hij dat niet zou doen liepen zijn kinderen er straks bij als zwervers ofzo.
Percy leek ook niet echt blij, logisch ook. Hij had spijt dat hij zoiets had gezegt. Het was niet nodig om die jongen nog onzekerder te maken, zijn zelfvertrouwen zat al op het nulpunt. ”Misschien kunnen we er samen van genieten dan…” Jack schudde zijn hoofd. Helemaal niet, genieten van iemand die dood ging. Nee nee nee, nooit. Zelfs al die man waar Cindy mee was vreemdgegaan dood ging zou hij er niet van genieten. Cindy was gelukkig met hem en hij had van haar gehouden. Ondanks dat hij nu woedend op haar was, en niet zo’n beetje.
“Ik geniet daar niet van. Tuurlijk wil ik niet dat jij dood gaat.” Fluisterde hij en keek naar de grond. Hij liet zijn handen in zijn zakken glijden en zuchtte. Het beeld dat hij het water aanraakte, wat waarschijnlijk pijn deed en daarvan genoot was niet prettig. Maar wat moest hij er aan doen, hij kon hem moeilijk met alles laten stoppen. Dit was niks strafbaars, bovendien had hij geen bewijs dat Percy het leuk of niet leuk vond…
Langzaam liep hij naar de andere kant van de fontein zodat hij nu wel het gezicht van de jongen kon zien. Hij bekeek de jongen goed en dacht na… Hmm… ”Ik heb 5 jaar aan anderen gedacht en dat heeft mij hier gebracht. Dat zet je aan het denken als je te horen krijgt dat je aan anderen moet denken.” Hier moest hij even over nadenken, er zat wel een kern van waarheid. Sommige mensen dachten te veel aan anderen en niet meer aan zichzelf.
Jack keek de jongen aan en knikte. “Ik begrijp wat je bedoelt. Geloof me, ik begrijp het echt…” zei hij duidelijk. Het was ook echt zo. Op het moment zou hij liever die Martijn vermoorden, Cindy voor de rechter slepen en zorgen dat ze de kinderen nooit meer mocht zien. Alleen maar voor zichzelf. Maar als hij verder dacht zou dit ten kosten van zijn kinderen gaan. Zelfmoord was iets anders, dat mocht ook niet. Daarom mocht deze jongen dat ook niet doen, ook voor zichzelf niet. Jack wist niet waarom, maar hij had er de volste vertrouwen in dat het goed ging komen met deze jongen. Dat er mensen waren die van hem hielden ook al zat hij op een verotte plek voor de rest van zijn leven.
”Soms kun je niet anders dan aan jezelf denken. Omdat anderen ook niet aan je denken.” hoorde hij Percy fluisteren en even wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij zag hoe de jongen met zijn vuist tegen de fontein aan sloeg en fronstte. “Er gaan vanzelf mensen aan je denken als je ook aan hun denkt.” Mompelde hij als nutteloos advies en liep om de fontein heen naar hem toe.
“En je had bijvoorbeeld éérst kunnen nadenken voor je jezelf dit aan deed.” Sprak hij verder terwijl hij de pols van Percy pakte. “Want als je eerst aan mij had gedacht voor je tegen die fontein sloeg, had ik nu niet dat bloed moeten weghalen. Want ik vind bloed smerig.” Hij keek de jongen even aan, glimlachtte schuin naar hem en haalde zijn mini-ehbo kit van zijn riem af.
Verplichtte spullen die hij bij moest hebben. Met een flesje ontsmette hij de boel en veegde het bloed mee. Daarna wikkelde hij er een verbandje die hij vastplakte. “Voilá”

Percy keek naar de bewaker die om de fontein heen liep. Hij haatte het om bekeken te worden. Hij zag enige twijfel in de ogen van de bewaker. Waar twijfelde hij om? Of hij de hand van Percy uit het water moest halen of hem er in moest laten. Twijfelde hij of Percy genoot van de pijn die hij nu voelde. Hij beet op zijn onderlip, ja hij genoot er van als hij pijn voelde. Percy wilde zijn hand terug trekken toen de bewaker hem vast greep bij zijn pols. Hij wilde niet geholpen worden, Percy wilde dat hij hem los liet. Hij trok aan zijn pols, maar de greep was natuurlijk veel steviger. Dat spul wat hij er op smeerde prikte en dat deed zeer. Percy beet hard op zijn onderlip, tegen een stenen rand aan slaan deed hem niet zo veel, maar desinfecteer spul vond hij pijnlijk. Hij was niet goed wijs. Hij wilde het verband dat de bewaker om zijn knokkels had gebonden er af trekken, het op de grond gooien en gewoon boos weglopen dan. Maar hij deed het niet. Percy beet hard op zijn onderlip en plukte met zijn vingers aan het verband. “Er gaan vanzelf mensen aan je denken als je ook aan hun denkt.” Percy beet nog harder op zijn onderlip. Wat wist die vent er nou van. Wat voor problemen kon hij nou hebben? En je had bijvoorbeeld éérst kunnen nadenken voor je jezelf dit aan deed.” Percy liet een soort van lachje uit zijn keel komen. Ja natuurlijk daar denk je ook echt over na.
‘Alsof ik er zelf voor heb gekozen om dit te doen! Denk je nou echt dat ik op een dag opstond en dacht. Ach wat zal ik vandaag eens doen, kom op ik pak het mes er bij!’ Schreeuwde Percy kwaad. Hij wist niet waar die woede vandaan kwam, maar het voelde goed om het een keer eruit te schreeuwen. Hij beet kwaad op zijn onderlip, hij wilde die bewaker wurgen, maar het had geen zin. Waarschijnlijk zou hij meer nachtjes isoleercel krijgen en een hoop blauwe plekken. Hij beet nog harder op zijn onderlip toen de bewaker weer sprak. “Want als je eerst aan mij had gedacht voor je tegen die fontein sloeg, had ik nu niet dat bloed moeten weghalen. Want ik vind bloed smerig.” Percy voelde zich nog kwader worden. Wat kon die bewaker nou schelen, waarom moest hij aan een bewaker denken. Die dacht ook niet om hem. Hij trok alsnog het verband van zijn knokkels en trok daarna zijn trui over zijn knokkels. De stof van zijn trui prikte tegen de open wondjes.

