Far Away

Dahlia stond zuchtend voor haar kast. Dit keer koos ze voor een witte jurk.
Die eenmaal aan begon ze heen en weer te lopen in haar kamer. Ze wou weg hier. Ze werd gek. Oké dat was ze al maar toch. Hier werd ze nog gekker. En met hier bedoelde ze haar kamer. Eergisteren had ze weer een aanval gehad. Dit keer was het een angst aanval. Sinds dien was ze haar kamer niet meer uit gegaan. Dahlia zuchtte en liep naar de deur. Ze legde haar hand op de klink en duwde die naar beneden. Maar al snel liet ze haar hand er van af glijden. Dahlia durfde het gewoon niet. Ze keek op naar de camera die haar actie volgde en stak haar tong uit. Daarna ging ze op bed zitten en zuchtte. Maar al snel stond ze weer op en liep weer naar de deur. Dit keer deed ze hem wel los. Dahlia liep de gang in en keek om haar heen.

Waar zou ze heen gaan? Misschien naar buiten? Of toch binnen blijven. Aarzelend stond ze daar. Toch koos ze voor buiten. Dahlia liep een kant op in hoop dat ze de goede kant had gekozen. Ze kwam uit in een prachtige roze tuin. Dahlia bleef even staan sloot haar ogen en snoof de geur van roze op. Daarna deed ze haar ogen weer open en keek rond. Ze liep verder de tuin in tot dat ze bij een Prieel uit kwam. Dahlia keek even haar ogen uit en liep er toen heen. Ze voelde hoe haar bloten voeten het hout raakte en dat liet haar even rillen.

Dahlia liep verder en zette haar handen even later op de rand. Ze plukte een rode roos en rook er aan. Ze glimlachte weer en beet even op haar lip. Dit deed haar aan haar eerste liefde denken. Wat trouwens een meid was. Dahlia kon zich alles nog herinneren van die tijd. Hoe mooi die was geweest maar ook hoe pijnlijk die eindigde. Zonder het ook maar in de gaten te hebben kneep ze in de steel van de roos wat haar hand deed bloeden. Zuchtend keek ze er naar hoe een druppel bloed op de grond viel. Ze legde haar hand zonder er bij naar te denken in haar zij waardoor er bloed op haar jurk kwam.

[&Hayden]

Sexy kwam Kate het gebouw uitlopen, richting de rozentuin en deed alsof ze een sigaret vasthield en af en toe dan ook onzichtbaar in haar mond stopte. Alsof ze een of andere halve gare hoer was, zette ze haar ontzettend dunne buik dan ook naar voren en liep met de halfblote kleding het terrein op. Ze ontving al enkele blikken op van sommige jongens die dan ook met hun mond open haar aanstaarden. De zwarte hakken die eronder bij pasten klikten bij iedere stap die ze zette op de tegels. Vele make-up omringde haar ogen, wat haar juist meer mysterieus maar tegelijkertijd verdomd hot maakte. Even keek ze wat verveeld om zich heen, maar merkte al gauw een lekker chickie op vlak bij het prieeltje. ''Well, hello there..'' Fluisterde ze enkel voor zichzelf, waarbij haar mondhoeken omhoog krulden een gemene grijns vormden. Ze had enkel een afleidingsmanoeuvre nodig en ze had haar te pakken. Om steeds standaard met 'hoi, hoi, alles goed, ja hoor, met jou?' te beginnen was ook zo vervelend en het verveelde haar iedere keer weer meer. Nee, Kate hield wel van een uitdaging, ook al was ze niet zo jong meer als Hayden, het meisje van het lichaam waar ze zich al jaren in bevond, en ging dan ook onschuldig op het meisje af. Bij iedere stap die ze zette lette ze onbewust ook op of ze als een model liep, dus elke been weer voor de andere en zo iedere keer weer. Om niet staarderig over te komen en te doen alsof ze haar per ongeluk tegen kwam en nooit gezien had, keek ze expres de andere kant op. Eerder vloog haar blik naar een jongen die ze eerder ontmoet had, maar besloot haar aandacht deze keer niet verder aan te besteden.
Geheel onopvallend liep ze richting het meisje toe en keek toen onverwachts naar de lucht, waar ze deed alsof ze een gevaarlijk vliegtuig in de lucht zag, begon haar pas expres te versnellen, maar hield haar blik naar de lucht gericht.
''Kijk uit, een straaljager!'' Gilde Kate uit alle macht en botste daarbij tegen de meid aan, verloor haar evenwicht en viel toen bovenop haar. Een nep-geschokte blik stond op haar gezicht, terwijl ze inmiddels langzaam haar ogen opende en zogenaamd merkte dat ze dus bovenop het meisje lag. Pas toen ze verbaasd met haar ogen knipperde en opnieuw naar de lucht keek, zag ze dat er nooit een vliegend voertuig in de lucht was geweest. ''Ughe, het spijt me, de felle rozen moesten me vast verblind hebben en die bewakers hier drijven me gewoon tot waanzin.'' Klonk de oudere stem van Kate, vergeleken met Hayden, en een sexy ondertoon was daarbij diep te vinden. Rustig stond ze soepel op, terwijl ze ondertussen merkte dat de meid bloed op haar jurk had gesmeerd, waarschijnlijk per ongeluk, en dat er een rode roos met licht bebloede steel naast lag. ''Hier, laat je me helpen.'' Zei ze en stak meteen haar hand uit, voordat de meid de kans had om zelf op te staan. ''Ik ben Kate.'' Stelde ze zichzelf voor. Misschien dat de meid Hayden wel kon, maar zij kon haar sowieso niet. Een glimlach ontstond op haar gezicht, maar van binnen kon ze zich wel rot lachen. Het was geweldig om andere mensen te naaien en te doen alsof ze helemaal gek van binnen was, tot waanzin dreef en gedreven werd door anderen. Om te doen alsof ze medelijden nodig had, maar het enige wat ze nodig had was een heerlijke nacht in bed met een ander. Ze híeld van de jonge maagden, was er verslaafd aan. Misschien dat haar wat oudere stem apart zou over komen bij de meid, maar ze wist vast en zeker niet dat ze de lichaam van het meisje had overgenomen en dat het meisje ook tot meerdere persoonlijkheden beschikte. Tenzij er enkele roddels waren verspreid, ze moest eens weten.

