Caine Miller

Trouble, trouble, trouble.
|
Naam || Caine Miller
Geslacht || Man
Leeftijd || 17
Geboorteplaats || New York
Geboortedatum || 12-12-1994
Reden van plaatsing ||
Een combinatie van Machiavellisme en Narcistische persoonlijkheidsstoornis,
beide gepaard met een lichte vorm van sadisme.

You knew I was trouble when I walked in. So Shame on you.
|
Pleegvader || Steven Miller
Pleegmoeder || Serena Jane (Miller)
Biologische moeder || Connie Andrews
Biologische vader || Niet bekend

How can the devil be pulling you so much towards someone who looks so much like an angel.
|
Haarkleur || Bruin
Oogkleur || Blauw
Lichaamsbouw || Een beetje gespierd en slank, maar zeker niet mager.
Kledingstijl || Vrij normaal, stijlvol, maar niet formeel.
Faceclaim || Philip Ellis

Now you’re lying on the cold hard ground.
|
Caine is niet bepaald aardig te noemen. Hij is verslaafd aan macht en doet er dan ook alles aan om die te krijgen. Mensen manipuleren is voor hem geen grootte moeite, en ook met meisjes lukt het hem vaak. Relaties zijn bij hem echter nooit lang, hij is volgens anderen, en ook volgens zichzelf niet in staat om een langdurige relatie aan te houden. Als hij niet krijgt wat hij wilt door zijn charmes zorgt hij daar wel voor door te dreigen. Het is echter vaak dat mensen denken dat het maar gebluf is. De meeste mensen die dat dachten weten nu wel beter. Hij geniet namelijk wel een beetje van andermans pijn en vind het dus niet erg om anderen pijn te doen. Vaak word hij eerst omschreven als ‘een charmante jongeman met goede praatjes’, maar uiteindelijk wordt het toch altijd ‘rotzak’. Niet dat het hem iets uitmaakt, het zou hem alleen iets uit maken als hij om iemand geeft. En het is duidelijk dat hij om niemand geeft.

When it’s all over it all comes back in flashes.
|
Caine werd als jongste van de tweeling geboren, een onverwachte tweeling. De moeder, die zeventien jaar was toen ze een zware bevalling moest doorstaan, was niet voorbereid op de tweeling. Ze wist dat ze één kind al amper aan kon, dus ze maakte een keuze en gaf Caine op voor adoptie. Al snel was er een koppel dat dolgraag een kind wou, maar er zelf geen konden krijgen. Caine kwam bij het stel terecht, rijke mensen maar in het begin zorgden ze dat ze meer dan genoeg aandacht voor het kind hadden. Caine werd verwend, tot op de leeftijd van vijf kreeg hij alles wat hij wou, en alle aandacht die hij wou. Maar zijn vader en moeder begonnen steeds meer te werken en Caine was net een hond. In het begin schattig als puppy, maar als hij groter werd kreeg hij steeds minder aandacht. Uiteindelijk was de nanny er bijna altijd. Nog steeds kreeg hij wat hij wou, en toen hij rond de leeftijd van acht een keer niet kreeg wat hij wou begon hij te krijsen. Hij begon wild in het rond te slaan en te trappelen en sloeg met gebalde vuistjes tegen de nanny. Niet hard natuurlijk, daar had hij de kracht nog niet voor, maar hij deed het wel en vond het ook nog eens grappig toen de nanny boos op hem werd. ‘Ik krijg toch wel wat ik wil.’ Had hij gezegd. Toen was het nog koppig geweest, maar er was zich wel wat aan het ontwikkelen. Toen hij rond de leeftijd van twaalf zat had hij het al slimmer aangepakt, hij zorgde voor mooie praatjes en kreeg zo wat hij wou. Op school had hij ook al een zekere macht, van zijn vriendengroep was hij beslist de ‘leider’’. Het was een wijde vriendengroep en mensen deden sneller wat Caine vroeg. Hij genoot ervan. Zijn geluk duurde echter niet lang. De school kreeg in de gaten dat hij deze macht had, en ze vonden het ongezond. Ook het feit dat hij dreigde en het niet alleen daarbij liet als hij zijn zin niet kreeg liet de alarmbel afgaan. Op de leeftijd van 14 kwam hij op een speciale school voor probleemkinderen te zitten. Niet dat het hem hielp, het leek alleen maar makkelijker te worden. Er waren meer mensen zoals hij, en zodra hij hier zijn plek had verdiend ging alles veel makkelijker. Hij had meer macht dan vroeger en liet mensen dingen voor hem doen, ze deden alles om bij hem te horen. Want bij hem was je veilig, zo werd het gezegd. Caine hield ervan, en niet zo’n beetje. Hij begon het overal op toe te passen,. Bij meisjes, bij leerkrachten, bij zijn ouders. Door zijn charme kreeg hij veel voor mekaar en werd het gevoel van macht steeds sterker. Je zou onderhand kunnen zeggen dat hij een serieuze verslaving had opgelopen, en dat was ook zo. Hij had zoveel macht dat het ongezond was en toen ze merkten dat de speciale school niks hielp gingen ze naar een psychiater. Elke week kwam hij daar praten, hij deed zoals hij altijd deed, maar hij had er niet aan gedacht dat deze psychologe zo door zijn act heen kon kijken. Na twee maanden op gesprek gaan werd er vast gesteld dat hij leed aan Machiavellisme en een serieuze vorm van een Narcistische persoonlijkheidsstoornis. Dit beide gepaard met een lichte vorm van sadisme. Na een maand extra, waarin hij minimaal twee keer per week op gesprek ging en streng in de gaten gehouden werd zat er niks anders op. Hij werd naar een instelling gestuurd aangezien hij een serieus gevaar kon worden als hij doorsloeg. Hij was al doorgeslagen, maar liet er gewoon niks van merken.
|
Trouble, trouble, trouble.