I'm new.

Een gaap onderdrukkend keek Zayn, met zijn koffer in zijn hand, naar het gebouw voor hem. Het wekte zijn indruk niet op, hij had echter eerder zin om zijn iPod te pakken en weer terug te gaan naar huis, maar dat mocht niet. Sinds hij een lichtgevoeligheid voor woedeaanvallen had, die deels ontstonden dankzij drank, deels ontstonden als iemand hem met harde woorden trof in zijn hart, moest hij naar de kliniek. Ook zijn alcoholverslaving dachten ze te stoppen in de kliniek van Disturbia. Hopelijk kwamen ze er gauw genoeg achter dat beide problemen niet verholpen zouden worden van een kliniekje die zijn leven zou moeten veranderen. No way.
Gapend trok Zayn zijn koffer achter zich aan, zich lichtelijk irriterend over het feit dat hij hier ook nog eens heel lang moest blijven. Misschien kwam hij wel iemand tegen die de kliniek ook zo dom vond en bevriend wou worden met hem. Ondanks zijn alcoholverslaving en zijn lichte woedeaanvallen, was hij toch een lieve jongen. Hij gaf veel om vrienden, was aardig, maar kon alleen snel uit zijn slof schieten als iemand iets zei wat hem niet beviel, was dat dan zo abnormaal? Voor zijn ouders blijkbaar wel, net gezin dat ze waren. Alles moest perfect zijn, geen woede en hij moest zondags altijd naar de kerk, gelijk Kortjakje. Ze konden de pot op. Hij ging niet naar de kerk, hij wou feesten, daar hadden ze tenminste lekkere drank in plaats van goedkope wijn.
Zijn respect voor zijn moeder verdween toen die hem verliet op zijn jonge leeftijd, zes jaar en zijn respect voor zijn vader verdween toen er een rotmens in huis kwam die allemaal regeltjes wou hebben die Zayn niet accepteerde. Zijn vader accepteerde de regels ook niet, maar hij was te verblind door haar schoonheid om er iets aan te doen, stomme gast. Hij schudde krachtig zijn hoofd en ging met zijn hand door zijn haar. Zijn pieken perfect omhooggehouden door gel, begonnen hun kracht nog steviger te behouden toen hij met zijn hand even streelde, maar algauw hield hij ermee op en slingerde zijn koffer achter zich aan, terwijl hij verderop een fonteintje zag.
Kalm ging Zayn op een bankje zitten, zijn handen in zijn zakken houdend en rustig zijn wenkbrauw optrekkend, terwijl hij genoot van het stil zitten en genoot van het rustig blijven zitten. Hij gaapte even en wreef weer door zijn haar. Hij moest echt eens leren om er vanaf te blijven, maar hij wou niet dat zijn plukken gingen hangen, dat vond hij niet zo geweldig. Hij was echt een verschrikkelijke perfectionist, als het op zijn haren aankwam, maar goed.
Rustig liet Zayn zijn blik rondgaan. Dus dat was Disturbia? Leuk. Dus niet. Hij wou hier nu alweer weg. Dan ging hij maar in een kraakpand wonen, hij vertikte het om dat mens thuis nog langer te horen praten en zijn vader, die te geobsedeerd was door haar, haar te horen bedienen. Nee dankje. Zayns gedachten werden onderbroken toen hij voetstappen zijn richting hoorde ingaan.

