keuken dienst

Het was een van haar eerste dagen hier en ze had keuken dienst. Ze wisten niet echt wat ze met haar aanmoesten haar dossier was vertraagt en ze had geen woord durven zeggen waardoor ze enkel haar naam en geboortedatum hadden. Ze wisten niet wat ze mankeerde. Ze had alleen maar wat angstig geleken toen ze binnen kwam. Maar dat waren er hoogstwaarschijnlijk wel meer geweest. Maar ze weigerde de keuken binnen te gaan. De keuken zat boordevol wapens, tenminste zo zag zij dat. Sinds haar familie op een gruwelijke moord voor haar ogen waren vermoord had ze in angst geleefd. Dankzij haar therapeut had ze al vele angsten overwonnen en kon ze rond lopen zonder bang te zijn. Maar sommigen angsten waren nog steeds niet overwonnen. Zoals grote messen, geschreeuw, mensen die haar vastpakte, anderen wapens, mensen die boos waren en gewoon haar eigen naam Luva. Haar familie had hem te vaak geschreeuwd tijdens de traumatische ervaring dat ze bij die naam haar elke keer weer terug brachten in die gedachten die haar hadden geteisterd tijdens de moord op haar familie. Maar ja dat wisten de bewakers hier nog niet om dat haar dossier er nog niet was. De rede waarom ze haar nu ook naar de keken dienst hadden gestuurd terwijl ze dat nooit hadden gedaan haar dossier er was. Ze stond dan ook stokstijf voor de ingang. De messen uit haar blikveld. Gelukkig hadden de bewakers het nog niet door. Maar de begeleider stond haar vreemd aan te kijken terwijl ze daar als bevroren stond. Enkel haar hoofd bewoog nog zachtjes op en neer zachtjes van rechts naar links en weer terug. Hoor ogen dichtgeknepen terwijl de tranen er langs rolde en haar mond die krampacht nee zeiden. Maar te zacht om te horen. De begeleider leek er niet mee eens te zijn en pakte haar bij de arm. Maar dat dat bracht haar nog tot een veder punt. Uit een schrik recht trok ze haar arm direct terug en stapte ze achter uit. 'nee' klonk het nu wel duidelijk en wel. Ze kam terug in haar vorige positie maar haar nee was nu beter te horen. Nee ze wilde niet terug, niet terug naar die avond dat haar familie was vermoord.

De begeleider leek het helemaal zat te zijn en zij wat tegen een anderen begeleider en liep toen weg om een bewaker te halen. Ze kreeg niet echt mee wat er gebeurde. Ze stond dan ook nog met haar ogen dicht geknepen en gehyptnotiseert door haar eigenste angst. Maar deze keer werd ze op niet vast gepakt steviger, een greep waar ze niet zomaar uit los kwam. Haar ogen sperde weid open. Ze was opnieuw beland in een angstaanval. een die ze nu al zo vaak had gehad. 'Laat me los. Laat me alstublieft los. Nee. Nee. Laat ze met rust. Nee mama. Nee Nee. Nee waarom. ze schreeuwde van alles uit. Ze zag de heel de moord partij opnieuw voor zich afspelen.Maar dat zag niemand van buiten. Van buiten zagen ze enkel een wild bewegend meisje schreeuwend en wel dat niet de keuken in wou.

Twee weken ondertussen … dat hij hier zat. De eerste week had hij helemaal niets gedaan, maar dan ook echt niets. Hij had netjes gedaan wat van hem gevraagd werd, hij had geluisterd naar de bewakers, hij was vriendelijk geweest. Hij had zelf een babbeltje met hem gedaan. Bewakers waren gelukkig wel zo achterdochtig om niet meteen hem als vriendelijk te gaan bestempelen. Ze wisten ook wel dat Velkan enkel op onderzoek uit was, een beetje de boel verkennen. Toch hadden ze hem vaak raar aangekeken, niet wetend wat ze met hem aan moesten. En als hij wegliep en hij uit hun zicht was dan kwam een duistere geamuseerde glimlach op zijn lippen. De tweede week, nouja, hij wist alles zijn ondertussen en zijn mentale spelletjes waren in actie gekomen. Nu was het kijken hoever die bewakers hem konden verdragen, waar hun zwaktes lagen en hoever hun grenzen lagen. Fysiek speelde hij weinig tot niet, mentaal … mentaal kreeg hij je perfect in zijn greep.

Hij had net gedaan met eten, was van plan om één van de bewakers te testen op zijn geduldigheid tot zijn aandacht naar de hele andere kant werd gezogen. Namelijk naar de keuken waar velen te werk gesteld werden. Zijn donkere blauwe ogen vielen op een bewaker, hij had zijn hand ergens omklemd. Velkan boog opzij op zijn stoel, zover hij kon en zag een meisje staan, duidelijk niet van plan de keuken binnen te gaan. Meteen was Velkan alert en klaar om in de aanval te schieten. Niet dat hij het meteen zo hardhandig zou spelen want hij wist nog steeds dat hij er mentaal beter voor stond dan fysiek. Als hij dan toch een gevecht wou aangaan dan was het met woorden niet met zijn vuisten.

