~Bye bye feelings~

'Té lang..' zei ze. Maar haar hoofd zat weer ergens anders. Was haar leven nu voorbij? Nu ze.. zo'n gesprek had gehad, was het raar. Had ze niemand over? Haar familie.. die waren vergaan. In haar leven. Ze kon het niet over haar hart verkrijgen om iedereen te vergeten. Haar verleden was zo mooi. Ze voelde zich echt een "Angel". Hadden haar ouders haar om die manier zo genoemd? Dat kan niet. Want haar leven nu, zat vol met fouten, en misverstanden. Vol met gedoe. Vol met verdriet en haat. Hoeveel mensen hebben een vreselijk leven door haar? Ze zou niet verliefd worden, op niemand niet. Straks hebben ze al een crush, of krijgt zij er twee tegelijk. Ze beet op haar wang, tot er een velletje los ging. 'Ik denk dat het beter is dat ik ga.' Maar zij wist heus wel wat ze bedoelde. Ze moest weg, voor ze hem leuk begon te vinden. Stomme kinderen zoals zij, zouden dat natuurlijk snel vinden. En leuk liep uit op verliefd. En verliefd.. Deed pijn. Ze keek hem aan alsof het de laatste keer werd, en gaf hem een knuffel. 'Doei. En veel plezier.. met de meiden. ' ze stond rustig op en pakte haar tas. Even nam ze een stop. Om een madeliefje te plukken. Maar toen wilde ze gewoon weer gaan.

'Té lang..' Percy knikte, hij begreep maar al te goed wat Angel bedoelde. Hij zelf zat hier ook te lang. Als hij nog niet gek genoeg was voor een gekkenhuis was hij het nu wel. Misschien dat hij daarom juist hier zat. Misschien was hij wel gekker dan hij werkelijk dacht. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar de grond. Hij was hier ook te lang, anders had hij zelfs niet hier langer over na gedacht dan twee seconde. Hij was altijd maar in gedachtte hier, omdat hij niks weet te zeggen of weet te doen. Misschien kon hij dat wel tegen Angel zeggen. Misschien kon hij wel vrienden worden met haar en haar ook vertellen hoe hij zich voelde. Misschien wilde ze dat niet eens weten. Misschien had hij haar wel afgeschrikt. Eigenlijk begon hij heel veel zinnen met misschien als hij in zijn gedachtte sprak. Waarom? Misschien kwam dat wel omdat hij het niet zeker wist. Niet zeker wist wat anderen dachten of zouden doen. Ook de vorige zin begon hij met misschien. Hij zuchtte zachtjes, hij werd echt langzaam gek hier. Hij ging op dingen letten waar hij normaal niet op letten. Hij keek op naar Angel. Hij zag duidelijke twijfel in haar ogen. Waarom wist hij niet. Misschien had hij wel iets verkeerds gezegd, of zou het komen omdat hij niks zei. Hij beet op zijn onderlip en keek weer omlaag. Waarschijnlijk kon hij ook beter niks zeggen, misschien zou hij het dan alleen nog maar erger maken. Hij wist het niet. Hij was net zoals Angel hier te lang dat hij zelfs over de kleinste dingen twijfelen, hij twijfelde vroeger al heel veel. Maar nu hij hier was twijfelde hij zelfs of hij naar het eten moest gaan. Misschien zou hij iemand pijn doen door alleen al hoi tegen iemand te zeggen. Soms leek het alsof zijn woorden meer pijn deden bij anderen dan hij zelf wist. Hij wreef zachtjes over zijn voorhoofd en gleed met zijn handen naar zijn nek. HIj wreef ook zachtjes over zijn nek. De kussen hier waren nou niet bepaald comfortabel, hij had al een paar dagen pijn in zijn nek. Hij spande zich veelste veel aan in zijn slaap door zijn nachtmerries. Hij had erg genoeg om er gek van te worden. Hij gebruikte ook het woord gek vaak, nu hij hier was. Misschien kwam dat wel doordat hij langzamer dacht echt gek te worden.

'Ik denk dat het beter is dat ik ga.' Percy keek op naar Angel. Hij had haar echt pijn gedaan, dan wel niet met zijn woorden dan wel met zijn stilte. Hij was de enoge die praatte tegen haar en nu verpeste hij dat door niks tegen haar te zeggen. Man wat was hij een loser, hij vond het zelf ook vreselijk om genegeerd te worden en nu deed hij het ook bij haar. Was hij dan echt zo stom geworden dat hij zijn tong was verloren of zijn spraak gevoel. Dat hij echt geen woorden kon verzinnen die hij hoorde te zeggen tegen iemand die hier nieuw was. Hij kon er zelfs geen simpele welkom van zijn lippen krijgen. Niet dat hij graag iemand hier welkom heten. Je kwam hier niet voor je plezier dat bewees Angel ook nogmaals, maar toch een beetje sociaal kon hij toch wel zijn?
'Waarom?' Vroeg hij met een droge mond. Alweer zo stomme vraag, hij snapte ook wel waarom Angel weg zou gaan. Hij zou ook van zich zelf weg gaan als dat kon. 'Doei. En veel plezier.. met de meiden. ' Percy bleef als een verstijfde zitten op de grond. Hij voelde haar omhelsing en was blij met de warmte die ze hem gaf. Maar hij kon niet begrijpen waarom ze hem plezier wensde met de meiden. Het klonk bijna jaloers zou hij denken. Was het ook jaloers bedoelt? Waarschijnlijk verbeelde hij het, wie zou er nou jaloers zijn op de relaties die hij had met Fanta of met Dahlia. Die lagen nog meer overhoop dan de kleine vriendschap die hij gesloten had met Angel. Als hij het wel vriendschap kon noemen. Misschien niet eens kennismaking. Hij beet op zijn onderlip en stond op. Hij liep Angel achterna en wilde haar tegen houden.
'Wacht!' Riep Percy tegen Angel en wilde haar tegen houden. 'Niet weg gaan.' Zei hij, oke nu was het bewezen. Percy was een hopeloze knul die zocht naar iemand waar hij voor een keer geen problemen mee kon krijgen.
'Het spijt mij als ik je pijn gedaan heb. Dat was echt niet mijn bedoeling, ik ben alleen zo slecht met woorden en met handelingen dat ik over alles zes keer nadenk voordat ik iets zeg of doe. Ik blijf ook altijd maar nadenken over wat andeeren voelen als ik iets zeg of doe.' Probeerde hij op een ongemakkelijke manier uit te legen. Ja hij was echt hopeloos met alles. Percy beet op zijn onderlip en keek naar Angel die zich bukte om een bloemetje te plukken. Zou ze blijven of zou ze als nog weglopen. Had hij haar zoveel pijn gedaan dat ze hem gewoon niet meer wilde zien of zou dat nog wel mee vallen. Zou ze het hem over een paar dagen vergeven? OF zou ze voor altijd boos blijven? Zoveel vragen, wanneer kon hij ze nou eens gewoon normaal beantwoorden?

-Volgens mij is hij een beetje lang O.o-

Angel keek hem aan. 'Als je je nog één keer verontschuldigd doe ik je wat!' en ze kreeg weer een lichte glimlach op haar mooie gezichtje. Even zuchtte ze diep, maar ze liep weer terug. Daar zat ze dan. Waarom zat ze hier nog? Waarom vroeg hij dat aan haar? Er was toch geen logische reden voor.. Wilde hij haar vertellen hoe stom ze was? Alles was raar. Hij zei niet waarom, maar misschien wilde hij veel tegen haar zeggen. Of vragen. Over haar verleden, en toekomst. Nou, die was wel leeg. Het verleden had de toekomst opgevuld. Er was geen plek meer over, dus ze zou gewoon moeten wachten, tot het verteerd was. Haar haren zaten wild om haar hoofd, en de broek was ver versleten. Absoluut slonzig. De domme look. Het bleef kriebelen in haar buik, wilde ze nou echt een vriendje? Want daar kwam het allemaal op neer. Ze wilde geen vriendje, maar toch wel. Ze wilde geen jongen zoals Percy. Want vriendschap was zo veel mooier als liefde. Vriendschap was magie, een "spark" het moest klikken. Het klikte met Percy. Met liefde, kwamen ruzies. Ruzies, en gedoe. Zij was een meisje, dat veroorzaakte behoorlijk wat dingen die onnodig waren.

