Let's pretend this is just for fun.

Als in een sprookje werd het meisje wakker. Armen omhoog, een schattige gaap. Ze knipperde een paar keer met haar ogen en sloeg de witte dekens van zich af. Vlug stond ze op en opende haar kledingkast. Vandaag zou alles goed gaan, besloot ze. Even kwam het in haar op. Dat alles allang verkeerd was gegaan. Dat ze daarom hier zat. Dat deze rotplek helemaal geen sprookje was, al hadden de zonnestralen haar nog zo warm tegemoet gestraald. Nee, daar zou ze vandaag niet aan denken. Het was zaterdagochtend, ze was sterk en blij. Over een paar weekjes zouden de mensen hier heus wel doorhebben dat ze niet gek was en dan mocht ze gewoon naar huis. Precies. En als ze maar goed luisterde en ervoor zorgde dat ze geen problemen veroorzaakte zou alles toch goed komen? Ja, dan zouden deze paar weken vast heel fijn worden. Ze besloot een zachtroze jurkje aan te doen met een dunne witte broek eronder. Ze matchte alles door lichtroze ballerina's met een wit strikje op de neus aan te trekken en een wit riempje om te gespen. Ja. Ze zag er schattig uit, bijna klaar om te gaan. Eerst nog naar de badkamer. Het meisje greep een hellokitty borstel en dacht even na. Hoe wilde ze haar haar vandaag doen? Yin glimlachte tegen haar spiegelbeeld en begon haar krullerige haar te kammen. Dan zette ze de voorste plukjes met schuifspeldjes vast, zodat die de lokken uit haar gezicht zouden houden. Dat kon er allemaal best mee door. Ze duwde de deur van haar kamer open en wandelde de gang op. Na een vlug en oninteressant ontbijt vluchtte ze de eetzaal uit. Ze had te horen gekregen dat je ook naar buiten mocht en had besloten dat in het weekend maar eens te proberen. Ze huppelde de grintpaadjes af, keek haar ogen uit. Ja, zo lang ze maar deed alsof dit enkel een vakantie was kon ze het vast wel volhouden. Gewoon een kwestie van niet te veel nadenken. Yin zuchtte en streek uit gewoonte een plukje haar achter haar oor. Dan zag ze haar bestemming. Een tuin gevuld met allerlei rozen. Hier paste ze met haar lieflijke uiterlijk perfect tussen. Ze versnelde haar pas iets en vloog richting de rozenstruiken. Daar aangekomen boog ze lichtjes voorover en rook aan een lichtroze roos. Ze giechelde. Waarom gedroeg dit meisje zich zo kinderlijk en schattig? Als jong meisje was ze nooit echt kind geweest, had altijd moeten oefenen en zingen en dansen. En daar werd de nadruk heel erg gelegd op het zijn van kawaii. Schattig, adorable. Dus dat streefde Yin ongewild na. Ze wilde gewoon goed genoeg zijn om te mogen blijven dansen en zingen. Want ze vond het leuk, ondanks de hoge druk. Maar door haar zogenaamde gekte was ze uit de groep gegooid, mocht niet meer meedoen. En dat had haar stoornis natuurlijk enkel verergerd. Het meisje draaide zich met een schattige beweging om en zag toen tot haar verrassing een wit bankje staan. Het was bijna helemaal door rozen omgeven en zag er werkelijk prachtig uit. 'Oh..!' riep ze blij uit en meteen ging ze naar het kleine bankje toe. Het was precies groot genoeg voor twee mensen, alleen als die elkaar kenden dan... Want je moest wel erg dicht op elkaar zitten zo. Yin ging niet zomaar zitten, maar was met haar knieén op de bank gaan zitten, met haar rug naar de rozentuin toe. Zo kon ze het houtsnijwerk van het bankje beter bekijken en ook de roosjes die hier groeiden. De voorbijgangers zagen dus enkel een meisje dat met aar vingers aandachtig over het hout streek. Dan zag Yin een extra mooi exemplaar hangen van een roos. Ze reikte haar hand uit en wilde de zijdezachte textuur van de blaadjes voelen. Maar in haar onhandigheid raakte ze een doorn. Meteen trok ze haar hand terug. 'Oh... Auw.' sprak het meisje verschrikt. Een druppeltje helderrood bloed welde op uit haar wijsvinger. Aandachtig bekeek ze de verwonding, haar hoofd een tikje schuin. Bijna alsof ze niet kon geloven dat zij dit had gedaan. En nu...? Het was een klein sneetje maar. Yin wilde een zakdoekje pakken, maar ze was haar tasje vergeten. Ze draaide zich dan om, nog steeds met haar knieën op de bank, en keek de eerste de beste voorbijganger met grote puppyogen aan. 'Hoi. Heeft U misschien een servetje?' vroeg ze hoopvol. Ze hield haar hand iets vooruit, zodat de jongeman ook kon zien wat er aan de hand was. Dan liet ze zich zakken en ging normaal op het bankje zitten.

