Good to see you again, darling

Mikaela zuchtte. Eigenlijk wist ze niet echt precies de reden waarom ze ontsnapt was. Maar wist wel waarom ze haar zus hier niet mee had inverzeilt. Mikaela had wel geweten dat ze terug zou worden opgepakt. Die kans was er altijd geweest alleen had ze niet verwacht dat het haar vader was geweest. Anyway, Mika heeft wel voorkomen dat haar zus niet de hele teleurstellende preek en gezaag van haar ouders zou horen. Het was verschrikkelijk geweest. Niet de preek natuurlijk. Maar dat vader de verrader was. Dat wou ze dus ook voorkomen dat Elena erachter kwam. Aan de ene kant was Mika wel blij dat ze terug was want nu kon ze weer oude vrienden zien. Ja hoe lang was ze eigenlijk weg geweest...een weekje? Eigenlijk wist Mikaela dat vreemd genoeg niet. Mikaela had natuurlijk blijven ontkennen dat ze de intselling hier niet nodig had, dat alles in orde was met haar. Alleen had ze sterk het tegendeel bewezen toen ze opnieuw een uitbarsting had gekregen. Maar dat was natuurlijk haar niet. Het was gewoon hard aangekomen bij haar dat haar vader de instelling had verwittigd dat Mikaela terecht was gekomen. En trouwens zoveel plezier had Mika buiten de instelling toch niet gehad. Merendeel was ze met haar neef die haar heeft kunnen hieruit halen op de vlucht geweest. Gelukkig weet niemand dat het haar neef was die haar had helpen ontsnappen. Ja natuurlijk hadden het geprobeerd uit haar te halen...maar ja dat was hun dus niet gelukt met haar koppig karakter trekje

Hadden ze dan iets anders verwacht? De hele tijd staarden haar zilverkleurige ogen naar het plafond. Ze moest zorgen dat ze niet... Haar ogen stonden nog wat dof, ja ze had gehuild and so what? Het was gewoon. ze was bang voor nog eens de teleurtstelling van haar zus te moeten ondergaan...en van enkele vrienden. Angstig beet ze even kort op haar onderlip. Misschien was het beter dat ze toch nog enkele dagen zichzelf op sluit in haar kamer...Waarschijnlijk zou dat het beste zijn. Juist wanneer ze zich wou optrekken kwam een gezicht van een bekende boven haar zweven. Terug zij hij emotieloos. Mika keek hem niet aan. Wou dat niet, zijn stem sprak al open boek delen. Dit....Dit was precies wat ze had willen voorkomen. Arnoud schoof haar voeten van de zetel waardoor hij ging zetten en Mika dat ook verplicht was, liggen was nu geen optie meer. . 'Wat heb je nu berijkt' vroeg hij kort terwijl hij met zijn armen op zijn knieën steunde en naar de grond staarde. Even zuchtte ze kort. Dit kon ze niet aan. Nog niet althans...Niet nu meteen."Ja...terug" Langzaam stond ze recht terwijl ze stevig haar tanden in haar lip drukten. Damn, ze voelde die verdomde tranen al weer opwelen. Daarom stond ze recht met haar rug naar Arnoud. Ze mocht niet weer een van die zwakke momenten krijgen."Bereikt?" Herhaalde ze dat ene woord mompelend na."Dat het wel degenlijk men vader was die ons heeft verraden" Sprak ze zo kil mogenlijk maar kon de trilling in haar stem niet verbergen. Mika wou terug naar haar kamer. "Maar dat doet er nu niet meer toe...ik heb gezien wat ik moest zien" Ja...haar vader....die ze nu verachtte. Weg van al de andere patienten van vrienden die het grappig zou vinden dat ze was ontsnapt en hier nu terug was. Vrienden die haar weer zou verwelkomen....en vrienden die het haar kwalijk zouden nemen dat ze weg was gegaan. "Heb ik Veel gemist?" vroeg Mika dan maar iets stiller. Damn het ging nog komen ook. Even sloot ze haar ogen om de tranen terug te duwen. Nonchalant zette ze weer een stap terug naar de deur. Ze was haar flirterige zelf niet op het moment. Vanaf dat ze zichzelf weer onder controle had....dan wel.

