Good enough for you?

Sinds Percy hier was ging het beter met haar. Oké haar aanvallen had ze nog wel maar nu ging ze haar kamer ook weer uit. Dahlia dacht terug aan de eerste kus van hun twee. Een warm gevoel kwam in haar buik. Ze beet op haar lip en zuchtte. Ze twijfelde of dit echt was wat ze voelde. Ze kon er nooit meer echt van uit gaan wat echt of nep was. Dahlia zuchtte en pakte een jurk uit haar kast. Dit keer was het een zwarte. Daarna liep ze naar de badkamer en ging douchen eenmaal klaar droogde ze zich af en kleden ze zich snel aan.

Daarna deed ze haar haren en weer in een knot en een vlecht en liep daarna haar kamer uit om vervolgens wat eten te pakken uit de keuken. Gelukkig was daar niemand dus kon ze meer mee pakken. Eenmaal uit de keuken liep ze al etend naar buiten. Waarna ze naar de rozentuin heen liep. Eenmaal daar genoot ze van de stilte en de rust die er was. Ze liep verder en bleef stok stil staan toen ze een bekende figuur zag zitten met een meisje. Ze zag de arm van die persoon over de schouder van het meisje liggen en ook zag ze hoe het meisje haar hoofd tegen zijn schouder had gelegd.

Percy? Nee dat kon niet. Shit had hij wat met iemand? Nee anders dan wist ze het toch. Shit wat had ze gedaan. Hij had verdomme al iemand. Dahlia voelde een steek van jaloezie in haar. Ze wou zich om draaien en weg lopen maar ze kon het niet. Ze kon niet weg lopen. Dahlia slikte moeizaam en liep op de twee af. Ze kon er maar door een manier achter te komen. Dahlia liep op hen af. Waarna ze voor Percy door haar knieën ging zijn kin vast pakte met haar wijs vinger en haar lippen op de zijne drukte en hem kuste.

[Percy and Fanta]

Percy zat naast Fanta op een bankje in de rozentuin. Eigenlijk hadden ze die nacht niet echt geslapen omdat ze samen buiten waren geweest op het gras veld. Hij drukte een klein kusje op Fanta haar wang en streek door haar, haar. Hij was echt blij dat het gisteren avond zo goed was uitgepakt. Hij was echt verliefd geworden op Fanta. Hij kon niet wachtten om het aan Dahlia te vertellen. Dahlia was zijn aller beste vriendin, hij zag haar als een klein zusje. Nou ja ze was dan wel een jaar ouder, maar toch ze was wel kleiner dan hem daarom zag ze hem als een klein zusje. Hij keek naar Fanta en glimlachte naar haar. Hij wist niet zeker of hij het tegen Fanta moest zeggen, maar toch ging hij het doen.
'Misschien kan ik je straks wel voorstellen aan Dahlia als we haar zien. Ik ken haar van school, zij is de enige die wist wat ik deed...' Bij die zin beet hij even op zijn onderlip en keek naar beneden. Zij was inderdaad de enige die wist wat er werkelijk met hem aan de hand was en waarom hij het deed. Hij was ook de enige die ongeveer wist wat er met Dahlia aan de hand was en waarom zij zo deed in de klas. Hij had haar vaak geholpen in de klas als ze weer een aanval kreeg. Hij zat naast haar en probeerde haar zo snel mogelijk door die aanval heen te helpen. Hij kreeg vaak van anderen te horen dat ze het deed om aandacht te krijgen, maar hij wist wel beter.
'We hielpen elkaar ook toen op school, alleen toen ik op eens te horen kreeg dat Dahlia ging verhuisd was leek mijn wereld even in elkaar te storten. Ik had toen die paar dagen mezelf niet meer in de hand en kon ook niks meer. Later toen ik hier kwam vertelde Dahlia dat ze niet verhuisd was, maar hier geplaatst.' Vertelde Percy aan Fanta.

Hij keek even door het rozen park en hield zijn blik neer op een klein meisje dat verder op stond. Hij herkende haar meteen aan haar lengte maar ook aan haar kleding. Ze droeg altijd een jurk, vaak had ze die stuk gemaakt om zijn bloeddende arm te stoppen. Hij glimlachte toen hij haar zag en tikte Fanta aan.
'Daar is ze.' Zei hij en voelde opnieuw een warm gevoel binnen stromen. Hij werd altijd blij als hij Dahlia zag, hij wist niet waarom maar ze hadden gewoon meer dan vriendschap dat wist hij ook wel. Dahlia zag hun duidelijk ook en liep op hun af. Hij keek weer naar Fanta en glimlachte naar haar.
'Je vindt het toch niet erg als ze bij ons komt zitten?' Vroeg hij toch maar voor de zekerheid aan Fanta en hij voelde een vinger onder zijn kin. Hij keek op van wie het was en voelde een paar lippen op de zijne. Hij trok zich terug en keek naar wie hem had gekust. Dahlia? Waarom had Dahlia hem gekust? Hij beet op zijn onderlip en keek Dahlia vragend aan. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en keek Dahlia aan.
'Dahlia, waarom?' Vroeg hij zachtjes aan haar. Hij beet weer op zijn onderlip toen hij terug dacht toen Dahlia hem gisteren ook had gezoend. Het was een zoen zonder gevoel, maar hij wist dat hij hier problemen zou krijgen met Fanta, iets waar hij eigenlijk niet op zat te wachten omdat hij echt van haar hield.

Fanta’s pupillen verwijdden toen hij over Dahlia sprak en glimlachend keek ze hem aan. ‘Oh Percy, wat goed! Dan kun je haar nog eens zien! Dat zal je vast leuk vinden,’ zei Fanta glimlachend. Percy had haar al eens verteld over Dahlia, dat wist ze nog goed. Ze had in zijn stem gehoord hoeveel ze voor hem betekende en ze was blij voor hem. Ze trok haar voeten op en leunde met haar rug tegen hem aan. Ze glimlachte eventjes toen ze zijn lippen op haar wang voelde en keek opzij. ‘Ze is mooi,’ mompelde Fanta, het meisje even observerend. Ze was misschien net iets langer dan haar, had een perfect lichaam en mooie rondingen, waardoor het jurkje haar ook goed stond. Hé, best wel grappig. Fanta was meer van de rokken en zij van de jurkjes. Glimlachend keek ze naar het meisje, alleen had het meisje haar blik precies alleen maar op Percy gericht. Een harde steek ging door haar heen toen het meisje hem opeens zoende. Beste vriendin? Juist ja, ze kon het zien. Ze had zin om overeind te komen en om haar in haar gezicht te slaan, maar iets in haar hield haar tegen. Ze keek opzij en ontspande toen ze merkte dat Percy het zelf ook niet had verwacht. Waarom ze hem gezoend had? Dat zou Fanta ook wel eens willen weten en ze zou met een geldige reden moeten komen. Fanta voelde dat boosheid in haar woedde, maar ook verdriet, onzekerheid en angst om Percy te verliezen, misschien wel aan dit meisje. Wat als er geen vriendin, maar haar grootste concurrent voor haar stond? Hè nee! Wat was ze toch ook weer stom bezig. Het meisje had misschien last van emoties, meer ook niet. Fanta moest moeite doen om zich aan die optie te houden. Het was nogal moeilijk om stil te blijven zitten terwijl een ander meisje je vriendje zoende, maar oké. Ze wist niet hoe ze moest reageren. Moest ze het meisje nu in stilte vervloeken, Percy boos aanspreken of gewoon opstaan en weglopen en het de twee zelf maar laten uitvechten? Als Fanta eerlijk was, vond ze die laatste de leukste oplossing, maar met weglopen haalde ze ook niet alles. Ze probeerde kalm in en uit te ademen, terwijl ze niet boos probeerde te worden en haar autisme haar niet liet overnemen. Een van de zware nadelen aan autisme? De woedeaanvallen.

De drang om op te staan, het meisje een klap in haar gezicht te verkopen en een sissende opmerking naar haar te maken, lag sterk in Fanta’s aard. Met moeite probeerde zij zich in te houden. Ze besefte dat ze nog geen woord gezegd had, maar Percy zou nu vast wel gevoeld hebben hoe stijf haar spieren stonden van de spanning die zich in haar woedde. ‘Waar was dat voor nodig?’ vroeg ze ijzig kalm, maar haar ogen verraadde hoe boos ze was. Ze probeerde zichzelf in te houden en wist de kalme twinkeling in haar ogen te behouden, door middel van te denken dat het meisje was verstrooid was, misschien een beetje jaloers. Misschien had ze het niet van Percy verwacht dat hij met een meisje zou zitten hier. Ze had geen idee, er konden zoveel redenen zijn. Maar Fanta mocht haar niet als concurrent zien en ze mocht zich ook niet door het meisje bedreigd voelen. Percy en zij waren goede vrienden, wat Fanta en hij hadden was speciaal, toch? Ineens werd Fanta opnieuw onzeker en even had ze zin om haar armen om Percy heen te slaan en te prevelen tegen zijn borstkas hoe bang ze was om hem te verliezen, maar zo gemakkelijk ging ze zich niet gewonnen geven. De hand achter Fanta’s rug was gebald, klaar zijnd om elk moment tegen iemands gezicht te vliegen. Fanta hield zich met moeite in. Wat deed ze nu? Als ze Percy boos op haar zou willen maken, dan zou ze heel goed bezig zijn als ze Dahlia sloeg. Nee, ze moest zich inhouden. Ze moest zich niet laten kennen. Ze moest haar echte gevoelens verbergen. Gewoon blijven glimlachen en pas uitflippen als het haar te bont werd, als ze daar alle reden toe had. Had ze dat nu dan niet? Mocht die del hier zomaar mee vandoor gaan? Nee, ze moest rustig blijven. Adem in, adem uit. Kom op, Fanta, rustig blijven. Haar greep om haar hand verstrakte en ze voelde zichzelf geheel ontspannen. Expres keek ze niet richting Percy, maar hield haar blik gericht op Dahlia. ‘Gaat alles wel goed?’ vroeg ze. Of ben je zo ziek dat je Percy even lekker voor mijn gezicht wilt aflebberen voegde ze er in gedachten toe en ze was blij dat het maar gedachten waren. Percy zou woedend worden, mocht hij haar nu horen denken. Ze wou geen ruzie met hem.

- Toch lijkt mijn onderalinea in woord groter dan de bovenste..

Toen Percy niks terug kuste voelde ze nog een steek in haar hart. Had ze het dan fout gehad? Maar gister zoende hij haar nog terug. Shit. 'Dahlia, waarom?' Ze slikte moeizaam en keek Percy aan. Daarna liet ze haar blik naar het meisje naast hem gaan. "Ik. jij wij gister en Jezus Percy" Stamelde ze uit. Waarna ze haar vinger onder zijn kin vandaan haalde en recht ging staan. ‘Waar was dat voor nodig?’ Dahlia keek weer naar het meisje en voelde zich verdomt schuldig. Dus zij hadden. wat. En gister zoende Percy haar nog terug. Wat een klootzak hij wist hoe ze was. En nu flikt hij dit. "Klootzak" Riep ze uit. Waarna ze zich omdraaide en weg wou lopen. Maar in plaats daar van bleef ze staan en plukte was aan haar jurk. Waarom had hij niks verteld. Man als hij haar nou gewoon niet terug gekust had dan dan was dit niet gebeurd.
Dahlia slikte weer moeizaam en wou zich omdraaien. Maar ze kon het gewoon niet.
‘Gaat alles wel goed?’ Dahlia negeerde die vraag en draaide zich weer om. Ze moest het weten. Als Percy nu wel wat met het meisje had en het was gister al dan zou ze hem toch flink de huid vol schelden. En niet alleen omdat Dahlia nu een kut gevoel had. En een gevoel had dat Percy haar gebruikt had. Maar ook omdat hij dat meisje dat naast hem zat bedrogen had.
Ze hield niet van dat soort jongens en dat wist hij heel goed.

