the silence ^^

Mikaela stapte naar ergens waar het rustig was, en waar ze nog niet zo echt vaak is geweest, het schoot in haar hoofd 'het prieel' daar was ze nog niet zo heel vaak naartoe gegaan. Met haar zwarte elektrice gitaar in haar handen stapte ze daar naar toe. De wind die duidelijk maakte dat ze buiten was voelde goed tegen haar gezicht aan. Het woelde door haar haren en zorgden ervoor dat ze nogal warrig lagen. Het voelde goed die koude lucht tegen haar veel te warme huid. Ze had het binnen gewoon weg veel te warm gehad, daarom was ze met haar gitaar naar buiten gegaan waar het rustig was, dat ze op haar gemak is. En niet zo heel vaak gestoort zou zijn. Ok als er iemand toevallig zou langs komen zou dat natuurlijk ook weer niet een ramp. Met een lenig gebaar veegde ze verschillende plukjes haar uit haar gezicht vandaan en stapte naar het Prieel.
Het was er mooi en de kalmte was er te voelen. Dit was een goeie plek om even tot jezelf te komen. Daarom is ze natuurlijk ook naar hier gaan. Een plek waar er verschillende jongeren zit...daar had ze momenteel niet echt nood aan.
De rust doet Mikaela ook altijd goed vooral als ze met rust moet gelaten worden. Even zuchtte ze zwaar. Haar voeten stapten nogal sloompjes op te trappen en met een zware plof belande ze op het bankje terecht en even liet ze haar zilver kleurige ogen naar de omgeving kijken. Het was er stil. En dat vond Mikaela goed genoeg. Dus ze legde haar gitaar op haar schoot en nam te verkreukelde blaadjes op de grond en zette juist op het randje ervan haar voeten erop zodat die niet zouden wegkunnen vliegen, met de wind en bladeren weet je maar nooit. Ze zijn zo licht dat die met het minste windje al wet zouden vliegen. Natuurlijk weet Mikaela ook dat het hier een romantische plek is, maar dat kon haar niets schelen, ze was hier alleen maar omdat het hier lekker stil was, als je het geruis van de planten en bomen niet mee telde natuurlijk.
Mikaela zorgde er vlug nog even voor dat de snaren juist stonden, gewoon zodat het niet oppeens helemaal uit de noot zou spelen. Toen het na een tijdje eindelijk is gevonden om te preciese noten te kunnen spelen verplaatste ze zich lichtjes zodat ze wat comfortbaler zou zitten plaatste toen haar vinger op de juiste snaren en begon lichtjes te spelen en nam toen het erbij geschreven tekst naast haar en begon stilltejes op de maat te zingen. Genietend sloot ze haar ogen. Maar omdat ze nog redelijk stil speelde hoorde ze voetstappen die al veel te dicht bij waren. Snel raapte ze al haar blaadjes op, legde haar gitaar naast haar maar hield het stevig in haar handen vast, zelfs zo hard dat haar knokkels stillaan wit werden. Maar op dat moment lette ze daar zelfs helemaal niet op. Met haar zilver kleurige ogen keek ze strak naar de jongen die ze op haar zag afkomen."hallo" sprak ze lichtjes vrolijk ookal klampte ze haar rechter hand nog steeds aan haar gitaar. Het was veel te kostbaar voor haar. Mikaela zou er alles voor doen om die gitaar bij zich te houden. Echt alles, als ze er iemand zou moeten voor slaan zou ze dat zeker zonder te aarzelen echt doen.

