Hello, strangers.

(post via telefoon sorry voor rare dingen)

Voor de zoveelste keer had hij weer straf. Hij kon niet echt herinneren waarom. Maar wakker worden in een isoleercel zij hem genoeg. Opnieuw wen woede aanval. Ze leken het voortaan leuk te vinden om hem daarna mast wat klusjes te geven. Nier dat her echt hielp maar zo was hij bezig en meestal lieten ze hem dan ook wel met rust. Wat er weer voor zorgde dat hij minder woede aanvallen kreeg. Dus op zich hielp het wel. Maar zo zag hij wel weinig zijn vrienden. Hij had de meeste al weinig gezien, door zijn vele bezoekjes aan de isoleercel. Maar nu nog minder. Maar goed daar kon hij zich wel over op winden maar dat zorgde toch enkel voor meer woede aanvallen.

Deze keer had hij de opdracht gekregen om de rozen tuin bij te werken. Alle verwelkte rozen moesten er uit plus het onkruid moest verwijderd worden. Lang zou hij er niet zoet mee zijn een van de gekken leek zijn hobby er gemaakt van te hebben. Maar die lag al een week ziek op bed. Dus mocht hij het doen. Ze hadden hem een elektrische bandje ongedaan. Want gereedschap en woede aanvallen gingen niet samen. Daar waren ze gelukkig achter. Hoe vaak hij dan ook woede aanvallen had. Vond hij de meeste slachtoffers zelf de dader. Maar onschuldigen pijn doen daar hield hij nog steeds niet van. Dat had hij al te vaak gedaan.

Op zijn dode gemak liep hij ondertussen naar de roze tuin. Wat neuriën om de stilte te doden. Hij keek kort over nog mensen zaten. Enkel een persoon. Was dat nou Mika? Mi..... hij riep al half haar naam tot hij tot conclusies kwam dat het niet Mima was maar haar zus. Elena riep hij vrolijk toen hij stil stond naast haar. Gelukkig dat had hij toch nog iemand om tegen te praten Terwijl hij bezig wad met zijn klus. Toch nog war gezelligheid tijdens de taakstraf. Naast een norse bewaker.

Met zijn ellebogen steunend op zijn knieën en zijn hoofd leunend op zijn handen zat Mica een beetje verlaten in de rozentuin. Dit was totaal niet de plek om een beetje somber rond te lopen, maar het was tenminste beter dan in de kliniek. Bovendien was de geur hier ook stukken beter. Hij had geen zin om de hele dag binnen te zitten in zijn kamer en mensen te vermijden. Hij had nog geen enkele vriend hier gemaakt en verveelde zich dood. Hij had de vorige dagen doorgebracht met het lezen van boeken, muziek luisteren en een beetje gitaar spelen, maar dat begon na een tijdje ook wel te vervelen. Daarvoor had hij door de kliniek rondgedwaald, maar de bewakers hadden het niet onder banken of stoelen gestoken dat ze zich ontzettend aan hem irriteerden als hij dat deed, dus was hij daarna alleen nog zijn kamer uitgekomen voor het eten of als hij zich echt extreem verveelde.

En nu dus. Hij was zo spuugzat van de kliniek dat hij zijn kluizenaarschap had opgegeven voor een stel bloemen en een beetje frisse lucht en misschien een beetje afleiding, ook al had hij die nog niet gevonden. Het enige wat er tot nu toe was gebeurt was dat er een meisje was gaan zitten. Juist op dat moment kwam er een jongen aan met een elektrische band om en tuingereedschap in zijn handen. Die had overduidelijk de taak om de rozen te gaan knippen. Mica grinnikte even. Zelf had hij nog nooit als straf één of ander klusje moeten dus en hij vond het altijd geweldig als anderen dat wel moesten. Hij bedacht dan altijd wat ze hadden gedaan om de klusjes te moeten doen, maar bij deze jongen kreeg hij het niet echt goed door. Hij kende hem ook niet, maar dat was ook niet zo gek als je dagenlang op je kamer zat of de bewakers lastig viel.

