this is just stupid

Mika kon het gewoon weg niet geloven. Ze is naar hier gebracht. Haar vader vond het een goed idee, typisch die stiefmoeder van haar had het waarschijnlijk wel voorgesteld nadat Mika haar een harde mep had verkocht. Die ze duidelijk wel had verdient. Toch was ze woedend op haar vader dat hij gewoon had toegestemt. Ongeloofelijk. Nu zal ze hem nooit meer zien, het was gewoon weg stom. Hoe kon hij haar dit aan doen. Even sloeg ze woedend op de zetel waar ze op zat. Het was moeilijk om zich in te houden om niet met spullen die hier lagen rond te smijten. De bewakers die hier vaak rond kwamen, gaven haar het gevoel in een gevang te zitten, en zo kun je het normaal ook noemen. Al die bewakers die je in het oog houden net als de camera's die er ook hangen. Verschrikkelijk was het. Mikaela had hier gewoon weg geen vrijheid. Ze haatte haar vader, en vooral haar stiefmoeder, die haar moeder zou moeten vervangen. Nooit van dat zielige leventje. Mika haatte dat mens. En vooral nu ze hier was. Straks zou ze wel naar haar kamer gaan die haar was toegewezen om haar helemaal uit te leven. Hier zou ze gewoon weg niet kunnen leven. Alles werd goed in de gaten gehouden. Ze zuchtte triestig, ze voelde zich nu zo eenzaam. En dat wou ze neit. Leefde haar moeder maar...Ze wou weer in haar omarmde handen gaan. Maar die zijn al lang verdwenen. Nooit meer zullen die er zijn. Niemand kon die ook vervangen. Alleen maar er aan te denken zorgde ervoor dat ze zich eenzaam voelde. Was ze maar weer thuis, in haar kamer vol met foto's van haar moeder. Zij was er altijd voor haar. Mikaela had haar eigen kamer gezien, en die was zo kaal...zo wit. Zo saai.
Nu liet ze echt eens haar ogen over de ruimte gaan. Net als haar kamer wit....Je ziet in dit gebied niet echt veel andere kleuren dan die ene. Mikaela haar benen waren verstrengeld en zat op haar handen wat ze alleen deed als ze zich moest inhouden, alsof ze iets gevaarlijks ging doen. Een heldere traan rolde over haar wang maar als snel veegde ze die weg. Ze wilt niet zielig doen. Wat zouden de andere wel denken. Dat ze zwak was, wel dat was ze helemaal niet en zal dat ook nooit van haar leven zijn. Zwak is Mikaela niet. Een van de witte deuren ging langzaam open, het maakte maar amper geluid maar toch hoorde ze het waardoor een lichtte angst in haar opborrelte en ze haar ogen oplsoeg naar de deur waar er nu een jongen stond van rond haar eigen leeftijd nog steeds bij de deur. Zou hij weggaan of negeren of...? Mikaela wou het niet echt weten. Ze was nog te druk bezig met te denken hoe ze het hier wel zou werken. Hoe ze het hier zou overleven. Zal het haar wel lukken? Opnieuw keek ze de jonge gast aan. Wat kwam hij hier eigenlijk wel doen? Even beet ze op haar onderlip terwijl ze nog steeds op haar handen zat. Zal hij haar aanspreken? Nee waarschijnlijk niet.

Percy was van buiten naar binnen toe gelopen. Hij wist eigenlijk niet zo goed wat hij moest doen. Hij had drie weken opgesloten gezeten in een isoleercel samen met drie anderen. Het wat wel gezellig geweest met Jared, Stefan en Dahlia. Maar toch, drie weken in een cel van twee bij twee is nou niet bepaald leuk. Al helemaal niet als je daar drie weken in zit zonder een keer normaal te kunnen douche. We kregen per twee dagen vijf minuten de tijd om te kunnen douchen. Niet prettig als je het Percy vroeg. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij naar binnen liep over de gang. Hij wilde heel graag gaan slapen eigenlijk. Heel graag zelfs, maar hij had geen zin om naar zijn kamer te gaan en Jared en Stefan opnieuw tegen te komen. Hij vond ze aardig, maar na drie weken wilde hij wel eens wat anders. Hij beet harder op zijn onderlip terwijl hij door de gangen liep. Hij had bedacht om maar eens naar de algemene ruimte te gaan. Misschien waren er nog nieuwe mensen bij gekomen, meestal gingen ze daar dan zitten. Percy had dat niet gedaan, hij was maar een keer daar geweest. Meteen toen hij hier was gedumpt was hij naar de begraaf plaats gegaan, waar hij Dahlia weer terug zag. Hij trok de deur open en stapte de ruimte binnen. De ruimte was leeg, op een iemand na. Er zat een meisje in de ruimte. Ze zat op haar handen alsof ze elk moment iemand kon gaan aanvallen. Haar uiterlijk zag er niet zo naar uit. Ze had donker haar die haar gezicht omlijste. Ze zag er lief uit. Percy beet harder op zijn onderlip. Wist niet of hij nu naast haar moest gaan zitten. Hij keek even naar zijn handen. Snel trok hij zijn mouwen over zijn knokkels en propte het overige stuk mouw in zijn samen geknepen handen.

Hij liep verder de ruimte in en nam plaats op een van de banken die er stonden. Hij wist niet of hij iets tegen het meisje moest zeggen. Ze was duidelijk nieuw, hij had haar nog niet eerder gezien. Misschien moest hij gewoon hoi zeggen. Of vragen of ze nieuw was. Nee dat was stom, je vroeg niet aan iemand of die nieuw was. Hij wilde haar ook geen welkom heten, dat kon ook zo hatelijk. Je zit in een kliniek, WELKOM! Percy beet harder op zijn onderlip en hij keek naar zijn handen die in stof waren verwikkeld. Hij keek op naar het meisje en glimlachte zwakjes naar haar. Oke hij kon gewoon normaal tegen haar doen en hoi zeggen toch? Wat kon er mis zijn met hoi? Hoi, is een normaal woord die je normaal altijd tegen iemand zegt. Het was moeilijk om hoi te zeggen hier, vond Percy. Hij wist niet of hij iemand er pijn mee zou doen. Hij schudden zachtjes zijn hoofd, hij maakte zichzelf echt gek soms.
‘H- hoi…’ Fluisterde Percy zachtjes en hij keek weer naar zijn handen. Hij voelde zijn wangen warm worden en het bloed naar zijn wangen stijgen. Nee je kon zeggen dat Percy zich niet op zijn gemak voelde op dit moment. Hij keek weer op naar het meisje en glimlachte naar haar.

