Just let it stop already.

Onderwerp: Just let it stop already. ma dec 05, 2011 6:36 am

» Alleen Gwyn n_n

Er was niets aan de hand. Gewoon naar die vierkant blijven kijken. Vingervlugheid had hij nu wel onder controle, maar de concentratie was ver te zoeken. Met de hallucinaties, paranoia en noem het maar op was het maar lastig om geen fouten te maken tijdens het herstellen van het blokje met de kleurtjes. Hij maakte wel iedere keer dezelfde fout, maar was te blind om dat in te zien. Anders zou hij allang verder zijn. In het begin had hij nooit geweten wat hij nou precies moest doen met het speeltje, had hem gebruikt als wapen tegenover zijn denkbeeldige ‘vriendjes’. Zoals sommigen van de kliniek het altijd hadden genoemd. Voornamelijk oudere mannen, die hem uitlachten. Hij was de enige geweest onder de twintig. En met zijn gegil waarmee hij iedereen altijd wakker maakte in de avonden had hij al een reputatie opgebouwd zonder het door te hebben. Hij werd bestempelt tot jankerd, baby, verloren geval. En het enige waarmee ze hem hadden kunnen helpen waren… Waren… Injecties. Een koude rilling kroop gelijk over zijn rug bij de gedachte alleen al, sloot zijn ogen en liet een zachte huivering over zijn lippen komen. Nee, niet fijn. Hij moest er gewoon niet aandenken, dan kwam het wel goed.
Concentratie was te lang niet bij het speelgoed in zijn handen gebleven. Zijn nekharen gingen rechtop staan, een benauwd gevoel maakte zich meester over zijn keel. Alsof iemand hem wurgde en de lucht in zijn longen hardhandig ontnam. Zijn pupillen werden groter, hief zijn kin omhoog en staarde recht voor zich uit. Zijn hart hamerde tegen zijn borstkast, deed hem pijn. Zijn greep op de kubus werd krampachtig, zijn kaken die zich op elkaar klemden. Er was hier iemand… Ergens. Hij voelde het. Het was echt waar! Hij loog niet! Mensen die altijd zeiden dat het in zijn hoofd zat… Hij voelde het toch en zag het toch? Waarom hadden hun het nooit gezien? Waarom zagen ze het niet? Wilden ze het niet zien, waren ze blind? Het geluid van een krakend takje dat hij zich inbeeldde was de druppel. Er was echt iemand.
Hij bleef precies één tel staan, waarna hij het op een rennen zette. Hij sloot domweg zijn ogen, wilde het niet zien. Wilde niet zien hoe de ander hem inhaalde omdat hij fysiek te zwak was om het hoge tempo aan te houden. Hij bleef rennen, en rennen en rennen… Een brandende pijn die zich verspreidde door zijn benen, zorgde even later voor een verlammend gevoel. Hij ging het redden, hij ging het redden. Alles was goed. Alles was – Zijn voet kwam tegen iets aan, verloor bij de volgende stap zijn evenwicht om met een smak op de grond te vallen. Viel zo op de grond dat hij werd gedwongen door te rollen, om vervolgens tot stilstand te komen. Lag daar, hijgend, op zijn buik. Hij kwam langzaam een beetje overeind, gelukkig had die klap er wel voor gezorgd dat hij weer teruggetrokken werd in de realiteit. Hij staarde nogal suf voor zich uit. Rubix cube… Hij kroop ernaar toe, raapte hem op en ging staan. Hij klopte zijn hoody een beetje af, verstopte de kubus in de zak van de hoody.
Hij keek om zich heen. Gelukkig was het gras droog geweest waar hij op was gevallen, anders was hij ook nog eens vies geworden. Waar was hij eigenlijk? Het terrein was hem onbekend. Zijn blik bleef hangen bij een fontein. Hij fronste, liep er langzaam op af. Er was niemand. Of ja, hij zag niemand. Hij bleef bij de rand ervan staan, staarde naar het water. Hij slaakte een zucht, dacht niet meer zolang na over zijn besluit en ging op de rand zitten. Hij was moe, had niet zo moeten rennen. Maar er was toch echt iemand geweest… Hij bedekte zijn oren met zijn handen schudde zijn ogen. Er was echt iemand geweest, hij wist het zeker!
Zijn blik schoot weer omhoog, staarde voor zich uit. Weer… Alweer. Opnieuw? Alsjeblieft zeg! Hoeveel enge aanwezigheden moesten hier wel niet zijn? En niemand die hem maar wilde geloven. Hij was een hopeloos geval in hun ogen, en dat zou hij ook wel blijven. Hij haalde de kubus weer tevoorschijn en begon er snel aan te puzzelen. Het was goed. Alles was goed. Hij hoefde niet in paniek te raken, het ging goed. Er was niemand… Er was niemand… En waarom voelde hij dan toch de aanwezigheid van iemand? Waarom?

» Mijn blockquote doet het hier niet nuuh D:

Onderwerp: Re: Just let it stop already. ma dec 05, 2011 9:42 am

Honger. Ze had honger. Ze had geen behoefte aan eten. Geen behoefte aan lekkernijen. Ze had zelfs geen dorst. Nee. Ze wou angstkreten horen. Een machteloze blik in de ogen van een persoon. Ineenkrimpde mensen. Bloed. Woede. Ja, Gwyn verlangde er met hart en ziel naar. Een stem in haar hoofd gebood haar mensen pijn te doen. Ze mocht niet slapen, niet eten niet drinken ze mocht niks van de stem. Eerst moest ze mensen pijnigen. Mensen laten gillen. Bloed zien en het liefst nog voelen. Ze moest het van die duistere stem. Minstens drie mensen op een dag. Het ergste was nog wel dat Gwyn er helemaal geen problemen mee leek te hebben. Ze gehoorzaamde aan de stem. Dat moest ook wel, anders ging ze van binnenuit kapot. Gwyn was er gewend aan geraakt. De stem hoefde haar minder en minder aanwijzingen geven. Ze deed het nu uit zichzelf.
Franceska. Zo heette haar stem vandaag. Franceska de duistere. Langzaamaan was Gwyn van Franceska gaan houden. Ze hield van het duistere kantje aan Franceska’s stem. Hoe het haar zo makkelijk bevelen gaf. Gwyn kòn ze gewoon niet negeren. Ze durfde niet. Ze was te bang.