'Waarom? Moest ik hier blijven?' zei ze op de verkeerde timing.

-ik moet echt langer posten. --'', en jouw post is supergoed! c:-

'Als je je nog één keer verontschuldigd doe ik je wat!' Percy wilde zich weer veronderschuldigen, maar toen hij de glimlach van Angel om haar gezicht zag beet hij zachtjes op zijn onderlip en glimlachte daarna. Hij keek even naar de grond en daarna weer naar Angel. Alsnog wist hij niet goed wat hij moest zeggen, maar hij vondt het gewoon fijn om niet alleen te zijn. Om samen met iemand te zijn die geen ruzie met hem had of iets anders van hem wilde. Misschien kon hij wel vrienden worden met haar. dat zou eigenlijk wel heel leuk zijn. Misschien als hij meer vrienden had, hij misschien minder depressief zou worden. Als hij minder depressief zou zijn, zou hij hier eerder weg kunnen. Hij glimlachte iets breeder bij de gedachtte, dat hij hier weg zou kunnen. Misschien zou hij dan terug naar huis kunnen, niet dat zijn ouders hem thuis toe zouden laten dan. Maar hij kon in elk geval zijn zusje weer zien. Bij die gedachtte, leek zijn gelukkig even niet stuk te gaan, maar toen hij weer over de begraafplaats keek, voelde hij zich meteen weer verdrietig. Waarschijnlijk had Angel gelijk, kwamen ze hier niet weg. Niet nu, misschien nooit. Hij beet op zijn onderlip terwijl hij een voor een de graven bekeek van de afstand waar hij nu stond. Hoeveel mensen zouden aan een natuurlijk dood zijn gestorven hier? Misschien twee of drie. Hij had helemaal nog geen oudere mensen gezien hier, behalve de bewakers dan. Hij keek naar de grond en zag in het gras verschillende bloemetjes groeien. Dat die hier konden groeien, op deze plaats. Na een tijdje verbrak Angel de stilte die op de bergaaf plaats hing. Ze moest van hem niet blijven. HIj had alleen gevraagd of ze niet weg wilde gaan.

Hij keek haar aan en glimlachte zwakjes. MIsschien bedoelde ze wel niet nu, misschien bedoelde ze het wel in algemeen. Waarom ze hier was. Hij beet op zijn onderlip en keek weer naar beneden. Misschien moest hij gewoon iets voorstellen om te gaan doen. Ze konden naar de rozentuin, die was echt heel mooi, of misschien naar de boederij, hij was vanmorgen dan wel bijna opgegeten door een geit, maar opzich was beestje wel lief. Hij schudden zijn hoofd, hij kende haar nog niet eens een uur en dan gaat hij nu al voorstellen om leuke dingen te gaan doen. Niet dat hij echt in de stemming was voor leuke dingen. Misschien moest hij zijn mond gewoon houden en kijken wat Angel misschien zou zeggen. Nee dan zou ze weg gaan, dat deed ze net ook. Hij zocht naar een antwoord die hij kon geven op Angel haar vraag, misschien moest hij gewoon de waarheid zeggen. Hij beet op zijn onderlip en voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Fijn, werd hij nog rood ook.
'Ik... Ik vind je aardig. Ik bedoel het is fijn om met iemand te praten die niet boos op mij is of die zegt dat het allemaal wel goed komt en zegt dat ze niet boos op mij is.' Probeerde Percy uit te leggen op zijn onhandige manier. Met woorden was hij niet goed, daarom was hij altijd in gedachtte verzonken. Hij wist ook niet zeker of dit wel het goede antwoord was, misschien dacht angel wel dat hij echt gek was. Hij beet op zijn onderlip en keek van Angel naar de grond. Hij was niet verlegen daar lag het niet aan, hij was gewoon bang dat hij mensen pijn zou doen met zijn woorden. Hij keek weer op naar Angel en glimlachte zwakjes naar haar.
'Ik ben blij dat ik je ont moet heb vandaag.' Gaf hij toe. 'Blij dat ik eindelijk met iemand kan praten zonder in de problemen te raken.' Zei hij met een klein glimlachje en bleef Angel aankijken. Hij klonk waarschijnlijk als een volslagen idioot, maar gelukkig kon hij dat later misschien nog af schuiven op het feit dat deze plek hem gek maakt.

-Aw thanks -

Angel wist niet wat ze moest doen. Het was raar om dat uit zijn mond te horen. 'Ik kan ook wel boos worden hoor.' zei ze, met een glimlachje erbij. Het voelde ongemakkelijk, om bij een jongen te zijn op dit moment. Er ontstond een lange stilte, waarbij ze niet bewoog. De enige plek waar ze naar keek was naar de grond. Er zat geen emotie op haar gezicht, ze voelde zich gewoon normaal. Aan de ene kant hoorde ze blij te zijn, maar ze voelde zich doodongelukkig, waar ze geen reden voor toe had. Had ze een depressie-aanval? Na even gezucht te hebben. 'Ik weet niet wat er is met me, maar ik voel me echt zo ongelukkig.. En het ligt niet aan mijn depressie.. denk ik' zei ze. Het was niet de bedoeling om hem ermee lastig te vallen, maar als ze elkaar beter wilden leren kennen, moest hij sommige dingen wel weten. Ze had hem inmiddels nog bijna niets over haar verteld. Dat ze Frans was, en dat haar broertje overleden was, vanwege zelfmoord. Maar wilde hij dat wel weten? En wilde zij het wel vertellen? Het kwam allemaal nog zo dichtbij. Alsof ze hier gisteren aankwam, zonder vrienden. Zonder niets. Zonder dier, familie, vriendje, vriendinnen. Had ze zichzelf dit aangedaan? De pijn werd verzacht door praten, met Percy. Hij was aardig. Aardiger, dan de andere jongens, die niets durfde te doen. Waren ze bang voor haar? Want als ze dat waren, was het niet haar bedoeling geweest.

'Sorry. Dat had ik niet moeten zeggen. Ik wil je niet verdrietig maken, ofzo. of nee... laat maar gewoon' het klonk allemaal onhandig. Wat had dit meisje gezegd? Sorry? Angel liet met zich sollen. Te raar voor woorden. Waarom werd ze zo emotioneel bij hem? Waarom vertelde ze elkaar dit? Vonden ze elkaar al aardig na 10 minuten? Waarom liep dit leven zo raar.. Al die vragen die door haar hoofd zoemden. Het zat vol, en ze was bang dat alles er zo uitkwam. En dan moest hij daar maar antwoord op gaan geven. Nee, hou het maar voor jezelf. Dit moet je voor jezelf houden, jij zorgt ervoor. Rustig keek Angel omhoog. Ze had weer een beetje moed ingesproken, natuurlijk was het niet over, maar het meeste voelde verdwenen.

'Sorry. Dat had ik niet moeten zeggen. Ik wil je niet verdrietig maken, ofzo. of nee... laat maar gewoon' Percy haalde zijn schouders op en glimlachte naar Angel. Het maakte hem niet uit wat ze zei, als ze maar iets tegen hem zie. Iets zie waar hij uit op kon maken dat hij geen ruzie had met haar of anderen dingen had met haar. Dan was hij al lang blij.
'Het maakt niet uit.' Zei Percy luchtig en hij glimlachte weer naar haar. Hij liet zich zakken op het stenen trappetje waar ze eerder hadden gezeten. Hij keek even naar zijn schoenen, hij had zwarte gympies aan die half afgetrapt waren. Hij keek weer op naar Angel en glimlachte nogmaals. Hij voelde zich al een stuk beter nu hij iets had kunnen zeggen tegen haar. Iets had kunnen zeggen waar ze geen pijn aan leidde. Toch vond hij het nog steeds moeilijk om een gesprek met haar aan te knopen omdat hij nog steeds bang was haar pijn te doen. Hij wist dat hij niet over haar vriendje of haar ouders zou moeten beginnen. Misschien moest hij maar gewoon helemaal niet over het verleden praten, maar juist over nu.
'Heb je aardig kamergenootje?' Vroeg hij aan Angel en hij glimlachte naar Angel. Hij dacht even aan Stefan met wie zijn kamer deelde. Hij en stefan hadden een beetje rare start gehad maar hij was wel aardig.

