Fate of us all

Elk persoon dat ze passeerde terwijl ze door de gangen liep staarde haar aan alsof ze een moord had gepleegd. Niemand zei iets, enkel haar eigen adem en hakken die de vloer raakten wisten enkele geluiden in de stilte te brengen. Ze gromde binnensmonds terwijl ze niemand een blik waardig gunde. Haar donkere, rode haar krulde rondom haar schouders terwijl ze flink doorstapte. Enkele bochten lieten haar snelheid verminderen. Links en rechts waren er om de aantal meters kleine raampjes te vinden. Zicht naar buiten was er niet; alles was werkelijk aangevallen door de stof. Ook waren er spinnenwebben te vinden en aangezien er nergens een doodgewoon lampje te vinden was, was het uitzicht niet al te best. Het maakte haar verder ook niets uit. Als ze maar even weg was van die... Die... Zóói. Alle werknemers waren psychische mongolen en de zogenaamde "patiënten" die zich hier bevonden wist ze ook niet anders te beoordelen dan "niet-helemaal-honderd-procent". Er liepen een aantal anorexia-patiëntjes rond die zo mager waren, dat hun botten hun lichaam half deden openbarsten. Weer weerklonken er voetstappen, waardoor een binnensmonds gegrom haar keelgat verliet. Ze schonk de jongen die voorbij liep alsof hij hyperventileerde een doodse blik, richtte haar blik de andere kant weer op en liep genadeloos verder.
Het pad eindigde, een grote deur werd zichtbaar. Ook hier zag het er niet al te schoon uit, maar dat deerde haar niet. Nu ze zich toch al in zo'n hok als hier moest bevinden, kon niets haar meer schelen. Toen ze de deur opendeed nadat ze merkte dat niemand haar op het spoor zat, glipte ze snel naar binnen. In een oogopslag wisten haar blauwe ogen de hele omgeving te scannen, en was het vrijwel meteen duidelijk waar ze was. Was dit niet de kamer van de werknemers? Waar ze alles bewaarden, de boekhouding deden om het maar simpel te verwoorden? De deur sloot met een harder kabaal dicht dan nodig was. Niet langer dan een tel later dwaalden voetstappen door de hal die tot de kamer reikten. Een man die tot de beveiliging behoorde of iets dergelijks, had haar meteen te pakken. Weer verliet een gegrom haar keelgat. Ze was hier net een aantal dagen, maar de gevoelens iedereen in deze buurt te vermoorden leek steeds te vergroten. "Blijf. Godverdomme. Van. Me. Af." snauwde ze richting de man. Als ze een mes had gehad, had ze het regelrecht in zijn lichaam geduwd, echt waar. De man bleek het geen origineel iets te vinden en sleurde haar zonder enig woord te zeggen mee. Met een onophoudelijk gekrijs wat alles overstemde werd ze over de eindeloos durende gangen meegetrokken terwijl iedereen zijn blik op haar liet rusten. Dit laaide de woede alleen maar meer op, waardoor ze een rits scheldwoorden naar hun bombardeerde. Wacht eens even! Gingen ze haar nou naar die verdomde isoleercellen brengen? Hou toch eens op! Met een ruwde duw werd ze in het ding geduwd. Ze liet zich op de grond neervallen, leunde met haar rug tegen de betonnen muur. Flitsen schoten door haar hoofd heen, vulde haar zichtsbeeld. Een mes, een schreeuw, bloed, een dood lijk. Alles flitste langs, nam haar lichaam voor een minuut compleet over. Toen ze weer bij het "bewustzijn" kwam staarde ze naar voren. Een vage schim stond voor haar, deed niets, staarde enkel met zijn zwarte uitgeholde ogen naar haar. Een schreeuw verliet haar keelgat terwijl de schim langzaam vervaagde en er een persoon te voorschijn kwam. Een levend persoon. "Rot. Nu. Meteen. Op."

