If you could see me now. >> Tiffany

Onderwerp: If you could see me now. >> Tiffany zo maa 03, 2013 4:20 am

Mijn handen vormden zich tot vuisten, de stof van de deken vastgegrepen door mijn handen. Ik zocht naar iets wat me steun zou geven, iets wat me hier doorheen zou helpen. Ik zocht houvast, of het nu bij een persoon of een voorwerp was. Elke stap die hij zette klonk luider dan de vorige, ook al was hij nu in dezelfde ruimte als mij. Het slepende geluid dat het leer liet horen deed me al bijna pijn en ik wist dat het al snel zou komen nu hij zijn woorden uitsprak. “Het is voor je eigen bestwil.” De riem werd opgeheven, hij zette een stap naar voren en liet de riem neerkomen. Nummer één, zou ik kunnen tellen hoeveel het er zijn? Of zou ik ergens halverwege mijn bewustzijn verliezen?
Met een schok vloog hij recht, zijn knokkels waren wit omdat hij zo hard in de deken had zitten knijpen. In enkele seconden had hij de ruimte gescand. Hij was veilig, weg van Marcus, veilig. Toch kon hij er niks aan doen dat hij een beetje trilde. Ironisch eigenlijk, hij was vanbuiten een man zonder gevoelens. Iemand die niet zou lachen, huilen, of iets in die richting. De enigste emotie die echt bekend was bij hem was woede. Maar als hij alleen was, als hij kon zijn zoals hij vanbinnen was liep hij over. Pijn, eenzaamheid, haat. Het domineerde hem vanbinnen. Echter werd het vanbuiten niet geuit. Hij zuchtte, draaide zich om en sloot zijn ogen weer.

“Laat me los!” Hij was kwaad, nee, eerder woedend. Ze hadden het recht niet om hem te bekritiseren. Om te praten over hem alsof ze hem kenden. Om te doen alsof ze heel zijn leven bij hem waren geweest. Ze mochten niet doen alsof hij een ondankbare gek was die mensen uit het niets aanviel. En ze mochten al helemaal niet slecht over hem praten. Hij probeerde zich los te werken en aarzelde niet toen hij één vrije arm had. Voor hij het wist maakte zijn vuist contact met de man zijn kaak. Hij had er geen spijt van. Het was wat de man verdiende. Ze hadden zitten praten, lachen, en afkeurend gekeken terwijl ze enkele blikken naar Tobias hadden gericht. Onbeschofte ratten dat het waren. Hij werd meteen weer bij zijn pols gegrepen en kreunde een beetje toen deze tussen zijn schouderbladen geplaatst werd. Hij snoof, herinnerde zichzelf eraan dat hij zijn woede in controle moest krijgen en ademde een keer diep in. Hierna ontspande hij zijn spieren, maar hij bleef nog steeds koppig kijken. Hij zou niet helemaal toegeven. Het was al erg genoeg dat hij zich nu rustig had moeten laten meenemen. Het kon dan misschien wel zo zijn dat hij sterk was, en één bewaker had hij nog wel aangekund, maar twee bewakers die ongeveer even sterk als hem waren? Nee, dat zat er nog niet in. “Ik beslis wel wanneer je er weer uit komt.” Beet een van de bewakers hem toe, die ondertussen zijn hand voor zijn neus hield en er zou zich snel een donkere kring rond zijn oog gaan vormen. Tobias keurde hem verder geen blik meer waardig, hij was het gewoon simpelweg niet waard.

