i don't believe my ears!!

​​​​
Mikaela zou normaal gezien een normale dag hebben gehad. De irriterende pillen slikken een tijdje in haar kamer zitten staren naar het plafond en uiteindelijk toch besluiten om naar buiten te gaan. Niet meer in die warme ruimtes te gaan. Maar deze keer was het anders. Niet de anders dat ze een onverwachte woede aanval krijgt nee, het ging niet om haar maar om een vriend die ze nog niet zo lang geleden heeft ontmoet. Beide hadden ze de regels gebroken en dat had haar echt opgevrolijkt want hier was het zo saai dat je je waarschijnlijk nog zou kunnen dood vervelen. gedood door de saaiheid die je omringde en je overal volgde, best eng als je daar over zou nadenken. Ze had het slechte nieuws wel gehoord van anderen, of het nu een bewaker of een patient was daar had Mikaela helemaal niet op gelet nee ze had gehoord dat Shiloh in de ziekenzaal kwam vlak na zijn straf die hij had gekregen. Mikaela had haar eigen oren niet durven horen, hoopten dat de verteller gewoon een geintje had uitgehaald ofzow. Want hoe kan Shiloh nu in het ziekenhuis belanden vlak na zijn straf? Ja ze had zo haar bedenkingen erbij, maar ze was slim genoeg om die nu niet echt luidop de zeggen. terwijl ze even verward naar haar BB keek om te zien en merkte dat ze al weer een bericht van haar vriendin had, eentje van de weinige die haar niet in de steek heeft gelaten nu velen weten waar ze in vast zit. Disturbia. Het was ongelooflijk hoe je kunt beseffen en zien hoe weinige vriendinnen, je werkelijke vrienden zijn. De meesten laten je direct links liggen als ze beseffen dat er iets niet aan je klopt ofzowiets. Niet dat het haar wat kon schelen want ze had er nog enkele over en hier had ze ook vrienden dus het kon haar helemaal niks schelen. VOor haar part konden al die nep vrienden van haar de boom in. Een vlug antwoord type Mika terug toen ze besefte dat ze bijna bij de ziekenzaal was. Ondertussen streek ze door haar blonde haren en beet op haar onderlip wat voor haar aanduide dat ze nerveus of zenuwachtig was. In dit geval nerveus natuurlijk, hoe was hij daar toch kunnen in belanden. Het zou daar waarschijnlijk zo saai zijn. Mikaela zou het niet aankunnen, de hele dag in bed liggen te niksen, vrienden zien komen en weer zien gaan. het zou vreselijk zijn. Als zij het al zo vind hoe zou Shiloh het dan vinden. Desnoods blijft ze bij hem, en slaapt ze in een andere ziekenbed. OOkal zou het waarschijnlijk oncomfortabel liggen maar ze zou gewoon alles doen voor een vriend van haar. Hier is dat het enige wat je eigenlijk echt hebt. Hier heeft ze vrienden nodig om haar hou vast op aarde nog te hebben en niet gek te worden van de saaiheid hier die duidelijk te voelen was. Met een snelle beweging duwde ze de deur van de ziekenzaal nogal ruw open zodat die tegen de muur kletste. Mikaela haar passen werden sneller en sneller toen ze Shiloh in de verte zag liggen." Shiloh" Riep ze opgelucht ookal zag hij er nu ook weer wat anders uit. Toen ze eindelijk bij hem was gaf ze hem een snelle en voorzichtige omhelzing." Hoe komt het toch dat je hier bent beland, en zo snel ook" vroeg ze verbaasd, ondertussen keek ze even rond met haar zilver kleurige ogen en nam toen een stoel en ging naast zijn bed gaan zitten en keek nieuwsgierig hem aan, tot hij haar een verklaring gaf van dit geval.

