I will get used

Met veel tegen stippelen werd hij de isoleer cel gegooid. Er waren weer drie man nodig om hem er in te krijgen. Net na dat de deur dicht ging vloog hij er of af. 'laat me hier uit .........' riep hij boos. Maar het had geen nut. Dat wist hij onder tussen wel. Hij had genoeg isoleer cellen van binnen gezien. Maar deze was nieuw. Hij had nog geen kans gehad om het gebouw waar deze isoleer cel bij hoort te bekijken. Al wilde hij dat niet. Hij was niet gek. Hij was iet psychisch gestoord of iets in die richting. Hij had enkel woeden aanvallen. Wat was daar nou mis mee. De bewakers wekte eerdere zoon woede aanvallen op. Waarom had die verdomde psychiater nou gezegd dat er iets psychisch achter zijn woede aanvallen zat. Van plaats dat hij in de gevangenis belande waar hij tenminste nog ooit uit kwam. Was hij hier terecht gekomen. Hier zou hij zijn dagen slijten tot zijn dood. Gek worden van de anderen patiënten en gehaat worden door de bewoners van het dichtstbijzijnde dorp. Hij wilde hier niet zijn. Hij hoorde hier niet thuis.
Als het kon was hij zo weg. Maar al lukte hem om te ontsnappen hij zou gezocht worden en dan wist heel de wereld dat hij als gek was verklaart. De ogen van zijn slachtoffers kon hij nog zo goed zien. Toen er werd gezegd dat hij naar een gesticht moest. Het liefst trapte hij ze in de grond. Deed hij ze echt iets aan. Want heel die rechtszaak was geweest om hem enkel dwars te liggen. Hij had hun niks misdaan. Maar hij had geen bewijzen. Hij had niks helemaal niks e nu al helemaal niet meer.
Hij moest zich maar overgeven. Het beste maken van wat er was, en een comfortabel plekje maken van deze isoleer cel. Hier zou hij nog genoeg nachten door brengen. Misschien meer dan in zijn eigen kamer. Net als zijn eerste dag en nacht in de gestoorde gebouw. Rustig ging hij liggen. trok daarna zijn shirt uit en legde die als een kussen onder zijn hoofd. Jah hier kon hij wel aan wennen het was warmer dan de buiten lucht. Als hij weer eens was buiten gesloten. Ja dit was misschien een gekken huis maar alles was beter dan bij zijn familie. Hij sloot zijn ogen maar. Dan ging de tijd sneller. Misschien viel hij wel in slaap.


ZZZZZZZZZZZZZZZZ

Mika stapte wat verveeld rond. Ja ok.... ze moest eerlijk zijn er was nu ook weer niet veel te doen, en daar wou ze verandering in brengen maar ja...dat was wel makkelijker gezegt dan gedaan, want wat kun je nu ook doen in zo'n saai gebouw als deze. Geirriteerd zuchtte ze lichtjes. Ze wou hier weg, misschien moet ze daar eens snel voor mmoeten kijken ookal weet ze dat dat eigenlijk geen enkele nut heeft maar ja. Je weet maar nooit als je het nog nooit hebt geprobeerd en daar zou ze snel genoeg wel eens verandering in steken. Geamuseerd kwam er een sierlijke grijns op haar gezicht tevoorschijnt door er nog maar aan te denken. Met haar rechter hand maakte snel een lenige beweging en legde haar plukjes haar die over haar schouder hangde er terug achter. De speld die een lange dikke pluk helemaal gedraaid naar achteren vasthield glinsterde door de lichten die erop schenen. Natuurlijk deed ze die speld maar zelden aan, maar nu had ze toch wel even geen zin om altijd haar har weer naar achteren te smijten bij iedere geirriteerde windzuchtje die het weer voor haar gezicht zou durven blazen. Deze dag was gewoon weg niet het juiste moment om haar geirriteerd te krijgen. Ze heeft al de hele dag lang zich kunnen inhouden, niks is er als een flits tevoorschijnt gekomen en dat wilt ze het ook zo houden, het gebeurde niet meer zo vaak dat dat niet gekomen was, en daarom geniet Mikaela er nu de hele tijd aan zolang het nog kan.

Mika stond even stil waardoor haar ogen even wazig werden. Ze was nu best wel nieuwsgierig of er iemand in de isoleercel was gestopt. Waarschijnlijk wel maar het kon ook zo'n o zo goede dag zijn als voor haar, maar dat betwijfelde ze nu ook wel. Ze beet lichtjes op haar gezicht, liet haar handen naast haar zij hangen en stapte nonchalant richting de isoleercellen, ze deed het nu ook weer niet subtiel maar ook niet luidruchtig. Alsof je nu niet wist of ze daar nu naar toe zou gaan of niet. Het kon haar momenteel ook niet schelen of ze betrapt was, maar ze deed het toch want Mikaela zag nu ook weer niet meteen een bewaker, eigenlijk wist ze niet of ze daar rond mocht dwalen of niet, maar dat maakte voor haar niks uit want niemand was nu eenmaal de baas over haar, ze haatte het gewoon als er op haar werd gecommandeerd alsof ze een hondje was die luisterde naar het baasje, NOWAY was haar reactie daarop. 'laat me hier uit .........' Hoorde Mikaela oppeens luid roepen toen ze eindelijk dicht genoeg was bij de cellen om anderen te horen. Nieuwsgierigheid bekroop haar. Wie zou er daar zitten en waarom? Een sierlijke genieppige grijns kwam op haar gezicht tevoorschijnt. Even luisterde ze nog eens stilletjes om te kunnen raden waar die jongen zou kunnen zitten. Even zweeg ze en stond ze dood stil alsof Mika niet eens leefde als je haar niet zou zien ademen natuurlijk. Enkele minuten gingen voorbij toen Mikaela eindelijk zeker was waar de jongen zat. Met haar oor tegen zijn duur luisterde ze en hoorde ze zijn diepe ademhaling. Mika balde een vuist en klopte luid genoeg om het te horen bij zijn kant maar niet al te luid om aandacht te trekken van andere mensen." Zit er hier nu echt iemand?!" Sprak ze ook juist luid genoeg en wachte geduldig af ondertussen ging ze door haar knieën en ging tegen zijn deur zitten"Ik heb tijd weet je" sprak ze liefjes en voegde er toen aan toe." en waarschijnlijk jij ook..." En ze glimlachte bij zichzelf.