-Ik zei toch dat ik er wat mee kon! & witgekleurde = link!

Dahlia was zo in gedachten dat ze niet merkte dat er iemand haar kant op kwam. ''Kijk uit, een straaljager!'' Dahlia keek op van deze woorden en draaide zich om. Net toen ze goed stond voelde ze iemand tegen haar aan knallen. Dahlia sloot haar ogen en voelde de hout tegen haar huid aan. Nog geen seconden daarna voelde ze hoe de lucht uit haar longen gedrukt werd.
Dahlia deed haar ogen weer open en keek recht in het gezicht van een meisje. ''Ughe, het spijt me, de felle rozen moesten me vast verblind hebben en die bewakers hier drijven me gewoon tot waanzin.'' Dahlia rilde even van de stem die bij het meisje hoorde. Het klonk een stuk ouder dan dat ze er uit zag. En het klonk ook nog sexy. Nouja zo klonk het in elk geval.

Dahlia keek toe hoe de dame op stond en bekeek haar even snel. ''Hier, laat je me helpen.'' Dahlia nam dankbaar de hand aan en trok haar zelf omhoog. ''Ik ben Kate.'' Dahlia glimlachte wat en keek naar de roos die op de grond lag. Jammer genoeg was die gebroken. Dahlia pakte hem op en keek er naar. Daarna legde ze hem op de rand en keek weer naar Kate. "Dahlia" Zei ze met een zachte stem en keek naar boven. "Je kan goed mensen redden" Zei Dahlia zo dat er geen stilte kwam. Ook al hield ze er van maar toch. Dahlia liep weer naar de rand en plukte een nieuwe roos. Dit keer was het een roze. Die kleur stond trouwens voor zachtheid, tederheid, blijdschap, geboorte, ingetogen, romantiek, zoet, lief, onschuldig.

Onschuldig was ze niet meer ze vond het een mooie kleur. Net zo als rood oranje en wit. Dahlia glimlachte wat voor haar uit en draaide haar hoofd naar Kate. "Dus hoe lang ben je hier al?" Vroeg ze waarna ze weer voor haar uit keek. Door deze roze tuin was het hier tenminste niet zo erg. Hier hingen geen camera's maar er liepen wel bewakers. Maar dat vond ze nog niet zo erg. Die camera's waren echt het ergst.


-Oeh je hebt gelijk je kon er heel wat mee.xD-

Nadat Kate zich had voorgesteld, kwam er voor kort geen reactie uit de meid haar mond maar pakte ze enkel en alleen de roos op die gebroken op het hout van de Prieel lag en hem vervolgens op de witte rand legde. Eenmaal enkele seconden later volgde er een antwoord van het meisje. ''Hmm, ach zo.'' Mompelde ze zachtjes, zo zacht dat het haast niet te verstaan was maar enkel voor zichzelf. Een ietwat bedenkelijke uitdrukking ontstond op haar gezicht, maar verdween gauw genoeg weer toen Dahlia een opmerking maakte over hoe goed ze mensen kon redden. Een glimlach kwam in vervang voor haar neutrale gezicht en volgde de bewegingen die de brunette maakte. Ze plukte andere roos, een rozekleurige ditmaal. Deze zag er dan ook wat kleurrijker uit dan de rode van net, bovendien zagen deze kroonbladeren er een stuk minder verrotter uit, waardoor die gelijk een mooiere uitstraling had dan de vorige. Na enkele seconden richtte ze toch haar aandacht weer op Dahlia en merkte op dat ze haar hoofd naar haar toe draaide met een glimlach. Geïnteresseerd keek ze haar dan ook toen er een vraag volgde en even nam ze de tijd dan ook om die vraag te beantwoorden. Eerlijk gezegd had ze geen idee hoelang Hayden hier al zat, dus besloot ze onbenullig het getal te noemen van hoe lang ze al in het lichaam van de meid bevond. ''Zestien jaar.'' Was het eerlijke antwoord dat uit haar mond kwam en nam daarna plaats op de rand van het prieel, naast de gebroken, rode roos, maar deed dat zonder de blik van het meisje los te laten.
Een gaap verliet haar mond, ze was moe, maar liet daar sexyness niet verpesten. Gauw streelde ze een plukje bruin haar achter haar oren en kamde met haar vingertoppen even haar pony goed, waardoor ze voor kort haar blik even van het meisje afgericht had. Hoewel ze het saai vond om precies dezelfde vraag terug te stellen, vroeg ze iets anders, iets origineels en gelijk straight to the point. ''Heb je een vriendje?'' Zei ze, zonder haar smaragdgroene ogen op het meisje te richten en wat aan haar nagels te frunniken.

Dahlia keek om toen ze iets leek te horen. Maar blijk baar werd er niks gezegd. Toen Dahlia hoorde hoe lang kate hier al was slikte ze moeizaam. Dan was de kans klein dat ze hier over een paar jaar nog was. Dahlia keek hoe Kate plaats nam naast de gebroken roos. Ze beet op haar lip en bekeek kate nog steeds. Dahlia glimlachte toen Kate gaapte. Het zag er schattig uit.

