The Motherf*ckin' point of perfection

Het regende. Blauwe ogen staarden roerloos naar buiten. Al de hele freaking dag wou hij naar buiten, maar nee de regen moest het weer verpesten. Niet dat hij zich er normaal wat van aantrok of zo, maar zijn haar lag vandaag zo lekker en hij had echt geen zin om dat door het water te laten verpesten. Even wende hij zijn blik af toen hij wat lawaai hoorde iets verderop. Een bende schreeuwende kinderen die door een tweetal bewakers uit elkaar werden getrokken en werden af gevoerd. Kort schudde hij zijn hoofd. Dingen die je hier dagelijks mee maakte, maar zaken waar hij echt geen behoefte aan had at the moment. Sean hoorde hier niet, nog niet bijna. Hij was een normale dude, die zo nu en dan eens met vuur begon te spelen. Geen nutjob of zo, of toch niet in zijn wereld. Nee, mentaal gezien was hij toch wel perfect in orde. Maar ja, op een dag waren ze hem toch maar komen halen waarschijnlijk om zijn broer een plezier te doen of whatever. Hier zitten was zo nutteloos, elke keer wanneer de jongen toch een manier vond om iets in lichterlaaie te zetten nam hij die kans toch. En het gezelschap hier, ach daar had hij eigenlijk niets op aan te merken. De meeste meiden hier zagen er nog best goed uit, al waren er toch sommige bij waar hij liever vanuit de buurt bleef. Maar dat had meer te maken met hun aandoeningdinges of hun staat van welzijn. Oh yeah sure, hij had hier toch wel genoeg meiden achter zich aan lopen. Lelijk was hij nu ook niet, dus dat hielp natuurlijk al heel veel. Maar toch, echt vrienden of zo had hij hier eigenlijk niet. Kennissen genoeg, maar hij had geen behoefte om echt een vriendschap met iemand te sluiten. Praten met mensen deed hij genoeg, oppervlakkig wellicht maar ja hallo, hij had toch wel een status hier. Even lachte de jongen zijn parelwitte tanden bloot wanneer er een meisje voorbij hem liep en hem dus echt wel super duidelijk aan lag te staren, alleen haar kwijl ontbreek nog. Lekker charmant.
[&Lullaby]

''Sssh,'' fluisterde de brunette naar de knuffel die naast zich lag. Tenminste, in realiteit was het een simpele pluche knuffel. In haar gedachten was het een heel ander wezen. Een levende, wel te verstaan. Voorzichtig legde ze haar vinger op haar eigen lippen en staarde met haar helsblauwe ogen in die van het konijn. Die grijnsde terug, gniffelde zelfs lichtelijk terwijl het zich vermaakte op het kussen. Samen luisterden ze naar geschreeuw niet ver van hen verwijderd. Hoewel het een dagelijks ding was wat zich hier afspeelde in de kliniek, kon Lullaby er toch iedere keer weer van genieten. Een brede glimlach verscheen op haar gezicht, fonkeltjes brandden in haar ogen alsof ze wouden zeggen dat dit haar dag zou worden. Háár dag en alleen die van haar.
Voorzichtig hupte ze van het bed af zonder teveel geluid te maken, niemand die het toch zou horen. Nog kort draaide ze zich om, wierp een laatste blik op het konijn waarvan zijn poten in de fik stonden en schoot daarna met haar ogen door naar de deur. De deur die haar naar de gang zou leiden, waar de rest van de kamers waren. Van de meisjes in ieder geval. Van de andere rottende wezens die hier rondliepen, allemaal in de hel van het Gods vergetenland. Lullaby kuchte kort voordat ze haar hand om de deurklink legde, slaakte een laatste zucht en vluchtte daarna de gang op. Zonder de deur te sluiten keek ze rond of er nog meer animo was. Tot haar grote spijt was het schreeuwlelijk van zojuist al verdwenen, waarschijnlijk de koude cellen in.

