Fun in Jail [Percy & Stefan]

”Nou… Daar zitten we dan.” zei Stefan en Jared keek op. Dat was helemaal waar, ze zaten hier, door hem. Het was zijn schuld, op het moment zelf vond hij het wel grappig. Maar nu voelde hij zich alleen maar schuldig, ze hadden hier niet hoeven zitten. Als hij het niet zo had laten lijken of ze het echt met zijn 3en deden. ”Fijn misschien kunnen we volgende keer beter zijn stembanden overrijden zodat hij niet kan zeggen dat wij het waren.” zei Percy en Jared keek zijn kant op. Die zag er ook niet echt blij uit.
Jared zuchtte en ging tegen de muur aan zitten. “Sorry jongens… Ik roep zo wel een bewaker en leg het wel uit… Jullie hebben er niks mee te maken. Ik zit die dagen wel uit…” mompelde hij en keek beschaamd naar de grond. Het was echt rot, dat mensen straf kregen voor iets wat hij had gedaan. En dan nog wel zó’n straf, als het nou corvee had, dan zou hij ze wat plagen en zouden ze het met zijn 3en doen. Maar nu zaten ze voor onbepaalde tijd in een cel…
Hij wilde er niet bij nadenken hoe hij gek zou worden in deze cel… Alleen dan, eigenlijk wilde hij niet dat ze weg gingen, maar dat kon hij natuurlijk niet vragen. Bovendien, hij zou alléén gek worden, dus niemand had er last van. Alleen hij zelf. Gewoon lafheid was het. Vanaf de grond keek hij schuin naar Stefan en glimlachtte, de drang om hem tegen hem aan te kruipen was groot. Straks raakte hij verslaafd ofzo, aan iemand. Één ding wist hij zeker, genoeg inspiratie om een berg liedjes te schrijven.
“Maar zolang die bewaker toch nog niet in de buurt is… Stel ik voor dat we een spel doen…” Gelijk had hij al een idee in zijn hoofd, een heel, slecht en fout idee. Een idee wat 3 praktisch volwassen jongens normaal gesproken niet horen te doen. Echt niet zelfs. Maarja, ze zaten in een isoleercel dus mochten ze gestoord zijn. Niemand die het kon horen of zien en aan niemand die ze het zouden vertellen. Althans, dat zou hij niet doen.
“Truth or Dare.” Zei hij bloedserieus, keek ze een voor een ernstig aan en schoot toen in de lach. Tè erg gewoon, achja, wat maakte het ook uit. “Ik begin wel, laat ik maar truth zeggen, wat kan je in een isoleercel doen…” hiermee keek hij kort naar Stefan. Weinig dingen om te doen die Percy zou waarderen. Voor de rest was er niet veel anders in de ruimte om mee te doen, behalve misschine tegen een muur aan rennen.
“Dusseh, truth ja.” Hij keek Percy en Stefan verwachtingsvol aan, benieuwd wat ze zouden vragen. Ook was hij wel nieuwgierig naar de antwoorden op de vragen die hij zou gaan stellen…


-SLECHT DIT! xD truth or dare *facepalm*-

“Sorry jongens… Ik roep zo wel een bewaker en leg het wel uit… Jullie hebben er niks mee te maken. Ik zit die dagen wel uit…” Percy schudden zachtjes zijn hoofd. Hij wist niet hoe Stefan er over dacht, maar hij vond dat ze alle drie schuld hadden.
'Nha dat hoeft niet, we hadden je ook tegen kunnen houden. Denk ik... In elk geval het is met zijn drieeën leuker dan alleen in zo'n cel zitten.' Zei Percy met een lach terwijl hij door de cel keek. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, eigenlijk was hij blij dat hij niet tijdens een aanval hij zou helemaal gek worden dan. HIj probeerde er niet aan te dneken en keek weer naar Jared die verder ging in zijn gepraat. “Truth or Dare.” Percy schoot in de lach en schudden zijn hoofd.
'De laatste keer dat ik dat speelde zat ik in groep acht.' Lachte Percy en hij herinderde zich de beschamende moment wanneer hij de waarheid moest vertellen of iets moest doen wat volkomen belachelijk was. Ookal wist hij dat het met Stefan en Jared nog beschamender zou worden maar toch niemand kon hun zien of horen dus eigenlijk maakte het hem niet zo veel uit. HIj glimlachte toen Jared Truth koos, hij beet zachtjes op zijn onderlip en begon een vraag te bednekn voor Jared. JIj en Stefan hoe zit dat? de vraag schoot hem naar binnen en hij kon nog maar net een lach onderdrukken. Percy wist wel hoe het zat tussen Stefan en Jared, maar hij wilde het toch wel eens hun mond horen.

