Missie 001; het betreden van het Trainingsdistrict.

De ogen van het meisje waren gesloten. Haat sluikse haren hingen futloos naar beneden. Licht blond als ze waren pasten ze perfect bij haar bleke huid. Diepe wallen tekenden haar ogen. Slank was haar postuur, fragiel zag ze eruit. Breekbaar. Kwetsbaar. Onschuldig. Iemand waarbij het verkeerd stond om op de achter bank te moeten zitten met samengebonden polsen op de rug. Waarbij het niet hoorde dat er twee mannen naast zaten in pak en zwarte glazen voor hun ogen. Dit meisje kon niks gedaan hebben. Haar uiterlijk was zo lief, dat je terplekke alle verhalen zou vergeten die over haar de ronden doen. Oliviá Loseigná, het gestoorde kind uit het rijke Parijs. Ze zeggen dat haar de stad teveel is geworden, het geld haar de oren te boven kwam en haar ouders haar lieten vereenzamen in de te grote vila. Het kind raakte depressief, en nog hadden haar ouders het niet doorgehad.
Geen van deze verhalen is waar, maar niks deed Liv er tegen. Want beter een leugen, dan dat ze de waarheid wisten. Niemand mocht weten dat ze een uitverkoren was, nooit konden ze er achter komen waarvoor haar leven bestemd was. Haar missie was voor haar alleen, de Meester had zich hiervoor rechtstreeks tot haar gekeerd zoals hij maar met weinige deed. En ze wist wel beter. Want iedereen dacht dat ze naar een kliniek zou worden gestopt, vol gepropt met allemaal andere gestoorde mensen. Maar haar Meester had het haar verteld, haar gerustgesteld op het moment dat ze het te horen kreeg en door het lint was gegaan. Het was geen kliniek, niet voor haar in ieder geval. Hij zal haar begeleiden, Hij zal haar er doorheen helpen, Hij zal haar trainen op de plek die hij uitgekozen had. Dit was niet het einde, dit was pas het begin.
Zachtjes klonk een gegrom diep uit haar borst bij een uitademing en gelijk schoten achterdochtig de ogen van beiden beveiligingsmannen haar richting op. Ze zag het niet, maar ze voelde hoe ze keken en langzaam ontstond er een grijns. Een grijns die haar vergeelde tanden ontblootte. Haar ogen openden zich langzaam, lichtgroen waren deze van kleur met een melkachtige glans. Krankzinnig grijnzend keek ze voor zich uit. Je kon aan haar zien wat voor prachtig kind ze ooit geweest was. Maar dit alles was verpest, een onverzorgd geheel was ervan overgebleven. Vandaag, begon haar training.

Ze zat nu al een tijdje op één van de witte sofa's in de gigantische ruimte van de kliniek. De bewakers die haar gezelschap hadden gehouden gedurende de reis hierheen hadden haar gedumpt en de verplegers en dergelijke hadden het overgenomen. Eén blik op hun geworpen en ze had een hekel aan ze. Ze oogden zwak in hun witte pakjes en ze haatte het hoe belachelijk nep ze zich gedroegen. De glimlachjes rond hun lippen die zogenaamd 'geruststellend' moesten overkomen deden haar denken aan de glimlach die haar moeder haar geworpen had op het moment dat ze haar vertelde dat Oma overleden was. Fake als de t'ring. Op dat moment was ze boos geworden. Boos op haar Meester. Want wat was hier de bedoeling van? Moesten die kwakzalvers, die nietsnutten, die onmogelijke stinkend naar steriele zooi, zogenaamde dokters, haar gaan trainen? Het was de eerste keer dat ze boos was geworden op haar Opdrachtgever. En gelijk werd ze gestraft.
Met een slag alsof er een pin in haar hoofd gekernd werd begon de hoofdpijn. Een kreun ontsnapte haar lippen en met beide handen greep ze in haar haren.
Hoe dúrf je te veronderstellen dat dit voor niks is, agent Liv!? Schalde de zware stem van haar Meester door haar hoofd. Denk je nu echt, dat alles leuk een aardig zou worden? Enkel alles uit regenboogjes zou bestaan en zonneschijn? Jij de Held, en iedereen die het zal zien? NEE! Natuurlijk niet! ‘Sorry sorry sorry sorry,’ NIKS te sorry! Je zult boeten, agent Liv. En hoor ik je nog één keer twijfelen, zal ik niet bang zijn om je weer te straffen. Je bent dan wel mijn Uitverkorenen, maar, ‘Het spijt me, ik zal niet meer aan U twijfelen!’ Jammerde ze zachtjes in zichzelf. nóóit te nímmer wil ik ooit nog is horen dat je mijn opdrachten in twijfel trekt. Ik bepaal wat je doet. Wat je eet. Wanneer je slaapt. Wanneer je ádemt. ‘Natuurlijk natuurlijk, U bepaalt,’ Fluisterde ze schor. En eindelijk daalde een lichte kalmte op haar neer. Zweet druppeltjes gleden nog langs haar hals. Vandaag geen eten. Ze slikte, maar gaf geen commentaar. Zachtjes bonkte haar hoofd nog, pijnlijk, door de aanwezigheid van haar Meester. En dan nu, Liv... ik heb je niet voor niks uit gekozen...
Zacht in zichzelf mompelend op een onregelmatige manier alsof ze antwoord gaf zat Liv opgekruld op de bank in de nog lege ruimte. Totaal in zichzelf, hoorde ze aan hoe haar trainingsmissie zal gaan verlopen.