Hoewel het voor ieder ander mens onmogelijk zou zijn, beschikte de brunette over een gave die niet normaal te noemen was. Haar nagels boorden zich diep in de wit geschilderde muren, ze was als het ware één met het vlakke. Of er nu andere mensen in de buurt waren kon haar weinig schelen, mochten hun kelen doorgesneden worden op de plek waar ze nu stonden. Een seconde nam ze de tijd om haar mond open te sperren en met haar tong de boventanden af te likken. Standaard trekje dat het tegenwoordig was.
Voordat ze het wist zat ze al vastgenageld aan het plafond, neerkijkende op de onderwereld. Haar haren slordig in een paardenstaart vastgebonden verraadde bijna haar aanwezigheid, maar het hoefde niet zodra ze boven iemand hing.
Sneaky sloop ze geruisloos door naar de ruimte die zich een algemene, kalme kamer moest voorstellen. Voor haar maakte het weinig uit, het was allemaal één pot nat. Haar blik ging rond de kamer, een meisje passeerde recht onder haar, maar maakte geen beweging of teken van dat ze het meisje had zien hangen. Vervolgens vanuit haar ooghoeken kreeg ze een andere ziel in de gaten, eentje die ze niet eerder gezien had. Een jongen, scheelde vast niet veel met haar qua leeftijd. Tevreden kwam er een glans in haar ogen te staan. Nog geen seconde had ze nodig om als een wilde boven hem te sluipen, voelde hoe haar armen het inmiddels al meer begaven. Het kostte veel energie om zich boven te houden, al kon het Lullaby weinig deren, ze was het gewend om zo vaak muren op te klimmen. Wanneer ze klein was werd ze ook vaak naar kerken gebracht om met priesters in contact te komen. Totdat ze er achter kwamen dat het allemaal in haar hoofd gebeurde, er niets van waar was, al die uitdrijvingen.
Op dat moment, zodra ze haar aandacht verloor van het vasthouden en haast verdronk in het aanzicht van de onbekende jongen, voelde ze hoe haar nagels het plafond verlieten en zwaartekracht haar naar beneden trok. Gelijk belandde ze op de jongen, op haar buik. ''Boom,'' grinnikte ze ondeugend en ontblootte daarbij haar witte tanden.

Het tikken van de regen zorgde momenteel voor rust in zijn hoofd. De jongen plaatste zijn rug tegen de ijskoude muur. Wat zou hij hier vandaag weer is gaan doen? Een hele dag hier blijven zitten ging hij nu ook niet doen, dat was niets voor hem te saai en zo. Voor even keerde hij zijn blik weg van het raam en keek naar de mensen die in de ruimte waren. Er was niemand echt die nu zijn aandacht trok, dus nee met hun zou hij niet gaan socializen of wat dan ook. Sean onderdrukte een geeuw, hij zou straks wel iemand gaan lastigvallen die hem wel interesseerde. Of misschien kon hij nog eens wat bewakers gaan pesten, een van de dingen waarmee hij wel graag zijn tijd verdeed hier. Als er dan toch iets moest zijn waarmee hij zijn tijd kon besteden op een leuke manier, was het dat wel. Een blonde onbekende dude staarde hem uiteindelijk met een felle blik terug aan. Sean trok zijn wenkbrauw op en schudde even met zijn hoofd. Mensen moesten echt gaan opletten hoe ze hem gingen aan staren, want at the moment was hij nu niet de aardigste knul. Gisteren nacht was hij in de iso gestopt omdat hij weerwoord gaf tegen een van de bewakers, een hele focking nacht had hij daar gezeten. Maar hij had ze niet de show gegeven waarop ze gehoopt hadden. Nee, elke bewaker verwachtte wel dat je uiteindelijk helemaal zou flippen als je in die cel terecht kwam, maar hij? Hij had er gewoon heel rustig gezeten, was zelfs in slaap gevallen. Het was toch elke keer zo grappig die gepikeerde blik te zien in hun ogen als ze hem vrij lieten. Zelfs van in het begin van zijn verblijf had hij zich zo gedragen, natuurlijk had hij zich tegen hun verzet, maar dan begon hij het in te zien dat dit juist was wat ze wouden. Dus, dat gebruikte hij natuurlijk om alles naar zijn eigen hand om te zetten. Hier dachten ze echt dat iedereen zo idioot was dat iedereen in hun plannen liep, maar er waren er gelukkig nog wel wat slimmere bij, waaronder hij viel.