Het geluid van voetstappen deed haar opschrikken uit de zwarte leegte en ze liet haar blauwe ogen langzaam heen en weer glijden. Daar in de verte, zag ze daar niet een schim lopen? Gwyn deed enkele stappen opzei en sloop door het struikgewas langzaam naar voren. Een sadistische grijns sierde haar prachtige lippen en zorgvuldig zette ze enkele stappen naar voren. Schiet op jij! Siste de stem in haar hoofd, en verschrikt sprong Gwyn naar voren. Met haar ogen dichtgeknepen hoorde ze hoe de takjes onder haar voet kraakten en geschrokken hield ze haar adem in. De jongen leek het gehoord te hebben en hij sprintte er vandoor. Iets in zijn houding liet Gwyn kwaadaardig lachen en in een snel wandel tempo ging ze hem achterna. Iets in haar zei dat ze de jongen over enkele meters toch weer zou treffen. Bloed, bloed, ik heb zin in bloed. Zong het stemmetje in haar hoofd en Gwyn grijnsde. Nee. Nu geen bloed. Ze wou eerst nog een beetje spelen. Kijken of ze hem gek kon maken. Kijken of ze hem kon laten gillen van pijn, zonder hem fysiek te pijnigen.
Ze had niet ver gelopen toen ze in de verte een jongen traag op zag krabbelen. Ze kneep haar ogen tot spleetjes en focuste zichzelf op zijn gezicht. Nee, ze kende hem niet. Ze kende eigenlijk nog niemand. Dit omdat ze door haar ‘aandoeningen’ altijd apart gehouden werd van iedereen. Waarschijnlijk wisten de bewakers niet dat ze hier was, anders hadden ze deze jongen nooit hierheen laten komen. Zo bleek, zo tenger. Nee. Hij kon zeker weten niet tegen haar op. Ze verschool zich weer in het struikgewas en deze keer liep ze ècht geluidloos richting de jongen. Toen ze zo’n twee meter van de jongen vandaan stond sprong ze tevoorschijn en nam ze zijn elleboog stevig vast. ‘’Zo zo, wie hebben we daar.’’ Haar Italiaanse accent was duidelijk hoorbaar door de quasi kalme toon waarmee ze praatte. Ze schonk de jongen een stralende glimlach en keek naar het gekleurde blokje in zijn hand. ‘’Oh, zijn we spelletjes aan het spelen? Ik dacht dat je spelletjes altijd met zijn tweeën hoorde te doen?’’ Gwyn greep zijn elleboog wat steviger beet en fronste toen plotseling. Zijn huid voelde verbazend ‘vlezig’ aan voor iemand die zo tenger gebouwd was. Net alsof hij helemaal volgeplakt was..

Onbeschaamd stroopte ze zijn mouw om tot de conclusie te komen dat hij volgeplakt was met pleisters. Een lachje ontsnapte aan haar lippen. ‘’Wat krijgen we nou? Heb je jezelf bezeerd?’’ Gwyn kneep haar ogen tot spleetjes en omklemde zijn arm nog wat steviger..

Onderwerp: Re: Just let it stop already. ma dec 05, 2011 10:06 am

Er was niets. Alles was goed. Zijn handpalmen deden pijn door de klap die hij had moeten opvangen, eveneens als zijn kin die hij ook had geschaafd. Hij wreef er eventjes met de rug van een hand overheen. Zo erg was het niet. Het prikte hooguit, meer niet. Hij probeerde zich volledig te concentreren, maar het feit dat iemand naar hem scheen te kijken hielp niet echt. De blik van de ander brandde gewoon op zijn huid, leek deze weg te schroeien. Er was niets… Het was enkel een vreemd voorgevoel, zoals ze altijd zeiden. En hij zag toch niets? Dus dan was er ook niets. Hij was een typisch persoon dat altijd eerst dingen moest zien voordat hij ze geloofde. En met zijn hallucinaties geloofde hij nogal veel. Zoals die typische kinder monsters onder je bed, of in je kast.
Zijn paranoia was echter een ander verhaal. Het gevoel dat iemand hem volgde werd te erg, ondragelijk gewoon, en hij moest dan wel over zijn schouder kijken. Om vervolgens niets te zien. Soms zag hij wel wat, dan waren het gewoon zijn hallucinaties weer, maar dat zag hij niet in. Hij had nooit lang genoeg geleefd onder een normale samenleving. Iedereen in zijn wereld was gek, hem meegeteld. Hij wist niet wat normaal was. Vreemd en gek was normaal voor hem. Hoewel hij wel had gehoord in zijn vorige kliniek dat de mensen die de macht hadden binnen de muren de ‘normalen’ waren. Hij wist echter niet zo goed wat ze ermee bedoeld hadden. Maar hij zou het waarschijnlijk ook nooit weten. Want voor de rest van zijn leven zou hij blijven afreizen van kliniek naar kliniek. Het was al te laat om nog enige vooruitgang te boeken, helaas. Maar wat je niet hebt ervaren kun je ook niet missen, toch?
Een hand die zijn arm, op de plek van zijn ellenboog, stevig vastpakte trok hem uit zijn gedachtes. Net toen hij weer een beetje was afgedwaald van dat angstaanjagende gevoel van dat er iemand was. Maar dit bevestigde het gevoel, gaf aan dat hij er niet naast had gezeten. De stem, die doordrenkt was met het Italiaanse accent, liet woorden klinken die hij niet wilde horen, maar hij was gedwongen ernaar te luisteren. Hij verstijfde gewoon, door de angst die hij voelde jegens de ander. Wist niet eens hoe deze eruit zag of wat dan ook. Enkel dat hij of zij, een zij hoogst waarschijnlijk door de ietwat hoge stem die aanduidde dat het een vrouw was, een Italiaans accent had. Hij slikte hoorbaar, maar beantwoordde haar vraag niet. Zijn adem was gestokt in zijn keel, waar zich nu een brok vormde. Hij zou niets meer kunnen zeggen.
Hij voelde hoe zijn mouw werd opgestroopt, hoe zijn pleisters bloot werden voor het oog. Al zijn spieren spanden zich aan, maakten zich klaar om de hevige inspanning te geven voor een vluchtpoging. Hij kneep zijn ogen dicht, gooide in een nogal domme poging de kubus richting de persoon. ‘Laat me los!’ zijn stem schoot over terwijl hij het schreeuwde, uit pure wanhoop. Hij trok, en trok. Maar hij was te zwak, hij was nooit sterk geweest. Maar hij bleef trekken, zijn ogen dichtgeknepen – durfde de ander niet in zijn beeld te krijgen, zijn kaken op elkaar geklemd. Hij pakte zijn eigen pols vast met zijn vrije hand, trok eraan. ‘Laat me toch gewoon los!’ Overgeschoten stem voorheen vertelde dat zijn stem nu hoog moest zijn, gilde het zowat. Angst nam langzaam bezig van hem en er was niets wat hij eraan kon doen.

» Nogal flutjes o3o

Onderwerp: Re: Just let it stop already. di dec 06, 2011 6:10 am

Oké, Gwyn gaf het niet graag toe, maar stiekem was ze verbaasd door de reactie van de jongen. Ze had nog niks gedaan of ze jongen straalde als een intense angst uit. Hij was makkelijk. Toen de jongen zijn kubus naar haar gooide verslapte voor enkele seconden haar greep ietwat, en haar blik gleed naar het speeltje. Nog voor ze het ding aandachtig kon bekijken begon de jongen te spartelen en te roepen. ‘Laat me los,’’ was wat hij schreeuwde. Gwyn knipperde met haar ogen en een klein glimlachje speelde om haar lippen. De stem van de jongen klonk schel, vol emotie. Vol angst. Gwyn hield ervan. Toen de jongen zijn eigen pols vasthield en hard trok kon Gwyn haar evenwicht nog maar net houden, maar de tweede poging van de jongen liet haar vallen. In haar val sleurde ze de jongen mee, en Gwyn kwam nogal ongemakkelijk op de jongen terecht. Haar lange bruine haren zorgden ervoor dat ze niks meer kon zien en Gwyn schoot omhoog, de jongen nog steeds vasthoudend. Met haar ene hand veegde ze haar haren uit haar ogen en haar andere hand lag zorgvuldig midden op de borst van de jongen geplaatst. Ze gooide al haar gewicht op haar linkerhand, en zo hield ze de jongen plat op zijn rug. Kom meid, tijd voor een spelletje. Fluisterde de stem in haar hoofd en Gwyn knikte. Ze focuste haar blik op de ogen van de jongen, maar een felgekleurd iets trok haar aandacht. Haar blauwe ogen gleden naar rechts en zagen de kubus liggen. Een ongekende drang om de kubus op te lossen speelde op en ze stak haar vrije hand uit naar het ding. Goed zo meisje, pak het maar. We lossen dit wel op. Gwyn raakte de kubus aan en meteen begon de stem in haar hoofd te schreeuwen. WACHT, vergeet de jongen niet. Je hebt vandaag nog geen drie mensen verwond. Pak de jongen. Doe hem pijn, laat hem bloeden. Verward knipperde Gwyn met haar ogen en ze liet de kubus zakken. Haar linkerhand drukte de jongen nog wat steviger tegen de grond en even staarde ze glazig voor zich uit. Kubus. Jongen. Kubus. Jongen. Ku-Jongen. De stem in haar hoofd siste en schreeuwde en riep twee verschillende dingen tegelijk. Een bedrukkende angst sloot zich om Gwyns hart. Ze moest nu de opdrachten uitvoeren of ze kreeg weer die verdomde steken in haar hoofd..