"Sinds wanneer" Vroeg ze terwijl ze Percy niet aan keek. Bang voor de blik van hem.
Waarom moest ze hem nou gister zo nodig zoenen. Dan was dit alles niet gebeurt. Shit dit kon hun vriendschap verklotte. Ze moest sorry zeggen. Dahlia keek weer naar het meisje en slikte weer moeizaam. Waarna ze zenuwachtig op haar vinger begon te bijten wat ze wel vaker deed. "Ik Sorry. Dit was een mis verstand. Ik dacht dat ach wat maakt het ook uit. Ik weet wel zeker dat je me nu kan vermoorden. Maar aangezien ik hier niet dood wil gaan. Lijkt het me verstandig dat we dit vergeten en over nieuw beginnen." Sprak ze zachtjes waarna ze naar beneden keek. Shit ze ging er aan. Maar dit alles was niet alleen haar schuld. Ze had iets verkeerd op gevangen gisteren. Dahlia schudde haar hoofd draaide zich om en liep weg. Maar al snel liep ze weer terug en weer weg. Ze moest na denken. Oké zo te zien had Percy een vriendin. Maar waarom wist zij hier niks van. Ze vertelde toch altijd alles tegen elkaar.
Of wacht. Misschien had Percy haar gewoon gebruikt zodat hij niet alleen hoefde te zitten. Jezus wat dacht ze nu weer. Dahlia liep nog steeds heen en weer en voelde de woede in haar op komen. Ze moest zich rustig houden aangezien er hier een bewaker rond liep. En ze had gehoord van mensen dat je hier heel snel de isoleercel in gegooid werd. Dahlia stopte met heen en weer lopen toen ze vlak voor hun stond.

"Ik dacht dat we vrienden waren Percy" Fluisterde ze. Terwijl ze hem aan keek.
"Maar alles was vast nep. Shit en je weet alles over me. Dat gedoe met Melissa en dan ook nog meer" Dahlia schudde haar hoofd en liep weer weg. Maar al snel liep ze weer terug. "Ik vertrouwde je alles toe. En je verteld me verdomme dit niet eens" Toen ze dat laatste zei wees ze naar Het meisje. "En door gister dacht ik dat jij en ik je weet wel" Oké ze was iets beginnen te voelen voor hem. Vroeger toen Percy voor het eerst naast haar kwam zitten in de pauze. Maar ze had het weg gestopt. En gister toen ze hem zoende was alles weer terug gekomen. Ook al was dat niet op dat moment maar later wel. Toen ze eenmaal in bed lag en terug dacht. Was het gevoel terug gekomen. En nu bleek hij al iemand te hebben en hield hij alleen maar van haar als een zusje. En dat deed nog het meeste zeer. "Je hebt me gewoon gebruikt." Fluisterde ze. "Het kan niet anders. Je hebt me gewoon gebruikt omdat je niemand meer had. En dacht van he. Ik ga maar eens naast die gek zitten. Dan ben ik niet alleen en dan word ik ook niet zo gepest want Dahlia word al gepest" Ze slikte weer en voelde de tranen op komen. Nee ze moest ze binnen houden. Ze moest nu niet gaan janken. "Waarom heb ik er niet eerde aan gedacht" Zei ze meer tegen haar zelf dan tegen Percy of het meisje.
Dahlia draaide zich weer om en had nu echt zin om te slaan. Maar het kon niet anders. En nu was ze haar beste vriend waarschijnlijk ook kwijt. Ach hij kon stikken. Die klootzak. Maar ze zou hem nooit kunnen vergeten.

-Oeh ik heb inspixD-

Een pijnlijke steek ging door Percy heen toen Dahlia hem uitschold voor klootzak. Ze had misschien ook wel gelijk. Hij werd zelf weer met zijn neus op de feiten gedrukt. Gisteravond ook. Hij kreeg niet voor niets het schuld gevoel. Hij beet op zijn onderlip en keek naar de grond. Hij had het altijd weg gestopt, maar Dahlia betekende heel veel voor hem. Hij kon er ook echt niet tegen dat Dahlia nu zo boos op hem was. Hij keek op naar haar hoe moest hij gaan vertellen dat ze pas sinds gisteren nacht iets met elkaar hadden. Als dat het juiste woord was. Hadden ze echt wel iets met elkaar?
'Kleintje.' Fluisterde Percy zachtjes tegen Dahlia, hij gebruikte die bijnaam eigenlijk alleen als Dahlia weer een aanval had, maar het leek voor hem nu het geschikte moment om hem te gebruiken. Hij kreeg niet eens de kans op iets te zeggen omdat Dahlia al weer weg gelopen was. Ze liep een paar keer heen en weer en Percy beet nog harder op zijn onderlip. Fanta zou waarschijnlijk straks tegen hem gaan flippen. Vertellen wat voor een eikel hij wel niet is en weggaan. Misschien was dat voor hem nu wel de beste oplossing gewoon weg gaan, zich zelf opsluiten en alle schuld gevoel weg laten druipen. Dahlia kwam weer voor hem staan en hij stond ook op. Ze ging verder met haar vragen en opmerkingen. Percy pakte haar vast bij haar boven armen en dwong haar, hem aan te kijken.
'Kleintje, ik wilde je het vandaag vertellen. Ik wilde je alles uitleggen, echt alles. Natuurlijk heb ik je niet gebruikt, jij bent het belangrijkste wat er is voor mij.' Zei Percy tegen haar. Waarschijnlijk zou ze het niet geloven. Hij was dan ook zo stom bezig geweest. Hij had Dahlia nooit terug moeten zoenen. Hij wist het, maar het voelde zo goed om haar zo dicht bij hem te hebben.

Hij liet Dahlia los, hij wilde haar geen pijn doen. Waarschijnlijk was het daar al te laat voor. Hun vriendschap zou echt in stukken vallen hierdoor. Iets wat hij echt niet wilde. Hij bleef naar Dahlia kijken en beet op zijn onderlip.
'Het spijt me, ik wilde je echt niet kwetsen. Ik snap dat je kwaad bent. Maar ik heb je nooit gebruikt, echt nooit. Ook niet op school, ik kwam niet alleen maar naast je zitten omdat ik alleen was. De eerste paar weken was ik inderdaad alleen. Ik kwam bij je zitten omdat je mij aardig leek. Dat al die roddels en verhalen nep waren. Dat weet je toch ook wel?' Vroeg Percy en hij beet nogmaals op zijn onderlip. Hij keek om naar Fanta, waarschijnlijk zou zij precies hetzelfde denken als Dahlia, dat hij haar ook gebruikt heeft. Het deed hem echt pijn dat Dahlia zo boos was op hem. Hij keek naar de grond en daarna weer naar Dahlia. Hij wist niet hoe hij het moest zeggen. Maar Dahlia betekende echt alles voor hem, misschien nog wel meer dan anderen mensen. Hij was niet voor niks helemaal kapot toen Dahlia in eens weg was. Toen hij er weer alleen voor stond, toen hij echt niemand meer had en alles leek te verdwenen voor hem.
'Het spijt me echt, kleintje.' Fluisterde hij tegen haar, waarschijnlijk had het weinig nut. Ze zal voor altijd boos om hem blijven. Hij wilde haar omhelsen laten zien hoe veel hij van haar houdt, maar hij deed het niet. Waarschijnlijk zou Dahlia dan helemaal flippen en hem uitschelden. Hij drufde ook niet meer om te kijken naar Fanta, die zou waarschijnlijk ook boos op hem zijn. Hij had het mooi verknalt. Waarom moest hij dan ook weer toe geven aan die stomme gevoelens. Waarom moest hij weer tegen het schuld gevoel gaan werken. Vond je het een wonder dat hij niet wilde voelen. Omdat hij altijd in dit soort problemen kwam.

Oh oh, als Fanta haar rug kromde, kon diegene voor haar beter oppassen met wat ze ging zeggen. Nijdig keek Fanta vanonder haar wimpers het meisje aan. Het gevoel dat er concurrentie was kon ze niet verdrijven, maar ze was ook teleurgesteld in Percy. Ze wist niet wat ze moest doen. Haar hart wou het hem zo graag vergeven, maar haar verstand zei dat het slim was om even uit zijn buurt te blijven. Ze slikte even. Ze had medelijden met het meisje, maar was ook boos op haar. Waarom? Bij het zien van de pijn in de ogen van Percy, voelde zij ook pijn. Misschien kwam daardoor wel die woede. Ze waren toch beste vrienden? Percy had over haar verteld en hij had heel erg blij geklonken. Fanta slikte even en sloeg haar ogen neer. Ze had de kracht niet om Percy nu in zijn ogen te kijken, hoe graag ze dat dan ook wou. Ze wou dat hij haar verteld had over Dahlia, maar niet alleen over wie ze was, want dat had hij gedaan, maar ook over de gevoelens van Dahlia voor hem. Het was zijn eigen schuld dat hij nu in de penarie beland was en Fanta voelde er weinig voor om hem eruit te helpen, vooral omdat haar eigen gevoelens ook heel erg gekwetst waren. Ze slikte even en hoorde de conversatie aan. Ze moest iets bedenken. Fijn, zat er maar een superheld in haar die de tijd kon terugdraaien, of die alles op het juiste moment kon zeggen, dan waren ze nu niet in deze situatie beland. Met pijn in het hart dacht ze eraan hoe Percy had gezegd dat hij van haar hield. Was het gelogen? En moest ze nu boos op hem worden? Ze kon het niet. Ze wou het wel, maar ze kon het niet. Lucky him. Ze kon niet kwaad op hem worden en kon niet tegen hem flippen zoals Dahlia deed, hoe graag ze het ook nu wel wou. Als ze in zijn blauwe ogen keek, wist ze zeker dat het noorden zou verliezen en zo weer een slappe pop voor in zijn armen zou zijn. Bovendien was hij diegene die bij haar gebleven was. Ze had gevoelens voor hem, te sterke om te negeren, wat haar ook meteen zachter maakte. Bovendien deed Dahlia haar ook pijn met haar woorden. Nee, ze wist niet wat ze nu moest doen.