Dahlia keek even weg maar al snel weer terug. ''Heb je een vriendje?'' Ze keek haar vreemd aan. Waarom vroeg ze dit? Wat maakte ze nu uit of ze iemand had of niet? Dahlia keek even naar beneden maar keek daar daarna weer aan. "Nee ik ben vrijgezel" Zei ze bedenkelijk. Ze snapte nog steeds niet waarom Kate dat wou weten. "Waarom wil je dat weten?" Vroeg ze nieuwsgierig en liep naar haar toe. En ging vlak voor haar staan.

Dahlia keek even naar haar roos en zuchtte. Voor dat ze het in de gaten had voelde ze de woede in haar op komen. Dahlia sloot haar ogen en ademde diep in en uit. Ze hate dit. Ze wou dit niet. Dahlia kneep haar handen in een vuist en voelde hoe de roos door midden knapte. Waar was Percy als ze hem nodig had. Zonder hem kon ze niet rustig blijven.

Dahlia slikte en deed een stap naar achteren. Bang dat ze Kate pijn zou doen. Ze draaide zich om en gaf een schop tegen een houten paal aan. Ze voelde de pijn niet eens. Dat voelde ze pas na dat ze er van af was. Dahlia sloeg met haar vuist tegen de paal aan en beet op haar lip toen het bloede. "Ik haat het hier" Riep ze uit. "Ik haat iedereen. Ik haat deze kut wereld" Daarna zakt ze in elkaar en begon ze te huilen.

Lichtjes draaide Kate haar hoofd bij het horen van Dahlia haar antwoord. Ergens verbaasde haar dat wel, ze was knap, dus waarom ze geen vriendje had was verbazingwekkend. Maar voordat Kate de mogelijkheid om op de meid te antwoorden, klonk opnieuw haar stem weer met de vraag wáárom ze het precies wou weten. ''Maakt jou dat wat uit?'' Bracht ze zachtjes uit, maar wel op een duidelijke manier dat het te verstaan was. Op dat moment zag ze hoe de meid naar haar toe liep, en recht voor haar neus ging staan, waardoor alweer haar mondhoeken onmiddellijk omhoog krulden en bijna haar witte tanden ontbloot werden.
Maar dat moment duurde niet verschrikkelijk lang, voor ze het wist keerde Dahlia haar blik af en schoof er een zucht over de meid haar lippen. ''Wat is er, schat?'' Klonk de brunette haar stem, draaide haar hoofd weer recht en streelde even kort met haar vingertoppen over de meid haar arm, enkel en alleen omdat ze haar wou laten merken dat ze er voor haar was, als ze iets kwijt wilde. De meid haar ogen waren gesloten gegaan, hoorde haar ademhaling ietsje sterker worden. Hierdoor hupte Kate van de rand af en nam een kleine stap afstand van de meid, niet omdat ze haar eng vond, maar omdat ze bang was dat de meid iets gevaarlijks zou doen. Niet dat ze haar daarvoor aan zag, maar deed het toch maar voor de zekerheid.
Onmiddellijk hoorde ze hoe de roos door midden brak met een harde klik en zag hoe Dahlia haar hand tot een vuist gebold had. Ze zette een stap naar achteren en gaf hierna een schop tegen een houten paal nadat ze zich omgedraaid had. Hierdoor slikte Kate ook even en vroeg zich af of ze moest vragen of het wel met de meid ging. Maar voordat ze daarvoor de gelegenheid had, klonk er nog een klap wat ze met haar vuist had gedaan en zag gelijk een rode vloeistof verschijnen. Kate haar ogen werden meteen wijdopen gesperd, bloed.. heerlijk. Maar dit keer besloot ze zichzelf in bedwang te houden, wat hielp doordat Dahlia meteen begon te schreeuwen en niet op zo'n positieve manier. ''Lieve help..'' Bracht Kate ietwat geschrokken uit, maar wel fluisterend zodat het nauwelijks voor de brunette verstaanbaar was, en aangezien ze nogmaals iets schreeuwde was het waarschijnlijk niet eens hoorbaar. Een ietwat medelijden-achtige blik ontstond in de smaragdgroene ogen van Kate, liet zichzelf daarna ook zakken toen ze hoorde dat de meid druk aan het snikken was. Gauw genoeg zat ze achter haar, sloeg haar armen rustig om de middel van Dahlia heen en drukte haar bovenlichaam tegen de rug van haar aan, waarop haar gezicht net onder de nek lag. ''Maar lieve schat, de wereld is zoals je het zelf ziet. En ik haat je niet, dus niet iedereen haat je.'' Kate sloot voor kort haar ogen, de warmte van de meid was heerlijk.

''Maakt jou dat wat uit?'' Dahlia keek haar aan. "Sorry hoor"Fluisterde ze. Toen Dahlia bij Kate stond zag ze haar glimlach. Die trouwens best mooi was. Toen Dahlia naar beneden keek en zuchtte hoorde ze de stem van Kate. "''Wat is er, schat?'' Dahlia rilde zichtbaar toen ze Kate's vingers tegen haar arm aan voelde. Dahlia gaf geen antwoord omdat ze zelf ook niet echt wist wat er aan de hand was. Toen Dahlia haar ogen opende zag ze dat Kate op was gestaan en weg stapte. Kate was bang? Voor haar? Dat kon toch niet? Ze zou nooit zo maar iemand pijn doen.

Dahlia schrok toen ze armen om haar middel voelde en een lichaam van een vrouw tegen haar rug aan voelde. Voor dat ze om wou kijken wie het was zei de persoon het. ''Maar lieve schat, de wereld is zoals je het zelf ziet. En ik haat je niet, dus niet iedereen haat je.'' Het was ook wel logies dat het Kate was. Dahlia snikte en probeerde rustig te worden wat niet echt ging. Ze sloeg haar armen om haar heen en snikte het uit. Hoezo haatte Kate haar niet. Iedereen haatte haar dat was altijd al zo weest. Altijd werd ze gepest. En dat had haar misschien wel zo gemaakt.

