losing the control

Mikaela kon het niet geloven. Haar woede liep de vrije loop. Zo snel ze kon rende ze door de gangen richting haar eigen kamer. Ze had echt zin om met dingen te gooien. En ze wou totaal niet dat er iemand dat zou zien. Dat zou Mika waarschijnlijk niet aankunnen. Dat ze haar na kijken terwijl ze zich de vrije loop laat gaan. Mikaela kon er gewoon niet aandoen. De herrineringen waren er ineens, onverwacht en veel te hevig dan normaal. Dit mocht niet. Ze was er bijna, maar omdat ze de woede helemaal niet onder controle had sloeg ze hard met haar vuist tegen de muur, de woede stilte de pijn, niet helemaal natuurlijk. Ze deed zelf niet de moeite om te zien of er schade was. Waarschijnlijk niet het zijn muren, van steen logich. Toch vertraagde ze haar tempo niet. Ze durfde het niet. Met een harde ruk opende ze de deur van haar kamer en smeet die met een harde dreun weer achter haar dicht. Pakte zelfs een stoel en smeet het met allemacht tegen de muur. Wat een put achterliet door de poot van de stoel. De woede bleef maar borrelen in haar lichaam, vooral haar gedachten waren wanordig geworden. Ze kon er neit tegen. Ze haatte het. De gedachten van die vrouw, die haar leven heeft verziekt. Mikaela trilde gewoon weg van de woede. Opnieuw nam ze de stil en smeet het nog eens tegen de muur, dat weer schade kreeg vlak naast de vorige keer. Het was die vrouw, die ze stiefmoeder heeft moeten noemen voor een tijdje dat er heeft voor gezorgt dat Mikaela niets meer onder controle had. Het was al erg geworden sinds de moord op haar moeder. Maar toen haar vader een nieuwe vrouw had gevonden was het verergerd. En natuurlijk dacht haar vader dat het Mikaela haar schuld was in plaats van de boze stiefmoeder. Heldere tranen kwamen tevoorschijnt en rolden over haar wangen. Hoe kon haar vader haar dit aan doen. De vrouw boven zijn eigen dochter kiezen, dat doe je toch niet? De stoel die het nogal te verduren had gekregen lang in een van de hoeken van de kamer. Maar Mikaela was nog woedend ookal huilde ze ze was belangen nog niet gekalmeerd. Ze nam woedend de kussen en keek er met betraande ogen naar. Het was teveel geworden, te snel en te hevig achter elkaar, zodat de woede uitbarsting er met geweld was uitgesprokken. Met moeite duwde ze haar gezicht in de kussen en gilde zo hard ze kon. Oke de kussen hielp nu ook weer niet perfect maar het dempde het toch wel een beetje. Oke hhet hielp dat gillen maar het zorgde er niet voor dat ze weer kalmeerde, 1ding kon daar maar voor zorgen, maar ze had er nog geen zin in. Ze smeet de kussen met woede naar de stoel. Ze wou rustig worden, maar het lukte niet. Even keek ze al trillend naar haar bed. Stapte erop af. Nam de tekens en smeet het ook in het hoekje bij de kussen en de stoel. Mikaela sleurde de bed uit de weg zodat er nog een andere hoek vrijkwam. Daar ging ze in gaan zitten, zwaaide haar handen rond haar benen en drukte haar gezicht ertegen en huilde vrijuit. Ze haatte alles nu momenteel om haar heen, ook de gitaar dat haar enige kalmerend middel was. Heel langzaam kwamen de tranen op haar broek terecht waardoor het op die ene plaats wat nat werd. Maar het kon haar helemaal niets schelen, ze haatte gewoon weg de hele wereld op dit moment. En dat verbergde ze niet. Uiteindelijk was het stiller in haar kamer, het was nog niet voorbij, het kon ieder moment terug komen. Dat wist Mikaela, maar dan zou het alleen erger zijn. En dat mocht niet gebeuren. Zonder nog naar haar spullen om te kijken rende ze naar haar de kist waar haar gitaar in zat, opende het met veel frustratie gooide het open, nam de zwarte electrice gitaar eruit, smeet de kist bij de rest en ging toen weer naar haar eigen hoekje ver weg van de deur en van de overhoop gesmeten spullen in één hoek, en het bed stond redelijk dicht bij de deur. Angstig sloot ze haar ogen, al snikkend diep adem halen. Zette haar vingers op de snaren en zonder nog te denken over welk liedje ze moest nemen begon ze te spelen, alles verdween gewoon weg. De ruimte waar ze in zat dat haar geen troost kon bieden verdween, ook het geëcho in de gang dat ze daarstraks wel had gehoord maar te druk bezig was geweest, alles verdween. Het enige wat niet verdween was zij, met haar gitaar van haar moeder.