Met een paniekerige blik keek ze rond zich heen. Ze weet niet meer hoe ze hier was gekomen en waar ze was, ze wist enkel dat ze goed zat. Als een bezetene begaf ze zich richting het kastje. Het was nu of nooit. Met een ruk trok ze het deurtje dat met een gigantische knal erachter tegen het muurtje kwam. Het kriebelende gevoel kwam alweer opdringen. Pak de Gel, pak de Gel! Galmde er door haar hoofd. De stem pushte haar om sneller te zijn, handiger te zijn, meer te pakken. Want alles wat binnen hand bereik kwam pakte ze en gooide ze gelijk weer op de grond. Af en toe keek ze met een ruk om naar de deur, alsof ze paranoïde was. De badkamer waarin ze verkeerde was ondertussen veranderd in één grootte zooi. Alles wat ze tegenkwam had ze van de plaats afgerukt en weer neergesmeten. Opzoek naar de gel die ze nodig had. Met moeite onderdrukte ze een grom en kreunde in plaats daarvan. Schiet dan ook op! Werd haar toegesnauwd. Niemand mag het weten! Maar het was te laat. Ze voelde hoe de haren weer door haar huid heen schoten. Haar handen klapten naar voren totdat ze ook de grond bereikten, en ze zelf op vier poten stond. Ze was geen mens meer. Ze was weer in haar panter gedaante. Blijf zoeken! Ze bracht haar gezicht omlaag en snoof over de grond, opzoek naar de bekende geur. Haar zintuigen waren verscherpt en ze bewoog zich sneller en soepeler dan voor mogelijk.
Daar was het. Uit het niets verstijfde ze en staarde naar de tube die twee meter van haar vandaan op de grond lag. Pak het! Ze sprong vooruit en zette zich hierbij af van de grond. Zodra ze de tube had rukte ze hier de dop vanaf en spoot het over haar armen. Gelijk voelde ze de werking ervan. Hoe de haren onder de gel zich terugdrongen haar huid in, haar kracht nam weer af, haar zintuigen verslapten. Totdat met een klap de deur geopend werd van de badkamer.
Met een schok draaiden haar hoofd om en zag drie medewerkers van de kliniek in de deuropening staan. "Daar is ze!" Schreeuwde één van de drie nadat ze allen over de schok van de zooi heen gekomen waren. Een dierlijk gegrom vulde haar borstkas en in een vlaag van instinct trok ze haar mond open gromde hard naar de medewerkers. De gel had zich nog niet helemaal ingewerkt en ze kon haar instinct niet onderdrukken. Ze móést. Blijf smeren! Ze mogen het niet weten! Probeerde haar Meester haar te helpen. Maar ze had geen keus. Zodra de medewerkers haar richting op kwamen vergat ze de gel, vergat haar geheim, en besprong de drie mensen. Met haar klauwen haalde ze uit naar hun gezicht en beet ze met haar vlijmscherpe hoektanden in hun halzen. Ze waren niet te vertrouwen en tegen haar konden ze niet op. Nog half in pantergedaante kon ze ze makkelijk allemaal hebben. De mensen wel tenminste. Het spuitje niet.

Net op het moment dat haar rug de zachte ondergrond van de isoleercel raakte kwam ze weer bij. Verward keek ze om zich heen, nog steeds in paniek. Totdat ze besefte wat er aan de hand was. Ze had de gel niet. ‘NEEEEE!’ Krijste ze gelijk en met een ruk kwam ze overeind. ‘GEEF ME DE GEL! GEEF ME DE GEL!’ Zonder erbij na te denken krabbelde ze uit haar zithouding en rende naar de deur. Bonkte erop en smeekte, commandeerde en schreeuwde. ‘GEEF ME DE GEL!’ Bleef ze herhalen.