Hij nam zijn dienblad en liet het op zijn ene hand balanceren. Zijn stappen waren gracieus en nonchalant. Hij droeg een donkergrijze jeans met een blauwe T-shirt met V-hals en zijn typisch meest geliefde All Stars. Vanonder zijn donkerbruine bles hield hij de keuken in de gaten terwijl hij naar het rek wandelde en zijn dienblad er in schoof. Net toen hij het loste hoorde hij gegil. Hij draaide zijn hoofd met een ruk om en keek naar de bewaker, het gegil stierf weg door de deur die werd dichtgegooid. Zijn vingers tikten bedenkelijk tegen het dienblad voor hij zich omdraaide en richting de keuken beende. ‘Velkan!’ Riep een bewaker hem na. ‘Wat ik heb keukendienst.’ Hij draaide zich om en stak onschuldig zijn handen omhoog en glimlachte vriendelijk naar de bewaker. Hij was er weg mee en knikte. Velkan’s gezicht trok weer serieus toen hij de deur naderde en die open trok. ‘Keuken ..’ Zijn stem stierf weg toen hij het meisje zo angstig zag reageren op de bewaker en waarschijnlijk al de rest. ‘Ik denk dat ze meer heeft aan een soortgenoot dan aan een bewaker die haar verplicht hier binnen te komen en vastgrijpt … niet?’ Zei hij op een zacht dwingende toon. Er verscheen een mysterieuze aanlokkende glimlach op zijn gezicht toen hij de bewaker zag twijfelen. ‘Ik heb ook dienst, en maakt zij haar werk niet af dan doe ik het wel. Tevreden?’ De bewaker liet haar meteen los en knikte. Hij wist het wel, zolang het werk werd gedaan was het goed, al de rest en de manier hoe deed er niet toe. Hij keek de bewaker na en bleef bij de deur staan, nonchalant, met zijn arm tegen de deurpost. Zijn donkere blauwe ogen keken het meisje kort aan voor hij naar het werk keek dat moest gebeuren. ‘Gaat het?’ Vroeg hij dan stilletjes …

Ze stond niet meer in Disturbia Clinic. Ze was niet meer in Disturbia village. Nee ze was thuis thuis in kent. De plaats haar haar eigen huis stond. Waar alles veilig was geweest. Waar ze geen angst had gehad. Maar nu stonden er een aantal mannen om haar familie heen. Een voor een werd ze vast gepakt en vermoord. Alles zag ze opnieuw voor zich. Aale angst die ze had gevoelt herbeleefde ze nu en de bewaker bleef maar aan haar trekken en duwen. Laat me alstublieft met rust. We hebben niks misdaan. ze schreeuwde het uit maar de bewaker bleef maar door gaan. Toen hij haar nog een duw gaf begeefde ze het. Ze zakte helemaal in elkaar. Als een hoopje stront zat ze nu op de grond. Enkel haar arm nog omhoog op dat de bewaker die nog steeds vast had. 'Alstublieft ik wil niet dood' meimerde ze. Ze had haar ogen nog steeds strak samen geknepen. Ze wilde hier niet zijn ze wilde weg. Ze wilde naar haar veilige haven. Maar die was er niet meer.
De bewaker trok nog een keer aan haar arm. Het voelde als een schot een schot dat werd geschoten. Ze schreeuwde het uit en haar ogen waren nu weidt open. De angst was er uit te lezen.

Iets zorgde er voor dat de bewaker haar losliet. Ze trok haar arm razend snel terug. Ze zorgde er voor dat die niet gepakt kon worden. Ze hoorde de voetstappen van de bewaker. Ze hoorde dat zijn voetstappen van haar afgingen. Ze bedaarde enigzins. Maar angst aanval was nog steeds niet voor bij. een paar blauwe ogen met een bos bruin haar verscheen voor haar gezicht. Ze schrok zicht rot en dat bracht haar weer helemaal terug in haar angstaanval. Uit schrik kroop ze helemaal naar achter. Zo snel as ze kon. Ze wou nog veder naar achter kruipen maar de muur hield haar tegen. Haar ogen waren nog steeds weid geopend. Ze keek de jongen recht aan maar ze durfde niks. Ze durfde niks te zegen. Ze durfde zich zelf niet te te bewegen. Ze durfde nog enkel te bewgen om weg te kruipen. Maar ze had geen enkelen kans. De muur had haar in zijn greep en ze zat als een muis in de val. Een muis die de dood in voor zich zag. nee alsjeblieft

Hij had weinig medelijden met de toestand van andere, hun gedragingen. Waar hij wel medelijden me had was de verminkte geest die sommige droegen. Zoals het meisje voor hem, ze was duidelijk bang, ze sprak in het meervoud wat duidde dat er vroeger iets gebeurd was waarbij ze veel verdriet had gekend en alleen achter bleef. Ze wou niet dood, niemand wou dood. Velkan greep met zijn hand naar zijn borst waar hij de kilte voelde van de ijzeren hanger. Hij had ook verdriet gehad en hij had het omgezet in wat hij nu was … een verpeste geest, een zieke geest die niet meer te genezen viel. Hij had zo lang zitten verwerken maar gewoon helemaal op de verkeerde manier. Dat maakte hem iemand die kon manipuleren, kleineren en observeren. Het meisje voor hem kende angst dus wat er ook mocht gebeurd zijn dat haar verdriet bezorgde, ze had het zien gebeuren. Het waren al de kleine signalen die Velkan in het oog sprongen. Jaren had hij ervoor geobserveerd en nu kon hij hele verhalen vertellen uit kleine gedragingen.