Het was zielig echt waar. ze had gedacht dat dat weekje uit disturbia goed zou doen. Dat het haar weer sterker zou maken. maar zie hier. Het koste moeite om haar tranen te bedwingen. Ze voelde nu echt lekker zwak. Ze wou niet zwak overkomen bij anderen. En zeker neit bij Arnoud, want het was al eens eerder gebeurd. En Mikaela had het liever geen tweede keer. Maar het was moeilijk. Gewoon even diep in ademen. Dan kwam alles weer goed. En ze deed het dan ook. Hield haar ogen gesloten en haalde even goed diep adem en blies het dan ook weer langzaam uit. Alles komt weer in orde. Toch was het vreselijk geweest om te zien hoe die stiefmoeder van haar vaders geld genoot. Als ze niet op haar eigen handen was gaan zitten dan zou Mikaela zeker en vast weer zijn uitgevlogen zoals vroeger. Mika was recht gestaan en stapte daarom nu beetje per beetje naar de uitgang. Blijkbaar was ze nog mentaal niet geneog hersteld van de ontdekking. Dus wou ze liever de reactie's van haar vrienden nog niet zien. Dus zeker die van elena niet. Mika hoorde dat Arnoud zich had bewogen, zijn bewegingen waren dan voor haar ook zo vertrouwd. Ze voelde hoe hij een arm om haar heen sloeg en haar tegen hem aandrukte. Ze greep zijn shirt stevig vast en drukte haar gezicht tegen zijn borstkas aan terwijl ze hevig haar tranen terug duwden. 'sorry' fluisterde hij zachtjes in haar oor. Mikaela voelde zijn warme lippen even kort tegen haar wang en liet daarbij een tintelend spoor achter. Hij stapte langzaam richting de zetel waardoor ze gedwongen was mee te stappen waarbij ze nu weer beide op de zetel zaten. Haar ogen waren dicht terwijl ze zich concentreerde op de ademhaling van Arnoud."Ik lijk nu wel een zielepoot" mopperde ze. Zo voelde ze zich dan ook."Waarvoor heb je spijt?" Schudde ze half met haar hoofd."Je hebt helemaal niks verkeerds gedaan" Verzuchtte ze, hief haar hoofd op en keek hem vragend aan. Maar al snel kwam er een herinnering bij haar op, dat hij altijd weg had gekeken toen ze hem rechtaan wou kijken dus sloeg ze nonchalant haar ogen van hem weg. Ze had dan ook geen enkel benul of dat nu nog steeds zo was voor hem. Of hij het had leren verdragen.

Mikaela zuchtte. Waarom moest ze toch in godsnaam zo snel wenen? Dat was gewoon niet logisch. Ze hoorde zichzelf in bedwang te kunnen houden. Blijkbaar was ze niet sterk genoeg. Kort beet ze weer op haar onderlip. Probeerde weer kalm te worden door te luisteren naar het geklop van zijn hart. het hielp, kalmeerde haar. Zo bleef ze dan ook een tijdje zitten. Hield hem op een of andere manier toch stevig vast. Alsof ze bang was haar enige houdvast kon kwijt geraken en dan in tranen uitbarsten.
Je bent een zielenpoot als je nu juist geen emotie had. Sprak hij zachtjes. Mikaela was daar nu niet echt zo zeker van. Maar ieder had zo zijn eigen gedachten toch? Ik had me kunnen bedenken dat je nu niet erg zin had in een vriend die boos was zij hij verontschuldigend.
Even haalde ze kort haar schouders op. het maakte niet uit. Mika zou het dan wel neit toegeven, maar ze was heel blij dat hij hier nu bij haar was, alleen was ze te koppig om dat toe te geven. Alleen haar handelingen lieten zien dat ze blij was bij hem te zijn. Ze vergeefde hem sneller dan ze normaal zou doen, en reageerde helemaal niet agressief. Hij pakte haar kin vast en draaide haar gezicht terug. Vragend keek Mikaela hem aan. ik verman me wel voor een dagje. Als je niks uithaalt moet dat wel lukken. Hij keek haar strak aan terwijl hij zijn gezicht dicht bij de hare hield. Mikaela voelde hoe zijn warme adem over haar gezicht streek. Even huiverde ze kort. ik heb je gemist zij hij zachtjes.