Wanneer er iets op hem viel, maakte de jongen zich los van zijn gedachten en staarde naar het meisje dat plots op hem lag. Wat een charmante manier om hem te begroeten. Zijn blauwe ogen boorde zich recht in die van het meisje. Zijn rechter mondhoek trok al heel snel naar omhoog. ‘Kan je wel zeggen.’ Sprak hij op een neutrale manier. Sean kruiste zijn armen even over elkaar, even leek het wel alsof de jongen in grootste woede tegen haar ging beginnen roepen. Maar nee, hij hield zich kalm en fronste. ‘Je gaat niet meer van me afgaan zeker?’ Grijnsde hij vrolijk naar haar. Dit was Lullaby, een meisje waar hij wel wat van wist. Mede dankzij het feit dat hij ooit is in het kantoor was binnen gebroken en daar wat dossiers had gelezen tot hij wel degelijk gepakt werd. Maar dat was een ander verhaal. Het meisje dat hier op hem lag, was wel interessant. Het feit dat ze op muren klom was gewoon cool, maar wat er in haar hoofd afspeelde was het gene waarop hij duidde als het over interessant ging.

Na de knal die net geklonken had in de soort van 'woonkamer', was het verder stil gebleven. Geen geren over de gangen van wilde bewakers die dit als een gevecht zien of patiënten die uit het niets beginnen te gillen. Nee, verder was het rustig. Daar hield ze van, privacy. Soortvan. Zonder al dat gehannes aan d'r lichaam of geschreeuw rondom haar heen. De glimlach die net op haar gezicht verschenen was verkalmde inmiddels een beetje, enkel uit elkaar getrokken lippen waren nog zichtbaar. Wat zich een grijns noemde. Ze opende ook haar ogen wijder, als een verschrikkelijke maniak. Zo bleef ze dan eventjes liggen, hoorde aan wat de jongen op wie ze lag te zeggen had. Het deed haar grinniken zodra hij iets vroeg en grijnsde.
Vlammen doken op uit het niets, rondom de twee. Ze likten als het ware aan de omgeving, slokten de muren op in hun niet zichtbare bekken. Stemmen vormden zich in haar hoofd, krijsten, schreeuwden om aandacht. Allemaal door elkaar, ze kon het niet helpen. Erger. Steeds erger. Alsof haar hoofd op knappen stond, maar tekenen van Heel even bracht ze haar wijsvinger omhoog, streelde zijn wang en rolde daarna snel van hem af. ''Je. Hebt. Geen. Idee.'' Zei ze klakkeloos achter elkaar, waarna ze zichzelf omhoog krabbelde en op een witte bank ging zitten.

Alles was weg, de ruimte was normaal geworden. Het vuur was verdwenen, de branderige geur nergens te bekennen. Haar ogen lichtten inmiddels ietsje minder op, maar de plezier was er nog steeds. ''Woopdiedoo, en waarom ben jij blij?'' Zei ze, haar hoofd draaiende zijn richting op. Ze giechelde, begon uit het niets lichtjes te stuiteren op de bank en met haar benen heen en weer te zwieren. Een manier waarop Lullaby zich uitstekend vermaakte, met haar kinderlijkheid. De brunette opende haar ogen weer iets wijder en zocht naar zijn ogen, terwijl ze doorging met het hyperende gespring op de bank. ''Lu-la-byyyy!'' Bracht ze mysterieus uit, eerder met een lagere ondertoon die normaal gesproken niet bij haar stem hoorde. Daarbij draaide ze haar hoofd ietsje schuiner, van hem af, en kwam rustig tot stilstand. Ademhaling werd dieper en dieper, voelde hoe er een brandende adrenaline in haar lichaam vrij kwam. Ze moest iets doen, iets pakken. Iets snijden misschien? Radeloos. Uit paniek greep ze met haar handen de rand van de bank, waar haar benen overheen waren geslagen en kneep die fijn.

Oké, officieel was iedereen hier gek en raar of wat dan ook. Maar zij overtrof at the moment toch wel echt alles. De manier waarop ze hem nu aan keek was ergens kinda creepy maar het was nog grappig. Vanuit zijn ooghoeken merkte hij wat mensen op die naar hun aan het staren waren, een simpele blik van hem en ze keerde hun hoofd alweer weg van hun. Voldaan richtte hij zijn aandacht weer op het meisje dat nog steeds op hem lag. Nog steeds verbaasde het hem lichtjes dat ze zo maar poof op hem gevallen was, ach ’t was niet alsof hij het erg vond of wat dan ook. Had hij tenminste een tijdsbesteding voor nu. Ijs koud was de vinger die even over zijn wang gleed. Beteuterd keek hij haar aan toen ze van hem afrolde. Dat was niet de bedoeling. Onverschillig haalde hij zijn schouders op toen ze op een wit bankding ging zitten. ‘Je moet me het leren hoe je op de plafond raakt hoor.’ Klonk het vrolijk. Yeah right, dan kon hij iedereen zo maar als een wilde gek bespringen. Iets wat maybe wel van hem verwacht werd.

