So here we are.

Brianne's blauwe ogen keken slaperig naar de wekker, half negen 's ochtends. Shit. Ze draaide zich om, kreunde ongelukkig. Moest ze nu werkelijk al haar bed uit? Als ze ontbijt wilde, ja. Als ze wilde genieten van haar dag zonder humeurig te zijn, nee. Ze zuchtte, draaide zich weer om richting haar kledingkast, ging rechtop zitten in haar bed, haar blonde haren vielen warrig langs haar schouders af, hadden geleden onder het feit dat Brianne wel eens vergat haar haren in een knot te doen als ze ging slapen. Ze haalde haar handen door haar haar, gaapte. Brianne liet haar benen langs haar bed hangen, steunde met haar handen op haar matras waarna ze omhoog veerde. In haar ogen wrijvend liep ze richting de kast, trok deze met een smak open waardoor ze haast achteruit viel op haar nog enigszins onstabiele benen. Ze griste een grijze joggingbroek uit haar kast, daarop een navykleurig T-shirtje. Ze gaapte nogmaals, liep naar de spiegel toe en was al gewend aan de aanblik van haar slaperige gezicht in de ochtend. Het was een afschuwelijk gezicht, maargoed. Ze deed een stel simpele lage converse sneakertjes, blauw, aan en liep richting de badkamer. Het was haast routinewerk geworden, douchen, haren föhnen en in een snelle knot. Daarna volgde make-up en het tandenpoetsen. Ze haalde haar haren los uit het elastiekje, kamde haar haren grondig totdat ze perfect en verzorgd uitzagen, en dan lag het er nog aan of ze in een vrolijke bui was of ze er daadwerkelijk iets mee ging doen. Nu niet. Ze deed het elastiekje weer om haar pols heen, bekeek zichzelf in de spiegel en slaakte een zucht. Ze was al tijden niet buiten geweest, het was immers vrij koud en ze had geen zin in een verkoudheid. Ze had zichzelf liever bij de verwarming gezet met een goed boek, zo kon ze huren zitten. Ze liep de badkamer uit, haar kamer uit. In een rustige tred liep ze de gangen over, haar haren deinden zacht mee op haar bewegingen, zwiepten kleine beetjes heen en weer. Ze keek de eetzaal in, zag dat alles al opgeruimd was en slaakte een geïrriteerde zucht. Had zij weer. Ze moest ook eerder haar nest uit komen. Ze keek de lege zaal nog eens in, niemand was er meer te bekennen. Ze wilde niet in haar eentje daar zitten, maar buiten..? Twijfelachtig wierp ze een blik op het raam, langs de randen was het raam licht bevroren. Ugh. Vooruit. Ze moest toch frisse lucht krijgen. Ook al zag ze er niet uit, vond zij tenminste, ze ging zich naar buiten wagen. Ze verplaatste zich naar de deur, liet haar hand voor enkele seconden op de klink liggen totdat de deur zelf met een ruk open ging en ze achteruit moest deinzen. 'Kijk es uit ja!' De woorden werden naar haar hoofd geslingerd, haast verlegen en met een paniekerige blik in haar ogen knikte Brianne. 'Eh, ja.' Ze mompelde het zacht, streek voorzichtig haar haren achter haar oor waarna ze de deur uit liep, naar buiten. Naar de kou.