Hij had wel enorm veel geluk gehad, enorm veel. Zijn licht was voor wat? Een half uur? Uit geweest en in die tijd had hij geen flauw benul gehad van wat er rondom hem gebeurde. Gelukkig dat de bewaker meer wist van reanimeren dan van elektrische shocks want anders zou Shiloh hier niet liggen. Ja, hij was hier nog maar een paar uur toegekomen n had al meteen één van de zwaarste straffen gekregen ... de elektrische stoel. En had hij er niet om kunnen lachen want hier lag hij. Na een hartstilstand, wat brandwonden en spierproblemen kon hij toch alweer deftig praten en het nodige doen. Maar het was er zo saai, de ziekenzaal was oersaai. Overal lagen mensen, geen zo erg als hem en de verpleegsters kwamen hem geregeld controleren. Hij had niet kunnen slapen vannacht, vanwege de adrealine. Hij vroeg zich af of hij eigenlijk kon staan ... Zijn spieren konden nog niet helemaal normaal functioneren.

Hij zuchtte wat gefrustreerd. Hij zat recht in zijn bed en de verpleegster was net zijn brandwonden rond zijn polsen en enkels komen verzorgen. Blijkbaar moest er nog een bescherming tussen dat en de ijzers die je vasthielden, iets wat de bewaker vergeten was. Hij vond het verschrikkelijk om hier zo onhulpzaam te liggen, het liefst van al wou hij naar buiten, een sigaret roken ... dat zou hem volledig opknappen. Zijn zwarte ogen schoten opzij naar de deur die met een klap openzwaaide. Mika! God wat was hij blij haar te zien. Er kwam een scheve charmante glimlach op zijn lippen, de omhelsing en het horen van zijn naam deed hem goed. 'En ik dacht dat het hier voor eeuwig zo doods ging blijven.' Verklaarde hij met een knipoog. Ze schoof een stoel dichter, nieuwsgierig naar wat er gebeurd was. 'Wel ...' Hij zweeg even en keek met een neutrale blik voor zich, hij zou de stoel liever niet meer krijgen. 'Ik heb de elektrische stoel gekregen. Die bewaker wist niet hoe dat ding werkte en nouja heb door wat hartproblemen uit het verleden een hartstilstand gehad.' Hij haalde zijn schouders op en keek haar aan voor hij zijn polsen kort opstak en de vlesige brandwonden toonde. 'En men spieren functioneren nog niet al te goed en dan dat.' Hij knikte naar de brandwonden en liet zich weer zakken. 'In zover mijn straf en de gevolgen. Wat heb jij gehad?' Vroeg hij nieuwsgierig. Vast niet zo erg als SHiloh. Die stoel had toch een behoorlijke indruk achtergelaten bij hem ... Zijn leven ging voor even aan een zijden draadje ...

​ ​​ ​
Mikaela dacht even diep na, zou een straf zo erg zijn dat je in de ziekenzaal beland net als Shiloh, nee toch? Het leek hier echt een gevangenis. Geirriteerd schudde Mikaela met haar hoofd om die gedachten weg te werken. Ondertussen streek ze even door haar blonde haren en keek Shiloh met haar zilver kleurige ogen aan, ja die had ze geërfd van haar moeder...het enige wat Mika nog eigenlijk nog van haar had, en haar gitaar natuurlijk die zal Mikaela altijd bij zich hebben, niemand moet het eens proberen de gitaar af te pakken ze zou dan gewoon flippen. 'En ik dacht dat het hier voor eeuwig zo doods ging blijven.' zei hij en knipoogde. Ja hij was gelukkig nog steeds dezelfde waardoor Mikaela toch even schuddend met haar hoofd lachte. 'Ik heb de elektrische stoel gekregen. Die bewaker wist niet hoe dat ding werkte en nouja heb door wat hartproblemen uit het verleden een hartstilstand gehad.' hoorde MIkaela, hem zeggen. Ze geloofde haar eigen oren niet? Meent die dat nu?! Dat kun je toch niet maken dat was gewoon super gevaarlijk geweest. Een lichtte rilling gleed door Mika heel haar lichaam. Eerst handboeien, de Elektriche stoel, straks krijgen ze ook nog gevangenis kleren. Zwarte witte, nee en die zouden Mikaela trouwens echt helemaal niet staan, het maakte haar dikker. Geschrokken keek ze Shiloh aan toen hij zei van de hartstilstand, wat een geluk dat die bewaker Jack hem nog had kunnen redden op de een of andere manier, en nee ze wou helemaal niet weten welke. 'En men spieren functioneren nog niet al te goed en dan dat.' vervolgde hij en ze keek naar zijn handen die vol brandwonden zaten. Opnieuw kreeg Mikaela een koude rilling "Ongeloofelijk" sprak ze fluisterend. "Gelukkig ben je nog heel en nog in leven" sprak ze liefjes en keek hem rustig aan" Laten we hopen dat je weer snel op been komt he". Even bekeek ze hem beter" gelukkig is je uitstraling nog het zelfde, die zelfde charmante uitstraling" sprak ze en begon er bij te lachen, gelukkig heeft die domme stoel niets aan hem veranderd dat niet zou kunnen genezen worden.