Sean’s voet begon op de grond te tikken, op het ritme van de muziek die aanwezig was in zijn hoofd. De regen buiten begon geleidelijk aan te minderen. Perfect. Dan trok hij zo meteen wel daarheen zonder dat zijn haar verpest werd. Misschien nam hij Lullaby wel mee, die had er waarschijnlijk toch niets op tegen. Er waren alleen geen muren waarop ze op kon klimmen, maar pech dan ging ze maar aapje spelen in de boom of wat dan ook. ‘Stiekem omdat jij op me gevallen was kleintje.’ Grijnsde de jongen. Ze kon tenminste iets doen wat andere hier niet konden, hem bezighouden enkel en alleen al met haar gedrag. Zachtjes begon hij te grinniken toen ze praktisch begon te stuiteren op die bank. Wel een kinda schattig aanzicht. Hoe kinderlijk sommige mensen hier nog konden zijn was telkens weer een verrassing voor hem. Althans als het kinderlijk was op de schattige manier en niet op de irritante manier. Zelf was hij best wel volwassen, afgezien van het feit dat hij zich toch nog in sommige situaties als een kind van vijf jaar kon gedragen maar dat staken ze maar op het jongen zijnde. Een totale verandering van stem, en weer die vreemde blik in Lullaby’s ogen zorgde ervoor dat hij zijn wenkbrauw even op trok.
Het moment dat ze echter te vreemd begon te doen, veerde de jongen rustig overeind en wandelde naar haar toe. Zonder een woord te spreken schoof hij zijn ene hand onder haar knieën door en tilde haar op. Sean keek haar kort aan en snoof. Tijd om naar buiten te gaan dan maar. De dudes stonden al duidelijk klaar om hem tegen te houden, maar hij negeerde ze. Als ze hem dan toch moesten hebben kwamen ze straks maar. Iets vertelde hem gewoon dat ze momenteel beter af was buiten, met haar overvloeddinges aan energie of wat er momenteel ook aan de hand was met der. Moest hij haar nu niet mogen, dan gooide hij haar de fontein in. Maar hij besloot haar gewoon op een droge bank neer te zetten en zelf zich maar naast haar neer te zetten omdat hij momenteel geen zin had in een natte broek of wat dan ook. Jaja, ijdeltuit. Al was dat eigenlijk ook niet waar, hij had gewoon geen zin om nat te worden want dan moest hij een hele dag zo rondlopen en dat was niet heel comfortabel. ‘Dus.’ Meer had hij eigenlijk niet meer te zeggen. Hoezo fail?

De zenuwen werden erger, inmiddels leek het alsof haar aders in de fik stonden. Bloed stroomde er doorheen en niet zo'n beetje ook, het leek te versnellen. Het proces versnelde zich hard, iets waar de doktoren nooit raad mee hadden geweten. Net zoals de ziekte die zich in haar hoofd plaatsvond, allemaal sadistisch gedoe. Haar ademhaling werd wilder, dieper. Alsof ze op het punt stond om te hyperventileren, maar dat zou niet komen. Daar had ze inmiddels wel ervaring mee. Met fijngeknepen ogen voelde ze de pijn erger worden, waardoor ze automatisch op haar onderlip begon te bijten. Alsof alle spieren tegelijkertijd krampeerden, zo erg voelde het aan. Het werd erger en erger, niemand die er wat aan kon doen. Maar dan ook niemand. Het enige wat ze konden doen was eigenlijk haar injecteren, tot rust brengen en hopen dat zodra ze wakker werd, de pijn weg was.
Een arm werd onder haar knieën geschoven en het moment daarna werd ze de lucht ingetild. Toch lukte het haar niet om haar ogen te openen, de pijn werd erger en uit frustratie sloeg ze haar armen om de jongen zijn nek heen. Aan de geur die ze oppikte was het degene waar ze net zo per ongeluk op gepleurd was. Het tafereel wat om hen heen af speelde pikte ze niet op, de bewakers die hen probeerde tegen te houden. Om haar spieren meer ontspanning te geven besloot ze zich over te geven aan de jongen, zonder moeilijk te doen. Rustig legde ze haar hoofd tegen zijn schouder aan, kneep al minder strak haar ogen dicht. Zodra verse zuurstof haar longen bereikten zakte de pijn langzaam weg. Ze voelde hoe zijn lichaamswarmte wegraakte en ze op een houten bankje werd neergezet. De regen tikte vrolijk door, waarschijnlijk zaten ze onder een afdak. En zodra ze haar ogen dan ook opende was dat inderdaad het geval, bewakers stonden binnen nog te kijken van verbijstering. De één had al een injectiespuit vast, om haar mee te verlammen. Wat nu niet meer nodig was. Frisse lucht had haar geholpen, voor nu. Iets wat ze niet vaak ontving, vanwege dat ze altijd binnen moest blijven vanwege haar 'ziekte'.
Opgelucht liet Lullaby de lucht door haar longen stromen, ademde met geluid diep in en uit. Relaxed liet ze haar zojuist fijngeklemde handen van het hout afgaan en pakte de jongen zijn hand, die gênant verder gingen met praten. ''Dus, je hebt me je naam nog niet verteld.'' Zei ze geniepig, terwijl ze van de pijn bekwam en merkte hoe de aderen al minder in de fik stonden. Stiekem kwam ze ietsje dichter bij hem geschoven. Legde haar hoofd opnieuw tegen zijn schouder aan, maar dit keer van de zijkant.

