Is this how we have to spend the rest of our lifes?

Het was rumoerig in de eetzaal, groepjes jongeren zaten bij elkaar aan de lange tafels. Kletsten uitgebreid terwijl ze hun eten naar binnen werkte, dit gold overigens niet voor iedereen. Er waren zat mensen die zich afgesloten leken te hebben van de rest van de wereld, ze staarde naar hun dienblad maar raakte het niet aan. In de rechter hoek van de zaal zat een meisje gehuld in een lange zwarte jurk, haar haren waren kort geknipt, ze keek constant angstig om zich heen. Liet haar blik eerst tien keer door de ruimte dwalen, voordat ze een hap nam van haar eten. Aan sommige 'patiënten' kon je direct zien wat er mis was. Bij andere kon je op het eerste gezicht niets vreemds ontdekken, ze gedroegen zich als normale mensen. Dit gold ook voor Dante, op het eerste gezicht leek hij een doodnormale jongen. Aardig, sociaal en spontaan. Pas als je hem beter leerde kennen kwam je erachter dat er wat dingen mis waren, dat hij niet zo was als de meeste. Niet alleen omdat hij ADHD was, en ook niet omdat hij hoogbegaafd was. Maar vooral omdat hij ASPS had, wat er voor zorgde dat hij niet goed was in het onderhouden van lange relaties. Hij loog zonder enige moeite, had geen besef van schuld en handelde vaak impulsief. Te impulsief. Maar wat deed het er toe? Het was wie hij was, daar kon hij niks meer aan veranderen. "Loop eens door." Een jongen van een jaar of zeventien gaf hem een duw tegen zijn schouder, met een ruk draaide Dante zich om. Keek de jongen voor een moment recht in zijn ogen, ze waren even lang. Hun bouw verschilde echter behoorlijk, de jongen was tenger een beetje slungelig al was hij niet eens zo heel lang. Hij had kort heel licht blond haar, en een bril. En die gaf hem een duw tegen zijn schouder? Hoofdschuddend keek Dante hem aan. "Blijf met je poten van me af." Bromde hij, waarna hij zijn dienblad op pakte en door liep naar de kantine juffrouw. Ze had een haarnetje over haar grijzende haren getrokken, droeg een lelijk blauwe jurk met een wit schort. Wat dat betrof verschilde deze instelling niet veel met de gevangenissen waarin hij had gezeten. Ze waren allemaal het zelfde. Er werd een bord op zijn dienblad gezet, hij keek naar het eten wat er op lag. Als hij zich niet vergiste moet het macaroni met kaas voor stellen. Maar de macaroni had overduidelijk te lang gekookt, en het was veranderd in een soort pasta bal. Heerlijk. Dante pakte een glas water, zette het naast zijn bord neer en liep met het dienblad in zijn handen naar de tafel in de linkerhoek. De tafel stond vlak voor een groot raam, waardoor je uitzicht had op de rozentuin. Misschien dat hij na het eten nog even naar buiten kon glippen, eigenlijk moest hij nog twee dagen binnen blijven. Maar hij had er echt schijt aan, hij trok het niet hier binnen en het was hem al een paar keer eerder gelukt ongezien naar buiten te komen. Dus waarom zou het nu niet lukken? Voor een moment staarde hij door het raam naar buiten, het begon al donker te worden. Dat terwijl het nog geen eens zeven uur was, Dante wierp een korte blik op de klok boven de deur. Tien voor zeven, hij had nog veertig minuten om zijn eten op te eten. Meer dan genoeg tijd dus. Hij zette zijn dienblad neer op de tafel, ging op één van de stoelen zitten. De rest van de stoelen was vrij, het was niet zo dat hij graag alleen zat. Het maakte hem eigenlijk niet zo veel uit of hij alleen at of met andere, maar hij wou gewoon graag bij het raam zitten. Dan voelde hij zich wat minder opgesloten, dan als hij in het midden van de kantine zat. Bovendien waren de meeste andere tafels bezet, en om nu naast die meid met haar kort geknipte haar te zitten? Nee, dat was niet echt zijn type. Hij pakte zijn bestek, nam een hap van zijn nogal ranzig uitziende eten. Het smaakte tot zijn opluchting beter dan het er uit zag, daarin verschilde Disturbia en de gevangenis dus wel. Daar was het eten echt vreselijk. Nee, wat