Spoiler:

--

Spoiler:

Gekletter van zwaarden. Zweetdruppels. Oververmoeidheid.
Matt wist niet hoe hij dit moest winnen, hoe kon hij ook? Een boerenjongen tegen een ridder in ijzeren pak. Hij met een roestig oud zwaard dat eigenlijk te zwaar voor hem was, de ridder met een glanzend zwaard gemaakt van het nieuwste staal. Het was hopeloos. Maar Matt vocht, vocht voor zijn dorp. Hij vocht voor zijn eer en voor het beschermen van zijn ouders. Zijn zieke moeder en zijn taaie vader. Zijn kleine zusje Nadia en voor Eowyn. Waar was Eowyn heen? Ze had zojuist op zijn schouder gezeten, maar het elfenmeisje was onmerkbaar weggevlogen. Ho! Matt mocht zich niet laten afleiden. Hij mocht niet op zijn knieën vallen, bloedend als een rund. Hij mocht niet sterven in één van zijn eerste jaren. Hij was nog jong. Achttien jaar pas. Nee, het mocht absoluut niet.
Een stekende pijn in Matt’s zij deed hem brullen als een wild beest. Hij kon nog net opzei duiken om te voorkomen dat hij gespietst werd aan het zwaard, en hijgend viel hij op de grond. De ridder torende hoog boven hem uit en hief zijn zwaard voor de genadeslag. Angst kroop door Matt’s aderen en zorgden ervoor dat zijn reflexen sneller en sneller werd. Angst werd adrenaline. Wanhoop werd moed. De dood van de ridder betekende zijn leven.
Vol afschuw keek hij naar zijn zwaard. Een straaltje bloed liep langs de kling omlaag naar het gevest. Matt gooide zijn zwaard opzei en kroop langzaam achteruit, de bosjes in. De strijd was voorbij, hij had de laatste ridder gedood. Hoe kon dat? Waarom had hij het zelf niet gemerkt? Bloed spoot uit de hals van de ridder, het maliënkolder vervormd en open gewrikt. Waar had Matt die kracht vandaan gekregen?
‘’Van mij.’’ Klonk een klein stemmetje uit de hemel. Verbaasd keek Matt naar boven, en hij zuchtte opgelucht toen hij Eowyn op een tak zag zitten. Ze vlocht haar zwarte haren kalm in, en keek Matt met haar grote zwarte ogen aan. ‘’Wat bedoel je, van jou?’’ Matt’s stem klonk brommend, nog steeds geschrokken van de strijd die zojuist plaats gevonden had.
‘’Nou, ik kan je gedachten lezen, maar dat wist je al. Wat je nog niet wist, is dat ik jouw krachten af kan tappen. En ik kan het tegenovergestelde doen. Ik kan je kracht bieden wanneer je dat nodig had. Ik heb dan wel een klein lijfje..’’ Eowyn wees naar haar kleine ledematen en hield even stil. ‘’Hoewel ik niet zo groot ben als jullie mensenwezens, ben ik wel sterker. Ik heb je gered en ik wil daar iets voor terug.’’ Matt knikte en hij keek het elfenmeisje aan. Hij kende haar nog niet zo lang, maar ze hadden veel en gezellig gekletst. Ze was hard op weg om een plaatsje in zijn hart te veroveren. Vriendschappelijk dan. ‘’Wat wil je hebben dan? Ik doe alles voor je.’’ In zijn simpele woorden lag een grote belofte en Matt keek Eowyn met een serieuze blik aan. Die fladderde naar beneden en bleef voor Matt hangen. ‘’Ik wil je hart Matt. Deel je hart met me. Leen me je hart. Geef me een plekje om te wonen, een huis. Geef me het gevoel dat ik ergens welkom ben. Hou van me zoals je van je zusje houdt.’’
Eowyn keek hem ernstig aan en Matt slikte. Hij wreef over zijn stoppelbaard en hij plukte het elfje uit te lucht. Zijn rechterhand legde hij zijn hart en hij kuchte. ‘’Ik beloof het Eowyn. Ik beloof het.’’