Voorzichtig stond Fanta op en liep tot naast Percy. Ze voelde zich net een of andere spelbreker, die moest kiezen voor haar grote liefde of diens beste vriendin. Oké, dat klonk nogal dramatisch en overdreven, maar was je hele leven niet een groot drama? Ze moest moeite doen om haar lach in te houden. Nee, nu was ze echt niet grappig op dit moment, nu moest ze iets verzinnen om te zeggen. Ze keek even gepijnigd naar het meisje. Zou ze kunnen lezen in haar ogen hoeveel pijn haar woorden naar Percy toe deden? Fanta was echt een softie als het op Percy aankwam. Ze durfde haar eigen liefde niet eens een grote bek te geven, bang zijnd dat ze hem zou kwetsen. Ze moest eens wat feller voor zich opkomen, net zoals vroeger, nog voordat Jason er was. Toen kon ze goed voor zich opkomen. Ze moest haar laten terugkomen, die heerlijke Fanta. Ze slikte even en deed toen toch maar een poging. Sorry, Jason, but I’m not changed. I’m even stronger. Die woorden moedigden haar aan en ze haalde diep adem. ‘Dahlia, ik weet niet wat er tussen jullie gebeurd is, maar Percy en ik hebben sinds gisterennacht…’ Even twijfelde ze. Hoe zou Percy het zien? Ze wist het niet, maar ze ging het woord wel gebruiken, anders zouden er pas echt misverstanden komen. Die twijfeling was al reden genoeg voor Dahlia om haar te wantrouwen. Kom op, Fanta, come back! ‘… pas iets,’ zei ze en ze probeerde vastberadenheid uit te stralen. Ze werd bijna wanhopig van zichzelf. Waar was die Fanta van vroeger nu gebleven? Ze beet op haar wangen van frustratie. De Fanta die onverschrokken was en iedereen een grote bek durfde te geven, waar was ze gebleven? Machteloos ging Fanta diep in zich opzoek naar antwoorden. Kom op, Fanta! Laat je niet doen door je verleden! Fanta kneep haar ogen even dicht en zocht naar de woorden die haar ondertussen helemaal in het hoofd tolden. ‘Percy zou je nooit willen kwetsen,’ begon ze en snel vond ze de woorden die ze nodig had. ‘Hij heeft me gisteren over je verteld en het klonk echt heel positief. Hij heeft me verteld dat hij op je zal wachten om te vertrekken uit deze kliniek. Laat deze misverstanden wat jullie hebben alsjeblieft niet verpesten, het is het niet waard. Waarom altijd ruzie en vechten als er ook vrede kan zijn?’ Oh yeah, fellaz, she’s back!

'Kleintje.' Dahlia keek Percy gepijnigd aan. Altijd had dat woordje geholpen. Door een persoon en een klein woordje kon ze terug komen naar de wereld en waren de aanvallen een stuk sneller weg. Maar dit keer hielp het niet. Misschien omdat dit geen aanval was maar gewoon haar zelf. Dahlia schrok lichtjes toen Percy haar vast pakte. 'Kleintje, ik wilde je het vandaag vertellen. Ik wilde je alles uitleggen, echt alles. Natuurlijk heb ik je niet gebruikt, jij bent het belangrijkste wat er is voor mij.' Dahlia keek hem onderzoekend aan meende hij dit nu of was alles een leugen zo als altijd. Oké voor ze ver ze wist had Percy nooit tegen haar gelogen. Maar de rest allemaal wel. Ze hadden altijd tegen haar gelogen. Zelfs Melissa maar dat had ze haar vergeven.

Het spijt me, ik wilde je echt niet kwetsen. Ik snap dat je kwaad bent. Maar ik heb je nooit gebruikt, echt nooit. Ook niet op school, ik kwam niet alleen maar naast je zitten omdat ik alleen was. De eerste paar weken was ik inderdaad alleen. Ik kwam bij je zitten omdat je mij aardig leek. Dat al die roddels en verhalen nep waren. Dat weet je toch ook wel?' Dahlia slikte moeizaam en keek naar benden. Ze merkte niet dat Fanta naast Percy kwam staan.
‘Dahlia, ik weet niet wat er tussen jullie gebeurd is, maar Percy en ik hebben sinds gisterennacht pas iets' Dahlia keek op naar Fanta en keek haar met de zelfde blik aan als dat ze naar Percy keek. De pijn was gewoon in Dahlia's ogen te lezen. Waarom mocht ze niet van iemand houden. Haar alle eerste vriendin had haar na een streek gedumpt. Haar tweede vriendin was dood en nu de jongen waar ze van hield hield van een ander.
"Oja waarom had je die vrienden van de je dan niet tegen gehouden. Of wat dacht je van Kim?" Dahlia sprak de naam kim vol haat uit. Kim was echt de reden geweest dat ze weg wilde van deze wereld. Dahlia keek weer naar Fanta toen zij begon te spreken.

‘Percy zou je nooit willen kwetsen,’ Wat wist zij er nou van helemaal niks. Ze moest weg lopen maar deed het niet. ‘Hij heeft me gisteren over je verteld en het klonk echt heel positief. Hij heeft me verteld dat hij op je zal wachten om te vertrekken uit deze kliniek. Laat deze misverstanden wat jullie hebben alsjeblieft niet verpesten, het is het niet waard. Waarom altijd ruzie en vechten als er ook vrede kan zijn?’ "Wat weet jij nou wat wij hebben" Vroeg ze haar. "Mijn leven is niet vredig." Dahlia keek naar Percy en slikte moeizaam. "Heeft hij ook verteld dat hij me terug kuste?" Fluisterde Dahlia en had gelijk spijt dat ze het gezegd had. Ergens hoopte ze dat het meisje niks had gehoord. "Dat was voor dat wij beide hier waren" Sprak ze er snel achter na.

"Oja waarom had je die vrienden van de je dan niet tegen gehouden. Of wat dacht je van Kim?" Percy beet op zijn onderlip. Daar had Dahlia gelijk in. Hij had hun nooit tegen gehouden, waarom niet? Hij was misschien bang zelg gepest te worden. Trouwens al had hij er wel wat van gezegd. Kim zou nooit ophouden om Dahlia te pesten. Hij zelf ging daar ook onder door, alleen dan op een anderen manier.
'Je weet zelf ook wel hoe kim tegen mij deed.' Zei Percy rustig tegen Dahlia. Dahlia wist heel goed, dat Kim alle aandacht wilde hebben van Percy. Als hij tegen haar gezegd had dat ze moest stoppen met Dahlia te pesten hij zelf ook de volle laag kreeg. Hij heeft nooit naar Dahlia geschreeuwd dat ze gek was of haar gepest omdat ze aandacht zocht. Hij heeft het nooit gedaan en hij kon toch niet de fouten van anderen ook opzich dragen? Hij wreef zachtjes over zijn voorhoofd en keek Fanta van uit zijn ooghoeken aan. Waar heeft hij zichzelf weer in geplaatst. Fanta zou hem ook haatte dat wist hij zeker. Hij wist nu weer precies waarom hij gisteren niet toe wilde geven aan het warme gevoel. Waarom hij Fanta geen hoop wilde geven. Omdat hij zelf die hoop ook niet voelde en omdat hij zijn eigen gevoelens niet kon plaatsen. Hij beet hard op zijn onderlip, hij liet zijn tanden er in zinken en zorgde er voor dat het begon te bloedde.
'Het spijt mij oke!' Riep Percy uit. 'Het spijt mij, ik heb er nooit wat van gezegd. Het is mijn fout dat ze jouw pestte. Ik wilde het niet horen, ik negeerde ze als ze iets over jouw zeiden en deed net alsof ik ze niet hoorde. De woorden de ze over jouw uitspraken heb ik altijd over heen gepraat nooit naar geluisterd!' Zei Percy en hij voelde zijn hoofd uit elkaar barsten. Hij wilde niet schreeuwen tegen Dahlia, maar hij kon er niks aan doen. Er waren te veel opgekropte emoties in zijn hoofd, te veel schuld gevoel en te veel anderen gevoelens die hij niet kon plaatsen.

Hij keek niet meer naar Fanta of naar Dahlia, hij keek naar de grond en beet nogmaals op zijn bloeddende lip. Na een lange stilte keek hij weer op naar Dahlia.
'Het spijt mij kleintje.' Fluisterde hij zachtjes. Hij wist dat Dahlia er niet tegen kon als iemand tegen haar schreeuwde en daar had hij nu ook spijt van.
'Ik had je inderdaad niet terug moeten zoenen, dat was een fout van mij. Het spijt mij echt, je weet zelf ook wel dat er voor de kliniek niks tussen ons gebeurt is.' Hij wilde niet met zoveel woorden zeggen dat Dahlia loog, maar hij hoopte dat Fanta begreep dat er dus daarvoor niks tussen hen gebeurt was. Ook al was Dahlia wel het eerste meisje waar hij echt anderen gevoelens voor had, maar hij heeft ze altijd genegeerd, waardoor ze zijn afgezakt. Hij wilde Dahlia niet verliezen, daarom heeft hij haar nooit gezoend. Hij wilde haar altijd bij hem hebben, hij wilde haar als een soort zusje bij hem hebben. Misschien was dat ook nooit goed geweest. Hij keek naar Dahlia en veegde het bloed van zijn lip weg. Hij keek om naar Fanta en beet opnieuw op zijn onderlip.
'Sorry.' Zei hij tegen haar en keek weer naar Dahlia. Waar was hij toch allemaal mee bezig? Hoe kon hij dit weer allemaal voor elkaar krijgen? Waarom had hij Dahlia gezoend? Omdat hij van haar hield, maar niet op de manier dat hij van Fanta hield. Hij begon weer harder op zijn onderlip te bijten, misschien moest hij maar stoppen met houden van? Waarschijnlijk had zijn vader gelijk. Hij kende geen liefde hij kon het alleen maar kapot maken en dit was het twee levende bewijs!

Een knop. Gewoon een knop. Een klein knopje maar. Ja, dat knopje. Je weet wel, dat knopje dat in je hoofd zit en die langzaam maar zeker bij elk wordt meer en meer omgedraaid wordt. Dat knopje dat uiteindelijk omgezet wordt, hoe meer je de waarheid hoort. En daarna gebeurt het. Daarna verlies je de controle over jezelf en sla je iedereen in elkaar, inclusief diegenen die het dichtst bij je staan in het leven. Je hebt er achteraf enorme spijt van, maar wordt dan niet meer vergeven. Wel, kan je jezelf daar in vinden, in die knop? In de spijt? In de pijn? In alles? Gefeliciteerd, dan begreep je nu ook vast de gevoelens van Fanta. Haar ogen waren gesloten en een onbekend gevoel van woede suisde door haar aderen. Ze had zin om die Dahlia een klap tegen haar gezicht te verkopen en Percy tegen zijn harses te meppen. Het deed haar nog het meest pijn toen Percy uitbarstte, maar haar hart sloeg vooral een slag over van schrik toen ze de pijn binnen zich voelde stromen bij de bevestiging van Percy. Het was een fout, maar toch. Hij had haar gezoend. En hij kende Fanta al. Maar ze hadden toen nog niks, wisten niet eens van elkaars gevoelens af, dus eigenlijk had ze het recht niet om kwaad op hem te worden. Maar hij had haar wel niet mooi niet verteld dat hij gezoend had met Dahlia. Maar het was niet meer dan een beste vriendin, toch? Hij zei dat nu toch ook, toch? Ze slikte even en wist niet wat ze moest doen. Ze had zin om naar voren te stappen en de kleren van Dahlia’s lijf te rukken, zodat ze uitgelachen werd door iedereen die haar naakt zag. Nee, dit waren foute gedachten. Ze moest tot tien tellen. Een onbekend gevoel van het verliezen van de controle kwam in Fanta op en aarzelend zette ze een stap achteruit. Ze voelde haar woede groeien per woord en even voelde ze zich wanhopig worden. Beelden van de nacht drongen in haar hoofd en hoe ze Percy zoende. Nee, kom op. Geloofde ze hier zelf nog in? Heel het leven was geen rozenkleur en maneschijn, dat wist ze ook wel, maar dit ging erover. Hij had haar toch wel kunnen vertellen dat hij gezoend had met Dahlia, dat hij misschien meer voelde voor haar? Fanta schudde haar hoofd.

