This is bad... [Maximus]

Haar ogen flitsten neurotisch heen en weer. Van de klok naar de vloer, van de vloer naar haar bebloede hand, van haar bebloede hand naar haar dekbed, die ook onder het bloed zat, en van haar dekbed weer terug naar de klok. Er waren tientallen minuten voorbij gegaan die Leah zich niet kon herinneren, en nu zaten haar handen onder het bloed, lagen er overal plukken haar, zat het dekbed onder het bloed en stroomde bloed over haar armen. Bloed, bloed, en nog eens bloed. Leah haalde krampachtig adem terwijl een gevoel alsof er een olifant op haar borstkas duwde, haar overstroomde. Ze voelde zich ellendig en angstig en piepte zachtjes terwijl er een traan over haar wang rolde. Ze veegde deze weg, waardoor er ook bloed op haar bleke gezicht kwam te zitten. Haar wangen waren ingevallen, net als de rest van haar lichaam. Sinds ze hier was gekomen had ze nauwelijks iets gegeten, puur uit angst... gewoon uit angst... Er was angst, maar ze wist niet.. Wou niet... niet de angst!
"NYAAAAA!" gilde ze keihard terwijl ze haar handen op haar oren duwde en heen en weer begon te wiegen. Tranen rolden over haar wangen en het diepe zwarte gat die ze zo angstvallig had proberen te vermijden, leek nu vrij spel te hebben. Als een ziekte sloop deze eerst in haar gedachten, om vervolgens over te gaan in haar ademhaling, om vervolgens haar hartslag van streek te brengen en later zelfs haar zicht te ontnemen. Blindheid overspoelde haar en toen de duisternis eenmaal om zich heen had gegrepen, was er niets meer. Niets meer behalve de pijn. In het duister tastte ze om zich heen terwijl ze geluidjes maakte alsof er iets dood in haar ging. Misschien was dat ook wel zo. Misschien knapte er ook wel iets in haar hoofd. Ze voelde de scherpte maar miste de pijn toen ze vol in het kapotte scheermesje greep. Ze had er eentje weten te bemachtigen, weten weg te smokkelen onder de neus van de begeleiding. Terwijl ze nietsziend het mesje op haar armen zette, voelde ze hoe ze haar arm waar het mesje zich tegenaan bevond, zich aanspannen. Ook haar andere arm spande zich onnodig aan en met meer kracht dan ze ooit had gebruikt, sneed ze door haar eigen huid heen. Een zucht van verlichting ontglipte haar lippen, maar toen welde meer paniek in haar op. Ze voelde hoe bloed tussen haar vingers door glipte en ze kon niets doen om het tegen te houden.
"NAAAAAAAAAAA" gilde ze in paniek, niet in staat om er ook maar een woord uit te krijgen. Panisch en vol angst flitsen haar nietsziende ogen heen en weer, van onzichtbaar voorwerp naar onzichtbaar voorwerp. Langzaamaan kwam haar zicht terug, wat niet heel veel beter was. Letterlijk alles zat onder het bloed. Het behang, de meubels, de vloer. Het plafond dan weer niet, aangezien haar bloed niet zo melodramatisch omhoog spoot zoals wel eens in films te zien was. Ja, ze had...
Blackout.
Tien minuten later. Leah opende haar ogen. Zocht naar de klok. Zag de tijd. Ademde vluchtig in. Keek naar haar arm. Gilde weer. Er kwam een fucking slang uit zetten! "AAH AAH AAAAAH!" gilde ze terwijl ze met haar slang-vrije arm wapperde. Ze sloeg haar slangarm met haar vrije hand, pakte het scheermesje en wou haar slangarm afsnijden. "AAAAAH!" gilde ze weer, radeloos van angst. Hij ging haar sowieso bijten! Het meisje kroop in een hoekje, met het scheermesje in de aanslag, klaar om de slang eraf te snijden mocht hij naar haar happen. Hij siste luidruchtig, kwam steeds dichterbij.
"Nee!" jammerde ze. "Nee, nee nee!"
Blackout.
vijf minuten later.
