Oliviá la Loseigná

Oliviá la Loseigná.
Only her story can tell you who she is, what she is and what she will do to you one day.

Het was de dag. En in de ochtend, het moment dat ik ontwaakte, wist ik dat het zover was. Het was de dag waarvan ik jarenlang gedroomd had, de droom die dagelijks terugkeerde in mijn gedachte en mij bezighield voor urenlang. Het was de dag, dat alles zou veranderen. De dag, dat ik nooit meer ik zou zijn en mijn werk zou beginnen. Vandaag was de dag, dat ik een panter zou worden.
Op het moment dat de eerste zonnestralen door het raam heen schenen, kruipend over de vloer mijn richting op, wist ik dat het ging gebeuren. Het licht raakte mijn huid, streelde en verwarmde het. Het kriebelende gevoel begon. Ik keek omlaag en zag hoe de haartjes uit mijn arm schoten, mijn benen en voelde het op mijn gezicht.
Paniek.
Niemand mocht dit weten. Niemand mocht weten over mijn geheime baan, mijn panter zijnde. Ik moest het verbergen! Met een gigantische sprong, soepeler dan verwacht, schoot ik mijn bed uit en ging op handen en voeten over de grond. Ik begaf me sprintend naar mijn make up tafel waar al mijn spullen stonden. Daar was het, de gel waarvan mijn baas, mijn opdrachtgever, mij nu influisterde dat ik dat moest gebruiken om al mijn haren te verbergen. Zonder erbij na te denken rukte ik de dop van mijn oude haargel af, waar nu een andere gel in zat. Volgens mijn baas. Ik dacht niet na, maar smeerde. Ik smeerde voor mijn leven, voordat het dienstmeisje Anna - nooit vertrouwd - binnen zou komen en mijn pantergedaante zal zien. Genadeloos rukte ik met mijn klauwen mijn nachtjapon af die scheurde onder de kracht en vlijmscherpe randen. Adrenaline gierde door mijn aderen. Sneller, sneller! Voordat Anna kwam! Voordat de rest het zag! Het geheim moest met het leven bewaakt worden! Zonder erbij na te denken spoot ik, toen ik eindelijk helemaal klieder nat onder de gel zat, ook nog wat in mijn mond zodat de hoektanden die overduidelijk groeiden, ik voelde het zelf, teruggedrongen zouden worden. Onzichtbaar voor het menselijke oog.
Eindelijk was ik klaar. Zacht grommend bij elke uitademing zat ik in een hoekje van mijn kamer. Ik moest me leren beheersen, moest mijn jachtinstincten onderdrukken. Onder de gel voelde ik mijn vacht, mijn tanden, mijn kracht. En toen sprak hij. Sprak hij rechtstreeks tot mij, voor het eerst, en vertelde het mij.
Olivia, luister naar mij. Deze krachten heb ik je geschonken met het doel de wereld te beteren. De wereld is slecht, en niemand is te vertrouwen. Luister naar mij, mijn kind, want ik zal je helpen, je redden en je de weg wijzen...
En zonder dat hij zich ooit voorgesteld had, wist ik wie tot mij sprak. Het moest wel. Het kon niet anders. God had zich tot mij gekeerd en mij uitgekozen. God was de leiding van de geheime dienst en ik was een uitverkorenen. Hij noemde mij zelf zijn special undercover agent Liv. En nooit meer, zal ik gehoorzamen naar de naam Oliviá. Ik had mijn roeping gevonden.

Het was het onschuldige dienstmeisje Anna die Oliviá die ochtend vond. Een stevige verkoudheid had het arme kind te pakken, maar toch ging ze naar haar werk omdat ze wist dat dit van haar verwacht werd. Een dienstmeisje zo loyaal naar haar bazen kende niemand in dit land. Maar was ze die ochtend toch maar thuis gebleven, had ze zich toch maar ziek gemeld. Want dan was haar een wreed lot gespaard gebleven.

Tikkend gingen haar hakken over de marmeren vloer van de gang, Anna onderdrukte een hoestje en veegde haar schort recht voordat ze halt hield van de deur van het meisje Oliviá. Ze was altijd al gesteld geweest op Oliviá, ondanks haar bijzondere trekjes. Het kind had iets speciaals, iets waarmee ze buiten de wereld stond, maar toch was ze buitengewoon aardig. ‘Oliviá?’ Sprak ze met haar sterk zuidse accent. Na geen reactie opende ze de zelf de deur en met moeite wist ze een gil van schrik in te slikken. ‘Oliviá!? Mejuffrouw Oliviá!? Wat bent u aan het doen!? Waarom bent u naakt!?’ De trippelende hakjes van het dienstmeisje gingen sneller en begaven zich over de houten vloer van de kamer van Oliviá. Naar de hoek, waar Oliviá zat. Ze probeerde niet de kijken naar het spoor van gel wat over de grond lag. ‘Mejuffrouw, wat heeft u toch gedaan? Wat zit er over uw lichaam? Kom kom, dan gaat u onder de douche en dan zullen we daarna verder kijken.’ Ze schoof haar angst opzij en dacht enkel aan het helpen van haar juffrouw, totdat ze de blik in diens ogen zag.
Donker, kil en genadeloos staarde Oliviá Anna aan. ‘...Oliviá?’ Anna haar stem klonk onzeker. En uit het niets veranderde de situatie, zonder dat er één ademstreek verloren was gegaan. De hartslag van het dienstmeisje versnelde tot zulk hoog tempo dat enkel dit geluid de stilte in de kamer nog verstoorde. Angst sloeg haar om het hart, en waarom kon ze niet goed vertellen. Ze kon enkel terug staren naar Olivia die druipend onder het Gel in het hoekje van haar kamer zat. Naakt en bleek keek ze met holle ogen terug en langzaam, tergend langzaam, kroop er een grijns over het gezicht van het jonge meisje. Vreugdeloos en krankzinnig. "Dwaze Anna," Sprak ze met haar zangerige stem. "Denk je nou echt, dat ik je niet door heb?" Haar Frans was foutloos en klonk iets bekakt. "Mijn ouders hou je misschien voor de gek, maar mij niet!" En op dat moment zette ze zich af, tegen de muur en sprong overeind. Ze spreidde haar vingers als klauwen en sloeg een dierlijk gegrom uit.

Anna leeft nog, maar ze is nooit meer de oude geworden. Oliviá haar ouders hebben Oliviá meegenomen. Hebben de halve wereld afgereisd voor onderzoeken, en nog meer onderzoeken. Tot dat het hun teveel werd. Ze konden Oliviá niet meer aan, niemand had een verklaring en uiteindelijk zochten ze een plek waarvan ze er zeker waren dat ze daar veilig was. Na lange tijd, vonden ze Disturbia.