'Ik heb wel een aardig kamergenootje, Stefan heet hij. Hij is een beetje vreemd maar wel aardig.' Zei Percy met een glimlach. Het is misschien een raar onderwerp om over te praten maar het was wel een onderwerp dat over nu ging en niet over het verleden of over de toekomst. Hij zelf wilde ook nog niet aan de toekomst denken. Misschien omdat het nog een pijnlijk onderdeel van zijn leven was dat nog niet eens begonnen was. Of omdat hij ergens diep wist dat hij geen toekomst meer had. Hij wist het niet en wilde daar ook niet over nadenken. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar Angel. HIj wachtte op antwoord, hij wilde niet te veel vragen op haar afsturen.

-sorry flut-

Het leek alsof hij haar niet had gehoord. Geen commentaar. Had hij wel geluisterd? Ze voelde een rare steek vanbinnen, en het voelde niet fijn. Even keek Angel met haar engelen-blik hem aan. Degene waar haar ex van smolt. Maar snel keek ze weer weg, want ze wilde niks meer. Waarom zou ze dat ooit doen? Ze slikte, en keek hem angstig aan. Wat als ze hem nou verloor? Om wat voor reden ook. 'Leuk.. ik heb nog geen kamergenoot. ' zei ze starend naar de grond. Het leek alsof dat interessant was, dus zei ze het op een kalme, saaie manier. Haar hoofd zou ieder moment kunnen exploderen. Alsof dat erg zou zijn.. Ze stond op, alsof ze uit haar droom ontwaakte en ademde heftig. Het waren rare gedachten. Hou op.. Je verpest alles.. Ssh. Iedereen om haar heen, was zo aardig. Percy.. Haar ouders. Ze wilde iets terugdoen. Maar wat? Alle dingen die niet mochten, waren de dingen die gaaf waren. Haar blik gleed naar de grafstenen. Horror. Feestjes mochten niet. Niks mocht. Nog steeds stond ze. Angel wist niks meer. 'Uhm.. Percy?' vroeg ze een beetje zenuwachtig. 'Nou.. ehm..' en opeens ging haar adem weer schokken. Ze schrok van zichzelf, en was bang om ieder moment in huilen uit te barsten. Ze ging weer zitten, en pakte het flesje water uit haar tas. Ze nam behoorlijke grote slokken. Alsof ze een soort black-out kreeg. Het leek heftig, zo voelde het wel, maar ze zag het als een soort van aanstellerij. Zo zag het er ook uit. Wat zou Percy wel niet denken. Maar toen ze nog eens nadacht kon het er niks meer schelen. Die jongen kon dan misschien wel aardig zijn, maar hij had wel mooi twee vriendinnen. Hij was niet helemaal te vertrouwen. Niemand was te vertrouwen. Het praten hield op, door haar. Ze wilde niet meer praten. En stond weer op. Snel stopte ze het flesje terug in haar tas en kneep haar vuist samen. Haar knokkels kleurden wit. Ze likte haar lippen en knipperde even heftig. Na die zucht nam ze een loopje aan. Ze loop weer verder op het kerkhof en ging daar tegen aan zitten. Haar hoofd gebogen en haar ogen gesloten. Keihard zette ze muziek op. Niet depressief, maar Dance. De energie van de muziek beviel haar. Van het liedje: Avicii - Levels.

Haar hoofd draaide mee met de muziek. Maar eigenlijk had ze een heel ander liedje in haar hoofd. Daar kreeg ze kippenvel van. Ze keek naar haar arm, en wreef er een paar keer over. Niet aanstellen. Wat moest ze nou? Hier.. alleen. Op het kerkhof. Met een jongen. Een jongen. Een jongen. Gewoon. Ze beet zacht op haar lip, en opende rustig haar ogen.

'Leuk.. ik heb nog geen kamergenoot.' Percy beet op zijn onderlip. Wat voor een sukkel was hij. KOn hij dan niks goeds verzinnen. Hij kon zichzelf wel iets aandoen. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Hij keek naar Angel, god wat zou zij hem haatte. Hij kon alleen maar dingen bedenken die haar kwetste die haar pijn deden. Hij beet zo hard op zijn onderlip dat het bloed terug kwam in zijn mond. Waarschijnlijk als hij zo door ging had hij aan het einde geen onderlip meer, alleen nog stukje einde vlees waar ooit zijn onderlip aan zat. Hij keek hoop vol naar Angel, hij was bang dat ze verdrietig zou worden, bang dat ze boos zou worden. Of bang dat ze iets deed wat hij niet wilde. Hij had al geen goede naam bij haar en nu had hij het helemaal verpest. Hij keek naar de grond en zocht naar woorden die het misschien nog zouden kunnen redden. Natuurlijk had hij die weer eens niet. Hij was ook gewoon een loser een sukkel. Kon hij nou nooit eens iets goeds doen? 'Uhm.. Percy?' Percy keek op naar Angel, misschien was ze toch minder boos dan hij dacht. Hij stond op en wilde naar haar toe lopen. Hij wilde naar haar luisteren en dan haar zinnen beantwoorden. Oke nu begon hij meer op shakespear te lijken dan op zichzelf.
'Angel?' Vroeg hij zachtjes en keek toe hoe het meisje voor hem in elkaar zakte. Ze zocht vlug haar water fles en begon er haastig van te drinken. Het leek bijna alsof ze elke moment in het water zou gaan stikken. Hij keek naar haar en wilde haar laten stoppen zulke grote slokken te nemen, maar ze stopte al.

Hij bleef haar aankijken terwijl ze het flesje weg stopte. HIj begreep het niet, hij wilde dat ze iets zei. Iets zei dat hem gerust kon stellen dat hij niks verkeerds had gedaan.
'Angel?' Vroeg hij nogmaals zachtjes, hij keek haar verbaasd aan toen ze uiteindelijk opstond en begon te lopen. Misschien moest hij achter haar aan gaan. Misschien ook niet. Waarom zou ze uberhaupt weglopen. Omdat hij natuurlijk iets stoms heeft gezegd. Omdat hij een loser een sukkel en weet hij veel allemaal nog meer was. Hij beet hard op zijn onderlip en keek naar Angel die weg liep. Hij moest achter haar aan gaan, maar hij durfde niet. Hij durfde niet achter haar aan tegaan. Hij liet zijn onderlip met rust en wilde nog iets zeggen tegen haar. Ze ging zitten en zetten haar muziek op haar oren. Ze leek hem niet willen zien. Percy ging weer zitten op het stenen trapje bij de kerk. Misschien moest hij haar ook maar niet meer lastig vallen. Hij keek even naar de ker waar een klein beetje licht uit schemerde. Was hij echt zo'n mislukkeling, waarom leefde hij dan nog? Hij wou dat hij daar antwoorden op had. Dat hij kon bedenken wat hij nou echt voelde. Hij stopte al zijn gevoel weg en liet een leeg gevoel achter in zijn lichaam. Een koud gevoel van leegte en van schuld. Misschien was het maar beter als hij niks meer voelde. Hij wreef zachtjes over zijn slaap en keek nog even naar Angel. Waarschijnlijk had hij haar meer pijn gedaan dan hij dacht. Zoals altijd.

Het voelde slappeloos. Haar hoofd was zwaar, en leunde op de grafsteen. Het liedje maakte haar nog zieliger. Zo leek het. Ze wilde het echt niet, maar was bang. Bang voor de toekomst. Ze bekeek het op twee manieren. Straks zou ze geen vriendinnen hebben of wat dan ook. Geen toekomst, en hield het hier op. Maar ze was ook bang voor de toekomst. Als alles nou goed zou gaan.. maar.. nee. Haar toekomst was onzeker. Het was vervelend om niet te weten wat haar te wachten stond. Nu wilde ze gewoon even haar muziek luisteren. Keihard zette ze haar muziek op. Het volgende liedje maakte haar niet vrolijker. De oortjes vielen uit, maar ze hoorde de muziek nog. Haar ogen vielen dicht, en haar hoofd zakte naar het gras. Ze zag er echt uit als een engel in het gras. Haar lippen een beetje getuit. Ze draaide zich om, en werd toen wakker. Opeens kreeg ze energie. Ze werd ontzettend zonnig van het liedje. Sunshine - Ginger Ninja. Niet dat ze Ginger Ninja goed vond, maar dat liedje was zo fleurig. Waarschijnlijk konden veel mensen dat horen, met Percy erbij. Ze zag hem zitten, en was bang. Bang voor alles. Vooral bang voor één ding. Wat ze niet eens durfde te denken. Rotkind. Hou op. Je doet het niet. Hou jezelf bij elkaar. Geen dingen doen die niet horen. Maar op dit moment dacht ze ook: Frick it. Wat kan het leven me nog schelen. Dus liep ze naar Percy toe. 'Je kan wel een oppepper gebruiken. Ik ook. ' en ze begon mysterieus te glimlachen. Daarna zette ze haar tas aan. Het was een stereo. Animal - Neon trees. Ze trok zijn hand mee naar het gras, en danste erop los. Vrolijk, dat zou ze zo worden. Hij ook. Dat gebijt op zijn lip, zou nog erg kunnen worden, en piekeren is niet goed voor de gezondheid. 'geniet, laat jezelf eens gaan' en ze draaide een rondje in zijn arm. Natuurlijk kon Angel niet dansen, maar het voelde wel heerlijk na een tijdje. Ze had blosjes gekregen op haar wangen, en was vrij.

