If you'd only knew me

Ryan’s blauwe ogen keken uit het raam naar buiten terwijl het raam besloeg door zijn warme adem die hierlangs streek. Hij zuchtte, balde zijn vuisten en rukte zijn blik toen los van al het groen dat zich buiten de kliniek bevond. Zijn ogen gingen door de kamer heen. Alleen maar neutrale kleuren, niks fels. Niks om gek van te worden. Bijna eng vond hij het, maar dat lag vast aan hem.
Hoe hij hier was gekomen wist hij nog wel, een witte auto en mensen in het wit gehuld. En zo had hij uren in dat autootje gezeten, wachtend tot die ergens stil zou komen te staan en hij werd verlost. Nou, dat stilstaan gebeurde wel, het verlossen niet. Met een zucht kroop hij omhoog uit een van de wit lederen stoelen en slofte doelloos naar het andere uiteinde van de kamer. Hij bleef daar staan kijken naar de mensen die de ruimte in en uit liepen, al leunend tegen de muur. Een grimas speelde om zijn lippen terwijl hij al zijn spieren telkens aanspande en weer ontspande. Het was voor hem een manier om rustig te worden, een beetje vreemd vond hij zelf, maar zo lang het werkte vond hij alles prima.
Na vijftien minuten roerloos daar te hebben gestaan verplaatste hij zich weer naar de hoek waar hij eerst zat om daar weer te gaan zitten.

‘Mam?’ een jongen, rond de negen jaar oud, keek met helblauwe ogen zijn moeder aan. De vrouw, waar tranen over haar wangen stroomden terwijl een mes in haar hand lag, keek hem terug aan en een luid snikken barstte los. ‘Het spijt me,’ was het enige wat er werd gezegd en toen viel ze neer. Het jongetje had zich op het roerloze lichaam geworpen en had geschreeuwd tot zijn stem het begaf. Nog geen dag later was hij weg uit zijn ouderlijk huis, ondergebracht bij een ouder paar.

Hoe zeer Ryan ook probeerde niet te glimlachen, hij kon die glimlach niet van zijn mond halen bij de gedachten hoe hij de baas was geweest over hen beiden. Hoe ze hem beschouwden als een monster. Echter deed het hem ook weer pijn, ze hadden hem opgevangen in de tijd waarin hij steun nodig had. En hij had hen zijn terreur terug gegeven. Hij had medicatie geslikt, wat zijn agressie enigszins onder de duim hield. Nu wist hij er zelf ook wel meer controle over te houden, maar nog steeds kostte het hem moeite om niet alles kort en klein te slaan. Om te schreeuwen en gewoon verblind te worden van woede. Het gaf hem een machtsgevoel, alsof hij op dat moment, alleen dat moment, beter was dan de rest. Alsof hij er toe deed. Eigenlijk, als hij er eens helder over nadacht had hij een behoorlijk zieke geest. Zo een die je niemand gunde, waarvan je hoopte dat je nooit zo'n persoon tegenkwam. Ryan zuchtte terwijl hij het raam wederom uitkeek. Herfst. De bladeren vielen in alle kleuren van rood tot geel op de grond neer. Niet dat hij daar moeite mee had, eerder met de regen die ermee in combinatie ging.
Met een zucht keek hij op toen er weer iemand binnenkwam, de zoveelste van vandaag. Hij grijnsde even terwijl hij zich vermaakte met bedenken wat iedereen mankeerde hier. Veel waren net zoals hij; agressie, depressie sommigen die hij was tegengekomen waren zo gek dat ze bang voor hun eigen schaduw waren en het uitschreeuwden en ineen zakten als ze hem ook maar zagen.
Wat hem verder was opgevallen waren die rare mensen in het wit gehuld, al meer dan twee keer was hij ze al biddend over de gang tegengekomen. Kennelijk, wat hij zich had laten vertellen, waren ze strenggelovig. Maar wat hij daarvan moest geloven wist hij ook weer niet.
Verveeld staarde hij weer voor zich uit ‘He, Ryan, verveel je je niet?’ hij had er steeds vaker last van, een zeurderige stem in zijn gedachten, maar wist dit op zich wel te controleren als hij zich er moeite voor nam tenminste. ‘Nee,’ antwoordde hij terug terwijl hij het zacht fluisterde en glimlachte. ‘Rechts in de hoek Ryan,’ mompelde de stem toen weer waarna Ryans ogen uit automatisme naar de rechterhoek van de kamer schoten waar zijn blik op de enige persoon die zich daar bevond bleef hangen.


