playing helps you know

Zijn bijna zwarte ogen staarde naar de ondergaande zon. Met een korte blik over zijn schouder in zijn verlaten kamer kwam er een geamuseerde glimlach op zijn lippen. Zo eentje die zei: "Dan kennen jullie me noch niet zo goed." Hij was hier zijn eerste dag, net twee uurtjes aangekomen en nee ... ze kende Shiloh niet. Hij was niet van plan zomaar op te geven nadat een andere instelling hem niet aankon. Het was toen meer een afkickcentrum voor zijn drank en sigarettenverslaving. Maar blijkbaar was hij daar ook zeer agressief dus hadden ze hem doorverwezen. Hij was niet dom om te weten dat ze hem daar niet aankonden. Hij had het echt allemaal geprobeerd. Hier was er misschien een kleine vooruitgang, het oogde iets beter. Wat niet wou zeggen dat het hier daadwerkelijk beter zou zijn. Hij was waarschijnlijk één van de wat ouderen maar dat maakte hem dan ook weer wat gevaarlijker.

Toen hij zag hoe donker het al was liep hij van voor zijn raam weg en stak zijn hoofd om de deur en keek de gang op. 'Let's go.' Sprak hij zichzelf geamuseerd op. Hij kon gewoon zeggen dat hij de weg kwijt was, hij was trouwens nieuw. Met zijn typisch open werkschoenen was hij nu niet bepaald stil maar dat was zijn stijl en dat droeg zijn zekere charme bij. Langzaam liep hij door het doolhof van hangen, geen bewaker te zien. Wat was het? Koffiepauze ofzo? Zijn ogen gleden kort naar de camera's die hij allemaal zorgvuldig ontweek. Naarmate zijn weg vorderde hoorde hij een soort van zachte muziek opkomen. Hij was er maar deels nieuwsgierig naar, muziek hoorde hij graag, zolang dat het maar pastte bij zijn activiteiten. Kalm, met zijn handen in zijn jeans wandelde hij de gangen in en uit tot hij de deur vanwaar het geluid kwam aan hem passeerde. Hij stond stil en zette enkele stappen achteruit. Hij wist op welke afdeling hij was, bij de meiden en dat had hij niet zomaar gedaan. Oke, hij was iemand die graag ging gaan jagen, op meiden dan, één van de redens waarom hij Wolf werd genoemd. Er kwam een scheve, mysterieuze glimlach op lippen. Hij klopte eenmaal en liet de deur dan open zwaaien en bleef nonchalant in de deuropening staan. Zijn ogen op het meisje gericht op het bed. Hij keek kort de gang op maar deed voor de rest geen moeite om zijn aanwezigheid te verbergen. 'Sterk staaltje muziek.' Opperde hij nog steeds met die gevaarlijke glimlach op zijn lippen ...

Shiloh nam haar even onderzoekend op. Een vrij knappe, in zijn ogen was iedereen knap, jonge dame. Zijn donkere ogen schoten haar kamer rond, er hing niet veel op. Hij zou er zelf ook niet veel aandacht aan besteden. Waar je kamer inkleden als je daar geen belang aan hechtte? Shiloh toch niet, hij had andere dingen om zich druk op te maken. Zo wou hij de eerste en beste kans die hij had grijpen om aan drank te komen. Sigaretten, daar had hij voor gezorgd, ze waren hier niet zo grondig geweest in het controleren. Ze hadden hem gefouilleerd maar hierbij hadden ze niet gevraagd om zijn schoenen uit te trekken en daar had hij een pakje sigaretten in verstopt. Trots op zichzelf was hij zeker niet maar het gaf hem een voldoening. Ze konden hier toch niet tegen hem opboksen, hij deelde graag de klappen uit en met plezier zelf. Hij Bleef nochalant tegen de deurpost staan, soms stak hij zijn kop eens uit naar de gang op te kijken of er niets verdachts was maar meestal kon hij geruststellend weer binnen kijken naar het meisje en haar gitaar. Ze nam zijn compliment goed aan en dat gaf hem een zelfgenoegzame glimlach.

