How much louder do I have to shout~

Illuna schrok in paniek wakker en met een schok schoot ze recht, nachtmerries die steeds hetzelfde tafereel herhaalde bleven haar teisteren. Deze kliniek hielp verdomme niks ,het werd alleen nog maar erger sinds ze hier was. Elke keer was het hetzelfde ,steeds weer dezelfde zwaailichten en dezelfde harde handen die haar tegen de grond werkte, steeds weer dezelfde geschokte en verafschuwde blik in de ogen van haar ouders, ze keken op haar neer alsof ze in iets verschrikkelijks was veranderd, wat ook zo was toen. Illuna wist dat als ze hier ooit zou uitgeraken ze geen enkele plek zou hebben waar ze naartoe zou kunnen. Thuis zou ze allesinds niet meer welkom zijn. Verward keek ze op de klok die naast haar op het nachtkastje stond, 5:49 fijn. Even liet ze zich terug neerploffen in haar bed, ook al wist ze goed genoeg dat ze nu niet meer zou kunnen slapen. Even draaide ze haar hoofd naar rechts en keek naar het bed aan de andere kant van de kamer, in de hoop dat Delany er terug zou zijn, maar haar kamergenoot was al weken geleden spoorloos verdwenen. Illuna dacht dat ze haar misschien hadden vrijgelaten, want opzich was er niet veel mis met haar geweets. Sommigen dachten dat ze was doodgebloed sinds ze zich wel vaker sneed ,maar dat wilde ze liever niet geloven. Illuna miste haar wel, Delany had iets wat haar altijd kon kalmeren wanneer ze van slag was. Nu was het anders , en Illuna wist ergens dat ze nooit meer zou terugkomen. Met een zwaai sloeg ze haar benen over de zijkant van haar bed, het had geen zin meer om nog langer in haar bed te blijven liggen slapen zou ze toch niet meer doen .Snel keek ze door haar kamer, niets was anders dan toen ze was gaan slapen. Zacht slofte ze door de kamer en knipte zacht het licht aan, uitgeput keek ze in de spiegel. Haar warrige lange witte haar leek haast ontploft en zwarte halve cirkels hingen zwaar onder haar ogen als teken dat ze al lang geen deftige nachtrust meer had gehad. Haar pyjama bestond gewoon uit een zwart topje en een veel te grote lange donkergrijze broek. Zacht zuchtte ze terwijl ze met haar handen zacht door haar haar voelde, Har hart ging nog steeds hard tekeer en stress stroomde door haar lichaam.Ze wist dat ze afleiding nodig had, er zat nog maar een ding op.

Op haar tenen trippelde Illuna door de donkere gangen van de slaapkamers, als ze nu gepakt zou worden door bewakers of medepatiënten dan was het voorbij, ze zou zich hier niet zo makkelijk uit kunnen praten. Dit was een van de domste ideeën die ze ooit had gehad, maar ze had toch niets anders te doen nu of wel ? Bovendien sliep iedereen nog dus veel kans op een andere patiënt tegen komen was er niet dacht ze. Illuna wist niet eens of ze wel het juiste kamernummer voorhad, wat als er opeens iemand anders opendeed dan ze had verwacht? Dat zou nogal genant zijn. Zo zacht mogelijk ging ze verder, ook al maakte ze nog steeds meer lawaai dan ze zou willen. Uiteindlijk bleef ze stil voor de deur waar ze naar gezocht had ,en hoopte vurig dat het de juiste was. Wat als hij een kamerpartner had en die deed open? Tja dan zat er niet meer op dan gewoon snel terug wegrennen voor ze zagen wie ze was. Aarzelend tilde ze haar hand op om op de zware houten deur te kloppen. Tja het was het proberen waard niet ? Dacht ze terwijl ze zacht enkele keren op de deur klopte.

Wood~

Het maanlicht dat door een klein kiertje in het gordijn naar binnen scheen, wierp een witte gloed over de kamer. Slapen zat er voor hem niet in. Hij durfde niet. Hij zat rechtop op zijn bed, zodat hij zeker niet in slaap zou vallen. Want hij wist wat er zou gebeuren als hij in slaap viel. Cayne had blijkbaar geen moeite met slapen. Hij had zot veel geluk gehad dat hij met die gast was ingedeeld. Lekker chill. Met een zucht stapte hij uit zijn bed. Het werd te warm. Als het te aangenaam werd, dommelde hij in. Wood ging op de grond liggen. De koude vloer koelde zijn lichaam af. Een rilling trok over zijn rug, maar nu was hij tenminste weer klaarwakker. Hij droeg niks anders dan een short en een witte tank top. Het was verstikkend warm in deze clinic. Waarschijnlijk om de patiënten slaperig te maken. Goeie truc. Want ergens had het hem al een paar nachten bezorgd waarin hij door had kunnen slapen zonder dat zijn nachtmerries te erg waren. Gewoon door de slaperigheid die het overdreven warme gebouw hem bezorgde. Na een tijdje begonnen zijn gedachten af te dwalen. Naar de eerste dag waarop hij hier aangekomen was. De dag waarop hij met Illuna naar buiten was gegaan. Na een tijdje samen te hebben doorgebracht, waren zijn gevoelens voor haar heel sterk geworden. Hij wist dat hij het deze keer zwaar te pakken had. De laatste keer dat hij zo’n gevoelens was, was de week dat zijn ouders op tweede huwelijksreis waren vertrokken. Liam was bij een vriend gaan crashen en hij zat alleen thuis. Op een ochtend was hij een van zijn buurmeisjes tegen het lijf gelopen. Ze was een week of wat eerder teruggekomen van Spanje, waar ze 2 jaar gewoond had, bij een oom van haar. Haar naam was Jessica, hij noemde haar gewoon Jess. Die twee jaar Spanje hadden haar goed gedaan. Damn, wat was ze hot. Haar gebruinde huid en de warme blik in haar ogen hadden hem betoverd. Die week was een van de mooiste in zijn hele leven geweest. Urenlang hadden ze zitten praten. En haar gevoelens voor hem waren wederzijds geweest. Tot ze na een maand crushte op een andere dude. De periode erna was hij serieus heartbroken. Hopelijk flikte Illune hem dat niet. Nee, dat zou zij nooit doen.

Wood rolde op zijn zij en trok zijn knieën op. Het was opvallend stil in de clinic, vergeleken met het lawaai die de jongeren produceerden overdag. Schreeuwen, met dingen gooien... Allemaal geluiden waar hij nu wel aan gewend was. Af en toe hoorde hij de zware voetstappen van een van de bewakers. Hij keek op de digitale klok. 05u08. Bijna ochtend. Veel had hij niet geslapen. Dat maakte hem ook niet veel uit. Met Alexander bleef hij soms langer op, al rustten ze wel uit. Powernappen ftw. Minutenlang bleef hij liggen, luisterend naar de zware ademhaling van de nog slapende Cayne. Hij verstarde toen iemand zacht op de deur klopte. Hij wierp een blik op de klok. 05u18. Het was nog geen tijd om op te staan. De bewakers kwamen hen pas om 08u00 wekken. Hij vroeg zich af wie er op dat uur door de gangen sloop. Hij duwde zich op, wierp een blik op Cayne en deed toen zacht de deur open. Gelukkig piepten de scharnieren niet. Hij schrok best toen hij zag wie er voor de deur stond. Spontaan sprong er een grijnsje om zijn lippen. “Hé”, Fluisterde hij zacht. Toen schoten zijn ogen van links naar rechts. Snel trok hij haar half naar binnen en sloot de deur toen weer. “Jij hebt lef”, Grijnsde hij breed. Cayne zou het vast niet erg vinden dat ze bezoek hadden, togg?