'Ik heb een vraag!' Riep Percy iets te enthousiast, hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen. Af en toe kon hij een beetje door draven als hij iets grappig vond of ergens enthoustast over was.
'Ik heb vraag.' Zei hij nogmaals op een rustige toon en voelde hoe het bloed uit zijn wangen weer weg trok. 'Ik weet niet zeker of het de wind was, of dat ik het juist hoorde, maar volgens mij vond Stefan stout wel leuk...' Percy stopte even in zijn zin en glimlachte naar Stefan toen richtte hij zich weer op Jared.
'Maar hoe zit het nou tussen jullie?' Vroeg Percy en hij wees naar Jared en Stefan met een grijns. Eindelijk had hij is een keer geen beschamende vragen. Ook al zou hij het wel leuk vinden als Stefan en Jared echt iets met elkaar hadden. Percy glimlachte en liet zijn handen weer zakken, ja hij zou het echt leuk vinden voor hun als ze iets met elkaar hadden. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en keek Jared en Stefan afwachtend aan.

-Sorry voor spelfouten laptop doet raar en is heel langzaam-

“Sorry jongens… Ik roep zo wel een bewaker en leg het wel uit… Jullie hebben er niks mee te maken. Ik zit die dagen wel uit… Stefan keek naar Jared. "Waarom zou je. Wij waren er ook bij. En kom op hoe gezellig is het hier." Hij keek even om zich heen en zag alleen maar muur. "Nou ja niet zo gezellig maar we kunnen het gezellig maken toch?" Stefan liet zich neer vallen op de grond en legde zijn hoofd tegen de muur aan. Toen Stefan Jareds blik zag. Glimlachte hij terug. Stefan keek al snel weer weg voor dat Percy het zag. Niet dat hij het erg vond. Maar misschien was het verstandig om het niet te laten zien. Je wist het immers maar nooit. “Maar zolang die bewaker toch nog niet in de buurt is… Stel ik voor dat we een spel doen…” Stefan keek weer naar Jared en haalde zijn schouders op. "Waarom ook niet?" Zie je wel je kon het gezellig maken. “Truth or Dare.” Stefan beet op zijn lip toen Jared in de lach schoot. Men wat hij een mooie lach. Stefan grinnikte wat mee maar bleef naar Jared kijken. “Ik begin wel, laat ik maar truth zeggen, wat kan je in een isoleercel doen…” Stefan glimlachte en keek voor zich uit. Hmm wist hij een vraag? Nee niet echt. Nou ja eigenlijk wel. Hij had zo veel vragen maar niet een vraag die hij wilde stellen waar Percy bij zat. En gelukkig wilde Percy de vraag stellen. Stefan grinnikte weer toen Percy rood werd. "Hij blijft gewoon schattig" Fluisterde Stefan. 'Ik weet niet zeker of het de wind was, of dat ik het juist hoorde, maar volgens mij vond Stefan stout wel leuk...' Stefan keek terug naar Percy. Wachtend op wat hij zou gaan vragen. 'Maar hoe zit het nou tussen jullie?' Die vraag zag Stefan wel aan komen. Maar zo snel al niet. Hij keek naar Jared en liet zijn lip los. Benieuwd over wat hij ging zeggen. Eigenlijk wist Stefan ook niet echt wat ze hadden. Wat hij wel wist was dat hij Jared leuk vond. Heel leuk zelfs. En het liefst liep hij nu naar hem toe. Maar hij hield zich in voor Percy.