Percy gaf er geen aandacht aan en sloeg zijn armen over elkaar. Hij ging weer op de rand zitten van de fontein en kauwde op zijn onderlip. Hij staarde alleen maar voor zich uit en wilde eigenlijk niet meer aan zijn uitbarsting denken. Waarschijnlijk werd hij zo toch meegenomen en werd hij alsnog de isoleercel gedumpt omdat de bewaker nergens tegen konden. Percy liet uit eindelijk zijn onderlip met rust en hij keek naar de bewaker. Hij wilde wel iets zeggen, maar hij wist niet wat, misschien was sorry wel genoeg. Sorry waarvoor? Omdat de bewaker op zijn vader leek die ook altijd tegen hem zei, dat hij dit zichzelf aan deed. Percy wilde dit helemaal niet, maar het had hem overgenomen. Hij kon het niet onder controle houden, het was niet iets waar hij zelf voor gekozen had. Zijn vader was een eikel, met hem vergeleken waren de bewaker aardig. De bewakers grepen je vast en deden je misschien pijn. Ze zeiden misschien dingen tegen je die niet aardig waren, maar zijn vader. Percy voelde steeds opnieuw, hoe zijn vader het heette water over zijn pols liet lopen toen hij na een ruzie met zijn vader naast hem zat aan de eet tafel. Dat hij zich zogenaamd zo schuldig voelde omdat hij niet beter had uit gekeken. Percy schudden zachtjes zijn hoofd, hij was diep in gedachte verzonken en zag het hele tafereel weer voor zich. Hoe zij moeder met een natte koude doek de brand wond probeerde te deppen. Hoe zijn vader rustig door zat te eten en zijn zusje er niks van begreep. Hoe hard Percy toen op zijn kiezen had gebeten om niet in janken uit te barsten van de pijn die hij toen voelde. Percy was eigenlijk wel benieuwd of het litteken nog te zien was. Hij trok voorzichtig met zijn rechter hand waarmee hij tegen de fontein had geslagen de mouw van zijn linkerarm op tot zijn pols. Er liep een brede witte rand over zijn pols die deels aan de zijkant was gerafeld. Als je er vlug naar keek zag je het niet zo goed. Maar als je er goed naar keek zag je het duidelijk zitten. Percy beet op zijn onderlip. Hij kon niet geloven dat een ouder een kind zo kon haten eigenlijk. Alsof hij er iets aan kon doen dat hij geboren was. Percy trok zijn mouw weer omlaag en keek even om zich heen. Hij was de bewaker helemaal vergeten.
‘Sorry.’ Mompelde Percy zachtjes.

Er verscheen een grijns op Jacks gezicht toen hij het lachje van de jongen hoorde. Hij hóefde dus niet depressief te zijn, dat was een uitdaging. Dacht hij bij zichzelf, want dit ging hij dus eens even niet hardop uitspreken. Wie weet, kon hij wel héél vrolijk zijn. Wist jij veel, dat wisten de bazen die het dossier van hem hadden samengesteld ook niet. Want bij bewakers en andere engerds zoals hij deed niemand vrolijk. Teminste, hij had nog nooit iemand eerder horen lachen in zijn aanwezigheid. Op zijn werk dan.
Behalve misschien bij collega’s, als ze lunchpauze hadden werd er geregeld wel eens gelachen. Eigenlijk nepgelach, niemand vond het grappig. Want er werden veel grappen gemaakt over patienten, of over andere doelloze filmpjes die ze hadden gevonden op Youtube. Het was meer het soort van beleefde lachen. Hij wist dus niet of Percy het nou grappig vond, of dat hij eerder bang was en hoopte dat Jack gewoon oprotte. Dat was natuurlijk een voor de hand liggende gedachte en er was een makkelijke oplossing voor. Hij zou weglopen en niks meer tegen hem zeggen.
Maar als Percy het nog niet duidelijk liet merken dat hij wilde dat Jack wegging, bleef hij toch mooi staan.
“‘Alsof ik er zelf voor heb gekozen om dit te doen! Denk je nou echt dat ik op een dag opstond en dacht. Ach wat zal ik vandaag eens doen, kom op ik pak het mes er bij!” Jack schudde zijn hoofd. “Zeg niet wat ik denk, zo dom ben ik nou ook weer niet.” Zei hij streng, ookal wilde hij niet zo over komen maar het ging vanzelf. “Het komt wel goed man, echt… Ookal kun je er niks aan doen… Dan doet iets anders er wel wat aan.” Hoe kon hij hem overtuigen dat dat echt zo was. Persoonlijke dingen erbij halen waren ten strengste verboden. Bovendien had hij ook geen zin om… om over… Hij draaide zijn hoofd weg en keek naar het gras dat zachtjes heen en weer waaide. Het werd steeds kouder dit seizoen, het gras kreeg al een lichte witte was van het vriezen.

Opnieuw keek hij weer naar de jongen en dacht na. Wat zou hij doen Nadia of Tim zoiets zouden hebben. Hij had geen idee, waarschijnlijk zouden die zoiets niet krijgen. Hij zou ze teveel aandacht geven, van ze houden waardoor ze niet zo’n minderwaardigheidscomplex zouden hebben. Maar toch, als… Mmm, hij kon het zich moelijk voorstellen. Maar tsja. Misschien was het Percy al vroeg aangepraat, dat hij slecht was. Anders kon het niet zo diep zitten, het leek er op dat Percy voorlopig zo zou blijven. Zoals hij was. Niet dat daar iets mis mee was, maar om iemand van zoiets af te helpen was een enorme opgave leek hem. Als je de tijd terug kon spoelen…
Er schoot een beeld voorbij van een vrouw met blauwe ogen die hem aankeek, hij lag bovenop haar. Ze keek hem aan met een grote glimlach. Daarna het beeld van een klein jongetje met donker haar en blauwe ogen. Jack schudde zijn hoofd en wist niet waarom hij daar aan moest denken.
Opgeschudden uit zijn gedachte keek hij opnieuw naar de jongen. ”Sorry.” hoorde hij uit zijn mond komen en hij zuchtte. Sorry voor dit? Hij had wel ergere meegemaakt. Even dacht hij aan de duw van Martijn en snel schudde hij die gedachte van zich af. Voor hij nog chagerijniger zou worden dan hij al was. “Het maakt niet uit.” Zei hij nonchalant terwijl hij zijn schouder ophaalde. De beelden van net, van de vrouw, van Mary die hem vrolijk aankeek, tijdens een… Een roekeloze daad uit het verleden. En dat kind, eigenlijk een baby, hij kon niet begrijpen waarom hij er aan moest denken. Hmm, onbelangrijk.