Verveeld zat hij met zijn duimen te draaien, hij was in een hoek gaan zitten tegen de muur aan, wachtend tot hij weg mocht. Waarschijnlijk zou het toch nog wel even duren voordat het zover was. Als de man gelijk had en hij zou beslissen wanneer hij weg mocht zou het nog lang duren. Hij had al zijn woede op hem gericht en hem daarmee flink toegetakeld. Het was niet zo dat hij er zijn plezier uithaalde en hij er trots op was, maar op dat moment kon hij gewoon niks anders. Het moest eruit, en anders had hij zichzelf als een gek op een muur of meubelstuk gericht. Hij keek op toen de deur werd geopend, vrijwel meteen stond hij op, verwachtend dat hij mocht gaan. “Rustig, je krijgt alleen wat gezelschap” De woorden werden uitgesproken alsof het enorm grappig was, superleuk. Misschien wouden ze iemand bang maken, hij had nog wat bloed op zijn knokkels zitten, opgedroogd omdat hij het er niet van af had kunnen wassen en de snee boven zijn wenkbrauw, die er al even zat, zorgde ervoor dat zijn gezicht een bepaalde uitstraling kreeg. Als je hem niet kende zou het je misschien kunnen afschrikken. Hij had zin om een opmerking te geven, zo was hij nu eenmaal, maar toen hij zag wie er binnen kwam was hij stil. Blonde lokken omlijstten een bekend gezicht. Tiffany. De bewaker gaf hem nog een opmerking dat hij zich rustig moest houden, maar hij merkte het al niet meer op. De deur die dichtviel deed hem pas weer uit zijn ‘trance’ komen. Hij was compleet verrast geweest. “Hee.” Zei hij, aangezien dat het enigste was wat eruit wou komen.

OOC >> Tiffany.

Onderwerp: Re: If you could see me now. >> Tiffany za maa 09, 2013 11:07 pm

If you could see me now. >> Tiffany Tumblr_m76afrrwdj1rvgwt0o1_500_by_wooschie-d5xjyxs

Touch down, when I see the look in your eyes
How long have you been faking baby?
Knocked out, when did you start living a lie?
You should have tried a little harder maybe

Je weet het niet. Je weet niet wat mij overkomen is. Je zal het ook niet weten. Nu niet. Nooit niet. Ik ben niet ziek. Helemaal niet verschrikkelijk ziek. Laat me met rust. Laat me maar. Ik wil dit niet, ik hoef geen behandeling. Het gaat prima met mij. Er is niks met me aan de hand. Ziek? Nooit van gehoord. Kijk hoe gezond ik ben. Geen huidaandoeningen, spierziektes of hartkwalen. Gezond. Gezond ben ik. Ik straal. En niet alleen van geluk. Trots op. Ik. Ben. Perfect.
Allemaal woorden die mijn mond verlaten hadden, stuk voor stuk leugens. En ieder had mij simpel genoeg geloofd. Tenminste, zo kwamen ze over. Ze. De mensen die mij probeerden te helpen. Het geld was er wel voor en mijn ouders wouden de perfecte dochter. Eén die gezond was, geen ziektes bevatte en mentaal in orde was. Zodanig gehersenspoeld dat ik me voor een lange periode perfect had gevoeld. Van mijn elfde tot vijftien jaar oud. Vanaf die leeftijd ging alles fout. Vader stierf en niet op een natuurlijke manier. Nee, vanwege geldcrisis. Ik had geen idee wat voor baan hij had, het werd allemaal geheim gehouden en uiteindelijk was hij met een kogel door zijn borst gestorven. Sindsdien waren alle 'perfecte' maskers weg en geraakte ik buiten mijn zinnen. Mijn zelfbeeld, all messed up. Geen psycholoog kon me meer helpen. Ik verzon denkbeeldige personen die me zouden bijstaan, al werden ze steeds slechter en duister des te langer ik met ze optrok. Uiteindelijk werd ik van school gehaald. Mijn moeder werd overspannen, kon me niet langer meer handelen en hoewel ze er niet aan toe wou geven, was een psychische inrichting toch het beste. De 'perfecte' rijke familie was nu toch al uit elkaar gehaald. De reputatie die ze hadden, helemaal weg. Vader dood. Moeder overspannen. Dochter psychisch gestoord. Zelfs de familie wou niks meer met ons te maken hebben, eruit geschopt als oud vuil. Verbannen. Al deed het Tiffany vrij weinig, dat had het altijd al gedaan. Het was over met de netheid, mooi zijn en chique gedragen.