Illuna stond nerveus voor de deur te wachten , het leek eeuwen te duren voordat de deur zachtjes op een kier werd geopend. Wat als ze nu toch de verkeerde deur had ? Zo snel kon ze niet lopen en ze zou zeker heel de gang wakker maken. Haar hart sloeg een slag over en een opgeluchte zucht kwam over haar lippen toen Wood in de deuropening stond.Meteen verscheen er een lach op haar lippen. “Hé”, Fluisterde hij zacht en een grijns speelde over zijn lippen.Zijn ogen schoten even schichtig door de gang en toen hij zeker wist dat er niemand was trok hij haar zacht naar binnen “Jij hebt lef”, Grijnsde hij breed en Illuna stond tegen de nu dichte deur gedrukt met Wood vlak voor haar neus, het enige wat hij aan had was een short en een witte top . "Je kent me toch" fluisterde ze plagend en ze porde zacht in zijn zij. Het vertrouwde zachte gevoel dat Wood haar altijd wist te geven vloeide aangenaam door haar heen en toverde weer een lach op haar gezicht. Illuna wit goed genieg dat ze meer waren dan vrienden. "Sorry dat ik hier zo vroeg kom binnenvallen, ik was nogal in de war en ik kon toch niet meer slapen en ..." ze onderbrook haar uitleg toen ze opeens iets hoorde dat ze niet had verwacht, een zware rustige ademhaling. Toen ze snel langs Wood heen keek schok ze zich een ongeluk, een rustig slapend silouet afgetekend in het maanlicht dat zacht de kamer binnengefilterd werd. "Fuck !" schrok Illuna en ze maakte een klein sprongetje." Ik wist niet dat je een kamergenoot had sorry" verontschuldigde ze zich snel . Wat als de andere wakker zou worden en haar zou zien ? Dan zat ze echt in de problemen ! Ze wist niet eens wie het was ! "Wat nu ? Als hij wakker word heb ik een probleem niet ?" Vroeg ze nu extra zacht, dit had ze niet voorzien.

Dit was zo fout. Als een bewaker de kamer zou binnenkomen en Illuna hier zou treffen, zou een zware straf hen te wachten staan. Desalniettemin was hij blij dat ze er was. Het enige waar hij bang voor was, was dat Cayne ook gestraft zou worden als zij hier was. Nuja, zo lang hij bleef doorslapen, konden ze hem van niks beschuldigen. Hij had hier niks mee te maken. Wood leunde een beetje voorover en raakte met zijn voorhoofd het hare aan. Ze leunden beide tegen de deur, die gelukkig niet naar de gang opendraaide. Stel je voor, dat de deur los schoot en ze op de gang lagen. Dat zou rampzalig zijn. "Je kent me toch", Reageerde ze fluisterend op zijn opmerking. Hij grinnikte toen ze in zijn zij porde. Hij stak zijn tong naar haar uit en ging een beetje achteruit, om haar wat ademruimte te geven. Toen begon ze uit te leggen waarom ze hier was. "Sorry dat ik hier zo vroeg kom binnenvallen, ik was nogal in de war en ik kon toch niet meer slapen en ..." Begon ze, maar ineens hield ze op. Haar blik gleed naar iets achter hem, Cayne, probably. "Fuck!" Vloekte ze. Ze zag er echt geschrokken uit. Snel wierp hij een blik achter hem, maar er was niks vreemds te zien. Cayne lag nog rustig te slapen, kon je horen aan zijn ademhaling. Gelukkig snurkte hij niet al te erg. "Wat?" Vroeg hij aarzelend. "Ik wist niet dat je een kamergenoot had, sorry", Zei ze. Hij moest zich inhouden om niet in de lach te schieten. "Ow, dat? Dat is mijn huisdier", Zei hij, proberend haar gerust te stellen. "Niet bang zijn, hij bijt niet hoor." Hij zag dat het niet veel uithaalde. Ze bleef gespannen naar de slapende gestalte van zijn vriend staren. "Wat nu? Als hij wakker word heb ik een probleem niet?" Vroeg ze, zo zacht dat zelfs hij moeite had om haar te verstaan. "Welnee", Antwoordde hij. Hij nam haar hand vast en trok haar mee naar z'n bed. Hij ging tegen de muur zitten en klopte op het bed, haar lief aankijkend. Hopelijk vond ze het niet te eng.

Het maanlicht scheen op haar gezicht. Ze was echt prachtig zo. "Ik ben blij dat je er bent", Zei hij zacht in haar oor. Hij speelde een beetje met een pluk van haar witte haren. De klok vertelde hem dat het 05u33 was. Ze hadden nog ongeveer twee uur om samen te blijven zitten. Dan zou ze terug moeten gaan, omdat de wacht wisselde om kwart voor. Ze moest voor de wissel weg zijn, anders zouden ze gesnapt worden. Zijn tanden blonken in het maanlicht omdat zijn mond in een permanente grijns was bevroren. Ja, lef had ze wel. Zelf zou hij het niet durven. Alhoewel. Als hij bij haar kon raken zonder gesnapt te worden, dan zou hij er geen spijt van hebben. "Je bent wel sneaky aye.. Like a ninja", Merkte hij lachend op. Hij hield zijn adem in toen hij voetstappen op de gang hoorde. Gelukkig werd de deur niet geopend. Hij ontspande een beetje toen het weer stil werd in het gebouw. Beter.

Wood probeerde haar een beetje te kalmeren ookal werkte het niet zo goed. "Wat? Ow, dat? Dat is mijn huisdier", Zei hij en Illuna zag dat hij zijn lach moest inhouden. "Niet bang zijn, hij bijt niet hoor." Ging hij verder en Illuna ontspande zich een beetje. Zoals de persoon daar lag te slapen leek het niet of hij echt snel zou wakker worden, daarbij als het Wood's vriend was zou hij hen toch zeker niet veraden ofwel ? Zacht trok Wood aan haar arm en trok haar mee naar zijn bed en klopte uitnodigend op de plek naast hem wanneer hij rustig tegen de muur ging zitten en haar lief aankeek. " Ik vind dit echt niet leuk ,wanneer ga ik eens winnen" lachtte ze op een zaagtoontje en liet zich zacht neerploffen op de plek naast hem en kroop tegen hem aan. "Ik ben blij dat je er bent", Zei hij zacht in haar oor terwijl hij met een lok van haar sneeuwwitte haar begon te spelen. Illuna's plan was dan toch niet zo slecht afgelopen als ze had verwacht. Zacht lachtte ze, haar nachtmerries en problemen leken verder weg dan ze zich ooit had kunnen voorstellen. Alsof ze ze had ontvlucht door dichter bij Wood te kruipen. Misschien was dit gewoon wat ze nodig had, echt mensen waar ze zichzelf bij kon zijn en die haar namen zoals ze was. "Je bent wel sneaky aye.. Like a ninja" merkte Wood lachend op ."Sneaky like a boss " zei ze lachend terug "Tja ik ben gewoon awesome" ging ze lachend verder en ze keek hem uitdagend alsof hij haar durfde in twijfel te trekken. Maanlicht omlijnde zijn lichaam en ze zag zijn tanden zachtjes blinken. Eigenlijk was Wood echt niet mis. Hij matchte aan het soort jongens die haar vroeger negeerden totdat ze op straat terecht kwam en opeens wel 'cool' genoeg was om bij hen te horen. Maar Wood kon misschien van uiterlijk op hen lijken maar vanbinnen was hij volledig anders. Hij was liever en had meer humor dan ze ooit had kunnen verwachten, het was alsof ze haar hele leven al op zoek was geweest naar iemand als hem. Illuna zat nog steeds gezellig tegen Wood aangeplakt ,ergens wist ze dat ze niet meer moest toegeven wat ze voor hem voelde, het was niet dat hij het nog niet door had. "Wood, ik heb echt het gevoel dat jij mij hier gered hebt. Zonder jouw liep ik hier nog steeds als een spook rond. Die dag dat jij hier binnenkwam was het eerst in 3 maanden dat ik nog zoveel had gelachen." zei ze en ze keek hem dankbaar aan. Ergens voelde ze zich kwetsbaar wanneer ze haar gevoelens zoveel uitte maar ze wist dat hij haar niet zou kwetsen zoals ze dat vroeger met haar deden.