[Anx, come and be a gentleman c:]
[Sorry voor de faalheid..~]

________________________________________

Anx keek geërgerd naar zijn koffers. Gisteren was hij aangekomen in Disturbia. Dit zou zijn verblijf zijn. Hij had al gehoord dat als mensen er eenmaal ingecheckt werden, het een kleine kans was dat ze ooit nog vrijkwamen. Hij had zichzelf al voorbereid op het ergste en had al zijn kledij meegenomen. Kledij die hem eindelijk weer zou passen hier, volgens zijn moeder dan. Zijn vader had het leven al een paar jaar geleden terug opgegeven toen zijn broer een overdosis van drugs had genomen en hierbij het leven had verlaten. Hij had het expres gedaan, juist omdat hij van het gezeik wilde komen. Het was Anx’ tweelingbroer geweest. De jongens hadden elkaar perfect aangevoeld, alleen had Anx de drang naar de dood kunnen weerstaan… en zijn tweelingbroer niet. Hij heette Drew. Sinds de dood van zijn tweelingbroer was zijn vader zich nog meer anders gaan gedragen dan hij al deed. Het was Anx al opgevallen dat zijn pa anders gedaan had. Op een dag had hij zich gewoon anders gedragen. Zijn moeder beschouwde het meteen al als vreemdgaan, zonder dat ze eigenlijk wist wat er was. Er braken spanningen uit in hun huwelijk en Drew kon de spanningen niet meer aan, zeker niet toen hun pa hun de schuld aan het geven was. Zijn moeder belandde in een depressie na Drews dood en zijn pa volgde niet gauw later. Zijn moeder zakte helemaal in de depressie en Anx weigerde om nog te eten. Zijn broer was er niet meer, dus was hij voor niks nog zo dik. Hij vond zichzelf echt te dik worden, maar dat was juist gekomen door de avonden gamen die hij met zijn broer had gedaan. Ze hadden altijd maar fastfood gegeten, de jongens hadden nooit wat van gezonde voeding aangetrokken. Dan kreeg je dit soort dingen.

Anx was in een razend tempo gaan afvallen. Niet meer dan een slaatje at hij. Eerst deed hij nog aan sport om zijn gedachten kwijt te raken, waardoor de kilo’s eraf vlogen. Toen begon het punt waarop hij te mager werd. Zijn moeder zag het leven niet meer zitten, kookte niet voor hun tweeën. Ze kon het huis zelfs niet meer betalen, zag een leven op straat eigenlijk wel zitten, dus er zat voor Anx niks anders op dan zichzelf uit te hongeren. Hij wilde zijn moeder geven wat ze wilde. Hij wilde dat ze de kost voldoende kon betalen, want werken ging ze ook niet meer. Hij kocht laxeerpillen, puur om af te vallen, puur om de lijn te krijgen die zijn broer ooit had voorgesteld. Dat het alleen meisjes waren die aan anorexia deden kon hij nu officieel omschrijven als pure onzin. Want hij verlangde niet meer naar eten, hij verlangde alleen maar naar vermageren. Toen zijn moeder zag hoe erg het met hem uit de hand begon te lopen, belde ze de kliniek. Die hadden hem opgehaald. En gisteren was hij dus in deze kliniek beland. Zijn moeder dacht dat ze hem hier zouden helpen, maar hij wist wel beter. Drew had er ooit een folder van online laten zien. Ze hadden er grapjes over gemaakt, niet wetende dat Anx er ooit in zou belanden. Nee, wie had eigenlijk verwacht dat zijn broer een overdosis zou nemen, dat zijn vader zelfmoord zou plegen en dat zijn moeder haast dakloos was? Niemand, een paar jaar geleden dan toch niet. Anx beet op zijn lip, probeerde zijn tranen in te houden die hij gisteren met een vloek niet meer had kunnen inhouden. Hij zag dat hij zijn kamer met iemand anders deelde, ook dat nog. Hij wilde dit niet, maar had geen andere keus.

Hij kreeg de opmerking dat hij naar buiten mocht gaan als hij wilde. Nee, met hem hadden ze geen angst. Zijn reden van plaatsing was omschreven als het hebben van anorexia en een eetstoornis, wat misschien ook wel zo was. Maar hij merkte dat hij hier zo vrij was als iets, behalve dan dat hij het gevoel had dat hij constant in de gaten gehouden werd door mensen die hier en daar rondliepen. Sociale vaardigheden had hij echter wel. Zelfs de depressie en de twee doden van zijn naasten hadden deze gelukkig niet belemmerd, het was zelfs Anx’ doel om zo weinig mogelijk van zijn verdriet aan anderen te laten zien. Daarom had hij besloten dat hij een zonnebril zou dragen, zodat niemand ooit in zijn groenblauwe, triestige ogen zou kunnen kijken. Zijn zonnebril hadden ze gelukkig niet afgepakt en Anx deed hem op. Zijn sigaretten waren echter wel afgepakt, maar hij zou wel uitvinden waar hij ze hier kon vinden. Hij liep naar buiten en liet zijn blik glijden door de omgeving. Hij moest toegeven – zeker voor een kliniek – dat het hier een beetje als een paradijs uitzag, wat het natuurlijk nog niet zo maakte. Hij haalde zijn schouders op en wilde net langs een bankje lopen toen hij een stem opmerkte. Hij keek opzij. Hij glimlachte, want voor hem zat echt wel een schattig meisje. Anx was heel respectvol met meisjes, dat had hij geleerd van Drew. Hij liep naar het meisje toe en hurkte voor haar neer. ‘Laat eens zien,’ mompelde hij, alsof hij tegen een klein meisje sprak. Want geloof hem: zo zag ze er ook uit. Hij nam haar hand in de zijne en keek naar het sneetje. Hij deed zijn lippen rond haar vinger en zoog het bloed – zonder dat haar vinger in aanmerking kwam met zijn tong – weg. Hij trok zijn hoofd terug en likte het bloed van zijn lippen. ‘Je moet je vinger in je mond steken, dat werkt veel effectiever dan een servetje omdat je snee dan ook zeg maar een soort van gereinigd wordt,’ zei hij kalm, waarna hij weer overeind kwam en haar aankeek. Natuurlijk kon zij dankzij zijn zonnebril zijn ogen niet zien, maar ze moest zich maar een beeld van hem vormen met zijn warrige krullen die over zijn voorhoofd hingen.