Beheers je! De stem van haar Meester kwam met een hamerslag dwars door haar hysterische aanval heen en gelijk viel ze stil. We kunnen er nu niks meer aan doen. Probeer je normaal te gedragen. Ze slikte en staarde met wagenwijd opengesperde ogen naar de deur. Normaal gedragen? Terwijl ze in haar pantergedaante was? Ze kon met moeite haar klauwen binnen houden, de neiging onderdrukken om niet alles aan gort te bijten en niet als een debiel te gaan janken en brullen. Haar kracht was enorm, dat wist ze. We zijn niet alleen... En toen pas drong de geur van een ander levend wezen tot haar door. Langzaam draaide ze zich om en staarde naar het hoopje zielige mens wat midden in de cel lag. Het ademde en ze hoorde de hartslag. Een zwak, zielig mens. Ze liet zich op de grond vallen en begaf zich op handen en voeten naar haar toe. Voelde zich meer op haar gemak in haar natuurlijke houding. Net op het moment dat ze naderde, kwam ze bij. Met haar katachtige ogen bleef ze het kind aankijken. De mens, die nu tot haar sprak. Haar commandeerde. Een tijdje bleef ze het meisje met haar melkachtige groene ogen aanstaren totdat een vreugdeloze glimlach over haar gezicht heen trok en haar een gestoorde uitstraling gaf. Lichtjes trok ze hierbij haar bovenlip op, zodat de glimlach ook iets dreigends kreeg. Enkel haar Meester kon haar commanderen, geen enkel ander woord raakte haar. ‘Waar wil je dat ik heen ga? De andere kant van de cel?’ Haar woorden dropen van het sarcasme. Het ging een beetje lastig, oprotten, terwijl je in een opgesloten ruimte zat. Een zucht verliet haar longen en ze draaide zich van het zielige hoopje mens weg. Begaf zich kruipend naar één van de muren en onderzocht deze grondig met haar blik. ‘Enig idee hoelang we hier moeten zitten? ... En heb je toevallig gel bij je? Gel van andrélon, het liefst.’

Sorry voor 't vele gelul vooraf :'D

''Ik zweer het, blijf van me af!'' Bracht Hayden met een trillerige en angstige stem uit, terwijl ze een groot stuk gebroken spiegel voor haar keel hield. ''Laat me hieruit, ik wil weg!'' Haar emoties wist ze nog maar net binnen te houden, hoewel het verdomd moeilijk was. Bijna stond ze op het punt om huilen uit te barsten, maar wist dat ze dan hier helemaal nooit meer weg kwam. Een grote groep bewakers en zelfs de hoofdbewaker stonden om haar heen, waarvan de leider ervan zich recht voor haar bevond, maar nog wel op een redelijke afstand. 'Hayden, je komt hier niet weg. Al zou je ontsnappen, je zou het niet overleven over die eindeloze weg heen.' Klonk zijn sluwe stem en haar hand begon alsmaar meer te trillen iedere seconde die wegtikte op de klok. ''Alsjeblieft, ik smeek het jullie..'' Iedere zin die ze uitbracht, klonk ze kwetsbaarder en steeds meer machtelozer. Totdat ze haar blik op een gegeven moment naar de grond bracht en een zijkant van het scherpe voorwerp tegen haar huid aankwam. Voordat ze de mogelijkheid om er daadwerkelijk een eind aan te maken, voelde ze twee stevige en grote handen om haar beide bovenarmen sluiten, het voorwerp uit haar handen gerukt worden en de lucht ingetild worden. ''Laat me los!'' Op dat moment ontsnapten er uit beide ogen een traan en rolden die over haar wangen heen, terwijl ze haar ogen gesloten had.
'Snap het nou toch liefje, you'll never get out of here.' Daarna lachte hij enorm hard en hoorde ze zelfs andere collega's van hem mee lachen, waarna ze tegenstribbelde en hard begon te spartelen met haar armen en benen. Maar tevergeefs had het niet veel zin en werd ze al gauw een hoek omgebracht en ze wist al précies waarheen. Zolang dat ze hier al zat, ze kende elk gangpad, elk hoekje en gaatje uit haar hoofd. Zes jaar al, wat behoorlijk lang was voor een patiënte, had ze uitgerekend. Alle vrienden en vriendinnen die ze hier had gemaakt, allemaal verdwenen in de Donkere Hallen en er nooit meer uitgekomen. Ze had er dagen mee gezeten, aan allerlei medewerkers hier gevraagd waar de fuck ze gebleven waren, maar ieder persoon hier was zo ongelofelijk schijnheilig om er nietszeggend over te doen en haar volledig te negeren waar het ook maar kon. Iedere vraag die ze had gesteld, werd meteen ontkend en dat maakte haar zelfvertrouwen alleen maar kleiner, totdat ze uiteindelijk zó was beland. De neiging om er een eind aan te maken was met de tijd alleen maar groter en groter geworden, het was een gewoonte eigenlijk. Net zoals dat verschillende persoonlijkheden in haar haar regelmatig overnamen, waarvan ze wist dat Kate degene was die haar het vaakst overheerste.