Nee het was haar eigen schuld dat ze gepest werd. Ze moest niet de schuld in de schoenen schuiven van de mensen die het gedaan hadden. Dat kon ze gewoon niet. Dahlia voelde nu pas de pijn op komen en keek naar haar voet. Daar kwam zeker een blauwe plek. Dat wist ze zeker. Dahlia liet haar blik naar haar hand gaan en slikte pijnlijk. Hij was los. Dahlia keek beter en zag ook dat er een splinter in zat. Zuchtend probeerde ze die er uit te halen. Na een tijdje gepulkt te hebben kreeg ze hem er met moeite en een iets pijnlijke kreun er uit.
Daarna pakte ze haar jurk vast en trok er aan.

Toen het stof mee ging trok ze er nog eens aan om het los te maken. Daarna bond ze die om haar hand heen. Ze trok hem strak aan en maakte er met veel moeite er een knoop in. De woede die er eerst was was er niet eens meer te zien. Dahlia was weer het rustige en lieve meisje. Maar toch was de pijn en de verdriet in haar ogen te zien. Dat was er altijd naar een aanval. Dahlia merkte nu pas weer op dat Kate achter haar zat. Ze slikte lichtjes en keek om. "Sorry" Sprak ze fluisterend en keek naar beneden. Ze durfde Kate eigenlijk niet meer aan te kijken.

Maar toch bleef ze zo zitten. Bij een ander zou ze op staan. Maar om de een of ander voelde ze zich veilig bij haar. En het zat ook niet echt verkeerd. Dahlia keek weer naar voren en zuchtte al weer. "Dat je dit nu net hebt moeten zien" Ze plukte wat pluisjes van haar jurk. Of de jurk ging kapot voor Percy of haar zelf. Gelukkig had ze er genoeg. Anders dan had ze een groot probleem.

Gauw genoeg had de brunette zich omgedraaid, merkte Kate, en werd haar knuffel beantwoord doordat ze armen om haar eigen middel heen voelde. Het voelde fijn en er verscheen automatisch een glimlach op haar gezicht, zonder ook maar haar ogen open te doen. Toch liet ze los na enkele seconden, wat Dahlia ook overduidelijk deed, en keek ze haar in haar heldere ogen aan met haar eigen groene. Opnieuw draaide ze haar hoofd een tikkeltje schuin en bekeek ze elke handeling die de meid uitvoerde. Toen ze opmerkte dat er iets in haar hand vast zat, was Kate geneigd om haar te helpen maar liet het toch maar zitten, omdat ze het niet erger wou maken dan dat het al was. En bovendien kon de meid het beste haar eigen pijngrens bepalen, zij niet. Enkel en alleen voor zichzelf.
Wanneer de meid haar schattige jurkje vastpakte, fronste ze haar wenkbrauwen en bekeek ze wat ze precies aan het doen was. Na enkele seconden drong het tot haar door wat ze precies deed en voordat ze het kon stoppen, was de stof al gescheurd en viel Kate haar mond van verbazing open. Zo'n prachtig jurkje.. kapot.. ze kon het niet geloven! Hoewel ze wel degelijk lichtelijk in shock was, wist ze haar mond dicht te krijgen na enkele seconden en te doen alsof er niets aan de hand was. Gauw genoeg was de stof om de hand van de meid verbonden en merkte ze, toen ze eenmaal omgedraaid was, de diepzinnige ogen van Dahlia op.
Ergens had ze medelijden, maar aan de andere kant ook weer niet, omdat ze hard was geworden na die tijd dat ze vermoord was en zich in het lichaam van Hayden had geplaatst. Maar daar wou ze nu totaal niet aan denken, niet aan de manier waarop ze gedood was. Dat maakte haar kwetsbaar, vond ze, en niet meer geconcentreerd. Dat was ergens ook zo, dus wrong de gedachte vlug genoeg uit haar gedachten vandaan en hoorde de woorden aan die de brunette sprak. ''Waarom?'' Vroeg ze lichtelijk verbaasd, hief haar wenkbrauwen op en kwam ietsje dichterbij zitten met haar lichaam, terwijl ze op haar knieën zat, en pakte de zachte handen vast van de meid. ''Je hoeft je nergens voor te schamen, waarom zou je? Je kan alles bij me kwijt, wat je ook maar dwars zit.'' Kate had de neiging om haar opnieuw te knuffelen, gewoon omdat ze zo heerlijk warm was en omdat ze wel degelijk van het meisje begon te houden op één of andere manier, maar deed het maar niet om geen rare gedachtes op te wekken bij haar. ''Kom.'' Zei ze vriendelijk, waarna ze op stond en de brunette mee omhoog probeerde te trekken. ''Dit zit wat makkelijker.'' Ze begeleidde haar mee naar de rand van het prieel en ging daar eenmaal weer zitten, op dezelfde plek waar ze net eigenlijk ook zat.

Toen Dahlia Kate vast had zag ze dat Kate begon te glimlachen. Dahlia glimlachte ook wat waterig maar de glimlach was al snel weer weg. Toen Dahlia de meid aan keek keek die terug. Ze beet op haar lip en keek snel weg. Dahlia zag niet dat Kate verbaast was toen ze haar jurk kapot maakte. Maar wat maakte het uit. Ze had er genoeg. Gelukkig maar want ze liep nooit in andere kleren.

''Waarom?'' Dahlia wist het zelf ook niet echt. Ja haar Emoties waren spoorde hem niet.
Maar als ze wist wat haar plots boos maakte dan kon ze er iets tegen doen. Maar dat kon ze nu dus niet. Dahlia keek even weg en voelde hoe haar handen gepakt werd. Ze keek weer op en keek in de ogen van Kate. ''Je hoeft je nergens voor te schamen, waarom zou je? Je kan alles bij me kwijt, wat je ook maar dwars zit.'' Waarom maakte deze meid zich zorgen om haar. In elk geval was er iets wat die meid deed. Dit was ze niet gewend. Het liefst trok ze haar handen terug en liep weg. Omdat ze niet snel meer mensen vertrouwde. Omdat ze vroeger op de middelbare school iets hadden geflikt.

