it is too quiet

Onderwerp: it is too quiet zo apr 08, 2012 4:29 am

Een gefrustreerde zucht verliet Mikaela haar keelgat. Hoe lang zat ze hier nu, no idea mompelde ze meer tegen zichzelf. Nadat ze hier al een week zat was Mika gestopt met tellen. Je komt hier dan ook niet weg, je word oud en sterft uiteindelijk ook. Wat een zielig en triest vooruitzicht. Maar je kunt daar nu eenmaal niks aan doen ookal wou Mikaela dat maar al te graag. Even keek ze geirriteerd rond en merkte dat ze waarschijnlijk onbewust, in de gang van de slaapkamers was. Het was er stil en natuurlijk ook saai. Rustig luisterde Mikaela naar haar eigen voetstappen dat echoden door de gang en nog even na galmde maar daarna was het toen weer stil. Ze had zin om iets te doen. Het was trouwens een tijdje geleden dat ze nog een aanval had gehad. Maar Mikaela wist dat ze daar neit teveel mocht op hopen, ten eerste het is nooit voorbij meestal kwam het dan ook onverwacht, en ten tweede de cipieren hier zouden dat nooit toestaan dat ze hier weg kon geraken. OPnieuw zuchtte ze terwijl ze met haar vingers door haar blonde haren streek. Wat ergens op het einde van de gang stond een kamer deur open. Dat was de hare. Met rustige en sierlijke passen stapte ze recht op de open deur af duwde hem toen verder open en stapte naar binnen waar al haar spullen zaten. Even bleven Mikaela haar zilver kleurige ogen in een van de hoeken hangen daar zat er een diepe put in de muur dat zij had veroorzaakt toen ze een uitbarsting had gekregen, en met haar meubels was begonnen te smijten. Toen ze zich terug naar de rest van haar kamer keek ging ze voor haar bed gaan zitten en keek onder haar bed en haalde daar toen een kist onderuit. Deed die toen open en haalde daar haar zwarte elektrice gitaar uit, nam toen ook een van de vele bladeren die ertussen ware gepropt legde die toen op bed ging er naast gaan zitten, stemde toen vlug haar gitaar wat bij zodat er geen valse noten tussen zouden zitten. Toen begon ze rustig te spelen en begon haar tekst te neuriën. Mikaela ging er zo in op dat ze de voetstappen in de gang helemaal niet hoorde afkomen.

||Simon||

Onderwerp: Re: it is too quiet zo apr 08, 2012 6:42 am

Simon veerde lichtjes op zijn voeten terwijl hij zich een weg door de kliniek baande. Hij kende de weg hier nog niet en was dus verdwaald, natuurlijk. Waar Melanie was wist hij niet en ergens werd hij daar onrustig door. Hij nam alle schuld opzich, van wat zijn vader en later zijn moeder met haar had gedaan. Het wás zijn schuld, hij had haar moeten beschermen. Zijn tanden zonken wat weg in zijn lip en na een tijdje proefde hij de bittere smaak van bloed in zijn mond. Snel liep hij zijn lip los voordat er weer een nieuw litteken zou bijkomen. Wat onwennig bleef de jongen midden in de gang staan en boog wat naar voren om in een van, de kamers te kijken. Er stonden bedden in de kamers, dus dit was de gang waar ze 's avonds heen moesten, goed om te weten. Het was hier nieuw en overal liepen er volwassenen in een uniform rond. Volwassenen, mensen die hij nooit meer echt zou kunnen vertrouwen. Volwassenen en drugs vond je hier waarschijnlijk wel, al was drugs hier negen op de tien kansen verboden. De meeste mensen die hier zaten konden waarschijnlijk niet van de drugs en de drank afblijven, waren verslaafd. De drank had er ook voor gezorgd dat zijn vader agressief was geworden. Elke avond als hij terugkwam van de kroeg hadden hij en Melanie zich in de kelder verstopt in de hoop dat hij hen niet zou vinden. De laatste keer was Melanie diegene geweest die werd afgeranseld. Simon had geprobeerd om zijn vader tot rede te brengen, maar het enige wat hij daarmee bereikt had was een blauwe kaak. Klanken van een gitaar drongen zijn gehoorgang binnen en een glimlach verscheen op zijn gezicht. Hij had altijd al graag geluisterd naar mensen die gitaar speelden. Het was mooi hoe ze de noten aan elkaar regen en een liedje maakten. Nieuwsgierig volgde hij het geluid en kwam uit bij een kamer waar de deur op een kiertje stond. Voorzichtig duwde de jongen de deur open en bleef wat onwennig in de deuropening staan. Het was nu niet bepaald netjes om zomaar een kamer binnen te vallen. Onbewust tikte hij met zijn voet mee op de maat van de muziek terwijl de glimlach terug omhoog kroop. Het was een mooi nummer en hij wist zeker dat het meisje wel mooi zou kunnen zingen. "Eum... Hallo." Op zijn gemak leunde hij tegen de deurpost aan terwijl de pretlichtjes in zijn bruine ogen op en neer dansden. Het meisje was ongeveer even oud als hem, dus het was niet zo moeilijk om tegen haar te praten. Mensen hadden altijd al gezegd dat hij spontaan was en met iedereen wel een gesprek kon aanknopen, dat was dan ook het enige dat zijn vader niet weg geslagen had.

Onderwerp: Re: it is too quiet zo apr 08, 2012 11:07 pm

Opnieuw had ze dit rustgevende gevoel dat haar moeder in de kamer zat, en mee luisterde naar het liedje dat Mikaela nog niet zo lang geleden had afgewerkt toen ze in een verschrikkelijk geirriteerde bui was. De verschillende emotie's die dan bij Mika zaten zorgde ervoor dat er liedjes bleven komen. Even grijnsde Mika uit zichzelf. Ze vergat waar ze was, vergat de verschrikkelijke kliniek Disturbia waar je nooit meer weg zou geraken, en dat je hier maar moest oud worden. Ze vergeet gewoon alles op dit moment waar ze een kwam met haar gitaar en de muziek die het maakte. Langzaam sloot Mikaela genietend haar ogen. Toen ze die uiteindelijk weer open deed dacht Mika dat ze de deur had zien bewegen, maar op dit moment kon het haar helemaal niets schelen als het een bewaker zou zijn die zou zagen dat ze het stiller moest doen dan had hij pech gehad want ze had nu echt geen zin om te stoppen. Hij moest er maar mee leven. Zij doet dat toch ook door het te acccepteren dat die domme bewakers haar het leven zuur zou maken? Dus moesten die mensen dat maar ook doen."Eum... Hallo." Hoorde ze iemand zeggen waardoor ze opkeek en stopte met het spelen, want dat was dus duidelijk geen stem van een bewaker en de meeste zou ze wel herkennen. Deze klonk als iets rond haar leeftijd? Mikaela haar zilver kleurige ogen keken de jongen eerst strak aan. Deze had ze nog niet gezien, en ze zit hier nu wel lang genoeg om iedereen van zien of van kennen. Voorzichtig legde ze haar gitaar op haar bed en ging rechstaan met een lieve grijns op haar gezicht. Even stapte ze voorbij hem naar de gang, keek toen of er geen bewakers zijn, grijnsde toen meer nam hem bij de pols trok hem naar binnen en sloot de deur achter hem dicht."Nieuw waarschijnlijk?" Vroeg ze vriendelijk en Keek hem geamuseerd aan." Ik ben Mikaela, maar iedereen mag Mika zeggen" Stelde ze zich voor en stak haar hand uit terwijl haar zilver kleurige ogen fonkelden van nieuwsgierigheid