''Nee, ik wil niet!'' Schreeuwde ze met alle macht, maar hoorde het slot al opengaan van de isoleercel en voordat ze het wist werd ze er letterlijk met brute kracht in gegooid. De deur ging net zo snel weer dicht als hij geopend was en voordat ze het ook maar in de gaten had en haar ogen eindelijk weer kon openen waren ze alweer weggelopen. Het felle wit van de kamer deed voor kort zeer aan haar ogen, waardoor ze nog in haar ogen wreef en ondertussen op stond. Eerst viel het haar niet op dat ze hier niet in haar eentje zat, maar na ongeveer een minuut keek ze wat beter rond en zag ze een andere meid hier zitten, die duidelijk richting haar wat zei. Hayden was echter dichterbij gekomen, maar toen ze zag dat de meid niet echt in was voor een gezellig bezoekje, was ze achteruit gedeinsd met het idee dat ze hier vandaag en wel nog zou sterven. 'Hayden, stel je niet zo aan, kijk wat voor een lekker moppie je vandaag tot je beschikking hebt!' Klonk de stem van Kate en dat deed haar alsmaar meer zeer. Binnen enkele seconden had ze zich omgedraaid richting de deur van de isoleercel en had ze haar handen tot vuisten gebald. ''Laat me hieruit, please, doe de deur open!'' Zo hard als ze kon gilde ze en bonkte ze haar vuisten haast kapot tegen de harde witte deur aan. Maar tevergeefs kwam er geen reactie, zoals meestal eigenlijk wel.
Opnieuw vormden er tranen in haar ogen en op dat moment voelde ze de energie uit haar lichaam weggezogen worden, haar ziel werd uit haar bloedeigen lichaam weggetrokken en haar nek werd luid gekraakt. Onmiddellijk werd haar lichaam naar beneden geslingerd en keek ze als laatste nog de meid aan. Haar blauw, grijze ogen waren naar smaragdgroen veranderd en een kreun van pijn ontsnapte uit haar mond.
''Hallo daar.'' Sprak Kate met een volledig oudere stem dan dat net die van Hayden had geklonken. Een sexy ondertoon was daarin te vinden en wat stijfjes was ze opgestaan van de grond. Het enige wat ze deed was haar kleding afkloppen, maar ondertussen haar blik vasthouden op de enigste meid die zich ook in de isoleercel bevond. Ondertussen haar 'transformatie' had ze niet in de gaten gehad dat de deur van deze isoleercel open was gegaan en er een ander meisje ingezet was. Pas toen haar stem klonk, wist ze zichzelf te herpakken en schraapte haar keel, waarna ze zich omdraaide naar de andere gedaante, deze had ditmaal blond haar, en bleef haar enkel saai aangapen. Toen deze om één of andere gel vroeg, rolde ze enkel met haar ogen en richtte ze haar blik naar boven. Was er hier dan geen isolatierooster waar ze doorheen kon kruipen? Hoe ze kon ontsnappen uit deze hel? Zij dacht daarentegen wel helderder na dan het meisje van wie dit lichaam écht was. Ze was op één of andere manier zo geobsedeerd geraakt door het zelfmoord plegen, dat ze het hoognodig vond om haar vaker dan regelmatig over te nemen. Met een zucht liet ze haar hoofd weer zakken en bestudeerde haar afgekloven nagels aandachtig.