In de gang was Donovan op een stoelte gezet. Ondanks dat de mensen in witte jassen als havikken om hen heen zweefde, wat ze toezicht houden noemde, was hij alleen als het aan hem lag. Hij was altijd en overal alleen, omdat niemand hem begreep. Niemand had het ooit gedaan, niemand had zijn ongecontroleerde grootheid ooit erkent. Maar hij ging ze niet helpen, hij ging ze niet voorkauwen waar ze fout zaten met hun simpele breintjes. Zijn magere benen waren in een te grote grijze joggingbroek gehuld, waarvan de achterkant van de pijpen rafelde door armoede en slijtage. Ook zijn magere bovenlichaam werd bedekt met het slobberende shirt, een te grote hals en de korte mouwen kwamen veel te ver doordat zijn schouderbreedte niet voldeed aan de eisen van het t-shirt. Donovans lichte ogen waren op de grond voor hem gericht, zat in een licht ineengezakte houding op de stoel met zijn rug tegen de rugleuning aan. Zijn breekbare uiterlijk, met de haast ingevallen wangen leek rustig, totdat je ogen afzakte naar zijn handen. Deze maakte kleine bewegingen, zijn vingers maakte kleine cirkeltjes op zijn dunne boven benen. Telkens weer, terwijl zijn licht gebarste lippen gehypnotiseerd mee mompelde. Tot zijn lippen het getal 333 vormde, leek zijn gespannen houding vanuit het niets te ontspannen. De holle blik in zijn lichtblauwe, haast grijze ogen vulde zich weer op en keken haast met hernieuwde kracht de gang in. Negeerde de witte havikken om zich heen, of de gespierde havikken die met hun inhoudsloze hersenen elke bewoner van de kliniek starend in de gaten hielden. Zijn ritueel zat erop, zijn krachten waren weer aangevuld. Alsof hij nu pas de mensen om zich heen zag, alsof hij nu pas opmerkte dat hij met "vriendelijke hulp" voor de deur van de algemene ruimte was gebracht. Hij was niet gestoord, en sinds de korte dagen dat hij hier zat was hij er achter gekomen wat voor plaats dit was had hij de mensheid nog harder uitgelachen. Ze waren dom, naïf en egoïstisch. Ze erkende zijn grootsheid niet, dachten niet zoals hij het deed; hij dacht goed, dat wist hij. Zijn lichte ogen die geheel in het plaatje van zijn bleke huid en al even bleke blonde plukken haar die langs zijn smalle gezicht vielen, gleden door de ramen heen. Voor zover hij wist, was hij altijd de enige geweest zoals hij. Hij had zich speciaal gevoeld, ook al was zijn moeder door het lint gegaan. Hij had zich verheven gevoelen ook al dwong zijn kracht hem dingen te doen die hij eigenlijk niet wilde. Hij kon er niets aan doen, hij had nooit geleerd zichzelf in bedwang te houden. De kracht in hem was veel te groot voor hem om zonder training te controleren, zoals hij het zelf noemde. Zijn ogen vielen op het ineengekropen meisje op de bank. Ergens hoopte hij dat de bovennatuurlijke reden dat hij hier was gebracht was zodat hij mensen kon vinden die net zoals hij waren. Hij zijn geheimen kon delen, hij dingen kon uitleggen. Maar hij zal voor expirimenten gebruikt worden, zal op gruwelijke wijzen onderzocht worden als verkeerde oren zijn verhaal opvingen. Zijn ogen waren helder voor zijn doen op het meisje op de bank gericht. De meeste patiënten die hij de korte dagen had gezien, had hij hardnekkig genegeerd. Niet eens een blik waardig gegunt, bang dat een van die herzenloze gekken hem iets aan zouden doen. Hij werd gek van de langslopende witte jassen, voelde zich bekeken en haast naakt zoals de schuine blikken op hem gericht werden alsof hij het niet door zou hebben. Ze hadden hem dan misschien gek bestempeld, maar niet als blinde. Rustig en een beetje zwabberig kwam Donovan omhoog op zijn blote voeten, om vervolgens onder het strakke oog van de gespierde witte jassen de kamer in de lopen. Aangezien er weinig anders was dan de witte banken liep hij langs het meisje heen en ging aan de overkant van haar zitten. Even schoten zijn ogen omhoog, bleven op haar lippen hangen. 'Je kwijlt... bijna,' gaf hij droogjes als commentaar, waarna hij zijn lichaam opzij liet vallen en zijn lange handen onder zijn hoofd legde en op zijn rug lag. De kleding viel nu onhullend om zijn magere lichaam nu hij lag en de zwaartekracht de stof naar beneden trok. Zijn tenen wiebelde mee op het deuntje in zijn hoofd, staarde naar het witte plafon. Overal was het wit, zo wit dat je het spontaan koud zou krijgen. Ze dachten dat dit de gestoorde hier tot rust zou brengen, dat dit hele gebouw speciaal voor hen was gemaakt om hen te helpen. Op een dag zal hij alles in zichzelf kunnen beheersen, en dan zal hij de gene zijn die eindelijk hardop mocht lachen, de rest van de mensheid mocht uitlachen als ze zouden huiveren onder zijn grootsheid.

× Rawr, panter van me