Hij kon soms enorm wreed en hebberig, arrogant soms bijna maar dat zocht je meestal zelf. Hij had zijn charme, een enorm charme die je niet kon ontwijken. Een soort val die dichtklapte eens je toegaf aan die charme en zijn mysterieuze gedrag. Haar voorstel om binnen te komen deed hem kort sluw glimlach, hij zette een stap naar binnen en deed de deur zachtjes dicht. 'Niet nieuw in een instelling maar wel nieuw hier.' Beantwoordde hij haar vraag met een knipoog. Hij trok zijn leren jack uit en gooide die op de stoel in de hoek en nam zelf plaats naast haar op het bed terwijl hij luisterde naar haar voorstelling. 'Mika.' Herhaalde hij met een goedkeurende knik. 'Ik ben Shiloh.' Stelde hij zichzelf dan ook maar voor. Hij trok zijn schoenen uit voor zijn sigaretten niet meer zouden leven. Hij haalde ze uit zijn schoenen en glimlachte kort gemeen maar charmant naar Mika. 'Ik ben op alles voorbereidt.' Verklaarde hij de sigaretten. Hij stak ze in zijn broekzak en trok zijn schoenen weer aan waarna hij comfortabel neerzakt op het bed, leunend op zijn ellebogen. 'Zo Mika, hoelang ben je hier al?' Vroeg hij nieuwsgierig. Hij had iemand nodig die hem alle bezigheden van de bewakers moest melden. Hij kon het ook alleen maar dat zou langer tijd kosten en hij had echt wel nood aan wat sterke drank ...

Shiloh zou de neiging hebben gehad om een sigaret op te steken maar dat kon haar in de problemen werken als hij hier zou zitten roken, op zijn eigen kamer zou hij het ook niet doen. Als hij wou roken zou hij het buiten doen, het was niet de bedoeling dat de bewakers hem meteen door zouden krijgen. Hij keek aandachtig toe hoe ze haar gitaar weer wegborg. Hij volgde iedere beweging, nouja een beetje een obsessie van Shiloh. Hij bestudeerde graag andere, zo wist hij ook veel sneller waar ze zich zwak opstelde of hoe ze ineen zaten. ieder zijn hobby's zo zeker. Op zijn vorige instelling wist hij precies alle routine's, zelf na een maand. Hij kende de gang van zaken bij de bewakers, hij kende de gang van zaken bij zijn buren en de therapeuten. Het was zo simpel om iemand te manipuleren deze dagen. Vele jongeren waren zo zwak, een zwak karakter, als je wou vechten moest je sterk zijn. Hier zou iedereen moeten samen bundelen en dan in de aanval gaan. Hij genoot van het gedacht alleen.

Ze was hier nog maar twee weken, jammer. Maar dat betekende niet dat ze hem niet kon zeggen hoe het hier in zijn werk zat. 'Oud worden over het algemeen, nee bedankt.' Zei hij lachend. 'Eeuwig jong leven.' Vervolgde hij wat zachter. Hij grinnikte donker en liet zijn ene hand kort door zijn haar gaan dat hij zo weer wat in model legde. Hij besteedde weinig aan zijn uiterlijk, zijn haar legde hij met zijn handen goed. Het maakte hem wel iets meer gevaarlijker en uitdagender, maar wie had dat nu niet nodig. 'Ze konden me niet aan.' Antwoordde hij nonchalant. Hij keek haar aan en knipoogde charmant. 'Ik zat eigenlijk in een afkickcentrum ...' Hij zweeg even en gaf een klopje op zijn zak waar de sigaretten in zaten. 'Maar blijkbaar werd ik agressief.' Hij schudde zijn hoofd en glimlachte kort voor zijn ogen naar de deur gingen. Hij had een scherp gehoor en hoorde voetstappen. Instinctief legde hij zijn vinger op haar lippen in een zacht gebaar. Hij tikte tegen zijn eigen oor en wees dan naar de deur waar nu voetstappen voorbij kwamen. Het was even stil toen er iemand voor de deur bleef staan maar uiteindelijk weer verder stapte. Hij haalde zijn vinger weg en glimlachte plezierig, zijn ogen twinkelde opgewonden. 'Leuk toch. Hoe zitten de regels hier? Ik heb wel zo'n lectuur gehad maar eerlijk gezegd heb ik daar niet naar geluisterd.' Zei hij met een vals onschuldig stemmetje. Hij knipoogde weer charmant en blikte kort weer door haar kamer ...