Eigenlijk moest hij nog twee dagen binnen blijven, maar hij trok het niet meer. Hij wou frisse lucht hebben, hij moest kunnen bewegen, kunnen rennen, springen. Als hij die verdomde energie maar kwijt kon, hij trok het gewoon niet meer. Het was alsof zijn hoofd ieder moment kon exploderen. Maar dat kon die eikels kennelijk niks schelen, ze begrepen niet dat hij er niet tegen kon binnen opgesloten te zitten. Dat hij te veel energie had om de hele dag stil te zitten. Vroeger was hij ook altijd helemaal gek geworden als zijn vader hem opsloot in de kelder, hij had eens het kelderraam ingeslagen. Was erdoor naar buiten geklommen, onder het bloed had hij door de straten gerend. Nog altijd zaten er enkele littekens op zijn lichaam, als getuige van zijn ontsnapping. Onmerkbaar schudde Dante zijn hoofd, nonchalant liep hij in de richting van de uitgang. De mouwen van zijn vest vielen over het bandje met daarop zijn nummer, en zijn naam. Hij duwde de deur open, inhaleerde de frisse lucht. Heerlijk. Rustig liep hij de tuin in, begon na een paar meter te joggen. Wat moest hij anders doen, rondjes lopen tot hij zijn energie kwijt was? Dan kon hij lang blijven lopen. Al snel verhoogde hij zijn tempo, dwaalde af richting de hekken waar het meeste ruimte was om te rennen. Er waren geen rozen struiken waaraan je je armen open haalden en geen geiten die voor je voeten liepen. Toch was het geen fijne plaats om hard te lopen, het hek zorgde ervoor dat je al snel een bocht moest maken en binnen no time was je weer op de plek waar je begon. Het was hier nog bijna erger dan in de gevangenis, daar was tenminste nog een basketbalveldje, daar kon je je energie kwijt. Daar snapte ze tenminste dat mensen zich ergens op af moesten richtte, om zich niet op elkaar af te reageren. Maar hier, in de klote kliniek leken ze dat niet te begrijpen. Dante versnelde zijn tempo, in een regelmatig tempo rende hij door het gras. Hij had zijn ogen voor zich gericht, maar hield vanuit zijn ooghoeken de omgeving in de gaten. Je moest altijd op je hoede zijn, voor je het wist stond er een bewaker naast je of een of andere idioot die dacht dat hij je met een tikje van zijn vinger om ver kon gooien. Nou dan was je bij Dante toch echt aan het verkeerde adres. Doordat zijn overdosis aan energie was hij al op jonge leeftijd begonnen met fanatiek sporten, en na anderhalf jaar getraind te hebben voor het leger waren zijn conditie en kracht nog eens behoorlijk verbeterd. Uiteindelijk stopte hij, na tien rondjes te hebben gerend. Met de rug van zijn hand ging hij langs naar zijn voorhoofd, waar een dun laagje zweet aan kleefde. Hij trok zijn vest uit, slenterde in de richting van het prieel. Zin om terug naar binnen te gaan had hij nog niet. Zijn ogen namen het kleine gebouwtje in zich op, dit was wel wat anders dan het buitenterrein van de gevangenis. Helaas. Wat hem betrof was het allemaal veel te sprookjes achtig, veel te oud bollig. Liever had hij een groot grasveld gehad, waar je kon sporten. Voetballen, rugbyen, basketballen het maakte niet uit als er maar ergens wat meer ruimte was. Zijn blik viel op een meisje, ze had haar ogen gesloten in haar handen had ze een gitaar. Haar vingers bewogen soepel over de snaren, haar stem was zacht maar vanaf waar hij stond duidelijk verstaanbaar. Rustig liep hij naar het prieel, niet met de intentie haar aan te spraken. Maar zijn aanwezigheid was het meisje niet ontgaan, ze stopte met zingen, stopte met spelen. Klemde de gitaar tegen zich aan alsof het een reddingsboei was. Haar knokkels kleurde wit. "Hey." Groette hij haar, een lichte glimlach was op zijn gezicht verschenen. "Je hoeft niet bang te zijn dat ik je gitaar steel hoor." Na dit gezegd te hebben, zette hij zijn handen op het muurtje van het prieel drukte zich omhoog en ging er op zitten. "Ik ben Dante." Stelde hij zichzelf voor, hij was goed in het voeren van een gesprek, wist vaak de juiste woorden te vinden. Tot het te moeilijk werd, tot er allemaal menselijke gevoelens bij kwamen kijken die hij niet begreep. Die hij niet kende, of niet meer kende.

Even zuchtte ze. Deze plek was gewoon niet goed voor haar, het hield haar gevangen. Zorgde er bijna voor dat ze weer dingen in het rond zou smijten, er viel hier niks te beleven. De kliniek leek het zelf bijna uit te lokken, echt vreselijk irritant was dat. En omdat je hier nooit meer weg zou kunnen zorgde ervoor dat Mikaela trilde niet van angst maar van woede, waarom maken ze eigenlijk toch zo'n plekken ze durfde er niet eens aan te denken hoe ze hier langzaam maar toch wel oud word. Een rilling gleed door haar heen door daar nog maar aan te denken. Een nachtmerrie kon je dat zelfs noemen. En die camera's dat hier overal hangen hielp eigenlijk ook niet echt hoor. "Hey." sprak de jongen voor haar en dat er voor zorgde dat ze zich terug uit haar rare gedachten trok en de jongen aan keek. "Je hoeft niet bang te zijn dat ik je gitaar steel hoor." sprak hij. Even trok ze een wenkbrauw op maar toen ze keek naar haar knokkels liet ze de gitaar toch wel wat losser vast." Weet ik wel" Mompelde ze meer tegen zichzelf dan tegen de jongen voor haar. Het was gewoon een reflext geweest, de gitaar was gewoon haar enige bezit van haar moeder en daarom was ze er zo beschermend over, zelfs die bewakers mochten het niet eens wagen aan haar gitaar te zitten, zo wel dan gaat ze flippen dat weet ze nu gewoon al. Dat was toch logisch iets dat kostbaar was zou je gewoon goed beschermen ja toch.
