Footsteps

Deena staarde naar het plafond. Om de tien seconden viel er een waterdruppel op haar neus. Ze lag doodstil op haar goedkope bed gemaakt van snelle, vochtige dekens. Deena lag boven op de dekens en dacht aan de tijden die ze in het o-zo-leuke Disturbia zou gaan beleven. Tien seconden waren op en er viel weer een druppel water op haar neus. Deena veegde de druppel af met de mauw van haar linkerhand en ging weer leggen. Telkens als ze haar ogen probeerde te sluiten om in slaap te vallen, hoorde ze weer dat zelfde gezang . ’Na na na…’ Deena was geen meisje die van elk geluid bang werd, of die begon te schreeuwen als ze een spin zag. Nee. Ze was geen huilebalk, niets. Vroeg zei haar moeder haar altijd dat ze een half jongen was. Niet dat Deena dat een soort van compliment vond… Er viel weer een druppel op haar neus en ging rechtzitten. Ze hoorde het gezang weer maar verroerde niets. Dit was vast weer een van haar zelfinbeeldingen. Het gezang stierf weg en Deena hield haar ogen strak gericht op de deur. Ze was maar 1 m 62, ze voelde zich verschrikkelijk klein tegenover alle andere meisjes van tegenwoordig, maar ze bleef zichzelf en trok zich niks aan van wat anderen van haar vonden. Maar toch vond ze het soms onprettig. Opeens werd haar gedachten onderbroken door voetstappen die vanuit de gang kwamen. ”Hallo? Is daar iemand?” Deena klemde zich tegen de deur en keek door het sleutelgat. Maar ze zag niemand. Maar er klonken voetstappen. Antwoord kwam er niet. Opeens begon haar deur te trillen en er zweefde een vrouw met een lang wit kleed en zwarte haren door. Dé geest. ”Nee…” Gilde Deena. Maar de geest verdween weer. Het werd opeens muisstil. Ze hapte naar adem en plofte neer op het bed. Zelfinbeelding. Maar de voetstappen waren terug. Deena greep de deurklink vast en opende de deur. Maar ze wist dat er camera’s waren dus liet ze de deurklink weer los. Maar het was nog maar in de ochtend, dus zo erg zou het niet zijn toch? Deena opende de deur en keek rond. Maar er was niks te beleven in deze gang. Er piepte een beetje zon tussen de openingen van de gordijnen door. En de gangen leken nog niet betreed te zijn geweest. Maar toch klonken er voetstappen. Er kwam iemand hier heen. Deena probeerde om het hoekje te kijken maar ze kreeg haar ogen net niet om de hoek. Ze besloot zichzelf terug op te sluiten in haar levenloze kamer. Tot de voetstappen om de hoek kwamen. Gesnapt?

[Open]