Even staarde ze besluiteloos naar de kubus en dan naar de jongen, en uiteindelijk richtte ze haar bovenlijf ietsjes op. Ze stond op en ging vliegensvlug boven de jongen staan. Uiteindelijk zakte ze weer neer totdat ze half op de jongen zat. Beide knieën langs de jongen, zittend op de buik van hem. Goed zo meisje . Nu, eerst de puzzel. Je krijgt vijf minuten om hem op te lossen. Daarna moet je jezelf focussen op de jongen. Weer knikte Gwyn en ze ging wat gemakkelijker zitten om vervolgens de kubus tussen beide handen te nemen. Verwoed en zonder een duidelijk plan begon ze aan het ding te draaien. Toen twee minuten verstreken waren en Gwyn nog geen enkel stukje opgeschoten was raakte ze in paniek. De stem in haar hoofd lachte kil en Gwyn kon de hoofdpijn al bijna voelen. En ze draaide en draaide, maar er gebeurde niks. Ze kon deze puzzel gewoon niet oplossen. Gefrustreerd maar ook angstig kneep ze haar ogen tot spleetjes en verwoed bleef ze draaien. Nog een halve minuut..
Het lukte Gwyn niet om de puzzel op te lossen en een ijzige lach klonk in haar hoofd. Jammer meissie, volgende keer beter. Weer lachte de stem hard en de eerste steken waren al voelbaar in haar hoofd. Hoe meer steken ze kreeg, hoe pijn ze deden en Gwyn greep naar haar hoofd. Ze kon nog net een kreun onderdrukken en ze schoot overeind bij de volgende steek. Ze zette enkele stappen naar achter en struikelde bijna over het stukje speelgoed van de jongen. Ze kon nog maar net haar evenwicht bewaren of een volgende pijnscheut pijnigde haar hersenen. Met een kreun viel ze voorover neer, om vervolgens lam te blijven liggen. Haar gezichtsveld was nu volledig uitgeschakeld, ze merkte niet eens meer op dat ze half bovenop Mikhail lag..

-Flutje, hoop dat je er wat mee kan!

Onderwerp: Re: Just let it stop already. di dec 06, 2011 7:03 am

Los. Los. Los. Paniek. Doodsangst. Gillende en schreeuwende stemmen. Wanhoop. Handelingen die puur gestuurd werden door zijn instinct. Hij moest los komen. Het was echt. Levensecht. Hij wist het wel. Hij had het altijd geweten, had het altijd juist gehad. Anderen negeerden hem enkel, lachten hem uit. Het enige waar hij wel goed in was geweest dankzij zijn hallucinaties was poker, maar dat lag nogal ingewikkeld. Had gewoon altijd zo’n denkbeeldig persoon naast hem dat hem met de dood bedreigde als hij een slechte zet dreigde te maken, hield zich dan maar in. Geprezen werd hij nooit als hij won. Maar hij bleef ‘leven’. Hoewel dat begrip te groot was voor zijn hele leven. Hij had eigenlijk geen leven. Werd vrijwel altijd bekeken, had dan wel meer vrijheid omdat hij het… Lievelingetje was. En dan enkel en alleen omdat hij zich gedroeg, omdat hij gewoon te bang was om zijn mond open te trekken. Weerstand te bieden tegen sterkere mensen. De buitenwereld.
Evenwicht werd aangetast, hij werd meegetrokken door de ander. Sperde zijn ogen open en hapte één keer geschrokken naar adem. De ander wist haar val te breken door hem onderop te draaien, kreeg een harde klap tegen zijn rug waardoor de lucht in zijn longen er gedeeltelijk uitgeperst werd. Hij maakte zijn rug een beetje hol door de pijn die zich vanaf zijn ruggenmerg verspreidde door zijn gehele lichaam. Zelfs tot in zijn vingertoppen. Maar dit ging moeilijk door het drukkende gewicht op zich. Hij kneep zijn ogen dicht, klemde zijn kaken op elkaar en ontblootte zijn tanden een beetje. De pijn trok hem naar de realiteit, zorgde ervoor dat hij eventjes helder kon denken. Geen angst meer, geen wanhoop meer. Gewoon de gedachtes van een normale persoon. Nee, zijn mentale problemen hadden niet altijd de overhand. Maar wel voor het meeste gedeelte van zijn leven.
Hij liet al zijn spieren in één enkele tel ontspannen wanneer hij een hand tegen zijn borst voelde. De drukkende kracht ervan was pijnlijk, eveneens als die op zijn middel. Maar hij kon dan ook niet echt veel hebben. Langzaam opende hij zijn ogen half, tilde zijn hoofd een beetje op. Hij knipperde met zijn ogen, leek een beetje verward. Staarde vervolgens met grote ogen naar de ander. Meisje… Jonge vrouw. Wist niet hoe hij het moest noemen. Hij had voornamelijk contact gehad met mannen, in de vorige kliniek werden mannen en vrouwen voornamelijk gescheiden gehouden van elkaar. Kwam ook daardoor dat hij zich ook licht aangetrokken voelde door hetzelfde geslacht als het zijne. Had genoeg mannen gezien met een seksverslaving die alles deden om het voldane gevoel te krijgen. In het begin was het walgelijk geweest, hoe meer je het zag… Hoe blinder je ervoor werd.
Ondanks dat hij bang werd door haar, hierdoor licht verstijfde, trok het hem ook in verlegenheid. Liet zien dat hij nog wel degelijk menselijk was, en niet helemaal gevuld was met problemen. Een lichte blos tekende zich af op zijn wangen en hij trok zijn blik met moeite van haar los. Waarom moest dit nou weer gebeuren? Hij was nog wel zo braaf met zijn rubix cube gaan spelen, en dan kreeg hij dit als beloning? Een meisje dat hem bang maakte, en hem ook nog eens de gevoelens schaamte en verlegenheid liet ervaren. Hoewel het nog niet zolang geleden was, met zijn verlegen aard. Maar het ging om het idee.
Hij klemde zijn kaken steviger op elkaar wanneer hij harder tegen de grond werd gedrukt, keek op. Wat was – Nee! Niet de kubus! Dat was zijn alles. Het enige waar hij afleiding in kon vinden, waardoor hij niet in paniek zou raken. Maar het beeld van iemand die het afpakte joeg hem angst aan. Zijn ogen werden groter, kon enkel maar staren naar de ander. Hij had het niet in zich om de ander te stoppen, ervoor te zorgen dat ze met haar handen van het ding afbleef. Zelfs toen ze eventjes opstond voelde hij zich verplicht om te blijven liggen, hoopte dat ze hem zou vergeten – ergens in zijn achterhoofd. Ze ging weer zitten, benen aan weerzijde van hem, en behandelde zijn buik net als een of ander kussen. Ademhalen ging moeilijk, aangezien hij dit door zijn buik deed. Werd gedwongen zijn mond te openen en zijn longen pijnlijk te vullen met lucht, maar hij kon niets anders doen.
Hij fronste wanneer ze de kubus plots gewoon op zijn borst liet vallen zodat ze met haar handen naar haar hoofd kon grijpen. Voorzichtig liet hij een hand afglijden naar het voorwerp, pakte het vast. Zo, die had hij weer terug. Maar het gleed alweer snel uit zijn handen wanneer hij eindelijk kon vluchten. Puur uit instinct. Ze was opgestaan, en hij kon naar achter kruipen. Weliswaar onhandig, maar het ging wel. Zolang hij maar hier weg kwam… Van dat angstaanjagende persoon.
Maar nog voor hij de kans kreeg om op te staan kwam er alweer een nieuw obstakel. Alweer dat meisje, viel… Praktisch op hem. Haar rug tegen hem aangedrukt, hij steunend op zijn onderarmen zodat hij nog een beetje rechtop zat. Hij bleef een tijdje liggen, kreeg toen pas volledige realisatie over de situatie waarna zijn ogen weer groot werden. Meisje, op hem. Een vuurrode blos was zijn eerste reactie, waarna de angst toesloeg. Ze was angstaanjagend en lag op hem en hij kon niets doen. Uiteindelijk kwam hij wat meer overeind, tot hij rechtop zat. Pakte de ander vast bij haar schouders zodat ze niet omviel. En nu… Zijn ogen dwaalden al snel af naar de kubus, wilde het zo graag pakken… Maar zijn geweten beviel hem de ander vast te houden. Hij kon haar niet zomaar op de grond laten vallen en haar daar laten liggen alsof het niets was. Ondanks dat ze hem pijn had gedaan, hem bang had gemaakt, enzovoorts, was hij wel een goed persoon en zag ook in dat ze er waarschijnlijk niets aan kon doen. Iedereen hier was gek. Zij dan misschien wat meer dan anderen. Maar je koos er achteraf niet zelf voor.

