Onderwerp: Surviving (Originelere titel gezocht ;)) do jan 26, 2012 5:25 am
Vorige topic verwijderd, dus nu kan het echte werk beginnen Ik ga jullie verder nog niks verklappen, dus lees maar gewoon xP Hope you like it
Proloog: Dear Diary, Het voelt vreemd aan mijn gevoelens en gedachten met inkt en woorden op een leeg vel papier neer te pennen. Normaal hou ik ze voor mezelf, voor mijn veiligheid en zodat niemand mijn volgende stap zou kunnen achterhalen. Ik ben de mensen altijd een stap voor geweest en ik wil dat graag zou houden. Het was op een gewone nacht dat een vreemd gevoel me bekroop. Voor de eerste keer in mijn leven had ik het gevoel dat ik eens aan iets anders toe was. Psychologen zouden het als een midlifecrisis beschrijven, ik zag het eerder als een nieuwe start. Helemaal opnieuw beginnen zou onmogelijk zijn, tenslotte was mijn gezicht overal bekend geworden. Wat wel mogelijk was, was iemand anders opnieuw laten beginnen. Maar waar vond ik die iemand, die aan mij gelijk was, mij zelf zou kunnen overtreffen? Ik hoefde geen hersenloze spierbundel, ook geen zwakkeling. Iets tussenbeide en zo kwam ik op het idee, toch voor het andere geslacht te kiezen. Het hoofd van een vrouw zit vol raadsels, voor mannen nog steeds onopgelost. Ze hebben een goed doorzettingsvermogen, zijn slim en stralen onschuld uit. Hun enige zwakheid is hun gevoelens, die ze graag kwijt willen. Hun hart zou sneller spreken dan hun verstand en dat bracht weer een heleboel nadelen met zich mee. Ik moest haar zorgvuldig uit kiezen en dat kon alleen door een strategisch plan te maken, waar al haar karaktertrekken worden getest en waar ze op de proef gesteld word. Een lange tijd heb ik me stilgehouden. Al die tijd heb ik zitten nadenken. Hoe ik dit het beste uit kon werken en wie deel zou nemen aan het spel, dat weldra voor de eerste keer gespeeld zal worden. Uiteindelijk kwam ik er aan uit. Het spel is eenvoudig en het doel is duidelijk; overleven. Wat ze echter niet weten is dat ze het spel kunnen stoppen. Het meisje dat weet hoe ze dit doet, heeft de kans een nieuwe start te maken, aan mijn zijde uiteraard. Dat de beste dan ook mogen winnen.
Ruwe schets. Kan nog veranderd worden xx, Matthew
Matthew
Aantal berichten : 7 Registratiedatum : 11-01-12
Onderwerp: Re: Surviving (Originelere titel gezocht ;)) vr jan 27, 2012 5:38 am
Nieuw hoofstuk!
Esmée - Dear Diary Dear Diary, Weeral eens hou ik de pen tussen mijn handen geklemd, niet weten wat ik moet schrijven. Misschien ligt het aan de spanning, veroorzaakt door de angst om te falen, of ligt het aan de verwachtingen die ik heb voor dit meisje. Met zekerheid kan ik mijn sprakeloosheid niet verklaren. Het feit dat ik me niet meer in mijn veilige haven op het eiland bevind, kan ook een reden zijn voor mijn ongerustheid. Met een nieuwe identiteit heb ik een goedkoop appartementje kunnen kopen ergens in het centrum van een grote stad. Tegenwoordig is het niet moeilijk je slachtoffer in het oog te laten houden, dit dankzij de nieuwe technologische snufjes. Vanuit een comfortabele houding heb ik zicht op enkele schermen, die elk een kamer projecteren. Deze camera’s zitten in het gebouw, op de locatie waar het eerste spel van start zal gaan; de gevangenis. Een locatie gekozen aan de hand van mijn persoonlijke ervaringen. Op het bureau voor me staat een kleine microfoon die me in staat stelt contact met haar te maken zonder mezelf bekend te maken. Aan alles is gedacht. Mijn eerste slachtoffer, al noem ik ze eerder de uitverkorene, bevind zich nu nog onwetend in de rechtszaal. Geld heb ik niet te kort en ik had er wel wat voor over, maar het heeft me moeite en een heleboel van mijn maandelijkse inkomsten gekost om het grotendeel van de rechters om te