Just sitting

Haar blond licht gekrulde haar lag ‘perfect’ op haar rug. Haar licht gekleurde ogen keken rustig de ruimte rond. Ze zat onopvallend tegen de muur, haar knieën opgetrokken. Het was relatief rustig in de ruimte, er zaten een paar mensen op de bank. Relaxed te praten, een paar nieuwelingen keken nieuwsgierig, argwanend en bang tegelijkertijd de ruimte rond. Haar ogen toonde geen emotie, in iedergeval niet voor vreemde. Voor de gene die ‘dicht’ bij haar stonden, konden zien wat er in haar hoofd omging. Voor andere mensen had ze het echter afgesloten. De mouwen van haar warme trui had ze opgerold. Haar skinny jeans vertoonde stijlvolle nep gaten. Haar haren droeg ze zoals gewoonlijk los. Ze liet haar hoofd op haar opgetroken knieën ruste. Haar armen deed ze rond haar knieën. Ze was bijna niet zichtbaar, veel mensen liepen haar voorbij zonder haar op te merken. De rustige sfeer die er nu hing leek er voor te zorgen dat ze even vergat dat ze als het waren opgesloten zat. En niet gaan en staan waar ze wou. Een schreeuw verbrak de stilte, een jongen richtte woedend een glazen vaas op een meisje. Die hem woedend aan staarde. Ook zij liet een luide schreeuw. Bewakers waren al te horen, niet veel later verschenen ze. Ze overmeesterde de jongen sleepte hem mee, zijn knieën sleepte over de grond. Ook het meisje moest er aan geloven en werd ook weggevoerd, hoewel die nog een weerwoord had. Ze had volgens zichzelf niks gedaan. De bewakers snoerde haar de mond en sleepte haar toen ook genadeloos over de grond. Het meisje tierde, haar hoofd werd helemaal rood maar het had geen zin. Ze werden vast in de isoleercellen gezet. Als ze slim waren, niet alle twee samen in een cel. Dan zouden ze elkaar vast en zeker verwonde bedacht Romy zich grinnikend. Hoewel het eigenlijk niet om te lachen was. Haar agressie bleef vandaag thuis leek het, ze voelde niet het vuurtje branden dat ze normaal bijna altijd voelde. Het leek eerder op een smullend stukje kool dan een klein vlammetje. Maar ze wist van zichzelf dat die opeens kon ontvlammen tot een steekvlam en ze zichzelf niet meer onder controle zou hebben. Voor haar gezichtsveld verschenen twee schoenen, ze volgde ze omhoog. Tot ze bij het gezicht van de jongen kwam die voor haar stond. Vragend keek ze hem aan. Be nice or go away dacht ze zelf, hard op uitspreken deed ze het niet. Spreken is zilver, zwijgen is goud zij haar moeder altijd. Haar moeder…De gedachte aan haar moeder deed haar humeur verpesten. Het vlammetje diep van binnen wakkerde aan. Maar ze maakte zich er geen zorgen over, ze zou het nog in bedwang kunnen houden. Nu nog wel…


Open, zelfs voor bewakers (AA)

@Hayden: Bewakers kunnen áltijd je topic binnenkomen.

‘Hey vind je het goed als ik naast je kom zitten’, vroeg de jongen op beleefde toon. Hij was nieuw en leek net zoals romy zich graag van de rest te willen afzonderen in de openbare ruimte. Romy bleef hem aankijken. ‘ik heet John’, zei hij toen hij tegen de muur ging zitten. John was nieuwsgierig naar de plekken in Disturbia maar had er niet direct zin in om dat vandaag te moeten doen. Hij was gister de hele dag op reis geweest naar Disturbia in dat akelige busje en het leek hem dan ook verstandig om vandaag nog even uit te rusten en daarbij had hij toch nog genoeg tijd om alles in Disturbia te zien. hij zou voorlopig toch niet meer wegkunnen. Hoe meer dingen John zag hoe vreemder hij alles begon te vinden in Disturbia. John had het tafereel ook gezien en vond het terecht dat de jongen zo ruw werd behandeld. zwijgzaam keek John even naar Romy en keek daarna weer voor zich uit. Het groepje mensen dat in de ruimte stond was kleiner geworden nu de bewakers de jongen en het meisje hadden weggevoerd. het was eindelijk weer een beetje rustig in de algemene ruimte aan het worden en niet meer zo druk als van te voren. De scherven van de gebroken vaas lagen nog steeds op de grond. nieuwsgierig keek john toe hoe een van de mensen de glasscherven begon op te ruimen. Hij keek nog eens naar romy en vond haar anders dan alle anderen in Disturbia. De meeste mensen waren hier vaak krankzinnig, maar zij leek compleet normaal. Iemand die wist wat ze wilde en iemand die haar emoties in bedwang wist te houden. Al zijn hele leven observeerde John mensen en hij zag dan ook meteen wanneer iemand anders dan de rest was. Hij leek enkele momenten in zijn gedachten te zijn gezonken, maar kwam toen weer tot de realiteit. Hij was nieuwsgierig naar de reden waarom ze hier was gekomen hoewel hij niet zeker wist of dat wel een beleefde vraag was om te stellen. Hij besloot om het toch maar niet te vragen staarde voor zich uit. Hij dacht na of hij er wel verstandig aan zou doen om een conversatie met het meisje te beginnen. Hij wist niet hoe ze zou reageren.