» Één woord: Zinloos.
» Maar ik wist gewoon niets, en ik moest een paar dingen aanpassen;
» Anders klopte het qua verhoudingen etc niet meer zo goed.

Onderwerp: Re: Just let it stop already. di dec 06, 2011 9:27 am

Pijn. Gebons. Emoties. Er ging van alles door haar heen toen te bijkwam. Zo merkte ze dat er warme tranen over haar bleke, egale huid biggelden. Ze merkte dat de jongen haar tegenhield bij haar schouders. Gwyn kreunde van pijn toen het gebons in haar hoofd erger werd na het bewegen van haar arm. Ze veegde haar tranen van haar wangen, haar wangen rood van schaamte. Ze had lang niet meer gehuild, en zeker niet in het openbaar. Dat gebeurde haar enkel wanneer ze weer totaal zichzelf was. Wanneer ze Franceska niet meer in haar hoofd had. Franceska! De gedachte aan de duivelse stem die in haar hoofd huisde deed haar opschrikken en ze sprong half op, om daarna kreunend van de pijn weer op haar achterwerk te zakken. Ze wreef met haar slanke handen over haar slapen, en liet nu pas haar blik over de tengere jongen voor haar glijden. Een flauwe glimlach sierde haar volle, rode lippen en ze opende haar mond om te praten. Toen ze voelde dat er een druppel water op haar hand viel klapte ze haar mond dicht en ze wreef over haar wangen. Haar tranen stroomden nog steeds. Een zachte, bijna onhoorbare vloek kwam haar mond uitgevloeid en ze wreef verwoed in haar ogen. Het hielp tenminste een beetje..
Gwyn kuchte, niet wetend wat te zeggen door de ongemakkelijke sfeer. Ze richtte haar aandacht op Mikhails handen, welke geschaafd waren met hier en daar een minuscuul druppeltje bloed. Weer begonnen Gwyns tranen te stromen en weer opende ze haar mond om wat te zeggen. Deze keer deed ze dat ook daadwerkelijk; ‘’Wat, wat is er gebeurd? Wat heb ik gedaan?’’ Samen met haar tijdelijke psychische verandering had ook haar stem een metamorfose ondergaan. Deze klonk nu warm en zacht, lichtjes hees, maar met nog steeds dat Italiaanse accent. Ze zuchtte en ging achterover in het gras liggen met haar ogen gesloten. Men zei dat haar stem magisch was, dat haar stem je meevoerde naar prettige plekken. Voor ieder verschillend. Dat haar stem verslavend werkte. Dat je méér en méér wilde horen. En dan had je haar nog niet eens horen zingen..
Langzaam kwam Gwyn overeind om naar de rozenstruiken te strompelen en een roos te plukken. Haar gezicht zag lijkbleek door de pijn waaronder ze gebukt ging, en toen ze haar vinger sneed aan een vlijmscherpe doorn sloot ze even haar ogen. Langzaam strompelde ze terug naar de fontein en ze ging op de rand zitten, niet meer lettend op Mikhail. Niet eens wetend of hij er nog was. Intens genietend snuffelde ze aan de rode roos en de legde de bloem op haar schoot. Een lied. Ja. Ze had behoefte aan een lied.
Ze streek haar lange haren uit haar gezicht en ze dacht even na. ‘’Een slaapliedje, een wiegenliedje. Ja dat kan ik wel gebruiken.’’ Gwyn mompelde het tegen niemand in het bijzonder, meer om zeker te zijn van haar besluit.
Ze zuchtte diep en opende haar mond, om even te aarzelen. Toch begon ze te zingen. Langzaam wiegde ze met haar bovenlijf heen en weer, haar ogen gesloten. Haar rechterhand hield haar linker bovenarm vast en haar linkerhand deed het tegenovergestelde. Haar stem klonk zacht, bijna aarzelend en haar lange bruine haren golfden zachtjes mee met het koele briesje.

Lay down your head
And I'll sing you a lullaby
Back to the years
Of loo-li,lai-ley
And I'll sing you to sleep
And I'll sing you tomorrow
Bless you with love
For the road that you go

May you sail fair
To the far fields of fortune
With diamonds and pearls
At your head and your feet
And may you need never
To banish misfortune
May you find kindness
In all that you meet

May there always be angels
To watch over you
To guide you each step of the way
To guard you and keep you
Safe from all harm
Loo-li,loo-li,lai-ley

May you bring love
And may you bring happiness
Be loved in return
To the end of your days
Now fall off to sleep
I'm not meaning to keep you
I'll just sit for awhile
And sing
Loo-li,lai-ley

May there always be angels
To watch over you
To guide you each step of the way
To guard you and keep you
Safe from all harm
Loo-li,loo-li,lai-ley
Loo-li,loo-li,lai-ley

Langzaam liet ze de laatste klanken wegsterven en ze opende haar blauwe ogen. Ze wist niet hoelang ze hier al zat. Ze wist ook niet of Mikhail er nog zat. Misschien was hij angstig weggerend, misschien stond hij achter een boom naar haar stem te luisteren. Ze wist het niet. Het enige wat ze wist en wat belangrijk was, was dat ze weer haar oudere zelf was. Ze was het meisje van zeven in een oudere versie. Het meisje zonder stoornis, zonder stem in haar hoofd. Ze was haarzelf..

--Drama
--De stem van het filmpje is haar stem.