kopen. Nadat de rechter het vonnis velt, zal ze naar haar nieuwe thuis worden gestuurd. Geen gewone gevangenis, een waar je moet zien te overleven, want daar draait het tenslotte allemaal om. Het meisje dat met uiterste zorg is uitgekozen, luistert naar de naam Esmée. Een nogal rebelse een eigenwijze tiener. Enkele van mijn mannen hebben haar een tijd in het oog gehouden om dan verslag uit te brengen. Ze heeft haar school nooit afgemaakt, leeft grotendeels op straat, rookt, heeft slechte gewoontes en heeft ook al enkele misdaden op haar strafblad staan. Het kind dat je als ouders zelf liever niet krijgt. Haar op de plek krijgen die ik had uitgekozen was dan ook makkelijk. In grote dikke en zwarte drukletters stond het in de krant geschreven; meisje vermoord 16-jarige jongen voor geld. Het was sneu voor de jongen, maar ik had hem nodig voor de voorbereiding die moesten getroffen worden. Hij was trouwens ook niet de eerste die ik vermoord of –laat ik het beter zo zeggen- heb laten vermoorden. Ik moet het toegeven, stilzitten en nadenken is niets voor mij. Mijn naam verdween uit roddelbladen en kranten en sommige beweerden dat ik van de aardbodem was verdwenen of zelfs was vermoord. Het zou niet lang meer duren of mijn gezicht stond weer op de voorpagina. Naja, misschien niet mijn gezicht, het gezicht van het monster dat ik zal creëren. Het meisje dat het volhoud, en het overleeft. Ik kan er geen woorden meer aan vuil maken. Alleen dan nog dat mijn verwachtingen hoog staan en ik hoop dat ze aan mijn verwachtingen zal voldoen. Het is of de dood of de roem die een meestermisdadiger kan krijgen. Het is wat ze er zelf van maakt. Let the game begin…
Het volgende hoofdstuk in de ogen van Esmée zelf xx, Plushie aka Matthew
Matthew
Aantal berichten : 7 Registratiedatum : 11-01-12
Onderwerp: Re: Surviving (Originelere titel gezocht ;)) zo jan 29, 2012 3:54 am
Hier het hoofdstuk in de ogen van Esmée, waar de volgende hoofdstukken ook in worden geschreven.
Esmée - Hoofdstuk 1
Spoiler:
Een streng bewaakte bus had enkele gedetineerde, waaronder ikzelf, naar hun nieuwe thuis gebracht. Ik voelde een huivering langs mijn rug glijden, wanneer het grote gebouw in mijn gezichtsveld viel. Hoge dikke muren stonden er als een beschermende mantel omheen. Een mantel tegen weer en wind, je geraakte er niet in, maar het belangrijkste; ook niet meer uit. Er waren drie gebouwen, het hoofdgebouw, waar het bureau van de hoofddirecteur zich bevond, het grote zijgebouw; de cellen en dergelijke, en als laatste nog een kleiner zijgebouw, waar zich de verpleegzaal en de isoleercellen bevonden. Een groot binnenplein was omringd door ijzeren hekkenwerk. Achter dat hek stonden enkele gevangenen ons ongegeneerd met hongerige blikken aan te staren. Enkele bewakers leidde ons de bus uit en hun kreten drongen al snel mijn oren binnen. Deze keer had ik geen oortjes met muziek, waarmee ik de buitenwereld kon buitensluiten. Deze keer moest ik hun geroep aanhoren. Het was om de nieuwelingen te intimideren en hoewel ik er niet aan toe wilde geven, voelde ik me allesbehalve op mijn gemak. Deze volwassene vrouwen waren echte misdadigers, ik had niemand ooit echt pijn gedaan. Al dacht de buitenwereld daar wel anders over. Iedereen zag me als een echte crimineel, een schande voor het land. Misschien lag dat wel aan mijn jonge leeftijd of aan de manier waarop de jongen was vermoord. Hij had namelijk niet alleen een steekwonde in zijn zij gekregen, zijn keel was ook opengesneden en daar nog bovenop had de moordenaar, nog steeds blijf ik hardnekkig ontkennen dat ik hem heb vermoord, zijn slachtoffer opgehangen en met het bloed de volgende woorden op de witte muur geschreven; -Let the game begin.