Airplanes

Stefan opende zijn ogen en keek om zich heen. Waar de fuck was hij nu weer terecht gekomen. Hij zag twee andere bedden en beide lagen er een persoon een. Stefan wist me god niet wie het waren. Zuchtend stond hij op en liep naar een van de bedden toe en tikte tegen een van de personen aan maar zo te zien slaapde hij te goed. Hij haalde zijn schouders op en pakte de kleren op de grond. De roze shirt liet hij liggen. Hij had het niet zo op roze. Niet dat het geen mooie kleur was. Maar het was gewoon zijn smaak niet. Toen hij een kast open trok had hij geluk dat het de goede was. Stefan pakte een rode shirt en deed die aan. Daarna trok hij ook zijn schoenen aan en liep de kamer uit. Hij snapte nog steeds niet wat hij hier deed. Ach wat maakte het uit. Stefan liep met een groepje mee en kwam bij de eetzaal. Hij nam wat te eten en kreeg meteen een bakje met pillen in de handen gedrukt. Stefan keek de man vreemd aan maar haalde zijn schouders op en ging aan een tafel zitten daar gooide hij de medicijnen weg en keek om zich heen. Oké hij zat dus in een gekken huis. Maar wat moest hij hier. Ach wat maakte het uit. Stefan begon te eten en keek verveeld voor zich uit. Toen hij klaar was met eten flikerde hij de restjes weg en liep naar buiten. Geen idee waar hij naar toe ging. Uiteindelijk kwam hij bij het prieeltje uit. Stefan keek naar een nog al mooie meid die daar stond. Hmm eens kijken hoe ze hier zijn. Stefan liep het prieeltje in en keek de meid. "Hoi schoonheid" Sprak hij met een lief glimlachje.

Ze was nieuw. En ze verveelde zich te pletter. Korter kon je het niet zeggen, maar duidelijker ook niet. Yuna was dan wel gewend aan opgesloten zitten, een tehuis was geen pretje. Maar daar werd je teminste niet behandelt alsof je een of andere volslagen idioot was… Waanstoornis, ja hoor. Wat moest zij nou weer met een waanstoornis. Dat ze de wereld nou soms anders zag als anderen zei niks over haar. Eerder over anderen, dat die niet goed keken. Want Yuna wist zeker dat als je echt goed keek, iedereen het zou kunnen zien…
Dromerig keek ze voor zich over het grasveld. Ze stond op het prieeltje die enkele minuten geleden had ontdekt. Er stond een wit hekje omheen waar ze nu tegen aan leunde. Het waaide een beetje, waardoor haar lange bruine haar zachtjes met de wind meewapperde. Het was troosteloos weer, maar het grijzige weer had toch ook wel weer iets. Begin maart, dus het zou toch langzaam veranderen in de lente. Yuna was meer fan van de lente, hoe warmer hoe beter. De zogenaamde wanen werden dan ook groter. Maar dat kon haar niks schelen, zij had er geen last van hoor. Alleen anderen…
Haar blik viel op een jongen die langsliep. Een hele knappe jongen zelfs. Zo te zien keek hij ook naar haar. Ze ging recht staan waardoor ze niet meer op het prieeltje leunde en volgde de jongen met haar blik. Ze zag hoe hij het prieeltje binnen stapte en glimlachtte. ”Hoi schoonheid.” Ohoh, een echte charmeur dus waar ze mee te maken had. Ze veegde even een pluk haar aan de kant en keek hem aan. “Hai…” bewust maakte ze haar zin niet af om hem even van top tot teen te bekijken. “Sexy” zei ze met een speelse grijns op haar gezicht en stapte naar achteren tot haar handen de reling weer raakte en ze naar achteren tegen het hekje aan leunde. “En wat kom jij hier dan precies doen?” Yuna hield haar hoofd een tikkeltje schuin en keek de jongen afwachtend aan.

-kortttt- o.O