‘Ik weet inderdaad niet wat jullie hebben.’ Het kwam als een soort gesis uit haar mond en ze deed nog een stap achteruit. ‘Maar ik weet wel dat als ik…’ Ze schudde haar hoofd en keek opzij. Hoe kon ze haar woede het makkelijkst inhouden? Hoe kon ze ervoor zorgen dat ze geen ruzie zou maken met Percy? Maar hij kon toch ook wel begrijpen dat ze gewoon boos werd? En niet een klein beetje boos. Die gevoelens, dat ze Dahlia het liefst de kleren van het lijf wilde rukken, die waren erg. Ze wou de beste vriendin van Percy pijn doen, dat was toch erg? Fanta sloot haar ogen even en zette zich neer op het bankje. ‘Waag het beiden om een stap dichterbij te zetten! Ik ben nu niet in controle!’ zei ze waarschuwend zowel tegen Dahlia als tegen Percy, omdat ze haar hoofd pijnlijk voelde bonken van woede. Dat gebeurde wel vaker. Eerst was ze woedend, dan moest die persoon even uit haar buurt blijven, een paar meters toch. Als er dan iets verkeerds gezegd werd, viel Fanta die persoon aan. Nee, als ze boos was, was het geen pretje om in haar buurt te zijn. Ze wreef opnieuw even over haar hoofd en probeerde zich te herpakken. Ze was ook nog maar vijftien, hoe kon iedereen verwachten dat zij meteen het meest volwassene was en dit kon oplossen? Als ze boos zou worden en iemand zou aanvallen, zou ze alleen maar langer gescheiden zijn van Percy, aangezien ze zo’n gedrag hier echt niet ongestraft lieten. Ze keek naar de jongen waarvan ze zoveel hield en keek toen naar zijn beste vriendin. Het gevoel dat ze haar neer wou slaan, was verzwakt en Fanta was blij dat ze niet meer zo boos was. ‘Percy, heb je verder nog meisjes gezoend waarvan ik moet weten, of is zij..’ Bij ‘zij’ werd het er echt bijna uitgespuugd en een boze hoofdknik werd richting Dahlia geworpen, terwijl ze het meisje niet probeerde aan te kijken. Dat ze domme dingen zei, gaf haar nog steeds geen excuus om Fanta niet woedend te laten worden. ‘… de enige?’ Het sarcasme droop er vanaf en nijdig trok ze haar wenkbrauw op. Ze had echt zin om nu gewoon het bot ernaar te smijten en weg te lopen. Ze was het echt zat. Percy die haar dingen niet vertelde, Dahlia die dingen losliet en misschien spijt had en men die verwachtte dat zij rustig en begrijpelijk bleef. No way.

- Watch out O_O

'Je weet zelf ook wel hoe kim tegen mij deed.' "Voor zo ver ik weet vond ze je geweldig Percy." Dahlia wou zeggen dat hij zich niet zo aan moest stellen. Ze had liever dat kim haar achter na liep zo als bij Percy dan wat ze al die tijd had gedaan bij Dahlia. 'Het spijt mij oke!' Dahlia schrok toen Percy begon te schreeuwen. Ze slikte moeizaam en keek hem angstig aan. Even kwam het terug hoe Melissa na haar geschreeuwd dat ze op kon rotten en dat het uit was. Het gevoel dat ze toen had had ze nu ook. Het spijt mij, ik heb er nooit wat van gezegd. Het is mijn fout dat ze jouw pestte. Ik wilde het niet horen, ik negeerde ze als ze iets over jouw zeiden en deed net alsof ik ze niet hoorde. De woorden de ze over jouw uitspraken heb ik altijd over heen gepraat nooit naar geluisterd!' Dahlia schudde haar hoofd. Hoe durfde hij te zeggen dat het zijn schuld was. "Het is jou schuld niet. Maar je had me ook kunnen helpen. Hoe vaak heb ik ze wel niet voor je af gebekt" Fluisterde Dahlia zachtjes. Meer had ze nooit van hem verlangd.

'Het spijt mij kleintje.' Dahlia slikte en voelde een traan over haar wang heen gaan maar toch knikte ze. "Het is al goed" Fluisterde ze weer. 'Ik had je inderdaad niet terug moeten zoenen, dat was een fout van mij. Het spijt mij echt, je weet zelf ook wel dat er voor de kliniek niks tussen ons gebeurt is.' Even keek Dahlia hem raar aan. What the fuck Dahlia probeerde zijn relatie nog te redden en nu deed hij dit. Ze wou vragen of die kus niks betekende maar wist heel goed dat ze het hem misschien later kon vragen. Als er nog een later voor hun beide waren. Dahlia keek naar Fanta toen die een stap naar achteren deed. Even was ze haar vergeten. ‘Ik weet inderdaad niet wat jullie hebben.’ Dahlia slikte door de manier hoe Fanta die zin uit sprak. ‘Maar ik weet wel dat als ik…’ Dahlia keek met een schreef hoofd fanta aan. Wat wou ze zeggen. Waarom maakte ze haar zin niet af?
‘Waag het beiden om een stap dichterbij te zetten! Ik ben nu niet in controle!’ Dahlia was dus echt niet van plan om naar haar toe te lopen. Wel pakte ze Percy stevig bij zijn arm om dat ze hem wel beter kende dan vandaag. En wist bijna zeker dat Percy naar Fanta toe zou gaan lopen.

En om er zeker van te zijn dat hij niet af geslacht zou worden pakte ze hem daarom ook maar bij zijn boven arm. ‘Percy, heb je verder nog meisjes gezoend waarvan ik moet weten, of is zij..’ Dahlia voelde de woede in haar op komen voor dit meisje. Het klonk net als of het haar schuld was dit alles. Oké een beetje was dat wel zo maar toch. Als Percy nou gewoon gezegd had dat er iemand was dan had ze hem nooit gekust. Als Percy nou niet gewoon terug gekust had. Jezus Dahlia nu geef je Percy de schuld Hoorde ze hoe haar gedachte dat tegen haar zei. ‘… de enige?’ Dahlia liet Percy los omdat ze dacht dat Fanta nu wel rustig was geworden. Al vroeg ze zich af of ze nu een aardt vijand had. "Sorry dat ik met je vriendje heb gezoend Oké. Als ik wist dat jullie wat hadden of voor elkaar voelde dan had ik het niet gedaan. Ook al voel ik zelf wat voor hem." Riep ze uit. Dacht dat mens nu echt dat Percy zo maar met iedereen ging zoenen. "En nog iets. Percy is niet een jongen die zo maar met iedereen loopt te bekken" Daarna draaide ze zich en liep naar een lantaren paal toe en sloeg met haar vuist tegen het staal aan. Ze vloekte in haar gedachten de pijn maar negeerde het en sloeg door.

Percy keek naar Fanta die naar achteren liep, hij wilde naast haar gaan zitten en zijn excusses wel honderd keer aanbieden. Hij wist wel dat het gewoon geen goed idee was, dit allemaal. Hij kon zichzelf beter opsluiten op zijn kamer en gewoon wachtten totdat hij er niet meer zou zijn. Hij voelde de hand van Dahlia om zijn boven arm. Ze wilde hem tegenhouden. Hij voelde het. Hij bleef Fanta aan kijken en op zijn onderlip bijten. Waarschijnlijk zou hij aan het eind van dit gesprek geen onderlip meer hebben. Hij voelde hoe het bloed over zijn onderlip druipen. Hij werd van zichzelf, hij werd echt gek van zijn gevoelens. Tranen stonden in zijn ogen toen Dahlia tegen hem zei dat zij wel altijd iedereen voor hem had afgebekt. Hij zakte door zijn knieeen en ging op zijn hurken zitten. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieeen en legde zijn hoofd in zijn handen. Hij wist het gewoon niet. Hij wist niet waarom er met zijn gevoel gespeeld werd, waarom hij niet gewoon zijn eigen gevoel kon om zetten naar woorden. Dat hij kon vertellen wat hij echt voelde en dat hij de tijd terug kon draaien. Hij kende Fanta nog niet eens toen het gebeurde, hij was zo blij Dahlia weer te zien. Blij dat er iemand was die hij kende, iemand die hij vertrouwde en iemand waar hij alles aan kon vertellen. Waarschijnlijk heeft deze plek alles voor iedereen veranderd. Tranen stonden in zijn ogen toen Dahlia het alsnog voor hem op nam toen Fanta vroeg of hij meerdere meisjes had gezoend. Hij ging weer recht op staan en keek naar Dahlia die weg liep. Hij bleef bij Fanta staan en beet nog harder op zijn onderlip.
'Fanta, de woorden die ik vannacht tegen jouw heb gezegd zijn waar. Ik hou echt van je, en nee ik heb nooit een ander meisje gezoen Behalve... -Hij beet op zijn onderlip- Behalve Dahlia. Maar mijn liefde voor jouw is niet gelogen en de liefde die ik voor je voel is er nog steeds. Het spijt me.' Zei hij tegen haar. Het zou waarschijnlijk niet helpen en waarschijnlijk zou ze nog bozer op hem worden omdat hij eerst Dahlia moest helpen voordat ze zichzelf echt pijn ging doen.
'Sorry.' Zei hij nogmaals en draaide zich om.

Hij liep op Dahlia af die bij een lantaren paal stond. Hij greep haar pols vast waarmee ze tegen de latarenpaal sloeg en liet haar stoppen.
'Kom op kleintje, jezelf pijn doen heeft geen zin.' Zei hij zachtjes tegen haar. Moest hij zeggen, hij deed aldoor zichzelf pijn en anderen. Hij trok Dahlia tegen hem aan zodat ze niet meer tegen de lantarenpaal kon slaan. Hij liet haar pols los en sloeg een arm om haar schouder. Waarschijnlijk zou Fanta nu pas echt door het lint gaan, maar dat maakte hem nu niet uit. Hij wilde Dahlia niet verliezen, hij hield van haar. Hij wilde haar bij hem hebben en er voor zorgen dat niemand haar ooit nog pijn kon doen. Misschien stom gezegd omdat hij haar aldoor pijn doet.
'Het komt wel goed.' Fluisterde hij zachtjes, hij wist niet hoe. Maar hij wist dat het goed moest komen alles. Ook tussen hem en Fanta, maar ook tussen hem en Dahlia. Hij wilde Dahlia niet loslaten totdat ze niet meer wilde slaan tegen de lantarenpaal. Hij ging zich steeds schuldiger voelen, ook naar Fanta. Wat moest zij nu wel denken van Percy? Ze zou hem haatte, ze zou hem nooit meer willen zien en hem uitschelden. Hem vergelijken met Jason en hem nooit meer aankijken. Ze zou hem een eikel vinden en hem nooit meer geloven als hij zou zeggen dat hij echt van haar hield.