Leah tuurde op de klok. Tijd was vooruit gesprongen. Het werd later. Ze keek naar haar arm en haalde opgelucht adem. Het was een gave arm. Een mooie arm. De arm die ze had gehad voordat ze was begonnen met automutilatie. Hij voelde wel een beetje branderig aan, maar oké. Ze had waarschijnlijk in bad gezeten, vandaar de nattigheid die ze overal leek te voelen. Ze legde haar hand op haar perfecte arm en voelde hoe vloeistof door haar vingers stroomde. Nieuwsgierig hield ze haar hoofd schuin terwijl ze met een vage glimlach ernaar keek. Vloeistof? Waarom? Ze zweeg even, maande alles tot stilte en -
Blackout.
Twee minuten later.
Met een schok opende Leah haar ogen. Wat de fucking fuck? Wat was er in godsvredesnaam geslacht in haar kamer? Was ze bij een of andere halalslachter geweest? Sjeesus. Ze krabbelde moeizaam overeind maar flikkerde vrijwel direct duizelig weer neer. Halalslachterij.. Waarom.. wacht nee. Vlug keek ze naar haar linkerarm en gilde het uit van pure angst. Iemand had in haar arm zitten snijden! Al. Fucking. WEER! Leah kreeg er steeds maar littekens bij en ze wist gewoon niet meer hoe en waarom en het maakte haar bang. Tranen rolden over haar wangen terwijl ze in paniek naar voren probeerde te strompelen. Ze rammelde aan haar deurknop maar door gebrek aan kracht vanwege het bloedgebrek en door gebrek aan kracht vanwege de angst kon ze niets meer. Ze voelde hoe haar broek verwarmd werd. Nee.. NEE!
Blackout.
Een paar seconden later.
Een paar kwade ogen keken de kamer rond. Tevreden, ontevreden. Tevreden vanwege de pijn in haar armen. Ontevreden over het bloed dat overal was.
Blackout.
Iemand kwam de kamer in. Leahs ogen schoten open terwijl ze in een maar al te bekend paar ogen keek. Als de vraag ging komen van 'wat is er hier gebeurd?' had ze geen antwoord. Want in Leahs hoofd miste alle koppelingen. Niets was meer terug te halen. Niets over de slang. Niets over de paniek. Niets over de tevredenheid.
"Help," fluisterde ze terwijl ze recht in het gezicht van Maximus keek. Vervolgens, luider; "Ik ga je doodvermoorden."

Het geluid van zijn wekker schelde dwars door het hele huis heen. Maximus gromde, rolde zichzelf op zijn zij en drukte de wekker af. Hij had de hele namiddag liggen woelen in zijn bed, en net nu hij even de slaap had kunnen vatten, moest hij weer opstaan. Nachtdienst, gotta love it. Hij draaide zich op zijn rug en deed zijn ogen nog even dicht. Vijf minuutjes kon hij wel uitsparen. Het enige wat hij moest doen was zijn kleren veranderen, zijn haar goed leggen en de auto naar Disturbia nemen. En hij had een snelle wagen, en de wegen zouden niet zo druk zijn, aangezien the village niet veel inwoners kende en die nu waarschijnlijk allemaal zaten te eten ofzo. Met een zucht hees hij zichzelf overeind. Hij nam een donkerblauwe jeans en een zwart shirt. Basisoutfit enzo. Het huis waarin hij leefde was best ruim, kwam waarschijnlijk omdat hij er alleen in woonde. Met drie zou het krap worden, met twee zou het ook wel nog lukken. Anyways, nadat hij snel nog even zijn looks gecheckt had in de badkamer, liep hij de trap af en griste nog snel een banaan uit de koelkast. Er was wel eten aanwezig op de kliniek zelf, maar niks ging boven zijn dagelijkse portie banaan. Nee, hij was geen aap ofzo, alleen maar gek van bananen. Nog geen tien minuten later zat hij in zijn auto op weg naar Disturbia Clinic.