Je kon niet weten hoe blij Shiloh was een deftig iemand voor zijn neus te krijgen. De verpleegsters en dokter was hij ondertussen al helemaal beu gezien en al zeker het gepruts aan zijn lichaam. Hij kreeg vaak een inenting en had de hele nacht aan de hartmonitor gelegen om de boel op te volgen. Wat kon hem zijn hart schelen, zolang het klopte was het goed. Een beetje adrelaline kon geen kwaad ... niet zoals de stoel natuurlijk ... dat was teveel van het goede. Maar hier liggen en hij moest hij nog twee dagen liggen was hartverscheurend. Hij verveelde zich dood, mocht zelf niet eens iets doen. "Je moet heel rustig blijven." Had de verpleegster gezegd maar dat moest je aan Shiloh niet vragen. Stond niet in zijn woordenboek. Dus hij was heel blij met Mika, de enige die hij eigenlijk nog kende en van de eerste keer een hele goede.

Hij keek opzij naar Mika en greens breed bij haar geschrokken gezicht. Nouja, hij overleefde het wel. Weer een reden meer om hem niet op de stoel te plaatsen. Bij haar woorden lachtte hij en stak zijn handen kort in de lucht en wees naar zichzelf. 'Still the same.' Hij knipoogde en keek dan wat verveeld naar de andere patienten. De ene lag te hoesten, de andere was half dood en dan nog wat lagen met wat gebroken botten. Shiloh had heel veel commotie gehad door de nacht heen tot ergenis van anderen. Ze keken hem allemaal wat kwaad aan. "Laten we hopen dat je snel weer op de been bent." Zei Mika liefje. Shiloh chekte zijn spieren even en gaf haar een veelbelovende blik. 'Wees gerust, eens ik kan ben ik hier weg, of ze dat nou willen of niet.' Hij knipoogde en luisterde naar haar laatste woorden. Hij was meteen in het humeur in topvorm. 'Hmm, al ben ik een maand in coma, mij kan je niet veranderen.' Hij knipoogde, boog naar voor en drukte zijn lippen kort tegen haar wang. 'Bedankt om te komen.' Fluisterde hij verleidelijk tegen haar oor. Hij trok zich terug en glimlachte charmant. 'En wat dacht je toen je hoorde dat ik hier lag?' Vroeg hij met een vragende blik ...

​ ​​ ​
Mikaela keek even rond, het was hier zelfs saaier dan de rest van de kliniek en die andere zieke patiënten die hier lagen hielpen nu ook weer niet echt mee. Een paar drankjes lagen bij de patiënten rond. Wat moeten die toch allemaal slikken? Je zou het bijna drugs kunnen noemen want ze kunnen er waarschijnlijk nu ook weer niet zonder. Hier zou ze waarschijnlijk zelf niet willen blijven als ze de hele dag stil in zo'n bed zou moeten liggen. Gewoon in een bed thuis liggen kon Mikaela al niet, ze was iemand die beweging nodig had iemand die gewoon iets te doen moest hebben. Daarom was ze al blij met haar gitaar die nu veilig in haar kamer lag, dat hield haar wel vaak bezig natuurlijk kan dat niet iedere dag zijn daarom ging MIkaela soms eens naar buiten of met Shiloh dingen gaan pikken uit het kantoor van de bewakers, ze had nog steeds haar Tablet en haar BB, en heeft daardoor nu nog contact met een goeie vriendin van haar. 'Still the same.' zei hij waardoor ze knikte, ja daar was ze helemaal mee eens.'Wees gerust, eens ik kan ben ik hier weg, of ze dat nou willen of niet.' sprak hij, waardoor Mikaela nu toch wel moest lachen en even de aandacht van de andere patiënten trok, niet dat het haar iets kon schelen natuurlijk. "Ja dat had ik wel al van jou verwacht" antwoorde ze en grijnsde geamuseerd. MIka had niets anders van hem verwacht. Even kruiste Mikaela haar benen terwijl ze nog steeds op de stoel zat, en keek toen op toen ze hoorde dat Shiloh zich verplaatste en richting haar boog. Hem vragend aankijkend voelde ze zijn lippen even kort op haar wang, lichtjes verbaasd keek ze hem aan maar herstelde zich toen weer en grijnsde 'Bedankt om te komen.' fluisterde hij terwijl ze hem relaxed aan keek." Hé" begon ze." Dat is geen enkel probleem, we zijn toch vrienden, je verwacht toch niet dat ik je laat vallen, zo snel geraak je nu ook weer niet van me af" sprak ze luchtig met fonkelende ogen" No problems darling" grapte ze en verplaatste zich wat op haar stoel."Hoe lang moet je hier nog trouwens blijven?" Vroeg ze toen maar.