Percy keek altijd nog naar zijn pols. Hij zag het litteken dan wel niet omdat zijn mouw er over heen zat. Maar toch bleven de gedachtes door zijn hoofd spelen. Hij probeerde er achter te komen wat hij nou zo verkeerd had gedaan bij zijn vader. Het kon komen door het feit dat hij een keer tegen hem had geschreeuwd, dat hij zijn moeder niet mocht slaan. Percy wist het niet en hij beet op zijn onderlip. Misschien wilde hij het niet eens weten. “Het komt wel goed man, echt… Ookal kun je er niks aan doen… Dan doet iets anders er wel wat aan.” Percy snoof sarcastisch, wat wist die bewaker er nou van? Wat kon het hem allemaal schelen wat er met hem gebeurde en of het wel goed zou komen. Percy wilde niet terug naar huis, misschien alleen om zijn zusje op te halen, maar daarna zou hij weg gaan en nooit meer terug komen. Hij wilde niet meer het gezicht van zijn vader zien, als hij weer eens iets fout deed. Geen pijn meer voelen als hij weer eens een grote mond had tegen zijn vader. En zijn moeder, die mocht van hem ook door de grond zakken. Ze had och de politie kunnen bellen? Ze had toch iemand kunnen inschakelen dat het niet goed ging thuis. Waarom deed ze dat dan niet? Het was natuurlijk makkelijk om iemand als pispaaltje te gebruiken, zo lang ze het zelf niet was. Hij keek naar de man en schudden lichtjes zijn hoofd, het zou niet goed komen. Waarschijnlijk zou het zijn hele leven achterna zitten dat hij in een kliniek heeft gezeten. Waarschijnlijk komt hij er niet eens uit. Hij had zijn zusje beloofd binnen een maand weer thuis te zijn. Die belofte had hij ook mooi gebroken. Percy wist niet eens hoe lang hij hier al was. In elk geval langer dan een maand. Percy keek weer naar de grond, de bewaker had naar het gras gekeken. Eigenlijk begreep Percy niet waarom de bewaker er nog steeds had gestaan. De meeste gingen een discussie niet eens aan met een patiënt. Waarom deed deze bewaker het dan wel, hij had makkelijk door kunnen lopen en Percy achter kunnen laten. Waarom wilde hij überhaupt praten met hem. Hij had een van zijn collega’s mishandelt. Misschien deed hij het wel om Percy extra in de gaten te houden. Misschien werden Jared en Stefan ook wel zo in de gaten gehouden. Percy wist het zeker, alle bewakers waren achterbaks en irritant. Percy stak zijn handen in de zakken van zijn trui. Hij wilde niet meer naar zijn handen of polsen kijken dus keek Percy maar voor zich uit. Hij beet hard op zijn onderlip, zo hard dat hij al snel een roestige bloedsmaak proefde. Hij zoog het bloed niet eens van zijn onderlip. Eigenlijk maakte het hem niet uit dat de bewaker bloed smerig vond. Percy genoot er van als hij bloedde, vreemd maar wel waar. Dus waarom zou hij het tegen houden dan?

‘Het is natuurlijk ook heel makkelijk om te zeggen dat het allemaal goed komt, als je eigen leven al perfect is.’ Mompelde Percy zachtjes. Hij doelde niet perse op de bewaker, maar ook op de anderen mensen die altijd tegen hem zeiden dat het wel goed zou komen. Percy beet opnieuw op zijn onderlip. Het liefst wilde Percy die mensen altijd vertellen, dat het niet goed kon komen soms. Bij hem kwam het ook niet goed, zijn vader had hem zo ver gekregen, dat hij gek werd. Zijn moeder deed er niks aan. Ze stond erbij en keek er naar, kon je wel zeggen. Percy zuchtte zachtjes, ook die bewaker kon er niks aan doen dat zijn leven zo’n puinhoop was. Percy keek over het gras veld. Het werd steeds kouder buiten, niet dat Percy het veel kon schelen. Hij zou toch wel naar buiten gaan, ook zonder jas. De wind die langs hem heen waaide liet een koude rilling achter over zijn rug. Hij zou wel een iets dikkere trui aan trekken als dat nodig was. Percy wreef met zijn tong over zijn onderlip om het bloed dat zachtjes uit zijn lip was opgeweld op te likken. De smaak van bloed was best ranzig nu hij er over na dacht. Het smaakte roestig, maar het had ook een andere gore smaak die hij niet kon plaatsen. Hij wilde het ook niet plaatsen eigenlijk.
‘Ik snap wel dat mijn vader, mij hier heeft geplaatst. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan als ik hem was geweest.’ Zei Percy en hij stond weer op. Hij liep langs de fontein om weer verder weg bij de bewaker te kunnen staan. Zou hij hetzelfde hebben gedaan als hij zijn vader was geweest? Had hij dan ook zijn eigen zoon in een kliniek hebben gestopt, in plaats hem te helpen? Percy wist het niet, het moest wel. Ze zeiden altijd dat hij veel van zijn vader weg had, dan wist Percy niet zeker of hun dezelfde vader kende als hij dat deed. Hij trok zijn mondhoek omhoog, maar liet hem meteen weer zakken. Ergens was dat ook wel zo, de mensen zagen alleen mijn aardige vader. Niet de vader die zijn vrouw en kind sloeg. Percy streek met zijn rug van zijn hand langs zijn lip toen het bloedde nog steeds niet was gestopt. Ook door de kou waren zijn lippen vaak stuk. En als hij er dan nog een keer op ging bijten gingen ze snel bloedden. Misschien moest hij er toch maar eens mee stoppen met het lip bijten. Het gebeurde vaak onbewust, dus daar kon hij niet veel aan doen.
‘Zou u het ook niet doen? Zou u ook niet uw eigen kind op laten sluiten?’ Vroeg Percy uit het niets aan de man. Hij wist niet eens of hij kinderen had, of hij überhaupt een vrouw had met kinderen. Misschien niet, was het zo iemand die voor zijn werk leefde in plaats voor anderen. Daar zag de man wel naar uit. De meeste bewakers hier zouden waarschijnlijk voor hun werk leven in plaats een normaal leven hebben.