Onderwerp: Re: Just let it stop already. di dec 06, 2011 11:38 am

Hij was niet bang. Niet als mensen in zijn bijzijn gewoon niets deden. En ze deed ook niets. Hij hield haar maar vast aan haar schouders, wilde niet dat ze voorover op haar gezicht zou vallen. Dat was dan ook weer zo lomp van hem. En aangezien ze niets deed ebde zijn blos al snel weg. Waarom zou hij verlegen zijn tegenover iemand die niets deed? Kwam er ook nog eens bij kijken dat ze wel nog een meisje bleef. En hij minder ervaring had in omgang met het vrouwelijke geslacht, dan met het mannelijk geslacht. Liet hij het feit maar achterwegen dat vrouwen van zijn vorige kliniek hem nogal ‘erg’ leuk hadden gevonden, als ze al dichtbij hem konden komen. Hij was jong, de jongste van ze allemaal. Onschuldig en onwetend. Kon je om een betere prooi vragen? Kwam er ook bij kijken dat hij niet de lelijkste was, en eigenlijk wel een mooi koppie had. Hoewel hij doodsbang was om in spiegels te kijken en zijn haar van nature goed was gaan zitten na een paar keer toch maar met moeite in spiegels te kijken en het een beetje fatsoenlijk te doen. Nu zat het zo van zichzelf, tot zijn grote geluk.
Hij knipperde met zijn ogen toen hij merkte dat de ander wel degelijk nog bij haar bewustzijn was, slikte zachtjes. Shit. Dat ook nog. Dit was alles wat hij wilde. Hij had wel zo lief willen zijn om haar rustig neer te leggen, zijn rubix cube te pakken, en het dan op een rennen te zetten. Het was alweer genoeg voor vandaag, met haar enge gedoe. Hij kon haar hand nog op zijn borst voelen branden, een koude rilling die over zijn rug kroop en een zachte huivering ontlokte was zijn reactie erop. Maar voor de rest bleef hij haar vasthouden, wist niet zo goed wat hij moest doen. Hij verstijfde weer door zijn angst, was bang dat ze hem weer tegen de grond zou duwen. Hij liet haar los toen ze zowat opsprong, wilde net naar achter kruipen, toen ze weer neerzakte. Er was iets veranderd aan haar houding… Maar hij had te weinig mensen kennis om het echt gelijk te zien, te weten wat er nou precies aan de hand was met het meisje.
Uiteindelijk creëerde hij toch maar wat meer afstand tussen hemzelf en haar, voelde zich nog steeds niet op zijn gemak bij haar. Toen ze overeind was geschoten en weer omlaag was gezakt had ze zich en kwartslag gedraaid. Stonden nu vrijwel oog in oog met elkaar als ze haar hoofd ietsjes zou draaien. Wat ze ook deed, liet haar blik ongegeneerd over hem heen glijden. Verlegen keek hij naar de grond, trok nogal hard aan de mouw die ze had opgestroopt. Ze had het al gezien… Maar ze hoefde het niet meer te zien dan nodig was. En hij wilde al helemaal geen vragen uitlokken. Het was zijn geheim, zijn probleem, zijn verleden. Van hem. En niemand hoefde het te weten.
Traag keek hij op wanneer ze wat zei. Lag het nou aan hem of klonk haar stem heel anders dan eerst. ‘Je trok me mee op de grond… I-Ik schaaf… Schaafde m-… Mijn handen een beetje door de v-val,’ kwam er met moeite over zijn lippen, had een brok in zijn keel door de hele situatie. Zijn blos, die weer was komen opdagen, werd erger door het feit dat hij niet normaal kon praten. Zijn accent, zijn gestotter, gestamel. Het was zo ongelofelijk gênant, en er was niets wat hij eraan kon doen. Vreselijk was het. Maar hij moest het er maar mee doen. Hij keek weer naar de grond, sloeg zijn ogen pas weer aarzelend op wanneer ze opstond en wegliep. Langzaam kwam hij in beweging, kroop naar de kubus en pakte deze vast. Hij begon er alweer druk mee te puzzelen. Alles was goed. Er was niets aan de hand.
Hij merkte niet echt veel van wat er om hem heen gebeurde, maar de zangstem op de achtergrond was weldegelijk aanwezig bij hem. En niet zo’n klein beetje. Het overstemde alles. Zelfs de schreeuwende en gillende stemmen in zijn hoofd. Zorgde voor een bepaalde rust. De rust die hij nodig had om de fout te vinden en de puzzel op te lossen. Langzaam stond hij op, hield de kubus vast in zijn beiden handen. Had ze nou lichte paniek in haar ogen gehad toen ze aan het ding zat te peuteren? Hij wist het niet meer zo goed, maar was er wel van overtuigd. Hij keek om zich heen, blik bleef vasthangen bij de fontein. Zijn blik gericht op de ander. Hij aarzelde eventjes liep vervolgens naar haar toe. Bleef alsnog anderhalve meter bij haar vandaan voor de zekerheid. Hij stak zijn hand naar haar uit, de kubus erin. Wilde laten zien dat alles nu oké was, maar zei niets. Hij zou toch maar stotteren.

» Noem je dit al drama ;o ?
» Ik heb zoveel ergere drama's gehad ;}

Onderwerp: Re: Just let it stop already. wo dec 07, 2011 7:30 am

‘Je trok me mee op de grond… I-Ik schaaf… Schaafde m-… Mijn handen een beetje door de v-val.’ Nu pas dacht Gwyn na over de woorden van de blonde jongen. Klonk de stem nu verward? Misschien met een spotje angst. En hoorde Gwyn nu een onbekend accent? Russisch misschien? Ze vond het wel aangenaam klinken. Gwyn liet haar blik richting de jongen glijden, en glimlachte bij de aanblik van de tevreden blik op zijn gezicht. Zijzelf, nog steeds zittend op de rand van de fontein, frunnikte afwezig aan de roos die op haar schoot lag. Het was lang geleden dat ze zichzelf zo gevoeld had. De laatste keer was op haar elfde levensjaar geweest. Nu 6 jaar geleden. Toen gebeurde bijna hetzelfde met haar, maar iets heftiger. Ze had twee dagen in coma gelegen, en was uiteindelijk zonder Franceska in haar hoofd ontwaakt. Uiteindelijk was Franceska twee maanden weggebleven. Gwyn had wel geleerd dat hoe heftiger de pijn was, hoe langer de duivelse stem in haar hoofd wegbleef. Gwyn herinnerde nog goed dat ze na een maand observatie ‘veilig werd verklaard en weg mocht uit de toenmalige kliniek..

De man hield zachtjes haar kin vast, en gebood haar omhoog te kijken. Tranen stroomden over Gwyns wangen. Wat hield ze van deze man. Haar vader. Haar bloedeigen vader. Vanaf haar zevende jaar had ze hem niet meer gezien. In totaal vier jaar dus. Vier jaar dat ze in deze kliniek zat, vier jaar had ze gewacht tot ze weer in de vrije wereld mocht rondlopen. Vier jaar teveel..