________________________________________

OOC: Gentle genoeg?

Het bloed dat langzaam opwelde leidde haar aandacht af van de korte stekende pijn die ze had gevoeld toen ze haar vinger had opengehaald. Nadat het meisje zich had omgedraaid zag ze een jongen langslopen. En natuurlijk vroeg ze om hulp, in het hoofd van Yin kwam niet eens op dat hij misschien wel een ontzettend gevaarlijke gek was. Nee, dat probeerde ze juist zo hard te vergeten. Hij kwam naar haar toegelopen en ze glimlachte verlegen. Hij zag er best wel stoer uit, zo met die zonnebril op. Zijn hele gezicht was eigenlijk uit het zicht ontrokken, door zijn brillenglazen en dan ook nog een wilde bos krullen. Maar dat gaf niet, ze zag namelijk wel een glimlach om zijn lippen liggen. Dat moest wel betekenen dat hij goed was nietwaar? ‘Laat eens zien.’ sprak hij en gehoorzaam reikte het meisje hem haar hand aan. Haar vingers waren smal en sierlijk, net zoals de rest van haar bouw eigenlijk was. Natuurlijk hielp ook haar kledingstijl en haar voorkeur voor schattige accessoires niet mee op het gebied van een volwassen uitstraling. Toen hij haar vinger in zijn mond stopte giechelde ze verlegen en draaide haar hoofd opzij, zodat ze blozend naar de rozenstruik keek. Waarom deed hij zo raar? De geschrokken blik in haar ogen had hem vast wel genoeg gezegd, want hoewel ze niet keek hoorde ze wel zijn stem. ‘Je moet je vinger in je mond steken, dat werkt veel effectiever dan een servetje omdat je snee dan ook zeg maar een soort van gereinigd wordt.’ Nadenkend was ze even stil en knikte dan verbaasd. Draaide haar hoofd weer terug en richtte haar bruine ogen op hem. Het waren ogen vol onschuld, dat zag je zo. Zijn ogen kon ze echter niet zien, dat kwam door de weerspiegelende werking van zijn zonnebril. Kort staarde ze naar het wondje, waar nog een klein drupje bloed op glom, stak haar vinger in haar mond. Waarom? Omdat hij had gezegd dat dat beter was. En nee, het meisje realiseerde zich niet dat dit misschien ietwat vreemd was. Dan glimlachte ze en reikte met haar vrije hand naar zijn bril. Voor ze echter deed wat ze had willen doen hield ze stil. 'Euhm. Hoi. Dankjewel. Waarom weet jij van die dokterdingen?' Vandaag was ze in een vrije bui, waarin ze de meeste van haar gedachten uit zou spreken. Zo lang het maar niet over de échte reden waarom ze hier waren zou gaan zou het meisje waarschijnlijk haar lieve lach blijven lachen. Haar bruine ogen gleden even over zijn gezicht en ze beet verlegen op haar lip. 'Mag ik je bril afdoen?' vroeg ze dan verlegen. Het zag er te veel uit als een soort barriere tussen hem en haar, in Yins ogen dan. Dus als het van hem mocht zou ze de zonnebril voorzichtig van zijn neus afnemen. Eerst wachtte ze maar, hopelijk mocht het.

[Derp, afleidende rotkinderen toch ook >_<]
[En jaah, Anx is lief c:]

