~Lithium~

Lithium, don't want to lock me up inside.
Lithium, don't want to forget how it feels without...
Lithium, ...stay in love with you.
I'm gonna let it go.

Percy beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij zenuwachtig richting de rozentuin liep. Hij had bij Dahlia een briefje onder haar slaapkamer deur geschoven vannacht. Hij was blij dat hij niet gesnapt was door een bewaker, dan had hij waarschijnlijk niet eens hier kunnen afspreken en had ze waarschijnlijk gedacht dat hij een grapje met haar maakte. Ze zou dan kwaad worden op hem en hem niet meer willen zien. Al helemaal na wat er gebeurd was in die kelder.
'Hou je kop.' Mompelde Percy zachtjes tegen zichzelf. Hij was niet in de isoleercel en hij kon gewoon met Dahlia hier afspreken zonder problemen. Hij zou het haar vertellen en daarna wel zien wat ze zou doen of zeggen. Misschien was ze super blij, misschien niet. Waarschijnlijk zou ze wel een heleboel vragen hebben. Hoe hij het Fanta heeft vertelt en waarom hij niet beter had nagedacht voordat dit allemaal begonnen was. Maar daar hoefde hij nu niet aan te denken. Hij hoefde alleen maar te zeggen wat hij wilde zeggen, daarna zag hij wel wat Dahlia van hem wilde weten en wat ze met de informatie wilde doen. Hij stapte de rozentuin binnen en liet een zachtte zucht over zijn lippen rollen. Hij was blij dat hij het zonder kleerscheuren hier kon zijn. Dat Fanta boos was, was begrijpelijk. Maar daar wou hij nu niet aan denken.

Hij stapte het kleine openplekje dat omringt werd door rozen struiken binnen. Hij kon hier rustig met Dahlia praten en het was gemakkelijk te vinden. Hij keek even omzich heen en beet opnieuw op zijn onderlip. Moest hij een roos voor Dahlia plukken. Nee misschien was dat te cliché. Hij beet harder op zijn onderlip en begon te twijfelen. Misschien moest hij het wel doen, misschien zou Dahlia wel helemaal blij worden als hij een roos voor haar had geplukt. Hij schudden zachtjes zijn hoofd terwijl hij naar de rozen struik liep waar donker rode rozen bloeide. God, hoe moest hij het Dahlia sowieso zeggen?
'Uhmm. Dahlia ik moet je iets zeggen... Nee dat klinkt te zakelijk.' Besloot Percy.
'Dahlia na onze laatste... Nee dat klinkt ook raar.' Mompelde Percy zachtjes en hij stak zijn hand uit naar de rozen struik. Midden in de rozen struik bloeide een donker rode roos die echt prachtig was. Net zo mooi als Dahlia. Hij stak zijn hand in de struik en voelde al meteen verschillende doornen van de struik over zijn huid schaven. Toen hij de roos na een paar keer heen en weer te bewegen los kreeg voelde hij nogmaals de doornen langs zijn huid schaven toen hij zijn hand weer terug haalde. Het bloed welde zachtjes op uit de krassen van de doornen, maar Percy schonk er geen aandacht aan. Hij was veelste te druk bezig met hoe hij moest zeggen tegen Dahlia dat het uit was met Fanta en dat hij van haar hield.
'Ik heb gesproken met Fanta... Nee, ik kan beter niet over Fanta beginnen.' Mompelde Percy verder terwijl hij de roos nauwkeurig bekeek. Hij was echt prachtig.
'Dahlia, ik...' Percy beet hard op zijn onderlip. Hij had niet verwacht dat dit misschien nog moeilijker was, dan het gesprek aangaan met Fanta. Plus daarnaast moest hij ook nog vertellen dat Jack zijn vader was. Hij moest Dahlia nog een hoop vertellen, dat wist hij zeker maar hij wist niet waar hij mee moest beginnen. Ja wel dat wist hij wel. Hij wist dat hij moest beginnen met het feit dat hij van Dahlia hield. Waarom zei hij dat niet gewoon.
'Dahlia, ik hou van je.' Zei Percy met een glimlachje terwijl hij de roos in zijn hand draaide.


[Dahlia]