Ethan liep voor de zoveelste keer deze avond, of eigenlijk ochtend, zijn nachtronde weer, terwijl zijn collega's nog achter de computer zaten om hun verslagen en alle zooi af te typen. Met zijn zaklamp liep hij door het gebouw heen, was net door de algemene ruimte geweest en liep nu richting de slaapkamers. De donkere hallen was meestal het beangstigende om te doen, vooral omdat die hem de stuipen op het lijf joegen. Toch was hij niet bang genoeg om die te ontwijken, omdat hij toch wel wist dat driekwart van de cliënten het niet in zijn hoofd haalden om nu 's nachts daar rond te lopen. Tenzij ze echt gestoord waren en volledig weg waren in hun eigen fantasiewereld, dan vond hij het logisch klinken. Het was stil hier, net zoals het hoorde rond deze tijd. Hoewel hij het bijna ochtend kon verklaren, wist hij dat ze het nog steeds nachtdienst noemden. Zachtjes, ook wel bijna sluipend te noemen, liep hij door de hal heen van waar de slaapkamers waren van de cliënten en luisterde aandachtig naar of hij stemmen hoorde. Tuurlijk zou hij wel wat stemmen horen, aangezien sommige hier ook wel eens in hun zelf praatten en niet konden slapen of gewoon in hun slaap praatten, maar hij doelde nu meer op ongewenst gedrag. Zoals dat de meiden bij jongens waren binnen geslopen of juist andersom, wat absoluut verboden was 's nachts.
Wanneer hij echter twee stemmen hoorden die duidelijk beide van elkaar afkeerden qua stemsoort, fronste hij zijn wenkbrauwen en kwam zo stil mogelijk dichtbij. Juist ja, er was dus een meisje bij een jongen in de kamer en dat zou hij even snel afhandelen. Zonder nog verder naar het gesprek te luisteren gooide hij hard de deur open, maar hield hem op tijd tegen voordat hij tegen de muur aan zou knallen en scheen in de gezichten van de twee kinderen met zijn felle zaklamp. ''Wat moet dit betekenen?'' Zei hij best kwaad en zijn neutrale blik veranderde nu naar best bozig. Zijn zaklamp nam hij over naar zijn linkerhand en liep naar het meisje toe. Meteen greep hij haar bij haar pols, waar zich een wit bandje bevond met de informatie die hij nodig had. ''Je weet dat dit niet mag, 000 000 0050. En dit zal ernstige gevolgen voor je hebben, meekomen.'' Siste hij ijskoud tegen haar, zonder een blik naar de jongen te werpen. Wanneer hij haar vast gegrepen had, liet hij echter ook niet meer los en verstevigde zijn greep alleen maar. Toen draaide hij zijn hoofd een kwartslag om en keek pissed off naar de jongen. ''Je weet van de regels, jongen.'' Vervolgens liet hij zijn zaklamp nog door de kamer gaan en merkte toen zijn kamergenoot op, die nog steeds lag te ronken. Die had waarschijnlijk niets met de zaak te maken. Hij zou hem later wel overhoren, wanneer hij wakker was geworden. Gelijk keek hij de jongen weer aan. ''Jij gaat ook mee.'' Nu konden ze het allebei wel shaken, vond hij zelf. Ethan was niet zo gauw boos te krijgen, maar nu was het menens. Hij douwde zijn zaklamp in zijn broekzak, waardoor de kop naar boven stak en het plafond belichtte en pakte de jongen ook bij zijn pols vast waar het bandje omheen gesloten zat. Als ze iets zouden flikken op dit moment, zouden ze allebei nog erger de klos zijn dan dat ze al waren. Alles werd op video opgenomen, hij wist precies waar de camera's hingen en zou zo min mogelijk in dode hoeken lopen. Zonder nog wat te zeggen trok hij ze beide mee richting de isoleercellen en gooide slechts alleen de jongen erin. Hij opende de deur van de kamer waar ze in hoorde en smeet haar erin met zo'n kracht dat ze wel om zou vallen, waarna hij gauw genoeg de deur dicht deed en een sleutel erin stak. Die zou er ook voorlopig niet meer uit komen, ze zouden beiden gestrafd worden. ''Code 132 gefikst in de kamer van 000 000 0103.'' Sprak hij door een telefoontje heen en besloot daarna zijn ronde rustig voort te zetten.

Wood nestelde zich tegen Illuna aan. Hij moest nu niet bang zijn om het zich gemakkelijk te maken, in slaap vallen zat er niet in nu. Haar warmte straalde op zijn huid en ook vanbinnen had hij een aangenaam warm gevoel. Hij had niet de behoefte om zijn schild op te trekken. Hij had niet het gevoel dat hij elk moment aangevallen kon worden. Bij haar voelde hij zich veilig, omdat ze precies wist hoe ze zich moest gedragen zodat hij het niet onmogelijk moeilijk kreeg. En hij had ook zijn lessen getrokken uit haar aanval van een paar dagen geleden. Hij besefte dat hij het iets rustiger aan moest doen. Toch kon hij gewoon doen wat hij altijd deed. Daar was hij echt de baas in. Wood-zijn was toevallig een van zijn specialiteiten. "Sneaky like a boss", Reageerde ze lachend, duidelijk iets meer ontspannen dan daarnet. Cayne leek zich van hun lawaai niks aan te trekken, die sliep gewoon nog even hard door. "Tja ik ben gewoon awesome", Schepte ze op. Hij kuchte en keek haar nadenkend aan. De blik in haar ogen vertelde hem dat het niet slim was om er tegenin te gaan. Daarom stak hij opnieuw zijn tong uit en gaf haar toen glimlachend gelijk. "Sure thing." Een stilte daalde over hen neer. Blijkbaar was zij diep in gedachten verzonken. Hij hield de gang in de gaten. Voetstappen kwamen dichterbij maar verwijderden zich toen weer. "Wood, ik heb echt het gevoel dat jij mij hier gered hebt. Zonder jouw liep ik hier nog steeds als een spook rond. Die dag dat jij hier binnenkwam was het eerst in 3 maanden dat ik nog zoveel had gelachen." Zei ze toen zacht. Hij ging met de toppen van zijn vingers over haar arm en sloot zijn ogen. "Ik was zo bang. Zo bang voor wat er me te wachten stond. En toen kwam jij", Zei hij zacht. Hij leunde met zijn hoofd tegen de muur en sloot rustig zijn ogen.

Wood schrok zich dood toen de deur plots met geweld open gebeukt werd. Een fel wit licht scheen in zijn ogen en hij wendde zijn hoofd af. ''Wat moet dit betekenen?'' Hoorde hij de zware stem van een bewaker zeggen. Meteen verstarde hij. Damn. Bewaker. Hoe was dat mogelijk? Hij had niks gehoord. De bewaker kwam meteen naar het bed gelopen en nam Illuna bij de pols. Ze werd bij hem weggetrokken en een kille leegte bleef achter. De bewaker ging flink tegen haar tekeer. Zijn stem klonk ijskoud. "Ea, laat dat", Zei Wood, maar het klonk te zwak. Zijn protest klonk behoorlijk banaal. Hij was bang, alweer. Daarom kromp hij ook in elkaar toen de bewaker zijn blik op hem wierp. Hij zag er razend uit. ''Je weet van de regels, jongen.'' Sprak hij streng. Wood kon alleen maar terugstaren. Hij wist niet wat hij kon doen. De camera's die overal hingen, hielden hen nu waarschijnlijk scherp in de gaten. ''Jij gaat ook mee.'' Besloot de bewaker. Hij nam hem in een ijzersterke greep bij zijn pols. Deze aanraking maakte het alleen maar erger. Wood's ogen werden groot. In een waas werd hij meegesleurd, de gangen door. Hij was zich niet bewust van zijn omgeving, ook niet meer van Illuna. Het enige wat hij nog voelde, was zijn pijnlijk kloppend hart en de ijzeren greep rond zijn pols. Zijn longen begonnen ook pijn te doen en hij begon oppervlakkig te ademen. De krankzinnige lach van zijn aanvaller weerklonk in zijn hoofd. Het maakte hem gek. Het moest er uit. Wood voelde de koude grond van een isoleercel tegen zijn blote armen. Hij kroop naar een hoekje en dook in elkaar. Zijn ogen flitsten heen en weer. De donkere cel was geen plek om hem nu in op te sluiten. Hij was helemaal alleen, maar ook weer niet. Zijn ademhaling ging gejaagd en zijn hart bonkte als een gek. "Well, hier zit je", Hoorde hij een stem spottend zeggen. "Nee. Ga weg. Laat me met rust", Piepte hij bang en hij probeerde nog dieper weg te kruipen. Hij sloeg zijn armen om zijn borst. De bekende gestalte van de junk kwam op hem afgewandeld. In zijn hand had hij een voorwerp. Wood wist maar al te goed wat dat betekende. "Eindelijk", Zei de stem geamuseerd. Toen stortte hij zich vooruit. Een pijnscheut leek door een van de littekens op zijn borst te trekken. Met elke minuut die verstreek leek het alsof een mes steeds dieper zijn borst in werd gejaagd. Een schreeuw ontsnapte uit zijn mond, maar niemand zou hem horen. Daar dienden isoleercellen nu eenmaal voor.