Met ijskoude rillingen werd ze wakker, het zweet stond op haar voorhoofd. Het zweet van een shock. Ze kon zich niet bewegen. De droom, of eerder nachtmerrie, had haar in zo'n toestand gebracht. Herinneringen van vroeger, ze kon het niet aan. Hevig begonnen haar ogen te rollen, haar lichaam te shockeren. Binnen een seconde kwamen er doktoren en bewakers binnen gestormd. Spuiten kwamen in aantocht en ze werd overeind gehouden. Op dat moment kreeg ze de kracht om hevig te spartelen. Om zichzelf te verweren, ze wou die spuiten niet. Hysterisch begon ze te gillen, schudde wild met haar hoofd. Haar blonde haren, de mooie krullen waren nu volledig weg. Het was nu dof, verwilderd en haast donkergrijs. Er was weinig meer terug te herkennen van het mooie popje van vroeger. Ze was nu enkel nog een mislukte tienermeid die door het hogerop in leven gehouden werd, meer niet. Vrienden had ze niet in het gesticht, ze liet zich er niet toe. En door het uiterlijk werd ze eerder afgestoten dan erin opgenomen. Ze hoefde hen niet, bovendien had ze haar eigen vrienden. De slechte zijde, degene in haar hoofd.
Vol protest werd ze uit haar kamer gedragen, haar gegil echode diep door de gangen. De pijn was in haar stem te horen. De gebrokenheid, die haar al die jaren al teisterde. Zonder pardon werd ze in een isoleercel gegooid, letterlijk. Gauw genoeg voelde ze de koude grond, hoe er een pijnscheut door haar sleutelbeen schoot en ze kreunde lichtjes. Zodra de deur dichtviel, haastte ze zich naar een hoek en trok haar benen op. Die ze omklemde met haar armen en zichzelf tot kalmte probeerde te brengen door zachtjes te wiegen. Kort slikte ze, staarde naar een punt in het midden van de cel. Een stem klonk, maar het drong niet tot haar door. In plaats daarvan merkte ze een figuur op die niet ver van haar verwijderd was. Niet de jongen met wie ze de cel deelde, maar iets anders. Eén van haar mensen. Haar blik, de allang dode pupillen, schoot ernaar en er ontstond een licht glimlachje op haar gezicht. Ze keek totaal de andere kant op van waar de jongen zat. Niet zomaar een jongen, maar een vriend van vroeger. Die al jaren niet meer haar gedachtengang had bezocht. 'Moet je jezelf nou zien, je ziet er niet uit.' Werd haar toegebeten. En daarop volgde een spottend lachje van Tiffany. Terwijl ze nog steeds naar iets staarde wat enkel zij zag, eigen illusies. ''Hou je mond. Ik ben mooi. Mooi. Hartstikke mooi. Prachtig.'' De stem die eruit kwam klopte totaal niet meer van wat het moest zijn. Schor, verbrast en zelfs een beetje krasserig. Verreweg van prettig. Nog steeds zichzelf wiegende, keek ze toe hoe de vrouw dichterbij kwam. ''Nee,'' kraste haar stem fluisterend. ''Nee, laat me met rust!''