-Omggg.. dacht ik dat ik kon posten.. post Liv al.. dus volgende post plaats ik Liv er ook wel in, want op het moment dat ik hem wou plaatsen was die van jou er al! Sorryy dus!

[EDIT 12-12-2011 14:37]

Verbaasd keek ze naar het meisje. Emotieloos, zoals gewoonlijk. Wat was dit? Met wie was ze in hemelsnaam beland? Het meisje begon te krijsen alsof haar leven ervan af hing en werd met bruut geweld de isoleercel ingesmeten. Ze rolde voor kort met haar ogen, iets wat niet te zien was voor het meisje omdat ze zich omdraaide en tegen de deur aan begon te slaan. De stemmen van de bewakers weergalmden nog enkele keren na terwijl er een als plicht voor de deur bleef staan en de anderen wegliepen, druk pratend terwijl ze de hoek om schoten - zo te horen. Voor een moment staarde het meisje naar haar, maar begon vervolgens weer met het onophoudelijke gekrijs. Ze gromde binnensmonds wat onhoorbaar zou moeten zijn voor het meisje. Nog steeds bleef ze zitten tegen de muur aan en verroerde haar lichaam verder niet. Het enige wat ze deed was doods en ongelovig naar de meid staren. Het enige raam dat aan de zijkant en heel hoog in het beton gemontuurd was was onmogelijk te bereiken door de hoogte. Wat had ze maar al te graag uit deze puinzooi willen ontsnappen!
Hoe dan ook, één ding was zeker. Hier wou ze geen minuut langer blijven. Niet dat ze niet kon overleven in de "concurrentie" die zich tussen de cliënten afspeelden. Het ging puur om het feit dat ze gewoon niet thuis hoorde in deze kliniek. Ze hoorde überhaupt nergens thuis. En haar helpen konden ze niet, haar "verslaving" of "problemen" zoals ze het noemden was echt niet zomaar uit haar lichaam te rukken. Ze moesten met hun tengels van haar afblijven. De meid kon niet eens merken dat ze in gedachten was. Ze staarde nog steeds zo emotieloos richting het meisje, haar blik had zich niet op iets anders geworpen. Precies op het moment dat ze iets wou zeggen viel ze neer op de grond, krijste waarna er een luid gekraak de stilte vulde. Wat was dit? Wát was dit in hemelsnaam?
Voordat ze hier een logica achter gezocht had kwam de meid weer in beweging. Dit maal leek er niets meer aan de hand te zijn en leek ze wel door een een of andere toverspreuk van haar pijn te zijn ontdoen. De griet staarde haar aan en sprak met een totaal andere stem dan dat ze daarvoor had gedaan. De simpele "hallo daar" klonk een stuk volwassener, en kwam totaal niet in de buurt van angstig. Precies toen ze haar mond wilde openen om iets terug te zeggen weerklonken er nieuwe stemmen. Binnen enkele seconden verscheen er een nieuw meisje die net zo door het dolle leek te zijn als het meisje voor haar belachelijke transformatie - een ander woord wist ze er niet aan te geven. Gel? Gel?! Het leek bij de minuut gekker te worden. De tweede meid kwam op handen en voeten dichterbij nadat de bewakers de deur weer hadden gesloten. De stem van de meid klonk sarcastisch en ze fronste haar wenkbrauwen. Het liefste wilde ze alles bij elkaar schreeuwen. Als ze een scherp voorwerp had gehad had ze de kelen van beiden het liefst meteen doorgesneden. Als je een "normaal" persoon was geweest had je van de twee gedacht dat ze zielig waren, had je misschien zelfs meedeleiden met ze gehad. Bij haar was er al sinds haar geboorte een soort waas over haar ogen verschenen. Geen een gedachten was normaal, ze hadden allemaal te maken met moord. Telkens bleef ze de kick krijgen als ze iemand pijn zag lijden. Maar nu, nu moest ze zich stil houden. Een pokerface opzetten en alle eigen gedachten vergeten. Niemand mocht weten hoe ze was; deze twee gekken waren geen uitzonderingen.
