A fountain's dew. [Louis]

Het klaterende geluid van de fontein vervulde haar gedachten met een zekere leegte. Ze had op het nieuwsbericht gelezen dat de fontein voor deze eerste dag in de lente aan zou staan. Een glimlach speelde om haar lippen terwijl haar vingertoppen door de golfjes in het water gleden. Ze had een strakke zwarte broek aan met een turkoois zijden blouseje. Zacht golfde haar zwarte haar op de bries, die elke dag al warmer werd. Godzijdank, de lente brak aan. Ze had een grondige hekel aan de winterkou. Een goede reden om hier te komen had ze niet. Eigenlijk had ze zelfs een goede reden om hier niet te zijn, want haar keel voelde de laatste dagen alsof ze ziek ging worden. Maar ze had geen passend sjaaltje bij deze blouse en had toch behoefte gehad aan buitenlucht. Dus had ze een losse zwarte blazer eroverheen aangetrokken en besloten naar de recent weer werkende fontein te gaan.
Soepeltjes gleed ze van de rand af en liep met kalme elegante stappen een rondje eromheen. Het was nog vroeg, de zon spreidde net haar oranjekleurige warmte over de rozen om de fontein heen.
Bijna elke dag kwam ze hier tegenwoordig, na lang gelezen te hebben, of naar inspirerende muziek geluisterd te hebben, om te wandelen, na te denken, tot rust te komen. In de momenten daartussen probeerde ze wel mensen te ontmoeten en te leren kennen in openbare plaatsen, maar ze was erachter gekomen dat daar zich juist de groepjes verzamelden die elkaar al kenden, en daar kwam ze natuurlijk niet makkelijk tussen. Bovendien had ze nog steeds moeite met het accepteren van het feit dat ze hier wel vrienden zou kunnen maken, haar natuurlijke afweersysteem tegen een hechte band met mensen moest afgesloten worden. Maar zoiets was niet gemakkelijk.
Over het geluid van de kleine fontein hoorde ze nauwelijks iets, en gezien haar ogen in de fontein gericht waren had ze ook geen flauw idee dat er iemand aan kwam. Zacht mompelde ze de songtekst van een liedje voor zich uit, het melodietje op een halfhartige manier herhalend. ‘There ain’t no talking to this man. There ain’t no pretty other side.’ Ze schudde zwakjes glimlachend haar hoofd terwijl het lied verder ging in haar gedachten. ‘Things can roll at such a pace. The second hand just waved goodbye…’ Dat soort dingen wist ze maar al te goed. De tijd kon aan je voorbijstromen alsof het de kraan was, die je eigenhandig open had gedraaid. Eveneens kon de tijd kruipen en zelfs, van tijd tot tijd, gewoon stilstaan. Tijd kon door niemand gevangen worden. Tijd was tijdloos, tijd deed de wereld in vliegende seconden aan je voorbij draaien.
Opgenomen in haar diepzinnige gedachten speelden haar handen flauwtjes met het koude water van de fontein, niet eens een idee hebbend van het feit dat er zich nog iemand bevond in de hele rozentuin. Toen ze hier kwam was het tenslotte leeg geweest. De rozen hadden nog niet eens de eerste streling van zonlicht gezien deze ochtend, gezien de zon zich nog veilig verborgen had gehouden achter de bomen. Enkele roze strepen kleurden toen de hemel, die inmiddels veranderd was naar een goudgele leegte.
Pas toen ze de voetstappen werkelijk kon verstaan, wat betekende dat de persoon maar enkele meters van haar verwijderd moest zijn, keek ze verschrikt op. Ongemakkelijk haalde ze haar handen uit het water, veegde ze af aan haar broek en glimlachte half. Een jongen. Maar natuurlijk. Nieuwe kansen, Scarlet, be nice. ‘Ook behoefte aan de schone lucht, zo ’s ochtends vroeg in de rozentuin? Of had je ook gelezen dat de fontein vanaf vandaag weer in werking zou zijn?’ Haar stem klonk nog wat ongemakkelijk, maar haar glimlach werd al iets oprechter. Ze was in een goede bui vandaag.