Hij kwam langzaam dichter maar zag hoe ze meteen angst achteruit kroop tot het eind van de keuken. Velkan stak meteen zijn handen op in een onschuldig gebaar en zette een stap achteruit. Moest toch wel wat vertrouwd overkomen? Hij ging door zijn knieën en bleef gehurkt zitten, noch steeds met zijn handen vooruitgestoken. ‘Ik ga niets doen.’ Zei hij meteen toen ze smeekte haar gerust te laten. Velkan’s donkere blauwe ogen blikten in het rond op zoek naar wat meer geruststelling maar buiten messen, kasten en een hoop afwas was er niets. ‘Ik zweer het, er zal je niets overkomen, niet zolang ik er ben.’ Hij glimlachte in een korte zin van aanmoediging. ‘Velkan is de naam.’ Stelde hij zichzelf dan voor. Hij nam geen pogingen dichter te komen want hij wist dat het niet goed kon zijn dus stond hij langzaam op en stapte achteruit naar de grote afwasmachines en ging traag aan het werk. Op deze manier probeerde hij haar gerust te stellen, hij was het minste van haar zorgen voor de moment …
° I love een goede portie drama =P

Ze zat angstig tegen een van de muren van de keuken. Ze had zelf niet in de gaten dat ze nu in de keuken was. De rede waarom ze in eerste instantie zo bang voor was. De rede die haar in eerste instantie in deze angst aanval had gebracht. Ze keek de jongen nog steeds aan en de jongen bleef haar maar aan kijken. Waarom deed hij dat ? Wat wilde hij van haar ? Waarom bleef hij dat doen ? Ze draaide haar ogen weg zo hopende dat hij haar ook niet aankeek. ‘Ik ga niets doen.’ zij de jongen. Zijn stem klonk oprecht maar ze wist nog steeds niet zeker of hij het meende. Ze geloofde mensen niet zomaar meer. Eigenlijk wantrouwde zie iedereen. Behalve haar oude therapeut. Hij had bewezen dat hij te vertrouwen was. Al had dat lang geduurd. Ze keek de jongen opnieuw aan en hij zat daar maar, hij keek haar aan terwijl hij met zijn handen omhoog zat om te tonen dat hij niks zou doen. ‘Ik zweer het, er zal je niets overkomen, niet zolang ik er ben.’ hij voegde de woorden nog toe aan zijn houding en alles. Hij deed echt zijn best om haar vertrouwen te winnen. Maar ze wist het niet. Deed hij dat expres om haar juist iets aan te doen. Ze wilde geen pijn. Bij die gedachten begonnen haar tranen over de wangen te rollen. Ze wilde dit niet. Ze wilde niet bang zijn. Ze wilde naïef zijn. De gevaren van de wereld niet kennen en het liefst er nooit achter komen. Ze had liever dat ze gewoon deze keuken had binnen kunnen lopen en lol gemaakt met de jongen. ‘Velkan is de naam.’ De jongen had zicht voorgesteld. Ze moest zich nu ook voorstellen maar ze durfde het gewoon niet. Onder tussen was opgestaan en liep hij rustig naar achter. Hij draaide zich daarna om en begon met het inladen van van de vaatwasser. Ze keek er rustig naar. Hij deed niks hij had al die tijd niks gedaan. Hij had haar alleen aan gekeken en nu was hij bezig met de klusjes die hem waren opgedragen. Kon ze Velkan vertrouwen. Nee ze kon niemand zomaar vertrouwen, maar dat betekende niet dat ze hem kon mee helpen. Ze probeerde op te staan maar benen voelde nog steeds als pudding. Ze moest iets vastpakken om al te kunnen opstaan en daar naast haar evenwicht te bewaren. Na dat zie die had gevonden bleef ze nog even staan en observeerde hem opnieuw. Niks was verander. Zijn hele houding niet hij was nog steeds bezig met de afwas. Dus of hij had niet opgemerkt of hij wilde haar echt niks doen. Ze moest het er maar gewoon opwagen. Met kleine stapjes liep ze richting hem. Ze ging tegen de keuken blokken aan staan. Maar ze stond nog vergenoeg van hem vandaan dat ze nog weg kon wilde hij iets uitproberen. Luva sprak ze kort en zachtjes. Ze vroeg zich af of het verstaanbaar was. Ze keek hem aan en de angst en wantrouwen was nog steeds in haar ogen te lezen. Maar ze stond nu ieder geval in zijn buurt en ze huilde la niet meer. Dat was al een hele overwinning.

Hij zag er verre van het bedreigende type uit want hij hoorde niet tot de stoere brede jongeren met veel spieren en een hoge bouw. Velkan was niet heel heel groot maar ook niet klein en hij was slank. Net in de zin van een slungel maar gewoon slank, zoals de jongens in de boekjes al vergeleek hij zichzelf daar nooit mee. Zachtaardig zou je het eerder kunnen noemen. Het was enkel zijn aura, de energie die rond hem ging die je waakzaam hield. Zijn aura had iets mysterieus en aantrekkelijk, de jongen die je in zijn valstrikken kon lokken met woorden en charme. Dat was Velkan en zo zou hij altijd zijn. Hij had zijn lichaam van het meisje weggedraaid maar hoorde iedere beweging die ze maakte. Hij keek niet over zijn schouder en wierp haar geen blik meer toe. Hij werkte gewoon ookal had hij helemaal geen keukendienst … Hij had het gewoon ondragelijk gevonden om haar zo te zien lijden onder haar angst wetend dat het geen zier kon schelen wat ze had voor de bewakers, sommigen van hen althans.