________________________________________

Anx glimlachte lichtelijk, maar verstijfde toen de hand naar zijn bril ging. Hij wilde onmiddellijk zijn hoofd wegtrekken, maar hij bleef even kijken naar de onschuldige bruine ogen van het meisje. Hij wilde haar geen pijn doen door haar hand weg te slaan. Ze was onschuldig. Of gedroeg zich onschuldig en was het niet, maar het was niet aan Anx om te zeggen welk karakter dit meisje had, ze was zo kwetsbaar en breekbaar in zijn ogen. Hij hield daarom maar zijn adem in en wachtte af. Hij glimlachte toen ze de beweging staakte en hem iets vroeg. ‘Wel, het is niet zo moeilijk, eigenlijk doe ik het altijd in een reflex als ik mijn vinger snijd,’ zei hij met een zachte, lieve stem. Ook al had hij een eetstoornis, zijn respect voor mensen en het leven was hij nooit verloren, zelfs niet dankzij alle gebeurtenissen die hadden plaatsgevonden in zijn leven. Zijn broer die zelfmoord pleegde, zijn vader die hetzelfde deed en zijn moeder die in een depressie belandde. Hij zag het niet als een zwakte, maar als een voorbeeld. Niet hun daden natuurlijk, maar wel de moed die ze er zo lang in hadden gehouden om het goed te laten lopen. Uiteindelijk was het hun gewoon te veel geworden, Anx kon dit begrijpen. Hij werd uit zijn gedachten getrokken door de vraag van het meisje. Hoewel hij haar ontzettend schattig vond en hij bijna niet kon weigeren tegen die bruine, schattige ogen, schudde hij toch zijn hoofd. ‘Liever niet,’ zei hij zachtjes. Het deed hemzelf bijna pijn om haar teleur te stellen, maar hij had liever dat hij eerlijk was dan dat hij dingen deed die hij niet wilde. Bovendien zou het meisje er heus wel mee kunnen leven als hij dit zou weigeren. Anx keek haar weer terug aan.

Observerend liet hij zijn ogen gauw over haar lichaam glijden. Hij wilde nou ook weer niet overkomen alsof hij aan het staren was, want dat was absoluut niet zijn bedoeling. ‘Ooit zal ik mijn zonnebril afnemen, maar dat doe ik pas als de tijd rijp is. Er zijn een paar dingen gebeurd waar ik nu nog niet over wil praten, maar die wel een reden vormen waarom ik deze zonnebril op heb.’ Hij sprak zachtjes, zorgend dat zijn stem niet verhard zou worden, want hij wilde het meisje zeker niet kwetsen. Hoewel iemand hem ooit had verteld dat zijn ogen er mooi en speciaal uitzagen, wilde hij nu niet dat het meisje bang zou worden van de triestheid in zijn ogen. Achter een zonnebril kon je namelijk zoveel emoties verbergen dat het gewoon bijna ziek was. Hij keek naar het meisje. ‘Maar ooit komt er een tijd dat ik mijn zonnebril wel voor je zal afnemen, maar nu nog niet.’ Hij keek haar aan, observeerde haar weer even. Gelukkig kon ze zijn ogen achter een zonnebril niet zien. Misschien zou ze het raar vinden als ze zou zien hoe gebiologeerd hij naar haar keek. Hij keek naar het bankje. Hmm… Het zou wel krap worden als hij daar zou gaan zitten. Hij wilde bovendien niet de verkeerde intenties bij het meisje opwekken, maar hij besloot dat hij toch zou gaan zitten. Wel op het puntje, zodat hij haar lichaam niet zou raken, hoewel hij vermoedde dat dat misschien toch wel zou gebeuren. Hij ging op het puntje van het bankje zitten en leunde met zijn rug tegen de rugleuning. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje. ‘Zeg eens, hoe heet je?’ vroeg hij daarna zachtjes. Hij vond het altijd wel fijn als hij een naam wist, zodat hij bij die naam ook een beeld kon plakken.

