Binnenkomst

Haar binnenkomst was pijnlijk, letterlijk en figuurlijk. Door de ambulance was Fay vanuit het ziekenhuis in Toronto, helemaal naar deze belachelijke plek gebracht. Ze had geen idee waar ze was, niemand had haar iets verteld en ze had al enkele dagen niemand anders kunnen spreken dan dokters of agenten. Niet dat ze moeite deed om iemand te spreken, maar toch had ze daar nu wel behoefte aan. Haar rug was ingepakt met verband, iets wat er afgehaald zou gaan worden om haar brandwonden te controleren. Nu was de enige dokter in de buurt nog bezig met de hand van een andere jongen, iets wat haar weinig interesseerde. Haar gedachtes zaten namelijk al vol met troep, wat er gebeurt was, wat er fout ging, de pijn aan haar rug, maar vooral waar ze nu was. Disturbia, was haar verteld. De zuster die bij haar zat tijdens de rit van Toronto naar dit hok, omschreef het als haar nachtmerrie en haar verdiende loon. Die twee dingen bij elkaar maakten volgens Fay een plekje midden in de oceaan, iets waar zo voor een moment in de ambulance nog vanuit ging ook. Haar nachtmerrie was namelijk een plek waar geen vuur gemaakt kon worden en haar verdiende loon zou dan doodstraf moeten wezen. Maar ze had het niet zo letterlijk hoeven nemen, wist ze. Fay beschouwde Disturbia als een vrije gevangenis.
Ze zuchtte zachtjes, hoe lang moest dit nog duren? Ze wilde naar huis, naar haar vrienden op school en haar broer waarvan ze wist dat hij met hetzelfde probleem als haar kampte, maar het liefst van alles wilde ze deze hele plaats in as veranderen. Haar hart begon sneller te kloppen bij de fantasie en de pijn aan haar rug verduisterde. Net wanneer het meisje afgeleid was van eerdere gedachtes stelde de dokter zich voor met een naam die ze niet had kunnen verstaan. De man leek ruim veertig jaar oud en een koffielucht maakte zijn aanwezigheid onplezierig. Haar werd gevraagd om mee te werken en ze besloot dit te doen door haar shirtje uit te doen en het verband van zich af te halen. De dokter mompelde wat over brandwonden, wat het was, dat ze de wond met rust moest laten en het verband moest laten zitten, het liefst ook zo min mogelijk beweging of druk. Het was het geheel wat ze eruit kon pikken, maar de details liet ze rustig los. Haar gedachtes bezaten genoeg neuk, bedacht het meisje.

Wanneer het verband haar grote brandwonden weer bedekten deed ze haar roze shirtje met een Hello Kitty-print weer aan. De dokter liet haar daar achter en ze besefte dat ze nog geen woord had gezegd sinds haar aankomst hier, maar wat viel er te zeggen? Haar rug voelde alsof het nog altijd in de fik stond en waarschijnlijk kon ze de komende jaren geen groot vuur meer aanschouwen. Minder belangrijk, maar maar wist haar ook niet omhoog te helpen, was dat ze geen idee had hoe ze haar vrienden van school nog kon bereiken. Alles was kut en ze was machteloos om er iets aan te doen. Ze trok haar benen op en liet haar hoofd tussen haar knieen zakken, op haar wond stond dan wel meer druk, maar niemand hoefde de traan op haar wang te zien.
Daar zat ze dan, alleen op een ziekenhuisbed in een lege zaal. Ze zou eigenlijk wat moeten eten, want het was al half zeven. Fay at niet snel en bij haar binnenkomst maakten ze duidelijk dat je na half acht geen hap meer in je strot mocht duwen. Ze had echter geen honger en hoewel ze in het ziekenhuis gewoon voor de controle aan haar verwonding was, besloot het meisje nog even op het bed te blijven zitten.

Het meisje zat voorover gebogen met haar hoofd tussen haar knieen, ze wilde niet met tranen gezien worden op haar eerste dag hier. Toch was er een meisje dat haar stoorde en zich voorstelde als Mikaela, Mika. Pfft, wat moest ze? Oke, gewoon rustig. Met de mouwen van haar vest veegde ze wat tranen van haar wangen en daarbij wat uitgelopen make-up. Ze bedacht dat de tranen konden zijn door een pijnlijke operatie en daar ging ze dan maar voor. Fay keek met een glimlach op naar Mikaela en zei zachtjes ''Ik was even vergeten hoeveel pijn jodium op wonden doet.'' Hiermee nam ze aan een excuus te hebben voor haar make-up dat een klein beetje, maar toch opvallend was uitgelopen.
Ze streek even door haar haren, een van de weinig emotioneel waardevolle bezittingen die ze overhad. ''Mijn naam is Fay, Fay Logan.'' Ze liet haar voeten van het bed glijden om een normale zithouding aan te nemen en haar beter aan te kunnen kijken. Fay had haar doffe donkere ogen gericht op Mikaela's stralende lichte ogen die enigszins zenuwachtig naar de deur staarde. ''Verberg je, je voor iets?'' vroeg Fay die met succes in haar ogen staarde en moeite moest doen om met haar blik niet te verdwalen in de chocolade van het andere meisje. Ze sprong van het bed en klikte een nachtlampje aan, hoewel het al licht was. Ze nam aan dat Mika hier ook met redenen zat die vergelijkbaar waren met de hare en besloot haar daarom te vertrouwen dat ze haar volgende actie zou begrijpen. Ze pakte de kussen van het bed en haalde het kussensloop er vanaf, scheurde er een lap vanaf en voelde even aan de lamp of het al heet was. Ze brandde zich bijna, die was heet genoeg. Zonder verder nog enig contact te leggen met het andere meisje legde Fay een lap van de kussensloop op de lamp.
Ze wachtte eventjes zodat het kussensloop kun warmen en keek weer de richting van Mika op. ''Ik weet niet of het de norm is om dit te vragen of dat er hier een soort don't ask, don't tell is. Maar, waarom zit jij hier? En hoelang al?'' vroeg Fay, terwijl ze de overige delen van het kussensloop onder haar shirtje stopte. Er moest niets van het kussensloop te vinden zijn, ze bedacht dat er zo niemand zeker kon weten wat ze had geflikt, buiten Mika dan.