___________________________________________

Met gesloten ogen zat de jongen nog steeds in een hoekje. Hij had het onmogelijk koud en rilde aan een stuk door. Hij hoorde een sleutel in het slot gaan en licht scheen naar binnen. Verdwaasd keek hij omhoog. Twee bewakers kwamen binnen en trokken hem ruw overeind. Verwilderd keek hij om zich heen. Het licht was verblindend en hij wist niet waar hij was. "Rustig", Hoorde hij een vrouwenstem zeggen. Hij werd op de gang van de slaapkamers gedropt. De bewakers liepen weg en hij zakte tegen de muur in elkaar. Drie volle uren had hij er gezeten. En het was nog niet voorbij. Zijn keel leek dicht te zitten en hij leek geen adem te krijgen. Een snik borrelde op uit zijn keel en een traan rolde over zijn kaak naar beneden. Waar had hij dit aan verdiend? Zijn hand ging onder zijn tank top en hij voelde nog een keer aan de littekens. Geen bloed, maar wel pijn. Voetstappen kwamen op hem af. Hij durfde niet eens opkijken...

Illuna voelde zich aangenaam zo dicht bij Wood, het was hetzelfde gevoel dat ze die keer in de sneeuw had gehad ,maar deze keer waren haar kleren niet doorweekt wat dan wel al veel beter voelde. In een zachte beweging voelde ze Woods vingertoppen over haar arm glijden."Ik was zo bang. Zo bang voor wat er me te wachten stond. En toen kwam jij", Zei hij zacht en hij leunde met zij
Hoofd tegen de muur. "Ik ga hier toch nooit meer wegraken dus daar moet je je geen zorgen over te maken"zei ze zacht.
Alles leek zo rustig en aangenaam, daarom schrok Illuna zich ook kapot wanneer de deur van de slaapkamer met een dreun werd opengegooid."Fuck !" Illuna schoot uit reflex recht wanneer een bewaker plots in de deuropening stond en fel met een zaklamp in hun ogen scheen. Verdomme ze had dit kunnen verwachten dacht ze kwaad en ze zag hoe het licht snel dichterbij kwam. Met ijzersterke greep klemde de handen van de bewaker zich om haar pols en trok haar verder weg van Wood.''Je weet dat dit niet mag, 000 000 0050. En dit zal ernstige gevolgen voor je hebben, meekomen.'' Siste hij ijskoud . Illuna kromp ineen wanneer een scherpe steek door haar pols trok, hoe had ze verdomme zo stom kunnen zijn. "Ea, laat dat", hoorde ze Wood zeggen maar het had geen zin meer, ze zaten diep in de nesten. Toen de bawaker ook Wood bij zijn pols greep kreeg Illuna het pas echt. "Waarom moet hij mee hij heeft niks misdaan!" schreeuwe ze kwaad maar angst klonk duidelijk in haar stem en ze wist dat ze geen antwoord zou krijgen. De twee werden aan een hoog tempo door de gang geloodsd, Illuna probeerde Wood te bereiken maar het enige wat ze in zijn ogen kon vinden was pure paniek en angst. Even later stopte de bewaker bij de isoleercellen, maar in plaats van dat Illuna erin werd gesmeten gooide de bewaker Wood erin en nadat hij de deur vluchtig op slot deed trok haar verder door de gangen."Dit is totaal oneerlijk ! Het is verdomme mijn fout waarom moet hij een isoleercel ?" pakte ze kwaad uit tegen de bawaker maar zonder antwoord werd ze ruw in haar eigen slaapkamer gesmeten waar ze hard tegen de grond knalde. Ze hoorde hoe de bewaker de deur op slot draaide en verder stapte." Het is verdomme niet eerlijk" schreeuwde ze kwaad en hard schopte ze tegen haar gesloten deur. Pijn schoot door haar voet maar ze leek het niet te voelen. "Illuna gij Bitch" vloekte ze kwaad tegen zichzelf. Waarom moest Wood gestraft worden voor haar daden ? Ze had nooit naar zijn kamer mogen gaan . Illuna kon maar aan een ding meer denken, Wood had nog nooit eerder in een isoleercel gezeten en na wat zij had gedaan zou hij er wel een tijd zitten. Illuna sloeg haar handen voor haar ogen, schuldgevoel sneed door haar lichaam als messen en ze liet zich neerploffen in haar bed. Zacht draaide ze zich om en begon nadenkend naar het plafond te staren, niet met de intensie om de volgende uren dat ze hier opgesloten zat nog te bewegen.
--—--—--—--—--—--—--—--—--—--—--—
Illuna lag verdoofd op haar bed toen ze een sleutel haar deur hoorde losmaken, meteen schoot ze terug uit haar bed. Drie uur had het geduurd en ze had aan niks anders dan Wood kunnen denken. Zich niet bewust dat ze eigenlijk nog steeds in haar pyjama rondliep en er nu al wel mensen wakker waren liep ze als een gek door de gangen. Het maakte haar niks uit wat anderen van haar dachten, ze moest Wood vinden. uiteindelijk vond ze hem in elkaar gedoken tegen de muur in de gang van zijn slaapkamer. Hij zag er zo gebroken uit, en het was allemaal haar schuld. Met snelle passen stapte ze naar hem toe en liet zich op haar knieën naast hem neervallen. "Sorry, het is allemaal mijn schuld" ze kreeg de woorden amper nog over haar lippen.

Nog steeds was de jongen aan het rillen. Hij sloeg zijn armen weer rond zijn borst en bleef zo zitten. Waarom zat hij verdomme in de gang te janken? De kracht om naar zijn kamer te lopen, had hij niet. Hij vroeg zich af of Cayne door zijn actie ook in de problemen zat. Hopelijk lieten ze hem met rust, hij lag immers te slapen en had niks met de zaak te maken. Wood vroeg zich ook af wat ze met Illuna gedaan hadden. Waarom kon hij nu nooit iets nuttigs doen als het nodig was? Het enige wat hij had kunnen doen, was in de stress schieten en zich helemaal laten meeslepen in het verleden. Elke herinnering was als een naald waar hij zich aan prikte als hij te dicht kwam. Een naald met vergif, dat in zijn hele systeem werd verspreidde. Hij sloot zijn ogen en probeerde de tranen te stoppen. Het lukte hem niet, hij had er gewoon de kracht niet voor. En toch weigerde hij te geloven dat ze hem gebroken hadden. Niet van drie uurtjes isoleercel. Was hij dan zo zwak? Kon hij echt niet meer hebben dan dat? Naast de angst, die nog steeds zijn keel toe kneep, werd hij nu nog kwaad ook. Kwaad op de bewaker die hem had opgesloten, kwaad op zijn ouders, kwaad op de directie van deze clinic, kwaad op Cayne, kwaad op Illuna, maar vooral ook kwaad op zichzelf. De boosheid tegenover Cayne en Illuna smolt vrijwel meteen weer weg. Het enige wat overbleef, was de haat tegenover dit hele instituut.

De voetstappen die dichterbij kwamen, behoorden toe aan de laatste persoon van wie hij wou dat die hem zo zag. Illuna kwam naast hem zitten en bood meteen haar verontschuldigingen aan. Hij durfde nog steeds geen oogcontact maken. Zijn ademhaling ging al iets beter, maar nog steeds niet zoals hij hoorde. Hij trok haar op zijn schoot en begroef zijn gezicht in haar nek. Hopelijk vond ze dat niet erg. Zijn hand vond de hare en zijn vingers verstrengelden zich met de hare. De eerste die het nu waagde om haar van hem weg te trekken, zou het niet overleven. "Ze hebben me nog niet gebroken", Zei hij zacht, wetend dat het niet waar was. Want dat hadden ze wèl gedaan. Hij wou het alleen niet toegeven. Hij zou hen dat plezier niet gunnen. Wood hield zich sterk, zo goed mogelijk, om hen te pesten en om haar gerust te stellen. Dat was het minste wat hij nu kon doen.