Mikaela keek de jongen heel eventjes weer aan toen ze hem had horen beweging maken. Ze volgde langzaam hem langzaam met haar ogen, alleen haar ogen bewogen. Niks anders. Ze wist niet of ze met hem wou spreken. Ze zal zien. Misschien had ze helemaal geen zin in een gesprek, en misschien juist wel. Het was zo moeilijk om dat nu te bepalen omdat ze in een onbekende omgeving was. Ze moest nog wennen, terwijl ze dat helemaal niet wou, ze wou terug naar huis veilig in haar kamer waar niemand in kan alleen zij. De jongen die eerst bij de deur stond was nu ook gaan zitten op een van de zetels. Ze merkte dat hij ook wel wat nerveus was, wat haar een klein beetje op haar minder nerveus was omdat ze niet de enige was. Het voelde daarom ook zo goed. Dat had ze echt nodig, omdat er hier nog andere leeftijds genoten zaten zou het heel misschien wel nog mee vallen, maar dat betwijfelde Mikaela.

Even haalde ze nog eens goede teug adem hield dat voor enkele seconden in en blies het toen weer uit, dat gevolgt werd door haar handen die ze onder haar uittrok en nu mooi zachtjes op haar schoot legde. Een klein plukje haar was voor haar ogen blijven hangen die ze nu mooi weer bij de rest legde...‘H- hoi…’ hoorde ze inneens de jongen fluisteren. Haar zilver kleurige ogen bleven bij die van hem hangen."Euh..." ze wist niet precies wat ze moest zeggen maar ze begon dan maar met zich voor te stellen? Dat was toch wel iets simpels"Hey,...Euh....Ik ben Mikaela" sprak ze voorzichtig tegen de jongen. Misschien zou ook zo hij niet meer nerveus zijn en ze dan beide normaal kunnen tegen elkaar te spreken. Het zou het toch simpeler maken als ze alle twee elkaar voorstelden. Zij zou toch alle sinds wat meer op haar gemak zijn omdat ze dan al een iemand kende hier in deze kliniek. Ze was ook best wel nieuwsgierig naar hoe lang hij hier al zou zijn. En de reden. Maar ze was niet zo erg dat ze dat zou vragen, nee die zou ze voor zichzelf houden, dat is het slimste wat ze momenteel zou kunnen doen op dit moment.

Percy wist niet zo goed hoe hij moest beginnen met praten, een simpele hoi leek hem het beste. Misschien ook niet. Misschien kon hij beter zijn mond houden. Eigenlijk had hij ook gehoopt dat hij zijn mond hield. Maar nee, hij moest toch altijd weer een stilte verbreken. Misschien kwam dat omdat hij niet van stilte hield. Bij hem thuis was het ook altijd stil. Hij verbrak die ook vaak en dan kwam er de grootste ruzie thuis. Percy beet op zijn onderlip. Waarom had hij niet zijn mond gehouden thuis, dan was hij nu niet hier. Maar als hij niet hier was dan was hij… Percy stopte met denken. Hij maakte zichzelf gek. Dat deed hij, hij had dan misschien wel hulp gekregen bij het gek worden, maar nu was hij zichzelf gek aan het maken. Hoe kon hij iemand pijn doen met alleen maar hoi te zeggen. Hij beet op zijn onderlip en keek naar het meisje die het waarschijnlijk net zo moeilijk vond als hem om een gesprek aan te knopen. Hij glimlachte zwakjes naar haar en stopte zijn handen in de zakken van zijn trui. Het was iets wat hij ook wel vaker deed, zijn handen verstoppen. Hij keek naar de grond en luisterde naar haar. "Hey,...Euh....Ik ben Mikaela" Percy keek naar het meisje. Mikaela, was een mooie naam. Apart je hoorde het niet vaak. De meeste namen die hij hier gehoord had, hoorde je niet vaak. Alsof ouders echt hun best hadden gedaan om een naam te verzinnen die je niet vaak hoorde. Percy glimlachte zwakjes en beet daarna op zijn onderlip.
‘I-ik ben Percy.’ Zei Percy zachtjes terwijl hij weer op zijn onderlip beet. Waarschijnlijk zou ze het niet boeiend vinden wie hij is. Hierna zou ze waarschijnlijk anderen vrienden ontmoeten en Percy vergeten. Percy keek weer naar zijn handen die hij uit zijn zak van zijn trui had getrokken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en trok zijn mouwen recht. Nog wel over zijn knokkels, maar zijn handen waren niet helemaal verstopt nu.

‘Ben je hier nieuw? Ik heb je namelijk nooit eerder gezien. Of nou ja, ik heb de laatste tijd niet veel gezien.’ Zei Percy met een klein glimlachje. Hij had drie weken in een isoleercel gezeten omdat hij een bewaker had aangereden met twee anderen jongens. Hij beet harder op zijn onderlip om niet te lachen. Het was best grappig geweest als je niet in de isoleercel hoefde te zitten daarna, maar toch. Hij keek naar Mikaela en glimlachte nu hier breder. De zenuwen die Percy eerder had, leken weg te vloeien. Zoals het bloed uit een wond wel eens deed. O stop om daar aan te denken, bloed. Rood, Bloed rood, donker rood, bloe… Stop. Percy beet harder op zijn onderlip wilde er niet aan denken. Natuurlijk had hij in drie weken tijd niets meer gedaan. Hij dacht dat hij er misschien van af zou zijn. Hij voelde niet een aandrang, maar die leek nu langzaam terug te komen.
‘Ik… Euh… Tja…’ Percy wist niet wat hij moest zeggen. Zou hij haar gaan vertellen waar hij had gezeten. Hij kende haar niet eens. Niet dat het boeiend was. Hij beet nogmaals op zijn onderlip, vervelende gewoonte. Percy keek naar de grond en slikte zachtjes.
‘Mooie naam Mikaela.’ Zei Percy maar uiteindelijk en hij keek weer naar het meisje. Hij wreef zachtjes met zijn hand langs zijn nek en hals en glimlachte.