________________________________________

De jongen had een soort kalmte over zich heen die haar wel beviel. Jammer dat hij zich zo verborg achter een zonnebril en een krullerig schild van haar. Eerst had ze hem begroet en een wat domme vraag gesteld. Maar hij gaf kalm antwoord. ‘Wel, het is niet zo moeilijk, eigenlijk doe ik het altijd in een reflex als ik mijn vinger snijd.’ Ja, dat snapte ze. Ze glimlachte kleintjes. Haar hand hing in de lucht, was gestopt in het midden van een ondoordachte actie. Ze had het wel gezien, hij was geschrokken. Door haar. Dat snapte ze niet zo goed. Ze was toch niet eng? Ze was een klein en ongevaarlijk meisje. Was hij bang voor haar? Had ze iets fout gedaan? Oh alsjeblieft, laat het niets zijn. Ze keek hem verlegen aan, durfde eigenlijk niet meer zo goed te praten. Yin zou hem nooit kwaad doen, maar toch was hij verstijfd door haar. Dat had ook haar laten schrikken, met haar grote onschuldige ogen keek ze hem aan. Wat was er? Ze dacht razendsnel na en vroeg dan verlegen wat ze wilde weten. 'Mag ik je bril afdoen?' Zoals ze al had verwacht aan zijn oorspronkelijke reactie weigerde hij. Schudde zijn hoofd. En al had ze het verwacht, het bleef een teleurstelling en iets wat vele vragen in haar op deed komen. ‘Liever niet,’ zei hij zachtjes. 'W-waarom?' kreeg ze er aarzelend uit. Het was niet beschuldigend bedoeld, al was haar stem trillerig. Ze was gewoon benieuwd of hij het wilde zeggen. Want wat was de reden dat hij zich zo verborg? Wilde hij haar niet zien, of wilde hij niet dat zij hem zag? Ze wist het niet en dat verwarde en beklemde haar. Gelukkig lichtte de jongen zijn woorden wel vrij snel toe. ‘Ooit zal ik mijn zonnebril afnemen, maar dat doe ik pas als de tijd rijp is. Er zijn een paar dingen gebeurd waar ik nu nog niet over wil praten, maar die wel een reden vormen waarom ik deze zonnebril op heb.’ Onmerkbaar had ze ergens tussen zijn woorden haar hand laten zakken. ‘Maar ooit komt er een tijd dat ik mijn zonnebril wel voor je zal afnemen, maar nu nog niet.’ Ze knikte, tevredengesteld met zijn verhaal. Het was jammer, maar hij had er een reden voor. Ja, dat was waar. Natuurlijk was er ook iets 'mis' met hem.. HIj was misschien wel hardstikke gek en gevaarlijk. Nee, Yin, niet zo denken nu. Sprak ze zichzelf streng toe. Hij heeft je geholpen, hij gaat je geen kwaad doen. Voorzichtig kwam hij naast haar zitten, nog steeds zat er iets in zijn beweging dat haar deed twijfelen. Alsof hij bang was in haar buurt te komen. De jongen draaide zijn hoofd naar haar toe en onbewust gleed er een glimlachje over haar fijne gezichtje. ‘Zeg eens, hoe heet je?’ Voordat ze antwoord gaf, eigenlijk ook vooral voordat ze het besefte had ze opnieuw haar hand omhoog gebracht. Nu duwde ze traag en voorzichtig een van zijn lokken achter zijn oor, omdat die hinderlijk voor zijn gezicht hing. Al was het voor hem misschien niet hinderlijk. Maar daar had ze dan weer niet aan gedacht. De beweging van haar hand was perfect gecoordineerd, waardoor ze hem nauwelijks raakte. Toch had ze zijn warme huid wel even op de hare gevoeld. Een zachtroze blosje vormde zich op haar wangen, toen ze besefte dat dit wellicht niet was wat hij wilde. Misschien was hij wel bang voor contact. En toch had ze zonder nadenken gehandeld en hem zo dicht genaderd. ´Sorry, je haar.. Ehm... Het zat...´ Het uitleggen ging niet werken, dus ze beet zachtjes op haar lip en zond hem een berouwvolle blik. Dat zou hem hopelijk wel duidelijk maken hoe ze zich voelde. Ze twijfelde zo erg aan zichzelf, onzeker en instabiel als ze was. Op sommige momenten wenste ze haast wel dat ze meer zelfvertrouwen had, meer was zoals haar spiegelbeeld. ´Mijn naam is Yin. Yin met een griekse IJ.´ Ze had haar handen ineen gevlochten en staarde er nu vast naar. Maar als ze zijn naam ook wilde weten moest ze het wel vragen. Verlegen keek ze op. ´En mag ik de jouwe weten?´

________________________________________


Anx snapte weinig van dit meisje, maar hij had wel respect voor haar. Natuurlijk, want ze was een meisje. Niet dat hij voor jongens geen respect had, maar met hun ging hij toch iets minder lief om dan met meisjes. Jongens waren nou eenmaal niet zo heel lief tegen elkaar, die hielden van wat meer ruwheid tussen hun in, anders werd het contact algauw ongemakkelijk. Dat had hij, toen hij nu educatie kreeg, wel ondervonden in het onderwijs. De jongens waren daar zo anders geweest dan de meisjes, hij was met de jongens opgegroeid, had eigenlijk weinig contact met meisjes gemaakt. Het was voornamelijk dankzij Drew dat dat contact ooit gekomen was. En hij was meisjes beginnen te respecteren zoals Drew dat deed. Drew kreeg een vriendin. Anx vond haar aardig. Het meisje was lief en onschuldig, net als dit meisje. Opeens voelde hij een aanraking. Hij kon niet voorkomen dat hij schrok en wilde eigenlijk in een reflex haar hand wegslaan, maar hij beet op zijn onderlip en liet haar begaan. Hij vond lichamelijk contact niet zo vreselijk, maar bij haar was het probleem dat hij het vooral niet zag aankomen. Toch lieten de onschuldig kijkende ogen hem diep vanbinnen smelten en hij kon niks anders dan accepteren wat het meisje bij hem deed. De onschuldige ogen hadden gewoon een bepaalde invloed op hem. Nu wist hij hoe machteloos Drew zich voelde als zijn ex-vriendinnetje naar hem zou kijken als ze iets gedaan had wat hij misschien niet zo leuk vond. Hij glimlachte om haar naam, probeerde de handeling van daarjuist zover mogelijk weg te dringen in zijn hoofd. ‘Aangenaam kennismaking, Yin,’ zei hij glimlachend. ‘Mijn naam is Anx. Ook een naam met drie letters.’ Hij glimlachte zachtjes, waarna hij een hand door zijn krullen haalde en besloot om de plukjes achter zijn oor maar met rust te laten.