Na noch een tiental minuten hoorde hij haar langzaam recht krabbelen. Hij nam een stel borden en stak ze één voor één in het afwasmachine, hij haatte dit maar er was niets aan zijn bouw te zien dat hij het haatte. Hij stond er ontspannen bij wetend dat het meisje die houding nodig had om zich gerust te voelen. Toen ze dichter kwam en hij haar zachtjes haar naam hoorde zeggen keek Velkan op. Niet naar haar maar door het raam naar de bewakers in de grote eetzaal. Daarna keek hij pas opzij en glimlachte welgemeend vriendelijk. ‘Aangenaam Luva.’ Sprak hij bijna fluisterend. Hij stak al het bestek, en dat was veel, in het machine waardoor het weer lange tijd stil was. ‘Voel je je al wat beter?’ Hij keek haar kort zijdelings aan, net genoeg om haar even in zich te kunnen opnemen. Ze was nog steeds gespannen en behoedzaam, enkel tijd kon de wonden hele. Het zou heel lang duren voor ze iemand ging vertrouwen. Hij keek naar de bewakers terwijl hij verder ging. ‘Ik weet niet wat hen bezield zo om te gaan met sommigen hier.’ Het was niet echt naar haar gericht, het was gewoon een vaststelling van het eerder geziene tafereel. ‘Het zou niet mogen.’ Hij haalde zijn schouders op, keek opzij en schonk haar een vluchtige glimlach voor hij weer aan het werk ging.

Velkan deed nog steeds niks. zelfs niet nu zie hier stond. Hij bleef gewoon door gaan met de afwas. De borden en het bestek alles wat men had gebruikt. Ze kreeg er honger van. Ze had nog niet gegeten. Daar had ze nog geen tijd voor gehad. Ze had gewoon van alles te doen gehad in haar kamer. Ja haar kamer. Ze was er nog niet uitgeweest. Ze had het aan ene kant niet gedurft en aan de anderen kant wilde ze gewoon niet de plek zien waar ze bijna haar hele leven van af nu zou door brengen. Maar nu was ze gedwongen buiten haar kamer te gaan. Buiten de veilige haven die ze had gecreëerd in haar kamer. en nu stond ze hier. Net na een angst aan val. Een angst aanval waar van ze de na weeën nog steeds voelde. Ze vond de plek nog steeds eng. Ze schrok toen velkan tegen haar begon te praten. ‘Aangenaam Luva.’ bij het horen van haar naam krop ze helemaal in elkaar. Nee nee ze mocht niet bang zijn voor haar naam. Haar familie had haar naam enkel geroepen om dat ze wisten dat zij nog iets kon doen en ze had ook alles gedaan om het tegen te houden maar het was niet gelukt. Maar dat betekende niet dat ze bang voor haar naam hoefde te zijn. Ze had haar naam zelfs uitgesproken zonder dat ze er zelf bang van was geworden. Dat was een overwinning dan kon ze dit ook wel aan. Ze moest gewoon doen wat de therapeut haar had gezegd. Zijn handvatten had ze nog. ‘Voel je je al wat beter?’ vroeg Velkan aan haar. Ze schrok op ze had gewoon niet verwacht dat hij iets zou zeggen. Ze schudden even kort ja.

Oke haar handvatten. Ze moest haar angst niet verdringen ze moest het tegen moet gaan. Dan was het veel minder eng dan ze dacht. Ze stond inmiddels al in de keuken en ze had haar naam volledig uitgesproken. Dit kon ze nu ook wel. Ze ademde een keer diep in en liep toen naar de vaatwasser. Ze pakte een van de rekken waar de vuile vaat in ging en liep daarna een van de aanrecht blokken die nog helemaal vol stond met vuile vaat. Terwijl ze dat deed hield ze alles in de gaten. De keuken messen boezemde haar nog steeds angst in. Zou er maar iets in de buurt van die messen komen dan was ze weg. De jongen zij nog iets maar hij leekt er meer op dat hij het tegen zich zelf had dan tegen haar, dus zij ze maar niks. Hij glimlachte even kort naar haar en het lukte haar om een klein maar onzeker glimlachje op haar gezicht te toveren. Daarna concentreerde zich weer op haar klusje. Zo lukte het haar om haar angst in controle te houden.

Na dat ze de mand geheel had gevuld wilde ze hem oppakken ze tilde hem kort op maar ze moest hem daarna weer snel terug zetten op een van de aanrecht blokken. Dat ding was echt veel te zwaar om te tillen. Ze keek even naar de velkan. Ze kon die krat niet in haar eentje optillen. Ze had er hulp bij nodig. Ze keek opnieuw naar hem. Ze moest hem om hulp vragen maar ze maar ze......

Ze had geknikt, het ging dus al wat beter. Ze zag er niet veel beter uit maar voor haar was dat misschien een moment van beterschap. Het was geen angst die zich bleef voortzetten maar een angst die plots een opstoot kreeg als in … aanvallen. Velkan hield iedereen hier goed in de gaten, hij vond het zelf fascinerend hier te zijn, ookal was hij hier zelf ook met een “probleem”. Zijn zieke geest was wel het minst van zijn problemen, het was eigenlijk meer een verslaving maar geen die je kon behandelen met een afkickkliniek dus daarom was hij hier en tot zover … niemand had hem nog aangesproken voor een therapeutische sessie. Dus hij zag het als een nieuwe wereld waarbij hij zoveel nieuwe mensen kon gaande slaan, ontleden en uiteindelijk op de één of andere manier weer in elkaar zette. Voor hem was dit hier … een speeltuin of attractiepark.