"Sorry, ik heb geen gel en ik heb totaal geen idee wanneer we hieruit mogen." zei ze toen tegen het meisje die blijkbaar geobsedeerd was door gel. Haar stem klonk zo goed als vriendelijk, met walging sprak ze haar woorden op die manier uit. Maar het moest, om haar zelf te beschermen. Dat leek schijnbaar een lot te zijn hier. Ze wierp haar donkerblauwe ogen op de andere meid. "Haay." zei ze enkel terug. Ze glimlachte lichtjes, alsof haar niets aan de hand was en haalde haar hand door haar donkerrode haar.

Het gevoel van kracht en macht wat nu door haar heen stroomde had een bevrijdend effect. Al die keren dat ze weer op het punt stond te veranderen in haar pantergedaante was haar de mogelijkheid afgenomen om daadwerkelijk de transformatie plaats te laten vinden. Elke keer weer, was haar Meester er door heen gekomen en had haar gedwongen zo snel mogelijk de gel te vinden die de omzetting tegen zou gaan. Haar kracht werd dan bedwongen, geteugeld onder haar huid. Maar nu. Nu was ze vrij. Ze was dan wel opgesloten in een bepaalde ruimte. Maar ze was eindelijk zichzelf als panter. Het voelde goed. Het voelde beter dan goed. Beter dan al het andere dat ze tot nu toe mee gemaakt had. Als dit de prijs was die ze moest betalen, opgesloten zitten in een kleine ruimte met twee andere, dan zou ze die graag meerdere keren betalen om een uurtje als panter vrij te kunnen zijn. Met een katachtige blik in haar ogen draaide ze haar hoofd en bestudeerde de twee kinderen die met haar in dezelfde ruimte waren. Ondanks dat ze als panter was en bewoog keken ze haar niet vreemder aan als wanneer ze gewoon als mens was. Apart. Ja, natuurlijk, ze hadden nog steeds die wantrouwige blik en een gelaat die zei 'die is niet helemaal lekker', maar daaraan was ze gewend. Zagen ze het dan niet? Zagen ze de haren niet? De vreemde ogen? De oren? De staart? Er kan wel een dankjewel vanaf. Geschrokken sperden haar ogen open. Had haar Meester dit gedaan? Was het door hem mogelijk dat ze als panter was en nog steeds niemand die het zag? Zonder dat haar krachten ingetemd werden? Ze zich gevangen voelde in haar eigen lichaam?
‘Dankjewel,’ Fluisterde ze schor. Ze schraapte haar keel en keek gelijk weg van de andere twee. Deed alsof ze nooit wat had gezegd. ‘Ik moet plassen,’ Sprak ze nu hardop. Met een vragende blik zichtbaar in haar lichtgroene ogen keek ze om naar de twee meisjes. Haar blik sprak boekdelen. Ze verwachtte overduidelijk dat één van de twee nu opstond, een geheime deur opende en haar de toilet aanwees. Zodat ze zich even kon afzonderen en haar behoefte kon doen. Haar gezicht vertrok, teleurstelling was nu te zien. Geen van hen was opgestaan om haar de geheime deur te laten zien. Wat wilden ze dan? Moest ze het in het hoekje doen? Nou, als dat hun wens was... Zonder commentaar liep ze op handen en voeten naar één van de hoeken die het verst afgezonderd was van de andere twee. Niet dat dit ver was, ze zaten nou eenmaal in een behoorlijk krappe ruimte. Moeiteloos trok ze haar jurk omhoog en bleef op handen en voeten staan. Ze was een panter, dus ze zou ook plassen als een panter. Dat hoorde er nou eenmaal bij. Voordat ze plaste keek ze wel nog een keer om naar de andere twee die haar dom zaten aan te gapen. ‘Hé, een beetje privacy alsjeblieft,’ Vroeg ze iets beledigd aan de andere twee. Toen deze eenmaal weg keken probeerde ze zich te concentreren op haar plas, maar het lukte niet. Uit frustratie kropen haar wenkbrauwen naar elkaar toe. Maar hoe harder ze perste, hoe dichter de buis leek te zitten. ‘Het lukt niet!’ Jammerde ze uiteindelijk. Uit pure irritatie ontsnapte een grom tussen haar op elkaar geklemde kiezen door. Een reeks vloeken in het frans vervolgde sissend toen ze haar jurk weer liet zakken en zichzelf oprolde in het hoekje. ‘Ik heb buikpijn, ik moet plassen en ik kán niet plassen,’ Murmelde ze in zichzelf. Ze sprak nu zo vaak in zichzelf dat het een gewoonte was geworden. Of ze was alleen, of ze besprak dingen met haar Meester over haar training, of ze had niks anders te doen... Uiteindelijk werd het een tik die niet meer af te leren viel. Met een sluwe blik, die niet met opzet bedoeld was, keek ze naar de andere twee. Ze durfde het niet zo goed te vragen dus hoopte ergens dat één van hun heel aardig en liefdevol opperend met een idee kwam wat haar zou helpen haar probleem te doen oplossen. Maar ze waren mensen, mensen met een aandoening, anders zaten ze hier niet. Waarschijnlijk was haar hoop tevergeefs.

Na nog even verder rondgekeken te hebben in de niet al te grote ruimte, ontdekte ze geen enkel hoekje of gaatje waar ze er eventueel uit kon glippen. Nee, deze ruimte was dan ook goed beveiligd, zelfs camera's hielden toezicht op de drie meisjes. En dat was nog wel het ergste waar ze zich aan irriteerde. Wanneer er enkel een stem klonk van een meisje, keek ze weer omlaag, haalde haar blik van een camera die juist naar haar gedraaid stond, en zag het roodharige meisje praten tegen de blondine toe. Hierna volgde er snel een antwoord op haar begroeting en zette Kate een onschuldige glimlach op, die haar helemaal omtoverde tot een schattig meisje. Ze maakte plaats naast de meid en keek toe hoe de andere meid daar stond.
Wanneer er een schorre stem haar mond verliet, sperde haar ogen wijdopen, maar zei verder niets. Ze leken elkaar wel een uur aan te kijken, maar dat was in werkelijkheid alleen maar een aantal seconden. ''Lol, whut?!'' Bracht ze wat verbijsterend uit en trok haar knieën op, waar ze vervolgens haar armen omheen sloeg. ''Gaat ze nou echt...'' Kate was totaal verbaasd geworden over het feit dat ze nu zo apart liep en daarbij daadwerkelijk een plekje aan het zoeken was om daar iets te lossen. ''Nee, dit meen je niet. Gatver.'' Zei ze op een scheldende toon en keek afkeurend naar de blondine.
Wanneer die om privacy vroeg, draaide ze dan ook wat sarcastisch haar hoofd weg, opnieuw naar de camera die nu overduidelijk naar de blondine gedraaid was om haar handelingen te bekijken. Opnieuw klonk de stem van de blondine en keek ze daar weer naar, waarna ze haar hoofd teleurgesteld en tegelijkertijd van walging schudde.
Vlak hierna hoorde ze haar iets zeggen, maar verstaanbaar was het niet. Enkel en alleen een stem die tegen zichzelf praatte. Ze walgde hiervan om naar te kijken.
Haar blik ging dan ook al gauw naar de roodharige meid die naast haar zat en bekeek haar van top tot teen. Knap was ze, dat moest ze toegeven. Maar wat voor innerlijk ze had, dat moest ze nog maar afwachten. Het geluid klonk van een draaiende camera, waar ze zich zo aan irriteerde. Het liefste ramde ze ze allemaal kapot hier, maar het punt was dat ze er niet in haar eentje bij zou kunnen komen. ''Help je me om die camera's eraf te halen?'' Siste ze naar de meid. ''Ik ben Kate by the way.'' Stelde ze zichzelf koeltjes voor en zocht naar de meid haar ogen.

-Ughe, kom ik aan met mijn late post! :c