Anx liet zijn blik naar voren glijden. De hand van Yin had niet onaangenaam aangevoeld op zijn huid, moest hij toegeven. Hij wist niet goed hoe hij het moest omschrijven, maar het had gewoon geen verafschuwd gevoel gegeven. Hij draaide zijn hoofd naar het meisje. Zou hij ooit zijn zonnebril voor haar afnemen? Hij wist het niet zeker. Hij wist wel dat als iemand zijn zonnebril zomaar van zijn gezicht zou trekken, hij helemaal zou verstijven. Niemand mocht in zijn verdrietige groenblauwe ogen kijken. Pas als hij weer gelukkig was, zou hij zijn zonnebril afzetten en zijn ogen aan de wereld laten zien. Hij draaide zijn hoofd om naar Yin. ‘Yin, waar kom jij eigenlijk vandaan?’ vroeg hij met zijn zachte stem. Zijn stem was zelden hard. Hij was dan ook zelden boos, anders schoot zijn stem wel omhoog, maar zijn stem was zacht en kalm. ‘Je lijkt me geen Amerikaanse.’ Hij glimlachte beleefd. ‘En je accent klinkt ook anders dan dat ik gewend ben. Maar het is wel een leuk accent, hoor.’ Hij stak zijn handen op ter overgave, meer om het te laten overkomen dat hij het niet slecht bedoelde dan met andere intenties. Hij richtte zijn blik weer naar voren, had eigenlijk niets meer te zeggen tot dat Yin zou antwoorden op zijn vragen. Hij was echt blij dat hij, ondanks alle gebeurtenissen, toch nog zijn socialiteit behouden had.

________________________________________

Ze had hem laten schrikken. Alweer. Waarom deed ze zo dom, het was toch duidelijk dat hij haar niet zo dichtbij wilde hebben? Waarom wist ze niet en ze wilde er ook niet over nadenken. Dat deed pijn, want het voelde als een afwijzing. Afwijzingen waren dingen waarmee dit meisje niet goed om kon gaan. Dat had ze nooit geleerd. Altijd was het gelukt of anders had haar vader wel heel goed duidelijk gemaakt wat een mislukking ze wel niet was. Ze wilde er echt niet aan denken, dat deed enkel pijn. Bracht verdriet in haar blik, die ze er hardvochtig weer uit wist te vechten. Het was niet haar schuld dat hij zo was verstijfd, probeerde ze zichzelf wijs te maken. Het was iets anders geweest. Iets. Misschien zijn reden om hier te zitten? Niet het bankje natuurlijk, maar deze inrichting. Dit gebouw met zijn gangen en kamers en verdwaalruimtes. Vol mysterie en duister en gevuld met gekken. Gekken, krankzinnigen. Was zij ook gek? Men had haar verteld dat ze iets had... Waardoor haar geest dacht dat het soms even iemand anders was. Zelf probeerde ze het positief te zien. De andere kant van haar was gewoon om het evenwicht te behouden. Daarom had ze haar ook o zo toepasselijk Yang genoemd, naar de andere kant van het symbool voor evenwicht. Het had toch ook geen zin om de hele dag door te brengen met denken aan zulke verdrietige dingen, dus ze negeerde het maar. Sloeg de ongewenste emotie op in plaats van die te uiten. Slim? Nee. Maar het was als een gewoonte. Mensen vonden haar schattig en lief, dat was wat ze wilde zijn. Daar paste een sadistische tweede persoonlijkheid niet bij, en haar eigen trauma's evenmin. Vandaar dat ze die zo goed mogelijk opsloot en negeerde.

‘Aangenaam kennismaking, Yin,’ zei hij glimlachend. Hij glimlachte. Voor haar was dat al reden om opgelucht te zijn. Hij leek niet meer zo geschrokken van haar plotse toenadering als eerst. ‘Mijn naam is Anx. Ook een naam met drie letters.’ Ze knikte. Dat was immers een feit, waar je het moeilijk mee oneens kon zijn. Anx. Lag het aan haar dat ze die x nogal vreemd vond? Ach. De meeste mensen vonden de namen die haar familie had ook vreemd hier, in Amerika. Wat voor haar normaal was was voor hen vreemd en andersom.