T I F F A N Y

Onderwerp: Re: If you could see me now. >> Tiffany zo maa 10, 2013 12:27 am

Een stapje naar voren Tobias, ga naar haar toe, kijk of het goed met haar gaat. Hij bekeek haar een beetje beter en beet zachtjes op de binnenkant van zijn wang. Natuurlijk ging het niet goed met haar. Als je haar in één oogopslag zag leek ze nog het meisje van vroeger, maar als je iets langer keek zag je genoeg veranderingen. De blonde lokken waren nu dof en wat op het eerste zicht krullen leken waren nu eerder verwaalde lokken die een mislukt rondje hadden gedraaid. Hij stond op het punt om een stap naar haar toe te zetten toen ze vliegensvlug een hoek in schoot. Zijn blik was compleet veranderd door haar zo te zien. In plaats van een harde, ijskoude blik was die van hem nu zacht. Bijna alsof hij pijn had, hij had ook pijn. Pijn omdat hij haar zo zag, pijn omdat ze zo was geworden. Misschien als hij niet was verhuist had hij haar kunnen helpen, met wat er dan ook was gebeurd waardoor ze hier nu was. Misschien was ze hier dan niet geweest, dan was ze nog steeds het meisje met de blonde lokken die op de perfecte manier krulden. ''Hou je mond. Ik ben mooi. Mooi. Hartstikke mooi. Prachtig.'' De woorden volgden een spottend lachje, eentje die niet bij haar paste. Hij slikte even en volgde haar ogen. Ze staarden in het niets. Illusies? “Tiffany?” Hij zei het voorzichtig maar duidelijk. Zette een paar stappen vooruit en bleef even kijken. Nog een paar stappen en hij stond bijna naast haar. “Nee.” Hij bleef staan, maar merkte dat ze niet zijn richting uitkeek. Ze had het nog steeds niet tegen hem. Nog twee stappen, hij stond naast haar. Nogmaals klonk haar stem en hij hurkte bij haar neer. “Tiffany, ken je me nog?” Hij raakte haar schouder kort aan, maar trok zijn hand vrijwel meteen weer terug. Bang om haar op één of andere manier pijn te doen. Haar blik was nog steeds van hen weg gericht, op iets of iemand die er niet was. Nou ja, niet voor hem. Even dacht hij na, maar al snel verplaatste hij zicht, zodat hij voor haar neergehurkt was. Voor hetgeen waar zij naar keek. Of het slim was om te doen wist hij niet, maar dat boeide hem niks. Hij wou dat zij hem zag.

“Pap, ik wil niet weg.” Ik sloeg mijn armen over mekaar. Van binnen wist ik dat het niet slim was om tegen hem in te gaan, ik wist goed genoeg wat hij zou doen, maar nu kon ik niet anders. Ik wou hier niet weg. Ik wou niet weg van Tiffany. “Tobias.” Een rilling kroop over mijn rug heen, zijn stem was grommend, bijna gevaarlijk. Toch bleef ik koppig staan, keek ik hem uitdagend aan. “Dan blijf ik hier.” Zei ik, natuurlijk wist ik dat ik hier niet kon blijven, het was gewoon één van mijn koppige opmerkingen. “Ik wil geen grote mond, we gaan weg en je hebt maar te luisteren.” Hij verwachtte dat ik mijn armen liet zakken en zachtjes knikte. Want ik wist dat het erg zou zijn als ik door bleef gaan. “Ik wil hier blijven, bij mijn vrienden.” Zei ik, het was eerder één vriendin en nog wat mensen die me kenden. Ik was niet echt het sociale type geweest. “Gaat het hier over de Tiffany? Voor je het weet is zij jou vergeten en ben jij haar vergeten.” Ik was stil, iets waar mijn vader tevreden mee leek te zijn, maar ik was niet klaar. Ik zwaaide met mijn arm, gooide mijn vaders koffie over hem en zijn krant en liep weg. “Tobias!” Ik bleef gewoon doorlopen tot ik bij mijn kraag werd gepakt en zo hard werd geduwd dat ik mijn evenwicht verloor en tegen de grond aan viel. Ik sloot mijn ogen, hopend dat ik de pijn niet zou voelen.

Een glimlach kwam er op zijn gezicht te staan toen hij aan die dag terugdacht. Hij had er nooit spijt van gehad, nooit. Het was één van de weinige keren dat hij tegen zijn vader was in gegaan en wetende dat het voor iemand belangrijks was geweest was de pijn maar een bijzaak geweest. Ze had hem dapper gemaakt. Hij zei niks meer, keek haar alleen maar aan.