Gebonk trok Matt uit zijn gedachtes. Een zwaar voorwerp werd weggeslingerd in de kamer langs hem en Matt legde verbaasd zijn oor tegen de muur. Eowyn die net nog heerlijk had geslapen, schrok wakker. Geïrriteerd schudde ze haar haren uit haar gezicht en ze fladderde naar Matt toe. ‘’Zeg, kun jij niet zeggen dat die persoon heel gauw zijn mond dicht moet houden? Ik wil graag slapen.’’ Haar stemmetje klonk nog schor van de slaap en Matt knikte. Voordat hij opstond uit zijn houten stoel geeuwde hij even, en hij wreef door zijn vermoeide ogen.
Hij was al uren wakker. Hij had niet kunnen slapen terwijl hij duidelijk moe was. Iedere keer namen zijn gedachtes hem mee naar een andere wereld. Een wereld waar Matt weliswaar graag was, maar met mate. Hij wilde kunnen slapen. Echter ging een tripje naar de fantasiewereld en de realistische wereld niet samen. Hij haatte het.
Met een geeuw wilde hij weer terugzakken in zijn stoel, maar Eowyn begon luid te protesteren. Ze brulde dat Matt als de sodemieter op moest schieten en die persoon eens even duidelijk moest maken dat er mensen wilden slapen. Onwillekeurig kroop er een glimlachje over Matt’s gezicht en hij keek naar het rood aangelopen elfje. Hij wuifde haar woorden weg en stapte op zijn gemak de deur uit, de gang op.
Als versteend bleef hij staan. Gevangen in het geluid van prachtige gitaarklanken. Hij schudde zijn hoofd en liep richting het geluid. Toevallig! Het was precies in de kamer waar hij moest zijn. Onbewust vergat Matt te kloppen en hij gooide de deur zonder pardon open. Echter bleef hij vrijwel meteen staan. Daarbinnen zat een meisje diep over haar gitaar gebogen. Haar broek werd ontsierd door twee natte plekken, en tranen stroomden over haar wangen. Matt beet op zijn onderlip. Zonder toestemming wandelde hij naar binnen en hij sloot de deur achter zich. Hij raapte een stoel op uit de hoek van de kamer, en ging tegenover het meisje zitten. Zwijgend luisterde hij naar haar gitaarspel. Zwijgend keek hij naar haar tranen. Zwijgend bedacht hij honderden vragen die hij wilde stellen. Het zwijgen kostte hem moeite.

