Spirits

Het zachte fluiten van de kleine vogels maakte de aanblik van de tuin nog mooier voor Ctekosa. Thuis had zo ook ooit zo’n tuin gehad. Haar moeder was dol op tuinieren. De bloemen waren haar baby’s. Helemaal niks mocht met haar kleine schatjes gebeuren en daar viel zij dus ook onder. Aan helemaal niks mocht het mama’s kleine bloempje tekort komen. Ze kreeg elke maand nieuwe kleertjes, pianoles vanaf haar vijfde en vioolles vanaf haar achtste gevolgd door balletles vanaf haar negende. Kortom, Ctekosa had alles wat ze wilde en was onderweg een gelukkig kind in een klein, fijn dorp ergens in Rusland. Toen ging het mis. Een klein vonkje was genoeg geweest om het hele huis in lichterlaaie te zetten en met dat huis Ctekosa’s hele leven. Het was nog een wonder dat zij er zo goed als levend uit was gekomen. Daarna was haar hele leven een sneltrein geweest van het ene pleeggezin naar het andere totdat haar tante haar wel had willen opnemen en voor haar zorgen. Ook dat had niet lang geduurd. Ze had daar drie jaar gewoond voor het mis ging en daarna had iedereen hun laatste hoop op deze plek gevestigd. Dus nu stond ze hier, in deze prachtige rozentuin die zoveel goede herinneringen oprakelde.
Als Ctekosa haar ogen sloot kon ze in de verte het water van een fontein horen stromen. Van stromend water moest ze altijd plassen. Ze wist niet waarom maar het was gewoon zo. Ze opende haar ogen weer. Zo heel lang was Ctekosa hier nog niet. Ze hadden haar hier een paar uur geleden pas binnen gebracht.

Het gekrijs was eerder te horen dan dat de deurklink zelfs maar bewoog. Met drie man probeerde ze Ctekosa door de deuropening te worstelen terwijl ze maar bleef gillen en krijsen. Als het had gekund hadden ze haar een dwangbuis omgedaan maar ze was niet lang genoeg stil blijven zitten en ze durfde haar niet te verdoven als ze zo opgewonden was. Twee mannen hadden haar armen vast terwijl de derde haar benen in bedwang probeerde te houden. Toen ze binnen waren trapte Ctekosa haar benen los en gaf de man die ze zolang vastgehouden had een flinke trap in zijn maag zodat hij dubbel sloeg. ‘Laat me gaan!’ bleef ze krijsen terwijl ze zich ook bij haar armen los probeerde te rukken. De man die de controle over haar benen had verloren probeerde ze weer te grijpen wat alleen maar moeizamer ging omdat Ctekosa maar bleef trappelen. Het had de mannen twee uur gekost voordat ze Ctekosa in haar kamer hadden gekregen. Pas zodra de deur dicht was had Ctekosa haar mond gehouden…

Een kleine glimlach speelde om haar lippen als ze terug dacht aan die gebeurtenis nog niet zo heel lang geleden. Ze streek het korte pofrokje glad dat ze had aangetrokken na haar aankomst. Dat was een beetje haar stijl. Poppen, lolita, steampunk. Als het maar uitzonderlijk en excentriek was. Dit was Ctekosa’s favoriete masker. Zo noemde ze haar vrienden die zachtjes in haar oor fluisterde. Het waren haar maskers en marionet steampunk lolita was haar lievelings.
Ze liep met langzame passen door de tuin. Haar lage hakjes klikklakten en af en toe stopte ze om aan een mooie roos te ruiken. Niet dat ze ook maar iets aan de bloem rook maar iedereen deed het bij bloemen dus het gaf zo’n gevoel alsof het hoorde. Als ze verder liep was soms af en toe iets van haar ballet achtergrond. Het lag voornamelijk aan de manier waarop ze zich voortbewoog. Hoe ze haar ene been sierlijk optilde en een stukje verder weer even sierlijk neerzette. Het was routine voor haar en ze merkte het niet eens meer.

Ctekosa had haar been net weer opgetild, klaar om verder te lopen totdat ze een stem hoorde. Haar been bleef een paar seconden in de lucht hangen. Daarna verplaatste Ctekosa haar gewicht naar haar tenen en ging zo hoog mogelijk op haar tenen staan van de voet die nog contact met de aarde had. Als ze haar spitzen aan had gehad had ze helemaal op haar tenen kunnen staan. Maar helaas paste de bloedrode balletschoenen niet bij haar outfit van vandaag.
Haar uitgestrekte been trok ze langzaam in en trok ze daarna op alsof ze een flamingo was. Daarna slingerde ze haar been elegant de andere kant op waardoor haar lichaam meedraaide en ze nu naar de jongen keek die achter haar stond en ongetwijfeld degene was geweest die tegen haar gepraat had. Ze kon nog net zien hoe hij naar haar knipoogde.
Langzaam zette ze haar been weer neer terwijl ze de woorden van de jongen tot zich liet doordringen. Een nieuwe glimlach verscheen op haar gezicht. 'Goede morgen en juist. Ik ben pas een paar uur hier,' sprak ze tegen hem terwijl ze een pluk van haar rode opgestoken haar voor haar ogen wegveegde. 'En jij?' vroeg ze daarna zacht terwijl ze haar vingers op haar rug ineen verstrengelde.
Ze nam rustig de tijd om de jongen voor haar eens goed te bekijken. Een kleine scheur in haar masker in de vorm van een rare schittering in haar ogen. Het was een ander masker dat boven kwam maar Ctekosa drukte het weg. Niet nu. Dat masker was niet lief en...deze jongen leek haar aardig. Dat wilde ze nu verpesten. Nog niet tenminste.

