Aantal berichten : 115 Registratiedatum : 05-12-11
Character sheet Naam: Mikhail [Vladimir] Lavrov Partner: I won't tell anybody, I won't. They want to see me fall. Reden van plaatsing: Angst- en slaap- stoornissen, hallucinaties, paranoia.
Onderwerp: || Mikhail Vladimir Lavrov || ma dec 05, 2011 4:34 am
|| GENERAL ||
Volledige naam: Mikhail [Vladimir] Lavrov Voornaam: Mikhail Betekenis: Die als God is [Russisch] Bijnamen: Mick, Micky Achternaam: Lavrov Psychische problemen: [/b] Angst- en slaap- stoornissen Hallucinaties Paranoia Lengte: 1.83 Gewicht: 57 Geaardheid: Biseksueel Haarkleur: Blond Oogkleur: Hemelsblauw
|| INSIDE ||
Vanuit Mikhail zijn ogen is het echt hij en de grote boze buitenwereld. Zijn angst heeft hij altijd al gehad, en het duurde niet lang of het escaleerde door de omgeving om hem heen. Ondanks zijn leeftijd denkt hij serieus nog steeds dat er monsters onder zijn bed zitten, of in de kasten. Dit met lichte dank aan de combinatie paranoia en angststoornis. Hij is meestal altijd een beetje schuw tegenover anderen, mensenschuw dus. Hij vertrouwt niets of niemand, maar is te bang om dit te laten merken. Komt er ook bij kijken dat de jongen verlegen is van aard en al snel niet meer uit zijn woorden komt, gaat stotteren enzovoorts, als hij tegen iemand moet praten. Hij heeft de gewoonte opgebouwd om soms midden in een gesprek weg te rennen, mede omdat hij verlegen is, en door het feit dat hij mensenschuw is. Als hij al eens niet goed oplet, omdat hij iedere keer achter zich kijkt of iemand hem niet volgt, en tegen iemand op botst verontschuldigd hij zich ook vluchtjes om daarna weg te rennen. Hoewel hij ook een andere uitweg heeft, heel erg bang staren naar de ander. Door zijn mensenschuwe aard te combineren met zijn angststoornis is dit soms een gevolg ervan. Door zijn hallucinaties kan het soms gebeuren dat hij ineens uit het niets wegrent, met dingen begint te gooien naar een denkbeeldige dreiging, of bang begint te schreeuwen. En dan met name de woorden: ‘Laat me met rust!’ ‘Ga weg!’ ‘Ik heb niets gedaan!’ En verdere varianten daarop. Omdat het enige wat een beetje schijnt te helpen afleiding is, en de jongen niet dom is, heeft hij dezer dagen altijd een rubix cube bij zich. Mocht hij in paniek raken, dan kan hij zich volledig op deze richten. Natuurlijk wel op een veilig plekje: onder een tafel, onder de dekens, enzovoorts. [Learn more in RPG]
|| HISTORY ||
De jongen heeft zijn ouders nooit gekend. Voor zover hij wist heeft hij altijd al geleefd in een weeshuis. Al snel bleek dat er dingen mis waren met de jongen. Hij zag dingen die er niet waren, beweerde dat de meest vreselijke dingen achter hem aanzaten en er was altijd wel iemand die hem volgde. Terwijl dit helemaal niet zo was. Pas toen hij iedere nacht begon te gillen en te schreeuwen, men hem vast moest binden aan zijn bed zodat hij bleef liggen en niet met dingen begon te gooien, pas toen werd het genoeg. Ze stuurden hem op achtjarige leeftijd naar een inrichting. Eerst weigerde ze hem op te nemen, maar lang aandringen werd het jonge kind toch opgenomen. Maar men keek niet echt naar de reviews van dingen zoals inrichtingen. Dus wisten ze de behandelingen ook niet. Het was er gewoonte dat je nauwelijks te eten kreeg en de hele dag aan het werk werd gezet zodat je moe werd, je geen fut meer had om je op te winden over je aandoening. Maar dat konden ze een achtjarig kind niet aandoen, dus sloten ze hem op. Jammer genoeg was dat het slechtste wat ze ooit hadden kunnen bedenken. Al snel kwamen de aangeboren hallucinaties en zijn angststoornis naar boven. Er moesten maatregelen genomen worden, aangezien ze hem beschouwden als extreem geval. Iedere keer als hij een aanval kreeg bond men hem vast, eerst nog keurig aan een operatie tafel, maar al snel werden enkel zijn polsen vastgemaakt en dwongen ze hem te blijven zitten. Ze spoten hem verdovende middelen in, soms zelfs slaapmiddelen in de avonden. Pas wanneer hij veertien was stopten ze met het toedienen van de medicijnen, zes jaar lang hadden ze hem grof weg gedrogeerd zodat hij stil zou blijven en niet zou zeuren over zijn, in hun ogen, kleine kwaaltjes. Hij werd aan het werk gezet, maar er toonden al snel ontwenningsverschijnselen op. Veel behoefte voelden ze niet om hem te helpen, hij moest er maar aan wennen. Het was onmenselijk, maar het hielp wel. Ondanks dat het grote gevolgen had op fysiek gebied, zoals teveel eten waardoor hij moest overgeven – kreeg een soort van onbewust verschijnselen van boulimia. Hier werd echter wel rekening mee gehouden. En dan weer typisch voor die kliniek; ze gaven hem minder eten. Klaar, probleem opgelost. Het ging een tijd goed, totdat men achter de gang van zaken kwam van de kliniek. Ze moesten sluiten en al de mensen werden overgeplaatst naar andere klinieken. Omdat Mikhail de jongste was van allen, stuurden ze hem naar Disturbia. Omdat het al te laat was voor de jongen om nog te leren leven met zijn problemen, of deze te verminderen. Ze waren door de jaren heen alleen maar erger, eveneens als zijn fysieke toestand.
|| FACTS ||
» Mikhail kan Russisch spreken, het is zijn moedertaal. Maar hij weigert het enkel, omdat hij niet herinnerd wil worden aan het land. » De jongen draagt vrijwel altijd lange mouwen, of hij plakt zijn elleboogholtes vol met pleisters zodat niemand de littekens kan zien van de injecties. » Hij is volledig afgekickt van zijn hele drugs probleem, eveneens als het hele boulimia verhaal. » De jongen heeft nog een Russisch accent, maar voor de rest kan hij zich wel redden in de nieuwe taal, qua spreken als zowel schrijven.
Index 