Mikaela genoot van haar eigen muziek noten, langzaam voerde ze de woede wegebde. Wat een geluk dat ze nog redelijk dicht bij haar kamer was geweest. Toch wou ze nog niet stoppen met spelen, dat wou ze ge gewoon weg nog niet. Het was niet alleen een kalmerend middel, maar zo had Mikaela ook het gevoel dat haar moeder in de kamer was, luisterend hoe ze het speelde. Ze wist dat ze nu wel uren zou kunnen spelen, maar na een tijdje kreeg Mika weer door dat ze niet thuis was en haar moeder voor eeuwig weg was. Door die gedachten van haar moeder rolde er opnieuw een heldere traan die maar amper zichtbaar was. Mikaela voelde hoe het over haar wang rolde. De laatste noten speelde ze nog met extra zorg, ademde toen nog eens diep in. Pas toen ze de gitaar langzaam wegstopte merkte ze de stoelpoten van de stoel voor haar, maar ook de jongen op de stoel. Ze had hem helemaal niet horen binnen komen. Ze had beter moeten opletten sprak ze zichzelf toe, ook al wist ze dat dit nooit zou lukken op tijdens haar moeilijke momenten. Hoe lang zou hij hier al wel zitten? Geschrokken veegde ze de natte tranen van haar gezicht weg. ”uh, wat….wat doe je in mijn kamer?” vroeg ze nogal heesjes van het wenen terwijl ze nog moest bekomen van de schrik. Langzaam gleden haar zilver kleurige ogen naar de hoek waar alle spullen waren in gesmeten. Het was lichtjes beschamend dat hij binnen was gekomen vlak na het moment dat ze alle controles van haar woede had verloren, alle remmen die waren verdwenen. Het was al niet simpel om haar woede te beheersen. Iedere dag moest ze zichzelf daarmee confronteren op sommige momenten moest Mikaela zelfs even diep ademen om zichzelf terug onder controle te krijgen. Simpel was het dus helemaal niet. Maar ooit hoopte ze, dat dat zelfbeheersing makkelijker zou gaan. Dat ze niet iedere dag in angst moet leven, dat opnieuw al haar remmen in een fractie van een seconde zou verdwijnen. Aarzelend stond ze recht terwijl ze sommige natte plukjes haar van haar gezicht veegde. “sorry” mompelde ze toen nogal onduidelijk ook al had ze geen enkel idee waarom ze zich verontschuldigde. Snel zette ze haar bed terug in de hoek; smeet toen de kussens erop legde de dekens er lichtjes slordig op. Straks zou Mika die wel weer netter leggen. De stoel waarop de jongen zat liet ze met rust, dus ging ze maar voorzichtig op haar bed zitten terwijl ze opnieuw wat nerveus op haar onderlip beet en wat wrikkelde met haar leren vestje.” Hoe lang…. Zit je hier nu al eigenlijk in mijn kamer “ vroeg ze op een neutrale toon die haar andere tonen vol emoties wat verbergt. Wat zou hij allemaal gehoord en gezien hebben? Waarom had ze hem niet horen binnen komen? Logisch haar eigen soort medicatie –haar gitaar- zorgt ervoor dat alles rond haar verdwijnt. Niet dat ze dat zo erg vond. Alleen had ze niet verwacht dat wanneer ze gekalmeerd was iemand in haar kamer zou zien zitten. Wat deed hij hier eigenlijk? Terwijl ze nog steeds met haar mouwen zat te frutselen keek ze nu maar pas, hem recht in de ogen terwijl ze afwachtte hoe hij alles zou uitleggen van waarom hij in haar kamer zat.

(heb het stiekem vlug een gepost Xd dus is ie nogal kort)

Spoiler:

Toen het meisje hem geschokt aankeek, glimlachte Matt eventjes. Het was inderdaad ook raar dat hij hier zat. Het was zelfs onbeschoft om zomaar iemands kamer binnen te lopen en zich zomaar op een stoel te zetten. Toen ze Matt vroeg wat hij hier deed, beet hij zachtjes op zijn onderlip. Haar stem klonk hees, waarschijnlijk van het huilen, en haar ogen waren rood van de tranen. ‘’Ik kwam kijken waarom er gesmeten werd met meubilair. Toen ik hoorde dat je gitaar speelde was het enige dat in me opkwam ; blijven zitten. Nouja dat heb ik dus gedaan.’’ Matt haalde zijn schouders op met een glimlachje, en zijn blauwe ogen vingen even de zilveren ogen van het meisje voor hem. ‘’En trouwens, het is vreselijk om iemand te moeten zien huilen. Ik hoopte dat dat snel over zou gaan zodra je mij zou zien. ‘’ Matt trok één mondhoek omhoog tot een scheve glimlach en hij haalde zijn hand door zijn warrige haren.
Toen het meisje zich verontschuldigde ontsierde een lichte frons zijn gezicht. ‘’Je hoeft geen sorry te zeggen hoor. Dat is nergens voor nodig.’’ Matt keek toe hoe ze haar kamer opruimde en hij legde zijn handen ontspannen in zijn schoot. Hij keek naar het deken dat slordig op haar bed gegooid werd, en hij moest de neiging onderdrukken om het bed beter op te maken. Matt wachtte even tot het meisje ging zitten, en luisterde naar haar woorden. Hoelang hij hier zat? Hij wist het zelf niet eens. Tijd was voor hem een onbelangrijk begrip geworden in de kliniek. Je zat in je kamer. Ging naar buiten om te eten en ging weer naar je kamer. Soms liep je buiten rond of ging je naar de kinderboerderij, en dan at je je middageten. Dan moest je wachten tot het avondeten en dan moest je tegen het donker in je kamer zijn. Af en toe werd je meegenomen voor wat testjes. Nee, tijd boeide Matt niet zo veel meer. Hij had niet eens een horloge.
Wat had het meisje nu gevraagd? Hoelang hij hier zat? Matt nam maar een gokje. ‘’Hoelang ik hier zit?’’ Matt dacht even na. ‘’Geen idee eigenlijk. Ik heb heel je lied gehoord. Ik denk dus een minuut of vijf, misschien zelfs tien.’’ Weer speelde er een glimlachje om Matts lippen en hij keek het meisje voor hem recht aan. ‘’Ik ben Matt trouwens, wat is jouw naam?’’