Het was niets. Nee.. Het kon niet anders. Leah stond voor het raam, keek naar buiten, zag hoe het regen vanuit de hemel naar beneden kwam lazeren. Wat een rotweer. Ze kon niet zeggen dat ze naar huis wou. Dat zou liegen zijn. Ze wou hier ook niet blijven, maar hier weg? Ze wou niet terug, ze wou niet verder. Het liefste bleef ze rondhangen in het gezellige niets waarin ze al tijden vertoefde. Ze keek haar kamertje rond. Het was meer dan ze ooit had durven hopen. Ze kon zich erin bewegen, kon er dingen in verbergen. En, hoe dom ook, ze had iets gevonden. Ze huiverde even kort. De neiging om weer bezig te gaan, was er. Ze was de realiteit kwijt en had het meer dan eens nodig om weer terug te komen in de realiteit. Pijn hielp haar. Ze wikkelde een streng haar om haar vinger. Het was een kleine streng, ze wou namelijk niet haar haar kwijtraken. Maar ze had het nodig. Ze sloot haar ogen en begon te trekken. Tranen sprongen in haar ogen, maar toen ze het bevrijdende ratzzzz hoorde, slaakte ze een zucht van verlichting. Pijn was haar medicijn. Pijn bracht haar grip op de wereld weer terug. De grip die ze zo lang geleden kwijt was geraakt. Ze stond daar, een pluk haar in haar ene hand. Wat verbaasd knipperde ze haar tranen weg. Alsof ze zelf niet wist dat dit dom was. De leiding hierzo kwam er vast wel achter. Ze zweeg, knipperde weer. Het was niet genoeg. De pijn verliet haar lichaam weer, zo snel als het gekomen was, was het weer weg. Ze liep weg bij het raam en ging op het bed zitten. Ze voelde zich eenzaam, eenzaam en ondertussen zo vol van alles en iedereen. Ze had al tijden niet iets gezegd. Geen lol gehad. Alsof haar wereld nu enkel nog maar uit duisternis bestond. Ze zuchtte, kort en lichtjes. Toen glimlachte ze. Dit was wel een goed plan. Ze wist wat ze ging doen. Ze wist dat de pijn langer zou aanhouden. Ze wist dat... dat ze het allemaal weer onder controle had. In haar nachtkastje lag een spijker. Een nieuwe, ongebruikte spijker. Althans, hij was niet roestig of wat dan ook. Dat scheelde, roest kon ze niet gebruiken. Ze hield hem in haar rechterhand, hield haar palm van haar linkerarm naar boven en beet op haar lip. Ze glimlachte verwonderd bij het zien van de talloze krasjes en littekens die haar linkerarm al kende. Even keek ze naar haar rechterarm. Maar drie. Drie... rare. Het was daar een uitprobeersel. Maar ze was al gauw overgegaan op haar linkerarm. Het gemak, nouja... gemak waarmee ze daarin kon krassen, was veel fijner dan het moeilijke gedoe op haar rechterarm. Ze was rechtshandig. De scherpe kant van de spijker stond op haar huid. Ze gaf druk, haalde hem naar de andere kant van haar pols. Een klein beetje huid ging weg, verdween. Ze haalde de spijker van haar huid, zette het weer bij het begin en duwde weer. Weer haalde ze hem naar de andere kant van haar pols. Zo bleef ze het een tijdje doen, totdat het begon te bloeden. Zelfs toen ging ze nog door. Haar huid was nog niet te stroef. Pas als het te stroef en vervelend werd om te krassen, ging ze over op een ander stukje huid. Bloed drupte nu over haar hand en ze zuchtte, geirriteerd omdat bloed zoveel zooi gaf. Het was niet veel, maar genoeg. Meer dan gebruikelijk. Oké, toegegeven, tot nu toe had ze nog nooit een spijker gebruikt, maar altijd oorbellen en dat soort ongein. Oh, en een paar keer een schaar. Maar die schaar was... te... Onhandig. En bot. Was ie scherper geweest, oké. Maar dat was niet het geval. Ze glimlachte wrang. De eerste keer dat ze ermee begonnen was. Was na haar eerste woede-uitbarsting naar haar moeder. Die eerste, die zeker niet de laatste zou zijn.. Ze legde de spijker terug op zijn plek, liep naar haar kast toe, waar haar toilettas lag, en haalde daar een pleister uit. Ze plakte het over het krasje. Het enige waarom ze dat deed was dat niet alles onder het bloed kwam te zitten. Bloed was verdomde irritant, kon ze al wel vertellen. Ze deed haar zooi weer op hun plek en keek toen weer de kamer rond. Het was genoeg zo. De gekte in haar hoofd was wat gekalmeerd, ze zou wel wat rond kunnen lopen. Dit was het gedeelte van de meiden, dit slaapgedeelte. Misschien.. zou ze rond kunnen lopen, wat mensen tegenkomen. Niet dat ze tegen ze zou praten, maar iets. Ze.. zou wel zien. Leah deed haar deur open, stak haar hoofd de gang in en keek rond.
"NEE!" gilde iemand. Een meisje. Een jong meisje? Leah haalde verschrikt adem, adrenaline schoot door haar lichaam. Ze was een vechter, dus mocht er iets zijn, zou ze zeker niet terugdeinsen om zichzelf in de strijd te gooien. Het meisje klonk enigsinds hulpeloos, en Leah wou haar hulp bieden. Waarom? Enkel en alleen omdat ze had gegild. Een gil, wanhopig als dat, nou ja. Leah was niet echt een complete harteloze bitch. Niet compleet. Wel voor de rest. Ze liep de gang op, zachtjes, op haar tenen, om niet ontdekt te worden. Ze trilde, elke spier in haar lichaam was aangespannen. Waar was ze bang voor? Waar was het meisje bang voor? Leah zag een deur opengaan, iets verschijnen en de deur toen weer dichtgaan. Ho, wacht 'ns even! Leah liep er op een drafje naartoe, trok de deur open en keek toen verbaasd naar het meisje wat half inelkaar gedoken van ellende voor haar stond. Maar... er was niets? Leah ademde zachtjes uit, trok het meisje uit haar houding, naar het bed toe, zette haar daar neer, plofte naast haar neer en keek naar haar. Vragend, nieuwsgierig, maar toch weer niet te. Haar handen lagen in haar schoot terwijl ze het meisje van opzij bekeek. Ze zag paniek in haar ogen. Nog steeds. Dus, zonder het echt zelf door te hebben, sloeg ze haar armen om het meisje heen. Paniek, ook een onderdeel in haar leven. Ze wou niet dat een ander daar ook last van had.
"Rustig maar," fluisterde Leah, voor het eerst sinds tijden liefdevol en bezorgd naar het meisje. "Het is al goed." Misschien was het wat te veel, en Leah was eigenlijk ook niet van het lichamelijk contact, maar het 'kwaad' was al geschied. En ergens troostte het Leah ook om het lichaam van iemand anders tegen zich aan te voelen. De warmte was in ieder geval zeer aangenaam.
"Ik ben trouwens Leah," zei ze, nadat het meisje naast haar ietsie gekalmeerd was. "Sorry als ik je misschien heb laten schrikken."