De jongen begon met een meisje te praten en even twijfelde Mica of hij naar hun toe zou gaan. Zijn nieuwsgierigheid was echter zo groot dat hij opstond en naar het tweetal toeliep. Ze leken elkaar al te kennen en heel even stond Mica er een beetje akward bij, maar vervolgens trok hij zijn mond open. "Wat heb jij misdaan dan?" Vroeg hij aan de jongen, gebarend naar het gereedschap in zijn handen.

De jongen wist dus niet eens wat hij gedaan had. "Da's niet zo handig." Antwoordde Mica. Hoe kon je nou niet weten wat je had gedaan om gestraft te worden? Ach, er zaten types met raardere dingen hier, dus eigenlijk keek hij hier niet meer van op. Laatst was hij iemand tegengekomen die dacht dat ze in één of andere sprookjeswereld zat en zij had Mica aangezien voor een elfje, dus van iemand die niet wist wat hij misdaan had, keek Mica niet echt meer op. Het leek hem alleen niet echt prettig voor de jongen zelf dat hij niets meer wist.

Mica bestudeerde de jongen even. Hij kon zo snel niet zeggen wat er mis met hem was, maar vaak was dat in deze gevangenis niet aan de buitenkant te zien. Door het knippen van de rozen zaten de armen van de jongen onder de schrammen, maar Mica wist dat hij hem niet mocht helpen van de bewakers. Hij had het al eerder geprobeerd, maar de bewaker had hem weggestuurd en gezegd dat hij maar iemand anders moest gaan lastigvallen. " Hallo, en euh.. Wie ben jij? " Vroeg het meisje dat er zat nieuwsgierig aan Mica. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Vrolijk met iemand gaan staan babbelen zonder je zelfs maar voor te stellen, onbeleefder dan dat kon het haast niet worden.

"Ik ben Mica, aangenaam kennis te maken."Stelde hij zichzelf voor, waarna hij het tweetal vragend aankeek. "En wie zijn jullie?" Vroeg hij, zelf ook lichtelijk nieuwsgierig, waarna hij zijn blik op de jongen richtte. "Ik zou je wel willen helpen, maar ja..." Hij gebaarde naar de bewaker als uitleg. "Niet beledigend bedoeld." Zei hij vervolgens half spottend tegen de bewaker. Hij herkende de man van zijn dwaaltochten door de kliniek en wist uit ervaring dat het een niet al te vriendelijke man was.

De jongen, die klaarblijkelijk Arnoud heette, had dus in de gevangenis gezeten. Dat had Mica eigenlijk niet gedacht. Hij zag er niet echt crimineel uit, vond hijzelf. Nu werd hij toch aardig nieuwsgierig wat er aan de hand was met Arnoud. Hij zou hier bijna zeker weten niet alleen zitten omdat hij toevallig een keer veroordeeld was door een rechter. Nee, daar moest meer achter zitten, maar Mica besloot er niet over te beginnen. Sommige patiënten hier konden nogal fel uit de hoek komen als je hun naar hun reden van plaatsing vroeg, dus hield hij zijn vragen voor zichzelf.

Het meisje, Elena, leek ook niet echt psychisch gestoord te zijn, maar misschien acteerde ze het zelf ook wel. Weer besloot hij niets te vragen. In plaats daarvan ging hij over op een wat veiligere vraag. "Hoelang zitten jullie hier al?" Vroeg Mica, daarmee doelend op de kliniek en niet op de tuin waar ze nu zaten. Hij had niet het gevoel dat deze vraag te persoonlijk was en iemand hem aanvallend kon opvatten.

Mica bestudeerde zijn gezelschap terwijl hij wachtte op hun antwoord onopvallend. Het enige opmerkelijke aan de jongen was dat zijn armen bloederige krassen erop hadden, maar Mica wist hoe die daar kwamen. Beiden waren niet echt opvallend. Ze hadden geen groen haar of extreem opvallende kleren en als Mica ze buiten de kliniek op straat was tegengekomen, had hij waarschijnlijk geen eens aandacht aan hun besteed, maar hierbinnen was alles anders. Je kon hier nooit genoeg vrienden hebben, wie wist wanneer je ze nodig had, vond hij zelf.

{Sorry, hij is een beetje kort en flut. Ik hoop dat jullie er wat mee kunnen}