Shiloh kon zien hoe het streepje onder de deur dat licht was donkerder werd en uiteindelijk weer licht werd. Zijn zintuigen, vooral zijn zicht en gehoor waren extreem verbeterd toen hij voor de eerste keer in een instelling vloog en daar was hij al heel tevreden mee. Hij had op zich al heel sterke zintuigen maar hij oefende erop, de enige manier om je hier waarschijnlijk nog met iets te kunnen bezighouden. Kwamen de bewakers dan nooit binnen, iedere kamer controlerend of er geen jongens waren of omgekeerd? Misschien straks, als het wat na elven was en iedereen eigenlijk wel moest liggen slapen. Hij draaide zijn hoofd en richtte zijn bijna zwarte ogen op het raam, hij vroeg zich af op hij op de één of andere manier langs daar naar buiten kon en ergens heen kon. Het was waarschijnlijk niet zo dat er grote nachtlampen over de gevel gleden voor de zekerheid.

Haar woorden bevestigde zijn gedachten, net als ergens anders mocht je hier ook niets doen. 'Great.' Mompelde hij kortaf maar de glimlach bleef. Hij wou maar al te graag eens testen hoe ver de bewakers zouden gaan. Isoleercel? Geen eten? Wat kunnen ze hem doen, weinig. Niet dat ze hier toestemming hadden een ander te gaan vermoorden ofzo. Ze waren geen zwaar criminelen die thuis hoorde in een gevangenis ... ookal dacht de maatschappij daar misschien zo over. Ze waren gestoorde of hoe je het zelfde wilde noemen en ze hadden hulp nodig. Maar nee, sommige vinden het beter om zulke jongeren gewoon op te sluiten en dan kwam je hier terecht. Leuk! Shiloh keek opzij naar Mika en nam haar kort onderzoekend op. 'Jij ziet er niet de persoon uit om stil op je kamer te zitten en ja te knikken.' Merkte hij dan op. Hij had een goede mensenkennis, veel had zijn oog niet nodig om te zien of je wat meer slecht dan goed bezat. Hij volgde haar blik naar de muur en knikte er kort naar. 'Uit de slof geschoten?' Vroeg hij grappend. Zijn ogen gleden terug naar Mika voor hij zachtjes lachtte. 'Regels ...' Fluisterde hij. 'Ze zijn er enkel om verbroken ze worden.' Vervolgde hij met een knipoog. En hij had gelijk want waarom zouden ze er anders zijn ...

​​​​
Als er veel jongeren hier zitten is het dan niet logisch dat er wel een paar zijn die zich niet laten doen. Natuurlijk moeten ze wel hier eerst wennen. En die bewakers die je in het oog houden, en je commandeerden die kon je nu ook weer niet normaal noemen. Ze moeten trouwens niet denken dat ze gaat luisteren, dat deed ze thuis ook al niet dus moeten ze niet verwachten dat ze hier oppeens zonder enige reden zal veranderen in een braaf meisje, nee. En omdat het hier zo gesloten was maakte het eigenlijk juist erger. Ja nu houd ze zich nog koest, maar hoe lang zou ze dat nog eigenlijk kunnen tegenhouden? Thuis had ze nog de tuin gehad waar ze een gat had gemaakt waardoor ze toch ongezien het huis uit kon sluipen als ze huisarest had. Hier zou ze dat ook gedaan hebben maar hoe en met wat? Niks. Hier wilt ze niet voor altijd blijven. Trouwens als ze had mogen kiezen tussen Disturbia of een jaar huisarest dan zou ze zeker huisarest hebben genomen, dat was niet zo saai als hier. Maar ze had ook helemaal niet van deze plaats gehoord totdat die stiefmoeder van haar erover had verteld. Hoe wist die trouwens dat deze plaats bestond?