Hij keek af en toe eens snel opzij, zijn ogen bleven immers hangen toen ze naar wat messen staarde. Hij opende zijn mond om iets te zeggen maar ging dan weer aan het werk. Een nieuw signaal, messen. De angst in haar ogen was onbeschrijfelijk geweest dus hij gokte op moord. Iemand was vermoord met een wapen, waarschijnlijk een mes en ze was er zelf bij geweest. Klonk volkomen redelijk. En ieder signaal had zijn betekenis, ze zou zelf nooit moeten zeggen wat er was gebeurd in het verleden, hij kon het gewoon van haar “lezen” door de kleine handelingen die ze maakte. De meeste aandoeningen hier waren aangeboren of door verslaving, geweldig of pesterijen. Er waren weinige die plots waren opgedoken door bijvoorbeeld verlies. Hij vond dat die gevallen veel dieper gewortelde problemen hadden dan de anderen. Zelf zou je Velkan niet zo snel kunnen genezen want zijn “stoornis”, zijn obsessie kwam door verlies.

Zijn hersenen werkten op volle snelheid maar hij zag er volkomen normaal uit, hij had zelf heel stilletjes een deuntje zitten opzingen van één of andere slechte tv-soap of film; hij wist het al niet meer. In zijn ooghoeken zag hij hoe Luva een mand wou optillen maar die te zwaar was. Ze had hem aangekeken en Velkan keek kort op met een gefronste blik. ‘Hulp nodig?’ Vroeg hij zonder ook maar van zijn plaats weg te komen. ‘Ik wil het ook wel alleen proberen als je dat beter vind.’ Zei hij kort erna. Hij wou het haar wat aangenaam maken in de zin waarop je het hier aangenaam kon maken …

De jongen bleek blijkbaar op haar letten want hij draaide direct om na dat ze hem had aangekeken niet durven vragen om hulp. Het nare gevoel van in de gaten gehouden te worden kroop haar in. Maar iedereen hield haar hier in de gaten de bewakers Velkan en wie nog wel niet meer. Ze was hier dus niet veilig. Nee nee ze mocht hier niet aan denken. De bewakers hielden haar in de gaten. Maar dat was enkel voor haar eigen veiligheid en dat ze niks stoms uithaalde, voor de rest hield niemand in haar de gaten. Waarom zouden ze. Maar deze jongen hield haar wel in de gaten anders was hij niet meteen omgedraaid. De angst was weer terug in haar ogen te zien. Waarom hield deze jongen haar in de gaten. ‘Hulp nodig?’ ze schrok opnieuw van de woorden van de jongen. Hulp ze wilde wel hulp maar of ze het van Velkan wou dat wist ze niet. Het liefst wilde ze gewoon wegrennen, weg, terug naar haar veilingen haven, haar kamer. Maar ze wist dat ze er niks mee zou bereiken ze zou zich enkel voor haar angst verschuilen. Nee ze moest het tegenovergestelde doen ze moest haar angst trotseren dan zou ze er van zelf achter komen dat haar angst helemaal niet zo erg was als ze zelf dacht. ‘Ik wil het ook wel alleen proberen als je dat beter vind.’ vroeg de jongen. Deze keer schrok ze niet van zijn woorden dat was al een overwinning. Maar ze durfde nog steeds geen woord uit haar mond te laten komen. Dus knikte ze maar kort ja. Ze liep snel naar de anderen kant van de keuken zo dat de jongen alle ruimte had maar ook dat ze niet te dicht in de buurt hoefde te komen. Dat vond ze gewoon niks.

Na dat hij de krat met vuile vaat in de vaatwasser had gezet begon hij gewoon weer aan zijn werk. Waarom hij hield haar in de gaten maar hij deed haar niks. Hij ging gewoon door met zijn werk en zo nu en dan zij hij wat. Woorden waar ze elke keer van schrok. Maar ze moest er nu gewoon achter komen waarom Velkan haar in de gaten hield anders durfde ze geen een stap meer te zetten.
Kom op ze kon het hem makkelijk vragen. Maar wat als hij haar wel wat aan wou doen en nu gewoon haar vertrouwde probeerde te winnen. Nee ze moest het gewoon vragen. Hij kon eerlijk zijn maar hij kon ook liegen maar daar zou ze dan wel of niet acher komen. Waarom hou je me in de gaten Haar stem had hard en angstig geklonken en ze stond nu met dicht geknepen ogen richting de grond.

Velkan zette zijn werk aan de kant om haar te werken. Hij wachtte tot ze de andere kant van de keuken had bereikt voor hij zijn lichaam naar de mand zette. Hij was wel zo attent op haar niet al te bedreigend te benaderen, daarom had hij ook gewacht. Hij vouwde zijn vingers rond de handvatten en hief de mand op. Ze had hem goed gevuld, Velkan was verre van een krachtpatser maar het ging nog net. Hij was nu ook weer niet degene met slappe armen, hij had wel dergelijk spieren alleen niet zo immens als sommigen hier door het gebouw liepen. Voor hem ging het meer om de mentale toestand van zichzelf en anderen dan om wat fysiek te zien was. Nee, dat was ook weer niet waar, bij meiden keek hij altijd naar het uiterlijk. Hij beschouwde ze immers als een geschenk van de goden om het maar zo mythologisch te zeggen.