- Wie o wie hoort hij? ^^ -

De donkerrode kleur van haar haar werd versterkt door de zonnestralen. Het was echt bloedmooi weer. De meeste patiënten die gedwongen waren Disturbia als nieuwe thuis te zien waren dan ook buiten. Ze irriteerde zich aan de drukte. Ze had thuis nooit veel mensen om haar heen gehad. Haar moeder was dood, en haar vader zat in de gevangenis. Dat hield in dat ze haar leven moest doorbrengen in haar eentje, iets wat haar ongelofelijk beviel. Totdat een vriend van haar vader die bij de politie werkte een keer langskwam, er achterkwam waar ze mee bezig was en haar naar deze kliniek stuurde. De neiging wraak op hem te nemen werd zo alleen maar groter. Ze had hem nooit gemogen en had op jonge leeftijd al een haat tegen hem ontwikkeld. Met deze actie maakte hij het er niet beter op. Ze was nu al bezig met stiekeme moordplannetjes te bedenken, die hem van zijn leven zouden ontdoen als ze ooit uit deze zooi vrijkwam. Voorlopig leek dit niet te gebeuren, want gisteren had ze er flink van langs gekregen toen ze bij de kerkers rondhing. Tot haar grote verbazing was ze erachter gekomen dat er lijken lagen. Levensechte dode mensen die op een hoop waren gegooid in de kerkers. Misschien... Héél misschien zou ze ooit wat kunnen regelen. Als ze iemand zou weten te zien vermoorden en hem of haar dan naar die kerkers zou brengen, zouden ze er niets van merken. Die lijken waren na een halve week toch niet meer herkenbaar.
Meteen bande ze dit uit haar hoofd. Niet omdat ze het belachelijke gedachten vond, want ze vond het heerlijk in gedachten te zitten over haar "probleem", zoals de werknemers het hier noemden. Een probleem? Kom op zeg! Het was iets waarmee ze geboren was, waar ze in principe voor leefde. Dat was niet iets wat je zomaar uit een mens kon sleuren, hoe graag ze dat ook wilden. Niet dat iemand überhaupt iets wist over alles wat ze uitspookte, want dit speelde zich voornamelijk in haar eigen hoofd af. Niemand mocht weten waar ze dagelijks mee bezig was. Niet dat iemand snel door haar masker heen kon breken, dat zeker niet. Tegen de meesten zei ze dat ze last had van slechte stemmen in haar hoofd, of iets dergelijks. Of dat ze met geesten kon communiceren en daarin doorsloeg. Het was gemakkelijk een leugen te verspreiden, niemand die er verder op doorging. Niet dat ze hier veel mensen ontmoet had. Niemand eigenlijk. Iedereen passeerde haar met een boog en staarde haar aan alsof ze malloot was. En waarom? Dat wist ze zelf ook niet. Ze zag er gewoon uit. Een normaal, eigenlijk zelfs knap meisje.
Waarom ze nu buiten was wist ze eigenlijk niet. Op het moment had ze toch vrijwel niets anders te doen, waardoor de keuze erg beperkt was. Wat had je hier immers te doen? Of binnen zitten, of naar buiten. En als je een persoon als haar was kon je je zo nu en dan nog wel vermaken met het proberen stelen van spullen in de kamers van de werknemers of rondhangen rond de plekken waar anderen nooit kwamen. Haar hakken veroorzaakten tikkende geluiden op de stenen grond, terwijl een lichte wind haar lange haren rondom haar schouders lieten bewegen. Ze zuchtte even binnensmonds, liep rustig door en kwam aan bij een bankje. Eigenlijk had ze een lichte afkeer bij andere mensen rond te hangen, en hier zat al een andere jongen. Maar haar laten wegjagen omdat er iemand anders zat, over haar lijk. Ze ging zitten, sloeg haar ene been over de andere. Tijd om een nieuw masker op te zetten. "Hey." zei ze toen maar tegen de jongen, terwijl haar donkerblauwe ogen nog steeds naar voren gericht waren.

Het zou grappig voor Zayn zijn mocht hij zijn eigen wenkbrauw en zijn oog opzij zien schieten toen hij tikkende geluiden hoorde, maar aangezien hij het niet kon zien, zag hij de lol er ook niet van in. Zijn blik werd opzij getrokken, maar zijn ogen probeerden zich een weg naar voren te banen. Het geluid irriteerde hem ergens wel, maar het zag er ook goed voor hem uit dat het vrouwelijk gezelschap eraan zat te komen, niet dat hij zich echt interesseerde voor dat soort gezelschap, maar goed. Nee, hij was meer van het mannelijke gezelschap. Niet in de zin van verliefd zijn, maar meer in de zin van goede vrienden zijn. Mannen waren immers makkelijker dan vrouwen, maar dat kon ook komen omdat hij zelf een man was en niet veel wist over het vrouwelijk geslacht, evenals dat hij weinig wist over hun problemen, gevoeligheid en maandelijkse periodes waar iedereen zo vaak over sprak dat het hem de keel begon uit te hangen. Wat was er nu zo interessant aan een vrouw die haar maandelijkse periode had? Lekker voor hun, maar hij zat er niet meer, dus hoefde hij zich er ook niks van aan te trekken. Misschien kwam het er meer op neer dat vriendjes in die tijd niet zoveel mochten uitsteken. Die gedachte liet Zayn even een misselijkmakend gezicht trekken, maar al snel richtte hij zijn aandacht op het meisje naast hem.
‘Hoi,’ zei hij kalm, alsof hij net niet in een kliniek gedumpt was waar hij van zijn alcoholische verslaving mocht kicken. Dit was geen afkickkliniek, of juist wel? Zijn ouders vonden misschien van wel, maar wie gaf er nu om zijn ouders? Tenslotte was hij van een ouder verlost en de andere zat opgescheept met nog een raar wijf, alleen hoefde Zayn zich daar nu geen zorgen meer om te maken, aangezien hij niet met dat wijf opgescheept zat, maar zijn vader wel. Eigen schuld, had hij maar lekker iemand anders moeten nemen om zijn tijd mee te spenderen, de schoft. Hij was ook misselijker gaan doen tegen Zayn, alleen maar omdat hij niet tegen de regels van dat wijf in durfde te gaan. En dat noemde men een vader.
‘Alles goed? Ik ben nieuw hier, dus ik ken hier echt niemand,’ zei hij op waarheid en hij keek kalm opzij. Haar rode haar – als het tenminste rood was – en haar slanke lichaam liet hem even betoveren, maar algauw keek hij weer voor zich uit. Hij ging zich hier niet voor meisjes interesseren, right? Dan was hij nu al goed bezig. Roodharige meisjes die hem betoverden? Dat begon al zeer slecht. Hij schudde zijn hoofd even. Betoveringen konden wel, liefde was voor hem nieuw. Hij had nog nooit liefde gevoeld voor een meisje en wist dan ook niet hoe het was om uiteindelijk te zoenen en zo. Hij had wel eens gezoend, maar dat was meer toen hij dronken was. En geloof het of niet, maar hij had nog nooit van zijn leven in bed gelegen met een meisje, ondanks zijn alcoholverslaving. Doordat hij zoveel alcohol per dag nam, kon hij zich nog altijd goed focussen en kon hij een bedprobleempje dus makkelijk voorkomen.
‘Eerlijk gezegd vind ik het hier nu al saai, behalve dan het feit dat er andere mensen zijn,’ mompelde hij tegen niemand in het bijzonder, alhoewel hij wist dat er zich naast hem een luisterend oor bevond, alhoewel hij niet wist of die wel echt zo luisterend was, maar goed. Bomme.