Ze moest onderaan allerlei brieven haar naam schrijven, die ook haar vader moest ondertekenen. Wat zeiden de mensen in de kliniek ook alweer? Iets in de trant van ‘Je bent bevrijd van je lasten’ ? Zo voelde Gwyn zich ook echt. De stem was weg. Die duivelse stem die haar gemene en stoute dingen liet doen. Die duivelse stem die haar bevolen had zich te gedragen als een monster. Die duivelse stem die Gwyn op ieder moment van de dag lastig viel, pestte, uitlachte. Die duivelse stem die Gwyn zo haatte. Die duivelse stem..
Wat had ze vaak last gehad van die stem. Ze wist nog goed hoe die stem haar beval iemand te bijten. Zo hard dat het bloed haar heel mond vulde. Gwyn wist nog goed dat ze vol afgrijzen de helderrode vloeistof had uitgespuugd en dat ze had overgegeven, met brandende tranen van spijt op haar wangen. De stem had haar bestraft voor het uitspugen van het bloed. Dagenlang had ze niet kunnen slapen, dagenlang had ze niks kunnen eten. Ieder hapje dat ze nam leek haar maag om te draaien. Een vreemde angst voor de stem ontstond. Gwyn was bang geworden voor de vaste last in haar hoofd, en de stem leek daar gebruik van de maken. Gwyn moest vreselijke dingen doen. Dingen die haar maakten zoals ze nu was.
De stem zorgde ervoor dat Gwyn weer terug moest naar de kliniek. Vaak, heel vaak was ze op en neer gereisd van kliniek naar kliniek. Ze was oneerlijk behandeld door bewakers en medepatiënten. Altijd werd ze nagestaard door enge, oude mannen. Vrouwen lachten haar achter haar rug om uit als ze haar ritueel uitvoerde om door de duur te kunnen. Tien keer moest ze haar wijs en middelvinger van haar mond naar de deur bewegen. Één van de kleine rituelen. Gwyn was er gewend aan geraakt. Ze was gewend geraakt aan gillende mensen. Aan het verwonden van mensen. Aan het monsterlijke gedrag. Haar echte persoonlijkheid verdween meer en meer naar de achtergrond, en kwam zelden tevoorschijn.
Als ze helder was – meestal was dat maar voor een uurtje of twee- dan was ze een lief rustig meisje. Zorgzaam, meelevend. Gevoelig. Ze had het perfecte karakter. Als je op zo’n helder moment het durfde haar aan te spreken en met haar bevriend raakt, zal dat tot het einde zijn. Simpelweg omdat Gwyn de personen verbind met haar helderheid. Helaas had niemand het ooit aangedurfd een poging te wagen om haar te leren kennen..

Het geluid van voetstappen deed Gwyn abrupt opschrikken uit haar gedachten, en ze sloeg haar ogen op om naar Mikhail te kijken. De blondharige jongen reikte haar de nu opgeloste kubus aan, die Gwyn dankbaar aanpakte. Ze streek over alle zes de gekleurde vakken, en legde het ding toen naast haar neer. Voorzichtig pakte ze Mikhails handen en ze draaide die om, om voorzichtig over de schaafwonden te strijken. ‘’Het spijt me voor het leed dat je dankzei mij ondergaan hebt. Het was niet mijn bedoeling. Het is nogal moeilijk..’’ Even slikte Gwyn, om daarna haar zin af te maken. ‘’Het is nogal moeilijk uit te leggen, en het is mogelijk nog moeilijker te begrijpen.’’ Gwyns stem neigde naar het fluisteren en even keek ze naar het zachte, bijna kinderlijke gezicht van Mikhail. Even keek ze hem recht aan om daarna zijn handen los te laten. ‘’Het zal hopelijk niet weer gebeuren.’’ Met een trage beweging streek ze haar lange haren uit haar gezicht. ‘’Mijn naam is Gwyn. Gwyn Germanotta.’’ Een glimlach gaf haar gezicht voor enkele momenten een zachtere uitdrukking, om daarna weer weg te sterven..

--Ik ben niet zo van de drama, dus dit is voor mij al heel wat #fail
--Ik hoop dat je wat met mijn post kan!

Onderwerp: Re: Just let it stop already. vr dec 09, 2011 12:42 pm

Eigenlijk had hij niet gewild dat ze de kubus aanpakte. Hij wilde enkel laten zien dat hij nu weer klopte en ze er geen probleem meer over hoefde te maken. Hij was genoeg mensen tegen gekomen die een soort gelijke reactie hadden op het speelgoed. Raakten helemaal in paniek omdat deze door de war was gebracht, werden uiteindelijk gefrustreerd omdat ze deze niet konden oplossen. Maar het leek net alsof ze hem pas los mochten laten als hij opgelost was, alsof ze anders door iets vreselijks gedood zouden worden. Zoals hij zich altijd voelde met zijn combinatie van hallucinaties en paranoia. Als hij niet rende was hij dood, als hij niet het hazenpad koos was hij gewoon verdoemd. Wist nog steeds niet dat hij problemen had. Het was hem nooit verteld, hij was enkel plat gespoten met medicijnen en meer niet. Wel was het hem opgevallen hoe de mensen in zijn omgeving waren, ze waren allemaal gek. Net zoals hem. Hij leefde in een wereld gevuld met gekken, en was niet anders gewend. Misschien ook maar beter zo.
Hij had haar niet tegen kunnen houden, en hij had hem niet terug kunnen pakken. Slappeling die hij was. Hij was een mietje en dat zou hij ook wel altijd blijven. Het was niet alleen door zijn angststoornis, maar deze had hem wel bang gemaakt voor de meeste dingen om hem heen. Gecombineerd met zijn verlegen aard, tja dan vroeg je er gewoon om. Zelfs als hij ineens als zijn afwijkingen weg zou kunnen laten halen. Hij bleef eerste klas stotteraar, en sociale aanleg zou hij er alsnog niet van krijgen. Nu had hij tenminste een smoesje, hoewel hij deze niet kende. Maar het feit dat hij in een kliniek werd gedropt pleitte al voor genoeg. Zijn problemen waren nog niet eens zo heel erg. Hij vloog tenminste niet zoals de ander gewoon wild vreemde aan om ze eventjes half te willen vermoorden. Enkel omdat deze er plezier aan beleefde. Enkel het idee al joeg hem doodsangsten aan.
‘Het is niet erg,’ sprak hij zachtjes, keek weg, ‘I-Iedereen hier is gek. Ik ook. Uitleg i-is… N-Ni… Niet nodig.’ Hij had er overduidelijk moeite mee, om de woorden over zijn lippen te krijgen. Het was zozeer niet zijn verlegen aard die nu de oorzaak was. Ook omdat hij doodsbang voor haar was. Wat als het allemaal bedrog was? Ze enkel zijn vertrouwen wilde winnen, om hem vervolgens letterlijk en figuurlijk in zijn rug te steken? Het was onmogelijk dat je in – Nee, wacht… Het was wel mogelijk. Hij kende menen die dat hadden. Die waren van het een op het andere moment een ander persoon, de extreme gevallen dan. En meesten gingen ze dan ook nog eens vreemd tegen zichzelf praten. En schenen ze meer dan vijf namen te hebben. Hij had het nooit begrepen.
‘Mikhail,’ stelde hij zichzelf voor, keek aarzelend op, ‘Mikhail Lav-… Rov.’ Zijn tussen naam was niet nodig. Bovendien had hij hem ook nooit zo goed bij zichzelf vinden passen. Het klonk zo… niet als hem. De uitspraak. Zelfs als niet Russische mensen het zeiden. Want als hij dan een Russisch woordje of naampje moest uitspreken deed hij het ook goed. Hij kon niet anders. Het was nog te lang geleden dat hij de taal gedag had gezegd. Zichzelf had beloofd deze nooit meer te spreken. Hij zette een stap dichterbij, reikte met zijn hand uit naar de kubus en pakte deze. Wat moest hij nu eigenlijk doen? Weggaan en hopen dat alles goed ging? Hij haar nooit meer hoefde te zien? Dat was ook weer erg bot. Uiteindelijk besloot hij ook maar op de rand te gaan zitten, wel keurig een meter van haar verwijderd. Het liefst zou hij die kubus nu weer in de war brengen en opnieuw beginnen. Maar wat als ze gefrustreerd zou raken omdat het te lang duurde voor hem om hem op te lossen? Dadelijk zou ze hem weer tegen de grond duwen. Nee, bedankt.