Hij sjouwde de mand tot de juiste plek en liet die met een zachte dreun landde waardoor je alles hoorde rinkelen. Hij keek meteen op naar de deur waar een bewaker tevoorschijn kwam om te kijken wat ze uitspookten. ‘Geen zorgen, ik werk noch steeds. De rest telt waarschijnlijk niet.’ Mompelde hij net hoorbaar genoeg voor Luva maar niet voor de bewaker. De man verscheen en Velkan liep terug naar zijn werkplaats. ‘Alstublieft.’ Hij wees beleefde naar de mand en draaide haar weer de rug toe al was hij zich bewust genoeg van haar bewegingen in zijn ooghoeken. Bij haar vraag stopte zijn beweging maar ging hij uiteindelijk weer verder. Hij stopte twee glazen in de grote vaatwas en nam een handdoek om zijn handen af te drogen terwijl hij zich naar haar toedraaide. ‘Uit bezorgdheid of misschien omdat jij mij iets kan aandoen, er zijn duizend mogelijke antwoorden.’ Zei hij neutraal. Hij bleef haar even aankijken voor hij naar de mand keek die hij net had verplaats. ‘Ik denk dat iedereen elkaar hier wel in de gaten houdt.’ Hij haalde zijn schouders op en keek haar weer aan. ‘Uit bezorgdheid.’ Bevestigde hij dan nog eens zijn eerdere woorden. Hij draaide zich weer op en ging weer aan het werk. Ze kon ervan denken wat ze wou …

Haar lichaam stond een en al strak. Nog steeds rende ze hier het liefste weg. Maar zo als ze al eerder had vast gesteld was wegrennen geen optie. Ze moest het trotseren maar ze durfde het niet. Ze durfde er niet tegen in te gaan. Ze durfde gewoon weg niet langs hem te staan en hem te helpen met de vuile vaat. Al moest dat wel van de bewakers al leken ze er niet veel moeite mee te hebben dat ze niet hielp. De bewaker had totaal niet op haar gereageerd toen hij even naar binnen had gekeken na dat Velkan haar krat met wat meer lawaai neer had gezegd. ‘Geen zorgen, ik werk noch steeds. De rest telt waarschijnlijk niet.’ had hij gezegd en hij had gelijk gehad. daar mee had hij 1 punt verdiend. Ja ze hield de score bij. Het hielp haar het betrouw bare te meten bij mensen. Ze had het vroeg al gedaan al gebruikte ze het toen voor anderen doelen. Gekat tussen meiden, een flirt partij en gewoon elke interactie waar bij je kon tellen. Hoewel ze nooit goed was geweest in reken of wiskunde deed ze het toch wel. Soms hield ze het zelfs bij op een papiertje of op haar telefoon. Velkan had nu 3 punten. Het eerste punt had hij verdient door niks te doen terwijl ze in een angst aanval zat. De tweede had hij verdient door haar te helpen met de krat vol vuile vaat. De derde had hij niet verdient door het bij het rechte eind gehad te hebben bij de bewaker. Maar hij had nu ook een min punt verdient door haar in de gaten te blijven houden. dat bracht hem totaal op 2 punten. Veel te weinig om haar vertrouwen te winnen.
Hij had alstublieft gezegd voor het helpen bij de krat vol vuile vaat. Dankje wel had ze gezegd. Maar ze verwachte niet dat hij het verstond dus herhaalde ze het nog een keer maar dan harder. Dankje wel

Om een nieuwe angst aan val tegen te houden had ze geroepen waarom hij haar in de gaten had gehouden. Haar stem had hard en angstig geklonken. Met haar ogen gesloten als ze open had gedaan had ze enkel de vloer gezien. Haar hele lichaam zat weel vol met angst. Hoe lief ze die er ook uit haalde. Met zijn volgende woorden lukte het. ‘Uit bezorgdheid of misschien omdat jij mij iets kan aandoen, er zijn duizend mogelijke antwoorden.’ bezorgdheid hem iets aan doen. Hoe bedoelde hij dat. Haar ogen waren nu weer op hem gericht. Haar hoofd hield ze een tukje scheef. Waardoor haar lange bruinen haren nu aan een kant van haar hoofd hingen. Hem iets aan doen. Ze had nog nooit een vlieg kwaad gedaan of ja dat was overdreven maar ze had nooit iemand verwond. Mentale schade ja dat kon je niet altijd voorkomen. Je kon niet aardig zijn tegen iedereen. Bezorgd vroeg ze vragend. Ze snapte ze het nog steeds niet. ik doe geen kwaad zij ze zachtjes terwijl ze met haar hoofd zachtjes schudden. ‘Ik denk dat iedereen elkaar hier wel in de gaten houdt.’ zij hij. Wat nee alleen de bewaker hielden haar hier in de gaten. Anderen niet dat had haar therapeut gezegd. Weer een min punt voor hem. Haar therapeut had altijd gelijk gehad. Zo niet dat had hij er wel een goede reden voor zoals een verkeerde inschatting. Velkan was dus weer op 1 punt beland. ‘Uit bezorgdheid.’ zij hij nog een keer voor dat hij weer aan het werk ging. ‘Uit bezorgdheid.’ ze snapte het nog steeds niet hoe zo uit bezorgdheid.

Hij had haar de eerste keer gehoord al wist hij niet wat ze fluisterde voor ze het de tweede keer zei. Hij keek over zijn schouder naar haar en glimlachte bijna opgelaten. ‘Geen dank, die taakjes zijn nu eenmaal voor jongens.’ Hij zweeg even en stopte helemaal met werken en keek voor zich uit. ‘Niet beledigend bedoeld.’ Zei hij er nog snel na. Er waren genoeg vrouwen die voor zichzelf konden zorgen en dingen konden doen waar zelf de jongens het moeilijk mee hadden. En hij wou er haar niet mee kwetsen ofzo maar ze zag er nu niet meteen iemand uit die zo’n mand kon heffen. Niet dat hij er zo uitzag, ze had gewoon enorm veel geluk dat hij het kon en hij zou mooi voor paal staan moest het niet gelukt zijn maar dat was weer iets waar Velkan weinig aandacht aan besteedde. Anderen konden denken wat ze wilden over hem enkel hij kende de ware weg naar zijn ziel en die was behoorlijk gevaarlijk.