Mika liet haar hoofd al hangend tegen de muur leunen. Was er maar een iets interessants te beleven. Gewoon om te zorgen dat je niet de hele tijd aan een gevangenis moet denken, waarschijnlijk is een gevang zelfs beter dan dit. Hier op deze plek houden ze helemaal geen rekening met de jongeren hier. 'Great.' hoorde ze hem zeggen. Ja zo dacht ook zij erover maar ja wat kun je eraan doen, je kunt niet met je vingers knippen en de regels gewoon weg veranderen. Was het maar zo simpel, maar dat is het ook nooit geweest dus waarom nu oppeens wel? 'Jij ziet er niet de persoon uit om stil op je kamer te zitten en ja te knikken.' Ze draaide haar langzaampjes om en keek hem nu met een grote grijns recht aan."Nee, ik vind het stom dat mensen die gewoon braafjes knikken en doen wat er word gevraagd." zei ze zuchttend. Het was zo, Mika zou zich nooit laten doen. Dat zou anders gewoon een aantoning zijn dat je zwak bent en een leider nodig had, zij heeft dat helemaal niet nodig. 'Uit de slof geschoten?' zei hij. Opnieuw gleden haar zilver kleurige ogen weer naar de put, en haalde daarna haar schouders op."Zou je niet, het is hier gewoon een gevang. Dus heb ik me maar wat uitgeleefd" sprak ze nonchalant. Het was ook niet iets waar ze trots over zou zijn, maar Mika weet nu eenmaal dat het niet bij een keer zou blijven. 'Regels ...' Fluisterde hij. 'Ze zijn er enkel om verbroken ze worden." Ze keek hem aan en begon lichtjes te lachen, zo dacht zij er helemaal over. Mikaela had wel verwacht dat ook hij geen braverik was, je moest niet slim zijn om dat te denken. "Ben je misschien iets van plan dan?" Lachtte ze. Ze geloofde wel dat Shiloh haar zou waarschuwen als er weer iemand komt, maar zo vaak gebeurde het niet dat ze ook nog eens in de kamers komen. Het was al erg genoeg dat ze patrouieerde in de gangen, en als de dat nog eens in de kamers zouden doen zou Mika gewoon een stoel tegen de deur klink plaatsen, haar kamer was haar prive plaats dus verboden voor ongenodigde gasten.

Shiloh nam alles met zijn zogenaamde "wolven"- ogen aandachtig op. Zijn vinger tikte tegen het beddengoed en uiteindelijk stond hij op en liep naar het raam waar hij zijn blik naar buiten liet dwalen en de hele boel zorgvuldig opnam. Ze zaten op hetzelfde verdiep, het tweede. Maar er was geen mogelijke weg van hier naar buiten of het was zelfmoord door recht naar beneden te springen. Met een minachtige snuif draaide hij zich weer om en nam precies dezelfde positie in op het bed. Alsof hij nooit eerder was opgestaan. Haar zuchtende woorden doen hem kort sluw glimlachen. 'Het heet een instelling voor iets, we moeten flink ons best doen.' Ging hij er wat verder op in. Uiteindelijk schudde hij zachtjes zijn hoofd en liet het onderwerp varen. Er waren mogelijkheden genoeg hier, mogelijkheden genoeg om je te amuseren maar dat betekende ook dat de jongeren met slechtte gedachten ook evenveel dingen konden misdoen.

Zijn ogen gaan terug naar de put en haar verklaring doet hem deugddoend en welgemeend glimlachen. Ze was zo iemand, iemand die met de boel ging gaan gooien als het haar niet aanstond. Het had ook zijn aantrekkelijkheid. Shiloh ging meteen recht voor zijn vuist, hij was niet klein en zeker niet mager. Hij was goed gespierd en kon zeker een man of twee aan. Een bewaker die groot en fors was zo hij misschien maar net aankunnen maar als dit een instelling was als vroeger dan zouden hier de andere het voor hem opnemen. Want wie dat niet deed was gedoemd om gepest te worden omdat ze het voor de bewakers opnamen. Zo ging het nu eenmaal, Shiloh was soms wat alpha opgesteld. Bij haar vraag schieten zijn donkere ogen naar de hare en hij haalt zijn wenkbrauwen tweemaal op. 'Misschien.' Zei hij met een twinkelde blik en uitdagende glimlach. 'Ideetje?' Vroeg hij dan. Oh, ja hij zou zeker een "partner in crime" kunnen gebruiken. Lekker de boel opstelten zijn. Shiloh was hier nog maar net en hij was er alweer helemaal klaar voor. 'Ik heb wel zin in iets om te drinken...' De nadruk op drinken waarmee hij bedoelde drank, alchohol. 'Weet je waar ze hier hun voorraad houden?' Vroeg hij dan nieuwsgierig ...