dat betrof zat hij hier beter. Wat de tuin betrof zat hij liever in de gevangenis, daar was tenminste ruimte om te sporten. Een enorm grasveld waarop gevoetbald, gerugbyd of gewoon op rond gerend kon worden. Een basketbal veldje, waar Dante zelf de meeste tijd door had gebracht. Het enige jammeren daar was dat je enkel op bepaalde tijden naar buiten mocht, de rest van de tijd zaten de deuren gewoon dicht en moest je binnen het gebouw blijven. Pas s'avonds laat werd je weer opgesloten in je cel. Een zucht schoof over zijn lippen, hij pakte zijn glas nam een slok van zijn water. Hij liet zijn blik door de kantine dwalen, vroeg af of er mensen waren die blij waren dat ze hier zaten? Die vonden dat ze goed werden behandeld, dat het fijn was om op gesloten te zitten. Misschien waren er wel die mensen, mensen die zich veilig voelde in de kliniek. Maar hij viel duidelijk niet onder die groep, nee hij vond het hier vreselijk. Hij haatte het om opgesloten te zitten, en hij wist dat het slechts een kwestie van tijd was voor hij weer de fout in ging. Oké hij had de regels al overtreden door naar buiten te gaan, maar dat stelde weinig voor. Dat was zo iets als een snoepje uit de snoep bak in een snoepwinkel stelen.

[Alleen leden van de groep!]

Etenstijd! Of eigenlijk al lang want meestal was Jared eerder. Dit keer toevallig niet omdat hij nu pas honger had. Zo simpel kon het dus zijn. Op het moment was hij buiten. Hij was eigenlijk bijna altijd buiten, binnen was het echt zo’n cel en was er minder ruimte waardoor hij alleen maar harder op het feit werd gedrukt dat hij gestoord was en een freak net als de anderen die daar rondliepen. Die heel erg opvielen en tegen zichzelf praatte. Hij wilde daar niet bij horen en buiten was er meer ruimte, minder lawaai en dus ook minder mensen op hetzelfde oppervlak. Het was namelijk zo dat hij zich nog steeds niet echt gestoord voelde. Het leek wel gisteren dat hij hier aankwam en een week voor hij hier was wist niemand nog van iets. Hij zelf niet eens.
Als er rare dingen gebeurde dan dacht hij dat het normaal was. Dat ieder mens zoiets had. Daar kwam nog bij dat Jared gewoon een heel sociaal leven had in New York, hij had zijn ouders die van hem hielden, zijn oudere broer waar hij regelmatig wat leuks mee deed. Zijn band. Wat mistte hij die gasten toch, net toen ze gingen touren moest hij hier heen. Al zijn andere vrienden, school, het ging allemaal prima. Tot hij hier dus heen moest van het ziekenhuis, zijn ouders deden er alles aan om hem thuis te kunnen houden maar het mocht niet. De eerste weken was hij protesterend, vervelend en agressief tegen de bewakers. Dat werd omgedraait naar onopvallender, net zo vervelend en spottend tegen de bewakers. Op die manier ging het stukken beter. Het betekende niet dat hij zich beter voelde, want hij voelde zich nog hetzelfde. Weg, dat wilde hij. Ondanks de paar vrienden die hij hier had gemaakt. Het beste zou zijn als iedereen massaal weg kon.

Het was koud buiten dus zette hij zijn capuchon op zijn hoofd en kroop iets verder in zijn kraag. Echt winter en een strenge ook. Hij vond het niet zo erg, het had ook wel weer wat. De normaal zo kleurige rozentuin, zo stelde hij het zich teminste voor, was nu dof en grijzig. Overal trouwens. Maar de kou vond hij soms wel leuk en als je dan daarna binnen liep om helemaal te gaan gloeien. Jared richtte zijn blik op de grond toen hij vooruit stapte. Hij begon toch wel steeds meer honger te krijgen. Na geloop, wolkjes uitblazend van de kou stapte hij dan de warme ruimte in. De eetzaal was dicht bij de ingang. Hij trok zijn jas uit en hing die over zijn arm toen hij de eetzaal inliep en een geur van macaroni opving. Snel liep hij naar de kantine, liet zijn bord vol scheppen en keek kort de ruimte rond. Er werd vrolijk gekletst overal dus besloot hij maar om bij iemand te gaan zitten waar het nog niet zo druk was. Je midden in zo’n gesprek mengen vond hij maar niks.