De gitaar die ze nog steeds vast had legde ze nu met een behendig gebaar terug in haar kist. Nam toen de blaadjes en legde die er wat onverzorgt bij en deed daarna de kist weer dicht. "Ik ben Dante." stelde hij zich toen voor waardoor Mikaela haar hoofd weer ophief hen hem aan keek, dus zo heette hij." Mikaela, maar zeg maar Mika" sprak ze nu weer rustig" Het klinkt gewoon beter" voegde ze daar aan toe. En ze hoorde liever haar afkorting, maar vraag haar niet waarom want daar had ze niet echt een antwoord beter op het enige dat ze dan zou zeggen is 'daarom'. Ze wou gewoon terug naar huis, terug naar de plek waar ze echt vrij was. Hier was het net als een gevang, waarschijnlijk zelfs erger. Maar ja, ze kon er niets aan doen...okal wou ze dat heel erg graag. En die bewakers deugden nu toch ook niet. Even zuchtte Mikaela haar vrijheid was helemaal weg, ze had gedacht dat ze al geen vrijheid had toen die stiefmoeder in huis kwam maar als je dit vergelijkt heeft MIkaela het toch wel liever de tijd met die stiefmoeder die haar het leven zuur maakte, en haar vader...die zich had laten inpalmen door die vrouw. En Mika ook daarom makkelijk naar hier, Disturbia had gestuurd voor eerst goed te beseffen dat Mikaela nooit meer terug naar huis kwam. "Ben jij hier al lang" vroeg ze toen maar om even niet meer aan de gedachten van thuis te denken. Het zorgde ervoor dat ze zich slecht voelde.

Zijn vest legde Dante naast zich neer, een koele wind streek langs zijn armen. Het voelde goed, hij had het warm gekregen van het hardlopen kon dan ook wel wat verkoeling gebruiken. "Ik dacht ik zeg het maar even voor je hem fijn perst." Hij knipoogde grijnzend naar haar, waarna hij zijn blik voor een moment weer voor zich richtte. Zijn ogen zochten de omgeving af, op zoek naar bewakers. Hij haatte die gasten, zoals ze constant in je buurt rond hingen. Alsof ze daadwerkelijk aan het wachten waren tot je een fout maakte. Nou dan hoefde ze bij hem niet lang te wachten, hij was nog geen twee dagen uit de isoleercel en terug in Disturbia of hij had alweer een bewaker in elkaar geslagen. En dan had hij zich nog ingehouden ook. Als het aan hem lag, had die man hier niet meer rond gelopen. Lag hij onder de aarde, en brandde hij in de hel. Onmerkbaar schudde Dante zijn hoofd, hij wist dat als hij met de man zou doen wat hij normaal met dergelijke mannen zou doen hij waarschijnlijk ter dood veroordeeld zou worden. Dan had hij zijn laatste kans verspeeld. Zelfs als bekend zou worden, dat de man handtastelijk was naar patiënten. Naar Brianne.
"Oké, Mika dus." Een glimlachje stond op zijn gezicht, Dante was meester in het verhullen van zijn gevoelens. Hij kon mensen doen geloven dat hij zo normaal was als ieder ander, dat hij alle gevoelens kende en begreep. Hij kon mensen doen geloven wat hij maar wou, liegen was bijna een tweede natuur. Schuldgevoel kende hij niet. Met zijn hand ging Dante door zijn korte donker blonde, op het eerste gezicht zou je niet zeggen dat hij Italiaans was. Maar als je goed naar hem luisterde, kon je duidelijk een accent horen. Wat uiterlijk betrof leek hij waarschijnlijk meer op zijn moeder, waar zij vandaan kwam wist hij niet. Niet precies in elk geval, Noord Europa misschien. Of Canada, maar ze kon ook uit de VS komen. Hij wist het niet, en het kon hem ook weinig schelen. Ze had Aida en hem in de steek gelaten, ze had hun vader zijn gang laten gang. Ze was mede verantwoordelijk voor de dood van haar dochter! Ze was mede verantwoordelijk voor Dante's ASPS. Oké, dat was misschien een beetje kort door de bocht. Wie zei dat ze het had kunnen voorkomen als ze was gebleven? Maar ze had hen toch mee kunnen nemen toen ze weg liep bij haar man? Ze wist toch hoe hij was, anders was ze toch niet weg gegaan? Mikaela's stem trok hem uit zijn gedachten, hij keek op. "Licht er aan hoe je het bekijkt, dit is mijn tweede keer hier, ben hier nu net weer een paar dagen en heb hier een tijdje geleden ook al een week gezeten. Jij dan?" vroeg hij, terwijl hij haar voor een moment in zich op nam. Ze had blond haar, en blauwe ogen. Haar haar kon overigens best geverfd zijn, maar dat durfde hij niet met zekerheid te zeggen. Veel kon het hem ook niet schelen. Dante's blik werd getrokken door een bewaker die een eindje bij hen vandaan stond, hij leunde met zijn rug tegen een boom. Hield de jongeren die rond het prieel liepen in de gaten, hadden die gasten niks beters te doen dan een beetje naar patiënten staan te loeren?