​​​​
Mikaela was even met haar gedachten ergens anders, als dat zo was was dat meestal bij haar thuis, haar vader. Maar ach nu die is ingepalmd kreeg Mika al de hele tijd het gevoel dat haar vader haar op de een of andere manier had veraden. Waarom verkoos hij die vrouw boven zijn bloed eigen dochter, dat is toch ongeloofelijk. Even zuchtte ze bij de verraadelijke gedachten. Ze had wel gedacht dat haar mooie leventje op eens tot een einde zou komen, daarom is ze ook nu hier beland. En omdat er hier niks te doen viel moest je natuurlijk van zelf iets in proviceren en nog zorgen dat je niet word betrapt door één of andere onozele bewaker die helemaal niet nodig waren als je het aan haar vroeg natuurlijk. Zo dacht zij er teminste over.Toen Shiloh recht stond volgde ze hem met haar ogen, hij keek even naar buiten uit het raam. Ze lachtte"Dat zou ik al lang hebben geprobeerd" sprak ze luchtig. Ja maar het was veel te hoog behalve als je een touw ofzoiets had, en dat werd natuurlijk bij de controleurs af genomen, niet dat zij daar had aan gedacht, maar dat kwam ook doordat het voor haar de eerste keer was dat ze in een stomme kliniek belande.

Toen hij weer in de zelfde houding als daarstraks ging gaan zitten bleef Mikaela haar ogen toch wel even hangen bij het raam. 'Het heet een instelling voor iets, we moeten flink ons best doen.' hoorde ze hem zeggen, en ze grijnsde. Hij had gelijk."Ja" sprak ze bedenkelijk. Ze streek even weer door haar lange bruine haren, die er nogal slordig bij lagen. Daar zou ze straks wel eens voor kijken, maar ja dat kwam ook doordat ze daarstraks wat op haar bed naar het plafond had zitten staren, want dat was ook het enige wat je in je eigen kamer kon doen natuurlijk. Toen ze had gevraagt of hij iets van plan was keek ze hem nieuwsgierig aan. 'Misschien.' zei hij terwijl ze zag dat hij haar aan het uitdagen was, ze lachte geamuseerd. Ze mocht deze gast wel, moest ze toegeven, het was helemaal geen persoon die liefjes knikte. Mikaela was even met haar gedachten ergens anders, als dat zo was was dat meestal bij haar thuis, haar vader. Maar ach nu die is ingepalmd kreeg Mika al de hele tijd het gevoel dat haar vader haar op de een of andere manier had veraden. Waarom verkoos hij die vrouw boven zijn bloed eigen dochter, dat is toch ongeloofelijk. Even zuchtte ze bij de verraadelijke gedachten. Ze had wel gedacht dat haar mooie leventje op eens tot een einde zou komen, daarom is ze ook nu hier beland. En omdat er hier niks te doen viel moest je natuurlijk van zelf iets in proviceren en nog zorgen dat je niet word betrapt door één of andere onozele bewaker die helemaal niet nodig waren als je het aan haar vroeg natuurlijk. Zo dacht zij er teminste over. Toen ze had gevraagt of hij iets van plan was keek ze hem nieuwsgierig aan. 'Misschien.' zei hij terwijl ze zag dat hij haar aan het uitdagen was, ze lachte geamuseerd. Ze mocht deze gast wel, moest ze toegeven, het was helemaal geen persoon die liefjes knikte. 'Ik heb wel zin in iets om te drinken...' Een sluwe grijns kwam op Mika haar gezicht tevoorschijnt, ja ze mocht hem wel. 'Weet je waar ze hier hun voorraad houden?' Vroeg hij dan nieuwsgierig, Even bedacht ze in welke ruimtes de meeste kans was"HHmm" mompelde ze bedenkelijk. "Wel ik zou bijna mijn gitaar er durven op wedden dat het in de kantoor ligt van de bewakers, daar leggen ze toch al te voorwerpen dat ze hebben af genomen van ons dus het is wel de grootste kans dat het daar ergens bij ligt" Sprak ze mysterieus en lachte toen geamuseerd.