Recapitulerend staarde de jongen een tijdje naar voor. Dit was de eerste keer dat hij een van die merkwaardige dingen meemaakte, die Lullaby waarschijnlijk dagelijks wel meerdere keren mee maakte. De bewakers van zo net hadden een spuit vast gehad, vast het enige wat hielp. Gauw genoeg zorgde zijn gedachten dat hij weer terug was op de plek waar alles begonnen was. Die eerste brand in zijn ouderlijke huis. Nog steeds kon hij die immense hitte voelen, de vuurtongen die over zijn armen hadden gegleden toen hij een weg naar buiten zocht. Hij had er maar weinig littekens aan over gehouden, maar toch waren er enkele kleine zichtbaar op zijn armen. Zijn eerste aangestoken brand, hoewel het toch totaal niet expres was. Het was gekomen door dat hij met een kaars aan het spelen was, natuurlijk veel te dicht in de buurt van een gordijn of wat het ook was geweest. Vuur had hem altijd al gefascineerd, iets wat zijn ouders toen niet bepaald goedkeurde en daarom alle brandbare zaken uit het huis hielden. Alwas dat natuurlijk ook meer voor de veiligheid en die dingen. De kaars die had hij gevonden op de zolder, door middel van een vergrootglas dat hij uit de kamer van zijn ouders had gepikt en wat zonlicht had hij deze dan toch aan gekregen en toen was alles best wel snel gegaan. Zijn fascinatie voor vuur was sinds die dag toch nog sterker geworden, niet bepaald op de normale manier, dat was wel te merken als je zijn dossier open trok. De verdere jaren na de brand bracht hij door in het huis van zijn oom en tante, al was hij toch wel meer op de straat te vinden. De zaken waar hij zich mee bezighield was natuurlijk vooral stoer doen bij de andere dudes met wat vuur, toch hier en daar wat brandstichting en dan de dagdagelijkse gevechten die hij met jan en alleman aanging. Toen brak de dag aan dat hij ‘toevallig’ werd opgewacht aan het huis en werd mee gevoerd naar dit godvergeten oord.
Ongewild ontstond er kippenvel op zijn bedekte armen wanneer zijn hand door haar werd vastgenomen. Nog steeds keek de jongen haar niet aan, maar wel voelde hij immers de drang om weer op te staan en ergens anders heen te gaan. Geen idee waarom die plots opkwam eigenlijk. Hmn, misschien moest hij zijn naam nog maar even voor haar verborgen houden. Kwestie van haar gewoon te plagen, en zich moest er wat gebeuren indekken tegen de bewakers en al die shizzle. Maar ja uiteindelijk, hij kende haar naam, haar aandoening, hij wist veel van haar terwijl zij probably niets van hem. Dus ja, misschien moest hij de eerlijke kant dan maar is op gaan, hoewel hij nog geen leugen aan haar verteld in de korte tijd dat ze in elkaars gezelschap waren. ‘De naam is Sean, en jij bent vast Lullaby?’ Klonk het op een vriendelijke toon. Wanneer het meisje haar hoofd tegen zijn schouder aanlegde, fronste de jongen even. Gewoon toe laten zeker? Nadat hij zijn hoofd tegen het hare aan had gelegd verscheen uiteindelijk een kleine straal zonlicht. ‘Dus, alles voor de rest weer oke?’ Misschien was hij oprecht geïnteresseerd, misschien ook niet. Maar ach, hij was ook maar een dude die een gesprek wou aan knopen.