Jared was echt enorm opgelucht dat ze wilden blijven. Het voelde erg goed om te weten dat hij er niet alleen voor stond in deze inrichting. Er waren mensen die voor hem op zouden komen en hem niet in de steek lieten. Nu al. Het leek er zelfs op dat het hier behoorlijk gezellig zou worden. Allebei deden ze niet moeilijk om het spel te doen, ze vonden het zelfs wel leuk. Zo kwam het althans over. Dus, ja ze zouden ècht Truth or dare gaan doen.
”Ik heb een vraag!” riep Percy uit en Jared keek hem nieuwsgierig aan. Percy was helemaal rood geworden, hij had geen idee waarom en hoorde weer fluisteren. ”Hij blijft gewoon schattig.” Jared lachtte en keek achterom naar Stefan, plagerig gaf hij hem een duwtje tegen zijn schouder en keek weer naar Percy. ”Ik heb een vraag…” herhaalde Percy dit keer rustig en Jared knikte. “Kom maar op dan.” ”Ik weet niet zeker of het de wind was, of dat ik het juist hoorde, maar volgens mij vond Stefan stout wel leuk…” Jared voelde hem al aankomen, de vraag dan. Dit was wel een vraag die hij kon verwachten… Erg lang hadden ze het dus niet geheim kunnen houden. Met de bewakers ging het prima, maar omdat ze toch vriendschappelijk met Percy omgingen was het moeilijk om heel anders tegen elkaar te doen dan zonder Percy erbij.
“Eh…” zei hij en dacht na. ”Maar hoe zit het nou tussen jullie?”
Jared keek gelijk naar Stefan. Het was moeilijk te zeggen wat er was tussen hun, Jared vond hem heel leuk, maar hij wist niet wat Stefan precies vond. Oké, het was wel vrij duidelijk. Maar toch, hoe kon je zoiets noemen? Hij had werkelijk geen idee en zat gelijk met een heel dilemma in zijn hoofd. Wanneer was iets aan, wanneer was het officieel? Hoe lang duurde dat en moet je dan anders tegen elkaar doen? Misschien toch slim om een heel simpel antwoord te geven.
“Het zit heel erg goed tussen ons.” Hij grijnsde en keek Percy peilend aan, benieuwd wat hij zou denken. “Misschien… boven gemiddeld goed en nu je dat toch weet…” Hij stond op en ging naast Stefan zitten. “Hoef ik ook niet alsof we helemaal niks met elkaar te maken hebben.” Kort keek hij opzij naar Stefan en was blij dat hij nu naast hem zat. Natuurlijk zou hij niet klef doen, maar toch was het beter nu Percy het wist.
“Maar Percy.. Nu ben jij, truth or dare.”

Percy bleef nieuwsgierig naar Jared kijken. Hij probeerde het gefluister van Stefan te negeren. Hij was niet schattig en al helemaal niet als hij rood werd. Hij beet zachtjes op zijn onderlip, waarschijnlijk moest hij er aan leren wennen, dat hij schattig genoemd werd door een jongen. Het duurde een tijdje voordat Jared antwoord gaf en de blik die hij uitwisselde met Stefan vertelde Percy al genoeg. Man ze leken we een stel meiden in liepen te roddelen over anderen. “Het zit heel erg goed tussen ons.” Percy trok een wenkbrauw op, wat was dat nou voor een antwoord? Percy glimlachte uiteindelijk, hij wist echt wel dat er meer was tussen Jared en Stefan. Eigenlijk was hij daar wel blij mee, misschien zou Stefan dan van hem afblijven. “Misschien… boven gemiddeld goed en nu je dat toch weet…” Percy keek Jared vragend aan toen hij opstond, wat ging hij doen? Hij ging naast Stefan zitten, Percy glimlachte.
'Het viel ook echt niet op hoor.' Zei hij met een plagend ondertoontje. Als de bewaker hun had gehoord op die fiets, had hij hun misschien meteen neer geknuppeld. Toch was Percy ook wel benieuwd of ze die camera beelden als hadden gezien van hem en Stefan. Hij hoopte van niet. Hij vond het leuk dat Stefan en Jared iets met elkaar hadden en had er ook helemaal niks tegen. In tegen deel, misschien kon hij Stefan en Jared zelfs bij zijn vriendenlijst toevoegen. Hij vondt ze erg aardig, maar wilde toch liever niet horen dat mensen hem hebben zien zoenen met een jongen.