[Sorry mijn post faalt een beetje]

Mika keek even hem nog maar een beetje nerveus aan, ze was normaal helemaal geen nerveus type dat was alleen bij een nieuwe ontmoeting omdat ze in het begin helemaal niet wist hoe ze zich moest gedragen en wat ze moest doen. Je weet maar nooit. Bij haar thuis was ze zelfs helemaal niet nerveus geweest bij nieuwe mensen, in haar school zelfs was ze altijd de eerste om de nieuwelingen te begroeten. Ze miste het....Ze miste haar vrienden. De laatste blikken die ze in haar hoofd waren gebrand zou ze nooit kunnen weg halen. De verbaasde gezichten toen die stiefmoeder van haar zomaar van school had gehaald terwijl de lessen waren begonnen. Mikaela was al woedend geweest. En toen ze thuis waren had ze te horen gekregen waarom ze weg moest en waarom. Oke Mikaela moest toegeven dat ze helemaal was veranderd sinds haar moeder....Agressiefer was ze geworden, met dingen smijten hielp haar woede niet kalmeren maar ze had er wel van genoten hoe angstig die stiefmoeder er van was geworden. En toen Mikaela te horen kreeg dat ze naar hier moest gaan had ze haar stiefmoeder met een harde vuist recht in haar gezicht geslaan. Het had een heerlijk gevoel gegeven. Jammer genoeg was haar vader juist thuis gekomen, die nog maar zonder erover te spreken al toestemde. Die stiefmoeder had gewoon alles perfect geplant. MIkaela haatte gewoon weg dat mens, het enige voordeel is dat ze dat mens nooit meer moet zien, maar dat was ook het enige voordeel.

Even dacht ze nog na, maar toen ze besefte dat ze haar handen tot vuisten kneep schudde ze maar amper zichtbaar met haar hoofd zodat die vreselijke gedachten snel weer haar met rust lieten zodat ze weer zich kon concentreren op de jongen bij haar. Misschien valt het hier wel nog mee? Ookal betwijfelde ze dat.I-ik ben Percy.’ hoorde ze hem stilletjes zeggen. Even knikte ze vriendelijk, dus zo heette hij. Mooie naam moest ze bekennen.‘Ben je hier nieuw? Ik heb je namelijk nooit eerder gezien. Of nou ja, ik heb de laatste tijd niet veel gezien.’vroeg hij. Zoals verwacht vroeg hij ernaar. Waarschijnlijk zijn er nu niet zoveel kinderen als in een normale school...."Euh, ja. Dat ben ik ja."Sprak ze voorzichtig."Maar, hoe bedoel je met....dat je de laatste tijd niet zoveel hebt gezien?" Vroeg ze waardoor er een klein beetje nieuwsgierigheid te horen was. Ze voelde zich al wat beter en niet meer zo nerveus waardoor ze de emotie's die ze voelde wat sneller zou laten horen."Je hebt me best euh.. wel nieuwsgierig gemaakt" Bekene ze Percy. Even lachte ze wat verlegen, maar die lach verdween al weer wat enkele seconden later. Hoeveel zouden er hier er wel eigenlijk zijn?

(Maakt niet uit ^o^)

” Euh, ja. Dat ben ik ja." Percy glimlachte naar haar. Oke dus zo ver zat hij er niet naast. Hij was ook wel benieuwd of er meer nieuwe mensen zouden zijn. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, wilde het wel vragen aan Mikaela, maar dat klonk ook meteen zo ongeïnteresseerd. Hij keek naar het meisje dat met samen geknepen vuisten voor hem zat. Hij was wel benieuwd wat haar dwarszat. Misschien zat ze hier wel voor woede aanvallen, of zo. Hij wist het niet en zou het ook niet zo maar vragen. Percy had er zelf ook een hekel aan als mensen zo maar aan hem zouden vragen waar hij last van had of zouden gaan onderzoeken waar hij last van had. Hij had die dokters in het begin wel wat aan kunnen doen toen ze zeiden dat hij Deprissief was. Het kon dan misschien wel waar zijn, maar hou het lekker voor je. Percy wilde er niets van weten, zijn vader had meteen geroepen. Dat hij het altijd al had geweten. Hij beet harder op zijn onderlip toen hij daar aan dacht. Gelukkig verbrak Mikaela de stilte die er tussen hun was ontstaan. "Maar, hoe bedoel je met....dat je de laatste tijd niet zoveel hebt gezien?" Percy glimlachte bij de gedachte waarom hij in de isoleercel had gezeten. Het was ook wel iets heel stoms geweest wat hij had gedaan samen met Jared en Stefan. Zijn glimlach werd breder toen Mikaela zei dat ze toch best wel nieuwsgierig was geworden.
‘Ik heb drie weken in een isoleercel gezeten, met twee vrienden. We hebben namelijk een bewaker aan gereden met een fiets in de tuin.’ Zei Percy met een klein glimlachje. Hij wist dat hij er niet om mocht lachen maar toch. Het was ook wel heel erg grappig, hij had die gezicht van die bewaker eigenlijk moeten filmen of fotograferen. Want het zag er echt komisch uit, al helemaal toen zij waren weggerend en de fiets hadden verstopt. Hij vroeg zich toch af of de fiets er misschien nog zou zijn. Misschien hadden ze die wel al gevonden en in beslag genomen. Misschien ook niet, je kon hem niet snel vinden onder de struiken waar ze hem hadden verstopt. Hij keek weer naar Mikaela. Misschien vond zij het wel vreemd wat ze hadden gedaan, maar het maakte hem niet zo veel uit.
‘We zaten met zijn drieën op een fiets en Jared kwam bij de gedachte om een bewaker aan te rijden, zonder dat Stefan en ik het wisten.’ Vertelde Percy verder. ‘Daarna zijn we opgepakt en in de isoleercel gezet.’