Vreemde dromen spookte door zijn hoofd. Zijn familie die gelukkig thuis zat zonder hem. Geen enkele moeite om hem te vergeten. Enkel zijn kleine zusje die bleef vragen waar hij was, terwijl ze zijn oude knuffel stevig tegen zich aan drukte. Zijn kleine zusje was het enigste waar hji ooit om gegeven had. Hou oud zou ze nu eigenlijk zijn. Ze was 4 toen hij uit huis werd gezet/gegooid. Dat was nu al 3 jaar geleden ze zou dus 7 zijn. Hoe zou het met haar gaan. Zou ze hem al vergeten zijn of zou ze nog steeds naar hem vragen. Zou ze ondertussen eigenlijk kunnen lezen. Dan had het misschien nut om haar een brief te sturen. Al zouden zijn ouders de brief wel onderscheppen. Ze wilde geen contact meer met hem. Wilde niks meer van hem weten. Ze hadden hem geheel uit hun gedachten gewist of hij nooit geboren was. Hem kende probeerde ze hem ook uit de gedachten van zijn zusje te wissen. Ze was dan ook te jong om hem nog te herinneren. Maar hij zou nooit vergeten hoe ze hem elke ochtend wakker kwam maken. Door boven op zijn hoofd te klimmen. Hum, hij had haar tag nog en die van hem die ze ooit samen hadden gemaakt. Samen aan een simpele ketting. Het leken net leger tag. Maar eigenlijk stond de naam van zijn zusje er op die ze zelf had proberen te schrijve en op de anderen zijn naam die ze ook had proberen te schrijven. Het ware de laatste dingen die hij nog had van zijn verleden. Het waren dan ook zijn dierbaarste dingen.
Hij werd uit zijn slaap/gedachten getrokken toen hij op de deur hoorde kloppen. Nieuwsgierig keek hij even naar de deur. Maar veel was er niet te zien. Enkel een witte zachte want. 'wie is daar' riep hij nieuwsgierig. hij kreeg geen precies antwoord op zijn vraag. Maar uit de woorden van de persoon was te blijken dat het een van de patiënte hier was. Hij ging maar bij de deur zitten zo dat hij de persoon beter hoorde. hij hoorde de persoon achter de deur zeggen dat ze tijd had en hij waarschijnlijk ook. Dat was waar of hij hier nu wel of niet zat. Veel tijd zou hij de komende tijd hebben. 'hum ik wou eigenlijk me schoonheidslaapje afmaken' zij hij rustig. Maar wat gezelschap was wel beter dan je tijd verdoen met slapen. 'ik ben Arnoud en jij?' vroeg hij. Mischien kon hij maar wat beter vrienden maken. Om hier in je uppie rond te dwalen zijn hele leven daar had hij geen zin in.

terwijl Mika wachte keek ze heel even naar de gang, die leeg was. En hopenlijk ook zo een tijdje bleef. Mikaela moest eerlijk zijn ze was nog nooit in de isoleercel gezeten en daar wilt ze ook nooit belanden ookal garandeerd ze helemaal niets. Daarom vond ze het jammer dat hij daar helemaal alleen in zat. Zou dat niet vreselijk saai zijn?? Waarschijnlijk wel. Daarom is het ook een isoleercel, klinkt toch logisch? Ja duh. Even zuchtte ze. 'hum ik wou eigenlijk me schoonheidslaapje afmaken' hoorde ze hem rustig zeggen. Ze kon het niet laten, maar een grote glimlach kwam op haar gezicht die haar ogen bereikten en er voor zorgde dat die twinkelden en ze toch stilletjes luidop lachte. Ze mocht deze gast wel.
Even streeks ze al haar haren naar achteren zodat ze stijl langs haar rug hangde.. 'ik ben Arnoud en jij?' sprak hij."Aangenaam Arnoud," begon ze liefjes" Ik ben Mikaela maar iedereen noemt me Mika" vervolgde ze. Ookal kon hij niet zien dat ze glimlachte, het was wel duidelijk te horen aan haar stem. Behalve de ademhaling van Arnoud en zij was het hier doodstil. Nu kreeg Mikaela zeker het gevoel dat ze hier nooit in terecht zou komen. Oke ze hield van de stilte en rust maar ook nog een keer in zo'n heel klein kamertje zitten, alleen....Nee dank je"Waarom zit je hier eigenlijk wel" vroeg ze toen maar.
Even stond ze recht keek toen door de gangen maar ging toen uiteindelijk weer al zuchttend gaan zitten. Een grijns kwam op haar gezicht tevoorschijnt toen ze dacht aan een soort ontsnapping. De speld zat gelukkig nog stevig vast in haar haar, want die had ze nodig." Hey....euh....Wil je uit die cel van je??" Vroeg ze heel nieuwsgierig. Natuurlijk weet ze niet zeker of het plannetje zou kunnen lukken maar je weet maar nooit als je het nooit eens hebt geprobeerd. Waarom bestonde isooleercellen eigenlijk? Toen ze nog thuis was en ze huisarest ofzow had en ze naar haar kamer werd gestuurt was dat al super erg geweest voor Mikaela en ook erg frustrerend, maar ze wedde dat deze cellen zelfs nog kleiner waren dan haar kamer. Verdorrie waarom dacht ze nu aan thuis....Nu moet ze weer denken aan die vrouw....en haar moeder. Een zware zucht verliet Mikaela haar keelgat. Ze mocht daar nu niet aan denken. HEt had geen zin, dat was verleden tijd, en dat moet ook zo altijd blijven. Maar dat was ook makkelijker gezegt dan gedaan. Voorzichtig wreef ze even over haar slapen. Ze was deze dagen veel te veel gestresseerd dat super slecht voor haar was, maar de enige geneesmiddel daarvoor ligt nu op haar kamer, en Arnoud hier nu weer onverwacht alleen laten was ze nu ook weer niet van plan. Zo erg was Mika nog ook weer niet. En omdat ze weet dat in een kamer vast te zitten niet zo leuk is zal ze als hij dat natuurlijk wilt hem helpen zoeken om uit die cel te kunnen krijgen, misschien helpt haar haarspeld wel.