“Maar Percy.. Nu ben jij, truth or dare.” Percy werd half terug getrokken uit zijn gedachtte en keek Jared even wazig aan. Hij moest kiezen, truth or dare? Als hij voor de waarheid zou kiezen, zou hij misschien lastige vragen krijgen over Dahlia of Fanta. Daar had hij echt geen zin in. Waarschijnlijk zou hij niet eens een antwoord hebben op de vragen die ze zouden stellen. Wacht, ze konden geen vragen stellen over Fanta of Dahlia, ze kende het verhaal van Dahlia, Fanta en hem niet. Of wel? Hij wist het niet en hij wilde daar ook niet achter komen door truth te kiezen. Maar als hij Dare zou kiezen zou hij misschien iets moeten doen wat ernstig beschamend is. Wat konden ze hier eigenlijk allemaal doen? Niet veel. Percy beet zachtjes op zijn onderlip en hij liet zijn ogen door de kamer gaan. Als hij Dare zou kiezen zouden ze hem niet vragen zijn mouwe op te stropen, dat was gewoon niet een logische vraag, ze zouden hem ook niet vragen zijn shirt uit te trekken, hoopte hij. Je wist het niet. Hij beet harder op zijn onderlip, meer vragen en meer twijfels kwamen in zijn hoofd, hoe kon hij nou ooit kiezen tussen twee dingen die zo beschamend waren? Misschien moest hij hetgene kiezen wat misschien het minst beschamend was.
'Dare.' Zei Percy bijna onhoorbaar en vlug. Hij wist niet eens of Jared en Stefan hem hadden gehoord. Hij had niet eens goed nagedacht over wat Jared of Stefan nu konden vragen aan Percy. Hij beet weer op zijn onderlip en keek even naar de grond. Dit was geen goed idee, om mee te doen. Hij wilde nooit mee doen aan dit soort dingen en nu leek het hem een keer leuk om te doen omdat hij dacht dat hij zich niet hoefde te schamen voor Jared of Stefan. Hij voelde het bloed opnieuw naar zijn wangen stijgen. Hij haatte dit, straks was hij zo rood als een tomaat. Hij keek op naar Jared en Stefan en wachtte gespannen af.

Stefan beet op zijn lip toen Jared lachte om wat hij zei. Man zijn lach was echt gewoon leuk. Stefan grinnikte toen Jared hem zachtjes tegen zijn schouder duwde. Toen Percy zijn vraag het gesteld bleef Stefan Jared aan kijken. [/i]“Misschien… boven gemiddeld goed en nu je dat toch weet…"[/i] Stefan was nieuwsgierig toen Jared op stond wat ging hij doen? Hij glimlachte toen Jared naast hem kwam zitten. Het liefst sloeg hij zijn armen om Jared heen maar hij hield zich nog in. “Hoef ik ook niet alsof we helemaal niks met elkaar te maken hebben.” Glimlachend keek hij terug naar Jared. Aangezien Stefan hem toch vast wou houden pakte hij alleen maar zijn hand en kneep daar lichtjes in. Toen keek hij weer naar Percy. 'Het viel ook echt niet op hoor.' "Als jij je oren niet op had dan viel het inderdaad niet op" Grinnikte Stefan. Al snel keek hij weer naar Jared. “Maar Percy.. Nu ben jij, truth or dare.” Hmm wat zou een goeie zijn voor Percy. "Oeh ik weet wat" Stefan keek Percy door dringend aan. Hij zou langzaam beginnen. "Oké ik blunder hem want ik weet niks" Stefan keek naar Jared. Stefan was nooit goed geweest in dit spel. Hij had het eigenlijk nooit gespeeld. Wel eens toe gekeken tuurlijk maar nee. Hij had er nooit aan mee gedaan. "Misschien weet jij wat?" Vroeg hij.