Percy wreef even over zijn nek en hals met zijn hand en glimlachte daarna weer.
‘Toen we daar met zijn drieën waren, kwam Jared op het geweldige idee om een spelletje te gaan spelen. Waardoor later Dahlia een vriendin van mij, ook in de isoleercel bij ons terecht kwam. Ze hadden haar vertelt dat ze daar naar toe moest omdat ze een koekje had gestolen uit de keuken. Maar wij zijn er zeker van dat het onze schuld is.’ Vertelde Percy verder. Waarschijnlijk zou Mikaela de lol er niet van inzien, maar als ze er bij was geweest had ze waarschijnlijk net zo hard gelachen als dat wij dat hadden gedaan. Nou ja, eerst waren wij ook wel boos omdat we opgesloten zaten en het was ook niet echt prettig. Maar toch we hebben er flink om kunnen lachen toen we het gezicht van de bewaker na gingen doen. Niet dat Percy ooit van plan was geweest om dit te gaan herhalen, maar toch hij had het niet willen missen.
‘En gisteren mocht we er na drie weken voor het eerst uit. Dus daarom heb ik de laatste tijd niet veel gezien van de mensen hier. Ik weet ook niet of er nog meer nieuwe bij zijn gekomen.’ Glimlachte Percy. Dit was het mooie moment om het gevraagd te kunnen hebben. Zo klonk hij niet ongeïnteresseerd en had hij toch zijn antwoord. Soms kon hij het wel, slim zijn.

Wat zou er hier toch eigenlijk allemaal te beleven zijn. Mika had niet direct een gedacht, het enige wat direct in haar op kwam was haar gitaar. Daarop spelen doet haar altijd goed, het houd haar kalm. Zodat ze niet de neiging heeft om met dingen te smijten, wat nogal vaak gebeurd.
En daarom is ze zo bang dat dat nog eens zou gebeuren, en vooral bang dat het gebeurd als er anderen bij staan. Dat wou ze gewoon weg neit. Probeerde altijd langzaam de ademen. En vooral diep ademen.‘Ik heb drie weken in een isoleercel gezeten, met twee vrienden. We hebben namelijk een bewaker aan gereden met een fiets in de tuin.’ Even trok Mikaela verbaasd een wenkbrauw op, zo te zien kun je toch wel iets doen? Waardoor ze even grijnsde en probeerde te denken hoe hij tegen een bewaker reed. Daar was ze dolgraag bij geweest. Het zou waarschijnlijk dood grappig geweest zijn. Jammer genoeg was ze er nu maar bij geweest. ‘Daarna zijn we opgepakt en in de isoleercel gezet.’ Ok misschien was die isoleercel ook weer niet super grappig geweest, maar je was er teminste met je vrienden. Daarom vond Mikaela het niet echt zo leuk om een nieuweling te zijn, je kent niemand en hebt in het begin zelf helemaal geen vrienden. Zou ze er wel maken? daarvoor maakte ze zich wel een beetje zorgen, ook al was dat nogal dom.
Percy vertelde hoe zijn vriend een vriendin van haar ook in de isoleercel heeft kunnen krijgen. Ze probeerde het beeld te krijgen hoe ze ook haar in de isoleercel probeerde te krijgen, het lukte half dus kon ze toch even geamuseerd haar hoofd schudden. Mikaela haar handen waren nu helemaal ontspannen en de angstige emotie's verdwenen langzaam, en daar was ze blij om. Zolang het gesprek niet toevallig een verkeerde richting op gingen was ze super opgelucht dat ze met Percy kon praten, het voelde goed om nog eens met iemand in contact te komen dat had ze echt gemist."amai" lachte ze. Zo te zien kun je er hier wel voor zorgen dat er iets te gebeuren valt. Zou ook zij zo worden? Of zou ze altijd te vinden zijn in haar kamer. Nee zo was ze niet worden hier, ze wou lachen dingen uitspoken.
Net zoals vroeger, maar dat zou het ook nooit meer worden. Haar leven staat nu gewoon onderste boven. ‘En gisteren mocht we er na drie weken voor het eerst uit. Dus daarom heb ik de laatste tijd niet veel gezien van de mensen hier. Ik weet ook niet of er nog meer nieuwe bij zijn gekomen.’ Even lachte Mika stilletjes, het zou waarschijnlijk een grote opluchting geweest zijn om na drie weken weer vrij te mogen. Even twijfelde ze toen hij de laatste woorden uitsprak."Euh...., ik weet het niet echt" sprak ze wat zachtjes nu"Sinds ik hier ben aangekomen heb ik me nogal afgezonderd....Srry" Ze keek nu nogal zwakjes naar de grond. Ze kon gewoon niet goed tegen verhuizingen, of het nu van school of huis was of iets anders. Daar kon ze gewoon niet tegen. En kijk wat er daar nu van komt, ze verschuilt zich als een bang konijntje, ze mogen niet denken dat ze laf was. Dat wou ze niet. Mikaela hoopte dat ze hier snel onder de andere jongeren zou kunnen geraken, en niet zo'n buitenbeentje word."Euh gebeurd er hier vaak wel leuke dingen?" vroeg ze wat afzijdig.