”Het is natuurlijk ook heel makkelijk om te zeggen dat het allemaal goed komt, als je eigen leven al perfect is.” Dit was duidelijk tegen hem bedoelt, mensen die zeggen dat het goed komt. Wat hij net had gedaan. Jack slikte. Hij heeft geen idee, hij heeft geen idee. Bleef hij herhalen in zijn hoofd, om niet boos te worden, of gewoon te flippen en die fontein kapot te slaan. Of beter gezegt, zijn hand. Om dat joch niet naar een isoleercel te slepen, of naar een elektrische stoel. Het was echt gewoon een rotopmerking.
Hij staarde naar de jongen en merkte dat hij een boze blik op zijn gezicht was. “Perfect leventje?” zei hij met een felle toon en stopte niet met kijken naar de jongen. Wat je een perfect leventje kon noemen, je kinderen dumpen omdat je geld moest verdienen. Je vriendin, bijna echtgenote in bed aan treffen met een of andere lapzwans. Wat een geweldig leven, echt heerlijk, KON NIET BETER!? “Dat zou ik niet willen zeggen…” zei hij met dezelfde toon en wist de blik niet van zijn gezicht af te krijgen. Zijn hand lag op zijn mes, op het handvat. Alsof hij het elk moment kon trekken en die jongen eens… Nee nee, zo mocht ie niet denken. Een lekkere schok… Nee nee, dat mocht ook niet. Hij draaide zijn gezicht weg.
“Trouwens, als ik een perfect leven had. Dan werkte ik niet in deze kl*te-inrichting om van die jochies…” hij stopte met zijn zin en keek de jongen weer aan. “Waarom vertel ik dit überhaupt aan jou?” zei hij met een opgetrokken wenkbrauw. Wat meer een vraag aan zichzelf was als aan de jongen. Hij vroeg het zich namelijk echt af. Wat deed hij? Hij moest de jongen naar een psychiater slepen en zeggen dat hij nog steeds niet zijn snijproblemen af was. Proffesioneel doen, hem een waarschuwing geven en weglopen. Alles behalve, dit.
Met veel moeite, en een blik op het mes aan zijn riem liet hij het ding los en keek weer naar de jongen. Rustiger dit keer. Een bijna vredige blik op zijn gezicht. Teminste, zo leek het want van binnen dacht hij er nog steeds aan. Perfect leventje, alles, maar dan ook alles zou hij er voor doen om zijn kinderen een perfect leventje te kunnen geven. Maar dat was allemaal verpest, door Cindy. Door die egoïstisch trut, ja, dat was ze. Eindelijk was het eruit, dit was wat hij van haar vond. Ze was zo egoïstisch om vreemd te gaan. Nu zaten ook haar kinderen bijna altijd zonder ouders. Dóór haar.
”Ik snap wel dat mijn vader, mij hier heeft geplaatst. Ik zou waarschijnlijk hetzelfde hebben gedaan als ik hem was geweest.” Toen Jack het woord vader uit zijn mond hoorde keek hij even op en leunde wat tegen de fontein aan. Hij keek naar de Percy. Arme jongen, hij moest wel een rotvader hebben. Als je je kinderen naar zo’n gehucht als hier stuurde. “Als je dat zou doen ben je gestoord… “ mompelde hij. Als reactie daarop. Hij zag dat de jongen zijn mondhoek omhoog trok en fronstte even. Het deed hem aan iemand denken, en nu hij er zo over nadacht en een naam probeerde te bedenken op wie het leek kwam hij bij zichzelf uit. Huh?
‘Zou u het ook niet doen? Zou u ook niet uw eigen kind op laten sluiten?’ Jack dacht daar even over na en schudde toen zijn hoofd. “Ik heb 2 kinderen en nóóit, maar dan ook echt nóóit naar hier of wat dan ook.” Hij keek hem even schuin aan en probeerde zijn reactie te peilen. “Dat ik 2 kinderen heb moet je maar vergeten. Ik mag eigenlijk geen privé dingen vertellen…” mompelde hij en keek de jongen aan. “Als jouw ouders, of je vader dat wel doen. Dan is dat hun fout.” Mompelde hij. “Niet dat je daar wat aan hebt, maar toch.” Steeds meer begon Jack zich af te vragen wie deze jongen nou precies was, wie zijn ouders waren en waar hij hem vaag van herkende.
Farrow, dat wist hij wel maar het zei hem niet zo veel. Die vader kon hem niks schelen, uit de woorden van Percy kon hij toch wel zo’n beetje opmaken dat het een slappeling was. Maar die moeder… Jack beet op zijn lip en zuchtte. Hij moest hier het fijne van uitzoeken.

Het duurde een tijdje voor dat Percy antwoord kreeg. Niet dat hij het erg vond, hij hoefde niet zo nodig in gesprek met een bewaker of zijn leven. Alsof hij er iets aan kon veranderen. Percy beet op zijn onderlip en hij haalde zijn hand uit zijn zak. Hij duwde zijn vingertoppen in het water van de fontein. Percy was wel benieuwd hoe koud het water zou zijn, misschien kon hij wel dood bevriezen. Hij had ooit gehoord dat dood bevriezen helemaal niet zo’n erge dood was. Percy glimlachte zwakjes, misschien moest hij wachten totdat het iets kouder werd. Hij kon misschien wel in de algemene ruimte ergens zien wat voor weer het verder zou worden. Eigenlijk was het helemaal niet zo’n slecht idee. “Perfect leventje?” Percy keek op naar de man, ja perfect leventje, ja. Dat zei hij, fijn dat mensen tegenwoordig alles herhalen. “Dat zou ik niet willen zeggen…” Percy trok een wenkbrauw op van verbazing. Wat kon er nou niet perfect zijn aan zijn leven? Percy wilde het bijna vragen, maar hij deed het niet. Hij wilde het niet weten. Hij streek door het koude water met zijn vingers. De kou prikte tegen zijn huid, niet heel pijnlijk. Maar pijnlijk genoeg om er van te kunnen genieten. Genieten van pijn, best vreemd. Percy beet harder op zijn onderlip. Hij voelde het wondje dat hij net had open gebeten op zijn lip. Het was door de kou al opgedroogd. “Trouwens, als ik een perfect leven had. Dan werkte ik niet in deze kl*te-inrichting om van die jochies…” Percy leek het gesprek een stuk interessanter te vinden. Bewakers mochten niks over hun privé vertellen. Patiënten mochten bewakers niet uitlokken om iets privé te vertellen. Percy zei alleen maar wat hij dacht van mensen die zouden zeggen dat het wel goed zou komen. Hij doelde niet meteen op de bewaker, maar duidelijk voelde die zich aangesproken. Percy onderdrukte een glimlach door harder op zijn lip te bijten. “Waarom vertel ik dit überhaupt aan jou?” Percy haalde zijn schouders op. Hij haalde zijn anderen hand nu ook uit zijn zak om zijn mouw op te trekken van zijn linkerarm. Hij liet zijn linkerhand verder in het ijswater zakken. Hij keek er naar, straks kon hij zijn hand misschien wel niet meer bewegen. Percy kickte er gewoon op als hij pijnlijke steken voelde. Eerder was dit niet, het is pas gekomen toen hij hier kwam. Waarom wist hij niet. Hij deed zichzelf eerst wel pijn, maar dat deed hij alleen om verlichting te kunnen voelen. Sinds dat hij hier was kickte hij er op als hij pijn had.
‘Lucht het op?’ Vroeg Percy, hij keek naar de man. Hij vond het ook wel grappig dat hij de man zo boos had kunnen maken. Of boos, misschien eerder verward. Niet dat Percy er iets aan kon doen, hij zei gewoon wat hij dacht. Hoe hij zich voelde en waar hij over nadacht. Niet dat Percy altijd zo was, normaal twijfelde veel vaker over zijn woorden. Dacht hij er flink over na, voordat hij iets zou zeggen. Ergens deed hij het niet bij deze bewaker. Alsof hij gewoon kon zeggen wat hij wilde, zoals hij thuis ook vaak deed om zijn vader kwaad te maken. Hij deed het niet expres, maar hij wist in elk geval dat zijn moeder niet geslagen zou worden als zijn vader ruzie met hem maakte. Ergens was dat altijd een opluchting, als zijn vader er op in ging.