Langzaam voelde hoe haar wangen rood werden. stug probeerde ze dat gevoel terug te negeren."Ik jou ook" Bekende ze dan toch ookal was het niet echt simpel voor haar als het vanbuiten leek. Elena mist je ook voegde hij er aan toe.
Even sloeg ze haar zilverkleurige ogen van Arnoud weg en mompelde iets van Ja vast" Waarschijnlijk zou Elena haar nu gewoon haten omdat ze haar hier had achter gelaten. 'Je haren opnieuw geverft. Waarom laat ze je niet bruin niet zoals ik je leerde kennen. Verbaasd keek ze naar haar eigen haren."O, maar dit is mijn naturel kleur hoor" Sprak ze licht verdwaasd." Ze zijn nu gewoon zo donker omdat het een tijdje geleden is dat ik nog werkelijk in de zon ben gegaan. HOe minder zon hoe donkerder mijn bruine haren worden." Verklaarde ze grijnsend. Even ging ze kort met haar vingers door zijn eigen haren."De jouwe zijn het zelfde gebleven" grinnikte ze. Hij was nog steeds dezelfde Arnoud van voor ze was ontsnapt. en daar was ze blij om, en vooral opgelucht. Ze zou het waarschijnlijk niet leuk hebben gevonden als hij oppeens zou zijn veranderd, misschien zou het Mika zelf niet hebben aangestaan.

Mikaela wist het niet meer. Ze was op een of andere manier dolblij dat ze terug was. ze had het hier gemist. Zou dan ook binnenkort weer kattekwaad uithalen, gewoon om te laten merken dat ze terug was. Klaar om de bewakers weer problemen te bezorgen. Maar nu moest ze eerst weer tot zichzelf komen. Weer dat meisje worden dat met jongens zou flirten. Opnieuw haalde ze diep adem terwijl ze weer kort en krachtig op haar onderlip beet. Begon meer en meer weer helemaal zichzelf te worden. Ze had het niet echt meteen helemaal door gehad dat ze op zijn schoot zat, pas nadat ze weer van alles bewust zat merkte ze het op.
Maar vroeg er niet achter of maakte er geen opmerking over, dat had geen enkel zin. Mikaela vond het wel grappig dat hij zich even zou vermannen zodat ze toch in zijn ogen kon kijken. Wat lief, en schattig. Maar die gedachten hield Mika maar voor zichzelf. Mika keek op toen ze voelde dat arnoud een van haar lokken vasthield en er naar keek. Wat was hij aan het doen? ’Dan heb je in je vrije tijd wel veel in de zon gezeten ‘ antwoorden hij simplistische.
Even grinnikte ze even kort; keek hem kort geamuseerd aan. Had dan even haar hand onder zijn muts gestopt en daar zijn haren wat door elkaar geaaid. Ookal was het niet zo simpel als met haar eigen haren omdat de muts wat in de weg zat. Maar goed. . ‘Jah onder mijn muts kan dat niet veel donkerder worden door de zon’ Zij hij grappend.
haar glimlach werd breder. Even zuchtte ze kort. Waarschijnlijk zou ze toch de buiten wereld gaan missen. Daar was er dan ook niemand die alles wat je deed in de gaten hield. behalve je ouders, maar die kon je gemakkelijk misleiden, hier in de instelling is dat bijna onmogenlijk behalve als je precies een plek weet waar er geen enkele bewaker kwam. En daarvoor moest je wel heel veel geluk voor hebben. . ‘Waarom moest je eigenlijk zo blozen toen ik zij dat ik je miste.’ Had hij zachtjes gevraagt.
Verbaasd keek ze hem even kort aan, haalde vervolgens nonchalant haar schouders even kort op."Ik bloos zo vaak" Legde ze simpel weg uit. Oke, dat was dus echt een grote leugen. Maar goed niemand hoefde dat te weten te komen." Mag ik dan niet meer blozen" Vroeg ze liefjes. Mikaela was gewoon te koppig om de waarheid achter haar eigen gebloos te komen. Ze hoefde het niet te weten te komen.

Stiekem genoot ze er gewoon van om hier bij hem beter gezegt op hem te zitten. Er zullen altijd enkele vrienden zijn waar ze niet meer zonder zou kunnen hier in Disturbia, en dat had ze ontdekt toen ze buiten Disturbia was geraakt.