Percy bleef in het gras staren. Hij voelde zich echt schuldig, dat hij haar opnieuw pijn gedaan had met een paar simpelen woorden. Misschien was het beter als hij zou gaan. Misschien ook niet, misschien moest hij blijven. Waarom? Hij had geen enkele reden om te blijven. Het zou Angel waarschijnlijk niet meer uitmaken of hij zou blijven of niet. Misschien wilde ze juist dat hij ging. Misschien wilde ze hem nooit meer zien. Hij zou haar groot gelijk geven dan. Hij had zelf al maanden niet in de spiegel gekeken, nou ja niet echt gekeken. Niet gekeken naar wie hij was, of hij iemand was om trots op te zijn of iemand was waar je van je kon zeggen dat hij iets goeds gedaan had. Hij beet opnieuw op zijn onderlip en wreef nogmaals over zijn voorhoofd en nek. Hij wilde opstaan om weg te gaan. Dan kon Angel misschien hier alleen zijn en kon ze gewoon doen waar ze hier voor kwam. Hij keek op naar Angel en vond haar niet op de plaats waar hij haar voor het laatst had gezien. Was ze misschien weggegaan? Had ze eerder het kerkhof verlaten dan hij, dan had hij het wel moeten zien of moeten horen. Hij had dan toch wel het hek open en dicht horen gaan. Hij keek op en zag Angel voor hem staan. 'Je kan wel een oppepper gebruiken. Ik ook. ' Hij glimlachte, het was waar hij kon wel iets gebruiken waar van hij vrolijk werd. Normaal was hij niet zo depresief. Hij glimlachte om zijn eigen gedachtte, normaal was het minder. Had hij minder schuld gevoel, of kwam dat omdat hij zich minder druk maakte toen wat anderen van hem dachte?

Hij pakte haar hand aan en stond op. Angel danste meteen op de muziek die uit haar tas vandaan kwam. Het was niet zijn smaak muziek maar hij vond het wel leuk om te zien dat iemand zich zo zonder zorgen los kon laten gaan op muziek. Angel draaide een rondje in zijn armen en hij lachte zachtjes. Hij vond het serieus grappig dat ze zich zo liet gaan. Misschien kon hij zich ook wel eens laten gaan. Gewoon lol maken zonder na te hoeven denken wat anderen er van vinden. Hij lachte nogmaals toen hij zag dat ze langzaam rode wangen kreeg. Ook hij kon zich niet laten bedwingen door het koude gevoel dat zijn lichaam in nam en liet zich langzaam mee bewegen op de maat van de muziek. Niet dat hij kon dansen ofzo, maar hij vond het wel leuk om een keer een klein beetje lol te maken zonder zich druk te hoeven maken. Zonder na te hoeven denken waar hij nu werkelijk zat.

Al lachend danste ze verder. Het was raar om zo maar met een jongen te dansen die ze amper kende. Maar dit loste veel op. Ze hoefde nergens over te praten, en haar hoofd zat even los van de gedachten. Ze zag hem lachen en werd er ook blij van. Angel hield er niet van om veel mensen ongelukkig te zien. En natuurlijk zag zij er belachelijk uit, dat wist ze ook wel. Maar ze hadden lol. Er kwamen nog een paar nummers, en toen ging het over naar Rock. Daar kon ze niet zo goed op bewegen, dus draaide ze een rondje en plofte op het gras. Nu voelde ze zich iets vrijer. Iets gelukkiger. Ze zou dan nooit over haar depressie overkomen, maar ze voelde zich soms nog wel eens alsof het er niet meer was. Nu zou hij haar alles mogen vragen. Wat hij maar wilde. Advies, over haar, over hem. Misschien was hij wel op een meisje verliefd, en had ze het verkeerd begrepen. Ze kende hem amper. Misschien waren het gewoon vriendinnen, en was hij verdrietig omdat zij het anders had gezien. Zoenen verklaarde veel, maar dat had ze dan weer niet gezien. Ze leunde op haar armen, en keek de zon in. Haar ogen sluiten en ze zag kleine witte vlekjes toen ze ze weer opendeed.

Naast haar zat Percy. Samen luisterden ze naar het geluid van de vogeltjes. En de Rock-muziek natuurlijk. 'Voor dit weer.. mooi. Als je me iets wilt vertellen.. Ik ben er voor je.' zei ze. Alles leek rond te draaien toen ze het zei. Alsof de kamer bewoog. En opeens stond Percy op het altaar. En zij in een trouwjurk. Wat was er aan de hand?

Ze keek om zich heen, op een verbaasde manier. Iedereen lachte trots. Ze riepen dat ze uit de kliniek was. En dat ik nu een bruiloft had met Percy. Hij keek haar aan, niet meer zo onzeker als eerst, maar juist heel zeker. Hij droeg een zwart pak, met donkerblauwe stropdas. Zij droeg een lange jurk met sleep. Ze rende op hem af om te vragen wat er gebeurde. Ook al wist ze het wel, het was eng om het mee te maken. Maar hij legde zijn vinger op haar lippen. Ze bekeek hem verbaasd. Maar Percy scheen er zich niets van aan te trekken. En daar stond een priester te praten. En toen de lippen van Percy bewogen en 'Ja' zeiden moest zij. Ze had knikkende knieën en haar ogen stonden wagenwijd open. Ik uhm..
' maar voordat ze antwoord gaf, bedacht ze waarom. Als ze nou nee zou zeggen, dan werd hij misschien weer depressief. Dan konden ze wel getrouwd zijn, maar meer niet. 'Ja.' en opeens hing hij naar voren om zijn lippen op de hare te drukken.

'Wat?' en ze schrok wakker. Het was voorbij.

Percy lachte zachtjes terwijl hij toe keek hoe Angel danste, hij zelf durfde niet zo uit zijn dak te gaan als Angel deed. Maar hij voelde zich wel een stuk beter. Misschien had hij dit gewoon nodig, gewoon iemand waar mee hij kon lachen. Waarmee hij plezier kon maken zonder zich zorgen te hoeven maken wat hij of zij van hem dacht. Nou ja, zij in de geval. Hij lachte nogmaals terwijl Angel nog een rondje draaide en daarna op de grond belande. Hij ging naast haar zitten en glimlachte nogmaals. 'Voor dit weer.. mooi. Als je me iets wilt vertellen.. Ik ben er voor je.' Als je had gezegd dat Angel dronken was, had hij het ook geloofd. Ze praten zo vreemd dat hij er even over moest na denken wat ze nou werkelijk zei. Uiteindelijk wist hij maar een antwoord.
'Ik wil je bedanken.' Zei hij tegen haar. 'Ja, bedanken dat je niet bent weg gegaan, maar bent gebleven om met mij uit je dak te gaan.' Lachte Percy, het was vijf dagen voor dat hij voor het laatst gelachen had en het voelde goed om weer eens een keer te lachen. Hij voelde zich een keer niet schuldig om te lachen. Misschien dat het later zou komen, maar daar wilde hij nu niet aan denken. Hij keek op naar Angel die naast hem zat en luisterde naar het rock nummer dat uit de tas kwam van Angel. Dat was meer zijn muziek smaak, veel meer.
'Vind je ook niet dat het net lijkt alsof het weer mooier is geworden?' Vroeg Percy terwijl hij keek naar de zon die feller leek te schijnen.