“Als je dat zou doen ben je gestoord… “
‘Ben ik dat dan ook niet. Ik weet niet of je het weet, maar ik zit in een kliniek omdat ze denken dat ik een gestoorde ben. Waarschijnlijk heb ik genoeg van mijn vader geërfd om net zo gestoord te zijn als hem. Alleen heeft hij het slimmer aangepakt dan ik. Hij heeft mij meteen een kliniek in geduwd.’ Zei Percy op een felle scherpe toon. Daarna beet hij weer op zijn onderlip. Misschien had hij beter zijn mond kunnen houden. Hij moest gewoon zijn mond houden. Waarom moest hij nou ruzie uit gaan lokken met een bewaker. Die bewaker was niet zoals zijn vader. Hij hoefde niemand te beschermen hier, niemand waar hij aan hoefde te denken. Hij hoefde niet bang te zijn dat iemand in elkaar geslagen zou worden door een bewaker, wat hij had kunnen ver komen. Percy keek weer naar het water, waar zijn hand altijd nog in zat. Hij voelde zijn vingers prikken en steken vanwege de kou. Maar het liet Percy niet tegen zijn hand verder in het water te duwen. Percy keek niet op naar de man toen hij sprak over zijn twee kinderen. Fijn voor die kinderen dat hij ze niet in een kliniek zou stoppen. Misschien moesten we slingers voor ze op gaan hangen, Percy schudden lichtjes zijn hoofd. Het was niet hun schuld dat hij hier zat. Daarom mocht hij ook niet zo denken. Hij trok zijn linkermouw nog iets verder omhoog, zodat die niet nat zou worden. “Als jouw ouders, of je vader dat wel doen. Dan is dat hun fout.” Mompelde de bewaker. “Niet dat je daar wat aan hebt, maar toch.” Percy glimlachte zwakjes. Daar had hij gelijk in, het was ook de fout van zijn ouders, dat zijn ouders hem hier hebben gebracht. Ook dat zijn moeder niet voor hem wilde vechten, door weg te gaan bij zijn vader. Daar hadden ze veel meer aan, niet alleen Percy. Maar ook voor zijn zusje en zijn moeder zelf. Ze kan echt wel een eigen leven opbouwen ergens anders. Ze had niet zijn vader nodig, hij werkte toch niet, lag alleen maar leven loos op de bank met zijn dronken kop. Percy zuchtte zachtjes, hij heeft het er wel eens met zijn moeder over gehad, maar ze wilde er niet naar luisteren. Ze vertelde dat ze nog steeds van zijn vader hield. Hij kon het niet begrijpen dat je van zo’n iemand kon houden. Hij keek naar de bewaker en liet zijn onderlip met rust. Daarna liet Percy zijn blik weer zakken naar zijn hand die in het koude water zat.
‘gelukkig hebben sommige ouders nog enigszins verstand.’ Fluisterde Percy bijna onhoorbaar.

”Lucht het op?” Jack keek naar het water terwijl hij dat zei. Percy zat er steeds met zijn handen in, met een vinger gleed hij zachtjes door het water waardoor er kleine golfjes ontstonden. Het was echt koud, niet iets waar je voor de lol aan ging zetten. Na de vraag keek hij weer naar Percy en zuchtte. “Nee.” Antwoordde hij droog en wierp zijn blik weer op de grond. Hij wilde weg. Niet omdat hij het geen interessant gesprek vond, hij wilde gewoon schreeuwen. Net zo hard, tot er geen geluid meer uit zijn keel zou komen.

De Disco. In een bijliggende stad van Disturbia Village ging hij uit. Met een vriend, die woonde een stukje verder in een ander dorp maar ze gingen naar dezelfde middelbare school. Gisteren had op school voorgesteld om naar de disco te gaan. Nou Jack vond het wel prima. Met de auto had zijn vriend, Maurice hem thuis opgehaald. Gevlucht uit het huis voor zijn ouders stapte hij in. Met zijn meest feestelijke kleding stapte hij in de auto en keek met een brede grijns voor zich uit. Het was 1995 een dag, midden in de zomer. En hij had er zin in.
Nonchalant hing hij met zijn elleboog uit het raam en floot is naar een meisje die langs liep. Hij hoorde zijn vriend hardop lachen. “Enthousiast Jack?” hij kreeg een stomp tegen zijn schouder en Jack lachtte. Niet veel later stonden ze voor de disco en liepen met paspoort in de hand. Leeftijdscontrole, niet dat dat echt nodig was. Maar hij liet hem braaf zien en liep verder. Met een schuine glimlach op zijn gezicht keek hij rond en zag overal dansende mensen, harde muziek en felle gekleurde lichten. Maurice was nu al verdwenen in de menigte dus hij baande zich ook een weg door de menigte en wat drankjes later… Stond hij vrolijk te dansen tussen een groepje mensen. Iedereen deed vrolijk. Het was besmettelijk, want hij was ook vrolijk en er kon niks meer fout gaan.
Een meisje, van ongeveer zijn leeftijd ving zijn blik. Ze was aan de kleine kant en had lange blonde haren en blauwe ogen. Zo te zien had zij hem ook gezien want voor een ogenblik keken ze elkaar aan. Langzaam en onopvallend danste hij naar haar toe en glimlachtte naar haar. Ze glimlachtte terug en nonchalant pakte hij haar hand om haar vervolgens een rondje te draaien. Als teken dat hij met haar wilde dansen. Hij zag dat ze moest lachen, maar kon het niet horen door de harde muziek. Het volgende moment kwam er een hard partynummer en was het plan om rustig te dansen dus verpest. Dan maar niet. Hij danste mee met de maat en merkte dat ze bij hem bleef dansen.
Liedje na liedje bleven ze dansen, dicht tegen elkaar, elkaar speelse blikken toewerpend. Jack lette niet meer echt op wat er om hun heen gebeurde. Hij trakteerde haar een drankje, danstte met haar, keek in haar prachtige blauwe ogen en toen de muziek stopte stonden ze stil. “HEY JACK! WE GAAN!” werd er geschreeuw. Zonder het meisje, waarvan hij de naam nog niet van wist los te laten keek hij om en trok een wenkbrauw op. “Hoezo?” Maurice rolde met zijn ogen. “Omdat het laat is, ik moet morgen gewoon werken.” Jack knikte en keek weer naar het meisje, haar onschuldige ogen deden hem smelten. “Ik ehm, ik kijk wel hoe ik thuis kom, ik loop wel.” Antwoordde hij en Maurice haalde zijn schouders op om zich vervolgens om te draaien en weg te lopen. Jack richtte zijn blik weer op het meisje. “Jack hè?” zei ze met een brede glimlach. Jack knikte. “Mary” zei ze en hij glimlachtte.
“EN HET IS TIJD OM TE ZWIJMELEEEEE!” werd er geroepen door de DJ, het volgende moment werd er een hard, zeikliedje ingezet. Maar dat maakte niet veel uit, hij danstte toch wel. Hij liet zijn handen iets lager zakken naar haar heupen en hij voelde Mary’s handen om zijn schouders. Voor een korte tijd keken ze elkaar aan. Ze was echt klein, zou ze geen nekpijn krijgen. Hij ging iets door zijn knieën en ze hoorde hem lachen, zelf ging ze op haar knieën staan en hij moest ook lachen. Hij sloeg zijn armen steviger om haar heen en tilde haar op en ging snel weer recht staan. Nog steeds bewoog hij van links naar rechts een beetje op de muziek mee en stopte daarmee toen ze dichterbij met haar gezicht kwam. Hij voelde haar zachte lippen op de zijne en hij kustte haar terug…