- Geen werk van een puber, die zijn eerste jaren van volwassenheid nadert, maar blijkbaar hadden ze genoeg bewijs. Het moordwapen stak nog in zijn lichaam, met mijn vingerafdrukken. Na een huiszoekingsbevel hadden ze nog meer bewijsmateriaal gevonden. Zijn portefeuille lag in mijn kamer, met het geld er al lang uit. De jongen was een onbekende voor me, en ik kon het niet anders toegeven; hij heeft me meer in de problemen gebracht dan ik ooit zou durven dromen. Daarvoor voel ik weinig tot zelfs geen medelijden voor zijn dood; hij is de reden dat ik nu hier zit, dat ik de rest van mijn dagen in een rottige cel moet doorbrengen. Althans dat dacht ik toch. Geleid door de bewakers gingen we naar binnen. Binnenin het gebouw was het verbazend genoeg akelig stil. De enige die er nu nog binnen liepen waren nog enkele bewakers die ons afkeurend aankeken. Voor de zekerheid hadden ze ons binnen gebracht tijdens het ‘speeluur’, de tijd dat de andere gevangenen even een frisse neus mochten halen op het binnenplein. Buiten de nieuwelingen, waren de cellen volledig leeg. Ik kreeg een cel aangewezen ergens aan het einde van de hal en zo te zien had ik een celgenoot; er stond een stapelbed en een klein tafeltje. Naast het tafeltje lag nog een emmer, voor het geval dat. Ik walgde van het idee dat ik daar in mijn behoeftes zou moeten doen, maar ik besefte ook dat we ’s nachts niet zomaar naar het toilet mochten gaan. Mijn advocate en tevens mijn begeleider had me alles aandachtig uitgelegd. ’s Morgens was het opstaan en kregen we kort de tijd om ons te douchen. Volgens haar was het water van de douches wel warm, niet dat het er toe deed, maar ze was niet zeker van haar zaak. Na het douchen kregen we eten in de eetzaal. Geen drie sterrenmaaltijd, had ze me nadrukkelijk gewaarschuwd. Als je geluk had mocht je daarna gaan werken in de gevangenis zelf. Hiervoor kreeg je een beetje geld, amper genoeg om er buiten in de cel een brood mee te kopen. Indien je geen werk had, werd je terug gestuurd naar je cel waar je de komende dag zou zitten tot de middag, wanneer je weer eten kreeg en even naar buiten mocht tot de tijd dat het avondeten werd opgediend. Eens per maand was het bezoekuur. Dan kreeg je een uurtje of twee in de onthaal waar je eventueel je vrienden of familie terug kon zien. Mijn advocate had mijn ouders nog gesmeekt me te steunen, maar ze hadden het bruut afgewezen. Ze hadden me de rug toegekeerd en vergaten me liefst zo snel mogelijk. Wat ze verder net hun leven zonder mij gingen doen, liet me koud. Hun leven deed er momenteel even niet meer toe, ook ik wilde hen zo snel mogelijk vergeten. De vrienden waarvan ik dacht dat ze normaal ook echt vrienden waren, bleven liefst zo ver mogelijk van de politie vandaan, ook zij hadden me de rug toegekeerd. Ik stond er nu alleen voor. De klik die de deur maakte bij het sluiten haalde me uit mijn gedachten. Ik draaide me kort om en keek levenloos voor me uit. De eenzaamheid die me plots overviel leek op de leegte in de cel voor me. Niemand was er voor me die de leegte zou kunnen opvullen. Niemand was me dierbaar genoeg. Ik had niemand meer en was ook niet belangrijk voor iemand. Zuchtend draaide ik me terug om en bekeek ik de kamer aandachtig, vechtend tegen de tranen die opkwamen en in de hoop mijn gedachten zo op iets anders te kunnen vestigen. De kamer was allesbehalve groot. Ik vroeg me af hoe je hier met twee hele dagen door zou kunnen brengen. Buiten het bed, de kleine tafel en de emmer stond er niets meer in. Het was duidelijk dat ik de eerste was in deze cel, nergens waren er persoonlijke spulletjes te ontdekken. Het bed was netjes opgemaakt, maar zag er zo ook niet meer comfortabel uit. De muren waren in het saaie wit geschilderd. In de hele kamer ontbrak