Plots wou kim de trut uit de klas haar vriendin worden. Het had een paar maand geduurd en toen had Kim haar helemaal in gepakt. En van uit daar hadden ze haar weer naar beneden gehaald. Dat was ook een van de redenen waarom ze dacht aan zelfmoord. Maar gelukkig had ze dat niet gedaan. En daar was ze ook heel erg blij om.

''Kom.'' De stem van Kate liet haar weer terug komen. Dahlia schudde licht haar hoofd om de gedachten te vergeten. Dahlia stond op en liep met Kate mee naar de rand. ''Dit zit wat makkelijker.'' Ze twijfelde even maar al snel nam ze plaats naast Kate. Dahlia keek naar haar handen en vroeg zich af wat ze moest gaan zeggen. "Ik weet niet waarom ik boos werd" Bekende ze. Dahlia beet op haar lip en keek naar Kate. "Mijn emoties sporen hem niet echt" Ze bracht een vinger naar haar mond en begon daar wat op te bijten en keek weer vor haar uit. Waarna ze weer een zucht liet horen.

Dahlia reageerde op haar verzoek en kwam naast haar zitten, wat bij haar een grijns op haar gezicht toverde. Haar macht voelde goed, controle hebben over een lichaam, zolang ze het vertrouwen maar opbouwde. Meestal deed ze dat enkel en alleen door middel van woorden, maar hier lag het wel anders dan een verhoor. Bijna werd ze weer meegezogen door haar gedachten, gedachten over de mannen met wie ze in een kamer zat voor een verhoor over hun drugshandel, wat live op tv internationaal was uitgezonden. Hoe zouden ze hebben gereageerd op dat beeld? Ze had ieder beeld op televisie gevolgd, dan wel in het lichaam van dit meisje, maar was duidelijk op de hoogte. Contact had ze niet meer kunnen maken met de buitenwereld, dat zou nogal weird zijn voor de mensen en misschien zouden ze haar stem wel herkennen, het zou de meid alleen maar haar kop kunnen kosten of ze zouden kunnen denken dat ze een of andere goede imitator was wat stem betrof. Kate slaakte een zucht, het maakte ook niets uit.
Wanneer de brunette begon te praten, keek ze haar aan en luisterde zacht knikkend met haar hoofd, als teken dat ze het begreep. ''Ach, bij wie wel?'' Zei ze, terwijl haar rechter mondhoek lichtjes omhoog krulde en haar daardoor wat mysterieus aankeek. Haar gewoonlijke blik als ze iets grappig vond, maar net niet genoeg om er écht om te lachen.
''Wend je niet af van mij.'' Ze probeerde de meid haar ogen te zoeken en haalde de vinger uit haar mond vandaan, waardoor ze wat dichterbij was gekomen en met haar blote, gladde rechterbeen tegen Dahlia haar been aankwam.

Dahlia bekeek Kate even van op zij toen ze haar zag glimlachen slikte ze even. Ze zag er niet verkeerd uit. Dahlia schudde ongezien haar hoofd. ''Ach, bij wie wel?'' Dahlia schudde al weer haar hoofd en keek Kate aan. "Je snapt het niet. Daarom zit ik hier"Fluisterde ze.
''Wend je niet af van mij.'' Dahlia negeerde die woorden maar merkte al snel hoe Kate haar vinger uit haar mond haalde. Ze schrok toen ze Kate's been tegen de hare voelde. Hier door keek ze Kate wel aan. "Waarom?" Vroeg ze. Al vraag op wat Kate eerde had gezegd. "Waarom mag ik me niet van je af wenden" Fluisterde ze terwijl ze haar vragend aan keek.

Daarna liet ze een blik naar hun benen gaan. Ze voelde de warmte dat van Kate af kwam en dat deed haar rillen. Ze slikte moeizaam en dacht terug aan Melissa die haar hoofd op hol sloeg toen ze nog leefde. Toen Dahlia haar nog elke dag zag. En nu? Nu was ze dood. Ze zuchtte en keek naar boven. Daarna keek ze weer naar Kate en naar de twee benen die elkaar aan raakte.

Daarna liet ze haar blik weer naar Kate glijden. Ze merkte al weer dat Kate er niet verkeerd uit zag. Jezus man wat had ze toch. Eerst begon ze iets te voelen voor Percy en nu leek het als of ze Kate niet echt verkeerd vond. Misschien was het beter om weg te gaan. Alleen kon ze het gewoon niet. En ook kon ze niet verder van Kate af schuiven. "Trouwens bedankt dat je de bewakers niet er bij heb gehaald." Dahlia plukte al weer een witte roos en gaf die aan haar.