Want ze had hele tijd aan die personen moeten denken. Arnoud was een van die weinige vrienden waar ze iedere dag had aan gedacht. Net als Elena, maar dat was best logisch want dat was haar zus. Maar ook haar beste vriendin.
NIemand was closer met Mikaela dan haar eigen zus. Mika was dan ook niet iemand die een persoon snel helemaal zou vertrouwen, nadat haar moeder was overleden. Het was al een wonder als ze dingen tegen iemand vertelde wat ze tegen anderen helemaal niet zou zeggen.
Zo was ze nu eenmaal. Elena was dan ook een uitzondering. ‘Jawel, Maar ik heb je nog nooit zien blozen en normaal zit er een rede achter. zijn stem begon normaal maar hoe veder de zin kwam hoe verleidelijker zijn worden werden. Geamuseerd keek ze hem aan."Oja?" Vroeg ze keek hem bespottend aan."Misschien komt het omdat ik nooit hoef te blozen bij jou" Verzon ze een excuus ter plekke terwijl ze een grote grijns op haar gezicht had. Liet zo zien, dat het maar voor te lachen was.
Maar een betere excuus vond ze neit, niet voor hem maar ook niet voor zichzelf dus hield ze dat zielige excuus maar vast. Moet ik die gedachten uit je mooie kopje schudde voor dat ik er achterkom’ Zij hij grappend terwijl hij zijn handen op haar hoofd lag en zachtjes op en neer schudde. MIkaela kon nog maar amper haar lach in te houden.
Ja, arnoud had ze zeker gemist, vooral zijn gek gedrag. Hun eerste ontmoeting was dan ook heel apart geweest, het was gewoon raar om iemand zijn isoleercel binnen te sluipen en die persoon gezelschap te geven."Ik garandeer je geen succes" Antwoorde ze grinnikend. Die persoon was toevallig Arnoud geweest. Mikaela wist wel, dat Arnoud slim genoeg was om te weten dat hij echt niks uit haar kon krijgen.
Toch probeerde hij het. Dat kon maar een iets betekenen. Hij was iets van plan. Een valste glimlach verscheen op zijn gezicht. oke dat zag er dus echt niet goed uit. Mikaela was nu heel alert. ’Volgens mij moet ik het op een anderen manier die gedachtens uit je kopje halen. Sprak hij zo liefjes als hij maar kon.
Zijn gezicht kwam dichter bij de hare, en onbewust keek ze hem strak aan. Voor dat ze nog iets kon doen of zeggen drukte hij teder zijn lippen op de hare. Omdat ze wel al vaker gekust werd, was het een automatischme dat ze haar ogen kort sloot en hem teder terug kuste en zijn shirt weer vasthield. Meteen sprong ze van zijn schoot toen ze besefte wat hij aan het doen was."Dat is niet eerlijk" Schreeuwde ze verontwaardigd.
Wou zelf boos kijken, wat ook wel degenlijk lukte maar ze straalde de kwaadheid niet echt uit omdat nu beide wangen weer helemaal rood waren aangelopen en warm aanvoelden.

De kus had ze gewoon niet zien aankomen. En had dan ook gedacht dat hij iets van plan was. Iets waar ze later nog spijt van zou kunnen krijgen. Als het had verwacht dan had ze zeker hem terug gezoend, en dat had ze even ook werkelijk gedaan totdat ze te argwanend werd. Het was niet zijn schuld maar de hare.
Nu haar vader haar had verraden was ze nogal achterdochtig geworden. Diep vanbinnen vertrouwde ze Arnoud echt, maar...dat had ze ook van haar vader gedacht en kijk wat er nu van is gekomen hij heeft haar verraden. Dus...nu was ze ook zo argwanend en achterdochtig bij haar vrienden. Ze wou dat niet, maar ze kon er niks aan doen.
Diep van binnen in haar was Mikaela zelf bang dat op een dag haar zus elena haar ook zou verraden. Ze liet het niet merken maar die gedachten beangstigde haar echt. Maar dat zal dan ook niemand ooit te weten te komen. HOe hard ze ook zouden kijken, dat deel hield ze perfect verborgen voor iedereen. Sorry, ikke euh . Onee...hij...dit was niet goed. Wat had ze gedaan. Angstig beet ze even kort op haar onderlip. Waarom had ze toch zo moeten reageren?