Een jongen en een meisje bij het raam vielen hem op. Hij haalde zijn schouders op en liep er heen.
‘Hai’ zei hij met een glimlach en prikte met zijn vork in de macaroni, iets te veel kaas misschien? Alles plakte aan elkaar vast. Een voor een keek hij ze aan. Nog niet eerder gezien, het meisje teminste niet. De jongen wel, die zat hier vast al langer, dat hij er een keer langs was gelopen. De bewakers die alles goed in de gaten hielden konden hem niet veel schelen. Hij was ze ondertussen wel gewend en was er ook niet bang voor. De laatste keer dat een bewaker hem duidelijk controleerde had hij gevraagt of hij dan ook gelijk chocolade mee kon nemen. Nee hoor, geen probleem. Liet ze maar lekker staren.

Met zijn vork prikte Dante in de macaroni bal, zijn blik dwaalde verveeld door de kantine. Moest hij hier de rest van zijn leven door brengen? In deze kliniek, die hem steeds meer deed denken aan een bejaardentehuis. Met de rozentuin, de vroege bed tijden en de mini boerderij. Hij zuchtte, het was beter dan de gevangenis dat kon hij niet ontkennen. Daar moest je daadwerkelijk vechten voor je plekje, het leven was er hard. Al helemaal als nieuweling kreeg je het zwaar te verduren. Met zijn hand ging Dante automatisch naar zijn bovenarm, waarin het Chinese teken van vrijheid stond gebrand. In Fox River -de eerste gevangenis waarin hij had gezeten- had hij het voor elkaar gekregen, zich bij één van de drie gevangenis gang's te voegen. Nadat hij zijn test succesvol had doorstaan, hadden ze het teken in zijn linker bovenarm gebrand. Hij had zijn tanden op elkaar gezet, hij had gewacht tot ze het brandende ijzer van zijn huid zouden halen. De stem van een meisje trok hem uit zijn gedachten, hij keek op recht in haar ogen. "Hey." Begroette hij haar, een glimlach was op zijn gezicht verschenen. Hij gebaarde naar de lege stoelen om hem heen. "Plek genoeg lijkt me." Rustig nam hij het meisje in zich op, ze had lange blonde haren en groene ogen. Ze was niet veel kleiner dan hij was, maar hij was dan ook vrij klein voor een jongen. Althans voor een Amerikaanse jongen, in Italië was hij altijd een van de langste geweest. Al wist hij niet of dat nu nog zo was, hij was elf geweest toen hij vertrok. "Het smaakt beter dan het er uit ziet." Zei hij, hoorde hij dat nu goed of had ze een accent? Een accent dat een sterke gelijkenis vertoonde met de zijne. Zou een Italiaanse zijn? Maar wat deed ze dan hier? Zo ver van haar thuis land? Aan de andere kant, als ze van Italiaanse origine zou zijn zou ze niet veel verder van huis zijn dan hij. Het meisje stelde zich voor als Celia, een Italiaanse naam. Hij glimlachte, dan had hij het toch goed gehoord. "Ik ben Dante. Je komt uit Italië, of niet?" vroeg hij, voor een moment keek hij haar nieuwsgierig aan. Waarna hij een hap van zijn eten nam. Het gemompel van het meisje deed hem op kijken, hij volgde haar blik in de richting van de bewakers. Kennelijk was hij niet de enige die zich zo aan die kleerkasten irriteerde. "Het zou mooi zijn als ze zouden kunnen verdwijnen." Hij wist dat de woorden niet voor hem bedoeld waren, maar toch voelde hij de nood te reageren. Waarom wist hij niet. Misschien omdat hij het met haar eens was, en hij haar wou laten merken dat ze er niet alleen voor stond? "Meestal wel geloof ik, ik ben hier nog niet heel lang. Maar tot nu toe is elke dag het zelfde, bewakers die je de hele tijd in de gaten houden en niets liever doen dan je betrappen op een fout." Bij de laatste woorden, was er een lichte irritatie in zijn stem te horen. Niet tegen het meisje gericht, maar tegen de bewaker die niet meer dan zes meter bij hun tafel vandaan stond en leek mee te luisteren naar zijn gesprek.