Hij keek opzij en zag dat Angel helemaal in zichzelf was. Ze had haar ogen gesloten en leek ver van de wereld te zijn. Percy lachte zachtjes en haalde zijn hand voor haar ogen. Waarschijnlijk zou ze het niet zien, maar misschien wel voelen.
'Angel?' Vroeg hij met een klein glimlachje en keek naar. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en onderdrukte een lachje. Fijn, waar zou ze nog meer aan leidden dan alleen Depressie, misschien ook dat ze soms gewoon weg viel van de aarde en dan aan half uur weg zou zijn alleen maar zou weten waar ze aan denkt. Hij glimlachte en beet daarna op zijn onderlip. Eigenlijk zag het er best grappig uit zoals Angel nu zo zat. Waar zou ze aandenken? Hij beet iets harder op zijn onderlip en zwaaide nogmaals met zijn handen voor haar ogen. Geen reactie, zou ze echt ver heen zijn?
'Angel?' Vroeg hij nogmaals en uit eindelijk gaf ze reactie terug. Haar verwarde blik legde een grijns op Percy zijn lippen en hij schudden zachtjes zijn hoofd.
'Jij was ver weg. Waar dacht je aan?' Vroeg hij met een glimlach. Hij keek naar Angel en beet zachtjes op zijn onderlip. Hij wist natuurlijk niet of hij het wel mocht weten waar ze aandacht, maar volgens hem was het nog al iets verwardends. Haar blik in haar ogen zeiden eigenlijk al genoeg. Hij werd steeds meer nieuwsgierig waar ze aan dacht.

'Uhm.. niks hoor!' en ze lachte even, maar daarna keek ze weer een beetje geschokt. 'Een dagnachtmerrie denk ik.' zei ze vlug. Ze had zijn hand op haar ogen gevoeld, maar wist niet wat hij deed. 'Sorry..' zuchtte Angel. Wat was ze blij dat zij niet in haar droom was. 'Ik denk.. dat ik goed kan dagdromen voortaan!' en ze wreef door haar bruine haar. Niet zeker wist ze wat ze moest zeggen, want het kwam ontzettend snel. Gelukkig miste ze een heel stuk van die 'bruiloft' en was ze nu gewoon weer in het leven, waar Percy een gewone jongen had, die al een vriendin had. En waar zij nu zat, single, maar gelukkig. Voor nu dan. Het hoefde allemaal niet zo moeilijk. Waarom zei ze nou van die rare dingen. Het klonk zo ongemakkelijk. Eigenlijk moest ze gewoon toneelspelen. Nee, dat zou niet gaan. Na een tijdje was ze weer rustig, en probeerde ze het uit haar hoofd te zetten. Ze pakte haar labello en smeerde er een laagje op. 'Vraag jij je wel eens af wat er later met je gebeurd? De toekomst?' vroeg ze. Waarom.. Zou hij weten wat hij wilde, wilde hij een uitgezocht leven? Of zou hij zeggen dat het leven hem bracht wat het te brengen had? Even draaide ze haar hoofd, maar ze corigeerde hem weer. Niet weer verloren raken. Je blijft nog even erbij. Natuurlijk was ze wel een beetje benieuwd hoe haar droom verder liep, maar dat kon ze Percy niet aandoen. Het was onbeschoft om in slaap te vallen, misschien zou hij wel denken dat ze niet meer terugkwam. Dus zat ze daar met een diepe zucht, en ze luisterde aandachtig. Kijkend naar zijn licht-blauwe ogen.

Percy keek Angel vragend aan toen ze zei dat het niks was. Hij glimlachte naar haar en schudden daarna zijn hoofd. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek toen naar voren toe.
'Oke, het zag er anders niet naar uit dat het niks was. Je keek nog al verward.' Zei hij met een glimlach en keek toen weer naar Angel die nog steeds een verwarde glinstering in haar ogen had. Hij lachte zachtjes, ja hij voelde zich echt zoveel beter nu. Hij keek weer voorzich en keek even naar het gras. HIj wist niet wat hij moest zeggen, toch ergens stiekem bang dat hij angel opnieuw zou kwetsten. Toch waren die gevoelens minder erg dan eerst. 'Vraag jij je wel eens af wat er later met je gebeurd? De toekomst?' Percy keek weer naar Angel en dacht even na. Wat wilde hij later in de toekomst gaan doen. Hij wilde hier weg, hij wilde terug naar zijn zusje, zijn vader verot schelden en zorgen dat alles weer normaal zou worden. Dat hij weer gewoon naar school kon en gewoon een normaal leven zou kunnen leiden.
'Ten eerste zou ik hier wel willen. Net zoals iedereen denk ik.' Zei hij met een glimlach en daarna keek hij weer naar voren.
'Ik zou dan terug naar huis gaan, ik zou mijn zusje gaan helpen. Kijken of ik haar bij mijn vader en moeder vandaan kan halen. Dat zou beter zijn voor haar, mijn ouders zijn niet echt sociaal ofzo.' Zei hij en keek weer naar Angel. 'Dan denk ik, dat ik weer naar school ga en misschien ooit nog een normaal leven zou kunnen krijgen.' Zei hij met een glimlach.

'Als al dat niet lukt, ik hier blijf. Dan zou ik denk het beste er maar van maken. Misschien is dat het beste om te doen dan.' Zei hij stilletjes. Hij was dan wl niet van plan om hier te blijven, maar als het moest dan deed hij dat. Dan zou hij het beste er van maken. Hij leunde naar achteren en steunde op zijn ellebogen in het gras. Hij keek richting Angel die nog steeds in het gras zat. Hij glimlachte naar haar en beet daarna weer op zijn onderlip.
'En jij?' Vroeg hij aan haar. 'Wat zou jij willen doen in de toekomst?' Vroeg hij aan Angel. Misschien was het een rare vraag om te stellen op dit moment, maar hij had hem eerlijk beantwoord. Zelfs twee eerlijke antwoorden gegeven. Hij moest zeggen, sinds dat hij hier was loog hij al veel minder. Toen hij hier nog niet was, loog hij bijna tegen iedereen. Hij zei dat het goed met hem ging en er niks aan de hand was. Nu hij hier was maakte het hem niet uit, hij vertelde gewoon hoe hij zich voelde. Hij wist dat iedereen zich minder voelde hier, dus waarom zou hij niet gewoon eerlijk zijn en zeggen dat hij zich ook minder voelde. Hij schudden die gedachtte zijn hoofd hij wilde er niet aan denken. Hij keek weer naar Angel en glimlachte zwakjes naar haar.

'Ik wil niks. Het leven komt zoals het komt. Ik zie maar waar ik aanstrand' en zo dacht ze er oprecht over. Haar leven was een warboel, die niet in een rijtje hoorde gezet te worden. Het was gewoon zoals het was. Maakt niet uit hoeveel ze huilde, er was geen elfje bij zich, om te vragen wat ze moest doen. Haar verstand zei verkeerde dingen, en haar hart was te lief. Ze zat er niet tussen in. Soms volgde ze haar verstand, maar meestal haar hart. Niemand verwacht, dat zo'n meisje zoiets kiest, maar ze wist niet wat en hoe. Eigenlijk hoefde Angel dat ook helemaal niet te weten. 'Trouwens.. ik zal je zeggen wat ik droomde. Ik droomde over.. een bruiloft. Waarin jij de bruidegom was. Erg vaag. Maar ik kan er niks aan doen.' nu wilde ze het liefst hard wegrennen. Waarom was ze nou zo eerlijk? Had ze geen smoes kunnen bedenken? Maar in haar ogen, meende ze het echt. Het was er in ieder geval uit. Ze draaide haar hoofd om naar haar tas. Ze wilde niet lezen in zijn ogen hoe boos hij was. Als hij haar zou slaan, dan.. wist ze alles. Ze was verloren. Een vriendschap. Dat.. wat.. vreselijk.

En ze keek weer om. Het leek alsof ze huilde, maar dan zonder tranen. 'Ik.. ' en ze zocht naar de juiste woorden. Haar lippen bewogen en haar hoofd draaide van nee. Maar er kwam geen geluid. Ze zuchtte, het zou er toch niet uitkomen. Sorry, was een dom woord, om dat te gaan zeggen was hulpeloos. Dus keek ze maar naar de grond. Wat zou Percy haar stom vinden..