Percy vond het leuk om te zien dat Mikaela tijdens zijn verhaal moest glimlachen en zelfs moest lachen. Hij zelf kon het ook niet laten om even te glimlachen. Hij was normaal niet zo’n persoon die snel kon glimlachen of iets zou vertellen bij iemand. Maar het voelde wel goed om iets bij haar te zeggen. Ze leek hem vriendelijk en ook wel iemand die naar je luisterde. Toch was het altijd bij nieuwe mensen, de vraag waarom ze hier zaten. Bij iedereen vroeg hij het zich af. Natuurlijk vroeg Percy het zich altijd af. Hij was altijd bang iemand pijn te doen, aangezien hij daar heel goed in was. Hij was heel goed, in mensen pijn te doen. Hij wist niet waarom, hij wist niet waarom hij mensen altijd pijn deed. Hij zei altijd iets verkeerds, of hij deed iets verkeerds waardoor mensen pijn zouden hebben. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en voelde hoe de sfeer in de ruimte opener werden. Hij vond het wel leuk om met iemand te praten. Eigenlijk praatte hij niet veel met mensen. Omdat hij niet wist wat hij moest zeggen. "Euh...., ik weet het niet echt" Begon Mikaela. Percy glimlachte opnieuw toen ze verder ging. "Sinds ik hier ben aangekomen heb ik me nogal afgezonderd....Srry" Percy glimlachte opnieuw en schudden daarna zijn hoofd.
‘Begrijpelijk.’ Zei hij op een zachte toon. Hij had zichzelf ook afgezonderd toen hij hier kwam. Ook al ging dat niet heel erg goed, omdat Dahlia hier ook was. Hij kende Dahlia al van school, maar had nooit verwacht haar hier weer tegen te komen. Hij was daar wel blij mee, hij was goede vrienden met haar.
‘Ik heb me de eerste dagen ook afgezonderd. Wilde niet echt met de mensen omgaan omdat ik zo snel mogelijk weg wilde.’ Zei Percy met nog steeds een klein glimlachje op zijn lippen. Hij wilde hier binnen een maand weg zijn, dat was hem niet gelukt. En nu zat hij na twee maanden nog steeds hier. Gelukkig heeft hij wel meer mensen leren kennen, meer vrienden gemaakt. Voor zover je vrienden kon maken.
‘Gelukkig leer je snel mensen kennen hier. Niemand kijkt vreemd op als je…’ Percy dacht na over hoe hij het zou noemen.
‘Anders bent.’ Zei hij met een klein glimlachje, hij dacht dat dit misschien wel de beste benoemen was.

Percy kon eindelijk wat ontspannener zitten, bijna al zijn spieren waren ontspannen. Behalve zijn arm spieren. Die liet hij altijd zo, zodat hij meteen zijn mouwen vast kon grijpen als iemand te dichtbij kwam. ” Euh gebeurd er hier vaak wel leuke dingen?" Percy haalde lichtjes zijn schouder op. Hij had alleen dit mee gemaakt, van anderen wist hij niet. Stefan en Jared deden wel meer dingen die misschien niet konden en hun werden bijna niet de isoleercel in gegooid, behalve toen met hem.
‘Soms, alleen de bewakers vinden het niet altijd zo leuk.’ Zei Percy en hij keek even naar zijn handen en toen weer naar Mikaela. Hij glimlachte kort en opende zijn mond.
‘De meeste proberen het hier zo leuk mogelijk te maken. Aangezien we dat wel moeten, omdat we hier voor altijd vast zitten.’ Zei Percy zachtjes. Hij wist niet of ze het wist, maar ze kon er wel op rekenen dat ze hier niet meer weg kwam. Tenzij je echt wonderbaarlijk genezen zou zijn. En als het aan de bewakers zou liggen zou je niet genezen zijn al zou je precies doen wat hun wilde. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar zijn handen. Gelukkig werd je niet de hele dag er aan herinnert, mensen maakte het hier wel leuk.


[Sorry voor late reactie.]

Mikaela was echt opgelucht dat ze hier niet meer alleen zat alleen zitten had ze niet erg graag. Dus toen Percy binnen was gekomen was ze toch wel een beetje opgelucht geweest. Het zou hier vooral wennen zijn, misschien zou het wel wat moelijker worden maar het zal haar wel lukken. Misschien zou ze eens de kliniek moeten verkennen, je weet maar nooit wat je allemaal kunt vinden. En vooral als je iets nodig hebt. Mika zou het zich gewoon meer op haar gemakt voelen als ze dit gebied op haar duimpje kende. Maar ze wou hier ook wel weg. Terug bij haar vader, Mikaela zou haar best doen om haar gedrag te verbeteren, onder controle te krijgen vooral. Pijnlijk wreef Mika even over haar hoofd, sinds de dag dat ze hier was gebracht had ze al zo’n vreselijke hoofdpijn en ze had geen enkel idee hoe dat nu eigenlijk komt. ”begrijpelijk” hoorde ze hem op een zachte toon zeggen waardoor ze glimlachte als een soort bedankje. Een grote opluchting voelde ze opkomen toen Percy zei ‘Ik heb me de eerste dagen ook afgezonderd. Wilde niet echt met de mensen omgaan omdat ik zo snel mogelijk weg wilde.’ Gelukkig was ze dus geen apart geval geweest, het was toch dan ook wel een grote opluchting. Speciaal wou ze niet zijn. Even zuchtte Mika zou ze het ooit wel kunnen aan wennen om in zo’n saaie witte ruimte te leven? Mikaela betwijfelde maar ze zal wel zien. Vlug streek ze nog eens door haar haren, het was vreemd ze moest eerlijk zijn Percy leek heel gewoon alsof er niks verkeerd met hem was. Ah ja. ‘Gelukkig leer je snel mensen kennen hier. Niemand kijkt vreemd op als je…Mikaela merkte dat hij naar het gepaste woord zocht. ‘Anders bent.’ Ze kon het niet laten toch even stilletjes te lachen. Het was fijn om met iemand te kunnen praten het is toch veel beter dan jezelf op te sluiten. En ze kon nog redelijk goed met hem praten en daar was ze eigenlijk wel echt blij mee, want ze had het nu op dit moment echt nodig. Opnieuw keek ze even naar de ruimte waar ze zich nu bevonden. Mikaela moest eerlijk zijn het leek hier nu ook weer niet al te leuk. ‘Soms, alleen de bewakers vinden het niet altijd zo leuk.’ Hij had gelijk maar de bewakers konden haar niet echt iets schelen. Waarschijnlijk zal Mika wel eens zin hebben om kattekwaad uit te halen anders zou ze zich hier nog dood vervelen. ‘De meeste proberen het hier zo leuk mogelijk te maken. Aangezien we dat wel moeten, omdat we hier voor altijd vast zitten.’ Zei hij stilletjes. Mika had zoiets wel verwacht, maar toch kwam het als een harde klap aan. Hier nooit meer weg kunnen nooit meer haar vader kunnen zien, Mika voelde hoe de tranen terug kwamen en probeerde die terug te dwingen. ”ja’ mompelde ze nu ook stilletjes. Even zweeg ze zodat er een soort droevigheid over haar heen spoelde toen ze weer naar Percy keek verdween dat weer helemaal” hoe lang zit je hier eigenlijk al?” pas enkele minuten later beseft ze dat ze nieuwsgierig klonk” euh sorry..” beschaamd keek ze naar de grond ”het was Niek…de bedoeling” stotterde ze even lichtjes. En keek wat beschaamd naar de grond en stak haar handen terug onder haar benen.