Speel er maar gewoon op in.

Met een licht, gemaakt grijnsje probeerde Louis zijn deur zo goed mogelijk te openen. Het was echt verschrikkelijk irritant dat het hem niet lukte. Het ding zat echt muurvast, waardoor hij niet naar binnen kon om zijn spullen op te halen. Hij gaf er een harde trap tegen, toen het ding opeens openvloog en het hem lukte om naar binnen te gaan. Hij had nog geen kamergenoot, had hier ook geen behoefte aan. Het was voor hem al erg genoeg dat hij met een of andere rotdeur leefde en dat hij genegeerd werd door de bewakers. Hij was iemand die redelijk hyperactief kon zijn. Hij was volgens de mensen ook paranoïde en had woedeaanvallen. Die laatste kon misschien wel kloppen, maar hij was echt niet paranoïde. Hij was bij zijn volle verstand. Hij vond het alleen een beetje absurd van mensen om hem in een kliniek te stoppen, alleen maar omdat hij soms een klein beetje boos werd. Oké, soms viel hij mensen wel letterlijk aan, maar had iedereen dat niet? Hij had het misschien een klein beetje vaak. Hij had het een paar keer per dag. Maar dat kwam dan ook omdat er een of andere trut op zijn school gezeten had die hij niet mocht. Verder was hij redelijk normaal. Ook hield hij er wel van om grappen te maken, ook al werd dat niet overal even goed geaccepteerd. De meeste mensen keken hem aan alsof hij gek geworden was, terwijl zij juist over hunzelf moesten denken dat ze gestoord waren. Nee, hij was zeer normaal. Dat vond hij dan toch van zichzelf. Hij miste zijn oude school niet, miste zijn ouders zelfs niet. Hij vond het leuk om op zichzelf te wonen, tot er op een dag twee geüniformeerde mannen voor zijn deur stonden, met het alternatief dat ze hem mee moesten nemen naar een kliniek. De kliniek heette Disturbia. Wat de mannen niet wisten, was dat Louis hier al bijna voor heel zijn leven zat. Zijn ouders hielpen hem er af en toe wel eens uit, maar dat alleen met behulp van grof geld en een grote bek. Ach ja, het kon hem niks schelen dat zijn moeder hem miste. Hij wou op zichzelf leven. Hij wou geen hulp hebben van mensen die dachten het allemaal beter te weten.
'Ik denk dat ik dit maar eens aantrek,' mompelde hij, terwijl hij een shirtje in zijn handen vasthield. Hij probeerde zijn gedachten opzij te trekken en deed het grijze shirt aan, dat zich rond zijn redelijk gespierde borstkas spande. Hij hielp zichzelf in een spijkerbroek en deed zijn sneakers aan. Hij knoopte de veters dicht en kalm kwam hij overeind, waarna hij zijn koffer ergens in een hoek smeet. Hij grinnikte toen de koffer openging en de kleding vol in de hoek van de kamer viel. Hij haalde zijn schouders op. Hij liep verder en gooide de deur achter zich dicht, na even gezweet te hebben. Hij zuchtte en draaide zijn hoofd naar de bewaker, die hem even aankeek en toen wegliep. Hij hoorde hier niet. Hij wou hier weg. Niemand vond dat hij hier hoorde, zelfs die bewakers niet. Of ze dachten ook dat hij paranoïde was. Maar dat was hij dus niet. Kom op zeg, wat is paranoïde? Steeds de angst hebben om achtervolgd te worden? Ja, oké, hij schrok wel eens van een schaduw in zijn kamer toen hij klein was en begon dan te gillen, maar had elk jong kind dat niet?