-Kort, flut en laat. Excuse me.

Ze kon er niets aan oen dat ze zichzelf kwijt was. Mika zuchtte. Was ze maar normaal, en ging ze naar een normale school. En vooral een normaal gedrag, mar dat is maar een droom. En die is van MIkaela. ‘’Ik kwam kijken waarom er gesmeten werd met meubilair. Toen ik hoorde dat je gitaar speelde was het enige dat in me opkwam ; blijven zitten. Nou ja dat heb ik dus gedaan. ’’even keek ze naar har handen en zweeg een tijdje. Ze weet dat ze hier niet weg kan dus het had geen zin om de dagen bij te houden, maar toch….”euh ja” sprak ze nogal twijfelend. Hoorde ze hem zeggen, een langzame lach verscheen op haar gezicht en ze lachte lichtjes” het werkt nog ook” bekende ze terwijl ze nog steeds glimlachte. Ze was blij dat hij relaxed was zodat zij toch wel een beetje kon lachen zoals nu. Iets ontspannen streek ze even met haar hand door haar haren die stijl over haar rug hangde. Toen hij zei dat haar excuses niet nodig was keek ze heel even lichtjes blozend naar haar handen, maar al snel was dat weer verdwenen en keek ze hem daardoor weer recht in de ogen aan. . ‘’Hoelang ik hier zit?’’ hij dacht even na. ‘’Geen idee eigenlijk. Ik heb heel je lied gehoord. Ik denk dus een minuut of vijf, misschien zelfs tien.’’ Even dacht ze weer over zijn woorden na. Ze had geluk dat ze nog maar juist was begonnen. Het liedje zou altijd wel weer opnieuw zijn gespeeld door haar. Pas nu legde ze haar laken wat netter zodat het toch al iets verzorgder lag, het was nu ook weer niet perfect maar ja, ondertussen legde Mikaela haar gitaar naast haar op bed en liet haar vingers erover heen gaan. Het was glad, zonder krassen. Dat kwam ook omdat Mika er extra goed voor zorgde. Niemand anders heeft er ooit aangekomen. Zelfs haar vader niet een keer. ‘’Ik ben Matt trouwens, wat is jouw naam?’’ vroeg hij aan haar. Enkele korte seconden gingen voorbij.” O, ja ik ben MIkaela maar vele noemen mij Mika, dus euh kies maar” stelde ze zich schouder ophalend voor. Terwijl ze hem een denk tijd gaf nam ze de songteksten van de grond, trok de gitaarkist naar haar toe en stopte het erin en duwde daarna de kist terug veilig onder het bed.” EH ja die gitaar… is soort van kalmeringsmiddel voor me” mompelde Mikaela nogal afzijdig want ze speelde nog eens het verleden voor haar ogen af. Het moment dat ze de gitaar kreeg van haar moeder, en nog geen drie dagen later werd ze vermoord, mikaela was sindsdien helemaal veranderd, het was dan ook door iedereen dat ze kende opgemerkt. Daarna is ze naar de dokter moeten gaan die zei dat ze iets had dat vanaf haar geboorte al was, maar gewoon boven het hoofd was gezien, en dankzij het verlies van haar moeder het sterk heeft versterkt. Niemand gelooft toch zo’n verhaal niet? Dokter mogen niets boven het hoofd zien anders verdienen ze hun titels niet, mar ja het verhaal was dus waar want kijk waar Mika nu toch is beland. Vlug schudde ze de zware gedachten wen en keek Matt weer aan. ze Zal zichzelf wel worden als ze het hier gewoon zou worden, dat moest wel