Een vijandig lichtje flitste in Fanta, die zich overduidelijk aangevallen voelde door de verschijning van Dahlia. Ze schudde haar hoofd even. ‘Nee, dat was fout van mij om te zeggen,’ zei ze zachtjes, toen ze besefte dat ze het inderdaad had laten neerkomen alsof Percy met ieder meisje zoende die hij tegenkwam. Ze gromde even, maar meer om zichzelf dan om Dahlia. Hoe kon ze zo stom zijn? She’s fucking with my mind, that’s why! Fanta schudde haar hoofd even en keek ongelovig naar Percy. Nee, ze mocht niet boos worden op hem. Toch werd ze het. Kalm keek ze naar Dahlia die een lantaarnpaal in elkaar aan het slagen was. Behoefte om haar te helpen had Fanta niet, maar niet omdat ze boos op Dahlia was, eerder omdat ze boos op zichzelf was. En misschien kwam het ook deels door haar eigen trots, die haar ervan weerhield om naar Dahlia te gaan en om het goed te maken. Fanta snoof even. En dan allemaal opmerkingen naar haar hoofd geslingerd krijgen zeker? Nee, dankjewel. Ze schudde haar hoofd even en keek opzij. ‘Mijn liefde voor jou is ook niet gelogen, het wordt alsmaar sterker,’ zei ze zachtjes, maar ze wist niet of Percy het gehoord had, want hij was al omgedraaid en naar Dahlia gegaan. ‘Je hebt me in je macht, Percy. Ik kan niet boos op je zijn,’ fluisterde ze zachtjes en ze keek naar Dahlia. ‘En ook niet op haar,’ mompelde ze en ze stond op, maar bleef uiteindelijk toch weer zitten en zuchtte. Ze wist niet wat ze moest doen. Of ze nu naar Dahlia toe moest gaan en haar excuses moest aanbieden of niet. Ze had geen idee. They both are fucking with me mind. Dat was misschien wel waar. Ze wist het niet. Ze zuchtte even en schudde haar hoofd, terwijl ze een paar woorden probeerde te denken die de situatie minder erg voor beiden zou maken. Ze zag maar een ding: haar excuses aanbieden aan Dahlia en hopen dat ze het niet te bont had gemaakt. Ho, nee, nee, nee, wacht! Waarom moest zij altijd haar excuses aanbieden als anderen fout waren? Waarom kon zij niet gewoon koppig volhouden en was ze zo extreem voorzichtig? Waarom wou ze niet dat Percy haar een trut vond door hier te blijven zitten? Ze zuchtte even en stond op. Het maakte niet uit, ze moest haar excuses aanbieden aan Dahlia.

Welnee joh, jaloers zijn? Natuurlijk niet. Ze slikte even. Oh kom op, ze vertrouwde Percy toch? Wat was ze voor een vriendin als ze hem niet eens vertrouwde met een ander meisje? Toch maakte heel het gedoe en zijn schuldbewuste blik het ertoe dat ze hem even niet vertrouwde. Nee, ze moest hem juist wel vertrouwen. En ze moest op haar doel afgaan: Dahlia. Ze moest nog steeds haar excuses aanbieden. Ze zuchtte even zachtjes en begon toen te lopen. Het leven was echt niet rooskleurig, integendeel. Toch was ze niet boos op Dahlia. Kon zij er wat aan doen dat Fanta boos werd, ook al had ze daar wel eens reden voor. Misschien werd het toch eens tijd om volwassen te worden. Om die puberale tienerprobleempjes achter te laten en om te bewijzen dat ze Fanta was. Not fucking with my mind anymore. Nee, dat niet, maar ook niet boos worden meer om zoiets stoms. De motivatie zat er wel in, alleen moest ze hem even laten doordringen. Kalm ging ze bij Dahlia en Percy staan. Ze probeerde Percy niet aan te kijken, bang zijnd dat ze haar blik zou laten verdrinken in de zijne. Dan zou Dahlia alleen maar bozer worden en dat wou ze niet. Trouwens, zij zou ook niet al te vriendelijk blijven als zij verliefd was op iemand, diegene al met iemand was en zijn vriendin de hele tijd lang in zijn ogen zou kijken. Ze kende Dahlia niet, maar ze moest wel begrip hebben voor haar gevoel. Fanta voelde een hard, pijnlijk gevoel in haar opkomen die zei dat ze helemaal niet naar anderen hun gevoel hoefde te luisteren. Het zou egoïstisch zijn als ze naar het gevoel luisterde. Bij Fanta gold elk gevoel. Helaas, maar het was niet anders. ‘Je hebt gelijk. Ik had het verkeerd. Ik was een beetje boos. Percy is niet iemand die zomaar andere meiden zoent,’ zei ze nog redelijk kalm. ‘Maar je moet begrijpen dat het redelijk raar aanvoelt om te horen dat diegene op wie je verliefd bent gezoend heeft met zijn beste vriendin en dan achteraf zegt dat het een fout was,’ zei ze ijzig kalm en ze probeerde haar blik niet op Percy te richten. ‘Ik ben ook maar eens mens. Ik probeer ook maar iedereen om me heen te begrijpen, wel, het spijt me als dat niet altijd lukt, maar ik ben geen superheld,’ zei ze kalm en ze keek Dahlia rustig aan. Ze voelde een grapje in zich opkomen. ‘Want als ik een superheld was, zou ik niet gillend wegrennen voor konijnen,’ zei ze zo serieus mogelijk, maar ze voelde de lachbui al komen, maar hield die zo goed mogelijk in.

- Sorry, dat laatste moest gewoon xD Na iets serieus probeert Fanta het altijd een beetje leuker te maken met een grapje xD That's... Just her and just me ;D

Dahlia zag Percy op zijn hurken gaan zitten maar het boeide haar nu even niet. Het leek lullig maar niks boeide haar niet meer op dit moment. Het liefst draaide ze zich om en dat deed ze dan ook maar. Ze hoefde niet te horen hoe die twee de liefde bevestigde. Ze wou de woorden niet horen. Ze werd gek van haar zelf van het jaloerse gevoel dat ze had nu ze het wist van Percy en Fanta. Ze was verliefd op hem. En waarom liet ze dit verdomme toe. Ze hoorde Fanta zwart te maken. Stoken tussen die twee maar dat deed ze niet. In plaats daar van stond ze zich af te reageren op een lantarenpaal. Beter kon gewoon niet. Ook deed ze het niet omdat ze Percy niet wou kwetsen. Al had ze dat nu al gedaan. Ze had hem gekwetst door een kus. Een simpele kus. Ze wou nog een keer slaan maar helaas raakte ze het staal niet. In plaats daar van voelde ze een hand om haar pols heen.

'Kom op kleintje, jezelf pijn doen heeft geen zin.' Dahlia wist al wie het was voor dat hij de woorden zei. Ze keek op en zag inderdaad Percy. Waarom was hij niet bij Fanta. Waarom liet hij haar niet gewoon gaan. Haar hand was zeker wel gekneusd misschien wel gebroken. En zo kon die steken in haar hart vergeten. Nou ja dat dacht ze. En alles zou moeilijker worden nu hij haar tegen hem aan trok. Waarom liet hij haar gewoon niet los. Ze omarmde het liefst op dit moment nog liever een wurg slang dan Percy. Maar ze had de kracht niet om zich zelf los te maken. Dahlia legde haar hoofd tegen zijn lichaam en huilde zachtjes. Tranen rolde over haar wangen heen maar geluid dat maakte ze niet. En ze was er blij mee dat ze dat soms kon doen. 'Het komt wel goed.' Dahlia schudde haar hoofd en wou het liefst door slaan. Maar op wie moest ze dat dan doen. Op Percy? Nee dat kon ze gewoon niet doen. Ze mocht het gewoon niet doen. Maar waarom dacht Percy dat het wel goed zou komen. Het zou niet goed komen. Ze was gewoon vervloekt. Dat was het hem. Als ze verliefd zou worden dan zou het altijd verdoemt zijn.

‘Je hebt gelijk. Ik had het verkeerd. Ik was een beetje boos. Percy is niet iemand die zomaar andere meiden zoent,’ Dahlia hoorde Fanta wel maar negeerde het. ‘Maar je moet begrijpen dat het redelijk raar aanvoelt om te horen dat diegene op wie je verliefd bent gezoend heeft met zijn beste vriendin en dan achteraf zegt dat het een fout was,’ Dahlia begreep het wel maar waarom kon ze nu niet even haar mond houden. De kans was groot dat Percy dit nooit meer zou doen. Want ze wist bijna zeker dat Fanta altijd bij Percy was. Ze kon vast dag zeggen tegen hem die haar altijd hielp als ze een aanval had. Zonder Percy zou ze gek worden. Het leek wel als of ze verslaafd was aan hem want zonder hem had ze nu niet meer geleefd. 'Ik ben ook maar eens mens. Ik probeer ook maar iedereen om me heen te begrijpen, wel, het spijt me als dat niet altijd lukt, maar ik ben geen superheld,’ Dahlia keek Fanta zonder emoties aan kon dat mens nu niet gewoon haar mond houden. Ze was nu niet toe aan grappen. En het liefst sloeg ze haar op haar bek zodat ze zeker stil moet wezen. Dahlia probeerde ook uit Percy's armen te komen. ‘Want als ik een superheld was, zou ik niet gillend wegrennen voor konijnen,’ "Laat me los" Fluisterde ze kil. Die woorden konden allen Percy horen aan gezien die het dichts bij stond.

Percy keek op naar Fanta die op haar eigen manier haar excusses aan probeerde te bieden. Hij glimlachte naar haar, ze had soms rare dingen, maar ze klopte er wel altijd en als je haar kende was die een van haar beste excusses. Percy hoorde hoe kil de stem van Dahlia klonk. Wat kon Fanta verkeerd hebben gezegd? Oke het kon misschien niet het meest handige moment zijn van Fanta om grapjes te maken over superhelden en konijnen, maar ze probeerde toch haar best te doen? Percy wist zeker dat als hij Dahlia nu los zou laten, zij Fanta iets aan zou doen. Hij klemde zijn arm steviger om Dahlia heen. Hij zou haar niet los laten en Fanta iets aan laten doen. Niet alleen omdat hij van Fanta hield, maar ook omdat Dahlia later spijt zou krijgen. Hij kende haar daar goed genoeg voor en hij trok Dahlia alleen maar dichter tegen hem aan. Fanta zou Dahlia echt gaan haatte bij dit beeld, het was alleen de enige oplossing om Dahlia rustig te krijgen.
'Kom op Kleintje.' Zei hij zachtjes en probeerde haar rustig te maken. Zij wist net zo goed als hij dat vechten geen nut had. Hij zou het ook niet laten gebeuren. Hij streek door het haar van Dahlia en streek een paar plukken achter haar oor. Waarom kon het ook niet een keer normaal gaan? Waarom moest hij alles kapot maken dat onder zijn handen komt? Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek Fanta schuldig aan. Hij hoopte zo dat ze hem hierna nog wilde zien.

Hij liet de greep om Dahlia iets losser, hij wilde haar geen pijn doen. Hij ontspande zijn spieren en keek haar aan.
'Ik had je het moeten vertellen, eerder moeten vertellen. Ik wilde niet dat je er zo achter zou komen.' Zei Percy zachtjes tegen haar. Hij kon misschien wel honderd keer zijn excusses aan bieden, maar waarschijnlijk zou zij ook boos op hem blijven. Misschien waren Dahlia en Fanta straks grote vriendinnen en hadden ze een clubje opgericht genaamd: Boos op Percy. Voegt u toe aan de BOP als Percy u ook pijn heeft gedaan. Hij schudden zijn hoofd bij het idee. Hij wist niet of hij eerder zou lachen of zich nog schuldiger zou voelen als dat hij nu deed. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en bleef Dahlia aan kijken.
'Maar je moet niet boos zijn op Fanta, het is haar schuld niet. Waarschijnlijk doe ik haar nu net zo veel pijn als dat ik jou doe. Ik heb tegen jullie beide gelogen.' Hij fluisterde dit zo zachtjes dat hij niet eens zeker wist of Dahlia hem wel gehoord had.