Op het moment dat Dahlia fluisterde, voelde ze ergens een koude rilling over haar heen lopen. Maar dat kon ook komen door het feit dat ze nu blote benen had en er af en toe windvlagen voorbij zwierden. Kate kwam nog meer dichterbij zitten en keek haar enkel en alleen sexy intens aan, dat de meid zich haast wel aangetrokken moest voelen naar haar.
Nog enkele centimeters en ze was zo dichtbij dat er haast geen afstand meer was tussen hun hoofden, waarna ze met haar voorhoofd tegen die van Dahlia aan legde. ''Omdat je hazelnoot-bruine mooie ogen hebt, en ik wil ze graag zien.'' Zei ze fluisterend terug en knipperde geen enkele keer meer met haar ogen, om ze te kunnen blijven zien.
''Waarom zou ik dat doen?'' De sexy ondertoon bleef intact, hoeveel ze ook praatte en dat maakte haar er alleen maar sexier op. ''Dankje.'' Antwoordde ze op de gift die de brunette aan haar had gegeven, waarna ze er aan rook en hem netjes vast hield bij een doornloos stukje van de steel met haar linkerhand. Haar rechterhand hief ze naar boven, legde haar vingertoppen heel zachtjes en voorzichtig tegen de wang van de meid aan en streelde rustig.
Er zou toch niemand in de buurt zijn die dat kon zien, dat voelde ze gewoon. Altijd had ze wel een rilling of een prikkel als ze merkte dat er iemand zich vlak bij haar bevond die haar -op welke manier dan ook- kwaad zou doen, maar nu.. nee er was niemand. Waarschijnlijk waren ze naar binnen gegaan, vanwege het feit dat er sneeuw uit de lucht kwam. Hun zouden daar geen last van hebben, zo droog als ze zaten in het prieel. Al zouden er af en toe wel een sneeuwvlok ergens vallen, omdat het niet bedekt was aan de zijkanten van het huisje. ''Je ruikt lekker.'' Merkte ze lieflijk op.

Dahlia slikte toen Kate dichter bij kwam. Wat was ze van plan. Dahlia werd even bang toen Kate dichter bij kwam. Maar het enigste wat Kate deed was haar voorhoofd tegen die van Dahlia te leggen. Dahlia begon nu echt ongemakkelijk te voelen maar ze kon zich niet terug trekken.
''Omdat je hazelnoot-bruine mooie ogen hebt, en ik wil ze graag zien.'' Ze beet op haar lip om niet in de lach te schieten. "Euh Kate ze zijn blauw grijs van kleur" Fluisterend en werd lichtjes rood. ''Waarom zou ik dat doen?'' Dahlia bekeek het gezicht van Kate en hoorde weer de toon van haar stem. Wist Kate wat ze allemaal kon doen met die stem. Dahlia rilde even en keek weg. Maar al snel keek ze weer terug. "Misschien omdat de meeste dat wel doen" Fluisterde Dahlia met een zachte maar een licht nerveuze stem. Omdat ze niet wist wat ze met Kate aan moest werd ze nerveus. ''Dankje.'' Dahlia keek naar haar hand die omhoog kwam en op haar wang terecht kwam. Ze voelde de rilling door haar heen gaan. Waarom deed Kate dit? Waarom maakte Kate haar gek met der aanrakingen en zelfs met haar stem. Dahlia merkte niet eens dat het landschap wit werd van de sneeuw. ''Je ruikt lekker.'' Dahlia werd nu nog rode en glimlachte voorzichtig. "Bedankt denk ik" Dahlia tilde haar hand op en legde die voorzichtig op Kate's wang en streelde onbewust kate's lippen met haar vingers. Ook keek ze er naar. Ze vroeg zich af hoe die lippen voelde. Ze zagen er zacht uit en zo voelde ze ook maar tegen lippen voelde ze toch altijd weer anders. "Waarom maak je me gek" Fluisterde ze zonder na te denken en schudde haar hoofd.

''Schaam je je?'' Vroeg ze op een fluisterende toon, wanneer ze merkte dat de wangen van Dahlia met de minuut steeds roder en roder kleurden. ''Dat hoeft niet hoor, liefje.'' Ze voelde, zonder op te kijken, hoe de hand van de brunette steeds dichterbij kwam en tenslotte op haar eigen wang eindigde. Zachtjes ging ze met de beweging mee, sloot af en toe genietend haar ogen en opende die dan weer omdat ze de blauw-grijs kleurige ogen van de meid niet wou missen. Wanneer haar vingertoppen uiteindelijk op haar lippen eindigden, tuitte ze ze lichtjes zodat ze een soort kusje vormden en hief sexy haar linker wenkbrauw op.
Zachtjes hoorde ze hoe de meid wat fluisterde, waarschijnlijk voor zichzelf maar het was ook verstaanbaar voor haar. ''Maak ik je gek?'' Vroeg ze ietwat op een gespeelde verbaasde toon, maar liet dat niet blijken. Enkel een lichte grijns ontstond daardoor op haar gezicht en talloze gedachten vlogen door haar hoofd heen. Ze genoot hiervan, mensen misleiden door de liefde en vervolgens negeren als ze ze zover had gekregen. Net zoals ze haar vorige slachtoffers zo beetgenomen had, maar dan niet met liefde maar met vertrouwen. Zoiets als dit, maar dan met een ander gevoel en emotie van binnen. Kate hield ervan om iemand van binnen te mishandelen en later te dumpen als een verrotte ziel die niet goed genoeg meer voor haar was.
Door de aanraking van Dahlia voelde ze haar pupillen trillen, hoe ze steeds maar omhoog werden getrokken, als een aangename verleiding, en dat gevoel was geweldig. Alhoewel ze er tegelijkertijd wel de brunette mee kon afschrikken, had ze gewoon de neiging om haar rightaway op haar lippen te pakken en voorlopig niet meer los te laten. Al besloot ze haar geduld te bewaren en te wachten totdat de meid uiteindelijk haar niet kon weerstaan en toehapte als aas.