-flut-

Toen Jared Stefans hand voelde glimlachtte hij en keek wéér naar hem. Percy zou wel denken, niet dat dat hem veel kon schelen maar toch. Onopvallend ging hij nog wat dichterbij zitten zodat hun benen elkaar raakte. Hij zat wel prima zo, maar toch de constante aanraking leidde hem af. ”Oeh ik weet wat.” Jared luisterde afwachtend, maar dat hoefde niet echt… ”Oke ik blunder hem want ik weet niks.” zei hij Stefan namelijk heel snel daarna.
”Misschien weet jij wat?” kreeg hij als vraag en hij keek van Percy naar Stefan. “Huh, wat?” zei hij, nog steeds afgeleid. “Oh, een dare..” mompelde hij en keek naar Percy. “Uhm.. ik stel voor dat je de bewaker roept en om een reep chocolade en een voetmassage vraagt.” Zijn uitspraak bracht hem weer een beetje bij. Hij moest zich inhouden om niet constant te denken aan degene die naast hem zat. Dus concentreerde hij zich op Percy.
“En het liefst nu natuurlijk.” Zei hij met een brede grijns. Hij was wel nieuwsgierig hoe de bewaker zou reageren. “Muziekje d’r bij. Mooi meisje die je masseert, enzovoorts, helemaal alles er op en er aan.” Die laatste zin zei hij op een plagerige toon. Jared wist heus wel het verschil tussen een knap meisje en een minder knap meisje, net zo goed als het verschil tussen knappe jongens en minder leuke… Hij grijnste en was blij dat je toch kon denken zonder dat iemand dat hoefde te horen. Hij klapte in zijn handen.
“HELP HELP! BEWAKER!!!!!!” hij zette een paniekerige toon op en schreeuwde zo hard als hij kon. Hij hoorde voetstappen en gepraat. Niet veel later ging de deur van de cel open en stond daar een bewaker. “Hey, mijn vriend Percy wil u wat vragen?” hij glimlachtte vriendelijk naar de man die zijn blik vervolgens op Percy richtte.

Percy beet hard op zijn onderlip. Hoe kon hij nou weer zo stom zijn? Waarom was hij nou weer eens iets te enthousiast over een spelletje dat hij normaal nooit speelde omdat hij altijd voor gek werd gezet. Normaal dacht hij over alles wel drie keer na, zelfs zes keer als het nodig was. Maar nee hoor vandaag, nu, net op dit moment was hij zo stom om zich mee te laten slepen door Jared en Stefan. Toen Stefan het woord nam leek Percy wel in een te krimpen, hij was zo bang dat hij iets moest doen waar hij later echt spijt van ging krijgen. Percy beet harder op zijn ondelrip en proefde de gore ijzere smaak van bloed. Toen Stefan toch zei dat hij niks wist verliet er een bijna onhoorbare zucht tussen Percy zijn lippen vandaan. Maar de angst werd weer groter toen Jared het woord nam. Hij wist niet wat hij kon verwachtten. Die twee konden gekken dingen doen, dingen die Percy nooit zou durven. Dingen die je als normaal mens nooit zou doen omdat je wist dat het niet goed zou aflopen. Net zoals een fiets gaan stelen en een bewaker er mee gaan mishandelen. Hij wilde het liefst dat Jared gewoon zou zeggen dat hij een rondjes moest gaan lopen langs de muren, maar zo gelukkig zou hij wel niet zijn. “Uhm.. ik stel voor dat je de bewaker roept en om een reep chocolade en een voetmassage vraagt.” Bij het woord bewaker leek het hart van Percy in een te krimpen. Ze hadden er al een mishandelt vandaag, denk je nou echt dat ze het op prijs stellen als we ze gingen vragen om een voet massage?