» Hopelijk is hij bruikbaar ^^;

Onderwerp: Re: Just let it stop already. zo dec 11, 2011 6:52 am

De manier van praten van Mikhail trok ergens haar aandacht. Het was zo, zo kleintjes. Zo angstig, onzeker. Het feit dat hij stotterde maakte het er niet veel beter op, het leek alsof Mikhail de woorden echt uit zijn strot moest persen. Toen Mikhail de kubus pakte en naast haar ging zitten glimlachte ze even, terwijl ze voor zich uitstaarde. Een beweging deed haar opzei kijken, en ze zag dat Mikhail besluiteloos staarde naar de kubus in zijn hand. ‘’Hou je niet in om ermee te spelen, ik ben niet van plan je nog meer te hinderen.’’ Ik houd me in. Voegde ze er nog in gedachte aan toe en ze stond op, om een halve slag te draaien. Voorzichtig trok ze de roos van de steel en even stond ze besluiteloos met de ontleedde plant in haar handen. Uiteindelijk gooide ze het steeltje met een vloeiend gebaar over haar schouder en keek ze naar de rozenblaadjes in haar hand. Nog een laatste keer snuffelde ze aan de bloem, om die vervolgens blaadje voor blaadje in de fontein te leggen.
Zonder iets te zeggen keek ze naar de blaadjes die op het water dreven en ieder zijn eigen weg gingen, om zich ineens te wenden tot Mikhail. ‘’Zo gaat dat in het leven toch? Je maakt vrienden, hebt familieleden die van je houden. Net zoals deze rozenknop. En ineens word je door iets onbekends, iets groots uit elkaar geplukt. Achteloos weggegooid of net zoals ik net deed in het water gelegd. En ieder gaat zijn eigen weg. Zo gaat dat toch?’’ Gwyn zuchtte en staarde voor zich uit, denkend aan vroeger.

Vroeger was ze een normaal spelend meisje. Ze had veel vriendjes en vriendinnetjes en leidde een gelukkig leven samen met haar ouders. Maar toen kwam die duivelse stem. Ze wist eigenlijk niet hoe het kwam. Hoe kon het dat je eerst gewoon ‘normaal’ was en een tijdje later veranderde in een monster. Was Gwyn eigenlijk wel veranderd in een monster? Nu was ze toch redelijk normaal? Langzaam ging ze weer op de rand van de fontein zitten en haar rechterhand speelde zachtjes met het water. ‘’Hoe kan het dat mensen veranderen? Kan jij me dat vertellen Mikhail?’’ Hoewel Gwyn geen antwoord verwachtte, sprak ze de vraag die in haar hoofd zat toch hardop uit. Haar blik gleed naar de –iets te- verlegen jongen en een diepe zucht ontsnapte aan Gwyns volle lippen. Eigenlijk had ze niet veel aan Mikhail. Hij zat er gewoon wat angstig te wezen en met zijn stukje speelgoed te rommelen. Een klein bang muisje.

Stop! Gwyn riep zichzelf weer op orde, zich schamend voor haar negatieve gedachtes. Wie was zij om te oordelen over Mikhail terwijl ze hem nog maar net kende. Natuurlijk was hij bang en durfde hij niks te zeggen. Ze had hem net nota bene aangevallen! Weer gleden Gwyns ogen richting de Russische jongen en een diepe zucht klonk. De jongen had iets aparts over zich. Omdat hij niet honderduit praatte, zoals de meeste mensen deden, begon je te denken. In zekere zin was dat positief, maar de gedachtes waren niet altijd even prettig. De jongen straalde zo ontzettend veel angst uit, dat je zelf die angst ook begon te voelen. Het was niet heel bewust aanwezig, maar het was er wèl.

Niet wetend wat Gwyn moest zeggen, stopte ze haar handen diep in haar zakken en stuitte haar ene hand op een klein flesje. Langzaam keek ze naar het etiket; ontsmettingsmiddel. Ze had het flesje altijd bij, het moest. Stomme dwangneurose ook. Gwyn had ooit een heftig gevecht gehad, en ze had haar wonden niet behandeld. De ontsteking begon klein en was nog goed te verbergen op het begin, maar hoe langer ze er mee rond liep, hoe moeilijker het werd. Het deed pijn, er liep om de haverklap bloed en ander vreemd vocht uit en haar wonden zwollen op. Toen haar toenmalige kamergenoot erachter kwam heeft ze gillend de bewaking gehaald, en Gwyn moest in het ziekenhuis verblijven. Daar kreeg ze preken en preken, straf van de mensen en het ergste; straf van de stem in haar hoofd. Sindsdien kan Gwyn de deur niet meer uit zonder het flesje ontsmettingsmiddel. Als ze merkt dat ze hem niet in haar mantel heeft zitten word ze gek, krijgt ze heftige paniekaanvallen en op het ergste valt ze bewusteloos neer. Geen optie dus.
Langzaam bekeek Gwyn het flesje en ze rolde het ding met de vertrouwde vormen in haar hand heen en weer. Haar blauwe ogen gleden naar Mikhails schaafwonden en ze keek aarzelend naar het flesje doorzichtige spul. Even overdacht ze haar besluit, en vervolgens zette ze het flesje naast Mikhail neer. Zelf vouwde ze haar handen in elkaar en legde die op haar schoot, om vervolgens genietend van de vredige stilte voor zich uit te kijken..

--Ik hoop dat je wat met deze kan, het is alleen vaag gelul --;