Hij draaide zijn hoofd naar haar toe. In een poging hem aan te kijken zag ze haar eigen spiegelbeeld en glimlachte, verborg de teleurstelling. Hij had zelf gezegd dat hij misschien ooit zelf zijn zonnebril af zou doen en daarom zou ze erover op houden. Ze wilde hem niet irriteren. ‘Yin, waar kom jij eigenlijk vandaan?’ Haar ogen vergrootten zich verbaasd. De meeste mensen namen klakkeloos aan dat ze een of andere Chinees was. Hadden het idee dat het allemaal toch hetzelfde was. Dus dat hij het vroeg vond ze eigenlijk best prettig. ‘Je lijkt me geen Amerikaanse. En je accent klinkt ook anders dan dat ik gewend ben. Maar het is wel een leuk accent, hoor.’ Even moest ze slikken. De leider van hun zanggroep had hun geleerd zowel Engels te zingen als Koreaans, had geprobeerd hun bij te brengen hoe je zo accentloos mogelijk zingen kon. Het was een afweging. De leraar zei altijd dat je een accent moest hebben, dat mensen dat 'adorable' en authentiek vonden, maar dat je vooral alle letters normaal uit moest leren spreken. Anders werd je binnen de kortste keren weggezet als standaard Chinees. "Ik kom inderdaad niet hier vandaan." Sprak ze weloverwogen met haar zangerige stem. "Ik ben geboren in het zuidelijke deel van Korea, in Seoul." Vertelde ze hem. "En toch ben ik nu helemaal hier, all the way down to a little village in the US... In een..." The US. Ze had het plagerig met een overdreven Amerikaans accent uitgesproken. Gewoon, om hem te laten zien dat dat hele accent nog best meeviel. Door haar ervaring met zang dans en toneel kon ze wel wat met haar stem. Ze waren in... In een klein dorpje, dat ze slechts had gezien uit een geblindeerd raampje van een auto. Op weg naar hier. Op weg naar Disturbia. Daar brak ze zichzelf af, hierover hoefden ze niet te praten. Niet nu het net zo gezellig was. "Het is zo anders dan ik had verwacht, dan ik had gedroomd van mijn eerste bezoek aan de verenigde staten." Mismoedig haalde ze haar schouders op en toverde een lach op haar gezicht. "En jij, An-Anx.. Dude. Waarom heb jij zo'n moeilijke naam?" Vroeg ze giechelend toen ze niet slaagde om onmiddellijk zijn naam goed uit te spreken. "En waar kom jij vandaan en wat zijn je hobby's en hoe oud ben je eigenlijk? Ik wil alles weten." Ze glimlachte verlegen. Het was niet echt iets voor haar om de vragen die ze in haar hoofd had zo te uitten. Nieuwsgierigheid was immers niet iets wat goed in het plaatje van perfect schattig meisje paste... En dat wilde ze wel dolgraag zijn. O ze wilde zo graag perfect zijn. Dan zou haar vader eindelijk tevreden zijn. Dan zouden ze trots zijn en van haar houden. Ze was hierheen gestuurd omdat ze mislukt was, dat wist ze nu opeens heel erg zeker. En deze pijnlijke ontdekking straalde in wanhoop van haar gezicht af, haar lip trilde zachtjes en ze kon de glimlach niet meer vasthouden. Vlug keek ze weg, opzij. De rozen kregen onmiddellijk weer alle aandacht nu ze hem niet aan durfde te kijken.

Anx was blij dat hij het gevraagd had en dat hij haar niet zomaar had afgeschilderd als een Chinees. Nee, dat had hij eigenlijk in zijn gedachten ook niet gedaan, haar afgeschilderd als een Chinees. Oké, toegegeven zag ze er misschien wel zo uit, maar dan vond hij het nog niet prettig als hij dat zelf meteen tegen haar zou zeggen. Nu ze het zo zei merkte hij eigenlijk ook wel dat het waar was. Dat ze een Koreaanse was, hoewel hij nog nooit een Koreaanse tegengekomen was. Misschien stamden Koreanen niet ver af van Chinezen of zo, hij ging het in elk geval niet aan haar vragen. Dadelijk dacht ze nog dat hij haar had beoordeeld voordat hij echt de gegevens van haar wist en dat wilde hij niet. Dan ging ze hem weer aankijken met die grote ogen van haar en dan moest hij weer toegeven. Dat wilde hij echt niet. Hij begon Drew door en door te begrijpen, alleen maar dankzij deze ontmoeting met dit meisje. Anx had nooit gedacht dat het zo moeilijk zou zijn om iets te weigeren als je iemand ook daadwerkelijk schattig vond. Anx probeerde zich de naam van het meisje te herinneren. De ex-vriendin van zijn broer. Shana. Ja, zoiets was het. Nee, hij wist het nu wel zeker. Shana. Het meisje dat er kapot van was geweest toen ze aanwezig was op de begrafenis van zijn broer. Anx had niet eens verwacht dat ze aanwezig zou zijn, maar toch was ze er. Ze had iets gemompeld over een brief dat ze had gekregen waarin stond dat het uit was, dat het zo niet verder kon. Ze had geen actie ondernomen, had Anx niet eens gewaarschuwd. Dat was ook de grootste reden geweest waarom ze meteen mocht oprotten van hem. Ze had hem nog aangekeken met haar grote amandelogen, maar Anx had haar een duw gegeven. Het was zachtjes geweest, maar met de juiste invloed. Shana was weggegaan, had geen contact meer met hem opgenomen en had het bij één keer gelaten met haar excuses aan te bieden, iets wat voor Anx fijn was. Het deed hem pijn om bij het graf van zijn broer te zeggen dat hij zijn vriendinnetje de deur had gewezen, maar ergens voelde hij ook een soort rust over zich heenkomen. Het gevoel alsof zijn broer weer helemaal van hem was, alsof hij hem niet meer hoefde te delen met Shana. Ze waren immers tweeling voor iets. En nu was hij weg, nu konden ze nergens meer over discussiëren en geen samenwerking meer verrichten. Zijn vader was ook weg, lag waarschijnlijk naast het graf van die van zijn broer en moeder zou binnenkort volgen. Anx schrok op van Yin. ‘Als je iemand schuldig wilt stellen voor mijn moeilijke naam, moet je naar mijn moeder gaan,’ zei hij. ‘Ik ben afkomstig uit New Delhi, mijn hobby’s zijn vergaan en ik ben 17 jaar.’ Hij keek kalm naar Yin. New Delhi was zijn geboortestad, een stad waar drugs ook een hype waren. Niet zo erg als in de grootste steden zoals New York, maar toch… Er waren genoeg drugsdealers in New Delhi die een paar levens konden veroveren. Wat trouwens precies gebeurd was bij zijn broer. Hij had een perfect leven, maar die brokkelde af dankzij de drugs. Zijn ouders werden kwaad op zijn broer, Anx toonde geen begrip voor zijn drugsleven en probeerde met man en macht om Drew te laten afkikken, maar de jongen wilde niet luisteren naar zijn broer. Hij dacht misschien zelfs op een gegeven moment dat de hele wereld tegen hem was en pleegde daarom zelfmoord. Anx schudde zijn hoofd, wilde er niet over nadenken. ‘En jouw hobby’s? Heb jij dan wel hobby’s?’ Hij keek opzij naar Yin, was eigenlijk wel benieuwd naar wat het meisje allemaal tegen hem ging vertellen. Ze leek zo… Tja, hoe moest hij het omschrijven? Hij wist het niet. Ze had iets, iets wat niet veel anderen hadden. En hij zou er maar eens moeten achterkomen wat dat was.