Ze voelde hoe de kou haar in het gezicht sloeg, niet bepaald een warm welkom van de buitenwereld zeg. Ze haalde haar schouders op, was blij dat ze nog een grijs vestje had gehaald, zo een met witte koordjes. Ze glimlachte zachtjes, liet haar blauwe ogen over de omgeving glijden. Ondanks dat het koud was, was het niet verkeerd om buiten te zijn. Ze zette de eerste paar stappen bij de deur vandaan naar buiten, glimlachte. Brianne bleef staan, keek rond. Waar was ze nu überhaupt precies? Als ze het goed had in de buurt van de rozentuin, al wist ze het niet compleet zeker. Ze liet haar ogen wederom afdwalen naar de rechterkant, de rozenknoppen waren gesloten, er lag een klein laagje aan bevroren water op. Ijs. Het was gewoon steenkoud. Ze rilde even, liep verder. Ze ritste haar vestje, wat ze eerst compleet open had, tot rond haar middel dicht, slaakte een zachte zucht. Ze zat hier nu alweer een tijdje, een lange tijd voor haar gevoel, en ook al was de routine hier erg fijn... uitdaging of iets nieuws was er niet. Natuurlijk had ze als braverikje wel enkele privileges gehad. Ze had een kamer voor zichzelf, kon wat langer naar buiten, minder toezicht maar maakte dat haar leven hier nou zo'n stuk spannender? Niet echt, het was nog steeds even saai. Ze haalde haar handen door haar haren heen, voelde hoe ze langs haar vest afgleden, trok zich er weinig van aan. Door haar paniekstoornissen had ze buiten Dante en potter kid nou niet echt... vrienden. Ja, ze kon wel met iedereen overweg, maar om te zeggen dat ze vrienden had... dat was een groot woord. Sowieso, wanneer was iemand je vriend? Brianne schudde haar hoofd, merkte dat ze teveel aan het afdwalen was. En toch vroeg ze het zich af, zou een vriend ervoor zorgen dat haar leven hier echt geleefd zou worden? Dat ze écht zou leven zoals een normaal mens? Met avonden kletsen, lachen... Ze sloot haar ogen genietend aan de gedachten aan haar vriendinnen thuis. Haar jeugd was immers niet altijd slecht. Op school was ze niet gepest, ze was redelijk populair geweest en als ze bij haar vriendinnen was, was ze spontaan en avontuurlijk ondanks haar paniekstoornis. Ze was nog steeds de braverik geweest, daar had ze toen ook bewust voor gekozen. Maar was dat wel de juist keuze geweest? Nu had ze helemaal niks gedaan terwijl ze hier zat, ze was altijd de braverik. Dat moest toch ophouden? Ze keek naar de grauwe lucht, zag hoe haar adem kleine ademwolkjes veroorzaakte. 'Hmm,' haar zachte stem vervaagde door de wind die hem meedroeg. Ze ging zitten, voelde het koude stenen materiaal. Eigenlijk mocht ze niet zeuren. Haar leven was beter dan dat van de meesten, die waren nog gestoorder als zij was. Zij was normaal, ofja, in vergelijking met de rest. 'Hee,' haar stem klonk vrolijk, gericht naar een naderend persoon die haar doodleuk negeerde. Juist. Ze keek weg, geïrriteerd. Haar handen vormden zich tot vuisten, maar bleven rustig op haar schoot liggen. Brianne had, tenzij Abby er een stokje voor stak, een uitstekende controle over haar gedrag, wist wanneer ze iets wel of niet moest doen om niet in de problemen te komen. En ze moest de jongen nu niet op zijn gezicht gaan slaan, hoe groot de verleiding ook was.
Haar ogen schoten alweer naar de volgende persoon, bleven hier geïnteresseerd op hangen. Ze had iets met mensen observeren, het was een tikje geworden waarmee ze hier haar dag doorkwam, raar genoeg bleek dat ze vaak haar hypotheses over hun probleem of hun reacties op dingen nog goed had ook, raar genoeg. Zijn haarkleur was bruin, lichtbruin wel te verstaan, een beetje gespierd. Hij was groter dan haar, had een nonchalante houding over zich heen. Zij was niet echt van de nonchalante houdingen, al kwam dat meer uit automatisme door jaren aan intensief ballet dan echt dat ze van nature een hekel aan nonchalante houdingen had. Zij zat altijd kaasrecht, alert, hield haar hoofd altijd omhoog, al was ze verdrietig. Het was puur automatisme geworden, en had uiteindelijk doorgeslagen in het feit dat Brianne heel lang een masker had kunnen ophouden, een masker dat het deed lijken alsof ze altijd vrolijk was.
De jongen liep in haar richting, doordat ze hem goed had kunnen bekijken had hij haar interesse gewekt. Zich niet beseffend dat ze er alles behalve netjes en elegant, eerder sportief, uitzag liep ze op hem af. Haar slanke lichaam stopte voor hem, ze glimlachte zachtjes. 'Hee.' Haar vrolijke stem klonk iets harder, had een lieve ondertoon. 'Eh, ik ben Brianne,' ze glimlachte wederom, bekeek de ogen van de jongen, groenkleurig, al was er ook iets blauwachtig wat erin terugkwam. 'En... jij bent?' Ze keek hem even afwachtend aan, liet haar ogen nu nogmaals over zijn gezicht glijden, plukjes vielen warrig voor zijn ogen waardoor ze moeilijk kon lezen wat zijn stemming was.