Percy keek naar Angel en knikte naar haar. Hij had hetzelfde kunnen zeggen, kijken wat het leven hem zou brengen, maar dat durfde hij niet. Hij wilde alles in eigen hand hebben. zelf willen kunnen beslissen waneer er iets gebeurt. Wanneer hij dood gin. zou leven, zou huilen of zou lachen. Zelfs zij eigen emoties wilde hij in de hand hebben. Ook al liep dat uit in verkeerde situaties zijn eigen emoties in dehand nemen, maar hij voelde zich er wel prettiger bij. Minder schuldig. Alleen de laatste tijd lijkt het alsof het hem minder goed lukte. Hij kon zijn gevoelens minder goed weg stoppen en ze kwam steeds vaker naar buiten toe. Zelfs nu op dit moment kon hij zijn eigen emoties niet goed in de hand houden. Percy keek op naar Angel toen ze sprak, ze vertelde hem over de droom waar ze over droomde. Dat hij een bruidegom was, hij beet op zijn onderlip om niet kei hard in lachen uit te barsten. Hij en een bruidegom, hij kende geen liefde. In elk geval dat is hem altijd vertelt. Ook al zag hij niet veel in het huwelijk, keek maar naar zijn ouders, die waren nou niet bepaald gelukkig ofzo. Hij keek naar Angel die niet naar hem durfde te kijken. Was ze misschien bang dat hij boos zou worden. Waarom zou hij boos worden, het was maar een droom. Een uitlating van fanatasie, daar was toch niks mis mee? Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar het gras. Hij voelde zich niet boos omdat Angel hem vertelde dat hij een bruidegom was op een bruidloft. Alleen wie was de bruid dan? Hij keek naar haar op, ze vertelde het hem niet. Zou hij het durven vragen.

Hij lachte zachtjes naar Angel en legde zijn hand op haar schouder. 'Ik ben niet boos ofzo hoor.' Zei hij met een glimlach. Hij beet zachtjes op zijn onderlip om niet te lachen.
'Het is vreemd, dat geef ik toe. Ik zie mezelf nou niet voor een altaar staan in een pak enzo, te veel gedoe.' Zei hij met een glimlach. 'Alleen wie was de bruid? Als ik dat mag weten natuurlijk, of is het misschien een stukje toekomst die ik nog niet mag weten?' Vroeg hij met een glimlach en haalde zijn hand weer van haar schouder af. Het zou wel grappig zijn als het inderdaad een stukje toekomst was die Angel misschien gezien had.
'Als dat zo is, dan weet ik bij wie ik moet zijn als ik toekomst vragen heb.' Grijnsde hij en lachte zachtjes daarna. Misschien een slechte grap met een slechte timming, maar hij hoopte dat Angel het ook goed zou opvatten.

'Dat was ik' en ze rende weg. Het voelde gekwetst. Hij moest lachen, bijna dan. Hij lachte haar gewoon uit. Je maakt toch geen grapjes erover?? En ze rende naar de overkant van het kerkhof, daar zag ze een donker plekje. Maar uiteindelijk struikelde ze, en had wat schaafwonden, ze tilde haar lichaam op, maar het was zwaar, dus kroop ze naar het gras, en ging daar op haar rug liggen. Met haar ogen dicht. Ze wist dat ze niet goed kon slapen, maar het moest. Toen ze weer wakker werd, had ze een beetje meer energie. Ze stond half-slapend op, en ging staan bij het raam van de kerk. Daardoorheen zag je Percy. Hij keek haar gelukkig niet aan, misschien had hij Angel wel helemaal niet gezien. Dat zou natuurlijk raar zijn, maar als het nou zo was? Toen ze weer ging zitten, pakte ze haar mobiel uit haar tas. Natuurlijk.. had ze zijn nummer niet. Weer geen sms-jes. Niemand die haar kende hier, en haar ouders wilden waarschijnlijk niks meer met haar te maken hebben. Ze wreef over haar hoofd, die pijn deed, omdat ze even geleden was gevallen. Ze slikte snel twee pijnstillers, en nam daar grote slokken water bij, daarna pakte ze een stukje kauwgom, en keek ze naar de lucht, al leunend tegen het gebouw aan. Percy vond haar echt stom, dat zag je gewoon. Hij was toch anders dan hij eerst was. Stomme eerste indrukken. Bah.

Toen Angel zei dat zij de bruid was geweest, stopte Percy meteen met lachen. Hij voelde een knoop van schuld gevoel in zijn maag samen trekken en hij kon zichzelf wel iets aan doen dat hij er om gelachen had. Hij beet hard op zijn onderlip en keek hoe Angel weg rende. Hij voelde zich schuldig, schuldig dat hij haar misschien het gevoel had gegeven dat hij haar uitgelachen had. Dat was helemaal niet waar, hij wilde haar niet uitlachen. Hij vond het idee gewoon grappig dat zij gedroomd had over hem als bruidegom. Hij beet harder op zijn onderlip en ging overein zitten. HIj leunde met zijn ellebogen tegen zijn knieeen en legde zijn hoofd tegen zijn handen. Hij had het helemaal niet bedoelt om haar uit te lachen. Hij begon zijn onderlip stuk te bijten, hij had niet eens door gehad dat ze gevallen was en daarna weg gekropen was. Hij voelde zich zo'n enorme sukkel. Het bloed welde zachtjes op uit zijn lip, hij was echt een sukkel een loser. Had hij eindelijk contact met iemand zonder moeilijk gedoe, jaagde hij haar weg door te lachen. Hij voelde zichzelf echt een mislukkeling. Zijn vader had gelijk, hij kende geen liefde, of vriendschap hij was gewoon iemand die dat allemaal stuk maakte. Hij dacht echt dat hij misschien de afgelopen vijf dagen kon vergeten door gewoon lol te maken. Door een keer gek te doen en niet te hoeven denken of hij zich schuldig moest voelen. Nu wist hij waarom hij dat soort dingen niet deed. De klap die hij daarna kreeg was altijd erger dan de klap ervoor. Misschien moest hij maar ophouden. Hij stond op klopte zijn kleren af. Ze waren toch wel vuil, maar toch voor het idee.

Hij keek nog even omzich heen, hij zag Angel nergens meer. hij veegde zijn lip af waar het bloed nu ongeveer over zijn kin aan bloedden was. Hij veegde met zijn mouw van zijn trui het bloed weg en liep daarna naar het pad toe. Hij zoog het bloed van zijn lip af, misschien moest hij eens vampier overwegen, misschien wel leuk beroep. Hij liet uiteindelijk zijn onderlip met rust en liep het pad op richtign de uitgang. Misschien moest hij maar gewoon gaan en alles vergten wat er vandaag gebeurd is. Misschien is het veel beter zich geen zorgen meer te maken over anderen. Zich alleen nog op zichzelf concenteren en alles om hem heen vergeten. Aangezien hij nu al de derde persoon in zes dagen tijd pijn heeft gedaan. Derde, je vergeet Stefan en Jared, vijfde persoon die hij in zes dagen tijd pijn heeft gedaan. Hij liep over het pad langs de kerk, en langs verschillende graven. Hij stopte toch nog even voor een graf, met een witte steen. De op druk in de steen was niet meer te lezen van wege het mos. Maar het gaf hem een prettig gevoel. Misschien moest hij het toch maar eens gaan over wegen. Dacht hij, eens kijken of hij dood beter af was. Hij was benieuw wie er allemaal aan zijn graf zou komen huilen. Waarschijnlijk niet veel, wie gaf er nou om zo'n mislukkeling als hem? Hij beet weer op zijn onderlip, hij haalde zijn schouders op en draaide zich om naar het hek ven de begraafplaats. Hij liep verder totdat hij bij het hek was. Hij wou dat hij tegen Angel kon zeggen dat het hem speet, maar hij zag haar nergens. Hij zuchtte zachtjes, waarschijnlijk wilt ze hem ook nooit meer zien.

