The new girl in. [Openheid]

Zachtjes ontsnapte er een zucht uit haar mond terwijl ze geërgerd naar haar moeder keek.
"Ik weet wel dat je over me zit te ouwehoeren, graftak," beet ze haar kwaad toe. "Ik weet wel dat je allemaal onzin over me ophangt." Haar blik verduisterde en ze balde haar vuisten. Ze stond, ging dreigend voor haar moeder staan en keek haar streng aan.
"Stop met dat gelul, klotewijf," gilde Leah nu, terwijl ze haar moeder een klap in haar gezicht gaf. Haar vader aan de andere kant van de tafel deed niets. Tot de eerste klap viel. Leah tripte hem, sloeg haar moeder nogmaals, maar dit keer met haar vuist. Bloed spoot alle kanten op en ze hoorde het kraken van een neus.
"LEAH!" riep haar vader, die op stond en haar armen op haar rug probeerde te draaien. Leah wrong zich woest kronkelend los en zette het op een gillen. "Blijf van me af, stomme pedo! Blijf van me af! Ik haat je, ik háát je!" Tranen liepen over haar wangen en ze spartelde hevig tegen.
"Laat me los, stomme klotevent!" Woest rukte ze zich los, om vervolgens huilend op de grond te vallen. Ze rolde zich op en maakte zich zo klein mogelijk om vervolgens uren niet meer te reageren op de aanraking van iemand.

"Leah, lieverd, het is beter zo. Hier zullen ze je goed behandelen, hier zal je.. normaler worden." Haar moeder keek haar met tranen in haar ogen aan en Leah haalde onverschillig haar schouders op. Dat zou vast wel. Haar moeder had besloten dat het beter was om haar naar een of ander gehucht te doen. Op internet was er nauwelijks iets over te vinden en ze had er niets over kunnen lezen. En nu stond er dus een taxi op het punt om haar mee te nemen.
"Dag schat." Haar moeder kuste haar tot ziens en ging weg. Leah stapte in de taxi, deed haar hoofdtelefoon op haar hoofd en zette haar muziek keihard. Het gezeur van de taxichauffeur hevig negerend. Like she even cared. Ze leunde met haar hoofd tegen de leuning aan en sloot haar ogen, ze had nog een lange reis voor de boeg.

Het gebouw doemde voor haar ogen op en ze fronste haar wenkbrauwen. Was dit shitty ding Disturbia? Ze zuchtte even, negeerde de taxichauffeur en ging met haar koffers naar binnen toe. Daar werd ze vervolgens naar binnen gewezen en na een gesprek te hebben geha dmet de directie en haar kamer te hebben klaargemaakt, mocht ze naar de woonkamer. Ze zat daar, deed niets bijzonders. Hoorde ze daar voetstappen?

- Kay, hurpdiedurp, halverwege was mijn inspiratie... weg. Openheid, dus. x] Volgende would be less stupid -

Ochtend. Geweldig. Om 8 uur stipt waren de lichten aan gegaan en er was geen manier voor hem om te slapen met de lichten aan. Hij wou donker, duister, anders raakte hij niet in slaap. Dus er zat niks anders op dan opstaan, aankleden en ronddwalen in de gangen van Disturbia. De dagelijkse gebeurtenissen dus. Geen f'ck aan. Behalve hier en daar een paar bewakers pesten. In de isoleercel raken was zo erg niet, het was het allemaal waard. Niet dat hij er vaak in zat. Damian bleek een talent te hebben om subtiel te zijn en de schuld op iemand anders af te schuiven. Zijn schijnheilige glimlachjes, de onschuldige blik in zijn ogen en een beetje toneel. Nee, als er iets gebeurde, werd hij niet vaak aangewezen als schuldige. Het lukte hem om in de slachtofferrol te blijven, zelfs al was hij de eerste die agressief werd. Hij liet zijn vingers over de ruwe muur glijden. De structuur was best vreemd, hij kon er maar niet aan wennen, ook al liep hij hier elke dag. Hij begaf zich naar de algemene ruimte, wie weet viel daar nog iets te doen. Hij draaide de hoek om en meteen zag hij haar zitten. Een meisje dat hij nog nooit had gezien, dus ze was nieuw. En hulpeloos. Hij stak zijn handen in de zakken van zijn jeans en ging op een kleine afstand van haar in de zetel zitten. Hij zette zijn ene voet op de andere en leunde achteruit. Relax, niks aan de hand. Er stonden dan ook twee bewakers met elkaar te keuvelen in de andere gang, vlak naast de ruimte. Damian had ook wel door dat ie zich gedeisd moest houden nu. Hij keek het meisje een tijdje aan, bestudeerde haar houding eventjes. Niks dreigends aan, maar je wist ook nooit wat je hier tegenkwam. Hij nam zichzelf maar even als voorbeeld, dat was het makkelijkst. Zijn blonde haar hing een beetje voor zijn ogen, zijn houding geheel ontspannen, maar diep in hem was hij een tijdbom. Eentje die zomaar kon ontploffen, zonder echte aanleiding. Hij liet niks merken van zijn eigen gedachten, glimlachte eventjes naar haar. Hij hield zijn verlegenheid aan, het kostte hem geen moeite. "Hoi", Zei hij toen, terwijl hij zijn handen in zijn schoot vouwde.