Hij had ondertussen zijn shirt maar aangetrokken. Want verwarming kende ze niet in isoleer cellen. Je zou je er maar aan kunnen verwonden oeh. Konden ze er niet meerderen versie van maken. waar in ze de mensen stopte die zich zelf niet verwonde. Hij zou zich enkel zelf kunnen verwonden in een woede aanval en meestal haalde die pijn hem er wel uit. Het meisje stelde zich zelf voor en de beleefde begroetingen die er bij hoorde. Mischien moest hij dat ook maar doen. 'jij ook aangenaam mika' zij hij dan ook maar. 'Mika' zij hij zachtjes best mooie naam of ja bij naam. Hij zelf had een hekel aan zijn bij naam noud. Bah hij was geen GTST acteurtje. Maar mika leek wel van haar bij naam te houden. Arnoud hoorde mika zachtjes lachen of het was hard hij had eigenlijk totaal geen idee hoeveel geluid de kamer door liet. Dit was eigelijk de eerste keer dat hij tegen iemand anders prate terwijl hij in de isoleercel zat. Normaal bracht hij deze tijd geheel alleen door. Op de bewaker na gezien die om de zoveel tijd kwam controleren en zijn eten kwam brengen. Hopelijk gaven ze hem hier niet vloeibaar eten. Dat spul smaakte totaal niet en het vulde ook niet. Lag je heel de nacht met een knorrige maag in je cel. 'Waarom lach je' vroeg hij maar om zijn gedachten van eten af te houden. Anders had hij zo weer trek. "Waarom zit je hier eigenlijk wel" vroeg het meisje. Ja waarom zat hij hier. 'euhm ja woedeaanvallen en een of anderen psychiater die zegt dat er iets psychisch achter zit' zij hij terwijl hij door zijn haar wreef. Het liefst begraafde hij die psychiater onder de groene zode maar ja. 'en jij' vroeg hij maar voor wat afleiding. Hij wachten op het antwoord. Hij wilde al wat zeggen maar mika was hem voor. " Hey....euh....Wil je uit die cel van je??" Hij fronste even uit zijn cel. 'Tuurlijk maar ik denk dat ik hier lager mag zitten als ze een lege cel aantreffen' zij lichtelijk wanhopige. Het blik dat hij hier uit kon komen was aanlokkelijk. Maar daar in tegen had hij niet echt zin om hier paar extra nachten te zitten. 'je kunt ook naar binnen komen' zij hij liefjes. Hij hoopte dat ze het eigenlijk deed dat was heel wat beter dan hier alleen zitten en als ze het slim speelde kregen bijde geen straf.

Mikaela tikte even met haar nagels op de grond om de stilte in de gang wat te verminderen, ok het hielp nu ook weer niet super veel maar toch wel een beetje en daar deed Mikaela het nu voor."jij ook aangenaam mika' sprak hij. Beleeft was hij ook. Ze glimlachte bij zichzelf. Het was teminste geen gast die een te dikke nek of te dikke ego had. Ze vond zo'n gaste nu ook weer niet chic. Het ware mensen die helemaal niets waren, zelfs eigenlijk geen aandacht kregen van haar. Vele jongens de ze kende hadden dat maar die wisten dat dat bij haar niet lukte. Alleen als ze super goed erin waren maar anders lukte het gewoon weg niet. 'Waarom lach je' hoorde ze hem vragen waardoor ze groter glimlach kreeg. "Een schoonheids slaapje? Ik zou dat nogthans niet kunnen helemaal alleen in zo'n klein kamertje dat veel te klein is" bekende ze geamuseerd. Het was dan ook de waarheid. Te kleine ruimtes ontweek ze als ze alleen was natuurlijk. HEt voelde benauwd aan. Maar ja. 'euhm ja woedeaanvallen en een of anderen psychiater die zegt dat er iets psychisch achter zit' antwoorde hij op zijn vraag.
Opnieuw zo'n volwassen man die dacht dat een kliniek hielp, dat was toch het gewoon super dom. Dat hielp echt niet hoor. Steun dat hielp maar je ergens naar een onbekend terrein sturen? Laf dat was het." Die snappen het gewoon niet" Sprak ze nors vooral tegen haar zelf. Het was niet door een psychiater dat ze hier terecht was gekomen maar door de stiefmoeder, die dacht om zo van haar af te komen, natuurlijk is dat gelukt. En die vader van haar dacht dat dat Mika zou helpen. Pfff. 'Tuurlijk maar ik denk dat ik hier langer mag zitten als ze een lege cel aantreffen" Al lachende schudde ze haar hoofd hij had helemaal gelijk daar had ze zelfs niet eens aan gedacht "Ik ging de schuld wel op mezelf hebben geschoven hoor" sprak ze lachend luchtig.
Het was zo Mikaela was zo'n persoon die alles voor vrienden zou doen. Nu ze daar aan dacht besefte ze dat ze nu op de een of andere manier weer het sociale meisje van vroeger aan het worden was, en dat maakte hij blij op de een of andere manier.'je kunt ook naar binnen komen' hoorde ze hem liefjes zeggen. Ze lachte luidop, even vergeten dat ze zelfs hier misschien niet zou mogen zijn."Ah ja dat kan geen kwaad" bedacht ze bij haar zelf. Ze nam haar haarspeld en stak het in het slot, frutselde er even een tijdje mee en hoorde toen uiteindelijk een stille klik. Met nog een vluchtige blik door de gangen te laten glijden deed ze de deur open en keek even naar de ruimte en toen naar Arnoud" hallo" grijnsde ze. Stapte toen maar naar binnen deed de deur achter haar half dicht en ging toen naast hem zitten."Lijkt me hier nogal saai" Mompelde ze toen maar terwijl ze met haar zilver kleurige ogen Arnoud recht aankeek.

Hij had gevraag waarom ze had gelacht en lachend gaf ze antwoord. "Een schoonheids slaapje? Ik zou dat nogthans niet kunnen helemaal alleen in zo'n klein kamertje dat veel te klein is" hum misschien had ze gelijk de kamers waren nooit echt groot. Je zou er net met ze twee in kunnen liggen en dan waren deze nog aardig groot. 'hum ik ben ze ondertussen wel gewoon' antwoorden hij. Ja hij had er vroeg kennis mee gemaakt. Hij was 12 of zo. In een normale cel hielde ze hem niet rustig. Stond hij niet schreeuwend in de cel dan stond hij wel door het raampje te turen dat hij las had gewrikt. Op een of anderen manier bleke bewakers zich daar aan te irriteren en in de isoleercel wel was er niks los te peuteren. Als hij last had gehad van kleine ruimte's was hij daar ondertussen wel overheen gekomen. Het bleef weer even stil en zijn gedachten dewaalde weer af naar zijn zusje. Zou ze als hem eindigen hij hoopte van niet. Maar dat hij hier beland was was niet zijn schuld. Daar waren zijn ouders de schuld van. Hij kon niet veel meer van zijn jeugd herinneren maar zijn ouders hadden hem altijd gehaadt hij had totaal geen idee waarom. De rest van hun kinderen haate ze niet ze leken eerder de liefde die ze aan hem moesten geven over hen te verdelen. Hij werd opnieuw uit zijn gedachten getrokken toen ze wat zij. " Die snappen het gewoon niet" ja daar had ze wel gelijk in. De bewakers veroorzaakte juist zijn woed aanvallen, en continu met een psychiater praten daar werd hij alleen maar gek van. Hij vertelde het wel als hij iets kwijt wilde. Hij had geen zin om dat op commando te doen. Maar daar bleken hun heel anders over te denken en ze waren je liever kwijt dan lief. 'Ah en zo zijn ze van je af' antwoorde hij op haar.