Onderwerp: Re: If you could see me now. >> Tiffany do maa 14, 2013 11:38 pm

Touch down, when I see the look in your eyes
How long have you been faking baby?
Knocked out, when did you start living a lie?
You should have tried a little harder maybe

Paniekerig schoten de blondine haar ogen wijd open, angstig staarde ze naar de figuur die haar kant op kwam. Met of zonder kwaad, ze wist het niet. Maar erg goeds zag ze er niet uit. De duisternis straalde van haar af en de krassen in haar gezicht maakten het er niet beter op. Trillerig hief ze haar armen voorzichtig omhoog, om ieder moment haar handen voor haar ogen te doen en te doen alsof ze het niet zag. Misschien zou het dan ook weggaan. Gezien het vragen om weg te gaan niet hielp. Het vervelende aan die hallucinaties, was dat ze er geen controle over had en dat haar angst beïnvloedde. Een krijs maakte haar nog meer aan het trillen, deed haar zo ver mogelijk in de hoek willen kruipen. Evenals haar ogen dichtknijpen en haar handen ervoor als bescherming. Ze wou dit niet. Nooit gewild. Maar ze had er geen controle over, kon het niet uitzetten en het maakte haar krankzinnig. Alsof het aanwezigheden waren die haar plaagden. Zonder nog een keer te kijken, voelde ze iets dichterbij komen. Niet van voor maar van de zijkant. En vervolgens zei het haar naam. Een mannenstem. Eén die ze niet zo gauw herkende. Was het een bewaker? De vrouw kon het niet zijn, het zou anatomisch onmogelijk zijn om zo'n stem te hebben. Tenzij haar hallucinaties nu helemaal naar de klote waren geholpen. ''Nee, nee,'' fluisterde ze, durfde haast niets meer te doen. Wachtte tot de verschrikkelijke afschuw haar zou overnemen en ze pijn zou lijden. Maar dat moment scheen nooit te komen. Voor haar gevoel duurde het te lang, te lang voordat ze aangevallen zou worden en langzamerhand opende ze voorzichtig, heel voorzichtig, haar ogen. Er was iemand voor haar gaan zitten. Ze had geen idee wie het was. Was het een nieuw figuur? De ziekte had haar herinneringen en geheugen zodanig beschadigd, dat ze niet in zag wie de jongen precies was. Haar ogen gleden naar de zijne, richting de vrouw die niet ver van hem verwijderd stond. Die schudde met een grijns haar hoofd, met een blik dat ze haar nog wel te pakken zou krijgen. Niet nu, maar later. En op dat moment verdween ze, vervaagde ze als iemand die de dichte mist in liep. Opgelucht slaakte de blondine een zucht, maar de lichte shock bleef hangen. Terug keerde Tiffany's blik naar de andere patiënt, met wie ze de isoleercel deelde. Zou hij hier al lang zitten? Ze had hem in eerste instantie niet opgemerkt, maar tegelijkertijd ook geen deur horen opengaan of dicht horen knallen. Ze ontdekte de glimlach op zijn gezicht. Ergens deed dat haar goed en kalmeerde ze er van. Al wist ze niet wat hij wou bereiken. Het gaf rust. Ietwat afwachtend bracht ze haar armen terug naar waar ze eerst omheen hadden geklemd. Haar opgetrokken benen. Benen die vol met krassen zaten, evenals haar armen. En toch had ze geen problemen om enkel een crème kleurige japon te dragen. Het was tenslotte niet beschadigend voor haar lichaam en heerlijk zacht.
Schamper bracht ze een glimlachje op haar gezicht, eentje waardoor er lichte deukjes bij beide mondhoeken ontstonden. Eentje die kalmte uitstraalde en dat ze er rustig door werd, al wist ze niet wat het voor gevolgen zou brengen. De onrust was verdwenen, eveneens de paniek. Of het kwam door de jongen? Waarschijnlijk wel. En ook doordat de hallucinatie vervaagd was. Een vreemde herinnering kwam bij haar op, één met veel zwarte gaten en black-outs. Iets van de letter T kwam omhoog. ''T-'' Ze kwam niet verder, week haar ogen af van de zijne en keek naar beneden. Alsof zijn broek veel en veel interessanter was. Maar tegelijkertijd ontstond er een frons op haar voorhoofd en dacht ze bedrukt na. ''Tobias?'' Klonk haar stem fragiel en breekbaar. Tiffany had iets ontdekt, iets herinnert en het deed haar iets. ''Ben jij dat?'' Vervolgde ze, zocht met haar bevochtte blauwe ogen naar de zijne.