De stem van de jongen kwamuit het niets. De stilte die geheerst had nadat haar stem geklonken had, was dan ook meteen verstoord. De vogels maakten echter wel de hele tijd geluid met hun hoogst irritante gefluit, maar ze probeerde dat helse geluid uit haar hoofd te bannen. Nog steeds staarde ze voor haar uit, deed de moeite niet om opzij te kijken. Ze had de jongen echter wel gezien, omdat ze bij aankomst niet om hem heen kon. Ze zuchtte onhoorbaar terwijl ze wat geregeerd met een pluk haar speelde. Hoi dus? Hij scheen ook nog geen aandacht aan haar geschonken te hebben, want zijn blik was niet afgeweken van alles wat zich voor hem afspeelde. Niet dat dat een bijzonder uitzicht was. De saaie, bijna sprookjesachtige "tuin" zoals sommigen het noemden werkte haar op haar zenuwen. Het was er te mooi, een aantal van die magere anorexia meisjes leken zich prima te vermaken rondom de "mooie" en "lieftallige" vogels. Laat haar niet lachen. Het liefste wou ze alles hier neer schieten, de werknemers hun keel doorsnijden en vrolijk weglopen. Maar nee. Voorlopig zat ze vast in het hok hier, dat haar zogenaamd moest helpen. Bij het idee alleen al voelde ze een irritante emotie opkomen die het beste te omschrijven was als "haat". Ze haatte alles hier. De andere mensen, werknemers, beveiligers... Alles. Maar dat ging ze niet laten merken. Nee, dan zou heel haar masker in elkaar vallen. Dan zou iedereen zien wat er echt in haar hoofd afspeelde, en om alles te laten lukken was dat geen goed idee. Ze kwam hier toch snel uit, daar zorgde ze wel voor.
Voor de eerste keer richtte ze haar blik opzij, en bekeek de jongen snel en bijna onopgemerkend. Ze draaide haar hoofd weer weg en staarde weer naar voren, terwijl ze haar been verwisselde en zo haar andere been over de andere legde. Nog steeds draaide ze met een donkerrood plukje om haar vinger, waarbij een soort pokerface rond haar gezicht speelde en niemand ervan kon opmaken dat ze in gedachten verzonken zat. Wat zou ze deze keer doen? Lief, zielig meisje? Of iets anders? Ze besloot dat ze dit pas zou besluiten als de jongen daar sowieso al op doorging. Wel zou ze zeker niet laten blijken dat ze een moordlustig persoon was. Dat hield dus in dat ze... Aardig moest doen, voor zover zij aardig kon overkomen. Eigenlijk wel; ze was best een goede actrice als het daarop neerkwam. Weer klonk zijn stem. Of het goed ging. En dat hij nieuw was. Nog geen gevraag over waarom ze hier zat, gelukkig. "Goed. Met jou? Ik ben hier net een week en heb eigenlijk nog niemand ontmoet." Haar stem klonk vriendelijk, misschien poeslief zelfs. Niet overdreven, anders zou het hem opvallen. Ze keek opzij, glimlachte lichtjes en keek weer vooruit. Ugh, ze walgde van dit gedoe. Maar het moest, het was van haar eigen belang. Ze knipperde, waarbij haar lange zwarte wimpers vrolijk heen en weer bewogen.
Hij zei weer iets. Dit keer leek het niet meteen voor haar bedoeld te zijn door de mompelende, zachte toon waarmee hij sprak. Net alsof zij het hier leuk had, jezus! Wat voor probleem zou hij eigenlijk hebben waardoor hij hier moest zitten? Ach, het boeide haar ook niet. Nogmaals keek ze opzij, wierp haar felle ogen voor even op de jongen. Hij was knap - maar ook dit was niet iets wat haar veel deerde. "Het is hier afschuwelijk." mompelde ze, maar ondanks dat ze het mompelend uitgesproken had had haar stem een vrouwelijke toon. Weer zuchtte ze, haalde haar hand waarvan de nagels gelakt waren met rode nagellak door haar haar en wachtte op een degelijk antwoord.