Illuna voelde zich zo slecht, schuldgevoel trok haar dieper en dieper naar beneden en hoe langer ze naar Wood bleef kijken hoe erger het werd, zeker wanneer ze tranen op de grond hoorde kapotspatten. Het was allemaal haar schuld, haar schuld, waarom dacht ze nooit na voordat ze iets deed ? Het was gewoon zo oneerlijk ? Ze hadden haar in die isoleercel moeten smijten ,ze was het al wel langer gewoon ze had er al zoveel in gezeten. Haat voor de deze kliniek en hun bewakers die haar hadden aangesproken alsof ze niet eens een naam had, ze was gewoon een van de duizenden nummers van  jongeren die hier opgesloten zaten. Deze plek maakte haar zieker dan ze al was, niemand hier was nog normaal. Die bewakers, ze hadden niet eens moeite genomen om naar een woord enkel woord te luisteren wat ze te zeggen had. Ze hadden haar gewoon brut in haar eigen kamer gegooid en haar daar voor drie uur opgesloten, terwijl ze Wood in een isoleercel hadden gegooid. Kwaad blade Illuna haar vuisten, ze had jaren geniepig het huis uit geslopen, in gebouwen ingebroken en nu werd ze zomaar gepakt ? Dit ging ze niet meer laten gebeuren.
Toen Wood's ademhaling terug in de richting van normaal begon te vertragen trok hij Illuna op zijn schoot. Zacht begroef hij zijn hoofd in haar nek en vlocht zijn vingers samen met de hare. Illuna ontspande zich toen ze terug Wood's zoete geur kon inademen , en het warme gevoel weer terugkwam. Zo dicht mogelijk drukte ze zich tegen hem aan tot ze zijn hart jachtig tegen haar eigen borstkas voelde kloppen. Het maakte Illuna niet uit of er andere patiënten door de gang kwamen en hen bleven aankijken ,het maakte haar niet uit of er terug bewakers zouden aankomen. Ze konden haar zo lang in isoleercellen opsluiten als ze wilden, Wood konden ze niet meer van haar afpakken. "Ze hebben me nog niet gebroken", hoorde ze Wood zacht zeggen en Illuna kneep zacht in zijn handen. Ze wist dat het niet helemaal waar was maar het maakte niks uit. "Ze gaan ons hier niet kappot krijgen" fluisterde ze zacht terug in zijn oor. Dit was het nu, twee tieners nog steeds in slaapkledij in elkaar genesteld tegen een muur."Ik had beter moeten nadenken" verontschuldigde Illuna zich nog een keer en zacht trok ze zich een beetje naar achteren zodat ze Wood kon aankijken,"Ik kon het gewoon niet laten om je te komen zoeken, het zal niet meer gebeuren ,dat beloof ik" Illuna probeerde een scheve grijns op haar gezicht te krijgen ookal was het nogal brak , ze wouw gewoon Wood zover krijgen dat hij ook terug zou lachen.

Het deed goed dat hij terug bij haar was. Zijn hart bonkte nog steeds te snel, maar zijn ademhaling ging al minder huiverig. Ze klampte zich stevig aan hem vast, en dat vond hij absoluut niet erg. Verschillende patiënten liepen voorbij, maar hij negeerde ze. Hij was blij dat hij steun kon vinden bij iemand die speciaal was voor hem. Hij zag het eerlijk gezegd nog niet gebeuren dat Cayne bij hem op schoot zou kruipen. Dat zou vast hilarisch zijn. In een normale situatie zou hij hier om gelachen hebben, nu kon er amper een glimlachje af. Wood had heel even tijd nodig om terug zichzelf te worden. Na een tijdje stil gezeten te hebben, was hij volledig gekalmeerd. En hij had voor zichzelf besloten dat hij zich niet kapot zou laten maken. Illuna bevestigde dit ook nog een keer. "Ze gaan ons hier niet kapot krijgen", Fluisterde ze. Hij knikte en een klein glimlachje kwam om zijn lippen. Met haar zo dicht bij hem, voelde hij zich altijd goed. De aangename warmte die hij voelde als ze hem aanraakte, had de koude van de nacht verdreven. Hij was gestopt met rillen. "Ik had beter moeten nadenken", Begon ze, nogmaals haar excuses aanbiedend. "Ik kon het gewoon niet laten om je te komen zoeken, het zal niet meer gebeuren, dat beloof ik." De scheve grijns op haar gezicht veroorzaakte een klein glimlachje bij hem. "Het is niet alleen jou schuld. Ik had moeten vechten, maar dat lukte me niet", Zei hij, met spijt in zijn stem. Toen duwde hij haar zachtjes van zich af. Hij stond op en trok haar overeind. "Terug naar waar we gestopt zijn?" Vroeg hij speels. Hij sloeg zijn arm rond haar heup en nam haar mee naar zijn kamer.

Hij duwde de deur open, zich voorbereidend op... Iets. Een bewaker die hen stond op te wachten ofzo. Gelukkig was er niemand. Zelfs Cayne was hem gepeerd. "Wacht hier heel even", Zei hij glimlachend en hij dook de badkamer in. Snel gooide hij wat koud water in zijn gezicht en boende hij zijn bovenlijf. Verfrist liep hij de kamer terug in. Zonder T-shirt. "Oeps, vergeten", Grinnikte hij toen hij haar blik ving. Niet dat ze het erg zou vinden. Ach ja, f'ck it. Hij ging op zijn bed zitten, met zijn rug tegen de muur, zoals een paar uur geleden. Hij was zich ook bewust dat z'n littekens goed te zien waren nu, maar dat kon hem niks schelen. Hij vertrouwde haar, hij wist dat ze hem niet zou uitlachen. En hijzelf had ze vaak genoeg gezien. In het begin was het heel confronterend geweest, maar nu stelde het hem gerust. Als hij een aanval had gehad, was het eerste wat hij controleerde de littekens. Het feit dat er geen bloed was, was altijd de eerste stap naar kalmeren. Hij grinnikte toen de lyrics van een lied in zijn hoofd schoten. Zachtjes begon hij te zingen, om de aandacht van mogelijke gangmensen niet te trekken.

"Lately, you got me crazy,
stop hesitating.
You're so amazing
Babe, don't keep me waiting
Got my heart racing,
just gonna say it..."

I love you.

Eindelijk zag ze ook terug een lach op Wood's gezicht verschijnen, "Het is niet alleen jou schuld. Ik had moeten vechten, maar dat lukte me niet", Zei hij met spijt in zijn stem. Zacht duwde hij Illuna van zich af en trok haar overeind. "Terug naar waar we gestopt zijn?" Vroeg hij speels en hij sloeg zijn arm rond haar heup en trok haar mee naar zijn kamer. Eenmaal terug binnen zag Illuna opgelucht dat zijn kamergenoot er niet meer was, zou hij iets gemerkt hebben van wat er deze ochtend was gebeurd ? Overdag was het toegestaan om in andere slaapkamers te zitten dus nu konden bewakers hen niets meer maken."Wacht hier heel even", Zei wood glimlachend en hij verdween in de badkamer . Illuna liet zich al zacht neerploffen op Wood's bed en bleef even languit liggen en staarde naar het plafond. Vandaag leek al zo lang te duren ookal begon het nu pas voor de meesten. Zacht tilde ze haar hoofd op toen ze Wood terug de kamer hoorde binnen komen, ze was te lui om helemaal terug recht te gaan zitten. Toch moest ze lachen toen ze hem zo zonder T-shirt aantrof. Oeps, vergeten", Grinnikte hij maar hij bleek geen aangestalten te maken om er nog iets aan te doen."Daar heb ik totaal geen problemen mee hoor" lachte Illuna terwijl haar ogen over zijn gespierde bovenlijf gleden, enkele littekens liepen zigzag over zijn buik maar Illuna schrok er al niet meer van.Snel rolde ze op op haar buik en zette zich recht zodat Wood ook plaats had om te gaan zitten. Hij kwam naast haar zitten en leunde tegen de muur net als hij een paar uur geleden ookal hadden gedaan. Zacht liet Illuna zich weer tegen hem zakken en liet haar hoofd op zijn schouder rusten. Zacht hoorde ze hoe Wood begon te zingen. "Lately, you got me crazy, stop hesitating.You're so amazing. Babe, don't keep me waiting.Got my heart racing, just gonna say it..." Illuna begon spontaan nog harder te grijnzen en vond snel Wood's hand en vlocht zacht haar vingers weer in de zijne. "I love you." Illuna's hart sloeg een keer over. Nog nooit had iemand zo tegen haar gedaan.Ze wist zeker dat Wood speciaal was voor haar, en zij ook voor hem. Zacht drukte Illuna zich recht en liet zich op Wood's schoot glijden en sloeg haar armen rond zijn nek. Alles rond haar leek niet meer van belang te zijn, alles wat er ooit met haar gebeurd was, alle fouten die ze ooit had gemaakt, het was allemaal niet meer belangrijk, alleen Wood was nog belangrijk voor haar."Dan is het wederzijds ?" grinnikte ze lief terwijl ze speels haar voorhoofd tegen het zijne duwde. Even kwam het idee in haar op dat ze dit misschien niet zou kunnen, dat ze weer dicht zou klappen of een aanval zou krijgen. Maar dat was het laatste waar ze zich nu zorgen over wilde maken.