Met een zachte klik sloot hij zijn locker. Hij had zijn persoonlijke spullen in het kluisje gelegd en er de telefoon van de kliniek zelf uit gehaald. Ook enkele snelbinders verdwenen in de zakken van zijn vest. Die waren handiger dan gewone handboeien aangezien ze snel zo strak konden aangespannen worden als het nodig was, en ze gemakkelijk met een schaar terug door geknipt konden worden. Geen onnodig gepruts met sleutels en die shit. Ook een van de felle flashlights bevestigde hij aan zijn riem. Super handig als een patiënt moeilijk deed, dan kon je hem snel verblinden, al kon je hem ook minder fel zetten, just in case. Hij wandelde naar het kantoor en checkte even wat hij vanavond moest doen. Blijkbaar moest hij de meisjesverdieping doen deze nacht. Normaal was dat niet zijn werk, maar misschien was zijn collega wel ziek en moest hij het even overnemen. Maximus haalde zijn schouders op. Ze waren een hecht team hier, het maakte hem niet veel uit.

Voor de tweede keer die nacht deed hij een rondje door het gebouw. Hij was eerst gaan checken of iedereen netjes in bed lag, en dat was ook het geval. Daarna was hij wat papierwerk gaan doen, want ja anders was hij vrij nutteloos hier en dan kon hij evengoed wat werk afmaken, dan moest hij dat de volgende keer niet doen. Opnieuw opende hij de deuren, scheen kort naar binnen met zijn flashlight, alleen maar om vast te stellen dat alles goed verliep. Hij sloot net de deur van een van de kamers toen een gil zijn oren bereikte. Meteen draaide hij zich om en probeerde te achterhalen vanwaar het geluid was gekomen. Hij liep een paar stappen door de gang toen hij plots iemand aan zijn deurkruk hoorde rammelen. Maximus merkte op dat het uit de kamer kwam waar iemand sliep die hij al de hele tijd probeerde te vermijden. Leah, zijn nichtje. Hij rolde even met zijn ogen. Hij kon niet iemand anders halen, want die waren bezig met hun eigen bussiness, en waarom zou hij dit niet alleen kunnen afhandelen? Zijn hand reek naar de deur en hij duwde hem ruig open.

Meteen overviel de geur hem. Bloed? Hij scheen met zijn flashlight naar binnen en deinsde half achteruit. Daar zat ze, en ondanks de flashlight leek ze rech tin zijn ogen te kijken. "Help," Klonk het zwak. Zijn hoofd duizelde even. Hij haatte haar, nog steeds. Zeker na het gevecht dat ze gehad hadden. Het had hem op de een of andere manier nogal veranderd. Hij had haar vertrouwd, ze was zijn nichtje after all. En toen had ze hem aangevallen, zomaar uit het niets. "Ik ga je doodvermoorden", Klonk het toen. Hij stapte de kamer binnen, negeerde haar woorden en vooral het geluid van zijn schoenen in het bloed op de grond. Hij bleef recht in haar ogen schijnen en bestudeerde haar enkele seconden. Toen begon hij zachtjes te lachen. Zijn lach was koud, maar geamuseerd. "Dacht het niet, Leah", Zei hij toen zachtjes. "Je zou jezelf moeten zien zitten, zo waardeloos. Je kan niks meer, you're trapped", Merkte hij sadistisch op. Daarna stapte hij vooruit, bukte zich en greep haar arm vast, die waar alle snijwonden in zaten natuurlijk. Het warme bloed kleefde aan zijn hand, maar boeien. Hij trok haar overeind en bracht haar gezicht dicht bij het zijne. "Well well well. Het lijkt er op dat de rollen een keer omgekeerd zijn nu", Zei hij glimlachend. Daarna siste hij met een ijskoude stem: "Weet je nog?"

Haar neef... Ja... Daar was het weer. Het gevoel van pure woede, pure haat. In haar ogen wakkerde een vuurtje aan en haar spieren spanden zich automatisch aan. Een razernij maakte zich meester van haar en toen hij zich niets leek aan te trekken van haar opmerking, voelde ze hoe ze haast nog pissiger werd. Hij wist niets, maar dan ook helemaal niets over haar. Hij wist niet hoe gevaarlijk ze kon zijn - Haar gedachten werden afgekaapt door een lach van haar neef. Ooit hadden ze een relatief goede band gehad, maar sinds... er iets geknapt was in Leahs hoofd, was echt niemand meer veilig in haar buurt. Ze was niet eens veilig in haar eigen buurt.