"Ik ging de schuld wel op mezelf hebben geschoven hoor" zij ze lachend toen hij zij dat hij er nu liever in bleef zitten dan dat hij er dadelijk 3 dagen in mocht zitten. 'Dat moet je niet doen beland je er zelf in' gaf hij antwoord. Ze gaf zelf aan dat ze niet echt van kleien ruimte hield en hij was er wel aan gewend dus kon hij hier beter zitten dan zij. Hij hoorde haar zachtjes aan de deur peuteren dus ging hij maar van af de deur zitten zo dat hij niet door de deur opening zou vallen. Hij wachten geduldig tot ze binnen kwam. 'hey' antwoorde hij op haar hoi. Hij stond snel op voor dat ze de deur kon laten dicht vallen. Hij stopte snel een stukje gum dat hij altijd met zich mee droeg in het slot. ZO dat het niet dicht kon vallen en als je de sleutel er in draaide net gesloten leek. Daarna ging hij weer rustig langs mika zitten. "Lijkt me hier nogal saai" zij ze terwijl ze hem recht aan keek. Hij ontweek snel haar ogen. meiden leken je alles te kunnen laten doen met hun ogen en dat gold vooral voor hem. Van zijn kleine zusje tot een bejaarde vrouw die hem altijd vroeg of vogelvoer te gaan halen voor de duiven. Ze hoefde hem alleen maar aan te kijken en hij deed wat hem gevraagd werd. 'ik heb je niet voor niks naar binnen gevraagt.' antwoorden hij op haar. Hij ging maar liggen en rekte zich even uit. 'hum het is lang geleden dat een meisje zo dicht bij me heeft durven zitten.' zij hij rustig terwijl hij naar het plafon staarde. 'maakje maar geen zorgen hoor ik doe niks' vervolgde hij. Voor dat ze dadelijk angstig de deur uitstorme. Ze leek aardig en hij wilde het niet verpesten. Hij kon wel wat vrienden gebruiken. Vooral omdat ze alle hier hun hele leve lang zouden blijven.

Mikaela zuchtte lichtjes. Hoe lang was ze hier eigenlijk? Nou ook nog niet zo lang maar wat heeft ze tot nu toe voor leuks gedaan?? Op niks kon ze komen, het was hier dan ook zo saai, er valt helemaal niks te beleven en dat vond ze zo jammer, Mikaela wilt gewoon weg beweging hebben. Iets leuks doen, ookal zou ze die bewakers hier op haar kap krijgen zolang er maar iets te beleven valt.'Ah en zo zijn ze van je af' hij had helemaal gelijk daarom had haar stiefmoeder haar naar hier gebracht. En omdat dat nieuws onverwacht was gekomen kon Mikaela niet anders reageren dan haar een sterke mep te geven, en omdat haar geluk die dag in haar kamer was gebleven was haar vader juist gekomen toen die vrouw de vuist van Mikaela in haar gezicht had gekregen, en omdat die dacht dat Mikaela zou genezen worden door naar die kliniek te worden gebracht heeft hij woedend toegestemt, ow alleen had hij niet verwacht dat ze daar niet meer weg kon. Hallo, waarschijnlijk had haar stiefmoeder haar vader gehersenspoelt hoe anders is die oppeens zo lomp geworden, anders dacht hij altijd goed na voor hij een beslissing nam.
'Dat moet je niet doen beland je er zelf in' zei hij. Al glimlachend schudde ze even met haar hoofd, ze was liever in zo'n kleine ruimte dan haar vrienden te veraden, zo'n type was ze niet. Mikaela had lichtjes vragend gekeken van waarom hij gum in het slot deed, maar toen ze daar nog eens goed over na had gedacht wist ze al waarom."Euh weet je wanneer er nog een bewaker langskomt, weet neit eens of het hier een terrein is om te mogen bezoeken." Natuurlijk gaat Mikaela niet weg rennen als er een bewaker komt maar muis stil zijn, zodat die niet zouden merken dat Arnoud bezoek heeft. 'ik heb je niet voor niks naar binnen gevraagt.' even glimlachte ze die juist haar ogen bereikten en ervoor zorgd dat haar ogen eventjes maar twinkelden, toch keek ze recht voor zich uit. Mika had het wel gemerkt hoe hij vlug had weg gekeken. Het had haar niet geraakt ofzow maar toch zou ze hem nu niet meer recht aankijken zolang hij haar blik zou ontwijken eigenlijk zou ze wel willen weten waarom hij wegkeek, maar ze vroeg er niet naar dat waren haar zaken nu eenmaal niet. 'hum het is lang geleden dat een meisje zo dicht bij me heeft durven zitten.' Even keek ze verbaasd, half kijkend naar hem.'maakje maar geen zorgen hoor ik doe niks' voegde hij er snel aan toe waardoor ze toch wel weer luid op begon te lachen."Maak je maar geen zorgen, ik ren niet voor het kleinste gevaar weg." sprak ze vriendelijk. Mikaela bleef wel zitten toen hij ging gaan liggen."Hoe lang zit je dan al in deze cel" vroeg ze nieuwsgierig en ze deed het ook om het gesprek gaande te houden, anders was Mikaela altijd zo gespannen als het gesprek stil zou vallen. Niet wetend over wat ze zou moeten beginnen praten.

Mika vroeg of hij wist of er nog een bewaker langs zou komen. Hij verwachten het niet. Hij Leek de enigste hier te zijn dus de meeste bewakers deden dan geen moeite om even te komen kijken. Hij verwachten er wel een tijdens etens tijd. Maar ze hadden ehm van de auto die hem hier heen bracht direcht de isoleer cel in gegooid. Ze hadden niet eens de moeite genomen of zijn spullen af te nemen. Niet dat die zoveel waar was. Maar hij had zijn horloge nog dus hij kon de tijd een beetje in de gaten houden. 'verwacht er een rond etenstijd, maar weet het niet zeker' Antwoorden hij op haar. Hij kon dit wel zeggen maar dit waren zijn eerste uren hier en dan bedoelde hij niet enkel de isoleer cel. Maar heel deze clinic en soort clinic. Hij keek mika even aan. Waar voor zou zij hier zitten. Hij wist dat de meeste gekken heel normaal konden zijn tot ze last kregen van hun psychisch probleem. Dat gold voor hem ook wel. Maar hoe ver zou dat voor haar gelde. Zat ze hier om de zelfde rede of een totaal anderen. Hij had totaal geen idee. Maar hij wist ook niet hoe hij er naar moest vragen. "Maak je maar geen zorgen, ik ren niet voor het kleinste gevaar weg." zij mika toen ze zij dat hij niks deed. Hij ging recht opzitten en leunde toen tegen haar aan. Steeds dichterbij hij stopte net voor ze hem aanraakte. 'wie zegt dat ik bij het kleinste gevaar hoor. Ze zeggen dat pyschicopaten de gevaarlijkste zijn. zij hij op een gluiperige manier, samen met een lichaampje er bij paste. Hij had genoeg van die gluipers mee gemaakt dus hij kon ze wel na apen. Hij wachten even op haar reactie en ging daarna terug liggen op zijn rug. De vraag die ze had gesteld over hoe lang hij hier zat had hij totaal gemist. Niet dat hij daar echt antwoord op kon geven. In een isoleer cel raakte je snel je tijdsbesef kwijt. Ook niet gek met alleen witte muurtjes om je heen. Maar ja zolang ik geen woede aanvallen heb doe ik geen vlieg kwaad zij hij maar nog voor een keer. Hij vond het wel eens leuk om met meisje te spelen. Maar kwetsen deed hij niet. Dan kreeg hij elke de blik van zijn huilende zusje in beeld. Dat was iets wat hij liever vermijden. Hoe gaat het hier eigenlijk aan toe vroeg hij aan mikah. Hij verwachten dat zij het wel beter wist