Onderwerp: Re: Just let it stop already. di dec 13, 2011 6:39 am

Hij staarde maar wat naar de kubus in zijn handen. Draaide hem wat rond, maar maakte nog geen aanstalten om hem door de war te brengen. Hij keek zijdelings naar Gwyn wanneer ze een opmerking maakte. ‘Het heeft toch geen zin,’ mompelde hij binnensmonds, twijfelde of ze het wel had kunnen verstaan, ‘Wat ik bedoel is… Nou, kijk het is ge-gewoon dat… Als ik het zelf doe dan – dan weet ik al precies h-hoe het zit en zo… En dan is er ook ni-niets aan.’ Het was waar. Hij kon hem nu wel door de war brengen, zijn handen zouden nog precies weten hoe hij het deed en zouden zo alles weer achteruitspoelen. Wat als resultaat had dat hij binnen vijf minuten klaar was. Normaal werd hij altijd afgepakt als hij eindelijk klaar was, gingen ze hem pesten door hem weer in de war te brengen. Maar aan de ene kant vond hij het wel fijn, want dan wist hij tenminste niet hoe hij hem gelijk kon oplossen. Dan was er net die moeilijkheidsgraad die hij nodig had.
Hij keek pas weer op, om afwezig toe te kijken hoe ze de roos ten water legde. Of ja, de blaadjes daarvan. Niet dat dat niet lang bij elkaar zouden blijven als ze hem gewoon geheel ten water had gelegd. Natuurlijk moest ze dan wel eerst de kelk verwijderen van de plant, en hem er heel voorzichtig inleggen. Dan zou haar eigen hand ook nat worden, misschien voelde ze daar niet de behoefte voor. Hij keek weg, staarde weer naar de kubus in zijn handen. ‘We…’ Hij wist niet zeker of hij het wel moest zeggen. Meestal als hij altijd dingen als dit begon te zeggen werd hij afgesnauwd omdat hij te betweterig deed. Maar Gwyn was zelf begonnen, dus ze kon hem nergens van verwijten. Toch? ‘We zijn allemaal eenzaam,’ fluisterde hij zachtjes, sloot zijn ogen half, ‘Wanneer je de hulp van – van iemand het het m-meest nodig hebt… Laten ze je allemaal… S-… Stikken.’ Het was waar. Want toen hij voor het eerst met zijn problemen in aanraking kwam hebben ze niet eens geprobeerd hem te helpen. Nee, eerst werd hij naar een kliniek gestuurd. En daar werd hij platgespoten met medicijnen. Ze hadden hem laten stikken. Figuurlijk laten doodbloeden. Keer op keer. En er zou vast geen verandering in komen.
Hij bleef eventjes staren naar de kubus, dacht na. Hij wilde eigenlijk niet nadenken. Alles leek zoveel erger als je er nog eens naar keek, vanuit een ander oogpunt. Natuurlijk was het vanuit ieder oogpunt verschrikkelijk wat ze hem hadden aangedaan, onvergefelijk. Maar wie was hij, een jongen van zeventien volgestopt met mentale problemen, om er iets aan te veranderen? Nou, er was al iets veranderd. Er veranderde continue was, kleine veranderingen. Die je niet snel zou opmerken, daar was men te blind voor. Het waren de grotere die ze pas opmerkten, wanneer deze al hadden plaats gevonden. Was het eindresultaat van de kleine veranderingen. En dus was het altijd zo dat ze er te laat zagen.
Hij keek weer op, hoorde haar woorden aan. ‘Om w-we… Ze… Fouten maken. Fouten worden ge-gezien als imperfecties,’ begon hij zachtjes, ‘En men zei altijd d-dat er geen ruimte is vo-voor imperfecties… Dus moeten ze aangepakt worden, en ver-anderd worden. Daarom denk… Ik.’ Maar wie ben ik? Ja, wie was hij eigenlijk om dat te zeggen? Het was duidelijk dat mensen veranderden, maar hij wist de echte reden natuurlijk niet. Dit was zijn reden om het te verklaren. Simpeltjes, en begrijpelijk voor hem. Natuurlijk zou zijn beeld niet bij iedereen gewaardeerd worden. Maar het was hem geleerd, aangeleerd. Door de mensen van zijn vorige kliniek, hij kon er niets aan doen.
Hij keek naar het flesje dat ze naast hem had gezet, liet met een hand de kubus los en pakte daarmee het flesje. Hij keek er eventjes naar, draaide het een keer rond. Ontsmettingsmiddel. Misschien voor zijn schaafwonden. Hij stopte zijn rubix cube weg in de zak van zijn hoody. Met een trillende hand draaide hij het dopje van het flesje, deed het vervolgens op de schaafwonden op zijn handpalmen, om hem weer te sluiten en uit te reiken een Gwyn. ‘D-Dank je,’ fluisterde hij zachtjes, kreeg geen harder geluid uit zijn keel.

» Doediedoe, zinloos c:

Onderwerp: Re: Just let it stop already. vr dec 16, 2011 9:58 am

‘Het heeft toch geen zin,’ Gwyn kon de woorden van Mikhail maar met moeite ontcijferen omdat hij mompelde èn binnensmonds praatte. Hij stotterde in ieder geval niet. Dat was een voordeel. Voor hem dan. Gwyn moest nou niet echt zeggen dat ze zich er aan stoorde, het paste bij Mikhail. Al gaf het hem een bepaalde deken van kwetsbaarheid, dat hij gretig om zich heen leek te wikkelen. Alsof hij het koud had, en het deken hem kon verwarmen. Gwyn werd uit die –vreemde- gedachtes geschud toen Mikhail weer begon te praten en aandachtig spitste ze haar oren. ‘Wat ik bedoel is… Nou, kijk het is ge-gewoon dat… Als ik het zelf doe dan – dan weet ik al precies h-hoe het zit en zo… En dan is er ook ni-niets aan.’ Gwyn beet even op haar lip toen ze over die zin nadacht. Moest ze hem nu aanbieden het ding voor hem te verwisselen? Maar hij leek erg gehecht aan het ding. En ze was bang dat wanneer ze het ding met haar eigen handen zou hutselen, haar handen die ook zelf terug moesten brengen. Klote dwangneurose. Maar Gwyn kon het proberen. Iets in haar zei dat ze al haar slechte daden alleen maar weg kon wassen door goede dingen te doen. Tot dat de stem weer terug kwam dan.
‘’Ehh, als je wilt kan ik dat voor je doen?’’ Haar stem klonk aarzelend, bang voor een afwijzend antwoord. Nee. Gwyn hield er niet van om afgewezen te worden. Het maakte haar onzeker, in sommige gevallen ook kwaad. Het lag maar net aan de situatie. De onzekerheid speelde vooral erg hoog op wanneer ze iemand probeerde te helpen, maar ze botweg afgewezen werd. Ze haatte het.
Afwezig speelde ze met haar lange haren, en ze fronste terwijl ze naar Mikhails woorden luisterde. ‘’En mensen weten hoe het voelt om in de steek gelaten te worden. Ze weten dat het in je ziel snijd, je hart doormidden hakt. En toch doen ze het bij iemand anders weer? Ik weet zeker dat ieder mens zoiets ervaren heeft. Dat je een probleem hebt, klein of groot, en dat mensen je laten zitten. Dat je zelf je weg moet vinden met dichte ogen. Dat je een pad vol doorns moet bewandelen, een pad vol bomen. Zoveel bomen dat je om de haverklap tegen één van de stammen knalt en uiteindelijk opgeeft. Dat je tegen zo’n zelfde boom gaat zitten en blijft zitten.’’ Gwyn zuchtte. ‘’Waarom zouden mensen zoiets doen, waarom zijn ze zo harteloos. Waarom spelen ze met emoties terwijl ze weten hoe moeilijk het is? Waarom, waarom, waarom.’’ Gwyn beet op haar lip en pakte weer een pluk haar beet, terwijl ze zwijgend voor zich uit staarde. Haar ogen twee helderblauwe meertjes vol gedachten, vol emoties. Spijt. Zo veel spijt. En zelfmedelijden. Hoewel Gwyn het niet graag toegaf had ze eigenlijk best veel zelfmedelijden. Er zat iets in haar hoofd wat ervoor zorgde dat ze een of andere stomme idioot in haar hoofd had zitten. Of in ieder geval de stem en gedachten daarvan.

Toen Mikhail antwoord gaf op haar vraag keek ze hem aandachtig luisterend aan. ‘’Imperfecties maken de mensen tot mensen. Wat willen de mensen dan worden? Robots? Het zijn in mijn ogen jùìst die imperfecties die ons zo perfect maken. Maar wie ben ik om dat te zeggen. Ik zit in een kliniek voor gestoorde mensen, naar mij word niet geluisterd.’’ Gwyn slikte even na het zeggen van die laatste zin, en alweer beet ze op haar lip. Het begon een vreemde gewoonte te worden. Blijkbaar deed ze dit ineens wanneer ze nadacht. Vreemd.
Toen ze het flesje ontsmettingsmiddel weer aangereikt kreeg, duwde ze het in haar zak. Stiekem toch blij dat ze het ding weer op de vertrouwde plaats had zitten. Ze wilde niet weten wat er gebeurde als ze het niet bij had. Een koude rilling kroop over haar ruggengraat, en huiverend sloeg Gwyn haar mantel wat beter om haar heen.

» There's nothing that can stop me.