Erotische muziek speelde zich af op de achtergrond. De ruimte was gevuld met gelach en spanning, gemengd met ontspanning. Bordeauxrode behang en meubels sierden het. Hoewel de blondine meestal de aandachttrekker was door middel van optredens, in omgevingen waar ze het hielden op ouderwetse, kalme en tedere muziek, hield ze zich dit keer wat meer in de achtergrond. Met een glas wijn in haar rechterhand stond ze te praten met een man die vele contacten had. Eén die ze wel kon gebruiken voor haar missie, waarmee ze verder zou komen. Nu ze zonder Dawn te werk ging moest ze veel meer multitasken, ze had geen partner in crime meer. Tot haar spijt. Maar het was veiliger om beide apart missies uit te voeren, het moest een tijd. Voordat ze ontdekt zouden worden. Het had pijn gedaan, afscheid nemen, maar ze wist dat ze elkaar gauw weer zouden zien. En dan zouden ze volop kunnen praten, lachen om de missies en blunders die ze hadden begaan. Met die gedachte en hoop in het hart bracht ze de tijd alleen door.
Vol geluk in zijn ogen en aan zijn stem te horen, praatte de man er flink op los. Ze was niet de enige die naar hem luisterde, er stonden nog meer mensen bij die wat betekenden op het moment in deze ruimte. Zij had zich er wel doorheen geluld, daar had ze de flow voor. Maar dit keer zei ze weinig, lachte mee op momenten dat het toegestaan en bijpasselijk was. Af en toe knikte ze, straalde ook geluk. Maar ondertussen wist ze wel beter, ze hield alles scherp in de gaten. Af en toe schoof ze een blond plukje terug achter haar oor, zodat het gehoor beter zou worden. De blondine had van zichzelf al goede zintuigen, maar door middel van versterkende oortjes werd dit nog beter. Zo'n beetje zoals een hond, zo viel het te zien. Hoewel het allemaal gezellig gaat in haar gedachten, zit de meid in de harde realiteit opgesloten in een isoleercel. Wenend in een hoekje te zitten. Strak met haar armen om haar knieën heen geslagen, haren wild, alsof ze in geen dagen gekamd waren en met overal krassen op haar lichaam. Het verhaal werd vol met geuren en kleuren verteld, maar werd abrupt onderbroken toen de eigenaar de zaal binnenkwam en de assistente naar de man toe kwam lopen en wat in zijn oor fluisterde. Chloë kon het allemaal luid en duidelijk verstaan, al zag ze eruit van niet. Ter dekking nipte ze rustig van haar wijnglas af, schoof nog een keer het plukje naar achteren en besloot een stukje weg te lopen. Op zoek naar ander gezelligheid, zo zag het eruit. Maar ondertussen wist ze wel beter. Er was een probleem gaande, het pakketje was niet goed geleverd en nu moest er een andere uitweg worden gezocht. Dit zou een perfecte kans zijn om toe te slaan, maar ze wist wel beter. Dat zou later komen, er waren teveel bewakers. Allemaal in pak, gezellig aan het praten met wat miljonairs, maar daaronder hadden ze allemaal stuk voor stuk een eigen pistool bij zich. En spieren, dat niet te vergeten. Al had Chloë die ook bij zich, ze voelde ze gewoon prikken tegen haar lichaam aan. Branden naar vrijheid, om gebruikt te worden. Een mes in iedere zwarte laars, het pistool tegen haar zij aangedrukt deels door de korset die ze droeg en nog wat kleine gadgets. Zo onder andere een microfoon verstopt in haar beha, zodat haar vader kon meeluisteren met zijn spionnen. Dezelfde man die haar tussendoor aanwijzingen gaf.
Er klopte niets van, haar vader was allang dood, jaren geleden gestorven. Allemaal te maken met de NCIS zaken waarin hun familie zich in verworsteld had. Het was tot een drama uitgelopen. En dat was beide meisjes eeuwig bijgebleven. Vanuit haar ooghoeken kreeg ze in de gaten hoe er een nieuw persoon door een poortje ging, goedgekeurd door twee uitsmijters en de zaal betrad. Een keurige man in pak, wel ouder dan zij was, maar een makkelijke prooi als het om verleiding ging. Een geniepige grijns kwam op haar gezicht te staan. Tijd voor wat lol.
[&Gregory]
Index 