“Muziekje d’r bij. Mooi meisje die je masseert, enzovoorts, helemaal alles er op en er aan.” Percy begon nu echt zo hard op zijn onderlip te bijten dat er waarschijnlijk straks niets meer van over was. Hoe kon Jared dit verzinnen voor hem? Niet dat Jared veel van hem wist, maar toch. Hij wist ook niet veel van Jared, maar toch. Dit verzon je niet. Percy wilde Jared wel iets aan doen toen hij de bewaker riep. De zware voetstappen van de bewaker lieten Percy de moed nog meer in zijn schoenen zakken. “Hey, mijn vriend Percy wil u wat vragen?” Percy slikte toen de bewaker hem aan keek. Hij wilde zijn hoofd schudden, maar hij deed het niet. Hij voelde het bloed naar zijn wangen stijgen en zijn wangen waren waarschijnlijk zo rood dat je kon vergelijken met aardbeien.
'Ik... Mijn...' Hij kon niets nuttigs uit zijn keel krijgen die zo droog aanvoelde als een kurk.
'Mijn vriend... Hij wilde graag een voetmassage... Chocolade reep...' Percy beet op zijn onderlip, hij voelde zijn hart in zijn keel bonken en hij wilde het liefst gewoon weg rennen.
'Muziek wilde hij ook... Misschien een kuuroordje ook...' Stamelde Percy. Misschien moest hij nu maar gewoon ophouden met praten. Gewoon afwachten wat de bewaker zou zeggen en hopen dat ze hem heel zouden laten. Misschien zouden ze hem alleen maar uit lachen. Gewoon uitlachen omdat hij rood was geworden en als een klein kind begon te stamelen om een voetmassage en een reep chocolade. Percy beet hard op zijn onderlip. Hij haatte dit gevoel, dat iedereen naar hem keek terwijl hij hier voor gek stond. Ze zaten in een isoleercel en Percy vroeg om een voetmassage, chocolade en muziek. Waar zat zijn verstand, waarom zei hij niet gewoon dat het niets was. Dat Jared zich aanstelde ofzo iets.

Stefan voelde Jared's been tegen de zijne. Even keek hij er naar. Maar al snel keek hij weer weg. Stefan vond het wel fijn zo. Maar hij moest zich in houden. Hij keek naar Jared die een wel wat wist. Hij grinnikte bij het horen van de opdracht. Eigenlijk vond hij het wel zielig voor hem.
Maar het was ook wel weer leuk. Stefan was al helemaal benieuwd over hoe de bewaker ging reageren over dat Percy vroeg om een meisje en een voetmassage. Misschien zou de bewaker wel lachen. Maar misschien werd hij woedend. Als dat zo was dan zou Stefan voor Percy op nemen. Dat wist hij zeker. Stefan keek toe hoe Jared de bewaker riep en keek ook toe hoe Percy stond te stamelen. Hij vond het lullig. Dus stond hij op en liep naar de bewaker toe. Stefan bekeek hem even. En wist bijna zeker dat deze misschien wel eens kon mee werken. "Heey makker. Jij weet vast ook hoe moeilijk het is om hier te zijn. Als je wat geld extra wil verdienen regel dan even wat oké" Zei Stefan zo normaal mogelijk. Als het aan hem lag dan schoot hij nu al in de lach. Af wachtend keek hij de man aan. En wist bijna zeker dat hij straf zou krijgen.