Hij kon het zijn beste prestatie voelen, hier amper een dag zijn en al dit meemaken. Dat hoorde thuis in zijn denkbeeldige trofeeënkast. Zijn blik ging naar de verpleegster die stopte naast zijn bed. Ze gaf Mika een korte dreigende blik en richtte zich dan naar Shiloh die haar enkel zijn charmant glimlach aan haar schonk. Ze had zalf en speciale verbanden bij voor zijn brandwonden. Shiloh gaf Mika een veelbelovende blik en blikte kort naar de verpleegster voor hij zich weer helemaal tot Mika richtte. Het kon hem niet gestolen worden wat de verpleegster deed, hij wou hier liever zo snel mogelijk weg.

'Dat verwacht je van iedereen die hier zit opgesloten.' Siste hij kortaf met een blik naar de verpleegster die enkel maar iets binnenmonds mompelde. Hij trok zijn hand wat willekeurig weg toen de vrouw met iets kouds op de brandwonden zat. 'Hang niet het klein kind uit Shiloh.' Antwoordde ze kortaf. Hiermee hopend dat het zou afknappen op Mika of dergelijke. 'Zou jij niet het klein kind uit hangen als je erop staat te schuren alsof mijn pols een deur is ofzo.' Hij trok zijn hand weg, gaf de verpleegster zijn meest dreigende blik en draaide zich dan naar Mika. Aangezien hij het zelf maar beter kon doen. 'Ik ben hier nog geen dag, heb maar één vriendin gemaakt ...' Zijn stem stierf weg en hij knipoogde verleidelijk voor hij het watje voorzichtig over zijn pols liet gaan. Waarom deed hij het eigenlijk, om geen littekens te hebben? Bij haar vraag lachtte hij emotieloos en blikte kort de omgeving rond. 'Normaal nog twee dagen voor opvolgen enzo maar ..' Zijn stem stierf weg en gingen dan naar een kast aan het einde van de zaal. 'Als ik goed functioneer en deftige kleren heb gaan we een luchtje scheppen.' Hij knipoogde en deed snel onzorgvuldig zijn andere hand. Hij sloeg zijn benen over de rand en keek kort naar zichzelf, een simpel hemd was het enige wat hij aanhad. 'Zo ben ik ver van charmant maar ...' Hij zweeg en chekte kort al zijn spieren voor hij langzaam ging recht staan en goedkeurend knikte. 'Komt goed.' Mompelde hij tegen zichzelf. 'Mag ik buiten?' Vroeg hij aan de verpleegster, een jonge stagiair. Hij wist dat ze hem al vaak had gaande geslagen en dat zijn charme op haar effect zouden hebben. Ze knikte en wandelde verder nadat ze zei voor een klein uurtje. Hij keek terug naar Mika en glimlachte vals. 'En zo geraak je hier buiten.' Knipoogde hij tevreden. Hij had nood aan wat tijd buiten deze zaal ... met Mika. Het had altijd voordelen ...
°srr voor late antwoord, ben ziek geweest