T I F F A N Y

Onderwerp: Re: If you could see me now. >> Tiffany zo maa 17, 2013 8:32 am

Zijn ogen waren alleen nog maar op haar gericht. Alsof ze zo vastlagen, ze geen andere kant op konden. Een vage glimlach stond op zijn gezicht, begroette haar op het moment dat ze hem zag. Haar mondhoeken trokken een beetje omhoog en er werden kleine deukjes in haar wangen gecreëerd. Het was allemaal zo bekend voor hem. Dit moment was één van de beste momenten sinds hij hier zat. Ook al was het maar kort, het leek even alsof ze weer jonger waren voor hem. Alsof alles nog goed was, nou ja,z o goed als het kon zijn. Haar stem bracht hem terug naar de realiteit. Alleen was het nu een andere realiteit, niet de soort die hem in zijn gezicht had geslagen en eerder pijnlijk was. Nee, dit was de soort die hem omarmde. Dit was de betere versie van de realiteit. Hij knikte zachtjes bij de eerste letter van zijn naam. Zijn blik ergens een beetje hoopvol. Hij wou zijn naam uit haar mond horen, de naam horen die hij al zo lang niet meer had gehoord van een goed persoon. De afgelopen jaren was Marcus de enigste die hem bij zijn juiste naam had aangesproken. Toen deed de naam pijn, nu zou het goed voelen, dat wist hij zeker. “Tobias?” Het kwam er nog een beetje onzeker en fragiel uit, maar dat maakte hem niks uit. Hij knikte zachtjes, de glimlach op zijn gezicht werd ietsje breder, maar hij onderdrukte het nog. Hij wou niet als een gek overkomen en haar bang maken. “Ja, ik ben het.” Zei hij. Zijn stem zoals alleen zij hem nu nog zou horen. Zacht, aardig. Heel anders dan wat andere mensen van hem gewoon waren, een intimiderende stem die je eerder wegjaagde dan aantrok. Zij was namelijk te vertrouwen. Hun vriendschap, hij wist niet of het voor haar zo was, maar voor hem was het dierbaar. Zijn blik gleed naar beneden, met de bedoeling dat hij even naar zijn handen keek, niet wetend wat hij moest zeggen of vragen. Buiten die ene vraag die de hele tijd in zijn hoofd rondspookte was er verder niks meer. Zijn ogen bleven echter bij haar armen hangen die ze over haar benen had geslagen. Zijn wenkbrauwen kwamen in een frons te staan. Het was nu pas dat hij opmerkte dat haar armen ontsierd werden door krassen. Met een zucht ging hij naast haar zitten, zijn rug tegen de muur aan gedrukt.
“Wat doe je hier?” En het was eruit. Hij had zichzelf in eerste instantie tegen gehouden om die vraag te stellen. Het was namelijk misschien niet het meest aangename onderwerp. Daarbij kwam er dan misschien dezelfde vraag van haar en hij schaamde zich om te zeggen dat hij problemen had met zijn woede. Het was nu niet zo dat hij spijt had van alles wat hij had gedaan, zijn vader bijvoorbeeld, dat zou hij zo weer doen. Andere dingen vond hij dan wel weer erg, maar het was wel zo dat hij niet over wou komen als één of andere agressieveling die zijn leven verpest had. Hoe zeer het ook de waarheid was, hij wou niet dat zij het wist. Hij draaide zijn hoofd zo dat hij Tiffany aankeek. “Sorry,” zei hij, een korte pauze tussen zijn woorden latend. “Sorry dat ik weg ging.” Voegde hij er uiteindelijk nog aan toe.