-Oke deze was echt flut xD maar ik moet nu wel opschieten-

Krachtig klemde Fanta haar kaken op elkaar om zelf niet naar voren te vliegen en Dahlia te slaan. Ze wist dat Dahlia hetzelfde over haar dacht. Nee, ze wist het niet bijna zeker, ze wist het gewoon heel zeker. Ze stapte een paar stappen achteruit en keek om zich heen. Ze had zin om dramatisch haar armen in de lucht te gooien en daarna gewoon weg te gaan, maar het zou niet helpen. Ze wist niet wat ze moest zeggen om Dahlia minder boos op haar te maken. Oké, als zij boos was, zou ze ook niet gauw kunnen lachen om andermans grapjes, maar goed. Ze kon Dahlia toch wel vrolijk krijgen? Of had ze het extreem verknald? Nee, wacht. Dahlia had het bij haar verknald, zij niet bij Dahlia. Dahlia zoende Percy en dacht er dan mee weg te komen door zielig te gaan doen, zij niet. Oké, die zin klopte ook niet helemaal. Tenslotte was ze zelf ook van slag en probeerde ze het alleen maar op te lossen. Het idee dat Dahlia dat niet accepteerde en zelfs nog bozer deed, maakte haar ook razend en machteloos. Toch ging ze het niet laten zien tegenover het meisje. Ze mocht dan wel de beste vriendin zijn van Percy, dat betekende niet dat Fanta niet boos op haar mocht worden, want zoals ze nu deed, wou ze haar juist haar ogen uitkrabben. Maar goed, Dahlia wou dat zeker weten zelf ook, dus misschien waren haar eigen gedachten niet eens zou vreemd. Ze sloot haar ogen even en zuchtte. Ze had geen idee wat ze kon zeggen om Dahlia minder boos te worden. Percy deed ook al zijn uiterste best om haar wat meer op haar gemak te stellen en minder boos te maken. Ze had zin om te roepen tegen het meisje, maar wist dat ze dan hetzelfde terug zou krijgen. En wat als ze het nu niet zou roepen, maar gewoon zou zeggen? Op een rustige manier? Het was wel nog steeds hetzelfde wat ze zei, maar de toon bepaalde meestal ook hoe de ander zou reageren, maar eigen emoties bepaalden daar ook in en Dahlia was nu overduidelijk heel erg boos op Percy. Zijzelf ook een beetje. Maar ook vooral teleurgesteld, maar ze had geen zin om ruzie met hem te maken. Dat Dahlia haar leek te haten, leek al als een vervelende obstakel te zijn. Fijn, here we go.

‘Zie je het dan niet?’ vroeg Fanta aan Dahlia en ze klemde haar kaken op elkaar om haar meest vriendelijke toon ook te behouden. ‘Percy doet zijn uiterste best voor je om je minder boos te maken en om je tegen te houden,’ zei ze en ze liet maar weg dat zij ook haar best deed. Op dit moment leek het niet zo’n goed idee als ze dat zou zeggen. ‘Oké, hij zat fout, maar wat ben je van plan? Heel je leven hem ontwijken en boos op hem blijven?’ vroeg Fanta en ze keek het meisje kalm aan, hierbij zorgend dat ze genoeg afstand hield, voordat het meisje haar dadelijk zou aanvliegen, maar daar was Fanta zelf eigenlijk niet zo bang van. Zijzelf kon ook fikse klappen uitdelen en het was maar wat Dahlia wou: haar een klap verkopen en pijnlijk behandeld worden door een bewaker, of het gewoon goed oplossen en de komende dagen geen last van klachten hebben. Fanta’s oog draaide opzij. In de verte stond een bewaker ijzig kalm op hun te kijken en Fanta had even zin om haar middelvinger naar hem op te steken, maar dat zou haar ook niet ten goede doen. ‘Ik weet dat je boos op mij bent, maar ik wist hier zelf ook niet veel van. Ik wist wel wie je was, maar ik weet niet wat er is gebeurd tussen jou en Percy,’ zei ze even en ze keek Dahlia gauw even aan, maar was niet zo laf om haar blik niet gefixeerd te houden op het meisje. Dahlia moest wel zien dat ze het meende. ‘En als dat je pijn doet, dan spijt het me, maar ik weet niet wat ik verder tegen je kan zeggen, want ik heb mijn excuses al aangeboden en weet gewoon niks meer,’ zei ze kalm en opnieuw keek ze vanuit haar ooghoek naar de bewaker. Moest die knol altijd hun kant uitkijken? Patiënten. Rotwoord. Bewakers. Nog een rotter woord. Fanta probeerde zich te focussen op Dahlia, maar vond het slimmer om deze keer gewoon niks meer aan toe te voegen van haar duffe grapjes en het gewoon aan Dahlia over te laten. Zij had haar zegje gedaan, dat was mooi. ‘Denk er nog maar even over na,’ zei ze kalm en ze liep naar het bankje waarop zij zich liet zakken en kalm naar Dahlia keek, maar haar spieren zette zich wel al schrap, mocht een van de twee haar toch aanvliegen.

Dahlia voelde hoe Percy haar steviger vast pakte. Vast en zeker bang dat ze Fanta aan zou vallen. En als het aan haar lag ging ze dat ook echt doen. 'Ik had je het moeten vertellen, eerder moeten vertellen. Ik wilde niet dat je er zo achter zou komen.' Dahlia liet voor het eerst Fanta los met haar blik. "Daar ben je nu toch een beetje laat mee" Dahlia zag nu pas dat Percy's lip bloede. Ze keek er even te lang naar en veegde het bloed met haar vingers los waar door ze over Percy's lippen heen streelde. Een rilling ging door haar heen. En het fijne gevoel kwam weer op. Tot dat Fanta begon te praten. ‘Zie je het dan niet?’ Dahlia keek haar boos aan. Wat zag ze niet?. ‘Percy doet zijn uiterste best voor je om je minder boos te maken en om je tegen te houden,’ Dahlia werd steeds bozer. Ging dat mens nu haar de les lezen. Als ze dat aan het doen was dan was Fanta erg verkeerd bezig. ‘Oké, hij zat fout, maar wat ben je van plan? Heel je leven hem ontwijken en boos op hem blijven? Ik weet dat je boos op mij bent, maar ik wist hier zelf ook niet veel van. Ik wist wel wie je was, maar ik weet niet wat er is gebeurd tussen jou en Percy, En als dat je pijn doet, dan spijt het me, maar ik weet niet wat ik verder tegen je kan zeggen, want ik heb mijn excuses al aangeboden en weet gewoon niks meer, Denk er nog maar even over na,’ Dahlia was de hele tijd rustig gebleven maar nu was ze het zat. Niemand ging haar de les geven dus ook zij niet. Maar je moet niet boos zijn op Fanta, het is haar schuld niet. Waarschijnlijk doe ik haar nu net zo veel pijn als dat ik jou doe. Ik heb tegen jullie beide gelogen.' Dahlia keek van Fanta naar Percy en haar gezicht verzachte. "Hoezo heb je tegen mij gelogen?" Vroeg Dahlia fluisterend aan Percy. Fanta zou hun toch niet meer kunnen horen maar dan nog. Dahlia luisterde aandachtig naar Percy om het op te kunnen slaan en om er later over na te denken.

Daarna maakte ze zich met een soepele beweging los uit Percy's armen. Ze liep langzaam op Fanta af. "Weetje wat ik niet snap. Jullie kennen elkaar nog geen dag of twee en nu denk je al dat je hem kent." Dahlia stopte even en keek Fanta aan. Daarna liet ze haar blik over de omgeving glijden en zag de bewaker staan. "Laten we het er maar op houden dat ik hem beter ken dan jij ooit zou doen. En ik hou te veel van hem om boos op hem te blijven." Daarna stond ze voor Fanta. "Je weet niet wat je met hem doet. En geloof me als je hem voor je zelf gaat houden dan haal je hem naar beneden." Dahlia zei dit alles zachtjes zo dat alleen fanta het kon horen. Daarna maakte ze een vuist en haalde uit naar Fanta.

"Hoezo heb je tegen mij gelogen?" Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij kon het haar niet vertellen, niet nu. Hij kon haar niet vertellen dat hij sinds de dag dat hij haar ontmoet had verliefd op haar was geworden. Dat hij zijn gevoelens had weg gestopt en nooit te voorschijn had gehaald. Dat zijn gevoelens zijn uit gegroeid naar een goeie vriendschap, een vriendschap die hij hier mee niet wilde laten gaan. Zijn gevoelens van toen voelde ook niet meer zo, niet nu hij Fanta had ontmoet. Hij kon er niks aan doen maar die meid die deed iets met hem. Iets wat Dahlia niet deed. Percy liet zijn greep helemaal verslappen toen hij naar Dahlia keek. Hij wilde het haar ook niet meer vertellen, hij was bang dat hij dan alles zou stuk laten gaan. Ook datgene wat hij nu met Fanta had. Dat was iets wat hij nog nooit gevoeld had, maar het leek nu zichzelf zachtjes op te sluiten bij zijn anderen gevoelens. Zijn koude schuld gevoel, zijn leegte hing in zijn lichaam. Het was iets wat hij voor altijd zou voelen. Hij voelde hoe Dahlia met een soepele beweging bij hem vandaag ging en ze stapte op Fanta af. Hij begreep eerst niet wat ze wilde doen, waarom zou ze naar iemand gaan die ze niet mag? Had ze medelijde met Fanta ofzo? Ging het clubje "Boos Op Percy" misschien toch door? Hij liep achter Dahlia aan om te kijken wat ze wilde gaan doen en voordat hij in kon grijpen haalde Dahlia uit met haar vuist naar Fanta. Percy greep meteen Dahlia's hand en trok haar achter uit. Hij wist niet of hij nu kwaad moest worden, moest gaan schreeuwen. Hij trok Dahlia weg bij Fanta en hield haar vast bij haar boven armen.

'Waarom?' Vroeg hij met een kwade stem en bleef met zijn ogen gefixt op Fanta. Hij liet Dahlia los zonder te wachten op haar antwoord en liep op Fanta af. Hij ging naast haar zitten en wist niet of hij zijn armen om haar heen moest slaan of niet. Hij beet hard op zijn onderlip en keek op naar Dahlia. Waarom moest ze dit doen? Waarom? Kon ze niet zien dat hij misschien wel echt van Fanta hield? Was ze zo jaloers op Fanta dat ze haar meteen moest slaan? Hij keek weer op naar Fanta en beet zachtjes op zijn onderlip.
'Gaat het?' Natuurlijk gaat het niet idioot! Ze is net geslagen door jouw beste vriendin waarvan jij beweerde dat het, het liefste meisje op de hele wereld is. Dan ga jij vragen aan het meisje dat jouw geloofde, net nog iets anders had gedacht en nu weer geslagen is door je beste vriendin en dan druf jij te vragen of alles wel goed met hem gaat? Hij beet hard op zijn onderlip en kon dit echt niet geloven. Man hij kon niet snel kwaad worden op Dahlia, maar nu kon hij haar bloed wel zuipen.