Jah, ik heb eigenlijk geen goed excuus. Sorry. Hij meende het oprecht. Mikaela keek hem aan. Het was nu echt degenlijk haar eigen schuld. Wat is er toch van haar geworden? Uehm, Ik denk dat je beter met rust kan laten. Kun je Elena opzoeken. Ze was net nog in de rozen tuin zijn klonk zacht, maar hard genoeg om het te verstaan.
Nog steeds was Milaela te verbaasd om er wat op te zeggen. HOe kon ze dit oplossen, ze zag hoe erg hij er spijt van had terwijl hij helemaal niks verkeerd had gedaan maar zij wel. Hard beet ze op haar onderlip. Haar handen balden zich automatisch zich tot vuisten. Ze haalde even diep adem. Ze moest kalmeren, en snel voordat ze weer elk moment zichzelf weer zou verliezen in haar oncontroolbare woede.
nadat ze weer was gekalmeerd zag ze Arnoud juist de deur achter zich sluiten."Wacht" Sprak ze nog luid rende naar de deur en opende razend snel, zag daarom te laat dat hij nog dicht bij de deur stond en rende recht tegen hem op.
Oeff Ze kon gelukkig nog haar evenwicht bewaren."Wacht Arnoud. Je hebt niks gedaan.." Verklaarde ze hem razend snel."Echt serieus niet, je hebt me helemaal niet gekwest" Ging ze snel verder." Ik ben gewoon nog te wat achterdochtig nadat degene die ik zo vertrouwde me heeft verraden."Ja ze had het nu over haar vader, maar wou dat woord niet meer over haar lippen laten rollen.
Dat wou ze niet doen. Ze stond voor hem waardoor ze hem recht aankeek."Het spijt me Arnoud, het is mijn schuld." Even schudde ze haar hoofd."Ik dacht gewoon..."Even gebaarde ze die ongesproken woorden weer weg. ze hield met haar beide handen zijn gezicht zachtjes vast."Arnoud ik meen het...je hebt me echt niet gekwetst." Omdat ze niet precies wist hoe ze nog meer erover kon zeggen ging ze tegen hem aanstaan."Elena kan trouwens wachten, jij bent hier nu, en jij bent belangrijk dus ik blijf nu bij jou, of je dat nu wilt of niet" Sprak ze onbewust iets kinderachtig en koppig.
Daarna wist ze niet waarom, had haar eigen bewegingen niet meer onder controle want ze boog zich nu naar zijn gezicht toe die ze nog steeds vast hield in een zacht gebaar en kuste hem, hopend om te bewijzen dat hij nu wel door zou krijgen dat hij haar echt niet had gekwetst.

Mikaela was zichzelf niet helemaal voor het moment . Dat wist ze maar al te goed, en dat wou ze zo snel mogenlijk oplossen zodat ze weer verder kon doen met wat ze altijd doet. kattekwaad uithalen. Kijken wat ze ongezien kan doen, en wat niet. De Grenzen weer gaan opzoeken. Iets dat Mikaela heel graag deed. Iedereen moest toch leven? Ontdekken wat je zelf graag deed. De meeste patienten waren saai, deden iedere keer het zelfde dag in en dag uit. Dat wou Mikaela helemaal niet.
Daarom maakte ze ook zo goed mogenlijk alles naar haar zin, ookal betekende dat dat de bewakers hier er niet echt gedient van zouden zijn, maar Patïenten waren ook mensen, of ze dat nu wouden of niet. Waarom denken de mensen eigenlijk dat het beter is om hen op te sluiten? Mikaela snapte dat dus echt niet. Maar goed, als ze hier niet terecht zou zijn gekomen, dan had ze nooit Arnoud en al haar andere vrienden hier ontmoet, dus Disturbia...had toch een iets goed maar meer dan ook weer niet.
Mikaela was achter Arnoud aangerent toen hij de deur voorbij was gegaan. Ze wou niet dat ze voor nu zo uit elkaar zouden gaan. NIet door iets dat zij niet had verwacht. Het was een zielig iets, dat snel weer verholpen kon worden.Ze had haar handen op zijn wangen geplaats die hij in eerste instantie had willen wegduwen maar gelukkig waren haar woorden hem voor geweest.
