dear moon

Onderwerp: dear moon ma maa 11, 2013 12:11 pm

Het was al donker geworden. De maan stom hoog en vol aan de hemel. Hoewel de nacht voor de meesten iets eng was gaf het haar geruststelling. De duister waar zichzelf in kon verstoppen. Gewoon verstopt van alle angsten. Hoewel ze nu recht voor het raam zat dat vol verlicht was door de maan. De volle grote maan. De hemel was helder dus de maan was goed te zien. De maan die overal het zelfde was. Waar je ook was. Het deed haar aan vroeger herinneren. Haar vader was piloot en was vaak van huis. Elke keer maakte hij een tekening van de sky line van de plek waar hij was. De maan rechts boven in de hoek. De stad met zijn wolkenkrabbers of de lange gestrekte banen van het vliegtuig waar het vliegveldhotel op uitkeek. Ze had al zijn tekeningen nog. Zijn grote schetsboek waar alles in zat. Ze had haar eigen schetsboek tussen haar armen geklemd samen met de etui waar haar speciale potloden in zaten. Ze had het as van haar familie er in laten verwerken. Net als het ketting wat ze om zat met kleine balletjes voor elk gezin lid een. Gevuld met hun as. Ze had totaal geen idee of haar familie wel gecremeerd wilde worden. Maar ze had besloten dat zij er verder mee moest. Haar vader had wel in een tekening willen eindigen dat wist ze gewoon. Ze moest hem dan ook maar late eindigen in zijn favoriete tekeningen. Ze verschuifde een beetje op de brede vensterbank zo dat ze in kleermakerszit voor het raam zat. Ze opende de etui en zocht het potlood met haar vader naam wat er op duiden dat haar vader as er in verwerkt was. Ze begon de eerste lijnen van het landschap en de maan vulde al snel de rechterhoek.

beetje kort

Onderwerp: Re: dear moon di maa 12, 2013 7:25 am

De witte wolkjes kwamen in langzame kringen uit zijn mond gevlogen. Het was kouder dan normaal en dat kwam hoogstwaarschijnlijk omdat het zo helder was deze avond. Er scheen een volle maan boven de horizon en er was geen wolkje aan de hemel te zien. Het was behoorlijk zonnig geweest, helder en licht verwarmend. Maar nu de zon weg was en de hemel helder bleef daalde de temperaturen razendsnel. Ondanks dit alles stond Velkan er met een shirt met V-hals en lange mouwen die waren opgesloofd tot zijn ellebogen. Over zijn shirt ging een zilvere lange ketting met zo’n typisch plaatje uit het leger, het waren niet zijn gegevens, die van zijn vader. Het maanlicht weerkaatste op het plaatje waardoor het bijna licht leek te geven. Zijn handen zaten diep weg in zijn zwarte jeans. Vanonder zijn bles gleden donkere blauwe ogen de omgeving af. Wat stond hij daar nou te doen? Met zijn rug tegen de muur vlak naast de deur die uitgang gaf naar de algemene ruimte. Maar het was de rust en stilte, de aanblik van de maan die het deden.

Toen hij klein was staarde hij altijd naar de maan wetend dat zijn vader het ook kon zien vanuit een heel ander land. Zijn moeder beloofde hem steeds dat de maan op papa zou letten. Dat er helemaal niets kon gebeuren zolang de maan er was. Dus Velkan ging steeds met een goed gevoel naar bed. Als je onder de tien jaar was had de wereld nog zoveel meer te bieden. Dus voor hij slapen ging keek Velkan even naar de maan en hij fluisterde het kleine gebed zodat zijn vader veilig zou zijn. De dagen dat er geen maan was, helemaal geen dan was hij bang en mocht hij bij zijn moeder slapen. De dag dat zijn vader stierf was er geen maan geweest. Nu acht jaar later was het allemaal heel belachelijk.