~ Mint

Mint was hier nieuw. Mint haatte het hier. Wilde hier weg. Maar op een vreemde manier voelde hij al haarfijn aan dat dat niet zou gebeuren. Er hing hier gewoon die gesloten sfeer. Dat maakte voor hem al vrij duidelijk hoe het zat. De manier waarop je hier blijkbaar gedumpt werd, bordje met enkel 'Welkom in Disturbia Clinics.' had ook niet echt geholpen. Een eufemistisch synoniem voor; Welkom in hel, enjoy. Dat hadden ze ook kunnen zeggen. Al stond dat voor de brave dorpelingen van het stadje misschien niet zo goed. Hij had ze wel gezien, door het matte glas van de auto starend. De burgerlijke mensen die dit toch maar mooit toelieten. Onmiddelijk had hij geruchten gehoord over verdwijningen in de kliniek zelf. Gekken die verdwenen, natuurlijk maakte niemand zich daar zorgen om. Behalve de gekken zelf dus. Waaronder sindskort hij, al voelde hij zich niet echt aangesproken bij het woord gek. Welkom in Disturbia Clinics. Oh, geweldig, bedankt voor het verwelkomen. Sarcastisch was hij bij vlagen en dit was zo'n moment. Hij rolde van zijn bed af en zuchtte. Tijd om op te staan en de geweldige kliniek eens wat beter te bekijken. Nors stommelde hij door zijn kamer. Ochtendhumeur, iets waarvan hij enkel last had als hij zich ergens niet thuis voelde. Nadat hij zich vlug had aangekleed liep hij de gang op. Slaap stond nog in zijn groene ogen. Op naar de ontbijt zaal. Hij droeg een vale spijkerbroek, die perfect voor hem was. De maat was perfect, de kleur was perfect. Hierover had niemand nog iets negatiefs gezegd, deze kleding maakte dat hij zich zelfverzekerder voelde. Het shirt met halflange mouwen en een simpele wit-bruine strepen opdruk was zacht en comfortabel. Met lome, onwillige happen werkte hij zijn eten naar binnen. Het was iets, maar zeker geen restaurantklasse. Kom op, zelfs in zijn kostschool hadden ze beter voedsel gehad en dat hadden de jongens al neerbuigend internaat-eten genoemd.

De jongen leunde met zijn ellebogen op tafel en zuchtte teneergeslagen. Hij had de helft van dit ondefineerbare prutje op en verder dan dit zou hij het niet trekken. Hij schoof zijn dienblad verder de tafel op en bleef demonstratief met zijn hoofd in zijn handen zitten. 'Bevalt er iets niet, jongeman?' klonk een venijnige stem achter hem. Hij schrok op uit zijn gedachten en draaide zich om. En met hem zijn omringende patienten. Iedereen was gefocust op dit gesprek. Wat zou er gebeuren? Zou hij weerstand bieden? ''Sorry, maar ik heb genoeg gehad.'' zei hij met trillerige stem. Bijna alsof hij zich alweer overgaf en van plan was weer verder te smikkelen van het goddelijke ontbijt. Hij wist dat deze vrouw de patienten dwong om alles op te eten, dat was haar taak en die leefde ze strikt na, streng en gemeen als ze was. Wanneer ze de kans had misbruikte ze haar machtspositie. Het slimste zou zijn om te gehoorzamen. Maar Mint was vastbesloten om hier weg te komen. Hij stapte weg van zijn stoel, weg van de plaat met misselijkmakend eten. De vrouw keek hem achterdochtig aan. Hij zette een paar passen, met een duidelijk wanhopig gezicht. ''D-duizelig.'' HIj had haar bereikt en steunde dramatisch op haar schouder. Zocht naar balans. ''T-te druk..druk...'' mompelde hij stotterend, zacht. Maar ze hoorde het wel. En het klonk zo echt. Zo echt dat Mint bijna zou zweren dat de duizeligheid echt bij hem hoorde, echt veroorzaakt was door de massa mensen in de eetzaal. De vrouw gaf het zo te zien op en escorteerde hem naar de uitgang. Dan duwde ze hem naar buiten. Zo de kou in. Wacht, wat?! Het vroor. In godsnaam, ze kon hem hier niet achterlaten. 