En waren zijn ogen nu weid opengesperd. even grinnikte ze daarvoor kort. . 'Ben ik belangrijker dan je zus' Hierom moest ze toch wel lichtjes lachen."Ik zal maaar daarop niks zeggen sttaks krijg je een grotere ego daarvoor" verklaarde ze simpel weg en keek hem plagend aan.
Om te bewijzen dat hij haar echt niet had gekwetst boog ze naar hem toe en kuste hem teder, zelf wist ze niet precies waarom hem kussen, mar goed. Ze heeft het nu toch gedaan iets anders verzinnen hoefde dus niet meer.
Dan verbrak ze de kus en keek hem aan, hopend dat hij het nu wel zou begrijpen. . J'e doe dit toch niet om mij blij te maken he' Haar grijns werd iet wat sluwer."Dus het maakt je blij" Vroeg ze grijnzend, keek hem geamuseerd aan."En Arnoud ik doe geen dingen dat ik zelf niet wil doen.' Verzuchtte ze, dus stiekem gezien had ze dit willen doen?
Ach wat had ze toch. Mika leunde tegen hem aan. Maar wat is er vandaag met je aan de hand. Je bloosde vandaag twee keer, doet al heel de dag vreemd en dat blozen komt toch niet door de argwaan. Ik wil het gewoon weten. je maakt me totaal gek.Zeg het met alsjeblieft. geen leugens. zijn stem had lief geklonken.
Even beet ze kort op haar onderlip."I-Ik" Begon ze keek toen even bedenkelijk voor zich uit."Ik weet het zelf niet" Sprak ze naar waarheid. Ze wist echt niet wat er nu met haar aan de hand was. Het was allemaal zo verwarrend. even keek ze Arnoud niet meer aan.

Af en toe dwaalde haar gedachten terug naar de ontsnapping. daar kon ze helemaal niks aan doen. Vroeg zich vaak af, wat er zou gebeurd zijn als ze niet naar haar vader was gegaan. Want dan zou hij nooit hebben geweten dat ze was ontsnapt uit de instelling. Zou ze dan bij haar familie mogen wonen?
En zou ze ooit haar vrienden van disturbia hebben kunnen zien? Waarschijnlijk niet, dus Elena ook niet. Hoe meer ze erover nadacht hoe opgeluchter Mikaela werd dat ze wel degenlijk terug naar hier was gestuurd. Ze zou niet zonder haar zus kunnen en zeker ook niet zonder haar vrienden hier.
Vlug schudde ze even kort met haar hoofd. Ze mocht niet meer aan haar vader denken. maar dat was makkelijker gezegt dan gedaan natuurlijk. Iedere keer wanneer ze met haar gedachten afdwaalden dan gleden die automatisch naar haar vader.
En daar moest ze nu echt mee stoppen. ‘Ik heb geen groot ego.’ zij hij terwijl hij zo verdrietig mogelijk probeerde te kijken Mikaela grinnikte. Het lukte hem blijkbaar niet triestig te kijken. Schattig, ja dat was het zeker. ’Het maakte me blij dat ik je niet gekwetst hebt. Daarnaast is een kus van een mooie dame nooit erg.’ Haar glimlach werd breder.
Ging iet wat op haar tenen staan zodat ze vlak voor zijn gezicht stond. Haar lippen waren vlak voor de zijne. Liet de haren langzaam over zijn lippen glijden, plagend en langzaam."Mooie dame zeg je" Sprak ze heesjes. haar ene hand had ze tegen zijn borstkas geplaatst. Ze voelde hoe zijn hart ritmisch klopte. Langzaam liet ze een vinger van zijn borstkas naar zijn buik glijden en weer terug naar boven.
Ze voelde hoe zijn armen rond haar heen kort zich verstevigden. Ja, zijn omhelsingen had ze zeer zeker gemist. En nu genoot ze er volop van. ‘ik ga wat eten’ zij hij kort. Hij liet haar los en liet het even op haar in werken. ‘ga je ook mee of heb je geen honger’ Ze wou dolgraag mee, maar dat kon niet. Mika moest nog wat dingen regelen nu ze terug was."Ik wil wel, maar enkele dingen vergen nog wat aandacht van mij" Verzuchtte ze."Dus ik zie je snel weer" Sprak ze zoetjes.
Nam zijn Shirt vast en trok hem tegen haar aan. daarna kuste ze hem nog eens teder op de lippen en stapte toen van hem weg richting haar kamer.