-FlutxD-

Jare keek gespannen toe hoe de man ze rustig, één voor één aankeek. Hij had nog niks gezegt, hij had nog niet echt emotie getoond… Hij had compleet geen idee of de man ze elk moment kon zoenen of dat hij ze ging afmaken. Totaal, geen emotie. Niet dat ze ook nog wat schokkends hadden gezegt, alleen dat hij zei dat Percy iets wilde zeggen. Jared was wel benieuwd hoe Percy het zou verwoorden en keek naar hem terwijl hij praatte.
Ik… Mijn… Mijn vriend, hij wilde graag een voetmassage, chocoladereep… Muziek wilde hij ook… Misschien een kuuroordje ook…” Zijn mond viel open, Percy kreeg helemaal een rood hoofd. Hij kreeg medelijden, het was niet zijn bedoeling om hem zo rot te laten voelen. ”Heey makker. Jij weet vast ook hoe moeilijk het is om hier te zijn. Als je wat geld extra wilt verdienen regel dan even wat oke?” Ging Stefan verder.
Oke, het stond vast. Jared was soms zo stom en impulsief, dat wist hij wel. Maar soms zei hij dingen te snel, vaak pakte ze wel grappig uit. Maar nu niet, die bewaker zou woedend worden, percy voelde zich rot en Stefan… Die probeerde het op te lossen. Met grote ogen keek hij naar de bewaker, die nog steeds geen uitdrukking op zijn gezicht hadden. “Ik ehm…” begon hij maar zag dat de bewaker ineens knikte. “Natuurlijk joh, komt er aan. Jullie mogen ook wel eens je lolletje hebben.” Jared keek hem nu nog geschokter aan en weer viel zijn mond open. “Pardon?” De bewaker keek hem aan. “Wat ist?” Jared schuddde zijn hoofd. “Of je ook mijn gitaar mee wilde nemen?” zei hij met een brede grijns op zijn gezicht en de bewaker haalde zijn schouders op. “Natuurlijk, totzo.”
Oke, dat was vreemd. Heeeeel vreemd. En waarom zou hij het doen? Was hij bezopen? Wat had die gast gesnoven? Achja, wat maakte het ook uit. Waarschijnlijk zou er toch niks komen en antwoordde hij zo om te pesten. Ze waren er teminste vanaf. Nog steeds keek Percy niet al te vrolijk. “Je kop is zo rood als een tomaat…” concludeerde hij droog en glimlachtte. “Sorry Perce, maar je hoeft je nergens voor te schamen… “ Hopelijk dacht hij dat niet echt, dat ze hem stom vonden. Of dat ze het grappig vonden dat hij niet uit zijn woorden kwam, want dat was echt niet zo. Hij vond Percy aardig en hij vond hem ook niet stom als hij verlegen deed ofzo. Hallo zeg, Percy had wel meer redenen om hem stom te vinden als andersom. Dat hij bijvoorbeeld dingen er uit flapte en dat hij bi was en zijn kamergenoot. Wat moest hij daar wel niet van denken… Langzaam trok hij zijn schoenen uit en ging liggen.
Het volgende moment ging de deur open, werd er een blond meisje naar binnen geduwt, een radio met een stapel cd’s, een reep chocolade en zijn gitaar. Vol passie ving hij het ding op, de rest mocht kapot vallen. Oke, het meisje natuurlijk niet, maar die valt niet zomaar kapot. “Check, het knappe meisje voor de voeten, chocolade, muziek en je gitaar. Veel plezier er mee.” Sprak ze bewaker en de deur werd dichtgegooid.
“Hebben ze jou al verteld waarom je hier zit?” vroeg hij, zijn hoofd een beetje schuin, een scheve speelse glimlach op zijn gezicht. “Jared trouwens.”

Na het gesprek met Percy had ze een aantal uur voor haar uit staan kijken. Maar nu had ze honger. Heel erg honger. Dahlia liep uit haar kamer richting de keuken. Eenmaal daar keek ze om haar heen. Ze sloop de keuken in en keek alle kasten naar. Uiteindelijk had ze een pak met koeken gevonden. Ze pakte hem ging op het aanrecht zitten en opende het pak. Ze pakte er een uit en nam een hap. Hmm heerlijk. Ze at er al snel twee achter elkaar. Dahlia zuchtte en dacht terug aan een paar uur geleden. Ze had tegen Percy gezegd dat het beter was als ze elkaar niet meer zagen. Maar nu verlangde ze al naar hem. Zuchtend liet ze haar hand naar haar ketting gaan maar hij was weg. Dahlia sprong van het aanrecht pakte nog een paar koekjes en nam een hap waarna ze naar buiten rende en tegen een bewaker aan knalde. Al snel voelde ze een stevige hand om haar arm heen. "Hey laat me gaan" Riep ze uit terwijl ze mee gesleept werd. Shit ze had die koekjes nooit moeten pakken. Dahlia liet de koekjes los en probeerde los te komen maar het lukte niet. "Waarom?" Vroeg ze. Maar voordat ze antwoord had werd ze een isoleercel in gegooid. Wat had ze gedaan. Oké ze had koekjes gepakt. Maar meer toch niet. “Check, het knappe meisje voor de voeten, chocolade, muziek en je gitaar. Veel plezier er mee.” Verbaast keek ze de bewaker aan. "Heey laat me gaan." Schreeuwde ze terwijl ze tegen de deur aan ramde. Daarna draaide ze zich om en richten zich naar de stem die ze hoorde. "Hebben ze jou al verteld waarom je hier zit? Jared trouwens.” Ze knikte en keek verder. Toen ze Percy zag smolten haar ogen even en keek ze verdrietig maar ook deels liefdevol. Al snel draaide ze zich om en begon als een gek op de deur te rammen. "Laat me gaan" Riep ze keer op keer.

