Honingblond haar verspreidde zich over het kussen terwijl een protesterende kreun uit haar mond kwam. Moeilijk schoof ze overeind in haar bed terwijl ze met haar handen door haar volle haren woelde.
‘Good morning, dear.’ klonk het in haar hoofd en Brianne glimlachte ‘goeiemorgen Abby,’ zei ze vrolijk tegen de stem terwijl ze de slaap uit haar ogen wreef en opstond. Haar voeten zette ze voorzichtig in de slofjes terwijl ze haar kleding aandeed en haar sloffen voor haar zwarte balerina’s met een witte strik verving bekeek ze zichzelf in de spiegel. Haar blauwe ogen staken af tegen haar huid terwijl een lichte gloss haar lippen sierde draaide ze zich een kwartslag om.
‘Je moet toch echt eens minder snoepen Brianne, je wordt dík,’ zei Abby toen en Brianne glimlachte. ‘Ja, Abby, dat zou ik moeten doen he?’ brabbelde ze vrolijk verder tegen de stem in de hoop deze tevreden te stellen. Ze wilde niet weer dat Abby haar in paniek zou brengen zoals ze altijd deed als ze haar zin niet kreeg. Ze wilde nu voor één dag rust. Haar eerste dag hier moest vlekkeloos zijn, perfect.
Terwijl ze zich nog verder opmaakte liep ze na tien minuten stralend haar kamer uit.
Haar ogen schoten in het rond terwijl ze alles in zich opnamen en ze liep met een lichte pas door de gang heen terwijl haar haren meedeinden met haar passen. Rustig nam ze de kamer in zich op terwijl ze diep inademde. Ze was zich er best van bewust, van die blikken, maar veel trok ze zich er niet van aan. Dat mocht niet van Abby. Ze mocht alleen aandacht voor Abby hebben, anders werd ze gestraft.
Ze zette zich neer terwijl ze even aan haar haren frunnikte. Ze had ze licht gekruld waardoor haar slag iets meer opviel, maar niet te zeer de aandacht trok.
Brianne keek wederom rond terwijl een kriebelig gevoel in haar buik kwam. Nee! Ze had Abby toch gehoorzaamd? Ze had toch gedaan wat Abby zei te doen? Brianne’s ogen zochten de omgeving af terwijl ze het laatste beetje brood naar binnen stopte, het was slecht eens sneetje geweest, meer had ze niet gegeten.
‘Goedzo Brianne, en nu gaan we plezier maken!’ zei Abby toen vrolijk in haar gedachten en Brianne knikte. Veel meer deed ze niet. Sinds een jaar was ze zo’n beetje compleet in de macht van Abby’s stem. Alles wat Abby zei dat ze moest doen deed ze, ze was net een marionet en Abby was de poppenspeler. Met een glimlach stond ze dus op en liep ze weg uit de kamer. ‘En nu, Abby?’ zei ze toen zachtjes terwijl haar ogen richting een witte man schoten. Ondanks dat Abby haar in haar macht had, Brianne had nog steeds een eigen wil die vaak bruut door Abby de kop in werd gedrukt.
‘Zoen hem,’ zei Abby toen vrolijk tegen haar en Brianne keek rond wie ze bedoelde tot ze zag dat de enige die er was een man in een wit pak was. ‘Nee!’ piepte ze toen terwijl ze wegliep voor de man.
‘Brianne, doe het! Anders zal ik je moeten straffen Brianne!’ zei Abby toen en steeds paniekeriger liep Brianne weg voor de man en uiteindelijk rende ze terwijl tranen over haar wangen biggelden weg van de gang waarna ze zichzelf huilend in een hoekje wierp en zichzelf zachtjes heen en weer wiegde.
‘Brianne?’ klonk toen.
‘Je zult worden gestraft, dat weet je toch?’ vervolgde ze toen en Brianne snikte ‘ja,’ murmelde ze zachtjes ‘ja, dat weet ik.’ zei ze toen.
‘Je weet dat het voor je eigen bestwil is Brianne,’ zei ze toen zachtjes en Brianne knikte gewillig.
Vroeger had Brianne geweten dat ze weerstand zou moeten bieden, maar nu was ze mentaal gewoon zo… op. Misschien bood deze kliniek haar de rust om weer genoeg kracht te hebben om zich tegen Abby te verzetten. Om Abby weg te bannen en haar straffen te laten ophouden. Ze wilde niet telkens gestraft worden met een paniekaanval… niet alweer. Brianne veegde haar tranen weg terwijl ze weer voor zich uitkeek en merkte dat Abby wegvaagde uit haar gedachten. Ze had spijt getoond. Abby was weer voor een paar uur weg. Brianne zuchtte zachtjes. ‘Waarom?’ fluisterde ze toen tegen zichzelf met haar zachte, lieve stem. haar stem was een aantrekkelijke stem om te horen, een fijn geluid had haar moeder altijd gezegd. Brianne stond uiteindelijk op uit haar hoekje en rechtte haar rug. Oke, 1-0 voor Abby. Maar ze was nog niet uit de race. Ze kon nog winnen en dit rare gebouw ging haar daarbij helpen. Ze zou vechten tegen Abby, en ze zou winnen.
Brianne’s ogen bleven toen steken op de gedaante van een persoon en haar ogen werden groot. ‘Wat heb je allemaal gehoord?’ zei ze toen terwijl haar stem enigszins trilde door de paniek die in haar lijf gierde. Ze was bang, bang voor wie er daar ook was. Wie achtervolgde haar? Wilde hij haar vermoorden? Of misschien wel misbruiken. Wat het ook was, het was vast de straf van Abby… ze had moeten luisteren.
~ Open voor iedereen 
Index 