Een beetje geïrriteerd liep hij naar buiten, terwijl hij de goedgemutste blikken van andere mensen die zich ook in deze kliniek bevonden probeerde te negeren. Hij had het zowat gehad met alle vrolijke mensen. Van hem konden ze de pot op. Hij wist zelf niet eens wat hij goed wou. Of hij nu vrienden wou worden met iemand, of diegene gewoon op afstand wou houden.
Een heldere stem deed hem opschrikken. Zijn groengrijze ogen gleden gelijk naar de plek waar een meisje zat. Ze had ravenzwart haar. Haar grijze ogen - hij vermoedde toch dat op deze afstand grijze ogen waren - keken hem aan, waardoor hij even van zijn stuk gebracht was. Nog iets waar hij slecht in was: socialiteit. Toch moest hij al zijn kunsten die hij de afgelopen jaren had geleerd, opbrengen om met dit schepsel te kunnen communiceren. Een schepsel dat hij zelf ook was. Hij was vreemd, maar zij ook. Alle mensen waren vreemd. Toch wou hij weer die grappige Louis worden voor al dit gedoe. Dat kon niet. Daarvoor zou hij haar eerst beter moeten leren kennen. Of zou hij het zo al kunnen opbrengen? Zonder zijn humor, die soms een beetje sarcastisch overkwam, kon hij niet leven. Hij grijnsde even en haalde zijn schouders op.
'Nee, ik was gewoon even een wandeling aan het maken. Een beetje mijn gespierde borstkas trainen. Voel je de sarcasme?' grijnsde hij even, waarna hij over zijn achterhoofd wreef. Zijn dwarsliggende bruine haar, dat altijd perfect lag en geen gaatjes had, waaide even met de rustige wind mee, waardoor Louis' ogen geneigd waren om even de sensatie te voelen door zich te sluiten. Geleidelijk aan opende Louis zijn ogen weer en liep naar het meisje toe. Het viel hem gelijk op dat ze een lichaam had wat gezien mocht worden.
'En wie ben jij, als ik vragen mag?' vroeg hij, terwijl hij een gevoel voor een sarcastisch antwoord en zijn boze reactie daarop probeerde te vergeten. Hij mocht het meisje niet aanvliegen. Het was zwak om een meisje aan te vallen, alhoewel sommige trutten het wel verdienden. Hij schudde zijn hoofd en ging op de rand van de fontein zitten, waarna hij zijn groengrijze ogen zonder omwegen in haar grijze kijkers richtte.

Too bad, ze zijn groenblauw. Maar dat is ook niet al te best te zien op mijn setje ;D

Ze glimlachte wat wazig om zijn woorden, haar blik op de fontein gericht. Wat ze met zijn woorden moest wist ze niet, misschien was het gewoon haar type humor niet. Ook was het mogelijk dat ze zich gewoon te opgelaten voelde om een vrolijkere reactie te geven. Met jongens omgaan bleef een zwak punt van haar. Langzaam gleden haar ogen weer naar zijn gestalte, die inmiddels haar kant op kwam. Vluchtig liet ze haar ogen over hem heen glijden. Een beetje een standaard jongen, hoewel hij wel een knap en vrolijk gezicht had. Ha, andere meisjes zouden zich waarschijnlijk dolgelukkig voelen, de aandacht van twee knappe jongens in één week.
Louis had een compleet andere uitstraling dat Caleb, iets wat haar wel beviel. Hij kwam veel minder down over, veel vrolijker, en luchtiger. Een makkelijker persoon om vrienden mee te zijn, waarschijnlijk ook. Now then, try. Ze keek hem met een vriendelijke glimlach aan, maar kon toch de blos niet van haar wangen weren. Het bleef even stil, gezien ze zich nog steeds wat opgelaten voelde dat ze hem zo aangesproken had, en dat hij ook werkelijk naar haar toegekomen was, als gevolg daarop. Hoewel zijn woorden sarcastisch waren geweest leek hij het niet vervelend gevonden te hebben.