​ ​​ ​
Mikaela keek even op haar gemakjes de ziekenzaal wat beter rond. Nou ja net als in al de andere ruimtes is er nu ook weer niet zoveel te zien. Er was hier eigenlijk ook nooit iets te doen als je er zelf niet voor zorgde, dat hadden Shiloh en Mika wel gedaan maar er moest zo nodig toch een van die irritante bewakers die schuur doorzoeken en natuurlijk hun daar al zuipend zien zitten. Nu ze er over na dacht, als Shiloh weer iets van plan zou zijn zou Mika zich vrijwillig aanmelden om mee te doen. Daar was geen twijfel over mogelijk. Mika zuchtte wat geirriteert toen de verpleegster kwam en haar een dreigende blik gaf, het deerde niet want het kon MIkaela niets schelen wat die verpleegster van haar vond zolang ze maar snel genoeg oprotte dan was alles goed. Lichtjes verveeld keek ze toe hoe de vrouw Shiloh hielp met het verband. 'Hang niet het klein kind uit Shiloh.' hoorde ze verpleegster zeggen maar Mikaela zei er niets op, wat zou ze er dan moeten opzeggen? Sloompjes streek Mikaela door haar blonde haren en liet haar zilver kleurige ogen rusten op het tafeltje dat naast Shiloh zijn bed stond. 'Ik ben hier nog geen dag, heb maar één vriendin gemaakt ...' Zei Shiloh waardoor ze wegkeek van het kastje en hem nu recht aankeek en geamuseerd grijnsde"Wat een eer dat ik de eerste was" grapte ze. Verbaasd trok Mikaela een wenkbrauw op, moest hij hier nog twee dagen hier liggen? Waarschijnlijk niet als het aan hem lag, hij leek niet het type dat stil kon blijven liggen voor een hele dag lang, dat vond MIkaela toch.'Als ik goed functioneer en deftige kleren heb gaan we een luchtje scheppen.' Mikaela volgde zijn blik en keek nu ook even naar de kast die wat verderop stond en ze grijnsde."Super" lachte ze terwijl ze weer haar benen kruiste toen ze op de stoel zat. Even staarde ze zich wat vaagjes voor haar naar het kastje zo bleef ze enkele seconden zitten maar toen ze weer op keek en Shiloh aan keek zei hij 'Zo ben ik ver van charmant maar ...' Lachend schudde ze haar hoofd. Toen hij zijn spieren checkte kon Mikaela het niet laten en bekeek hem nu eens wat beter. Ja mis zag hij er helemaal niet uit. Vlug schudde ze die leuke gedachten weg, wat heeft zij oppeens? Snel liet ze haar ogen weg van hem dwalen zodat die weer bleven hangen bij de kast. De verpleegster gaf toe toen hij vroeg of hij naar buiten mocht. 'En zo geraak je hier buiten.' Grijnzend schudde Mikaela haar hoofd. "Simpel voor je hé" sprak ze luchtig terwijl ze naar de kast stapte en snel t-shirt en broek uit de kast halend, niet echt lettend op wat ze eruit had genomen en smeet het richting shiloh"vang" Ja ok ze had het te laat gezegt maar ze durfde te wedden dat hij snelle reflexen geeft. "En over die straf van mij..." Sprak ze bedenkelijk" het was de afwas van de bewakers, je had die hoop troep moeten zien, echt verschrikkelijk die berg was bijna groter dan mij. een bende varkens kun je ze noemen" antwoorde ze op een al een tijdje geleden gevraagde vraag.

Hij wist de kleren heel behendig te vangen. Zijn reflexen waren in een zekere zin zo scherp dat je zou zeggen dat hij van een andere planeet kwam. Ze noemden hem dan ook vaak wolf. Die donkere ogen alleen al gaven je die angstaanjagende uitdrukken ... dat beetje mystrieuse. En in combinatie met zijn charme viel je zo voor hem. De ene al wat meer of de andere. De kleren die ze hem had toegegooid waren wel dergelijk zijn maat en met een tevreden grijns legt hij ze over zijn arm. 'Ze hebben wel mijn gsm terug afgepakt toen ik hier binnen kwam.' Zei hij dan. Niet dat hij er veel mee kon want hij was al voor zo lang in een instelling dat hij zijn vrienden en familie wat ontvreemd was. Dan nog niet te spreken over wat hij noch over had van vrienden en familie. Zijn ouders waren hem liever kwijt dan rijk ... al evenals zijn broers en zussen. Over de rest wou hij liever niet spreken. Ze vonden hem een schande voor de familie, een schande voor heel Italië.