​

Mika was normaal van plan om weer wat rond te kijken, maar hier in deze ruimte was er nu ook weer niet echt iets om te zien het enige naar wat je kon kijken waren de muren en geef toch toe niemand kijkt graag naar muren.'verwacht er een rond etenstijd, maar weet het niet zeker' hoorde ze hem zeggen, maar daar ging ze niet verderop in en knikte alleen maar. Als ze iemand zou horen zou ze gewoon zwijgen tot die weer weg zouden gaan. Simpel als wat. Toen hij inneens recht ging gaan zitten en tegen haar ging gaan leunen draaide ze haar hoofd naar hem toe en trok geamuseerd verbaarsd een wenkbrauw op 'wie zegt dat ik bij het kleinste gevaar hoor. Ze zeggen dat pyschicopaten de gevaarlijkste zijn." De grijns veranderde in een grote glimlach en ze moest toch wel even luidop lachen maar hield het toch wel redelijk stil om niet onnodige aandacht te trekken vooral niet van bewakers. Ze draaide haar hoofd nu richting zijn oor en fluisterde"Ben jij er dan een" en ze lachte geamuseerd "trouwens ik ben niet een weerloos meisje hoor" sprak ze liefjes. En dat was de waarheid, ze was niet in een sport gevorderd maar had wel een paar verdedigings lessen gekregen van haar vader. Hij trok zich terug, maar toch bleef er een geamuseerde grijns aan MIkaela haar gezicht hangen door zijn actie. Behendig nam ze enkele plukjes haar voor haar gezicht en stak die snel achter haar oren. Toen hij opnieuw zij dat hij geen vlieg kwaad doet als hij geen woede aanval heeft, antwoorde Mika vriendelijk" Maak je geen zorgen Arnoud ik geloof je hoor" Even liet ze haar ogen glijden naar haar handen. Ze had een goeie dag dus hoefde ze niet op haar handen te zitten, en daar genoot ze nu de heletijd al van, ja normaal moest ze op haar handen gaan zitten ookal zat dat niet echt comfortabel maar wat kon ze anders doen, de handen ergens zetten waar er gewicht op zat hielp om haar zelf wat de beheersen, niet veel natuurlijk maar ieder beetje was welkom. Hoe gaat het hier eigenlijk aan toe" vroeg hij. Mika liet zijn woorden even goed door haar gedachten stromen"Laat me even denken...Ah er is niets over na te denken. Er is hier maar amper iets te doen, de enige activiteiten hier is naar de psygoloog. als je dat trouwens wel een activiteit kunt noemen" Mompelde ze wat somberder Er valt heir echt niks leuks de beleven behalve als jezelf daar voor zorgt" Grijnsde ze toen ze daar even aandacht" Trouwens ik ben hier nu ook nog niet ​zo lang, misschien een weekje ofzo zeker niet langer dan drie weken" bekende ze. Het was niet veel nee, maar het leek wel al een eeuwigheid.

​

Hij volgde rustig wat Mika zijn. Maar het lukte niet echt om zijn gedachten daar op te houden. Ze gingen continu weer ergens anders heen. Hij hoorde wel wat Mika zij en het kwam wel aan. Maar zijn gedachten waren in de tussen tijd ook ergens anders. Niet echt op een ding bij zijn zusje dan weer bij de mensen die hij had leren kennen in de jaren die verstreken na dat hij uit huis was geplaatst. Hij had niet echt banden opgebouwd gewoon vrienden gemaakt waar hij wat mee kon doen. Maar Wanneer hij vertrok was die vriendschap ook weer voor bij. Hij miste het echt dat niet echt iemand had die hem dierbaar was. Iemand waar hij op terug kon vallen en die persoon terug kon vallen op hem. Zoon persoon had hij eigenlijk nog nooit iemand gehad. Zijn zusje was te jong geweest om op terug te vallen. Misschien was dat ook wel de reden geweest waarom hij zo gesloten was en woedeaanvallen had. Hij keek even Mika aan maar keek daarna weg. Waarom lukte het meiden altijd om iemand geheel te sturen met hun ogen. 'Dus hier moet ik me eigen lol zien te maken. Zo moeilijk is dat niet ben ik wel gewoon' antwoorden hij. Hij keek haar even aan en glimlachte liefjes 'zeker als er iemand bij is ' lachte hij gemeen. Hij ging weer zitten en in een fractie van een seconde hing hij boven Mika die hij op de grond had gelegd. 'nu geen boze vriendjes die me in elkaar wil slaan' vroeg hij met een schefe glimlach.

[sorry weinig inspiratie]

[img] [/img] ​​​​ Mika zat nu toch de hele tijd naar haar voeten kijken, niet omdat het zo interessant was maar anders was er niets om te bekijken in deze cel. Ze snapte niet hoe iemand hier drie dagen zou kunnen in volhouden en vooral in je eentje, het was hier zo vreselijk saai. En zo'n cellen helpen je nu ook weer niet om in een toverslag een braaf jongetje of meisje te zijn. Dat kan gewoon niet al wouden ze dat waarschijnlijk wel graag. Jammer voor hun dus. Langzaam wreef Mikaela even lichtjes in haar ogen, niet dat ze moe was maar ze deed het gewoon vaak zonder enige echte reden, gewoon om wat te doen te hebben. Ze was liever thuis gebleven, ja ok ze had geen keus gehad, ze had zelfs niet eens haar stem mogen uitbrengen toen de stiefmoeder had verteld over Disturbia, maar wist die vrouw wel hoe saai het hier is? Waarschijnlijk wel, en die wist waarschijnlijk ook dat ze hier niet meer weg kunnen, daarom heeft ze Mikaela waarschijnlijk hier gedropt, daar durfde Mika zelfs haar gitaar op te wedden. Even zuchtte ze. 'Dus hier moet ik me eigen lol zien te maken. Zo moeilijk is dat niet ben ik wel gewoon' antwoorden hij, ze keek langzaam op en grijnsde, hij had waarschijnlijk geen keus gehad. "Lijkt me gewoon te saai" mompelde ze meer bij zichzelf, ja ok misschien houd ze het in zo'n cel wel enkele uren vol, maar haar kende ze zou ze na een tijdje toch nerveus komen, als ze alleen is hé natuurlijk. hij glimlachte liefjes naar haar'zeker als er iemand bij is ' zei hij terwijl ze merkte dat het een gemeen lachje was, waardoor ze toch even verbaasd haar wenkbrauw optrok, hij was iets van plan bedacht ze bij haar zelf, en zonder dat ze het echt eerst besefte had hij haar op de grond gelegt en torende hij nu boven haar hoofd. Even stokte haar adem, Mika had geen idee of het nu van de schrik was of iets anders, maar al snel had ze zichzelf onder controle. 'nu geen boze vriendjes die me in elkaar wil slaan' vroeg hij en hij lachte scheefjes. Ze grijnsde, Hij dacht toch niet dat hij de enige was die het spelletje kon spelen? Een uitdagende grijns kwam op haar gezicht tevoorschijnt. Heel langzaam nam ze zijn kin vast en trok zijn gezicht naast die van haar zodat haar lippen bijna tegen zijn oren raakte."Wie zegt er dat er hier geen boze vriendje is" fluisterde ze stilletjes bijna hees. Ok dat was niet waar, maar het was aan zijn fantasie of hij het wou geloven of niet. Ze boog naar voor zodat hij wel gedwongen werd om naar achteren te gaan tegen de muur en nu hij zat ging ze bijna tegen hem zitten." Wie weet loopt hij hier wel rond" sprak ze uitdagend maar ondertussen was ze weer op haar oude plaats gaan zitten.