‘Scarlet Louise Cloude. Van de kliniek, maar ik neem aan dat je dat al wist. Mensen van hierbuiten nemen niet graag een wandeling in een tuin waar psychisch gestoorden rondwandelen.’ Ze trok een wenkbrauw naar hem op, om het cynisme in haar woorden nog wat nadruk te geven. Haar blik maakte duidelijk dat ze niet vond dat alle mensen hier psychisch niet in orde waren, en dat ze hem daarmee dus ook niet veroordeelde. Hopelijk begreep hij dat.
Vervolgens werden haar ogen vragend, maar toen ze de woorden uitsprak dwaalde haar blik toch weer af. ‘En jij komt neem ik aan ook uit de kliniek, meneer wiens naam ik nog niet weet?’ Haar handen lagen op haar schoot, om het trillen te voorkomen, en ze voelde zich nog redelijk zelfverzekerd terwijl ze dit zei. Een vluchtige glimlach speelde om haar lippen toen ze hem aankeek, nieuwsgierig naar zijn antwoord. Wie was deze vrolijke vreemdeling, met de mooie lach en de goed gestijlde bruine haren? Hij was aantrekkelijk, vrolijk, een beetje standaard. Hij leek niet het type om in een kliniek te zitten. Zo leek Caleb, van afgelopen week, dat veel meer. Avelyn was misschien wat uitbundig maar kwam zeker ook niet gestoord over. Hoe kon het toch dat iedereen hier zo normaal leek? Leek zij misschien vreemd tussen deze mensen?
Het enige verschil wat ze wist dat alle mensen hier hadden met de buitenwereld, is dat ze, op de bewakers na, allemaal een steekje los hadden. Daarom zou ze hier thuishoren. Daarom was ze hier. Hier kon ze in de gaten gehouden worden zodat ze geen schade zou aanrichten. Psychisch aan zichzelf niet, en lichamelijk aan anderen niet. Natuurlijk moest ze daar zelf ook aan meehelpen, maar ze had altijd al haar best gedaan. Alleen die ene uitschieter, die ene keer dat ze de controle verloor.
Watch it, girl. Licht schudde ze met haar hoofd om de gedachten te verdrijven en keek hem daarna weer aan. Ze was hier met iemand, ze moest zich normaal gedragen. ‘Je komt niet over als een type om gewoon even een wandeling te maken.’ Vertelde ze hem naar waarheid, waarbij haar ogen eerlijk en nieuwsgierig in de zijne gericht bleven. ‘Meer om gewoon even te voetballen, of gitaar te spelen. Houd je van rozen?’ Sloot ze haar praatje af, waarbij ze zichzelf gedwongen had hem te blijven aankijken. Ze moest het toch leren, jongens aankijken. Hoe verlegen ze ook was.

Een klein, volmaakt grijnsje vormde zich om Louis' lippen toen hij Scarlet hoorde praten. Hij had geen zin om haar te onderbreken. Hij zou eerst wachten tot ze klaar was met praten en dan pas antwoorden. Meestal irriteerden mensen dat aan hem. Hij wachtte altijd af, maar antwoordde nooit direct. Zo kon hij de woorden beter observeren, ook de toon en ook de manier waarop mensen hem aankeken. Lachten ze bijvoorbeeld bij hun woorden? Misschien kon hij dan snel antwoorden, maar stel dat de lach na een paar woorden zou verdwijnen, dan stond hij hier mooi met een lachje om zijn lippen. Nee, dat wou hij niet. De observatie van de woorden had hij nodig, anders kon hij niet goed overeenkomen met zijn gesprekspartner. Grijnzend probeerde hij zijn gedachten even te verdringen, waarna hij weer naar het mooi uitziende meisje keek. Pas toen ze dichterbij leek te komen, zag hij dat haar ogen niet grijskleurig waren, maar blauw. Ook een beetje groen, als hij goed keek. Hij zou pas echt gestoord zijn als hij haar hier als een of andere sukkel zou observeren, dus trok hij zijn hoofd een beetje terug, terwijl hij met de palm van zijn hand nadenkend over zijn kin en bovenlip gleed. Kleine bobbeltjes waren het gevoel dat hij daarvan kreeg. Hij had nauwelijks stoppeltjes. Hij had een heel, gladde huid. Hij had geen last van overtollige baardgroei, maar hij had ook geen last van een snor. Precies goed, eigenlijk. Een snor en een baard zouden hem sowieso niet staan. Misschien moest hij een poging wagen als hij ouder was dan zeventien.