Toen ze haar sprak uitlegde lachtte hij kort, het was bij haar beter dan bij hem. 'Dat zie je toch zo dat het varkens zijn. Ik bedoel, wie legt nu een tang in dezelfde kamer waar de drank bewaard werd achter slot. Dat is gewoon zoeken achter de problemen.' Hij schudde zijn hoofd en liep met zijn kleren richting een soort van toilet/badkamer. Hij kleedde zich er zo snel en voorzichtig mogelijk om want de duizeligheid stak hem nog steeds de kop op. Ook had hij af en toe nog eens van die onnatuurlijk harde hartklopingen. Hij verbeet de pijn van de schroeiende brandwonden aan zijn enkels toen hij zijn schoenen aantrok. Die waren tenminste nog dezelfde, hij liet ze open zoals altijd en viste zijn leren jas van de kapstok, die had het ook overleefd. Terwijl hij terug richting Mika liep liet hij zijn vingers door zijn haar glijden voor het op het gewenste model te krijgen en stak zijn ene hand dan in zijn jeans. Zijn ander legde hij over Mika's schouder. 'Wat zullen we doen?' Vroeg hij charmant terwijl hij met haar naar buiten wandelde. Hij hoorde de dokters wat mompelen maar dat kon hem eigenlijk weinig schelen. Gewoon buiten zijn, weg van de drukte en rondhangen met Mika, dat was zijn wens voor nu ...

​ ​​ ​
Ze had geluk gehad dat ze nog de juiste kleren had gesmeten want ze had daar niet echt zo goed opgelet. Maar ja ok. Rustig wachtte ze op haar gemak tot hij was aan gekleed ondertussen keek ze even op haar gemak wat beter rond. Nouja niet echt iets bijzonders te zien dus was ze al snel weer aan het wachten op Shiloh die uiteindelijk toch was aan gekleed an zei 'Ze hebben wel mijn gsm terug afgepakt toen ik hier binnen kwam.' Ze grijnsde terwijl ze door haar blonde haren streek."Ja dat was wel te verwachten" sprak ze bedenkelijk. Dat was ook zo. Nu haar zus hier is zal ze wel haar in het oog moeten houden, en natuurlijk ervoor zorgen dat ze beide samen kattekwaad zouden kunnen uithalen. Toch begreep ze nog steeds niet waarom haar vader Elena hier nu ook heeft gestuurd, ja ok ze had misschien wat problemen met vrienden te maken maar daar is toch helemaal niks ergs aan. daardoor heeft hij nu alleen maar gezorgt dat Mikaela nog kwader op hem is en vooral hun stiefmoeder want Mikaela durfde haar gitaar erop te wedden dat die vrouw er ook iets mee te maken heeft. 'Dat zie je toch zo dat het varkens zijn. Ik bedoel, wie legt nu een tang in dezelfde kamer waar de drank bewaard werd achter slot. Dat is gewoon zoeken achter de problemen.' hoorde ze Shiloh zeggen waardoor ze hem aankeek en grijnsde. Ja hij had gelijk het waren niet zo'n al te slimme bewakers." Ja, maar toch mogen ze de volgende keer hun eigen vuilheid opkuisen, zie ik eruit als een kuisvrouw ofzow??..." ze keek hem aan maar vervolgde toen vlug"Nee, antwoord er maar niet op" lachtte ze. Even keek ze hem bezorgt aan toen ze merkte dat hij nog even zeer had, die bewaker die dat had gedaan was niet goed bij zijn hoofd, en er zomaar mee weg kunnen, ahja. 'Wat zullen we doen?' vroeg hij waardoor ze naar hem opkeek toen hij een arm over haar schouder sloeg."Maakt mij niet uit. Alles is goed zolang er maar iets leuks te beleven valt want anders ga ik dood van de verveling" sprak ze weer met haar melodieuze stem die niet zo vaak meer te horen was dankzij deze plek. Het meesten deel verbergde ze die ene toon. Ze keek hem grijnzend aan.