Fuck I fail in romantic parts

Eigenlijk vroeg hij er wel om. Hij zag hoe ze naar hem keek, op een niet echt gezonde manier. Maar het was zijn eigen schuld, togg? Hij had het wel verwacht. T-shirtloos de kamer in lopen, was vragen om aandacht. Stiekem was hij wel een aandachtskindje, of niet? Hij vond het best grappig hoe ze meteen een heel stuk vrolijker keek. "Daar heb ik totaal geen problemen mee hoor", Zei ze, zoals hij had voorspeld. Hij grijnsde scheef naar haar. "Weet ik, babe", Plaagde hij. Ze kwam naast hem zitten van zodra hij op het bed was gaan zitten. Haar hoofd rustte op zijn schouder en haar lange haar kriebelde op zijn arm. Wood, die heel erg veel van muziek hield en zelf ook wel graag zong of rapte, begon opnieuw zachtjes te zingen. Gelukkig was zijn stem redelijk vast. Haar grijns werd groter en haar vingers verstrengelden zich met de zijne. Ze kroop opnieuw bij hem op schoot en sloeg haar armen om zijn nek. Hij legde een arm rond haar middel en legde de ander teder op haar gezicht. Ze duwde haar voorhoofd tegen de zijne en hij gniffelde even. Haar adem blies tegen zijn gezicht aan. Whut, wou ze hem gek maken ofzo? Wood wou niet rushen. De laatste keer was dat uitgedraaid op een aanval van haar kant. Dat kon hij haar niet aandoen. Dat kon hij gewoon echt niet maken. Daarom hield hij zich stil en onderdrukte de neiging om zijn lippen op de hare te drukken.

"Dan is het wederzijds?" Zei ze, en hij voelde zich spontaan vrolijk worden. Hij begon zachtjes te neuriën en zong toen nog een beetje verder.
"I don't care if they look at me funny
Babe, you're the only one for me
I just gotta shout it out, shout it out
I don't care if you think I'm insane
Took one look at your face
You took my breath away
Running out of words to say.."
Hij trok haar nog wat dichter tegen zich aan en legde zijn hoofd in haar nek, haar geur lichtjes opsnuivend. Damn, wat voelde dit fijn. Gelukkig was dit wèl legaal. Niemand kon hen nu uit elkaar halen. Oke, misschien waren ze net iets te intiem bezig, maar ze waren nog jong. Dat was normaal voor de leeftijd. Dat begrepen ze hier vast ook wel. Anders moesten ze echt op bijscholing ofzo..

Illuna's hart ging als een gek tekeer en een permanente lach speelde op haar lippen . Wood's hand rustte teder op haar wang terwijl hij zijn andere arm om haar middel sloeg . Nog nooit had Illuna zich zo zorgeloos gevoeld en ze wilde dat hij haar nooit meer zou loslaten. Even gniffelde  Wood  toen Illuna zo dicht kwam en haar voorhoofd tegen het zijne duwde. Uitdagend lachtte ze terug,  even voelde alles raar aan in Illuna's hoofd. Nooit was ze echt een sociaal persoon geweest, maar als ze niet die ene dag random bij Wood was gaan zitten zou ze hier ook niet zo dicht bij hem zitten. Meestal freakte ze al wanneer ze te lang met iemand omging maar nu was alles anders. Ookal lag alles overoop in haar hoofd ,ze had zich volledig onder controle, ze wist dat het door hem kwam ookal maakte hij haar gek.
Zacht begon Wood verder te zingen."I don't care if they look at me funny.Babe, you're the only one for me.I just gotta shout it out, shout it out.I don't care if you think I'm insane.Took one look at your face.You took my breath away.Running out of words to say..".Nog dichter trok hij haar tegen zich aan en legde zacht zijn hoofd in haar nek. Even giechelde Illuna, een tintelend gevoel trok door haar lichaam als elektriciteit en maakte haar hoofd licht."Nog nooit heeft iemand ooit liedjes voor mij gezongen, jij moet dan wel echt gek zijn op mij ?" lachte ze en ze keek terug lief in Wood's ogen ."You drive me insane, you know" fluisterde ze speels terwijl hun gezichten weer zo dicht bij elkaar waren dat haar neus de zijne raakte. Haar hart sloeg weer een tel over toen ze deed wat ze nooit verwacht had, maar alles leek rond haar te verdwijnen wanneer ze zacht haar lippen op die van Wood drukte. De elektrice tinteling kwam terug maar harder en bracht haar ik een soort van trance, Het maakte haar niet meer uit waar ze was, wie ze was en hoe hard ze haar leven an had verprutst. Door hem leken al haar problemen in rook op te gaan.
Le kiss~

Normaal gezien kon hij het echt niet hebben als iemand hem aanraakte. Het gaf hem een vreemd gevoel vanbinnen. Zijn angst kwam dan terug, ook al was die aanraking niet slecht bedoeld. Een vriendschappelijk klopje op zijn arm kon hij al moeilijk hebben. Daarom wist hij dat zijn gevoelens voor Illuna oprecht en speciaal waren. Wood kon het van haar wel verdragen. Hij was nog niet door het lint gegaan met haar in de buurt. Hij had nog geen angst gevoeld toen ze zijn hand vast had. Zelfs nu ze met haar voorhoofd tegen het zijne zat, voelde hij zich absoluut niet bedreigd. Ze had een kalme uitstraling, wat hem echt hielp om zijn angst en stress onder controle te houden. Hij vond het fijn om in haar buurt te zijn, en dat liet hij duidelijk merken. Hij zong niet vaak. Hij zong alleen voor zijn broer als die niet kon slapen. Soms zong hij voor zichzelf, maar bijna nooit voor anderen. Deze keer zong hij bijna alles wat in hem opkwam. Wood was niet zo goed met woorden. Hij vond het moeilijk om zichzelf uit te drukken als het om diepere emoties ging. Met zingen ging het veel beter. En op deze manier liet hij Illuna ook weten wat hij voor haar voelde. Het had duidelijk een gunstig effect. Ze giechelde toen hij zijn hoofd in haar nek legde. Haar stem zorgde ervoor dat hij opkeek. "You drive me insane, you know", Zei ze speels. Hij keek uitdagend in haar ogen. Een speels glimlachje stond om zijn lippen.

Omdat hij niet wou dat hij haar een aanval bezorgde, hield hij zich stil. Hij hoopte dat zij de move zou maken, maar hij kon het niet voorspellen. En wat was hij blij toen hij haar lippen op de zijne voelde. Een aangenaam warme rilling trok door elke zenuw die in zijn lijf zat. Zijn hart begon iets sneller te kloppen. Zijn hand gleed door haar lange haar en hij sloot zijn ogen. De rest van de wereld leek te vervagen. Er was enkel nog Illuna en hij, en daar kon hij perfect mee leven. Voorzichtig trok hij zich iets terug. Hij opende zijn ogen en zocht haar blik. "Damn babe, you're like a drug to me", Fluisterde hij lachend en hij drukte nog even kort zijn lippen in haar nek. Nu maar hopen dat Cayne hen niet kwam vereren met een bezoekje. Stiekem zou hij hem meteen terug buitenschoppen, ook al was dit evengoed zijn kamer.