Dat meisje… Hij keek even verward voor zich uit en toen weer naar Percy. Waarom deed hij haar zo denken aan deze jongen… “‘Ben ik dat dan ook niet. Ik weet niet of je het weet, maar ik zit in een kliniek omdat ze denken dat ik een gestoorde ben. Waarschijnlijk heb ik genoeg van mijn vader geërfd om net zo gestoord te zijn als hem. Alleen heeft hij het slimmer aangepakt dan ik. Hij heeft mij meteen een kliniek in geduwd.” Jack keek hem even denkend aan. “Hmm… weet je, ik geloof niet dat je op die man lijkt…” zei hij ineens in een helder moment en moest nog even nadenken over zijn daad. Het meisje waar hij die avond, 17 jaar geleden mee had gezoent. Leek sprekend op hem. De dingen die hij daarna met Mary had beleefd was hij ook nog niet vergeten. Het was veilig geweest, maar hoe langer hij naar deze jongen keek. Hoe langer hij twijfelde. Als hij zich niet vergiste was Percy 17. Net als die 17 jaar geleden. Hij fronstte en dacht na, kon het, kon het zijn dat hij… Nee. Opnieuw keek hij peilend naar jongen, hij leek wel op hem…. Maarja, hij leek op zijn moeder en misschien wel meer op een andere man.
”Gelukkig hebben sommige ouders nog enig verstand.” Jack keek hem weer aan. Het kon gewoon niet, wat als het wel zo was. Wat zou hij doen? Hoe kon hij het ooit uitleggen en en… Wie was die andere vent dan? Hij stopte de gedachte even weg. Het sloeg werkelijk nergens op. “Ik heb een rare vraag maar… Hoe ziet je moeder eruit?” vroeg hij met nog steeds een verwarde blik op zijn gezicht. Meteen had hij spijt van zijn vraag, maar nu het toch al gevraagt was… Kon hij ook net zo goed afwachten wat het antwoord was.

Percy staarde altijd nog naar het water. “Nee.” Hij keek op naar de bewaker, hij beet zachtjes op zijn onderlip. Nee, normaal luchtte het toch op bij normale mensen als ze boos werden of als ze iets zouden zeggen wat ze kwijt wilde. Percy trok zijn hand uit het water, de ijzige wind die nu langs zijn natte hand waaide, voelde aan als tientallen messteken. Pijnlijk, maar wel een lekker gevoel. Percy keek naar de bewaker die diep in gedachtte verzonken was na zijn antwoord. Percy wilde hem niet storen in zijn gedachte. Ook kwam dat omdat Percy het niet interessant vond wat de man dacht. Hij wilde het niet eens weten. Percy liep verder langs de fontein, steeds verder weg bij de bewaker vandaan. Hij kon nu ook gewoon weglopen. De bewaker hier achter laten in zijn gedachtes en gewoon naar zijn kamer gaan. Misschien moest hij eens wat gaan slapen, hij was al bijna drie weken wakker geweest, met korte nachtjes te slapen. De tijd besef was weg geweest toen hij drie weken in de isoleercel had gezeten. Ook nu vroeg hij zich af wat voor tijd het was. Hij had er niet naar gekeken, alleen naar de datum van vandaag. Percy droogde zijn hand aan zijn spijkerbroek. Gelukkig was die al opgedroogd anders was die nu helemaal doorweekt geweest. Zijn hand deed behoorlijk zeer en voelde ook vreemd aan. Alsof het dood was, het was niet dood want hij kon het nog bewegen. Maar zijn huid trok samen door de kou en de spieren in zijn hand deden pijn. Het was een nieuwe soort pijn die hij niet eerder had ontdekt. Hij had al veel soorten pijn ontdekt. Het snijden, het slaan, het bijten en nu het bevriezen. Het klonk vreemd, jezelf bevriezen om pijn te hebben. Percy glimlachte kort en keek naar zijn hand. Het mocht dat wel vreemd zijn, maar het was wel iets wat hij kon doen zonder dat het al te veel zou opvallen. Nu kon hij het hier doen in het koude water in de winter. Voor de zomer zou hij wel iets anders verzinnen. Misschien kon hij wel een ijsblokje uit de vriezer over zijn hand laten smelten. Misschien kon hij daar hetzelfde effect mee krijgen. Percy bestudeerde zijn hand alsof het iets heel nieuws was, wat hij nog nooit in zijn leven had gezien. Je kon het ongeveer vergelijken met de dag, dat hij voor het eerst bij de geitjes was gaan kijken. Het was toen voor het eerst dat hij een geit in het echt zag. Hij had ze gevoerd als of ze misschien dood zouden gaan van de honger. Maar dat zou natuurlijk niet gebeuren. Ze hadden genoeg eten hier, dus het was belachelijk dat Percy bijna al het gras had uit de grond had getrokken en had gevoerd aan de dieren.