"Je zou jezelf moeten zien zitten, zo waardeloos. Je kan niks meer, you're trapped." Leah hield haar hoofd schuin en glimlachte liefjes naar hem.
"Zeg jij over mij, lieve Maxje van me." Ze bleef even zolang het duurde zo naar hem kijken. Toen stapte hij op haar af en greep haar bij haar arm. Haar gewonde arm, uiteraard. Haar glimlach verdween niet, slechts een nieuwsgierige, haast cynische frons kwam erbij te liggen. Ze keek hem haast uitdagend aan, klaar om hem net als de vorige keer weer aan te vallen. Zijn gezicht kwam dichterbij en ze voelde met afschuw hoe zijn adem over haar gezicht streek. Echt prettig was het niet. Maar zijn gezicht was wel aanlokkelijk dichtbij.
"Well well well. Het lijkt er op dat de rollen een keer omgekeerd zijn nu." Leah bleef hem met een glimlachje bekijken, haast vrolijk hoe zeer hij er naast zat. De rollen omgekeerd? Dat ze fucking duizelig was vanwege het bloedverlies? Neah, ze had wel voor hetere vuren gestaan. Ergens was het zeer voordelig voor haar kant om Maximus hier te treffen, het had haar uit haar onwerkelijke wereld van moodswings getrokken en haar weer in ongeveer de wereld van de levenden getrokken. Niet dat de levenden daar zo superblij mee moesten zijn, maar vooralsnog.
"Weet je nog?" siste Max toen. Een zwarte muur trok zich op in haar herinneringen en ze trok met haar wenkbrauw. Wou hij serieus antwoord?
"Nee, lieve Max, en het kan me daadwerkelijk geen kut schelen," fluisterde ze verleidelijk terug, alsof hij haar minnaar was in plaats van haar volle neef die een grote hekel aan haar had. "Het enige wat ik weet is dat je geen ruk aankan, mijn neefje." Ze bewoog haar hoofd naar voren, haast alsof ze hem wou kussen, maar voor iemand er ook maar erg in had, beet ze hem keihard in zijn neus. Ze drukte haar tanden steeds verder in het vlees, maar liet op een gegeven moment maar los. Het zou hem waarschijnlijk pijn doen, maar het bloedde niet. Alhoewel.. bloed van Maxje zou toch niet echt opvallen in de teringzooi die zij ervan had weten te maken. Haar ogen vernauwden zich terwijl ze Max nu vals aankeek.
"Vergis je niet, mijn liefste neef van me. Je -" Haar ogen rolden in haar kassen en zwartheid trok over haar zicht. Ze verloor haar zicht weer en angst overspoelde haar. De aanraking van Max was op het moment het enige wat ze had en een moodswing van hier tot Tokio maakte haar nu weer bang en angstig. Ze probeerde zoveel mogelijk houvast te hebben aan Maximus terwijl er angsttranen over haar wangen rolden. Een zacht gesnik verliet haar keel terwijl haar vingers op zoek gingen naar iets van Max wat ze zou herkennen. Hij was het enige wat ze had.
"Laat me niet in de steek," snikte ze zachtjes, terwijl haar blinde zoektocht doorging. "Ik heb niemand meer! Mama niet. Papa niet. Niemand niet." Haar blinde ogen flitsten heen en weer. Een gierende ademhaling duidde op een paniekaanval. Het meisje liet zichzelf in elkaar zakken, probeerde zichzelf te onttrekken aan alle invloeden van buitenaf. Haar geest had automatisch haar het zicht ontnomen en nu wou Leah zichzelf ook het gehoor en gevoel ontnemen. Ze kronkelde heen en weer in de onzichtbare armen van Maximus, spartelde en manouvreerde, maar zijn greep was te sterk. Uiteindelijk ging ze er maar met haar 'volle' gewicht aan hangen.