''Schaam je je?'' Dahlia schudde lichtjes haar hoofd zonder weg te kijken van Kate. Dahlia beet weer eventjes op haar lip toen ze zag dat Kate af en toe haar ogen dicht deed. Dahlia slikte moeizaam toen Kate haar lippen vormde tot een kus en ze haar wenkbrauw omhoog trok. Kate maakte het haar moeilijk. Heel erg moeilijk. ''Maak ik je gek?'' Dahlia haalde haar schouders op. "Misschien wel, Misschien niet" Dahlia beet al weer op haar lip en liet haar blik naar Kate's ogen gaan. Zonder er bij naar te denken boog ze naar voren. Nog een paar millimeters en ze raakte Kate's lippen aan. Dahlia gleed met haar vingers naar Kate's nek en wou nog verder naar voren gaan terwijl ze Kate aan keek. Maar plots kwam Percy in haar gedachtes omhoog. Dahlia trok zich terug en haalde haar hand van Kate's huid en keek weg. Nu pas merkte ze de sneeuw op. Ze stak haar hand uit om wat sneeuw op te vangen maar al snel smelten het sneeuw om naar water. Waarom moest ze juist nu aan Percy terug denken. Dahlia keek weer naar Kate en haalde haar hand van haar wang. Daarna stond ze op en draaide zich om zo dat ze met haar buik tegen de rilling aan stond. Ze keek naar boven en het leek net als of er beestjes naar beneden vielen. Dahlia dacht even terug aan vroeger en schudde glimlachend haar hoofd en keek naar de rozen die nu allemaal wit waren. Ze hield van de sneeuw. Maar het deed haar denken aan Percy. Man ze moest hem vergeten. Ze keek onbewust weer naar Kate en zette een stap in haar richting. Dahlia legde haar ene hand op Kate's wang en de andere hand tegen haar keel aan en drukte haar lippen op de hare. Misschien kon ze hem zo vergeten.

Kate volgde iedere handeling die de brunette uitvoerde en daarbij dus ook dat ze haar bijna in haar macht had. Dat ze dichterbij was gekomen, haar aanraakte op plekken die haar raakte deed haar goed. Maar Dahlia twijfelde overduidelijk en stond op, waarna Kate lichtelijk opgelucht zuchtte van het feit dat ze het nu ineens zo warm had gekregen. En dat terwijl het steeds kouder en kouder werd, door de sneeuw die uit de lucht dwarrelde. Kort had ze de neiging om op te staan en de meid te volgen, maar toen ze zag dat ze in het prieel bleef, bleef Kate gewoon rustig zitten en legde haar handen op haar schoot neer. Vanuit haar ooghoeken hield ze haar nog wel in de gaten, dat ze weer dichter in de buurt kwam en ze bij haar was gaan staan, met haar buik tegen de reling aan. Lichtjes krulde haar rechter mondhoek omhoog, maar was niet zichtbaar voor haar, omdat ze naar de rozentuin keek. Al beetje bij beetje bedekt door een wit laagje sneeuw, wat in haar ogen er best mooi uit zag. Maar voor nu zonde om er overheen te lopen, om het 'wonder' te verpesten.
Maar erg veel aandacht besteedde ze er niet aan. Binnen no time merkte ze op dat de meid een stap in haar richting had gezet, waardoor ze bijna tegen elkaar weer aanleunde en voordat ze het doorhad voelde ze er een hand op haar wang werd gelegd en een andere hand tegen haar keel aan. Niet als teken dat ze haar wou wurgen, maar eerder omdat ze haar toch te pakken had.
Gauw genoeg raakte ze elkaars lippen en slikte Kate nog kort, maar liet zich in het moment begaan. Zonder om af te kappen ging ze passioneel door, drukte haar lippen nog wat steviger op de hare en ademde rustig door haar neus heen. Meerdere seconden gingen voorbij en dat deed goed. Haar ogen waren al die tijd nog steeds gesloten en ging helemaal op in dit sexy zoenen. Voorzichtig legde ze haar rechterhand op het achterhoofd op het haar van Dahlia en haar linkerhand zette ze tevens tegen haar keel aan. Hoewel ze het liever niet wou, kapte ze het zoenen af en voordat ze de meid de kans gaf om iets te zeggen, bracht ze haar lippen naar de hals van het meisje en begon daar zachte kusjes te geven.

Dahlia twijfelde toch even of dit wel een slim plan was. Maar toen Kate de kus beantwoordde voelde ze zich toch fijn. Dahlia voelde hoe Kate een hand op haar achter hoofd legde en even deed ze haar ogen open. Maar toen ze Kate's warme hand tegen haar keel voelde sloot ze haar ogen weer. Allen trok Kate zich al snel weer terug. Een kleine zucht verliet haar lippen en ze beet op haar lip en dacht na over wat ze moest zeggen. Maar daar had ze de tijd niet voor want al snel voelde ze de lippen van Kate in haar hals. Dahlia beet op haar lip om niet zachtjes te kreunen maar ze kon het niet laten. Maar toch hield ze zich zo stil mogelijk ook al was hier niemand. Dahlia sloot voor kort haar ogen en rilde van het gevoel. Daarna zette ze een klein stapje naar achteren en keek haar glimlachend aan. "Je bent mooi weet je dat" Vroeg ze fluisterend. Ze streelde haar wang en liet haar vingers weer over haar lippen heen gaan. Dahlia keek er even naar haar lippen maar al snel keek Dahlia in Kate's Smaragdgroene ogen. Ze zette weer een stap naar haar toe en drukte haar lippen op de hare en zakte verder naar beneden naar Kate's nek en drukte daar lichtjes een paar kussen en keek daarna Kate weer aan. En streek een pluk achter haar oor en liet haar hand over haar hals gaan en liet haar hand verder zakken zo dat ze eindigde op haar heup. Dahlia kon het niet laten en legde haar hoofd tegen Kate's voor hoofd. Waarna ze haar in haar ogen keek en een snele kus op Kate's lippen drukte.