Angel kroop weer weg, uit de donkere plek. Haar lichaam zat onder het zand, en ze klopte het af. Volgens haar had ze haar enkel gekneusd. Toch stond ze op, en maakte ze haar gezicht schoon met de rest van het water. Nu was haar make-up uitgelopen. Ze liep wankelend naar het stenen trapje en ging daar zitten. Even wreef Angel over haar enkel, maar na een tijdje hield ze op. Daar zat ze dan, alleen. Snel probeerde ze haar mascara weg te vegen, met een tissue, maar er bleven nog een paar strepen. Geen waterproof. Die had ze moeten kopen. Haar ogen gleden verder op het pad. Ze bedacht zich, waar het pad naar toe liep. Alsof ze even moest nadenken. Maar na een tijdje wist ze het weer. Het bracht haar naar de kliniek. Dit was de fijnste plek, er was rust, voor jezelf. Percy zou waarschijnlijk naar haar op zoek gaan, dus liep ze ook maar een rondje. Omdat ze naar de grond keek, zag ze niet dat ze tegen Percy's schouder aanbotste. Toen ze het voelde liep ze snel door. Dit mocht even niet gebeuren. Ze zuchtte, maar rende dit keer niet weg. Haar voeten begonnen zich te verzetten, van al dat lopen, dus bleef ze maar stilstaan. Even leunend tegen een boom. Het was nu 15:00 uur s'middags. Haar maag knorde, en ze graaide even in haar tas. Daar haalde ze een kleine salade, en broodje uit. Straks zou ze de salade gaan eten, maar nu even het broodje. En om te beginnen nam ze er een grote hap uit.

Percy raakte de klink aan van het hekwerk totdat hij iets tegen zijn schouder voelde op botsen. Hij keek om en zag Angel die aan een broodje zat te eten. Hij wist niet of hij iets tegen haar moest zeggen of gewoon alsnog weg moest gaan. Waar was toch de Percy van net. Die wel durfde te lachen of iets durfde te zeggen. Hij beet op zijn onderlip en keek naar de grond. Uiteindelijk schraapte hij zijn moed bij elkaar en keek naar Angel.
'Ik lachte je niet uit. Sorry dat het zo verkwam. Ik vond het gewoon leuk dat je over mij droomde.' Nee dat waren de verkeerde woorden die hij uitsprak. 'Ik bedoel... Ik... Ik vond het grappig dat... Nee ook niet, ik.' Percy stopte maar gewoon voordat hij nog meer schade aan richtte dan hij nu al deed. Hij beet op zijn onderlip en keek weer naar de grond. Misschien was het beter als hij gewoon zou gan, zich niet meer druk maakte om Angel en gewoon naar zijn slaapkamer zou gaan en de volgende vijf dagen zijn hoofd niet meer liet zien. Toch wilde hij dat niet, hij wilde Angel duidelijk maken dat hij haar niet uitlachte.
'Angel, ik vind je gewoon aardig, je bent de eerste waarmee ik heb gepraat zonder in de problemen te komen. Ik ben gewoon blij dat we konden praten zonder daarbij andere gevoelens te hebben dan gewoon twee vreemde die elkaar ontmoeten. Ik lachte je echt niet uit, in elk geval dat was niet mijn bedoeling. Wat wilde je anders dat ik deed. Dat ik boos zou worden of misschien verdrietig?' Vroeg Percy. Hij was gewoon ten einde raad, hij wilde het gewoon weten en nu eindelijk wist hij hoe hij het moest vragen.

'Dan kan je het gewoon zeggen, dan zal ik net doen alsof ik het vreselijk vind dat je van mij gedroomd hebt. Je kan er toch niets aan doen, je bedenkt toch niet van te voren wat je wilt gaan dromen. Je zakte in een keer weg, heb in die tijd besloten dat je van mij ging dromen? Zo ja, oke. Zo nee, ook oke. Het maakte mij niet uit.' Zei Percy tegen Angel. Het leek net alsof hij na lange tijd eindelijk zijn tong weer terug had gevonden. Dat hij eindelijk wist hoe hij moest praten en dat hij eindelijk wist hoe hij zijn gevoel weer uit moest zetten. Hij keek naar Angel en wilde zich omdraaien, haar hier achter laten en het gewoon bekijken wat er zou gebeuren. Misschien niets, misschien heel veel. Maar het maakte hem niet meer uit wat er ging gebeuren.
'Sorry, als ik je de indruk heb gegeven dat ik je uit lachte, het spijt me dan. Dat was niet mijn bedoeling geweest. Ik zal dan voortaan rekening mee houden dat je liever heb dat ik boos word, of iets anders doe. Ik dacht dat je wilde dat ik zou lachen.' Het kwam er botter uit dan Percy wilde, maar hij sprak wel de waarheid nu eindelijk.

'Dit zal stom klinken, maar mij kan het wel wat schelen. Ik had het gewoon liever niet verteld. Je hoeft ervoor geen sorry te zeggen. Ik moet sorry zeggen. Sorry, dat ik zo over je droomde. Ik denk dat mijn hart op de verkeerde plek ligt.' zei ze eerlijk. Ze keek hem aan, en gaf hem een knuffel. Dat had ze even nodig. Hij was langer dan zij, maar hij voelde warm aan. Het was een korte knuffel, en daarna glimlachte ze naar hem. Haar broodje, deed ze weg, en ze nam kauwgom. 'Jij ook?' vroeg ze onzeker. Wat als hij het niet zou vergeven, ze reageerde misschien wat heftig, maar ze was in een gevoelige bui. Ze keek hem aan, met haar open blik. Daarna praatte ze verder. 'Ik doe het verkeerd, alles. Het ligt aan mij, maar.. oh.. ik kan het niet zeggen. Weet je wat ik bedoel?' vroeg ze hopend. Het was lastig als iemand haar niet begreep. Wat ze dacht was dat ze hem leuk vond.. Leuk. En ze was zo bang, dat het erger werd. Ze wilde het niet, haar verstand vocht met haar hart. Maar zoals ze al wist, haar hart is de baas in haar lichaam. Ze was nog in de war. Als hij het niet wist, was het beter. Maar als hij het wel wist, dan wist hij waar hij aan toe was. Want Angel was nou eenmaal niet zo knap, als de andere twee meiden. En ze had geen zin om een wedstrijd te spelen. Ze vond het zo stom, ze wilde niet verliefd zijn. Ze was een zwakkeling, watje. Ze haatte zichzelf. Die stomme momenten die haar leven verpestten.

'Je hoeft geen sorry te zeggen. Dromen is menselijk en over iemand dromen doen we allemaal. Daar kan je niks aan doen en dat zal ik je ook niet kwalijk nemen.' Zei Percy tegen Angel en hij was lichtelijk verbaasd toen ze hem omhelsde. Hij wilde niet dat Angel anders voor hem ging voelen dan hij voor haar. Hij wilde gewoon vrienden zijn, hij was bang dat hij Angel anders zou gaan kwetsten net zoals bij Dahlia hij het had gedaan. Hij knikte alleen toen ze hem vroeg of hij het ook nodig had. Ja hij had ook wel een omhelzing nodig na die vijf rottige dagen. Het liefst zou hij gewoon bij iemand zijn die echt van hem hield. Die echt tegen hem zei ik hou van je. Zonder zich schuldig te hoeven voelen. Hij keek naar Angel toen ze hem los liet, hij beet zachtjes op zijn onderlip, maar liet die al snel weer los. 'Ik doe het verkeerd, alles. Het ligt aan mij, maar.. oh.. ik kan het niet zeggen. Weet je wat ik bedoel?' Percy beet nog harder op zijn onderlip. Hij hoopte dat hij het verkeerd begreep, maar zoals hij het nu begreep, voelde Angel inderdaad meer voor hem dan hij voor haar. Hij liet zijn ogen naar de grond kijken en hij wist nu gewoon niet wat hij moest zeggen. Hij dacht na, had hij Angel de verkeerde hoop gegeven, hoop die hij zelf niet kon waar maken. Hij wist zelf niet eens zo goed van wie hij nou echt hield. Het leek wel alsof zijn hart een spelletje met hem speelde, maar hij voelde zich bij Angel gewoon goed als een vriend. Niet meer en ook niet minder. Hij keek weer naar Angel en zocht de woorden die hij tegen haar moest zeggen. Hij wilde haar niet kwetsten of haar hoop geven. Hoop die er niet eens was.