'Zó, lekker rustig hier hé?' vroeg de vrouw met valsheid in haar stem. Die was duidelijk op haar teentjes getrapt. En nu zat hij met een probleem. Ze had hem door de branduitgang naar buiten geduwd, hij was haast in de sneeuw gevallen. Met enkel een shirt aan. Zijn vest, zijn jas. Alles wat de warmte ook maar een beetje vast kon houden lag nog in zijn kamer te wachten op zijn terugkomst. ''Well, shit.'' klonk zijn stem droog. Met de woorden kwam een stoomwolkje vrij, zo koud was het dus. Op zoek naar een andere ingang dan maar. En snel. Zijn vingers en tenen tintelden van de kou, zijn lichaam verklamde. Hij begon te rennen toen hij een deur zag waar net iemand naar binnen ging. Rennen en ijskoude, spekgladde weggetjes. Niet zo heel slim. Hier was duidelijk niet over nagedacht. HIj slipte, gleed uit. Viel op de grond en gleed zelfs een stukje door op het ijzige oppervlakte. Om dan met zijn voet tegen een struik aan te komen, waarna er allemaal sneeuw uit kwam vallen. Dat zat daarvoor natuurlijk op de blaadjes. Geweldig. Dat had hij weer, twee keer pech achter elkaar. Hij stond voorzichtig op, en eenmaal overeind gekrabbeld sloeg hij driftig de sneeuw van zich af. Door naar de deur.

Met een kort gesprek wist hij naar binnen te komen om zo de hitte weer te voelen. Maar het was mooi geweest buiten, dus nadat hij zijn warme, met schapenwol gevoerde vest had gepakt en ook een sjaal en twee donkergrijze handschoenen tevoorschijn had getoverd verliet hij zijn kamer weer. Hij drapeerde de sjaal om zijn nek en trok het stevig aan. Zo. Dat was al stukken beter. Zijn donkerblauwe vest was casual, maar stond hem stoer. Zijn broek was lichtelijk nat geworden, maar hij hield van het ding, dus besloot deze niet te verwisselen. Het zou vast nog geluk brengen vandaag. Met zijn handen in de grove wollen dingen gestoken ging hij uiteindelijk op weg, zijn capuchon had hij eerst opgezet. Maar eenmaal buiten besloot Mint dat hij genoot van de wind en de lucht in zijn gezicht, dus snel worp hij het ding van zijn haar af.
Toen hij merkte dat hij niet alleen was op deze bevroren winterochtend grijnsde hij. Nieuwsgierig sloeg hij linksaf en liep voorzichtig door. Niet van plan weer op zijn bek te gaan, zeker niet voor het meisje dat hij daar zag. En ze leek ook in zijn richting te komen, wat zijn nieuwsgierigheid enkel prikkelde. Al snel hadden de twee figuurtjes elkaar bereikt. 'Hee.' Hij glimlachte en keek haar onderzoekend aan. Wie o wie was deze leuke meid? 'Eh, ik ben Brianne,' Brianne, nee nog nooit van gehoord. Hij kende haar niet. Wat verklaarde waarom ze zich voorstelde. Natuurlijk, sukkel. 'En... jij bent?' Automatisch grijnsde de jongen charmant, ze zag er lief uit. Dan kon hij toch makkelijk lief terug doen? Op zijn manier welliswaar. ''Mijn echte naam is lang en saai. Dus... Je mag me Mint noemen. '' sprak hij met heldere, jongensachtige stem. Hij was sterk en mannelijk, maar niet overdreven in zijn handelen. Wilde geen alfa-hond lijken. ''Heb je het niet koud, zo in alleen een vest?'' vroeg hij verwonderd, met iets van bezorgdheid erin. Hij reikte naar haar handen, had wel gevoeld dat het echt behoorlijk fris was hier buiten. ''Als je wil...'' sprak hij aarzelend. Onmiddelijk deed hij zijn handschoenen uit en stak die ietwat ongemakkelijk naar haar uit. Twijfelend. Niet omdat hij het niet geven wilde. Het was gewoon niet beleefd om een dame te laten bevriezen -al zou ze vast een prachtige ijssculptuur zijn, daar niet van. Eerder omdat hij niet zeker wist wat de normen en waarden hier waren. Of ze wel te wachten zat op zijn aanbod.