Plotselinge muziek ontstond in haar hoofd. Metal. Echt satanische muziek, typisch. Ze moest ervan grijnzen, de onverstaanbare moordgeschreeuw tekst was heerlijk. Vermengd met opera stijl. De grijns die zojuist op haar gezicht was verschenen ging gepaard met een giechel. Eén die duister te noemen was. Haar ogen rolden langzaam naar de rozentuin. De struik die ze in het oog kreeg doodde onmiddellijk. Rozen verwelkten, verdorden donkerbruin en vielen vervolgens dood op de grond. Evenals de rest van de struik, één en al dood en verderf. Ze keek verder, zag de rest van de tuin ook verrotten. De muziek werd harder, ze kon het niet helpen. Toch plezierde het haar. Vanuit haar ooghoeken merkte ze op hoe de lucht verkleurde. Steeds donkerder en donkerder, tot het uiteindelijk bloedrood druppels vrijliet. Geïnteresseerd haalde ze haar hoofd van de jongen af, stond ze rustig op van het bankje. De lichaamswarmte die ze net van hem gekregen had verdween zo gauw als sneeuw voor de zon. En had ze dus ook zijn hoofd van de hare afgehaald, ze had het eigenlijk nauwelijks in de gaten gehad dat hij dat bij haar had gedaan. Kippenvel ontstond op haar armen. Het was koud, dat was te merken. Toch scheen Lullaby er weinig last van te hebben, door het helse vuur waar ze deels nu door bezeten was.
Zijn stem deed haar stilstaan en omdraaiden, aandachtig naar hem kijken. Heel even gleden haar ogen over zijn lichaam heen, nam hem in haar op. Prachtig. ''Hm. Ja. Dat klopt.'' Antwoordde ze met een fijn glimlachje op haar gezicht, vriendelijk maar ergens ook weer mysterieus. Vanwege dat ze ergens wegvoerde met haar hoofd. Heel even liet ze haar ogen nog eens over hem heen glijden en draaide zich toen weer om. Nog enkele passen en ze zou niet meer onder het afdakje staan en de regen van bloed instappen. Een brede glimlach sierde haar gezicht, één waarbij haar witte tanden te zien waren. Alsof iemand haar net iets had gegeven waar ze dolgelukkig van werd. In plaats daarvan was dit hemelse geschenk haar nu komen opzoeken, wat letterlijk uit de donkergekleurde hemel kwam vallen. Automatisch hief ze haar handen op, om het op haar huid te laten vallen en stapte ze daarna de regen in. Het stortte inmiddels met bakken uit de lucht. Hoewel het in reality nog maar enkele druppels waren en de zon doorbrak, ging zij uit haar dak door rond te springen en te lachen. Dolblij draaide ze rondjes, liet het donkerrode bloed over haar gehele lijf lopen. Ze opende zelfs haar mond om het erin te laten lopen. Dit was iets waar ze van hield.
Pas zodra Sean iets zei, hield ze op met dansen, verdween de verdorde omgeving en was alles weer normaal. Toen pas had ze in de gaten hoe achterlijk ze zich vertoond had. Enkele plukjes bruin haar waren voor haar ogen gaan hangen, die ze suffig wegblies en terug naar de jongen liep. Maar in plaats ervan dat ze naast hem kwam zitten, ging ze voor hem staan en knielde. Rustig bracht ze haar handen naar zijn knieën, legde die er voorzichtig op. ''Ik ben zo blij, dankjewel.'' Zei ze met een zachte, tedere stem die bijna op breken leek te staan. Ook ontstonden er tranen in haar oplichtende, felblauwe ogen. ''Waar denk je aan?'' Vroeg ze oprecht, het interesseerde haar meestal waar anderen aan dachten. Al kon ze zich wel beelden vormen, ergens was er een sprankeltje van zesde zintuig in het meisje te vinden. Toch moest ze zich nog altijd hard inspannen wilde ze dat raden van de andere psycho's hier. Standaard draaide ze haar hoofd een tikkeltje schuin, als teken dat ze naar hem luisterde.