Illuna voelde hoe de warme elektrische prikkel door haar lichaam bleef trekken, alsof ze in brand stond maar niet op een pijnlijke manier .Wood had blijkbaar geen bezwaar gehad tegen haar kus nu ze voelde dat hij haar warm beantwoorde en ze zijn handen door haar lange witte haar voelde gaan. Zacht verstrakte ze haar greep rond zijn nek nog een beetje waardoor ze zichzelf een wat omhoogtrok en wat groter kon zitten tegenover Wood die altijd toch veel groter dan haar bleek te zijn. 
Eigenlijk had Illuna niet echt nagedacgt voor ze had gehandeld, het was een reflex geweest dat ze gewoonweg niet langer had kunnen onderdrukken, er was misschien een kans geweest dat Wood zou flippen . Maar Illuna wist dat hij sterker was dan haar , zeker wanneer ze al zacht haar grip rond haar controle voelde wegglippen. Na een tijdje trok Wood voorzichtig een beetje terug naar achter en zocht haar blik, maar Illuna kon alleen maar in trance voor zich uit blijven staren met een overgrote grijns op haar lippen.  "Damn babe, you're like a drug to me", fluisterde Wood lachend en hij drukte zacht zijn lippen nog even in Illuna's nek waardoor ze meteen weer begon te giegelen en ze zacht een beetje opzijtrok. Haar nek was altijd haar zwakke plek geweest, elke aanraking kietelde daar verschrikkelijk. Lief keek ze Wood aan, ze wou iets terugzeggen maar ze kon even geen woorden meer vinden. Plots voelde ze een bekend misselijkmakend gevoel terug vaag door haar buik trekken, misschien had ze zichzelf toch een beetje overschat. "Shit" vloekte ze zacht binnesmonds en zo snel als ze kon drukte ze zich van Wood af en viel hard neer op het andere deel van het bed. Stil bleef ze op haar rug liggen en ademde zwaar in en uit. Snel drukte ze even haar handen tegen haar hoofd, ze negeerde de stemmen die in haar hoofd door elkaar begonnen te schreeuwen, ze konden haar niets meer maken, zeker niet nu ze Wood hier bij haar had, zeker niet na wat er net gebeurd was. Opgelucht zuchtte ze zacht toen ze het gevoel weg voelde trekken en de stemmen uitdeinden tot vaag geroezemoes om daarop zacht te verdwijnen. Pas toen ze zeker wist dat ze haar controle terug had durfde ze pas terug iets te zeggen. "Jij maakt mij echt gek ik zweer het je !" zei ze een beetje verwijtend terwijl ze plagend met haar voet in zijn zij porde ,sinds ze zo ver was beland toen ze van hem af sprong was dat dat dichtste was wat ze van hem kon breiken. "Het is inorde ,ik ga je niet opeten." zei ze terwijl ze zich zacht terug recht zette, ookal bleef ze nog even aan de andere kant van het bed zitten." ik had mezelf misschien een klein ,klein beetje overschat" gaf ze verslagen toe en ze keek hem een beetje twijfelachtig aan. Illuna had nog een lange weg te gaan... Waarom kon ze zich nooit onder controle houden ? Nu had ze dit prachtig moment vast weer verpest ? Tja, dingen verpesten en ruineren was altijd een van haar specialiteiten geweest. 

Het voelde zo goed. Voor het eerst moest hij zich geen zorgen maken dat de aanvaller hem nog zou achtervolgen. Ze leek alle gedachten aan die nacht te blokkeren. Haar aanraking liet een hele stroom elektriciteit door zijn lichaam stromen. Het leek overal te zijn, maar het deed geen pijn. Het maakte hem vrolijk en hij voelde zich goed. Ze glimlachte lief toen hij haar in haar nek kriebelde. Tot ze zich plots van hem afduwde en op het andere deel van het bed ging liggen. Ze krulde zich op en drukte haar handen tegen haar hoofd aan. Wood zat verbaasd naar haar te kijken, tot hij doorhad dat ze een aanval had. Hij wist niet wat hij moest doen. Hij wist zelfs niet wat ze nu moest doormaken. Het feit dat ze van hem weg gesprongen was, besloot hij dat het geen goed idee was om haar terug bij zich te trekken. De laatste keer, toen ze samen in de sneeuw gaan wandelen waren, was ze agressief beginnen doen tegen hem. Dat had bij hem ook een aanval uitgelokt. Fantastisch. Ze maakten elkaar letterlijk gek. Er moest een oplossing zijn. Hij wou haar niet elke keer een aanval in sleuren als hij te lang dicht bij haar was. Ze moesten toch een manier kunnen vinden om hun relatie in stand te houden zonder dat ze beiden elk moment bang moesten zijn voor een aanval.

"Jij maakt mij echt gek ik zweer het je!" Zei ze, een tikkeltje verwijtend. Hij keek haar met spijt in zijn ogen aan. Damn. Waarom? Hij voelde haar voet in zijn zij porren. Wood sloeg zijn armen om zijn borst heen en wiegde zichzelf heen en weer. Een typisch instellingskindje, dat was hij. "Het is inorde, ik ga je niet opeten." Zei ze, in een poging om hem gerust te stellen. Het hielp niet echt, ook al kon hij niet anders dan haar vertrouwen. En dan nog. Hij was liever dood dan dat hij de rest van zijn tijd zonder haar moest doorbrengen. Ze ging rechtop zitten, maar ze bleef op het andere deel van het bed zitten. "Ik had mezelf misschien een klein, klein beetje overschat." Zei ze. Zijn hand gleed naar een van zijn littekens op zijn buik. In gedachten verzonken wreef hij er over. “We moeten er over praten”, Zei hij plots, uit het niets. Hij wist niet hoe lang hij stil was geweest. “Ik weet dat het misschien geen goed idee is,” Gaf hij aarzelend toe. “Maar we kunnen niet anders. Vertel me… Wat deed ik mis?”

Illuna zag dat Wood zich zorgen maakte, zeker toen hij haar zo met spijt in zijn ogen aankeek, alsof het zijn fout was. Echt gerustgesteld zag hij er allesinds niet uit toen hij zijn armen om zich heen sloeg en later in gedachten verzonken over de kartelige littekens op zijn buik begon te wrijven. Illuna kon niks anders dan zich opnieuw afvragen wat er met hem gebeurt zou kunnen zijn, en wie hem ooit zoiets had aangedaan. Ze wilde eigenlijk gewoon alles van hem weten, als een doelloze stalker. Maar ze zouden nog zeeën van tijd hebben om te praten, niet?
Stil wachtte ze af tot hij zou reageren ,maar er bleef een tijdje een stilte over de slaapkamer hangen.“We moeten erover praten”, Klonk het opeens uit het niets.“Ik weet dat het misschien geen goed idee is,” Gaf Wood aarzelend toe. “Maar we kunnen niet anders. Vertel me… Wat deed ik mis?” Illuna verstarde even, ze wouw hem zeggen dat het totaal niet zijn schuld was, maar hoe moest ze uitleggen wat er wel was foutgegaan? "He..het, Je...moet niet denken dat het jouw schuld is. Jij hebt niets verkeerd gedaan"begon ze aarzelend en ze probeerde hem niet rechtstreeks aan te kijken. Kon ze hier wel over praten, kon ze Wood vertellen wat ze had gedaan, waardoor ze hier zat ? Ookal vertrouwde Illuna hem meer dan zichzelf, ze wist niet hoe hij zou reageren wanneer ze hem de waarheid zou zeggen. Damn, waarom kon ze het hem het niet gewoon vertellen ? Maar praten over haar problemen en vroeger was altijd moeilijk voor haar geweest. "Het is gewoon, als ik nogal hoge emoties krijg wordt het soms gewoon een beetje te veel en loopt het wat uit de hand... Dan slaagt er iets om in mijn hoofd en.. Ja ,ik kan het gevoel niet uitleggen, alsof er duizenden mensen op je staan te schreeuwen en je aan te moedigen om iedereen waar je om geeft kappot te gaan maken." probeerde ze uit te leggen op een spijtige toon. "Het is gewoon nu... Ik heb al heel lang niet meer zo'n achtbaan van gevoelens meegemaakt, toen jij hier nog niet was was hier weinig om mij zo af te leiden"zei ze zacht en ze voelde kleur door haar wangen trekken wanneer ze terug dacht aan wat ze aan het doen waren nog voor ze flipte, dat was afleiding die ze al lang niet meer gekend had. Twijfelachtig haalde ze snel even haar hand door haar nog steeds warrige, witte haar. Waarom deed ze nu zo belachelijk? Ze wist dat ze Wood kon vertellen wat er gebeurd was zonder dat hij haar zou gaan verwijten of schreeuwend wegrennen ofzo ?, ze hoopte dat ze zich zorgen aan het maken was om niets. Uiteindelijk nam ze een keuze."Ik weet niet of je echt wilt weten waarom ik hier zit, ookal maakt het toch niet zoveel meer uit. Misschien heb je gelijk, en is het veter dat ik er eindelijk met iemand over praat?" zei ze droogjes terwijl ze zich zacht liet neervallen op haar rug waarbij ze haar hoofd op Woods schoot liet rusten, haar benen een beetje optrok en zo bleef liggen. Nu ze haar controle volledig terug had ,had het geen zin meer om aan de andere kant te blijven zitten."Het komt erop neer dat ik lang geleden al doorsloeg, omdat ik nooit iemand in mijn kinderjaren heb gehad die er echt voor me was. Ik kwam op straat terecht, deed verschrikkelijke dingen. Het ging steeds maar van kwaad naar erger, tot ik zelfs probeerde om mijn eigen ouders om te brengen." begon ze vorzichtig met haar verhaal en ze probeerde zo neutraal mogelijk over te komen terwijl angst en onzekerheid als ijswater door haar aderen stroomden wanneer ze aan die momenten terugdacht. "Ik faalde...ik kon het niet...ookal wouw ik op dat moment niets liever dan ze kappot maken, ze kappot maken omdat ze me altijd hebben uitgesloten en nooit maar een moment aan mij hebben gedacht. Ze keken op mij neer alsof ik gewoon nutteloos in hun leven was geplaats."Illuna's schild brak, en een traan rolde geruisloos over haar wang naar beneden en meerdere volgden. Ze durfde Wood niet meer aankijken, ze bleef gewoon roerloos naar het grijze plafond staren. "Ik wil geen monster meer zijn" fluisterde ze zacht," En daarom sloten ze me hier op" 