[ T_T wat een flutpost, te lang niet ge'rpgt ='] ]

Langzaam bewogen zijn ruwe vingers over de deuken en krassen in zijn i-Pod. Het ding had geen hoesje, en had tot nu toe alle woede-aanvallen van de jongen overleefd. Een waterig glimlachje verscheen rond zijn lippen als hij terugdacht aan al die keren dat hij het ding tegen de muur of op de grond gesmeten had. Ging het maar zo makkelijk, een voorwerp op de grond gooien en alle problemen waren over. Helaas ging het niet zo in deze wereld. Zijn langzame, haast schrijdende passen leken op die van een oude man. In feite had hij ook evenveel meegemaakt in zijn hele leven als dat van een oude man. Een zucht ontsnapte uit zijn keelgat terwijl hij linksaf sloeg en er een lange, steriele gang voor hem opdoemde. Hij wist dat die naar de 'openbare ruimte' leidde. Alleen vanwege de naam al zou hij niet naar deze ruimte gaan, maar de bewakers die achter hem paradeerden als jagers die trots waren op hun buit ontging niets. Een scherpe, ziekenhuis-achtige lucht dreef zo plosteling zijn neusgaten binnen dat zijn gezicht vertrok. Het tijdschrift en zijn zijn i-Pod had hij stevig in zijn linkerhand geklemd. Hij gaf een dus tegen de klapdeuren. Een fel licht bereek zijn ogen, afkomstig vanuit het fletse winterzonnetje. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, bleef staan en keek de ruimte rond. Alweer die steriele kleuren. Alweer die ziekenhuislucht. Hij snoof zijn ingehouden adem uit en draaide zijn hoofd naar rechts en naar links, om te kijken of hij de enige was. Op een paar 'bewakers' na - want zo zagen ze eruit, brede mannen in witte pakken - zat er nog een andere jongen. Nee, hij had géén behoefte aan gezelschap. Met lange passen en zonder ook maar één van de witte mensen een blik waardig te gunnen liep hij naar de andere kant van de zaal, waar een grote zwarte bank stond. De chagrijnige trek rond zijn lippen leek nooit meer te verdwijnen. Met een plof zakte hij neer, drukte de oortjes van zijn i-Pod in zijn oren en opende het tijdschrijft. Over welk onderwerp het ging wist hij niet eens, de hele tijd dwaalde zijn gedachte weer af naar vroeger. Voordat hij in deze hel terecht was gekomen, deze hel waaruit hij waarschijnlijk nooit meer zou kunnen ontsnappen. Vanuit zijn ooghoek zag hij hoe de andere jongen naar hem keek. Zijn nekharen vlogen overeind, zijn hart begon sneller te kloppen onder zijn borstkas. Hij wist dat er weer een aanval aan zat te komen. Ogen sluiten, tot tien tellen.... Alle manieren om een aanval tegen te gaan hielpen niet. Alle frustratie moést eruit. En wel nu. [color:3c1f=green'KUN JE HET ZIEN?']. Zijn harde stem galde door de zaal. Hij was opgestaan terwijl hij had gekrijst naar de jongen. Alles werd wazig voor zijn ogen, het trillen van zijn lichaam was niet meer te stoppen.