Verbaasd volgde Fanta de conversatie van Dahlia, maar elk woord dat Dahlia verkeerd zei in Fanta’s oren, werd Fanta meer boos op het meisje. Percy had toch gezegd dat ze aardig en lief was? Nou, misschien bij hem in de buurt, maar voor Fanta was het wel duidelijk dat het meisje een zwak had voor Percy en nu flink boos op Fanta was, omdat zij het bij hem weghaalde. Verbaasd keek ze het meisje aan. ‘Ik ga hem niet voor mezelf houden en ik snap al helemaal niet hoe je op die woorden komt, mens,’ snauwde Fanta. Ze had het geprobeerd. Ze had Dahlia geprobeerd om te accepteren en had geprobeerd om aardig te zijn, maar als ze het zo wou spelen, kon het ook. Kalm keek Fanta naar de vuist. Slaan? Zou het pijn doen? Komaan, ze had ook een verleden gehad en die was nog erger geweest, een vuistslag van een meisje daarbij vergeleken is juist heerlijk. Kalm keek ze hoe de vuist op haar afsuisde, maakte geen aanstalten om haar te stoppen. Haar blik schoot opzij toen Percy dit al deed. Nu snapte Fanta er helemaal niks meer van. Waarschijnlijk was hij neutraal en wilde hij beide meisjes stoppen. Fanta zelf vond het nu niet zo’n goed idee om op te staan en het meisje terug te slaan, aangezien ze Percy niet boos op haar wou maken. Haar ogen gleden opzij naar een bewaker die hun in de gaten hield. Zijn blik was gericht op Dahlia. Fanta had geen zin in een bewaker en zeker niet in eentje die zijn werk tegen zijn zin deed en dit zogenaamd op patiënten wou laten overkomen, zodat ze zagen hoeveel moeite hij had met elk ding dat hij deed. Fanta stak haar middelvinger op naar de bewaker en grijnsde even toen ze zag dat hij geen aanstalten deed om naar hun toe te komen. Watje. Haar blik richtte zich weer op Dahlia en haar blik verhardde. Ze had een gevoel dat ze hier nog niet zo gauw weg zou komen. Dahlia leek woedend op haar te zijn, maar dat was Fanta al sowieso op haar. Nee, je moest het echt niet proberen om haar te slaan. Ook al zat ze daar zo kalm, mocht hij raak zijn geweest, dan had ze Dahlia teruggepakt, of ze nu Percy’s beste vriendin was of niet, je hoefde nooit te pikken van iemand dat die je sloeg.

Haar blik gleed opzij naar Percy. ‘Natuurlijk gaat het,’ zei ze, ijzig kalm. Haar blik gericht naar het meisje, zuchtte ze even. ‘Oké, nu is het wel duidelijk dat je me niet mag,’ zei ze kalm en ze keek het meisje toen met een verhardde blik aan. ‘Maar raak me nog eens met een vinger aan of beschuldig me van dingen die ik niet gedaan heb of zal doen en jij bent hier dadelijk niet de enigste met een blauw oog,’ siste ze toen, het haar niet kunnen schelend dat Percy haar kon horen. ‘Ik heb je proberen te accepteren, Dahlia. Ik heb aardig tegen je gedaan, maar blijkbaar mag je me nog steeds niet. Eigenlijk heb je er helemaal geen recht toe, want je kent me niet en je zegt nu al dingen die ik bij Percy ga doen die helemaal niet waar zijn,’ zei ze kalm en ze keek opzij naar de bewaker. ‘En ik zou je maar gedeisd houden als ik jou was, want het ziet er niet naar uit dat we hier allebei zonder straf uitkomen als we ons laten gaan,’ zei ze kalm. Dit was haar laatste waarschuwing voor Dahlia, ook een soort hulpmiddel, ook al zou Dahlia het waarschijnlijk niet zo opvatten en alleen maar bozer worden. Als Dahlia te ver zou gaan en Fanta zou erin mee gaan, zouden ze ergens gestoken worden om af te koelen en daar had Fanta echt geen zin in. Dit was geen kliniek, dit was een martelinrichting. Nooit deed je hier iets goeds. Ze dachten dat je ziek was en niet normaal kon communiceren met elkaar, de sukkels. Ze haatte ze, echt waar. Haar blik gleed opzij naar Dahlia en nijdig trok ze haar wenkbrauw op. Ze had het helemaal gehad met haar. Ze kon of normaal doen, of Fanta stond niet voor de gevolgen in. Ze kende zichzelf bij woedeaanvallen. Ze keek opzij naar Percy en kon er niks aan doen dat er een verzachting in haar blik ontstond als ze naar hem keek. Hij had immers niks fouts gedaan. Nou ja, misschien wel. Door met Dahlia te zoenen had hij haar de verkeerde hoop gegeven. Misschien was dat wel de reden waarom Dahlia nu zo grof tegen haar deed. Was er eigenlijk wel een reden om Fanta te haten? Misschien niet, misschien wel. Ja, Percy was de reden. Ze slikte even en keek toen kalm naar Dahlia.

- Sorry voor de late reactie. Lot of stuff going on right now

‘Ik ga hem niet voor mezelf houden en ik snap al helemaal niet hoe je op die woorden komt, mens,’ Dahlia werd steeds bozer. "Noem me geen mens" Siste ze zachtjes. Toen Dahlia Fanta wou slaan voelde ze hoe Percy haar tegen hield. Dahlia keek hem aan. 'Waarom?' Ze keek naar zijn handen die haar boven armen vast hield. Dahlia wou niet antwoorden. Ze wou nou niet antwoorden. Ze keek toe hoe Percy naar Fanta toe liep. Liet hij haar hier nou gewoon staan? Dahlia voelde een steek in haar hart. Hij had voor Fanta gekozen en niet voor haar. ‘Maar raak me nog eens met een vinger aan of beschuldig me van dingen die ik niet gedaan heb of zal doen en jij bent hier dadelijk niet de enigste met een blauw oog,’ Ze keek haar aan. Was Fanta nu echt zo blind. "Voor zo ver ik weet zijn mijn ogen al blauw. Nouja blauw grijs maar ze zijn blauw."Wist Dahlia Fanta te vertellen. Haar blik gleed naar de bewaker die daar stond. Waarom had hij haar niks gedaan. Waarom had hij haar niet gestopt. Waarom liep hij nu niet op haar af en stopte hij haar in de isoleercel. ‘Ik heb je proberen te accepteren, Dahlia. Ik heb aardig tegen je gedaan, maar blijkbaar mag je me nog steeds niet. Eigenlijk heb je er helemaal geen recht toe, want je kent me niet en je zegt nu al dingen die ik bij Percy ga doen die helemaal niet waar zijn,’ "Hoe kun je me accepteren als je me niet eens kent. Je kent dan misschien mijn naam en de verhalen van Percy. Maar meer weet je niet." Fluisterde ze. De woorden van Fanta had haar terug gebracht. Ze had niet zo moeten reageren. Het leek als of ze zich zelf niet was. De Dahlia die zij kende zou dit niet hebben gedaan. Zelfs niet als ze gepest werd. Dan hield ze zich nog rustig. Maar nu? Nu had ze zich laten gaan. En waarom alleen om Percy? Dahlia keek naar Percy en slikte moeizaam. Ze kon dit toch niet doen alleen om Percy? ‘En ik zou je maar gedeisd houden als ik jou was, want het ziet er niet naar uit dat we hier allebei zonder straf uitkomen als we ons laten gaan,’ Dahlia keek naar de grond. "Het spijt me voor alles" Fluisterde Dahlia. Ze liep naar Percy en drukte snel een lichte kus op zijn voorhoofd. "Het spijt me" Fluisterde Dahlia vol met tranen en keek Fanta aan. "Ik had je niet moeten slaan en ik had ook niet zo moeten reageren" Daarna draaide ze zich om en wou weg lopen.

-SlechtxD-

"Voor zo ver ik weet zijn mijn ogen al blauw. Nouja blauw grijs maar ze zijn blauw." Percy beet op zijn onderlip om niet in de lach te schieten. Dat zou pas echt erg zijn, als hij nu op dit moment zou gaan lachen. Hij keek naar Dahlia en lip zijn lip met rust. Hij hield zijn gezicht emotieloos en keek daarna weer naar Fanta. Eigenlijk voegde hij niks toe aan het gesprek tussen hun. Hij wist ook niet wat te zeggen of te doen. Hij was allang blij dat Dahlia Fanta niet weer zou aanvliegen. Of Fanta Dahlia zou aanvliegen. Hij beet weer zachtjes op zijn onderlip toen hij de lippen van Dahlia tegen zijn voorhoofd voelde en ze daarna weg liep. Zou hij haar nu laten gaan? Zou hij geheel voor Fanta's kant kiezen en Dahlia weg laten vallen? Nee dat kon hij niet. Hij had Dahlia nodig, hij had haar nodig als hij weer een van zijn aanvallen had. Als hij niet wist met wie hij moest praten over zijn gevoelens. Of als hij hulp nodig had, als zijn wonden weer waren ontstoken. Dahlia betekende zoveel voor hem, zij hielp hem altijd en hij heeft haar nooit bedankt of haar geholpen. Hij voelde zich slecht, schuldig of misschien nog wel erger. Het maakte hem nu niet uit wat Fanta er van zou vinden als hij Dahlia terug zou halen. Als Fanta kwaad zou worden of hem niet meer wilde zien, dan zou dat maar zo zijn. Als Fanta hierna de... Dat iets wat zij hadden niet meer wilde voorzetten, dan was dat maar zo. Hoeveel het Percy ook pijn zal doen, maar het zal hem meer pijn doen als hij Dahlia nu zou laten gaan. Als hij een speciale vriendschap van een jaar zou laten gaan voor een meisje die hij pas binnen een avond heeft leren kennen. Wel een meisje waar hij ziels veel van hield. Maar hij hield ook van Dahlia.

'Kleintje?' Vroeg Percy zachtjes en hij bleef naar Dahlia kijken. Hij wist niet zeker of hij op moest staan en naar haar toe moest lopen. Of dat hij hier naast Fanta moest blijven zitten en wachtten totdat Dahlia weer op zou staan. Hij keek naar de grond en probeerde zijn eigen gedachtte weer terug te zetten op een rijtje. Het waren te veel gedachttes, te veel gevoelens die hij niet kon plaatsen en die hij weg wilde stoppen.
'Het spijt mij ook-...' Percy keek weer op naar Dahlia en beet hard op zijn onderlip. Het speet hem ook, dat hij het zo verkeerd had aangepakt. Dat hij beter alles anders had kunnen doen. Dat hij eigenlijk helemaal niet hier hoorde te zijn. Niet op deze plaats, in deze wereld of in dit leven.
'Het spijt mij, dat ik alles zo verkeerd heb aangepakt. Ik wil geen kant kiezen van een van jullie.' Zei hij en hij keek naar Fanta. 'Ik hou van Dahlia want zij is mijn beste vriendin, zij was diegene die mij heeft opgevangen toen ik het niet meer zag zitten. Waarschijnlijk was ik er niet meer geweest als zij er niet was. Ik wil mijn vriendschap niet laten varen, niet de vriendschap die ik heb met Dahlia.' Zei hij tegen Fanta en richtte zich toen naar Dahlia.
'Ik hou ook van Fanta, ik weet dat we elkaar pas een dag kennen, maar ik voel me goed bij haar. Het is misschien niet handig om meteen een relatie te beginnen, maar ik voel me er goed bij. Ik wil wat ik heb met Fanta niet stuk laten gaan, het zelfde als de vriendschap die wij hebben.' Zei Percy tegen Dahlia. Hij voelde zich nu helemaal een sukkel, maar het maakte hem op dit moment niet uit. Hij wilde die gewoon gezegd hebben.