Shiloh bedacht zich dat hij op zijn eerste dag, eerste uren, maar beter een goede indruk kon nalaten. Daarmee bedoelde hij niet dat hij braaf in zijn bed zou kruipen en wachtten tot ze hem weer zouden wekken. Nee, daarmee bedoelde hij dat hij iets ging doen dat niet mag en naar wat hij het meest hunkerde zou voorrang krijgen. Hij wou drank, whisky,rum,bacardi,passoa, het maakte hem allemaal niet uit. Zolang het maar door zijn keel ging en dat hij zijn plezier eraan had. Dat was wat hij wou en dat zou hij doen. Bij iedere gedachten stond zijn besluit meer en meer vast maar hij zou het niet alleen kunnen want hij wist hun kantoor niet zijn. Met een korte blik naar Mika glimlachtte hij donker, ze zou hem wel helpen, daar was hij vrij van overtuigd. Naar het kantoor gaan en wat spullen stelen, zo moeilijk kon het niet zijn.

'Wel, dan stel ik voor dat we daar eens op bezoek gaan.' Meldde hij luidop. Hiermee was het ook van de eerste keer bevestigd. 'Ik wil graag kennismaken met mijn toekomstige vrienden.' Grapte hij terwijl hij rechtsprong en de sigaretten uit zijn zakken haalde. Als ze dan toch iets gingen mispeuteren dan kon hij maar beter ze terug verstoppen waar ze het eerst zaten. 'Ze hebben men gsm ook afgenomen, die wil ik ook terug.' Zei hij meteen bedenkelijk. Hij richtte zijn zwarte ogen op Mika en knipoogde. Hij wist alvast wat er op zijn lijstje stond. 'En jij, wat wil jij terug?' Vroeg hij dan met een nieuwsgierige ondertoon. Hij knopte zijn veters terug dicht. Het zat niet comfortabel maar niemand had ze opgemerkt dus ze zaten daar in zijn schoelzolen heel goed...

​​​​
Mikaela wou dolgraag nog eens zo'n kick krijgen, het gevoel hebben dat je idere moment gesnapt zou kunnen worden, de spanning die ervoor zorgde dat je je adem inhield als je voetstappen dichter hoorde komen, dat wou Mika opnieuw ervaren. Ze had dat vaak thuis gehad. Als ze 's avonds naar een party ging, en eigenlijk niet mocht dan stapte ze altijd geruisloos naar beneden, met de lichte angst om betrapt te worden door haar vader, daarom had ze ook een gat in het hek van de tuin gedaan, gelukkig had haar vader het nooit geweten. Daarom kon ze vaak ongezien weggaan. En dat gebeurde wel vaak door de verschillende feesten die s' nachts werden gegeven. Het was grappig om met feestkleren stiekem weg te lopen van huis. Vaak had ze zich doodstil moeten houden toen ze haar vader had horen afkomen, op dat moment raasde altijd haar hard als een wilde gek. Soms dacht Mikaela zelfs dat hij het zou horen.

Misschien zou het hier wel wat moeilijker en spannender zijn omdat er meer dan één bewaker was. Maar het is ook wel makkelijker met twee dan alleen, er is dan altijd wel een iemand om alles in de gaten te houden.'Wel, dan stel ik voor dat we daar eens op bezoek gaan.' sprak hij luidop en vervolgde toen ook.. 'Ik wil graag kennismaken met mijn toekomstige vrienden.' Al lachend stond ze langzaam recht van haar bed. Ze kon haast niet wachten, maar ze had wel geduld.'Ze hebben men gsm ook afgenomen, die wil ik ook terug.' Ze grijnsde 'En jij, wat wil jij terug?' Vroeg hij. Nu dacht ze even diep na maar dat moest ze nu ook weer niet snel doen want twee dingen doemden al direct in haar gedachten op "Wel ook mijn gsm, maar ook men PowerPad" sprak ze bedenkelijk de gsm om oude vrienden te kunnen sms en als de sms'n op waren kon ze nog via haar PowerPad op internet om zo contact te blijven houden." Laten we gaan, ze hebben het nu te druk om door de gangen te patrouieren, dus zullen er maar weinig bewakers in het kantoor zijn" sprak ze nu wat stiller omdat ze de deur had open gedaan en stilletjes de hele gang controleerde.