RUZIEEE ~8D

Ryan’s ogen bleven even hangen op de jongen terwijl ze hem haast leken te ontleden. Hij had een pony, schuin, was iets groter als hem maar ongeveer hetzelfde gebouwd. De jongen had een iets meer volwassen gezicht dan hij, in ieder geval waren zijn jukbeenderen waren duidelijker te zien dan de zijne die nog onder iets van een beetje vet waren verscholen, vond hij zelf dan.
‘Ryan, val hem dan aan Ryan, zorg dat je je eens uitleeft.’ de stem bleef zeuren terwijl Ryan op zijn tong beet om niet tegen de stem te gaan schreeuwen. ‘Nee,’ siste hij toen binnensmonds met een kwade ondertoon in zijn stem. Hij schudde zijn hoofd en wendde zijn gezicht af van de jongen.

Toen hij was binnengekomen waren twee bewakers met hem meegelopen. Echt, het leken net bodyguards. Ze volgden je overal. Misschien bedoelden ze dat met mensen die bang waren voor hun schaduw? Die mensen leken wel iedere stap in jouw schaduw te zetten. Ze wisten álles van je. Zelfs wat je die ochtend had gegeten, een van die bewakers had hem vanmiddag nog gevraagd of zijn broodje kaas had gesmaakt en daar had hij raar van opgekeken. Ach, niks was hem ondertussen meer raar. Al zouden ze recht voor zijn ogen een muis met huid en haar opeten, dan nog had het hem niks gedaan.

Ineens klonk een harde, krijsende, stem door de ruimte heen. Een mannelijke stem die hem weer met zijn ogen bracht naar de rechterhoek ‘Ryan,’ vervolgde de stem ‘hij vraagt er zelf om Ryan..’ Ryan knarsetandde, hij kon zichzelf hier niet in de problemen brengen. Hij had genoeg verhalen gehoord over mensen met wie het hier niet goed was afgelopen, en hij wilde niet iemand zijn die deelnam aan dat verhaal. Hij keek toen naar de jongen en merkte al vanaf deze afstand dat hij stond te trillen. Hij herkende zichzelf angstaanjagend goed in de jongen en dat maakte hem eigenlijk, tegen zijn verwachting in, bang. Het maakte hem bang dat hij een soort van weerspiegeling van zichzelf zag. Wellicht was de jongen anders dan hij, maar dan nog.
‘Rustig aan,’ zei Ryan toen zo kalm en rustig mogelijk. ‘Kalmeer, oke?’ zei hij toen wederom op een rustige toon. Ondertussen stonden die witte mannetjes weer stoer te kijken, beide paraat om tussen hen in te komen. Ryan twijfelde. Ergens voelde hij die drang opkomen, die drang om de jongen eens te lijf te gaan. Om alle woede, alles en dan ook echt alles eruit te gooien. Alle woede dat hij hier zat, alle verdriet, alle spijt, alle haat. Allés moest er gewoon uit. Maar waarom op deze jongen? Was het dat hij net zoals hij was? Dat dit een gelijke aan hem was, die hij misschien wel aankon, of waar hij juist van ging verliezen? Ryan stond nu ook op, maar begon te ijsberen in tweestrijd met zichzelf. Zou hij het wel wagen om de jongen op zijn gezicht te gaan slaan?
Tien seconden later bleef hij stilstaan. ‘He jij!’ riep hij toen naar de jongen waarna hij met een rustige tred op hem afstapte. ‘Laten we niet meteen ruzie maken,’ zei hij toen zo vriendelijk mogelijk, de uitdagende stemmen in zijn hoofd negerend, waarna hij zijn hand uitstak. ‘Ryan, Ryan Rovins.’ zei hij toen terwijl een waterige glimlach om zijn lippen speelde. Als de jongen nu ruzie zocht, hij kon hem krijgen. Het lag nu puur aan de jongen voor hem of Ryan alles eruit kon gooien. Maar was het verkeerd van Ryan dat hij hoopte dat de jongen hem op de vuist zou nemen?