De stilte in de tuin sloeg niet lang daarna toe. Zelfs de vogels waren stil en het geluid van de fontein was te ver weg om haar oren te bereiken. Ctekosa's blik ging naar beneden, naar haar zwarte lakschoentjes. Met mensen praten. Iets wat ze haatte en tegelijkertijd toch ook graag deed. Het was vreemd om met anderen te praten omdat je niet wist wat ze terug gingen zeggen. Dat was het moeilijke gedeelte want hoe moest je reageren op wat sommige mensen zeiden? Ctekosa keek weer op naar de jongen terwijl haar vingers een lok gekruld rood haar opzochten en het eromheen wikkelde. 'Wat is je naam trouwens?' vroeg ze zachtjes. Ze had andere mensen dat vaak horen vragen en wat was een beter begin van een gesprek dan te vragen hoe iemand heette? Haar groene ogen bleven de jongen vragend aankijken terwijl ze het uiterlijk van een verlegen meisje bleef houden. Wat hield ze toch van die rol. Je kon er zoveel mee doen omdat niemand verwachtte dat er achter dat onschuldige masker ook maar iets ander zou kunnen zitten. Ze was de mooie kaft van een onvoorspelbaar boek en ze hield ervan.

(Geeft niet. Hopelijk voel je je nu weer wat beter X3)

''Drie dagen'' herhaalde Ctekosa voor zichzelf in haar gedachten. Niet ontzettend lang, maar als de jongen dezelfde indruk had van deze plek hier als zij dan was het lang genoeg geweest voor een mensenleven.
Een hernieuwde maar dit keer ook oprechte glimlach verscheen om Ctekosa's mond toen de jongen niet veel later antwoord gaf op haar vraag. 'Shiloh,' herhaalde ze, de naam nadrukkelijk uitsprekend alsof ze hem wilde proeven. Niettemin sprak ze de naam met accent wat voor de streek waar zij vandaan kwam gebruikelijk was. 'Italië, toch?' vroeg ze kalmpjes doelend op zijn naam en eigen accent. Het klonk tenminste allemaal behoorlijk Italiaans in haar oren, maar ze kon het mis hebben. Net zoals ze Spaans en Portugees niet uit elkaar kon halen.
'Mooi,' voegde ze uiteindelijk aan haar eerdere opmerking toe.

Na zijn vraag hoe zij heten begon Ctekosa's hart in haar keel pijnlijk te kloppen. Haar pupillen hadden zich haast onmerkbaar verkleint en met alle macht probeerde ze haar masker op te houden en het niet uit te gillen. Het waren drie simpele woorden geweest die voor deze reactie hadden gezorgd. Prachtige, verschijning en omgeving. Drie woorden die niks met elkaar te maken hadden op het feit na dat ze alle drie uit wel drie lettergrepen bestonden. Iets waar Ctekosa doodsangsten bij uitstond. Waarom wist ze zelf niet eens maar elk woord of elke naam met drie of meer lettergrepen, daar gilde ze het bij uit. Er was een dure naam voor die fobie. Een naam die zij helemaal nooit uit zo spreken of zelfs maar durfde te denken. Een hippo-potomon-stropes-quippedalio-fobia. Zo had haar psychiater gezegd dat haar fobie heette. Een fobie voor lange woorden. Ze had de man het raam uitgegooid. Gelukkig zat zijn kantoor niet zo hoog en had hij het overleefd. Maar nu had hij helaas wel zelf een fobie. Een fobie voor haar. Welke gek überhaupt dat woord had bedacht had dat waarschijnlijk expres gedaan om iedereen die eraan leed te pesten.
Haar stomme fobie van zich af duwend probeerde ze zich te concentreren op wat de jongen, Shiloh, haar gevraagd had. Maar dat bracht Ctekosa bij het volgende probleem naar haar naam uit drie lettergrepen bestond. Waarom moest haar vervloekte moeder dan ook een naam met drie lettergrepen kiezen!? Ctekosa haalde diep en haast onhoorbaar adem. Ze aarzelde heel even maar sprak toen. 'Ctekosa,' kwam er met een trillende stem maar ook met een uitstekende Russische uitspraak uit. Haar hart ging langzaam weer normaal kloppen. Ze had het gezegd, nu hoefde ze een tijdje niet meer. 'Da,' antwoordde ze op zijn tweede vraag over de omgeving. 'Het is hier prachtig,' vervolgde ze.