“Hmm… weet je, ik geloof niet dat je op die man lijkt…” Percy schrok op uit zijn gedachte toen hij de stem hoorde van de bewaker. Hij keek naar de man en wilde op zijn lip bijten, maar hij deed het niet. Voor het eerst deed hij niet wat hij wilde doen. Het was vreemd, waardoor hij uiteindelijk toch weer op zijn lip beet. Hij haalde zijn schouders op, hij wilde zichzelf ook niet zo graag met zijn vader vergelijken. Maar nu hij hier was en mensen zeiden tegen hem dat hij niet goed was. Ging hij toch steeds meer twijfelen, ook omdat hij vaker boos werd. Zijn vader was vaak ook boos, maar dat kon misschien ook komen door dat hij altijd dronken was. Percy had eigenlijk nooit echt gedronken of zo, hij was bang dat hij anders net zo zou worden als zijn vader. “Ik heb een rare vraag maar… Hoe ziet je moeder eruit?” Percy beet hard op zijn onderlip en hij keek de bewaker vragend aan. Waarom wilde hij dat weten, waarom wilde hij weten hoe zijn moeder er uit zag? Hij wilde eerst een hele andere beschrijving van zijn moeder, maar hij deed het niet doordat hij toch best wel verbaasd door de vraag was.
‘Ze… Ze is blond, haar tot haar schouder. Ze heeft het geknipt toen mijn zusje geboren werd. Ze heeft blauwe ogen, ze zijn echt heel helder en ze lijkt echt alles te kunnen zien. Hoe je, je voelt. Wat er met je gebeurt. Als je liegt.’ Percy glimlachte en keek even naar de grond.
‘Ze is ook niet zo heel groot, ik denk dat ze een kop kleiner is dan mij. Toen ik eenmaal groter was dan haar zei ze altijd dat ik moest stoppen met groeien. Soms begrijp ik niet wat ze nog bij mijn vader doet. Vroeger was ze anders, nu ik naar haar kijk zie ik niets anders dan verdriet en vermoeidheid. Het komt ook deels omdat ze voor mijn oma zorgt omdat zij een hersenbloeding heeft gehad. Mijn moeder heeft daardoor weinig tijd.’ Zei Percy met een brok in zijn keel. Eigenlijk was het helemaal niet zijn bedoeling om zo over zijn moeder te praten bij de bewaker. Zijn moeder betekende vroeger veel voor hem. Voordat ze zijn zusje geboren was, was zijn moeder een vrolijke vrouw. Ze deed van alles en zorgde altijd goed voor Percy. Ze nam het altijd voor hem op bij zijn vader, totdat die ene avond. Dat zijn vader zijn moeder voor het eerst had geslagen. Binnen een dag was ze van een vrolijke vrouw naar een vrouw gegaan die verdrietig was en pijn leidde. Hij had tegen zijn vader gezegd dat hij zijn moeder niet mocht slaan. Zijn vader had hem helemaal de grond in geboord. Hij had hem vertelt dat alles zijn schuld was. Dat hij nooit geboren had mogen zijn. Hij beet op zijn onderlip. Sindsdien was zijn moeder nooit meer dezelfde geweest. Toen zijn oma ziek werd, zag hij zijn moeder helemaal niet meer. Hij ging voor zijn zusje zorgen, hij bracht haar naar school haalde haar op van school. Hij spijbelde elke dag, kreeg misschien twee uur echt school mee. Daarna moest hij weer weg om voor zijn zusje te zorgen. Hij beet harder op zijn onderlip en voelde tranen achter zijn ogen branden. Hij begreep er helemaal niks van, vond zijn moeder ook dat hij nooit geboren had mogen worden? Misschien wel, misschien niet. Waarschijnlijk wel, anders had ze zijn vader toch wel tegen gehouden toen hij de kliniek belde. Dan was ze toch wel weg gegaan bij zijn vader. Tranen vulde nu zichtbaar zijn ogen, was het allemaal toneel spel wat zijn moeder had gedaan toen ze zo bezorgd om hem deed? Wist zijn vader het allang?

Het was een rare vraag, dat wist hij. Hij was daarom ook niet verbaasd toen de jongen hem verbaasd aankeek. Precies de reactie die hij zou verwachten, misschien nog wel iets van hoezo? Erachter. Maar dat kwam niet. In plaats daarvan begon de jongen gewoon te praten. “Ze… Ze is blond, haar tot haar schouder. Ze heeft het geknipt toen mijn zusje geboren werd. Ze heeft blauwe ogen, ze zijn echt heel helder en ze lijkt echt alles te kunnen zien. Hoe je, je voelt. Wat er met je gebeurt. Als je liegt.” Jack dacht hier even over na. Het blonde haar klopte, maar het was langer toen hij haar op zijn 18-jarige leeftijd had ontmoet. De ogen klopte zeker, dat was het eerste wat hem was opgevallen. Zelf had hij ook hele blauwe ogen, maar die van haar hadden iets extra’s. Er zat een soort twinkeling in. Dat was teminste wat hij zich van toen nog kon herinneren. Misschien was ze nu wel heel anders.
‘Ze is ook niet zo heel groot, ik denk dat ze een kop kleiner is dan mij. Toen ik eenmaal groter was dan haar zei ze altijd dat ik moest stoppen met groeien. Soms begrijp ik niet wat ze nog bij mijn vader doet. Vroeger was ze anders, nu ik naar haar kijk zie ik niets anders dan verdriet en vermoeidheid. Het komt ook deels omdat ze voor mijn oma zorgt omdat zij een hersenbloeding heeft gehad. Mijn moeder heeft daardoor weinig tijd.’ Jack liet een klein lachje horen nadat Percy iets zei over haar lengte en luisterde daarna weer stilletjes verder. Hij vond het naar om te horen, die laatste woorden. Ze was dus ongelukkig. Hij slikte, op een of andere manier vond hij dat erg rot om te horen.
Jack had haar dan misschien al een tijd niet gezien en ze hadden allebei hun leven opgebouwt, maar dat dat van haar ook al zo verkloot was… Beide hadden ze het allebei niet getroffen, maar met als verschil dat Jack misschien nog wel een kans had om dat wel weer te worden. En Mary niet, als ze bij die vent bleef. Nog geen goed woord had hij gehoord over hem. Als het echt zo was, echt zo was dat hij zijn vader was… Dan wilde Jack er nog niet eens bij nadenken wat hij met die man zou doen. Echt. Nu al, vond hij het erg. Maar als… Percy zou het wel opvallend vinden, dat een random bewaker zo lang met hem praatte. Hij moest eens weten, wat hij nu zou denken. Jack werd er zenuwachtig van, als het zo was. Hoe kon hij… wat moest hij….
Eerst maar is zeker weten. Jack keek naar de jongen en zag dat hij het er moeilijk mee had. De woede in hem werd groter toen hij weer aan die man dacht. Als het… Jack moest het te weten komen, hij moest weten of zijn vermoedens klopte. En als die klopte, dan ging hij die man helemaal… Hij moest een hartig woordje met hem spreken, al woonde ze ondertussen aan de andere kant van de wereld. Hij zag de tranen in Percy’s ogen verschijnen en slikte. Het kostte hem moeite om gewoon wat aardigs te zeggen, te zeggen wat hij dacht. Maar hij kon niks doen, er was een grote kans da thij gewoon een bewaker was. Dat gewoon een jongen, die hij helemaal niet kende.
“Het spijt me Percy, dat ik dat vraag. En ook van je vader.” Verward schudde hij zijn hoofd. Hoe kon hij dit het beste verwoorden zonder dat het te persoonlijk werd. Zonder verder iets te zeggen pakte hij een tissue uit de EHBOkit en gooide die hem toe. “Ik laat je wel even met rust… Sorry dat ik je lastig viel.” Hij beet even op zijn lip en draaide zich toen toch maar om. De tissues met het bloed had hij meegenomen… Wie weet kwamen ze van pas. Dit moest hij uitzoeken. Met flinke passen liep hij door, niet meer omkijkend. Omdat hij wist dat hij dan niet meer verder kon lopen. Maar hij mocht niks zeggen, niks doen zonder dat hij iets zeker wist.
Zeker van zijn zaak liep hij door naar de dossierkasten en liep naar de F van Farrow. Dat wist hij toevallig uit zijn hoofd. Nog even om zich heen kijkend trok hij de la open en zocht door de mapjes. Tot hij de goede vond en die er uit trok. Weer wierp hij een sluwe blik om zich heen en ging op een krukje zitten. Daar opende hij het mapje en bekeek de namen uitvoerig. Jason Farrow vader, ja hoor. Right, als je dat een vader kon noemen. Iemand die zo tegen zijn kind deed was geen vader. Moeder, Mary Farrow. Jep, dat was haar zeker. Het enige wat hem nog te doen viel was uitzoeken wie de vader was. De moeder stond gewoon vast. Daar was geen discussiëren over. Ook keek hij even naar de woonplaas van de ouders en schreef dit op een papiertje die hij in zijn zak propte. Het was tijd om een bezoekje aan het ziekenhuis te brengen. Het kon hem niks schelen dat hij eigenlijk moest werken. Hij moest toch buiten rond lopen, niemand die het zou merken als hij even weg was.
Toch meldde hij zich maar af, uit voorzorg. Ontslagen kon hij absoluut niet gebruiken, nu al helemaal niet. Hij moest Percy… als het zo was, dan moest hij hem blijven zien. Met de auto scheurde hij harder dan nodig was naar het ziekenhuis en rende langzaam naar binnen. Bij de balie keek hij zoekerig om zich heen en keek toen naar de vrouw achter de balie. “DNA-test.” Hijgde hij en de vrouw keek hem verbaasd aan. “Dat kan” ze verwees hem een zaal en gaf hem een plattegrond mee. Ookal hoefde hij te rennen, zijn geduld was te klein om gewoon te wandelen. Vermoeid kwam hij boven aan en liep naar de eerste vrouw met witte jas die hij tegen kwam. “Hallo, ik zou graag een DNA-test willen laten doen.” Zei hij rustig en keek haar aan. “Maar meneer, dat kan zomaar niet. Er moeten afspraken worden gemaakt.” Jack fronstte. “En wat als het met spoed is, ik MOET het vandaag weten.” Zei hij boos en gelukkig hielp het, gelijk werd hij meegenomen naar een stoel en moest bloed laten prikken. “Het bloed van de ander graag?” zei de vrouw geduldig.