”ja’ Percy beet zachtjes op zijn onderlip toen Mikaela zachtjes fluisterde. Misschien had hij beter zijn mond kunnen houden over dat ze hier waarschijnlijk voor al tijd zaten. Wat was hij voor een sukkel, dat hij dat zo maar zegt. Waarom denkt hij niet eerst goed na over wat hij gaat zeggen. Moest hij altijd enthousiast raken in een gesprek met iemand en dan diegene pijn doen. Sukkel die hij was, hij was een loser, moest eens zijn mond houden als hij in een gesprek zat. Niet alles zeggen wat er in hem opkwam. Hij deed mensen pijn en hij merkte het zelfs niet eens dat hij mensen pijn deed. Hij keek naar zijn handen en wilde eigenlijk opstaan en weg lopen. Nee dat kon hij niet doen, dan zou Mikaela denken dat het aan haar lag, maar dat was niet zo. Het lag niet aan haar, maar het lag aan Percy. Percy was zo stom om zomaar dingen te gaan zeggen. Hij beet harder op zijn onderlip. Voelde de stekende pijn die door zijn lip ging, omdat hij te hard beet. Het maakte hem niet uit. Hij moest zijn mond gewoon houden, niet zulke stomme dingen zeggen. Hij proefde een roestige smaak in zijn mond. Hij had zo hard op zijn lip gebeten dat zijn lip begon te bloedden. Hij probeerde het bloed dat zachtjes uit zijn lip opwelde te verbergen. Het lukte wel, maar het bleef bloedden zoals altijd. ” hoe lang zit je hier eigenlijk al?” Percy keek op naar Mikaela en glimlachte zwakjes. ”het was Niet…de bedoeling” Percy wilde niet dat Mikaela sorry zou zeggen. Ze kon er ook niets aan doen dat hij hier zat. Dat was zijn eigen schuld, dat hij hier was. Percy haalde lichtjes zijn schouders op en dacht na. Hoe lang was hij hier? Drie weken isoleercel, en daarvoor, misschien een twee of drie weken. Hij zou hier dus ongeveer een maand zijn. Iets langer, hij wist het niet zeker. De tijd leek hier er bijna niet te zijn. Het besef was, je stond ’s ochtends op ging eten en daarna ging je doen wat je wilde tot de volgenden maaltijd. Daarna ging je ’s avonds slapen. Je had die dag bijna niets gedaan dan een beetje rond hangen en kijken hoe anderen waren. Niet bijzondere dingen deed je.
‘Ik denk ongeveer een maand. Misschien iets langer.’ Zei Percy zachtjes en hij keek weer naar zijn handen.

Het was moeilijk te zeggen vond hij. Hij wist dat de tijd snel ging hier in de kliniek, maar het was anders. Percy keek naar Mikaela en zag dat ze met haar handen onder haar benen zat. Het was een vreemde positie die niet echt prettig zat. In elk geval Percy zou helemaal gek worden als hij zo zat. Hij wist ook niet zeker of Mikaela zo zat omdat het prettig zat. Hij durfde het ook niet te vragen, misschien zou hij iets verkeerds zeggen of zou denken dat Percy haar vreemd vind. Percy vond haar niet vreemd, in elk geval voor zo ver hij haar nu kende. Hij beet weer opnieuw op zijn onderlip die nog pijn deed van het bloedden. Niet dat Percy dat erg vond, ergens genoot hij altijd van pijn.
‘Je hoeft geen sorry te zeggen.’ Zei Percy met een klein glimlachje. Hij keek weer even naar zijn handen en liet opnieuw zijn tanden over zijn onderlip schrapen. Hij wist niet zo goed wat hij moest zeggen, was bang dat hij iets verkeerds zou zeggen. Misschien moest hij dat ook wel doen. Moest hij iets verkeerds zeggen? Nee dat kon hij niet doen.
‘uhm… Waarom zit je op je handen?’ Vroeg Percy in een klap hij beet meteen weer op zijn onderlip en kon zichzelf wel vervloeken. Hij had nog wel besloten om niet iets verkeerds te zeggen en toch deed hij het. Waarom zit je op je handen, natuurlijk alsof het niet normaal was als je zo zat. Misschien vond ze het prettig, hij had toch ook rare dingen.

Mikaela keek even voor zich uit. Dacht na, wat ze dus tegenwoordig wel vaker deed dan normaal was voor haar. Een lichte zucht verliet haar keelgat. Haar handen die onder haar benen lagen waren gespannen. Ze wist maar nooit. Ene keer had Mika die fout gemaakt, een keer niet opgelet en juist op dat moment was het heel onverwacht gekomen. 2 verschillende nachtmerries had ze. En beide waren in een flits gekomen waardoor ze de controle over haar zelf was verloren. Dat mocht niet nog eens gebeuren. Dat was een grote angst van Mikaela.
‘Ik denk ongeveer een maand. Misschien iets langer.’ Zei hij, mika knikte toen ze hem weer aankeek. Toen ze hem had aangekeken had ze gedacht dat ze heel even had gezien dat zij lip aan het bloeden was, maar zekerheid was het niet dus vroeg ze het maar. “euh,… kan het zijn dat je lip bloed” en ze wees voorzichtig naar zijn loop. Even keek ze bezorgt maar drukte die gevoel weer weg omdat dat nu ook weer niet zo erg was. Een lichte grijns kwam op haar gezicht en streek ondertussen enkele plukjes haar voor haar gezicht weg en stak het rustig achter haar oor. ”je hoeft geen sorry te zeggen” zei percy terwijl hij lichtjes glimlachte die Mikaela beantwoorde met een ontspannen glimlach terug.
Ze was nu eenmaal iemand die vaak zich verontschuldigde daar zou ze eens moeten aan werken.”euhm, waarom zit je op je handen?” vroeg hij haar direct en daarna weer op zijn onderlip beet, ene lichte geamuseerde grijns kwam tevoorschijn die na een tijdje groter werd en voor de eerste keer har ogen bereikte en er voor zorgden dat ze twinkelden. Oké ze vond het nu ook weer niet een leuk idee om erover te spreken maar toch zou ze het doen” zo kan ik me euh beter in toom houden” bekende ze op een stillere toon” soms komen er heel onverwachte beelden voor mijn ogen tevoorschijn en dan…verlies ik de controle” ieder woord dat uit kwam werd er voorzichtiger en stiller gezegd. ”als ik op mijn handen zit hou ik mezelf wat makkelijker in als ze.. te.. voorschijn komen” even keek ze schouder ophalend weg. En natuurlijk is het deze tijd erger omdat ze een buper is en vaak en sneller van die driftbuien kan krijgen wat het dus extra moeilijk maakt.