Een jongen schoof aan bij hun tafel, begroette hen met een eenvoudige 'hai'. "Hey." Dante keek hem voor een moment aan, hij had de jongen wel eens eerder gezien. Kon zich echter niet meer herinneren of dat voor of nadat hij hier was weggehaald was. Veel maakte het hem ook niet uit. "Ik ben Dante." Stelde hij zichzelf voor, hij wou nog een hap nemen van zijn eten maar een bekende stem trok zijn aandacht. Mikaela was bij hen komen zitten. Jared, zo heten de jongen dus. "Hé Mika." Zei hij met een glimlachje, waarna hij een hap van zijn eten nam. Het werd hier nog druk. Deze gedachten was nog maar net door zijn hoofd geschoten, toen er een meisje bij hen aan de tafel kwam zitten. Ze had zwarte krullend haar, blauwe ogen en een lichte huid. Hij glimlachte even naar haar. "Heel sexy." Merkte hij droogjes op, de manier waarop ze over de bewaker sprak beviel hem. Kennelijk was hij dan toch echt niet de enige die een hekel had aan de kleerkasten, en die dat ook uit durfde te spreken. De vraag was, of ze het ook in het gezicht van een bewaker durfde te zeggen of dat ze enkel tegen hem in ging als hij het niet kon horen. "Ik ben Dante." Dit was nu al de derde keer binnen een kwartier, dat hij zichzelf voorstelde. Ach ja, zo leerde hij in elk geval nieuwe mensen kennen.

Door haar opmerking over hoe sexy de bewakers wel niet waren kwam er meteen een gedachte door haar hoofd geschoten. These lips are made for kissing, an kissing they will do. And one day, they’re gonna kiss yours to. Een klein glimlachje sierde haar lippen. Dat zou ze eigenlijk eens tegen een bewaker moeten zeggen. Bij die gedachte was er een zacht gegrinnik te horen van haar kant. ‘Sorry, binnenpretje.’ Zei ze, en ze liet haar blik nog eens langs iedereen aan de tafel gaan. Eerst kwam de jongen, die zich ook had voorgesteld. Dante. Toen kwam een blond meisje, waarvan ze de naam nog niet wist. ‘Nou, ik val wel op oudere mannen hoor.’ Zei ze, iets wat natuurlijk als grapje bedoeld was, en dat was ook duidelijk te horen aan haar stem. Vervolgens bleef haar blik hangen bij een andere jongen, hiervan wist ze de naam, net zoals bij het meisje, ook niet. Hierna zag ze nog een meisje zitten Ook deze had zich nog niet voorgesteld, maar dat zou wel komen, toch? ‘Zijn zwaartepunt ligt nopgal hoog. Als hij van een berg afvalt dan is het gegarandeerd altijd op zijn buik, handig, zo’n bescherming.’ Zei ze. Hierna nam ze nog een hap van haar eten, god, als je blokjes had was dit een echte don’t. Want het bleef zonder blokjes al totaal plakken in je mond. ‘Zijn we koeien of zo? Willen ze dat we alles gaan herkauwen?’ zei ze, aangezien het veel langer duurde om dit op te eten. Kort keek ze op toen er nog een jongen bij kwam zitten. Deze leek ook wel wat mensen te kennen aan deze tafel. Auburn had niemand aan deze tafel ooit eerder gezien, iets wat best irritant kon zijn voor sommige mensen. Maar Auburn kennende was dat geen probleem. Een reden om hier te komen zitten had ze niet echt gehad, maar deze mensen leken haar nog het fijnste om bij te zitten. De rest was of opgewekt en zo, maar durfde nik, of ze waren enorm deprimerend, of vijandig of zo. Haalde haar hand kort door haar haren, om vervolgens een beetje doellos voor zich uit te staren. Haar hand deed nog wel wat pijn als ze hem stootte, maar de pijnstillers deden tenminste hun werk. Het was een heel klein beetje te zien dat ze er een verbandje rond had, maar veel viel het niet op. Ze keek op bij het zien van nog een jongen die erbij kwam zitten. Ook hij bleek hier aan deze tafel iemand te kennen. Bij zijn opmerking verscheen er een klein grijnsje op haar lippen.