'Mijn naam is Louis William Tomlinson,' begon hij, terwijl hij al haar woorden nog eens in zijn hoofd herhaalde. Soms was het inderdaad makkelijk om gewoon per vraag te antwoorden en eventueel zelf nog een vraag toe te voegen. Maar het was zijn manier van converseren die hij nog eens uit moest vinden. Een fotografisch geheugen zou daarbij wel werken, alhoewel dat helaas geen relaas van woorden zou weergeven voor hem, maar het was des te leuker om te converseren waarbij je je hersenen moest gebruiken. Hij grijnsde even om de moeilijke woorden die hij in zijn eigen hoofd kreeg en probeerde zich te richten op zijn gesprek met Scarlet.
'Ik kom inderdaad gewoon een wandeling maken, maar ik hou niet echt van rozen. Ik hou meer van zingen, ook al zou je dat op het eerste zicht niet zeggen,' zei hij, terwijl hij even glimlachte. Hij zou het echt verbazingwekkend vinden mochten mensen hem meteen aan de categorie 'zingen' koppelen. Hij vond van zichzelf dat hij niet eens op een zanger leek, verre van. Toch oefende hij dikwijls met zijn stem als hij alleen was. Meestal deed hij dat in de schuur. Hij grijnsde even.
'Jij wel dan? Ik bedoel of je van rozen houdt? Ik vind ze gewoon... Tja, ik weet niet wat ik ervan moet denken,' zei hij, terwijl hij bedachtzaam om zich heen keek. Eigenlijk zou je van hem niet zeggen dat hij in deze kliniek hoorde. Naar zijn weten converseerde hij zoals ieder ander dat zou doen. Toch was er iets met hem. Zijn woedeaanvallen maakten het voor hem onmogelijk om normaal te kunnen praten als hij boos was. Hij zou al zijn naasten willen beschermen, mocht hij die krijgen. Hij wist het niet zeker. Zou hij Scarlet nu al verdedigen, mocht zij in de problemen raken? Hij wist het niet. Meestal had hij genoeg vechtlust om voor iemand op te komen. De connectie van liefde of vriendschap hoefde daar meestal niet bij gebruikt te worden. Hij vocht gewoon graag en kon het goed. Dat was al genoeg reden voor hem om zijn gevoelens te laten ontbranden door het eruit te slaan op een schuldig iemand.
'Geloof me, meisje. Velen die hier zitten, horen hier niet eens te zijn. We hebben allemaal een steekje los, zelfs mensen die zeggen dat het niet zo is,' zei Louis grijnzend, terwijl hij naar zijn eigen hoofd wees en zijn wenkbrauwen een paar keer op en neer tilde. Hij lachte even en probeerde zich toen te vermannen, waarna hij zijn ogen op een ander vlak dan Scarlets ogen richtte. Haar blauwe ogen met een tikkeltje groen waren aanlokkelijk. Haar ogen waren attent, ook al zou ze dat zelf misschien niet doorhebben. Hij wist dan ook niet of zijn pupillen verwijdden bij het zien van de hare, maar dat hij haar aantrekkelijk vond, was puur natuur. Want zeg nou zelf: wie zou zich niet aangetrokken voelen tot een meisje die het meest normaal leek te zijn in een kliniek?

- Haha, ik suck ;D Sorry, op je ava lijken ze grijs O_O