'Angel?' Vroeg hij zachtjes. Hij beet nog een keer op zijn onderlip en wist niet zeker of hij het moest zeggen. 'Betekend dat, dat jij... Dat jij niet hetzelfde...' Hij stopte zijn zin het klopte niet wat hij ging zeggen. Hij keek naar haar en probeerde het te begrijpen, wat deed hij met meisjes waar hij mee praten. Waarom werden hun gevoelens altijd meer dan zijn eigen gevoelens. Hij wist niet hoe hij het moest vragen.
'Je bedoelt dat jij meer voor...' Hij stopte weer, hoe kon hij het verzinnen om het haar te vragen. Hij zou haar pijn doen dat wist hij nu al. Maar hij moest het weten, hij moest het tegen haar zeggen.
'Je weet toch wel, dat... Dat ik dat niet waar kan maken. Ik bedoel ik vind je heel erg aardig en je bent ook lief en mooi.' Shit Percy verkeerde woorden. Verkeerde woorden. Waarom kon hij nou een keer niet normaal praten.
'Maar ik kan je niet de hoop geven die je misschien wilt.' Fluisterde Percy zachtjes en hij keek weer naar de grond. Hij faalde hier ontzettend in en hij faalde nog meer als ze straks niet zo was. Als ze iets anders bedoelde. Hij beet op zijn onderlip en keek weer naar Angel. Hij voelde zich schuldig, waarschijnlijk als hij haar pijn gedaan had, zal er wel weer een aanval komen. Hij zou zichzelf weer pijn gaan doen om het te kunnen vergeten wat hij voelde voor iedereen. Langzaam leken zijn gevoelens zichzelf uit te moorden. Alsof zijn gevoelens dood gingen en hij een soort levende omhulsel werd.

-Dat bedoelde Angel toch, anders staat Percy nu voor gek >.<-

Angel keek hem aan. Hij had precies gelijk. Ze wist het wel. De Fanta, had hem al. Ze had het nooit moeten voelen. Haar verstand moest overwinnen. Haar hoofd zat bijna te ontploffen. Ze zei niets, maar keek naar de grond. Het was zonder gedachte. Zonder gevoel. Ze keek gewoon naar beneden. 'Ik wist het al.. ' zei ze en ze keek hem aan. Haar blauwe ogen waren moe. Haar hand ging over haar hoofd, naar haar oog. Vanwege vermoeidheid, maar ook omdat ze boos op zichzelf was. Had ze nou een vriendschap verpest? Ze had weer vlekken voor haar ogen, maar wilde ook huilen. Helaas gebeurde het huilen niet. Ze stond daar maar. En hij ook. Als hij boos was, kon ze het begrijpen. Al die complimentjes maakten het alleen maar erger. Ze wilde gewoon niets horen. Van haar niet. Haar hart moest oprotten. Ze moest niet zo'n stom, gevoelig mens zijn. Hij heeft een vriendin, en dan nog wordt je verliefd! Op zo'n leuke, knappe jongen. Ja, oke. Maar.. Ze kon het gewoon niet doen. Je kan niet zomaar denken dat het zo binnen drie seconden goed was. Ze had het verpest. Angel Ciel, de stomme verpester. Misschien zou dat een nieuwe hobby worden. Ze greep haar muts, en trok hem over haar hoofd. Ze voelde zich beroerd. LoveSick.

'Ik wist het al.. ' Bij die woorden beet Percy hard op zij onderlip. Ze wist het al, ze wist als dat hij die hoop niet aan haar kon geven. Waarom gebeurde het dan nog? Hij voelde zich schuldig, hij wist niet wat hij gedaan had om haar die gevoelens te geven. Hij wilde zichzelf wel iets aan doen, maar dat was nu niet het geschikte moment voor. Hij keek naar de grond en daarna weer naar Angel, hij slikte en voelde zijn hart een slag over slaan. Hij begreep het niet, er waren hier zoveel mensen die vrienden met hem wilde zijn of meer. Waarom waren die mensen er niet toen hij ze nodig had. Dan had hij hier niet gezeten. Misschien is het alleen maar beter dat hij hier zit, dan had hij te minste wel vrienden.
'Het spijt mij.' Fluisterde Percy zachtjes en hij stapte dichter naar Angel toe. Hij beet opnieuw op zijn onderlip en keek haar aan. Hij wist niet wat hij moest doen, of hij tegen haar moest zeggen of het goed zou komen, of dat hij gewoon weg moest gaan en zou zeggen, nog een fijne dag. Nee hij had al weer iets verpest bij iemand. Hij had alweer iemand pijn gedaan zonder dat het zijn bedoeling was. Hij wilde haar geen pijn doen echt niet. Maar toch voelde hij zich schuldig. Rood, bloedrood, lichtrood, bloedrood, donkerrood, bloedrood, rood. Rood is toch je lievelings kleur? Percy hoorde zijn eigen gedachtte door zijn hoofd gaan en wilde die het liefst weg slaan. Hij voelde gewoon dat er een aanval kwam. Een aanval die hij moest overwinnen.

Hij probeerde zijn gedachtte op zij te zetten en naar alleen zich op Angel te focussen. Het zou moeilijk worden, hij kon een aanval niet zomaar uitzetten. Hij moest het doen, hij moest zich pijn doen. Hij moest, omdat hij iemand anders pijn gedaan. Hij voelde zijn hoofd wazig worden en een bonkde hoofdpijn overwon uiteindelijk. Hij keek naar Angel en voelde tranen achter zijn ogen prikken van de pijn. Hij moest zichzelf pijn doen anders zou de bonkende hoofdpijn niet over gaan.
'Het spijt me heel erg, dat ik je dat gevoel gegeven heb. Dat was niet mijn bedoeling.' Zei hij zachtjes tegen haar en sloot zijn ogen even om zich te kunnen concenteren op de geluiden om hem heen inplaats van de geluide van zijn bonkende hoofd. Hij was een sukkel een loser. Hoe kon hij het nou weer laten gebeuren. Hij beet op zijn onderlip en opende zijn ogen opnieuw. Zijn zee blauwe ogen glinsterde een beetje door de tranen in zijn ogen. Soms leek de hoofdpijn zo erg te zijn dat hij het gevoel had zijn kop explodeerde. Hij beet harder op zijn onderlip en opende daarna zijn mond om zijn excusses nog een keer aan te bieden.
'Het spijt mij, echt waar. Ik... Ik wist niet.' Fluisterde hij zachtjes.

'Het is jouw schuld niet' zei ze snel. Ze had het gezien, vanuit haar ooghoek. Now you're just somebody that I used to know. Het vervelende liedje zoemde door haar hoofd. Het ging over liefde, maar nu over vriendschap. Zou dat ook niet kunnen? Ze heeft het verpest, zodat hij ging huilen. Opeens ging Angel zitten, midden op het pad. Ze bleef naar de grond kijken. Haar gezicht waas slap. Eigenlijk moest ze gaan liggen, huilen of slapen. Of de tijd terugspoelen. Alles wegzetten. Alles. Dit hele gedoe. Had zij het veroorzaakt, ja. Kon ze er wat aan doen? Nu niet meer.. Vroeger wel. Haar witte roosjes-ring, was helemaal gedraaid. Ze draaide hem terug. En daarna haalde ze een foto van Coco uit haar tas. Ze keek er liefdevol na. In haar hoofd spoelde verschillende dingen. Ze kreeg het warm en koud tegelijk. Ze voelde liefde en haat. Het voelde als een adrenaline-kick. Maar eigenlijk zat ze gewoon nog rustig op dezelfde plek.

Daar rende ze dan, haar bruine haar hing los, en ze glimlachte erop los. Ze rende, maar het was in slowmotion. Achter haar rende haar ex. Hij rende zo hard als hij kon op haar af. Ze draaide een rondje. Opeens kwam er een kort zwart beeld, en het zoemde op het stuk van Percy en haar. Je hoorde geen geluid van praten, maar je zag ze praten met elkaar. Toen gingen ze dansen. Voor even. Het tweede zwarte beeld verscheen, en toen gingen ze weer terug naar haar ex. Dit keer was het geen leuk stuk. Hij werd boos, maar je hoorde geen muziek. Toen de derde flash kwam huilde Percy, het moment van nu. Toen weer een beeld, maar dan wit. En ze stond daar. Omhoog kijkend. Ze lachte heel hard, en toen huilde ze opeens. Het huilen hield niet op. De tranen voelden als een douche.

Zo dacht ze erover. Ze draaide zijn hoofd naar links, waar Percy nog stond. Maar haar hoofd draaide niet naar zijn hoofd. Opnieuw ging haar muziek in haar oortjes.