Even later zat Jack in een wachtruimte. Hij moest een uur wachten voor de uitslag bekend was. Nog nóóit was hij zó zenuwachtig geweest. Hij tikte op de tafel, tot de vrouw naar buiten kwam en een verlossende “klaar” uit haar mond liet komen. Jack liep naar binnen en merkte dat zijn hart in zijn keel klopte. “Met alle onderzoeken en de verschillende bloedpreparaten hebben we….” Jack keek haar geïrriteerd aan. “Wat is de uitslag?” bromde hij en keek naar de mapjes waar alleen maar rare taal op stond.
De vrouw zuchtte op en draaide het papier om. “Ja, het is familie.”

Ondanks dat het een rare vraag was geweest van de bewaker, had Percy wel eerlijk antwoord gegeven. Misschien klonk hij wel als een of ander klein kind terwijl hij over zijn moeder sprak. Maar ooit had hij groot respect voor haar. De laatste jaren is het verminderd. Percy zag, dat ze zichzelf pijn deed door bij zijn vader te blijven. Doordat is zijn respect minder geworden voor zijn moeder. Misschien heel raar of onlogisch. Maar het was zijn moeders schuld dat hij geslagen werd. Hij nam het altijd op voor zijn moeder, hij vond het niet erg om te doen. Maar nu merkte hij wel hoeveel dat van hem gevraagd heeft. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en hij keek naar de grond. Het was een rare vraag van de bewaker, maar het voelde goed om die eerlijk te beantwoorden in plaats van een of ander verhaal op te hangen over een niet bestaand persoon. “Het spijt me Percy, dat ik dat vraag. En ook van je vader.” Percy keek op naar de bewaker, eigenlijk vond hij het nog vreemder dat de bewaker zijn naam wist. Voor andere bewakers was hij “Dat Joch” of “Patiënt nummer zoveel” niet echt vriendelijke namen, als je het Percy vroeg. Hij beet nog harder op zijn onderlip en haalde zijn schouders op alsof hij het allemaal maar oke vond. Natuurlijk vond hij het wel vreemd, waarom wou een bewaker iets van zijn moeder weten? Hij keek de bewaker vragend aan, maar voordat hij de moed had om te vragen waarom de bewaker het wilde weten. Gooide hij een zakdoekje met de woorden: [i] “Ik laat je wel even met rust… Sorry dat ik je lastig viel.” Even? Dus hij zou terug komen? Waarom? Wilde hij meer van zijn moeder weten, of wilde hij anderen dingen weten? Percy wist het niet, de man had zich omgedraaid en was weggelopen. Percy had de zakdoek in zijn hand en vermorzelde die in zijn vuist. Hij kneep zo hard met zijn handen dat zijn knokkels strak stonden en wit water weggetrokken. Hij wilde de bewaker achterna lopen, heb vast grijpen en vragen wat hij met de informatie ging doen. Straks ging hij zijn moeder opzoeken, of zijn zusje. Straks schijnt hij een huur moordenaar zijn met een goed verborgen strafblad. Percy wist niet wat hij moest denken van de man. Wist niet wat hij moest doen, natuurlijk kon hij geen strafblad hebben. Ze hebben hem wel nagetrokken, maar misschien wilde hij een carrière switch maken en nu wel huur moordenaar worden. Er speelde afgrijselijke beelden af in Percy zijn hoofd, over hoe de man zijn moeder vermoorden en zijn zusje vermoorden. Beelden die hij niet wilde zien of horen, maar toch zag hij ze.

Percy voelde de woede van binnen opkomen, waarom was hij de man niet achterna gelopen? Waarom gaf hij al die informatie aan hem? Hij beet hard op zijn onderlip draaide zich om naar de fontein en sloeg hard met beide vuisten tegen de stenen fontein. Zijn knokkels sprongen open en het bloed welde op uit zijn knokkels, maar het maakte Percy niet uit. Hij bleef tegen de stenen fontein slaan totdat zijn handen helemaal onder het bloed zaten en zijn handen pijn deden van het knijpen en het slaan. Percy keek niet eens om naar het bloeden van zijn handen, hij vond het niet erg. Hij wilde hier gewoon weg, hij wilde dat hij de tijd terug kon draaien en alsnog gewoon dingen had gezegd die niet waar, waren. Hij haatte het als er straks iets zou gebeuren met zijn moeder door zijn schuld. Hij beet hard op zijn onderlip, probeerde het bloed uit zijn wonden op zijn handen te deppen met de zakdoek. Die kleurde meteen rood en eigenlijk had Percy er niks aan. De wonden waren te veel, hij had zo hard geslagen en vaak geslagen dat de wonden te groot waren voor een simpele zakdoek. Hij wilde ook niet naar de ziektepost, waarschijnlijk zouden ze hem dan kalmeringsmiddelen geven en dat wilde hij niet. Percy dacht er verder niet over na, ging gewoon terug naar de kliniek. Hij wilde naar zijn kamer gewoon op zijn bed gaan liggen en in slaap vallen. Hij schudden zachtjes zijn hoofd terwijl hij weg liep bij de fontein.