Een tekort aan lucht had ze niet, omdat ze dit wel way more had uitgevoerd met anderen. Niet alleen door haar levenslange ervaring in haar eigen lichaam, maar ook hier had ze het wel met meerdere gedaan. Het kreunen van Dahlia spoorde haar alleen maar meer aan om verder te gaan, maar merkte dat ze na een aantal seconden een stapje achteruit zette en daarna een cliché opmerking maakte. Zonder te antwoorden, maar enkel met een sluwe glimlach op haar gezicht wachtte ze de meid haar handelingen af. Een streel over haar wang, vervolgens over haar lippen en daarna dat ze elkaar recht in hun ogen aankeken. Dat moment liet over haar lichaam kort een rilling gaan.
Voordat ze het alweer door had, vlogen elkaars lippen op elkaar en voelde ondertussen hoe Dahlia haar handen zich verplaatsten op verschillende delen van haar lichaam. Kate verplaatste zich ondertussen een beetje, zodat ze wat gemakkelijker zat en legde ook haar handen op de heupen van de brunette, om haar zo wat dichter tegen haar aan te trekken en er geen enkele ruimte meer tussen hun lichamen in zat.
Wanneer ze elkaars voorhoofden weer aanraakte, deed ze niets anders dan lichtelijk hijgen en haar tevens in haar ogen aan kijken. Hoewel ze de neiging had om haar lippen op die van de meid te drukken, was dit moment ook best fijn. Gewoon even samen zitten, niets zeggen, het moment zei al genoeg, vond ze.
''Natuurlijk weet ik dat, lieverd.'' Fluisterde ze naar haar en streelde met haar rechterhand over de meid haar wang heen, terwijl ze haar linkerhand gewoon liet zitten op haar heup. Ook streek ze weer een pluk haar van de brunette achter haar oor en keek haar met een lieve glimlach aan.

Dahlia glimlachte toen ze de handelingen van Kate voelde. Ze bleef haar in haar ogen kijken. Maar plots kwam Percy weer in haar op. Zijn blauwe ogen. Zijn mooi lach en zijn warme stem. Dahlia legde haar hand op die van Kate en keek naar beneden. Ze voelde zich schuldig tegen over Percy. Ze haalde de hand van haar gezicht en haalde ook Kate's hand van haar heup. "Sorry" Fluisterde ze terwijl ze een paar stappen naar achteren deed. Ze kon het niet. Dahlia kon het verdomme niet. Dahlia draaide zich om en keek naar de grond. Ze voelde zich schuldig. Ze keek weer even naar Kate en beet op haar lip. Hoe had ze zich zo kunnen laten gaan.
Wat boeide het ook eigenlijk. Ze had niks met Percy. Niks meer. Dahlia draaide zich om. Zette weer een stap naar Kate en streelde haar wang. Ze wou het proberen maar ze kon het niet. Dahlia zuchtte en ging op de grond zitten. Ze keek naar de sneeuw die viel. Het was al aardig wit geworden. Nu pas voelde ze hoe koud het was. Dahlia rilde even en wreef over haar armen heen.
Waarom kon ze Percy niet gewoon vergeten. Hoe moeilijk was dat nou. Ze beet op haar lip om de tranen binnen te houden. Ze wou niet huilen. Niet om hem. En zeker niet waar Kate bij was. Hoe kon ze ook zo dom zijn geweest. Ze wou niet aan hem denken niet nu. Maar aan wie moest ze dan denken. Aan Melissa? Maar die was dood. En ze had ook van haar gehouden. Waarom moest Melissa dood gaan. Waarom moest haar vriendschap met Percy zo eindigen. En waarom kon ze hem verdomme niet vergeten. De antwoord was simpel ze hield van hem. Maar ook hield ze nog steeds van Melissa. Zij was haar troost geweest. Melissa hielp haar net zo als Percy haar hielp als ze een aanval had. Dahlia schudde haar hoofd lichtjes en zuchtte.

Het moment dat ze haar in haar ogen aankeek duurde niet lang, voordat ze het wist werden haar handen van de blondine haar lichaam afgehaald. Kate protesteerde niet, ze wou tenslotte niet opdringen, dat zou het vertrouwen alleen maar verminderen en dat wou ze nu juist opbouwen, om haar vervolgens weer te dumpen. Maar daar dacht ze nu nog lang niet aan. Nee, het vertrouwen winnen van een ander duurde bij ieder persoon verschillend en waarschijnlijk had Dahlia er nog niet goed genoeg over na gedacht. Ze volgde iedere handeling die ze verrichte, totdat ze weer bij haar terug kwam zitten en vervolgens met haar hand over haar wang streek. Hier genoot ze van, die korte aanraking. Hoewel het niet een lang moment was, besloot ze haar zichzelf er niet doormee te slepen.
Ze volgde met haar ogen hoe de meid over haar armen wreef. Ze had gelijk, het was inderdaad koud en met haar korte kleding was het niet bepaald gunstig om nu buiten te zitten. Maar erg veel gaf ze er niet om, ze voelde zich tenslotte toch als een koelbloedig type, als een dode ziel in een levend lichaam. Letterlijk was dat ook wel zo, en had maar weinig gevoel, omdat ze maar deels in het lichaam zat.
Kate merkte op dat er tranen in haar ogen ontstonden, en draaide haar hoofd een tikje geïnteresseerd schuin. ''Wat is er meis, vertel het me maar?'' Het liefste zou ze haar een vestje of wat dan ook geven, desnoods een vliesdeken, maar had dat allemaal niet bij de hand. Dan zou ze nu naar binnen moeten gaan en dat was een hopeloze poging, aangezien ze dan net zo goed naar binnen zouden kunnen gaan. Het enige nadeel was dan dat ze meer drukte hadden vergeleken met buiten. Hoewel ze aan de ene kant haar wel een knuffel wou geven, besloot ze nu maar af te wachten, straks zou ze opnieuw tegenstribbelen en dan haar vertrouwen verliezen. Maar aan de andere kant had ze het koud en daar wou ze iets tegen doen. Na een tijdje naar haar gekeken te hebben, keerde ze haar blik af, richting de grond en wist even niet wat ze anders kon doen.