Wow eens een ongeveer lange post kunnen schrijven c:

Met alle kracht die hij nog in zich had, probeerde hij de zwarte gedachten weg te duwen. Hij probeerde niet terug te denken aan die ochtend en hij probeerde niet terug te denken aan die warme lentenacht. Het feit dat hij geen shirt aan had, hielp hem niet echt vooruit. Telkens opnieuw gingen zijn handen automatisch naar een van de 14 littekens, die zich over zijn hele bovenlijf verspreid hadden. Waarom hij het deed, wist hij niet. Om zich ervan te overtuigen dat ze geheeld waren? Zodat hij zichzelf kon overtuigen dat zijn binnenkant ook geheeld zou worden? Dat het allemaal een spoor zou nalaten, maar dat het wel weg zou gaan. Dat het uiteindelijk geen pijn meer zou doen. Hij sloot zijn ogen, luisterend naar zijn ademhaling en die van Illuna. Het was zo stil dat hij elke beweging die ze maakte onmiddellijk hoorde. Zijn ademhaling ging ook wat sneller dan daarnet. Nu mocht hij niet in paniek raken. Dat kon hij niet aan, niet nog een keer. Daarom besloot hij om de stilte te verbreken, zodat hij er niet mee geconfronteerd werd. Hij sloeg zijn hand om zijn pols heen en kneep zo hard zijn vuist dicht dat zijn knokkels wit zagen. Met zijn hoofd tegen de muur geleund keek hij Illuna met een scheef hoofd aan. Hij probeerde geruststellend te glimlachen. Damn, hoe vaak hadden psychiaters zo tegen hem gepraat? Te vaak. En het had nooit iets uitgemaakt. Hij had zich nooit beter gevoeld. Maar nu was het anders. Hij hield van haar, met heel zijn hart, en hij wou alleen maar het beste voor haar. Het deed hem pijn dat ze even verstarde en moeilijk keek. Hij deed haar pijn, omdat hij vroeg naar iets wat zo diep zat dat het hem eigenlijk niks aan ging. Het was haar geheim. Had hij het recht wel om ernaar te vragen?

En toch vertelde ze het. Hij wist niet hoeveel details ze achterwege liet. Halverwege haar verhaal ging ze liggen en legde ze haar hoofd op zijn schoot. Hij speelde met de plukken van haar haar terwijl hij luisterde. Hij voelde haar lichaam zachtjes schokken en toen hij naar beneden keek, zag hij dat ze huilde. Voorzichtig veegde hij zacht haar wangen droog. De tranen schoten hem zelf in de ogen, puur om het feit dat hij het haatte dat ze ongelukkig was. Dit verdiende ze niet. "Ik wil geen monster meer zijn," Beëindigde ze haar verhaal. "En daarom sloten ze me hier op." Ze ontweek zijn blik, starend naar het grijze plafond van de kamer. Hij kon niet zo snel de woorden vinden om haar te troosten. "Mij kan het niks schelen wat je in je verleden hebt gedaan. Je bent hier, nu, bij mij. Voor mij ben je geen monster. Wat er ook in je hoofd omgaat, ik hou van je, no matter what", Zei hij, bijna dwingend. "Als er iets is dat ik kan doen, zeg het. Niet bang zijn om mij te kwetsen. Niet bang zijn om het te vragen", Ging hij verder. Hij zocht haar blik en ondanks dat ze die probeerde te ontwijken, keek hij haar heel even strak aan. Toen verzachtte hij zijn blik een beetje. "Beloof je dat?"

Tranen bleven in een snel
tempo over haar wangen stromen, maar ze deed niet eens de moeite om ze tegen te houden. Het deed gewoon pijn om keer op keer te beseffen dat ze niet normaal meer was, dat ze een persoon was geworden die te gevaarlijk werd voor de mensen om haar heen. Dit was de eerste keer in haar hele plaatsing dat ze haar verhaal aan iemand had durven vertellen, en de eerste keer dat ze er terug zo levendig aan had teruggedacht. Het voelde alsof alle wonden vanbinnen weer opengereten waren, maar ergens had het haar toch een geruststellend gevoel gegeven om het aan Wood te vertellen, alsof er dan toch een beetje last van haar schouders was gevallen.Nu zou ze pas echt zeker weten dat ze hem echt volledig met zichzelf kon vertrouwen ,en dat hij haar nu zou kunnen begrijpen. Elke keer dat ze een aanval kreeg zou  hij nu weten wat er echt in haar omging, het misselijkmakende gevoel dat haar vanbinnenuit uiteen probeerde te scheuren. Nog steeds staarde ze doelloos naar het plafond en even viel er weer een stilte over de kamer.

Illuna dacht dat ze het voorgoed verpest had en Wood haar in enkele seconden van zich af zou duwen en wegrennen ofzo. Maar plots voelde ze hoe zijn warme handen geruststellend haar tranen weg veegde. "Mij kan het niks schelen wat je in je verleden hebt gedaan. Je bent hier, nu, bij mij. Voor mij ben je geen monster. Wat er ook in je hoofd omgaat, ik hou van je, no matter what", Zei hij troostend en zelfs een beetje dwingend, alsof hij het echt in haar wouw laten doordringen. "Als er iets is dat ik kan doen, zeg het. Niet bang zijn om mij te kwetsen. Niet bang zijn om het te vragen", vervolgde hij en hij zocht haar blik op en keek haar even strak aan."Beloof je dat?"vroeg hij en zijn blik verzachtte al terug. Een waterachtige glimlach verscheen op Illuna's lippen terwijl ze zich recht zette en haar armen rond Wood sloeg en zich strak aan hem vastklemde en haar ogen even sloot. Illuna wist even niets meer te zeggen, alles leek even zo vreemd. Alsof een persoon als Wood bijna te mooi zou zijn om te betaan, hij begreep haar, hij hield van haar, en zij ook van hem. Wat nieuw aanvoelde voor haar sinds ze het gevoel had dat nooit iemand echt om haar had gegeven. Ze hield hem zo strak vast dat haar armen er pijn van deden maar niets in haar dacht er aan om haar greep maar het minste te verslappen, ze was gewoon even bang dat hij in stof zou opgaan en dit alles een halicunatie was geweest, een verzinsel van haar hoofd. Maar zijn geur, zijn ademhaling , zijn hartslag, de warmte van zijn lichaam tegen het hare, alles was aanwezig en kondigde aan dat hij er echt was. "Ik beloof het" fluisterde ze terwijl ze hem terug aankeek en een grijns op haar gezicht speelde. "Maar het enige wat je nu voor mij kan doen is gewoon hier zijn, bij mij, en mij gewoon nooit meer loslaten"ging ze verder wanneer ze haar gezicht weer dichter bij het zijne bracht."Cuz I love you too" fluisterde ze lief en zacht drukte ze even snel haar lippen op de zijne. "Je had dan toch gelijk, het is beter om erover te praten. En ik zeg niet dat het nu moet, maar ooit zul je mij toch ook moeten vertellen waarom jij hier steekt. Ookal zal het pijnlijk zijn."zei ze voorzichtig. Ze wilde hem niet dwingen, maar toch kon ze niet anders dan zijn verhaal ook willen weten .