-sorry kortheid-

Percy trok de mouwen van zijn trui over zijn knokkels en stopte de overige stof in zijn samen geknepen vuisten. Hij vond het altijd moeilijk zich een houding te geven als hij in gesprek was. Hij was bang dat er dingen aan hem zouden opvallen die hem anders maakte dan anderen. Dat mensen liever niet met hem spraken omdat hij anders was. Nu was iedereen hier anders, maar soms was dat pijnlijker dan dat je met gewone mensen was. “euh,… kan het zijn dat je lip bloed” Percy haalde zijn hand uit zijn mouw en veegde met de rug van zijn hand langs zijn lip. Eigenlijk hoefde hij dat niet te doen. Hij proefde zo ook wel de vieze roestige smaak van bloed in zijn mond. Hij wist alleen niet dat het zo op viel. Nog nooit had iemand er iets van gezegd. Nou ja, bijna niemand. En als ze er wel iets van zeiden, dan was het altijd. Je moet niet zo op je lip bijten. Dat was gewoon het meest vreemde wat je dan kon zeggen.
‘Vervelende gewoonte, dat lipbijten.’ Zei Percy zachtjes en hij glimlachte een zwak glimlachje. Hij wist niet hoe hij het anders moest noemen. Het was ook irritant om bij alles op zijn lip te bijten, hij deed het nou eenmaal vaak. Bang omdat hij anders iets zou zeggen wat hij niet meende of niet wilde zeggen. Hij had wel meer van die manieren zichzelf aangeleerd dan mensen niet iets van hem kon zien of horen. Dat hij eigenlijk een soort van onzichtbaar werd. ” zo kan ik me euh beter in toom houden” Dit was niet echt een antwoord wat Percy verwacht had. Mikaela zag er niet naar uit dat ze elk moment kon opstaan en iemand aan kon vliegen. Er waren hier wel meer mensen waar je het niet van zou verwachten dat ze zo konden zijn. Maar Mikaela zag er gewoon niet naar uit. Ze was veelste aardig, ook in haar praten en bewegingen. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en knikte alleen maar. ” soms komen er heel onverwachte beelden voor mijn ogen tevoorschijn en dan…verlies ik de controle” Dit klonk een stuk logischer voor Percy. Nu begreep hij dat ze dan inderdaad iemand kan aanvliegen. Je eigen gedachtes of beelden die je creëert in je hoofd kunnen je gek maken. Daar was hij het levende bewijs van.
‘Dat begrijp ik… Ik bedoel, ik ken het gevoel.’ Zei hij tegen haar en keek even naar zijn handen die in het stof omhuld waren van zijn trui.

Hij kon het Mikaela vertellen, waarom hij het begreep. Hij kon het ook gewoon voor zich houden. Hij wilde haar niet af schrikken. Laten denken dat hij echt gestoord was. Dat hij genoot van de pijn de hij kreeg. ”als ik op mijn handen zit hou ik mezelf wat makkelijker in als ze.. te.. voorschijn komen” Percy knikte opnieuw en liet een klein glimlachje op zijn lippen verschijnen. Hij wist dat het bij hem niet zou helpen als hij op zijn handen zou zitten. Hij raakte helemaal verzeild in een trans als het gebeurde. Hij keek alleen maar toe hoe zijn lichaam hem pijn deed. Hoe hij zichzelf openhaalde of liet verbranden of wat je maar kon verzinnen. Hij liet zijn tanden over zijn onderlip schrapen en keek Mikaela aan.
‘Sorry… Dat ik er naar vroeg.’ Zei Percy zachtjes en hij liet zijn blik weer afglijden naar zijn handen. Hij zat in gedachte, om het te zeggen tegen Mikaela, haar te vertellen dat hij het gevoel kende als je controle verloor. Hij kende het maar al te goed. Maar hij wist niet hoe hij moest beginnen, of moest eindigen. Moest hij vertellen dat hij zichzelf pijn deed. Dat hij genoot van het feit dat hij zichzelf pijn deed? Dat zou wel heel raar zijn om dat tijdens een gesprek te zeggen terwijl je elkaar niet eens kent. Uiteindelijk wist Percy na een korte stilte toch zijn moed te vinden en een zin uit te brengen.
‘I-ik ken het gevoel… Dat je controle verliest over je zelf. Dat je eigenlijk alleen nog maar toe kan kijken wat je lichaam doet.’ Zei Percy zachtjes en hij beet weer op zijn onderlip. Hij keek van zijn handen naar Mikaela. Wist niet of hij nu moest glimlachen of gewoon moest kijken.

