the one that got away

Ana zat in haar kamer toen ze de deur los hoorde gaan. Ze keek angstig naar de twee mannen toen die naar binnen liepen. Ana wou op staan maar werd tegen gehouden door twee sterke handen. Die haar bij haar armen pakte en haar tegen de muur aan drukte. Angstig stond ze daar niet wetend wat ze moest doen. Tot dat ze een stem in haar hoofd hoorde die zij dat ze moest vluchten. Ana keek naar de raam en telde tot drie. Daarna rukte ze zich los en rende er heen. "Ga open godverdomme" Riep ze terwijl ze tegen net raam aan duwde. Toen ze hem eindelijk los kreeg ging ze op de vensterbank staan. Voor dat ze kon springen werd ze aan haar haren terug getrokken. "Laat me los" Ana schopte om haar heen en raakte de gene die haar vast had. Toen ze los kwam zette ze het op een rennen. Maar eenmaal daar stond haar oma voor de deur. Ana rende er naar toe maar haar oma ging niet aan de kant.

Ana keek haar oma smekend aan. Maar toen die niet aan de kant ging liet ze zich huilend op haar knieën vallen. Ze voelde hoe haar handen op haar rus terecht kwamen en mee genomen werd. Ze keek haar oma niet eens meer aan. En dat zou haar op een dag nog pijn gaan doen. Ana keek op naar de auto waar ze naar toe gebracht werd. Het was een witte. En er was geen vlek of plekje te zien. Ana werd ruw in de auto gezet. Voor ze het ook maar in de gaten had. Zaten de zelfde mannen naast haar. Ana keek naar de binnenspiegel om te zien wie er reed.

Het enigste wat ze zag waren de ogen van de man. "Doe wat kreng. Wie weet wat ze met je gaan doen. Straks verkrachten ze je. Of vermoorden ze je." Hoorde ze een stem in haar hoofd roepen. Ana wou haar handen naar haar hoofd brengen maar het kon gewoon niet.
"Doe wat je moet weg hier." Ana beet op haar lip om het niet uit te schreeuwen. "Hou je bek" Zei ze terug in haar hoofd en keek boos. Waarom was ze gek? Waarom zag ze dingen die er niet waren? Waarom hoorde ze stemmen in haar hoofd die er niet hoorde te zijn?

Toen ze er in een dorpje aan kwamen zag ze hoe de mensen de auto na keken met een blik als of zij de duivel was. Ana slikte moeizaam en negeerde de stem in haar hoofd die haar vertelde dat die haar ook allemaal dood wilde. Al deed het haar wel wat van binnen.
Ana werd ruw de auto uit getrokken. Waar na ze mee gesleurd werd. Ana vertikte het om te lopen. Waar door de beide mannen haar gewoon mee sleepte. Ana voelde hoe haar schoenen over de grond heen gingen. Ze wist zeker dat er straks krassen op zouden komen. Daar baalde ze flink van want ze waren nieuw.

Toen Ana eenmaal binnen was ging alles als een waas aan haar voorbij. Het werd allemaal pas weer helder voor haar. Ze zat nu op haar kamer voor haar uit te staren. Misschien was het verstandig als ze rond ging lopen. Ana keek even naar haar polsen gaan en wreef daar even pijnlijk over. Het voelde niet al te fijn die handboeien. Ze stond op en keek even om haar heen. Daarna verdween ze uit de kamer. Ana liep rond en kwam buiten uit. Eenmaal daar zag ze een mooie roze tuin.

Zonder ook maar te aarzelen liep ze verder te tuin in. Het zag er mooi uit. Ana zuchtte en liep door. "Straks word je weer terug gehaald?" Hoorde ze een angstige stem in haar hoofd zeggen. Ana liep toch door. Eenmaal in de tuin keek ze om haar heen en zuchtte lichtjes. Het was een mooie tuin. En hier kon ze misschien nog wel tot rust komen. En misschien was er een kans om te ontsnappen. Maar dat zag ze dan wel. Als de tijd rijp was dan zou ze het wel merken.

[open]

Ik liep rustig rond in de rozentuin.
Dit was de enige plek waar ik tot rust kon komen,
De enige plek waar ik niet steeds het gevoel had dat ik in de gaten werd gehouden.
Opeens hoorde ik wat.. het leek wel of er iemand rondwandelde in de tuin..
Normaal ben ik altijd alleen hier?

Angstig keek ik om me heen..
Bons ! Opeens botste ik tegen iemand aan.
'Whaa!' riep Emie geschrokken.
'Wie ben jij? ik heb je hier nooit eerder gezien...'