Hij keek rustig in haar zachten ogen. Hopelijk probeerde ze er niks mee te doen anders had hij een probleem. Maar van plaats dat ze met haar ogen speelde ze met glimlach. Hij trok zijne ene wenkbrauw op en keek haar vreemd aan. Wat was ze nou weer voor plan. Voor de zekerheide wilde hij al zijn ogen afwende maar daar kreeg hij de kans niet voor. Ze pakte hem bij zijn kin vast en trok hem zachtje naar haar toe. Wat wilde ze nou. Maar als snel was het duidelijk. "Wie zegt er dat er hier geen boze vriendje is" Fluisterde ze in zijn oor. Hij moest zijn lach in houde. Ze speelde het spelletje vrolijk mee. 'oh' klonk het verontschuldig uit zijn mond. Hij wilde veder praten maar hij werd tegen de muur gewerkt. Haar lichaam dicht bij de zijne. Oke dit was nou niet de ideaalsite positie voor een jongen. Maar na dat ze gezegd had dat haar vriendje hier wel misschien rondliep zat ze weer op haar oude plek. Een glimlach versierde meteen zijn gezicht. 'nou nou zo gek is hij dan ook weer niet zij hij rustig. Hij wilde net haar toe leunen toen er opeens veel herrie in de gang te horen was. Misschien kon hij maar beter kijken wat het was. SSSSTTT gebaarde hij richting Mika. Voor de zekerheid legde hij zijn hand op haar mond.Zo dat ze zeker niet zou praten. Want hij had meegemaakt dat niet voor iedereen sssttt stil betekende. Dus voor het onzekere het zekeren. Hij opende zachtjes de deur op een kier. Hij keek even rustig naar buiten en zag een bewaker die een jonge voortduwde. De jongen zat vast gebonden. In een soort tuniek. Zijn armen zaten vast. Oh hoe heten zo ding alweer. Oh ja een dwangbuis. Nu zag hij pas dat er nog 2 anderen bewakers bij liepen. De jongen werd in een isoleercel gegooid een stukje veder op. De bewakers liepen meteen weg. Maar het leek er op dat er een wel terug zou komen. Hij draaide zich terug om naar mika. 'Misschien kun je beter gaan. Zo te zien is er nog een isoleercel klant en ze zullen nu veel vaker gaan controleren. Nu heb je nog de kans om ongezien weg te gaan Antwoorden hij rustig. Hij het vond het wel fijn dat hij hier niet alleen zat. Maar hij wilde evenmin dat zij in de problemen kwam door hem

Hij wachte tot mika weg was. Hij had haar nog even na gekeken. Maar hij was daarna rustig tegen de muur gaan zitten, met zijn handen achter het hoofd. Hoe lang zou hij nog moeten zitten. Ach ja hij zat in ieder geval niet in zoon pack waar zijn armen in vast zaten. Dat leek hem niet erg covertabel. Hij was blij dat ze hem meestal zo in de isoleer cel zetten. Soms zelfs zo snel dat ze hem niet eens folieerde.

Hij had zijn ogen al gesloten terwijl hij rustig dromenland binnen trede. Toen er opeens iets binnen gestort kwam en zachtjes boe riep. Hij schrok zich kapot en dat was duidelijk te zien. Hij keek recht in mika zijn ogen en zij leek ook niet geheel bij te zijn. Het lukte haar net om niet recht boven op hem te vallen. " Sorry, soms ben ik wat onhandig en trouwens Arnoud ik laat je nu echt niet alleen hoor. Die bewakers mogen van mij part de boom in vliegen" zij ze rustig. Ze keek hem met haar fonkelde ogen aan. Oh nee he daar begon het alweer. Meiden begonnen met hun ogen te toveren. Hij wende zijn blik af maar daar door keek hij recht tegen een plek aan waar hij normaal een klap voor kon krijgen. Hij pakte haar armen vast en trok die naar benende zo dat ze gedwongen werd om te gaan zitten op zijn schoot. Dus je komt elke keer hier zitten als ik hier zit. Dan kun je nog vaak komen zij hij rustig terwijl hij haar aan keek. Hij moest moeite doen om niet in haar ogen te verdwalen. Wat is dat toch met meiden. Ze lijken alles voor elkaar te krijgen met hun ogen. Nou kom op vertel maar eens jullie geheim. zij hij terwijl de glimlach op zijn mond verscheen die er al vaker had gestaan. Hij wachte rustig op antwoord maar halverwege bedacht hij dat ze nog steeds opschoot zat. Misschien moest hij weer terug vallen in het spelletje. 'Maar vind die boze vriend van jouw het wel goed dat je hier bij mij zit op mijn schoot.