" Het is echt niets" Percy beet op zijn onderlip en keek naar de grond. Hij wou wel zeggen dat het oke was. Dat ze het niet erg vond, maar hij voelde zich gewoon dom, door te vragen waarom ze zoets deed. Het was ook dom, dat zou het zelfde zijn als zij zou vragen waarom hij op zijn lip bijt. Dat zijn gewoontes van mensen en dat vraag je niet. " Als jij het niet was geweest zou zeker iemand anders het wel hebben gevraagt...Het is niet dat het makkelijk zit dus jah" Percy knikte zachtjes. Dat klopte. Als hij het niet zou vragen zou een ander het wel vragen. Maar waarom moest hij nou net die vraag stellen? Percy keek weer naar Mikaela en knikte opnieuw zachtjes.
‘Dat is waar.’ Zei Percy zachtjes. Hij beet weer harder op zijn onderlip en hij zat nog steeds met het probleem dat waarschijnlijk nu de vraag zou komen waarom hij het herkende om controle over je lichaam te verliezen. Hij keek naar Mikaela die zich duidelijker rustiger voelde. Percy keek ook weg naar de grond toen Mikaela dat ook deed. "euh ja...z..zo ..voel h...het aan." Percy glimlachte zwakjes. Ja dat wist hij, dat het zo aanvoelde. " M...maar hoe euh....weet je dat." Daar was de vraag waar Percy bang voor was. Hij wist niet of hij nu moest gaan vertellen waar hij last van had. Eigenlijk zou het wel heel oneerlijk zijn als hij het niet zou doen. Mikaela had ook haar probleem verteld, nu was het zijn buurt zijn probleem te vertellen.
‘Het gevoel van controle verliezen ken ik omdat het soms wel eens gebeurt. Ik word niet agressief, in elk geval niet naar anderen.’ Zei Percy zachtjes en hij keek op naar Mikaela. Zij keek nog steeds naar de grond. Percy wist niet of ze het wel interssant genoeg vond om het aan te horen. Waarschijnlijk niet, daarom keek ze naar de grond.
‘Ik word agressief naar mezelf. Ik doe mezelf pijn, geniet van de pijn die ik heb.’ Fluisterde Percy zachtjes nu. Hij beet op zijn onderlip, hij had nog nooit zo vaak aan iemand verteld waar hij last van had. Nu hij hier zat deed hij bijna niet anders. Hij keek weer naar Mikaela en wilde verder vertellen, zeggen dat hij niet echt gek was. Niet dat het veel nut had, het gebeurde nou eenmaal en als het gebeurde leek hij echt gek. Hij kwam dan in een soort trance en kon alleen nog maar toe kijken hoe hij zijn eigen lichaam beschadigde. Zijn armen zaten onder de littekens, meer dan twintig op zijn linker arm en meer dan tien op zijn rechter arm. Zijn knokkels waren bijna altijd stuk zoals vandaag. Hij kon het niet onder controle houden. Hij kon niet stoppen met genieten van de pijn die hij had.
‘Ik kan er niets aan doen, maar ik geniet er van als ik mezelf pijn doe.’ Fluisterde Percy en hij keek weer naar de grond. Waarschijnlijk zou Mikaela zo gewoon weg lopen, hem ver achter haar laten omdat hij gek was. Hij gedroeg zich als een gek door de genieten van de pijn die hij had.

Percy beet zachtjes op zijn onderlip toen Mikaela haar hand tegen zijn schouder legde. Hij wist niet zeker of Mikaela het wel goed had opgepakt. Misschien deed ze het alleen maar om te laten zien dat ze dacht van. Lullig voor, ik heb ook een leven dus ga door. Percy beet harder op zijn onderlip en keek naar de grond. Tja, de meeste mensen dachten zo. Begrepen niet in wat voor een hel hij leefde als hij de controle weer verloor. Weer toe moest kijken hoe hij genoot van de pijn die hij voelde. Hoe hij zichzelf haatte omdat hij er van hield. "Ik weet dat je er niks kan aan doen, net als ik dat niet kan. Maak je geen zorgen ik oordeel niet over jou met wat euh...ehm je probleem is maar hoe je je gedraagt tegen mij en je karakter. Al de rest maakt voor mij niet uit" Sprak Mikaela tegen Percy. Percy glimlachte zwakjes en keek op toen Mikaela haar hand weer van zijn schouder haalde. Zie je, ze bedoelde het niet zo. Ze wilde gewoon door gaan met haar eigen leven en dat van Percy vergeten. Dat was misschien ook wel beter. Misschien was het wel beter als iedereen hem vergat. Nha, zo moest hij niet denken. Zo mocht hij niet denken. Percy keek in haar ogen en zag een glimlach op haar gezicht. Percy kon er niets aan doen en moest zelf ook glimlachen. Misschien niet zo breed zoals Mikaela deed, maar het was wel een glimlach die hij echt meende. Misschien was Mikaela wel anders dan anderen mensen. Stopte ze mensen niet in een hoekje, maakte het haar inderdaad niet uit wat hij deed. Maar om hoe hij was. Nou ja, zijn persoonlijkheid was ook niet echt geweldig. Ook al was zijn persoonlijkheid wel beter dan wat hij met zichzelf deed. ” Dus je hebt pech dat ik nu niet van je wegloop, zo snel geraak je niet van me af Percy" Percy lachte zachtjes om Mikaela en schudden zachtjes zijn hoofd. Het was ook niet zijn bedoeling om haar weg te sturen.
‘Ik zou het jammer vinden als je nu weg zou gaan, alleen om dat ik een gestoorde ben.’ Lachte Percy zachtjes en hij beet zachtjes op zijn onderlip. Tja iedereen had hier zijn keuren, misschien was dat het enige wat de kliniek leuk maakte. Dat iedereen anders was en dat iedereen wel begrip voor elkaar had. Of dingen herkende en daar mee konden praten. Mensen werden niet in een hoekje geduwd omdat wij het misschien normaal vonden wat er gebeurde. Wij hadden het ook niet onder controle wat er gebeurde met ons. Mikaela ook niet, Percy ook niet.
‘Ik zou het echt jammer vinden inderdaad.’ Zei Percy zachtjes en hij keek weer naar de grond. Percy beet opnieuw op zijn onderlip en hij wreef zachtjes over zijn nek.
‘Je lijkt me gewoon aardig om mee te praten namelijk.’ Zei Percy en hij keek weer naar Mikaela. Ja dat vond hij echt. Misschien was het vreemd om zomaar te zeggen tegen iemand. Normaal zei je dat ook niet tegen iemand. Zei je niet dat diegene aardig leek om mee te praten. Waar moesten ze het eigenlijk over hebben. Ze kende elkaar niet eens. Nou ja dat geeft natuurlijk een mogelijkheid om elkaar te leren kennen en dan praat je met elkaar. En dat leek Percy nou juist leuk om te doen, om meer vrienden te maken hier. Om het gezellig te hebben aangezien hij hier voor de rest van zijn leven zou zitten.


[Sorry hij is niet lang]