Fanta’s blik gleed naar Dahlia en eigenlijk verwachtte ze om een harde klap te krijgen tegen haar wang en om uitgescholden door haar te worden, om vervolgens door Percy een klap te krijgen dat ze zo tegen zijn beste vriendin was uitgevlogen en dat hij dan weg zou gaan, maar dat gebeurde maar niet. Fanta grinnikte even toen ze Dahlia’s opmerking hoorde. Ook al was het niet als een grapje uitgesproken, toch klonk het wel als een grapje. Ze liet haar warme blik even van Dahlia naar Percy gaan. Ze sloeg haar eigen ogen ook neer, maar was niet van plan om Dahlia nog langer verdrietig te houden. Zo was ze gewoon niet. Ze was erg vergevingsgezind, maar dat lag ook een beetje aan wat de situatie was. Ze had het gevoel dat ze nu niet langer boos kon blijven op het meisje. Ze sloeg haar ogen opnieuw neer en keek toen pas naar het meisje. ‘Mij spijt het ook,’ fluisterde ze zachtjes naar Dahlia. Snel stond Fanta op toen Dahlia weg wou lopen. Ze ging voor het meisje staan en twijfelend legde ze haar handen op de schouders van het meisje, terwijl ze Percy hoorde praten. Even betoverd bleef ze naar hem kijken, maar algauw schudde ze haar hoofd en keek weer terug naar Dahlia. ‘Het maakt niet uit, Dahlia. Iedereen maakt fouten. Dat zie je wel aan Percy,’ zei ze en ze grinnikte even, maar werd algauw weer serieus toen zij zich besefte dat het op dit moment niet zo grappig zou klinken. ‘Wat ik bedoel te zeggen is dat iedereen op elk moment een fout kan maken, sommigen sneller dan anderen, maar dat als het je vergeven wordt, het makkelijker is om ermee te leven,’ mompelde ze en ze vroeg zich af of ze wel de juiste woorden koos, maar op dit moment vertrouwde ze op wat er in haar op kwam, niet wat ze eigenlijk zou moeten zeggen van anderen. Ze liet Dahlia’s schouders voorzichtig los – haar handen waren nogal koud en het zou voor Dahlia niet echt aangenaam zijn om de hele tijd koude handen op haar schouders te hebben liggen – en keek toen richting Percy. ‘Ik wil het wel proberen om vriendinnen te worden, als jij het wilt, natuurlijk. Maar ik begrijp het ook als je daar liever mee wilt wachten,’ zei ze zachtjes en ze hoopte dat ze Dahlia daar een beetje mee blij had gemaakt.

Jammer genoeg kon ze geen heldin worden die alle ruzie uit de wereld zou verwijderen en alleen nog maar vrede zou schenken aan alle mensen. Helaas was dit gewoon onmogelijk, hielden niet alle mensen van haar en kon ze niet van de een op de andere dag bevriend worden met mensen of hun zonden laten vergeten, dat zou te makkelijk zijn. Het leven was gewoon een leven met obstakels. Oké, dat klonk echt raar, zeker als je er als een of andere filosoof diep over na ging denken. Haar blik gleed naar Percy. ‘Ik hou ook van Percy, maar respecteer jullie vriendschap,’ zei ze kalm en ze liet haar blik weer naar Dahlia gaan, waarna ze die een bemoedigend klopje op de schouder gaf en weer terug naar het bankje liep. Ze klopte op het plekje naast zich, want ze was speciaal opgeschoven om Dahlia naast Percy te laten zitten. Ze had het gevoel alsof ze nooit kwaad op het meisje geweest was, maar ergens was die woede toch nog aanwezig, ook al wou ze die op dit moment echt niet in zich voelen. Dahlia had haar excuses aangeboden en dat was voor Fanta reden genoeg om weer aardig te doen tegen haar. Hopelijk zou Dahlia nu toch weer niet boos op haar worden, anders had ze het weer mooi verknald zelf, maar werd er door aardig te doen juist geen aardigheid teruggegeven of was dat niet altijd zo? ‘Misschien wil je liever zitten dan staan,’ zei Fanta zachtjes, waarna ze nog eens zacht op het zitvlak naast zich sloeg, toen haar benen optrok en haar armen er rond heen sloeg, waarna ze glimlachte richting Dahlia.

'Kleintje?' Dahlia slikte en keek even snel om. Maar al snel keek ze weer voor haar uit en wou door lopen. Allen Fanta hield haar tegen. Dahlia keek Fanta niet aan dus staarde ze naar beneden. 'Het spijt mij, dat ik alles zo verkeerd heb aangepakt. Ik wil geen kant kiezen van een van jullie.' Ze luisterde naar Percy maar het liefst wou ze weg lopen. Ze wou het niet aan horen. Nu niet. Straks niet. Nooit niet. Ik hou van Dahlia want zij is mijn beste vriendin, zij was diegene die mij heeft opgevangen toen ik het niet meer zag zitten. Waarschijnlijk was ik er niet meer geweest als zij er niet was. Ik wil mijn vriendschap niet laten varen, niet de vriendschap die ik heb met Dahlia.' Dahlia had zin om haar handen over haar oren heen te doen maar deed het niet. Ze wou niet kinderachtig over komen. 'Ik hou ook van Fanta, ik weet dat we elkaar pas een dag kennen, maar ik voel me goed bij haar. Het is misschien niet handig om meteen een relatie te beginnen, maar ik voel me er goed bij. Ik wil wat ik heb met Fanta niet stuk laten gaan, het zelfde als de vriendschap die wij hebben.' Dahlia slikte moeizaam. "Hoe kun je van haar houden als je haar niet eens kent" Dahlia keek op naar Fanta. "Ik bedoel het niet slecht." Zei ze tegen Fanta. Het was haar nog nooit gelukt om binnen een dag zo veel van iemand te houden terwijl ze die gene helemaal niet kende. Dus waarom Percy wel? Misschien was het maar een bevlieging. Misschien was dit binnen een paar dagen uit. Misschien langer. Maar Dahlia wist zeker dat het een keer uit zou gaan. En dan zou ze voor Percy klaar staan. Niet dat ze hem dan in ging pakken. Maar gewoon. Ach laat ook maar. Dahlia keek weer naar beneden en slikte.

‘Het maakt niet uit, Dahlia. Iedereen maakt fouten. Dat zie je wel aan Percy,’ Dahlia keek op naar Fanta en haar blik was boos. "Gebruik Percy niet als voorbeeld" Siste ze. Dahlia keek om naar Percy en daarna weer terug. Ze keek weer vriendelijk Fanta. "Ik maakte een fout hij niet" ‘Wat ik bedoel te zeggen is dat iedereen op elk moment een fout kan maken, sommigen sneller dan anderen, maar dat als het je vergeven wordt, het makkelijker is om ermee te leven,’ Oja tuurlijk is het makkelijk om te zien hoe Percy weg gehaald werd. Niet dus. ‘Ik wil het wel proberen om vriendinnen te worden, als jij het wilt, natuurlijk. Maar ik begrijp het ook als je daar liever mee wilt wachten,’ Ze wou Fanta niet als vriend. Alleen omdat ze het niet aan kon om Percy en Fanta samen te zien. Ze wou het niet zien. Maar ze kon het ook niet aan. Dahlia keek weer op toen Fanta weg liep. Ze bleef zo staan en bekeek de bewaker die nog steeds naar hen stond te staren. Dahlia schudde haar hoofd. Ze wou niet zitten. Ze kon niet zitten niet tussen hen. Ze kon het gewoon niet. Dahlia keek weer om naar Percy en slikte moeizaam. "Ik denk dat het beter is als ik ga" Sprak ze zachtjes. In plaats van te gaan bleef ze naar percy kijken.

"Ik denk dat het beter is als ik ga" Percy beet op zijn onderlip. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieeen en legde zijn hoofd in zijn handen. Weet je wat Percy het liefst zou willen, echt het aller liefst. Hij zou weg willen lopen nu gewoon, gewoon verweg, zo ver dat niemand hem kan vinden dat hij ook niemand anders kan vinden. Dat hij niemand meer pijn kan doen. Waar hij ook gewoon zichzelf kan zijn, van niemand hoefte te houden en alle moeilijke gevoelens weg kon laten. Jammer genoeg was het allemaal niet zo simpel, hij zou de gevoelen voor Fanta niet zomaar uit kunnen zetten en de gevoelens voor Dahlia ook niet. Hij keek op naar Dahlia die naar hem bleef kijken. Hij zocht haar ogen op, probeerde die te lezen en te achter halen waar ze nu aan dacht. Normaal was dat geen probleem voor Percy, kon hij met een blik zien waar Dahlia mee zat. Of ze bij, verdrietig, boos of gelukkig was. Maar nu, nu leek ze zover weg dat hij niks in haar ogen kon lezen. Of dat het in een anderen taal is geschreven, alle gevoelens niet meer met elkaar kloppen of er te veel zijn die hij niet allemaal kent. Hij beet op zijn onderlip, hoeveel echte gevoelens kende hij nou echt? Woede, pijn, verdriet... Verder kwam hij niet. Hij bleef naar Dahlia kiijken en begon zachtjes zijn hoofd te schudden. Het zou toch niet waar zijn, het ko niet. Het kon echt niet zo zijn dat hun vriendschap nu zou stoppen vanwege een stomme vergissing. Dahlia had hem gekust, hij had Dahlia gekust. Het was vaker gebeurt, alleen toen werd er niet moeilijk over gedaan. Kwam dat omdat hij toen niet verliefd was op een ander of had het helemaal niks met elkaar te maken?

Hij wreef over zijn voorhoofd en slaap. Natuurlijk was dat anders, maar dat was vriendschap. Ze hadden elkaar gezoend uit vriendschap, niet uit liefde. Hij bleef Dahlia aan kijken probeerde haar ogen te lezen. Nog steeds kwam er geen emotie over die Percy kon vertellen wat Dahlia echt voelde. Hij keek naar de grond en daarna weer naar Fanta. Kon zij hem misschien helpen? Nee dat kon niet, niemand kon nu helpen. Hij voelde een scherpe pijn door zijn hoofd. Nee niet op dit moment, smeekte Percy tegen zichzelf. De hoofdpijn werd erger en de pijn die tegen zijn schedel drukte leek gewoon door zijn hele lichaam te gaan. Hij wreef over zijn slaap en drukte met zijn muis van zijn handen tegen zijn slaap. Dahlia zou dit waarschijnlijk wel herkennen. Ze had het vaak genoeg gezien. Ze had hem vaak genoeg geholpen om hem weer terug te krijgen naar de gewonen wereld. Net zoals Fanta vannacht gedaan had. Fanta had hem vertelt dat het allemaal wel goed kwam. Hij duwde nog harder tegen zijn slaap aan, de pijn zakte wel, maar het was niet pijnlijk genoeg om helemaal te zakken. Hij stond op en schudden zijn hoofd, zijn ogen stonden vol tranen.
'Het spijt mij.' Fluisterde hij zachtjes en hij liep weg. Hij wilde niet achtervolgd worden, dus zette het op een rennen. Hij kwam bij het gebouw aan van de kliniek en het eerste wat hij deed was tegen de muur slaan. Het fel schuurde van zijn knokkels en hij voelde hoe hij werd vast gegrepen door twee mensen. Shit nu had hij het voor elkaar. Hij werd de kliniek in gesleept en voordat hij iets kon zeggen of doen werd hij naar zijn kamer gebracht. Op zijn kamer werd hij neer geduwd tegen zijn bed en voelde hij een scherpe steek in zijn arm en daarna voelde hij zich alleen nog maar slaperig.