- Sorry voor deze dikke flut o.O

Ze keek hem nieuwsgierig aan, nam elk woord goed in zich op zodat ze het geen tweede keer zou hoeven vragen. Dit meisje leek absoluut niet te beseffen waar ze nu zaten. Een rozentuin, ja. Natuurlijk, dat besefte ze ook wel. Maar Yin benaderde het duidelijk veelste positief. Alsof ze hier gezellig in een vakantiehuis was. En Anx was gewoon een jongen. Ze was absoluut niet op haar hoede of ook maar iets in die richting. Weerloos, als hij kwaad in de zin zou hebben zou ze vast alleen maar verbaasd naar hem kijken. Nou zou ze ze zich daar in zijn geval waarschijnlijk geen zorgen over hoeven te maken, maar het was een onhoudbare instelling. Vroeg of laat zou ze een gek tegen het lijf lopen en dat kon onprettig uitpakken. Wie weet wat kwade geesten met haar onschuldige persoonlijkheid zouden doen... ‘Als je iemand schuldig wilt stellen voor mijn moeilijke naam, moet je naar mijn moeder gaan.’ Tja, dat was logisch toch? Het waren altijd de ouders die de naam uitkozen. Ze grinnikte zachtjes. Hij was amusant gezelschap. Het gaf haar een fijn gevoel met hem te praten. Geen zorgen of druk om te presteren. Gewoon met hem kletsen. ‘Ik ben afkomstig uit New Delhi, mijn hobby’s zijn vergaan en ik ben 17 jaar.’ Ze keek hem verbaasd aan. New Delhi. Ok, dat kon ze snappen. 17 jaar, simpel. Maar... Zijn hobbie. Had hij nou echt gezegd dat dat vergaan was? Lag het aan haar taalkennis of was dat gewoon een beetje raar? Ze schudde haar hoofd vervreemd. ‘O-ok... New Delhi... Je ziet er niet Indonesisch uit’ Merkte ze dan op. Geen negatief punt, geen positief bedoeld compliment. Eerder een soort constatering. Het was zo. Punt. ‘En jouw hobby’s? Heb jij dan wel hobby’s?’ Ze bloosde en knikte. ‘Ja, ik heb hobby’s.’ Antwoordde ze eerst. Na een verlegen blik die erom smeekte dat hij niet vreemd zou reageren sprak ze. ‘Ik ben bezig met Japans leren. Uhm, soms lees ik manga’s of anime-series. Maar mijn passie is muziek. Ik zing en dans heel graag. Zat in een popgroep. Vroeger....’ Ze staarde nu in de verte, sprak zonder op hem te letten. ‘Ik verzamelde schattige beeldjes.’ Kwam er vlug tussendoor, voor hij iets kon zeggen. Vrij nutteloze informatie, die hem vast weinig zei. Ze bedoelde de kleine figuurtjes op haar bureau. Ze zag ze daar nog staan, wanneer ze haar ogen sloot en deed alsof alle slechte dingen niet waren gebeurd. Een beeld in haar hoofd, van vroeger.Toen alles nog klopte en normaal was. Hello Kitty beeldjes, eendjes, een fluffy pinguïn. Eén of twee van die dingen had ze meegenomen, zo gehecht was ze eraan. Ze had er echter ook een stuk of dertig achtergelaten thuis. In een verstofte doos. Na wat ongemakkelijke gebeurtenissen had ze die daar huilend ingesmeten. Boos. Op alles. Op de wereld. Nu was ze echter zo kalm als het maar kon en wanneer ze vertelde leek het alsof het haar niet raakte. Dat kwam omdat ze zichzelf distantieerde. Deed alsof ze over een ander sprak. ‘Voor je het vraagt: Ze hebben me uit de band gezet.’ Ze zuchtte vermoeid en leek wakker te schrikken. De enige manier waarop ze die woorden zonder tranen uit kon spreken was stoïcijns doorpraten. Met een hand wreef ze geïrriteerd in haar oog. Ze zou niet verdrietig gaan doen. ‘Anx. Wat bedoelde je met dat je hobby’s vergaan zijn?’ Ze glimlachte trillerig. ‘Dat klonk zo depresief...’ Alsof ze hier niet in een gekkenhuis zaten.

Deze is ook vaag geloof ik