Mika voerde hem steeds veder in het spelletje. Mischien was dit spelletje niet zo slim. Hij was een jongen en hij had altijd moeite gehad om zich zelf te beheersen en hij had een jaar lang gene meiden gezien. Of ja de vrouwen bij de bewaking van de gevangenis, Maar die waren breed en zeker niet dun en het haar stond voller op hun benen en armen dan op de zijnen. Vaak moest hij gokken of het nu een man of een vrouw was. Soms was zelf hun stem zo mannelijk dat je het enkel aan de ogen kon zien en dan moesten ze je wel recht aan kijken. Dat deden ze niet vaak. Hij kreeg gewoon een rilling over zijn rug als hij er weer terug aan dacht. Dacht aan dat sommige jongens er al zo lang zaten dat ze het niks meer uitmaakte zo lang het benede maar in orde was. "Ah dat hoeft hij toch ook niet te weten." hoorde hij mika zeggen. oh dus zo een bende gij er zij hij rustig. Hij ging veder tegen mika aan leune waardoor ze naar achter moest gaan hangen. Ze vroeg nog over nu niet een boos vriendinnetje achter hem stond. Een valse glimlach was op zijn gezicht te zien. Hij pakte mika kin vast Ach lieve schat ik heb een jaar lang in een gevangenis gezeten met jongens. Een vriendin is er zeker niet. Maar eens kijken of je vriendje dit ook wel zo leuk vind zij hij terwijl hij mika zachtjes op de grond duwde. Hij bleef rustig boven mika hangen. Met zijn lippen recht boven de hare. Hij wachten enkele seconde maar drukte daarna zijn lip kort op die van de hare. Ze waren aardig zacht. Hij bleef met zijn lippen boven die van mika hangen terwijl hij zachtjes zij en wat vind hij hier van

Hij bleef nog boven mika hangen die hem onder tussen vreemd aankeek. Ze riep nog wat over dat ze helemaal geen vriendje ahd. Maar dat had hij allang in de gaten. Als ze echt een vriendje had gehad had ze het spelletje niet mee gespeeld. Hij moest steeds meer moeite doen om zijn lach in te houden. Ze moet wel weten dat dit alles gewoon een spelletje was en niks serieus en enkel om dat ze zelf mee speelde ging hij zo ver. Hopelijk had ze dit ook in de gaten en was dit voor haar ook een spelletje en niet iets serieus. Dan had hij een groot probleem. Hij wilde niet dat ze verdrietig was. Hij wild gewoon wat lol met haar maken meer niet. Ze had zelf gezecht dat ze hun eigen fun moeste maken. Maar uit de volgende wist hij niiet meer zeker of ze het nou echt een soek was, Ze pakte zijn kin vast en drukte haar lippen tegen de zijne. Hij moest zo erg zijn moeite doem om niet in lachen uit te barsten. Maar het lukte hem niet meer na dat ze hem los liet. Lachend en wel ging hij naast haar liggen. Het duurde even voor dat hij was uitgelacht. Hij keek MIka even voor de zekerheid aan zo dat hij zeker wist dat hij haar niet had gekwest. Want als ze dit als iets serieuus had bedoeld dat had hij dat nu zeker gedaan. Hij ging op zijn zij liggen en keek mika aan. Je snapt toch wel dat dit enkel een spel is vroeg hij dan ook maar voor de zekerheid.

Mikaela keek hem recht aan maar zei niets meer voor het moment. Ze zuchtte even en dacht na. Oke ze had momenteel nu ook weer niet over iets echt na te denken. maar ja. Ze voelde de hele tijd Arnoud zijn warme adem op haar gezicht streken. Ze had gemerkt dat hij zijn lach maar amper kon inhouden, ze liet het niet merken maar in haar was er zeker het gevoel van verbaasdheid. Dat wist Mikaela zeker, en toen kon hij het niet meer laten, ging naast haar liggen en zei toen. Je snapt toch wel dat dit enkel een spel is. Ze speelde Arnoud zijn woorden opnieuw en opnieuw af. De betekenis wou maar niet tevoorschijnt komen, of ze probeerde die juist niet te horen? Maar uiteindelijk kwamen ze toch. Typisch jongens, ze had het wel verwacht, maar toch knapte er iets diep van binnen bij haar. Iets waar ze eigenlijk helemaal niets wou mee te maken hebben. Om situatie's als dit te voorkomen. Maar het was gebroken, ze had geprobeerd dat weg te stoppen, maar waarom brak het juist bij hem. Dat zorgde er voor dat de knap nog harder aan kwam dan normaal. Ze balde haar vuisten en probeerde zich kalm te houden, ze mocht niet haar beheersing verliesen, niet vanwege dit ongelukje. Ze mocht zich zelf niet verliezen maar het werd moeilijker en moeilijker. "tuurlijk" sprak ze inneens heel gespannen, ze verloor het gevecht. Haar hand vloog naar zijn gezicht en mepte hem. Het kon haar nu niet echt schelen of het nu raak was of niet. Met een lenige en snelle behenigde beweging ging ze recht gaan zitten. En probeerde zich in te houden. De woede aanvallen die normaal waren gestopt, die drie volle dagen niet meer waren tevoorschijnt gekomen, lukte het bijna nu dat ze weer wel kwamen. gewoon door een verkeerde gedachten." Denk maar eerst na" Sprak ze helemaal gespannen. Nee ze mocht nu niet op hem afvliegen dit mocht niet gebeuren maar ze sprak wel met moeite verder" Ik ben geen jongen die emotieloos is, denkt dat alles in spelletje is. Die geen gevoelens heeft." Het werd moeilijker en moeilijker. Ze wou helemaal niet op hem uitvliegen niet op Arnoud dat zou ze zichzelf nooit vergeten. Snel stond ze recht en ging voor de deur staan die ze nu open deed, ze draaide zich naar Arnoud om en wachtte op zijn verklaring, als het haar nu niet meer aanstond zou ze zich omdraaien en weg stappen zonder nog om te kijken, wetend dat ze zich wel verscheurd zou voelen.

Hij bleef rustig liggen terwijl hij mikka aan keek. Maar aan haar blik te zien had hij een grote fout gemaakt. Voor dat hij iets kon doen voelde hij al een harde klap in zijn gezicht. Het was recht op zijn neus. Hij kneep snel zijn neus dicht voor dat die begon te bloeden. Ah dat was nog aardig hard aan gekomen. Oke dit had hij echt niet slim aan gepakt. Hij had haar nooit moeten zoenen. Hij hoorde mika nog van alles roepen maar het kwam niet echt binnen. Maar de emotie waar ze mee het riep wel. Waarom had hij zich zelf zo laten gaan. Mika zij hij wanhopig. Maar hij wist veder niet wat hij tegen haar moest zeggen. Hij draaide zich om en keek mika aan. Hij haalde adem om wat te zeggen. aar toen hij haar zag wist hij gewoon niet wat hij moest zeggen. *slecht woordgebruik* wat had ze hem hard geraakt. Hopelijk was zijn neus niet gebroken. 'Mika' begon hij. het spijt me zij hij er bleef even een doodse stilte hangen maar daarna begon hij toch weer te praten 'ik dacht dat dit voor jouw ook een spelletje was en ik had nooit zo ver mogen gaan Hij had echt spijt. Hij kon er nu ook niet tegen als een meisje hem verdrietig hem aan keek. Dan moest hij elke keer weer aan zijn zusje denken die huilend voor hem stond. Om dat hij weer iets stoms had gedaan. Zelfs zij wist het vaak eerder dat hij iets stoms had gedaan. Hij wist nu echt niet wat hij met mika aan moest. Hij dacht dat hij eindelijk een vriendin had gemaakt waar hij ook wat lol mee kon maken. Maar eigenlijk moest hij beter weten. Hopelijk snapte ze het. Hij had het echt niet gedaan om haar te kwetsen. Maar ze had ook alles gedaan om hem zo ver te krijgen en wat moest hij nou verwachten van hem. Hij had een jaar lang enkel tussen de jongens en manwijfen gezeten. Dan kwam een meisje die vrolijk mee speelde met het spel. Oke hij had kunnen weten dat meisjes niet zoon spel speelde. Maar hier kon je niks zeker weten. Dan wist hij wel. Zij zat hier ook voor een rede en kon ze vreemd reageren. Maar ja dat was geen excuus. Maar het was nu wel gebeurt. Zachtjes zuchten hij. Wat moeste hij hier nou mee. Hij wilde dit echt niet.