- MITCHELL SCOTT HEWER! <3 (Skinslover)-
Haar blik gleed vluchtig over de jongen heen en ze trilde onbewust. Een rilling schoot door haar ruggegraat.
Niets geks denken, lieve Leah, siste het stemmetje in haar hoofd. Hij is gewoon een jongen, en dawrrr, nooit van zijn lang zal zijn leven dat hij jou op welke manier dan ook maar ziet zitten. Leahs ogen vernauwden zich kort, terwijl ze hem zwijgend opnam. Was het waar? Was het echt waar? Het deed er niet toe. Ze beet kort op haar lip, liet haar blik over de jongen heengaan. Wat er ook gezegd zou worden, dawm, hij was knap. Ze kon zien dat ie flink gespierd was, prachtige blauwe ogen had (als ik de foto's mag geloven [á]) en zijn blonde haar viel leuk naar beneden. Haar ogen ontmoette de zijne en ze wendde haar blik af. Verlegen of niet. Ze wist het niet. Ze wou gewoon.. opgaan in het niets. Ondertussen wou ze niets liever dan contact hebben met iemand. iemand anders dan die ellendige bewakers die haar voortdurend zo scherp in de gaten hielden.
"Hoi," zei hij. Ze keek hem nu recht aan. Ineens schoot er een schakel om in haar hoofd. Wat was dit voor een onzin? Recht die rug! Hupsakee! Kijk hem aan. Jij mag hier zitten. Jij zit hier. JIJ ZIT HIER! Ze rechtte haar rug, knikte naar hem.
"Hoi," antwoordde ze zelfverzekerd. "Ik ben Leah, gewoon.. Leah." Ze keek hem even aan, knipperde met haar ogen en wende toen haar blik weer af. Ongeduldig, zoekend. Maar snakkend naar aandacht. Waarom was het allemaal zo dubbel? Ze wou de jongen voor haar vertrouwen. Ze wou een vriend. Maar ondertussen wou ze ze op afstand houden, het kille, koude meisje zijn waarvan niemand wist wat ze dacht en voelde. Wie was die jongen tegenover haar eigenlijk? Hij bekeek haar, zij bekeek hem. Ze zweeg. Niet opzettelijk. Ze wou gráág praten. Maar alles kon teveel zijn. Ze grinnikte toen kort.
"Ik mis buiten," besloot ze maar om te zeggen. "Ik mis sociaal. Ik mis normaal." Als ze met een vriendin had gezeten, had ze er een grimasje uitgegooid. Maar tegenover een jongen in een gekkenhuis waarvan ze niet wist hoe iemand was, leek het haar een slecht plan om serieus te doen. Om hem duidelijk te maken wat ze echt dacht. Dat was gevaarlijk. Ze stond op, keek rond en ging toen weer zitten. Iemand kwam naar haar toe met een glas met water. Die had ze besteld. Daarnet, echt eeneeuwigheid terug. Ze knikte naar diegene, maar zweeg voor de rest. De woorden wou ze aan de jongen besteden. Mocht hij het waard zijn, mocht hij te vertrouwen zijn dan.