Hij zag enige verwarring en glimlachte mild. ‘Bezorgd om jou.’ Sprak hij kalm maar zeker. ‘Niet dat jij mij iets gaat aan doen, dat was de tweede optie waarom ik je in de gaten kon houden maar dat is niet zo.’ Hij zweeg en nam haar kort even op voor hij zijn hoofd even schudde, zijn warrige haar viel precies hoe hij het wou. “Ik doe geen kwaad.” Hoe ze het zei raakte hem wel ergens. Hij keek haar aan en liet zijn handdoek op het aanrecht liggen. Hij leunde tegen het keukenblad en kruiste zijn armen voor zijn borst. ‘Ik weet dat je geen kwaad doet, deed je dat wel dan had je het al lang gedaan.’ Er kwam weer een glimlach op zijn lippen. Deze keer bemoedigend. Ze leek het er precies moeilijk mee te hebben om het te laten snappen. Hij kon zich voorstellen hoe hard haar hersenen nu werkten, fascinerend. ‘Ik maak me zorgen om jou, om de manier waarmee ze met je omspringen.’ Hij gaf een subtiele blik naar buiten en keek haar weer aan. ‘Jij hebt geen lat om op te staan dat ook maar iets of wat vertrouwd is. Waar zou je graag willen zijn?’ Vroeg hij dan nieuwsgierig. ‘Je kamer? Therapie?’ Hij somde maar wat dingentjes op al was hij vrij zeker dat kamer de meest voor de hand liggende optie was in haar geval …

Haar brein was helemaal door gedraaid. Ze was nog aan het herstellen van een angstaanval en nog steeds was niet alles weg en dat betekende dat ze nog steeds zo in een woede aanval kon schieten om het minst of geringste.
Na dat ze Velkan bedankt had voor het helpen met de vaat . Had hij gezegd dat het een jongens klusje was geweest. Meteen verontschuldigen hij zich. Ze gaf er niet veel om. Ze had altijd al op jongens gevallen die beschermend waren en voor haar was zo iets dan ook de normaalste zaak. Ze moest aan haar laatste vriendje denken. Hij schoot er wel een beetje in door. Hij was boos als ze na elven door de weeks nog niet in bed lag en alles wat ze deed wat niet goed was voor haar gezondheid werd hij boos. Hij had haar bijgestaan na het drama met haar familie. Maar dat ging totaal verkeerd vanplaats dat hij haar bijstond bezorgde hij haar enkel meer angstaanvallen. Maar dat was verleden tijd en velkan was nu het heden.

Hij had gezegd dat hij bezorgt was. Bezorgt waarom. Ze snapte het niet en ze had het dan ook gevraagd. Haar hoofd scheef had ze hem vragend aan gekeken. ‘Bezorgd om jou.' had hij gezegt. Oké dit volgde ze totaal niet. Oké ze had net een angstaanval gehad. Maar dat zat ze hier voor al wist niemand dat. ‘Niet dat jij mij iets gaat aan doen, dat was de tweede optie waarom ik je in de gaten kon houden maar dat is niet zo.’ de woorden trokken haar uit haar gedachten die enkel nog onwetender had gestaan. Maar nee wat hij vastgesteld was goed. Ze deed geen vlieg kwaad. Dat zij ze dan ook. ‘Ik weet dat je geen kwaad doet, deed je dat wel dan had je het al lang gedaan.’ na die woorden keek ze hem opnieuw vragend aan. Oke mensen deden je hier dus direct pijn of ze deden je gewoon geen pijn. Op de pijn van het leven na dan. Sommigen pijn hoort bij het leven dat had ze ondertussen geleerd. Dus jij doet geen pijn haar stem klonk nog steeds zacht maar het was beter dan daar voor. Haar angst/paniek epte langzaam weg en langzaam kwam ze terug tot zich zelf.

‘Ik maak me zorgen om jou, om de manier waarmee ze met je omspringen.’ zijn woorden snapte ze wel maar ze konden er hier gewoon niks aan doen. Ze wisten niet wat ze had ze probeerde maar gewoon wat. Konden zij er iets aan doen dat haar dossier vertraagt was en ze konden haar toch ook niet maar haar gang laten. Misschien had ze dan wel zelfmoord gepleegd. Dat had ze niet gedaan. Maar dat konden hun niet weten. [b']Ze kunnen er niks aan doen. Ze weten niet wat er met me is. Me dossier is vertraagt'[/b] Het was een simpele uitleg geweest. Niet dat ze hun gedrag goed wou praten maar helemaal verkeerd waren ze ook niet bezig geweest. ‘Jij hebt geen lat om op te staan dat ook maar iets of wat vertrouwd is. Waar zou je graag willen zijn?’ ze moest zijn woorden paar keer herhalen voor dat ze het snapte. Maar eigenlijk kwam ze er niet geheel achter. Niet dat ze de tijd had. want Velkan begon al weer te praten. ‘Je kamer? Therapie?' op al zijn antwoorden kon ze wel ja zeggen. Ze wou terug naar haar kamer haar veilige baken. Maar therapie van haar eigen therapeut was nog steeds de veiligste plek die er nu voor haar op de wereld was. Maar na een ding wou ze liever terug 'Naar het verleden'