Hij draaide zich en duwde de deur open naar binnen. Het zou toch niet lang meer duren of de bewakers kwamen iedereen binnen halen. Het verwonderde hem dat ze al zo lang buiten mochten blijven. De deur viel met een doffe klap terug toe, het was stil. Zijn blauwe ogen speurde de ruimte af en bleven uiteindelijk hangen op iemand bij de vensterbank. Van vanachter de zien herkende hij haar meteen, Luva. Het was onderhands twee weekje geleden toen hij haar voor het eerst ontmoette in de keuken. Langzaam was het hem gelukt wat van haar vertrouwen te winnen. Al was Velkan totaal niet de persoon om te vertrouwen. Hij wandelde in een ruime bocht om zodat hij in haar zicht dichter kwam. Ze was aan het tekenen geslagen. Hij bleef tegen de muur staan op een vijftal meters afstand van haar. Hij wist hoe snel ze schrok dus hij wou maar beter opvallen voor ze weer zou paniekeren. ‘Hey.’ Er lag een weemoedige maar geruststellende glimlach op zijn lippen…

I can be everything … a friend, a lover, a brother and a father; but I can’t never be one of theme for real.

Onderwerp: Re: dear moon wo maa 13, 2013 10:58 am

De lijnen volgden elkaar snel op het papier. De omgeving voor haar verscheen steeds meer op het papier. Ze tekende eerste alles in grove lijnen en daarna begon ze steeds fijner te werken. Details kamen als het laatst. Zoals bij de rozen tuin die enkel kale bossen waren zonder rozen vanwege de winter. Ze probeerde zelfs de fontein die van af hier net te zien was in goed detail te tekenen. De fontein moest ze toch ook eens in het volle maan licht teken. Het water dat schitterde in het licht van de maan. Het klonk allemaal zo romantische maar hoe kon een plek als deze nou romantische zijn. De enigste die tot nu + punten bij hadden waren paar vrouwelijke bewakers die haar meerderen keren terug gebracht hadden naar haar veilige kamer terwijl ze een angstaanval had gehad. Daarnaast ook de jongen van de keuken 'Velkan' ze had de jongen sinds dien niet meer gezien. Niet zo vreemd. Ze bleef zo lang mogelijk in haar kamer en zocht daarnaast naar veilige plekjes in het gebouw. Veel waren er niet. Maar 's avond laat als de meesten al richting hun kamer waren en er enkel nog ronddwaalde voelde het gebouw opeens wel heel veilig. Dan was het donker en kon ze schuilen en had ze nog steeds optie om wegterennen. Daarnaast waren de meesten met de - punten wel naar hun kamer. De meest vreemde mensen was ze al tegen gekomen en vele hadden haar al in een angstaanval kunnen leiden en stonden daar gewoon totaal geen idee wat ze hadden gedaan. Gingen gewoon veder. Net zoals de jongen die de rare neiging had gehad om continu tegen haar schouder te tikken. Aanrakingen van vreemde dede haar nog steeds niet goed en het had toch even geduurd maar uiteindelijk had het haar ook in een angstaanval gejaagd. Ze werd uit haar gedachte getrokken door een simpele 'hey'. Het liet haar zo schrikken dat ze haar evenwicht op de vensterbank verloor en achter over er afviel. Met een harde klap kwam ze op de grond neer. Door de combinatie van de schrik en de klap raakte ze direct in paniek. Het minst of geringste zou er nu voor zorgen dat ze in angstaanval zou belanden. "nee nee nee"mompelde ze zachtjes in zich zelf. Ze mocht niet in een angstaanval raken. Het was een simpele hey. Gewoon weg hey. Zoals mensen elkaar begroeten. De persoon achter de hey had gewoon vriendelijk willen zijn. Ze was wel geschrokken maar dat kwam enkel om dat ze zo diep in gedachten zat. Dit was niks. AL helemaal geen rede om in angstaanval te raken. Nee ze moest gewoon rustig gaan zitten en kijken wat de persoon achter de hey wilde. Ze probeerde weer te gaan zitten. Het lukte haar al zag het er heel onhandig uit. Ze keek snel om zich heen de manieren bereken hoe ze hier zo snel mogelijk weg kon moest dat nodig zijn. Ze hield niet van angstaanvallen en het liefst omzeilde ze dan ook. Ze zag dat haar etui en schetsboek langs haar lagen. Ze zucht bijna onopgemerkt toen ze zag dat er niks gebeurd was met de tekening. Ze trok de spullen snel naar zich toen en richten toen eindelijk haar blik op de persoon achter de hey. Het was Velkan. De jongen uit de keuken. Een kleine zucht ontsnapte het was Velkan. Hij had in de keuken niets gedaan enkel geprobeerd haar vertrouwen te winnen. Natuurlijk gaf dat nog steeds geen zekerheid dan hij niet gevaarlijk was maar hij deed nu ook niks. Het lukte haar dan ook een kleine en zachte 'hoi' uit haar mond te krijgen.

» hellow again dear ;D