Just let me out of it!

Onderwerp: Just let me out of it! ma dec 05, 2011 8:28 pm

Sterke, ruwe mannen handen dwongen het meisje om uit de auto te stappen. Onbekende dorpbewoners vergaapte zich aan het schouwspel of keken haar wantrouwig aan. Een mengeling van angst en nieuwsgierigheid was te zien in de blik van het zestien jarige meisje. Tevergeefs probeerde ze één keer lost te komen uit de greep van de mannen. Het enige wat ze ermee wist te bereiken was dat ze een harde klap in haar gezicht kreeg waardoor een paar sliertjes haar in haar mond kwamen en bleven plakken. Uiteindelijk was het meisje, die de naam Audire niet eens waardig was, klaar met haar gevecht om vrijheid. Inmiddels had ze wel door dat ze die op deze manier niet zou bereiken. Slap bungelde ze in de armen van de mannen die haar niet langer voortduuwde, maar voorttrokken. Waar gingen ze heen? Dat wist het meisje niet. Een van de stemmen in haar hoofd zei wel dat het geen goede plek zou zijn. Waarom zou een stel onbekende mensen haar anders meenemen uit haar vertrouwde omgeving? Weg uit haar Londen? Misschien zelfs wel voor altijd! Vanaf dat moment werd alles zwart en vielen haar oogleden dicht. Audire was vlauwgevallen.
Het ruizen van de zee was goed te horen. Je rook de zoute lucht en wist meteen dat het de zee was. Een klein meisje van acht jaar liep vrolijk en met een grote lach op haar gezicht over het strand. Haar weeldirige, bruine haren danste om haar heen en ze zwaaide vrolijk met haar armen terwijl ze van bleihijd rondjes danste. Achter haar waren diepe en duidelik zichtbare voetafdrukken te zien op het strand. "De zee, de zee, daar wilde ik altijd heen!" zong het meisje vrolijk. Haar stem klonk prachtig, zacht en vrouwelijk. Het meisje had nog geen rondingen in haar lichaam, maar je kon al goed zien dat ze later niet lelijk zou worden. Haar helder blauwe ogen keken uit over de zee. Opeens liet het meisje zich zakken op de grond en ging ze in lotus houding zitten. Haar sproeten staken scherp af tegen het blauwe van de zee en het witte van het strand. Het meisje was weggelopen. Weggelopen van haar huis. Weggelopen van haar vieze ouders die zichzelf totaal niet konder verzorgen, geen baan hadden en haar en haar grote zus aan hun lot overlieten. Het meisje was er klaar mee geweest. Na een knetterende ruzie met haar ouders was ze weggelopen om nooit meer terug te keren. Even later liet ze zich op haar rug zakken en keek ze naar de ondergaande zon. Het oranje en rood danste om haar heen en ze voelde zichzelf zielgelukkig. Todat er wit zand in haar ogen werd geschopt en ze daardoor begonnen te tranen. Ze kon niet zien wat er gebeurde, maar wist wel dat het niet goed was. Iemand sprong bovenop haar en legde een mes op haar keel. "laat ons nooit meer zo schrikken!" Schreeuwde de vrouw. Het was de stem van haar moeder. Het meisje begon de hyper fentileren en viel flauw. Nogmaals.
"auw!" schreeuwde Audire. Ze had haar hoofd proberen op te tillen, maar had het hard tegen iets gestoten. Ze keek omhoog en zag dat ze onder een bankje lag. Snel probeerde Audire eronder vandaan te kruipen. Suf van haar aanval en haar gestoten hoofd stond ze op. Ze wreef even met haar hand over haar hoofd. "Dat word een buil," mompelde ze tegen zichelf. Toen keek ze naar haar omgeving. Ze stond verstelt. Ze stond middenin een prachtige tuin met rozen. Voor haar was een klein fonteintje. Meteen liep Audire op het fonteintje af en ging ze op de rand zitten. Zachtjes liet ze haar hand door het verkoelende water gleiden. Haar blauwe ogen waren erop gevestigd. Ze kon hier nog wel even blijven, dacht ze. Maar het kon gewoon niet dat deze plek goed was. Ze was er niet voor niets naartoe gebracht door twee ruwe mannen.. Toen vestigde Audire haar blik weer op haar handen in het water. Ze was tenminste verweg van haar vieze ouders, dacht ze.

[&Open]

Onderwerp: Re: Just let me out of it! di dec 06, 2011 6:26 am

Ze herinnerde het zich nog goed hoe ze de eerste dag hier binnen werd gedragen. Of nee eigenlijk gesmeten. Enig respect werd haar niet getoond. Waarschijnlijk waren ze gewoon bang dat ze zou uitbreken of iets dergelijks. Eigenlijk had ze dat het liefst ook gedaan maar wat kon zij nou opbrengen tegenover twee volwassen mannen? Nu had ze hier al één dag weten te overleven op deze dodelijk saaie plek. Haar kamer zag er ook niet erg mooi uit. Er stonden twee bedden, twee kasten en een bureau. In de hoek was ook nog eens een camera te zien. Ook privacy was hier in begrip wat ze niet kenden. Ze stond op vanuit haar bed en trok haar kleren aan waarna ze zich verder klaarmaakte. Een paar weken geleden had ze nog in het bed gelegen met één of andere jongen en dan pas tegen de middag eruit gekropen om s’avonds weer te gaan ‘chillen’ hoe ze dat noemde. Of ze werd wakker in een koude en vieze cel met muizen. Hoe vaak had ze dat wel niet meegemaakt dat ze opgepakt was door de politie. Eigenlijk had ze haar leven maar een beetje zitten te verkloten. Thuis had ze toch niks? Haar moeder, maar die lag altijd op haar bed weg te kwijnen. Wanneer had ze voor het laatst een normaal gesprek met haar kunnen voeren? Haar moeder was dood voor haar. Het kon haar ook allemaal niet meer schelen. Met een klap gooide ze de deur achter zich dicht zodat bijna iedereen het kon horen die zich nu in haar buurt bevond. Haar stemming was alles behalve prima op dit moment. Hoe meer ze nadacht hoe bozer ze zou worden. Misschien moest ze maar naar de tuin gaan om tot rust te komen. Daarvoor hadden ze de tuin ook gemaakt uiteindelijk. Alhoewel ze twijfelde of dat haar wel zou helpen. Misschien andere gestoorden die hier leefden? Ze liep de deur uit de tuin in. De zon scheen alleen een paar schapenwolkjes waren te zien in de open lucht. De tuin was redelijk groot en bevatte een fontein, prieeltje en een picknick tafel midden in een rozentuin. Langzaam liep Yué verder de tuin in. Bij de fontein zag ze een meisje zitten van ongeveer haar leeftijd. Zij moest ook van de kliniek zijn. Langzaam liep ze op haar af totdat ze achter haar stond. ’’Hai’’ groette ze haar met een bedenkelijke blik.