Zijn blauwe ogen gleden naar het werk dat nog moest verzet worden. Twee vaatwasmachines zaten al vol en voor de rest was er nog maar een handvol aan gewone afwas, voornamelijk dan grote pannen die niet in het machine geraakte. Op zijn school waren ze zelf moderner dan hier, daar hadden ze van die sproeisystemen en stoommachines, het enige wat je had te doen was je vaat in de la steken, door schuiven naar dat stoomding, dicht doen, enkele minuten wachten en tada, propere vaat zonder dat je zelf je handen hoefde vuil te maken. Hij keek kort naar zijn handen, hij was niet het type dat zich snel graag liet vuil maken. Maar het was zijn keuze geweest, hij was hier gekomen en had gezegd dat hij keukendienst had ookal was dat niet zo. Allemaal omdat hij Luva zag worstelen. Hij keek haar kort aan over zijn schouder en liet water lopen. Waarom had hij het gedaan? Hiernaartoe komen? Deels omdat ze samen sterk konden staan tegen de bewakers en deels omdat … het was onverantwoord zo met haar om te springen. Hij kende weinig van respect maar dat wist hij nou wel. En hoe krankzinnig zijn hersenen ook werkte, dit had hij juist zitten.

Bij haar vraag of hij haar geen pijn zou doen verstarde hij een ogenblik, niet meer dan een seconde voor hij weer nonchalant verder ging. Hoe moest hij daarop antwoorden? Mentaal kon hij je behoorlijk kwetsen of pijn doen, fysiek zou hij nooit iets doen. Hij vocht zelden en hij ging er ook niet achter lopen zoeken. Hij wist dat zijn niet al te grote forse lichaam niet tegen een ander persoon opgewassen was. Zo slim was hij nou wel. Luva doelde waarschijnlijk op fysieke pijn, pijn van het lichaam en niet van de geest. Hij leunde tegen het aanrecht aan en keek haar weer lange tijd aan, zijn manier om haar te peilen. ‘Nee.’ Antwoordde hij resoluut. Zijn stem was zeker en toonvast. ‘Ik zou het niet kunnen iemand pijn te doen.’ Vervolgde hij schouderophalend. Hij zou het wel kunnen, zeker wel maar niet op die manier.

Toen ze vertelde dat haar dossier vertraagd was keek hij bedenkelijk naar de grond. Waarom zouden ze dat doen? Was het dossier niet het meest belangrijkste en dan nog, hoorde je dan niet nog net wat voorzichtiger te zijn met een persoon als Luva? Je wist immers nooit waar ze tot in staat was. Hij zou het althans niet zo hebben aangepakt. ‘Maakt helemaal niet uit hoor Luva. Zelf als ze niet weten wat je hebt hebben ze niet het recht zo bruut te zijn.’ Meldde hij dan zachtjes. Hij draaide de waterkraan dicht en stopte de laatste vaat onder het sop. Haar opmerking over terug gaan naar het verleden deed hem zachtjes over zijn T-shirt wrijven, daar waar hij de metalen hanger voelde zitten. ‘Ik denk dat iedereen dat wil.’ Was zijn enige antwoord …

‘Ik denk dat iedereen dat wil.’ Na deze woorden viel er een stilte. Ze wist niet wat ze op dat antwoord moest zeggen. Hij had gelijk. Daar kon ze niet onder uit komen. Iedereen die hier zat zou maar al te graag terug willen na dat ze hier voor zaten. terug naar de tijd waar ze nog geen last hadden van hun stoornis. Maar Misschien gelde dat wel voor heel de wereld. Ze keek even naar Velkan. Hij was begonnen aan de handafwas. De handafwas die bestond uit groten pannen. pannen zo groot dat er voor heel de clinic in gekookt kon worden. Ze moest er ook niet aandenken om al het eten hier in kleine pannetjes te moeten koken. dan was je wel uren bezig. Al zou hier alles wel een mindere smaak hebben. Zolang het maar niet als plastic begon te smaken kon ze er wel aan wennen, maar ze vreesde het ergste.

Nog steeds heerste er een stilte in de keuken enkel het geluid van Velkan die aan het afwassen was was te horen. Ze moest eigenlijk wel iets meer gaan doen. Nu deed hij alles in zijn eentje. Ze had enkel een mand ingeladen. Voor de rest had ze hem enkel meer opgehouden. Ze zou een handdoek kunnen pakken en de pannen afdrogen. Haar groenen ogen gingen de keuken of op zoek naar een handdoek. Ze had de handdoeken gevonden maar ze lagen precies onder de messen. Dat afwassen kon hij dus mooi vergeten. Messen waren nog steeds een van haar grootste angst. Ze had het overwonnen om in de zelfde ruimte te zijn als de messen. Maar ze bleef er zo ver mogelijk vandaan.
Een bewaker kwam met een grote pan de keuken binnen lopen richt haar. "Er is nog wat over. Zet het goed weg dat we het morgen weer kunnen gebruiken" zij de bewakers snel. Daarna duwde hij de pan in luva handen. Ze keek er in. Het leek soep maar het had ook iets weg van gelatine. Ze moest het maar in de koelkast zetten, dan had ze tenminste ook iets meer gedaan dan een mand met vuilevaat in ruimen. Ze liep richting de koelkast maar voor ze hem kon bereiken struikelde ze over haar eigen voeten. Met een harde knal kwam ze op de grond terecht. De pan rolde een stukje van haar af. De hele inhoud lag onder tussen over de vloer verspreid