Met nog steeds zijn neus dicht geknepen keek hij mika aan. Hij had echt totaal geen idee wat hij moet zeggen. Hij had haar pijn gedaan en dat spijte hem. Hij keek haar even aan. En ze leek met zich zelf te worstelen. Hopelijk viel ze hem niet veder aan. Hij had totaal geen idee hoe hij daar op reageerde, Eigelijk was er maar weinig wat hij van zijn woede aanvallen wist. Enkel dat hij ze nooit kon herinneren en dat hij ze soms aanvoelde komen maar niet altijd. Maar in elkaar gemept worden had nou niet echt de beste effect op het tegenhouden van woedeaanvallen. Hij bleef nog ratelen dat hij fout had gezeten maar naar de volgende woorde keek hij vreemd op naar mika. 'jouw fout' bazelde hij. Hoe kwam ze daar nou weer op. Hij liet zijn neus los en voelde direct een straaltje bloed langs zijn mond lopen veel trok hij zich er niet van aan. Als de bewakers vroegen waar dat bloed vandaan kwam zij hij wel dat hij in zijn slaap tegen zijn neus had geslagen. Hoe kom je daar nou weer bij zij hij ongelofelijk. vrouwen ook ze zaten maar vreemd in elkaar. Hij keek haar aan maar ze leek zich nu meer druk te maken over zijn neus dan over wat er was gebeurt. Laat mijn neus toch. Jij kan mij aangeven voor aanranden en je zegt dat het jou fout is zij hij nog steeds verbaast. Hij keek haar aan en zag dat ze moe was. Nu ook pas zag hij dat haar arm bloeder. Hij dacht even aan zijn eigen neus hum liet maar nog even lopen dat stolde het bloed vanzelf wel. Hij ging voor mika zitten en pakte haar arm vast. 'je moet je zelf niet verwonde ook al is het om je afreageren dat doe je dan maar op mij' zij hij rustig. Hij veegde haar arm schoon. hum hoef niet gehecht te worden Hij ging langs haar zitten en sloeg zijn arm om haar en trok haar naar zich toe. als vrienden kunnen ook knuffelen, toch? zij hij maar voor de zekerheid

Paar uur zatten ze nu zo. Hij was doodse stilte geweest. Zijn ogen waren paar keer dicht gevallen terwijl zijn gedachten allen kante uit gingen van familie en zijn zusje overal zijn zusje wat dat leek zijn enigste familie. Maar ook naar de jaren dat hij niet bij zijn zusje was geweest. Van inrichting naar gevangenis waar hij was geweest. Hij was allang de tel kwijt geraakt. in hoeveel hij er in had gezeten. Hij had ergens nog langer dan 2 maanden gezeten. Het korsten was een week. Elke keer was hij onhandelbaar gesteld. Als hij eens in de gevangenis zat waar ze hem rustig hielde vonden ze dat hij daar niet hoorde. Maar voelde hij zich daar op zijn gemakt. Hij kon er niet tegen dat hij niet naar buiten kon. Niet even de rustig een winkel of zo in. Maar zijn woede aanvallen richting de bewakers vielen mee. Die waren er nauwelijks. Anders was dat met zijn mede gevangen maar daar maakte hij zich niet zo druk om. Al had hij het laats toch wel een halfjaar volgehouden. Maar misschien scheelde het dat hij bij de zware delichte zat en het daar niet zo ging om wie de sterkste was lichamelijk. Hem lieten ze meestal dan ook met rust.

Hij was zo diep in zijn gedachten verzonken dat hij mika bijna vergeten was. Hij keek haar even aan. Ik heb je eigelijk niet gevraagt waarom je hier zit zij hij rustig terwijl hij haar recht in de ogen keek. Het ergste hadden ze nu wel gehad. Dus zo kwaad kon het niet. Hij wachte op antwoord maar wende daarna zijn ogen toch af. Hij sloot ze zachtjes en begonnen wat te nurrien.
Zachtjes begon hij daarna mee te zinngen. Het werd steeds harder tot hij normale sterke had berijkt. De woorde gingen vloeiend over zijn lippen

Pak mijn hand
Kijk me aan
Je hoeft niet meer bang te zijn

Geef maar hier
Dat gewicht
Van nu af aan is het van mij

Zie de zon
Lacht naar jou
Laat je verblinden

Laat je gedachten maar stelen
Voorgoed van een ander zijn
Jij bent nu veilig bij mij

Dans maar mee
Met de wind
Jij bent niet meer alleen
De muziek tilt je op
En zij brengt je overal heen

Droom maar fijn
Vlieg maar weg
Ik zal je volgen tot boven de wolken
Waar jij al je zorgen ver achterlaat
Jij bent nu veilig bij mij

En voor een lach
Zal ik alles doen
Voor die ene seconde
Die blik dat je even weer weet wie je bent

Ja voor een lach
Zal ik alles doen
Want wat lijkt op een enkel moment
Is de deur naar het leven
Dat jij ooit als kind hebt gekend

Klim op mn rug
Geef je angsten aan mij
Ik weet het is moeilijk
Maar geef je maar over
Want geloof mij
Je bent vrij
Veilig bij mij

En voor een lach
Zal ik alles doen
Want wat lijkt op een enkel moment
Is de deur naar het leven
Dat jij ooit als kind hebt gekend

Pak mijn hand
Kijk me aan
Jij bent nu veilig

Dit was het liedje dat hij zo goed kende. Het was zeker niet van zijn favoriete zanger. Maar liv vond het een leuk liedje als ze bang was. Elke keer als zijn kleine zusje angstig bij hem in bed kwam liggen zongen het samen. hij begon en zij volgde altijd. Hij had totaal geen idee of het wel klonk en of hij uberhoud kon zingen. Maar eerder de gedachten achter het lied maakte hem blij en haalde net als bij zijn kleine zusje zijn angst weg.