‘Kom, we houden een sportdag.’ Zei ze. ‘We kunnen honkbal spelen met de macaroni, en die bewaker, die zal binnenkort toch alleen meer kunnen rollen, perfect voor voetbal.’ Zei ze toen.

De laatste dagen moest ze zich alles wat ze aanschouwde in vlammen fantaseren, ze had nog met niemand gepraat en dit was al haar derde dag in deze shit. Fay had behoefte aan contact en contact leggen was normaal geen probleem. Het punt was dat ze tegenwoordig tussen andere psycho's zat en dat vond ze niet fijn. Ze hoorde links en rechts mensen klagen om drugs, kinderen soms jonger dan haar bruut naar de isoleer gesleept worden en ze had zelfs al een jongen gezien die zijn hoofd onder het bloed had, geen idee hoe het kwam. Fay moest wennen aan deze situatie, ze moest eraan wennen dat er anderen waren met problemen.
Het meisje zat wat met haar vork te roeren in de droge macaroni waar ze nog geen hap van had gehad. Het was niet zo dat ze geen honger had, maar dit zag er zo verschrikkelijk ranzig uit. Ze streek met haar hand door haar knalroze haar en zuchtte, wat moest ze hier? Ze hoorde hier niet. Als ze af en toe wat in de fik kon zetten, had ze een heel normaal leven. Een normaal leven, ze moest weer contact leggen, had ze besloten en keek om zich heen. Ze had eerder bewust gekozen om aan een tafeltje in haar uppie te zitten, nu besloot ze dat dit haar ook niet gelukkiger ging maken. Ze pakte haar dienblad en stond op, om de opties te overwegen.

Ze was van plan bij twee meiden te gaan zitten, die beide enkele jaren ouder leken dan dat ze zelf was. Maar vlak voor die tafel ving ze een groep geklaag over het eten op en dat was natuurlijk een stuk interessanter. Een jongen, die toevallig voor haar liep en ook bij de groep kwam zitten, stelde zich voor als Shilow. Ze was niet goed in het onthouden van namen, maar beter deed ze hier haar best op. Deze groep leek op de groep die op haar school als ''populair'' werd bestempelt, op haar school zat ze in die groep, maar vond de benaming niet geheel terecht. De meeste leeftijdsgenoten haatte deze groep en dat kon je toch niet populair noemen? Hoe dan ook, het was voor haar de makkelijkste groep in de omgang. Ze hield ervan om vriendschappen vaak wat oppervlakkig te houden. Al met al besloot ze dus plaats te nemen naast de jongen die zich als Shilow had voorgesteld.
''Ik ben Fay,'' begon ze tegen de tafel en draaide zich naar Shilow die een stuk ouder als haar leek. Hij zag er niet psycho uit, geen enkele psycho zag eruit zoals de maatschappij hen bestempelde. Ze had er nog geen ontmoet die voldeed aan de verwachtingen van de maatschappij en in haar leven had ze er toch een paar ontmoet. Het meisje besloot te stoppen met het letten op de jongen en het letten op iedereen, op dit moment wilde ze gewoon contact.
Zonder na te denken leunde ze met haar rug op haar rugleuning en moest toen een pijnkreet inslikken. Ze was door al het gedoe even helemaal vergeten dat haar rug ingepakt was en onder het verband flinke brandwonden zaten. Uit reflex boog ze wat voorover, waardoor haar zwarte hemdje omhoogkroop en het verband op haar rug zichtbaar werd. Het was niet zo dat ze zich schaamde voor haar wonden, maar toch had ze het op dit moment liever over iets anders. Ze trok haar schirt naar beneden en glimlachte naar een opmerking over een sportdag, dat leek haar wel wat.