‘Ja, daar kan ik me wel in vinden. De eerste dagen vond ik het hier afschuwelijk, maar ik begin er langzaam aan te wennen. We zijn gewoon niet perfect, deal with it,’ mompelde hij, waarna hij zijn armen achter zijn hoofd sloeg en zich uitrekte. Hij was verschrikkelijk moe, maar misschien kwam het ook wel omdat hij de hele reis zich afgevraagd had wat hem hier te wachten stond en hoe hij zou moeten reageren op mensen die hier eventueel waren. Gelukkig had hij tot nu toe best wel geluk gehad. Het meisje leek hem best wel aardig, tenzij zij zich anders voordeed dan ze werkelijk was, dat kon ook natuurlijk, maar daar ging hij maar niet te snel vanuit. Hij kende haar niet eens en dan zou hij al een oordeel vellen over wie ze was? Nee bedankt.
‘Ik ben trouwens Zayn,’ zei hij, zijn achternaam expres weglatend. Hij hield zich voor om zijn achternaam hier niet te benoemen. De klootzak die zich zijn vader kon noemen verdiende het niet om zijn achternaam hier te laten benoemen door zijn bloedeigen zoon, die hij hier op gezet had omdat dat mens dat wou. Stomme zak. Als hij dat rotwijf niet in huis had genomen, dan zat hij hier nu niet eens. Dan was hij thuis, aan het ravotten met zijn vader, in plaats van hier weg te rotten. Ook al waren er andere mensen waarmee hij zich eventueel kon vermaken, niks was fijner dan in het weekend naar de kroegen gaan en zich lam zuipen en door de week gewoon lol te maken met zijn vader, misschien eventueel naar school gaan. Daar leek dit gat niet voor in te zijn.
‘God, ik wou dat ik ergens anders was dan hier. Ik bespaar je het verhaal, maar in elk geval komt het er dus op neer dat ik een zogenaamde alcoholverslaving heb en lichte woedeaanvallen,’ zei hij, terwijl hij zijn vuist balde aan het idee dat dat stomme wijf thuis gewoon lekker aan het vleien was bij zijn vader, terwijl zijn vader misschien met een slecht gevoel over Zayn inzat. Pech voor hem. Hij had echt een hekel gekregen aan die vent. Sinds dat hun moeder hun achtergelaten had, leek hij sowieso niet meer zo sterk te zijn zoals vroeger, maar dat hij zo zwak was dat hij viel op zulke lelijke, dominerende wijven? Nee, dat had zelfs Zayn niet van hem verwacht en Zayn verwachtte nogal veel van zijn vader. Hij had altijd gedacht dat zijn vader de juiste zorg over hem zou nemen. Zayn was bozer op zijn moeder dan op zijn vader, die hoefde van hem trouwens ook niet terug te komen. Hij had geen broers of zussen waarmee hij kon praten en het leek hem sterk dat er hier iemand was die naar zijn verhaal wou luisteren, dus zou hij alles maar voor zichzelf moeten houden tot hij hier uit kon. Daarna ging hij naar huis en trapte hij dat wijf voorgoed uit zijn huis. Zayn moest moeite doen om de opzwellende ader te negeren en daarmee ook zijn woede te negeren. Hij mocht nu niet uitbarsten in de buurt van iemand en zeker niet van een meisje. Ook al kende hij haar niet, hij zou het zichzelf nooit vergeven als hij haar zou verwonden door zijn eigen woedeaanvallen. Hij had immers gezworen dat hij nooit een meisje zou slaan, evenals dat hij een relatie zou nemen en zijn eerste keer zou beleven als hij pas echt verliefd was. Allemaal beloften, maar zou hij ze ook waar kunnen maken?

- Sorry voor de laatheid -