er aan kleur. Het was een saai zwart-wit schilderij, waar zelf ik helemaal mee op ging door de grijze kleren die ik verplicht was te dragen. Ik hoorde hier, ook al wilde ik het niet, nu thuis, maar het zou nog lang duren voor ik me ook echte thuis zou voelen. Het zou lang duren voor ik toe zou geven aan mijn lot, aan het feit dat ik hier nu zat. De drang om het nu al uit te schreeuwen van ergernis was groot. De enige barrière voor mijn vrijheid waren de vier sterke muren die me omringde. Nooit zou ik er door kunnen geraken, nooit zou ik nog een voet uit deze gevangenis kunnen zetten. Deze vier muren stonden als symbool van mijn afgenomen vrijheid, die ik van harte wilde terugwinnen. Moedeloos zette ik me neer op het bed, met mijn handen in mijn haren en mijn hoofd voorover gebogen. Hoe zou ik dit kunnen volhouden? ‘Niet zo’n beste situatie hé?’ Verward keek ik op en veegde ik snel een traan van mijn wang af, die er toch was in geslaagd mijn ooghoek te verlaten. Mijn blik ging eerst naar de celdeur, waar ik –nog verbaasder dan ik eerst al had gereageerd- niemand zag staan. Op mijn hoede hees ik me recht en keek ik in het bed boven me. Niemand.. ‘Je zult me niet vinden, want technisch gezien ben ik er ook niet.’ Nog steeds ging mijn blik wantrouwig de kamer rond. ‘Kijk naar boven, meer naar links, in die hoek,…’ Ik volgde zijn instructies op tot een camera me in het oog viel. ‘Ja, daar.’ De stem die me aansprak was een duidelijke mannenstem. Hij klonk schor, maar dat kon even goed aan de kwaliteit van de luidspreker liggen. Het was zelf zo dat je zijn stem nooit zou herkennen, hoezeer je ook je best deed. Het wantrouwen werd er door gevoed. ‘Je bent een bewaker?’ Vroeg ik uiteindelijk, wanneer ik een zelfzekere en uitdagende houding aannam. Ik richtte mijn blik in de camera, met het besef dat ik nu recht in de ogen van de man, die me had aangesproken, aan het kijken was. Het was de bedoeling hem zo lichtjes te intimideren, het leek alsof ik zijn aanwezigheid niet erg vond, maar vanbinnen vond ik het afschuwelijk dat ik zelf hier, in mijn eigen cel, in het oog gehouden werd. Ik hoopte zo antwoorden te ontlokken, maar hij was niet van plan ze zomaar te geven. Ik moest er echt naar vragen. ‘Nee, dat ben ik niet.’ ‘Wat dan wel?’ ‘Duidelijk een wie, als ik je mag verbeteren.’ Het was onduidelijk, maar je hoorde de vermaak in zijn stem. Hij klonk opgewonden, zelf verheugd, maar waarom? ‘Je wilt me dus alleen maar wat opjagen. Me erop wijzen hoe diep ik ben gezonken? Wel, dat weet ik al lang, daar heb ik jou hulp niet voor nodig.’ Ik bleef brutaal en zelfzeker, maar vanbinnen woede er een onrust. Hij wilde niet kwijt wie hij was, en zonder een naam, had ik niets aan hem. ‘Toch wel, je hebt me nodig. Om je leven terug op te pakken.’ ‘Mijn vrijheid?’ Vroeg ik hem, deze keer meer geïnteresseerd. ‘Je vrijheid, en meer.’ Dit begon steeds meer op een grap te lijken, en ik wilde duidelijk maken dat ik niet met me liet sollen. Om hem dit duidelijk te maken, nam ik een andere houding aan. Alsof dit alles me niet kon schelen, keek ik hem onverschillig aan. Met mijn arm in mijn zij en mijn hoofd ietsjes schuin. ‘Vertel verder.’ ‘Ik kan je hier gemakkelijk uit krijgen. Met een vingerklik heb je je vrijheid terug en zoals ik al zei, meer dan alleen je vrijheid. Interesseert geld je?’ Wat twijfelachtig schudde ik bedenkelijk mijn hoofd. ‘Geld is goed, maar niet belangrijk, want wat heb ik er nu aan? De politie zal me zoeken en dan zit ik hier zo weer.’ ‘En wat dacht je van onaantastbaarheid? Doen wat je wilt, geen zorgen?’ Dat klonk als een droom. Niemand was immers echt ongrijpbaar. ‘Klinkt al beter.’ Speelde ik zijn spel mee, afwachtend op meer uitleg. ‘Natuurlijk kan ik je dat niet zomaar geven. Hiervoor moet je wel iets doen.’ Natuurlijk was er een maar, het klonk ook te mooi. ‘Ik luister nog steeds.’ ‘Dat hoop ik maar, want veel keus heb je niet.’ Ik slikte ongemakkelijk en knikte. ‘Er ligt een enveloppe op je bureau-‘ Dus dat kleine tafeltje noemde hij al een bureau… ‘-waar een oortje in zit.’ Voor de eerste keer wende ik mijn blik af van de camera en nam ik de bruine enveloppe in mijn handen. Ik voelde aan de inhoud, maar raakte er niet wijzer uit. Hij beviel het me te openen en mijn nieuwsgierigheid bedwingend haalde ik er een klein oortje uit. ‘Hiermee kan ik overal waar ik wil contact met je houden. Er zit ook een klein microfoontje in wat jou in staat maakt me op te roepen.’ ‘Waarom?’ ‘Dat wil ik je ook nog meedelen; er worden geen vragen meer gesteld. Vanaf nu luister je gedwee.’ Volgens heb had ik al volledig toegestemd, terwijl er vanbinnen in me nog twijfels zaten. Veel keus had ik niet, dus dit was de enige oplossing. ‘Akkoord.’ ‘Wel, het is een soort van spel. Heel eenvoudig. Je moet zien te overleven.’ Ik knikte na elke zin, ter teken dat ik het begreep. ‘Hier in de gevangenis zit nog iemand anders, die jou moet vermoorden.’ ‘Wie?’ Onderbrak ik hem ruw. ‘Geen vragen.’ Meer antwoord kreeg ik niet. ‘Jij weet niet wie hij of zij is en zo weet hij of zij ook niet wie jij bent.’ Vooraleer ik een tweede vraag kon stellen, nam hij weer het woord. ‘Het kan iedereen zijn. Bereid je er dus maar op voor. Als jij hem of haar-‘ Nog steeds had ik hem niet kunnen betrappen op een fout. Ik wist zelf het geslacht niet. Het kon even goed een bewaker zijn. ‘-eerder vermoord. Win jij, als je niet slaagt,… Tja, ik veronderstel dat je dan al wel weet wat er met je is gebeurt.’ Dood. Ik knikte weeral. Het was een automatisme geworden. ‘Nog vragen?’ Die had ik, en nog wel een paar. ‘Hoe weten we het van elkaar? Hoe kan ik haar vermoorden en kan ik nog terug?’ Hij lachte geamuseerd. ‘Nee, je kunt niet meer terug. De rest van de vragen zal je zelf moeten oplossen.’ Er viel een korte stilte. Ik zat diep in gedachten verzonken. Als het waar was wat hij had gezegd, dan moest ik elk moment van mijn leven hier vrezen. Daar nog bovenop, moest ik te weten komen wie ik moet vermoorden. Hoe,… Hoe? Een heleboel onopgeloste vragen teisterde mijn hoofd. Het was zo chaotisch en onduidelijk, ook al was het eenvoudig. Mijn vrijheid, voor een leven. De volgende woorden die hij uit sprak deed me verstarren; ‘Let the game begin.’ Een doffe klik en dan stilte. Hij was het geweest! Hij had me er in geluisd! Al die tijd had hij geweten wat ik moest doen. Ik was een simpele pion in zijn spel. Een pion waar hij mee kon spelen. Macht had hij niet te kort. Ik was er in geluisd en ik kon niet meer terug. Op dit moment kon ik aan niets anders meer denken. Zijn stem weergalmde in mijn hoofd, ik merkte zelf niet dat er een bewaker de cel aan het openen was. Bij het sleutelgerinkel keek ik geschrokken op. Snel stak ik het oortje in mijn oor en verborg ik het achter mijn lange zwarte haren. De enige oplossing om dit alles te doorstaan, was het spel mee te spelen en voor de overwinning gaan.
Lang hoofdstuk xx, Matthew
Fanta
Aantal berichten : 636 Registratiedatum : 07-12-11 Leeftijd : 27
Character sheet Naam: Fanta Cola Partner: I love you, but it's hard to believe your words if I can't see the mean of them with my own eyes. Do you love me or is it just a game? Reden van plaatsing: Obsessie voor symmetrie, autisme PDD-NOS en soms een beetje hyperactiviteit :3
Onderwerp: Re: Surviving (Originelere titel gezocht ;)) zo jan 29, 2012 8:26 am
't Ziet er alvast heel mooi uit. Ik ga het binnenkort eens lezen x
Gesponsorde inhoud
Onderwerp: Re: Surviving (Originelere titel gezocht ;))
Index 