Percy staarde naar de bewaker. Hij zou hem gaan slaan, hij zou hem uitlachen. Percy bedacht meer scenario’s die waarschijnlijk zouden gebeuren. Hij was blij dat Stefan hem te hulp was geschoten en daarna probeerde zelfs Jared nog te helpen. Maar het vreemdste wat Percy ooit had gezien of gehoord kon hier niet aan tippen. “Natuurlijk joh, komt er aan. Jullie mogen ook wel eens je lolletje hebben.” Percy keek de man met grote ogen aan en bleef naar de deur staren die hij weg ging. De woorden die Jared zei leken van ver weg te komen. Hij bleef het vreemd vinden dat de bewaker er in mee stemde. Dat hij straks daadwerkelijk zou terug komen met chocola en al die andere dingen die hij gevraagd had. Het maakte Percy zelfs niet uit dat hij zo rood als een tomaat was. Hij was gewoon te verbijsterd het te geloven dat dit echt gebeurt was. Nee het kon hij maakte een grapje, het kon gewoon niet.
‘Als hij ook nog terug komt, kan je me helemaal weg halen.’ Mompelde Percy zachtjes in zichzelf. Hij geloofde het gewoon niet. Hij wilde in zijn arm zijn arm knijpen om te kijken of hij droomde. Maar dat was ook weer zo iets raars om te gaan doen. Niet veel later werd de deur inderdaad opnieuw open gedaan en werd er een blond meisje naar binnen geduwd en de rest van de spullen die ze gevraagd hadden. “Check, het knappe meisje voor de voeten…” Meer hoorde Percy niet meer. Hij wilde de bewaker gaan slaan en hem verrot schelden en er voor zorgen dat hij meer gebroken zou hebben dan de andere bewaker die ze hadden aan gereden. Niemand, maar dan ook echt niemand mocht zo iets over Dahlia zeggen. In elk geval niet op zo’n manier. Dahlia was geen hulpje van de bewakers ze was een echt mens. Misschien kon de bewaker van geluk spreken dat hij zo snel weg ging anders was Percy hem echt aan gevlogen. Dahlia mocht dan wel niet meer met Percy willen praten, maar het betekende niet dat hij dit soort dingen zou toe laten. En al helemaal niet van zo’n stomme bewaker.

Percy ’s ogen kruiste die van Dahlia, zijn hart leek opnieuw een slag te missen zoals altijd als hij naar haar keek. Maar Dahlia draaide zich al snel om en begon tegen de deur te slaan. Als hij Dahlia was geweest had hij waarschijnlijk hetzelfde gedaan. Hoe kon de bewaker haar het aandoen haar op te sluiten samen met hem. Ze probeerde juist minder met hem om te gaan. Hoe wilde ze dat gaan doen terwijl ze in een isoleercel zaten. Percy keek naar de grond en beet op zijn onderlip. Hij wist dat hij Dahlia moest laten stoppen en dat deed hij dan ook. Hij stond op en liep naar haar toe, pakte haar bij haar pols waarmee ze tegen de deur ramde en keek haar aan.
‘Heeft geen zin, ze komen toch niet.’ Zei Percy droogjes en liet haar pols weer los. Misschien was het toch niet zo handig van hem om haar te laten stoppen. Ze moesten afstand van elkaar nemen, hij moest haar niet gaan aanraken en dat soort dingen dan. Percy ging naar de andere kant van de kleine cel om een klein beetje ruimte te creëren tussen heb en Dahlia. Ze hadden ruimte nodig. Het was trouwens sowieso niet handig om vier mensen in een isoleercel te proppen. Hij was blij dat Jared niet had gevraagd om een heel thaise kuuroord. Hoe zouden ze dat hebben gedaan?