Good enough for you?

Dahlia voelde hoe Percy haar steviger vast pakte. Vast en zeker bang dat ze Fanta aan zou vallen. En als het aan haar lag ging ze dat ook echt doen. 'Ik had je het moeten vertellen, eerder moeten vertellen. Ik wilde niet dat je er zo achter zou komen.' Dahlia liet voor het eerst Fanta los met haar blik. "Daar ben je nu toch een beetje laat mee" Dahlia zag nu pas dat Percy's lip bloede. Ze keek er even te lang naar en veegde het bloed met haar vingers los waar door ze over Percy's lippen heen streelde. Een rilling ging door haar heen. En het fijne gevoel kwam weer op. Tot dat Fanta begon te praten. ‘Zie je het dan niet?’ Dahlia keek haar boos aan. Wat zag ze niet?. ‘Percy doet zijn uiterste best voor je om je minder boos te maken en om je tegen te houden,’ Dahlia werd steeds bozer. Ging dat mens nu haar de les lezen. Als ze dat aan het doen was dan was Fanta erg verkeerd bezig. ‘Oké, hij zat fout, maar wat ben je van plan? Heel je leven hem ontwijken en boos op hem blijven? Ik weet dat je boos op mij bent, maar ik wist hier zelf ook niet veel van. Ik wist wel wie je was, maar ik weet niet wat er is gebeurd tussen jou en Percy, En als dat je pijn doet, dan spijt het me, maar ik weet niet wat ik verder tegen je kan zeggen, want ik heb mijn excuses al aangeboden en weet gewoon niks meer, Denk er nog maar even over na,’ Dahlia was de hele tijd rustig gebleven maar nu was ze het zat. Niemand ging haar de les geven dus ook zij niet. Maar je moet niet boos zijn op Fanta, het is haar schuld niet. Waarschijnlijk doe ik haar nu net zo veel pijn als dat ik jou doe. Ik heb tegen jullie beide gelogen.' Dahlia keek van Fanta naar Percy en haar gezicht verzachte. "Hoezo heb je tegen mij gelogen?" Vroeg Dahlia fluisterend aan Percy. Fanta zou hun toch niet meer kunnen horen maar dan nog. Dahlia luisterde aandachtig naar Percy om het op te kunnen slaan en om er later over na te denken.

Daarna maakte ze zich met een soepele beweging los uit Percy's armen. Ze liep langzaam op Fanta af. "Weetje wat ik niet snap. Jullie kennen elkaar nog geen dag of twee en nu denk je al dat je hem kent." Dahlia stopte even en keek Fanta aan. Daarna liet ze haar blik over de omgeving glijden en zag de bewaker staan. "Laten we het er maar op houden dat ik hem beter ken dan jij ooit zou doen. En ik hou te veel van hem om boos op hem te blijven." Daarna stond ze voor Fanta. "Je weet niet wat je met hem doet. En geloof me als je hem voor je zelf gaat houden dan haal je hem naar beneden." Dahlia zei dit alles zachtjes zo dat alleen fanta het kon horen. Daarna maakte ze een vuist en haalde uit naar Fanta.

"Hoezo heb je tegen mij gelogen?" Hij beet zachtjes op zijn onderlip. Hij kon het haar niet vertellen, niet nu. Hij kon haar niet vertellen dat hij sinds de dag dat hij haar ontmoet had verliefd op haar was geworden. Dat hij zijn gevoelens had weg gestopt en nooit te voorschijn had gehaald. Dat zijn gevoelens zijn uit gegroeid naar een goeie vriendschap, een vriendschap die hij hier mee niet wilde laten gaan. Zijn gevoelens van toen voelde ook niet meer zo, niet nu hij Fanta had ontmoet. Hij kon er niks aan doen maar die meid die deed iets met hem. Iets wat Dahlia niet deed. Percy liet zijn greep helemaal verslappen toen hij naar Dahlia keek. Hij wilde het haar ook niet meer vertellen, hij was bang dat hij dan alles zou stuk laten gaan. Ook datgene wat hij nu met Fanta had. Dat was iets wat hij nog nooit gevoeld had, maar het leek nu zichzelf zachtjes op te sluiten bij zijn anderen gevoelens. Zijn koude schuld gevoel, zijn leegte hing in zijn lichaam. Het was iets wat hij voor altijd zou voelen. Hij voelde hoe Dahlia met een soepele beweging bij hem vandaag ging en ze stapte op Fanta af. Hij begreep eerst niet wat ze wilde doen, waarom zou ze naar iemand gaan die ze niet mag? Had ze medelijde met Fanta ofzo? Ging het clubje "Boos Op Percy" misschien toch door? Hij liep achter Dahlia aan om te kijken wat ze wilde gaan doen en voordat hij in kon grijpen haalde Dahlia uit met haar vuist naar Fanta. Percy greep meteen Dahlia's hand en trok haar achter uit. Hij wist niet of hij nu kwaad moest worden, moest gaan schreeuwen. Hij trok Dahlia weg bij Fanta en hield haar vast bij haar boven armen.

'Waarom?' Vroeg hij met een kwade stem en bleef met zijn ogen gefixt op Fanta. Hij liet Dahlia los zonder te wachten op haar antwoord en liep op Fanta af. Hij ging naast haar zitten en wist niet of hij zijn armen om haar heen moest slaan of niet. Hij beet hard op zijn onderlip en keek op naar Dahlia. Waarom moest ze dit doen? Waarom? Kon ze niet zien dat hij misschien wel echt van Fanta hield? Was ze zo jaloers op Fanta dat ze haar meteen moest slaan? Hij keek weer op naar Fanta en beet zachtjes op zijn onderlip.
'Gaat het?' Natuurlijk gaat het niet idioot! Ze is net geslagen door jouw beste vriendin waarvan jij beweerde dat het, het liefste meisje op de hele wereld is. Dan ga jij vragen aan het meisje dat jouw geloofde, net nog iets anders had gedacht en nu weer geslagen is door je beste vriendin en dan druf jij te vragen of alles wel goed met hem gaat? Hij beet hard op zijn onderlip en kon dit echt niet geloven. Man hij kon niet snel kwaad worden op Dahlia, maar nu kon hij haar bloed wel zuipen.

Verbaasd volgde Fanta de conversatie van Dahlia, maar elk woord dat Dahlia verkeerd zei in Fanta’s oren, werd Fanta meer boos op het meisje. Percy had toch gezegd dat ze aardig en lief was? Nou, misschien bij hem in de buurt, maar voor Fanta was het wel duidelijk dat het meisje een zwak had voor Percy en nu flink boos op Fanta was, omdat zij het bij hem weghaalde. Verbaasd keek ze het meisje aan. ‘Ik ga hem niet voor mezelf houden en ik snap al helemaal niet hoe je op die woorden komt, mens,’ snauwde Fanta. Ze had het geprobeerd. Ze had Dahlia geprobeerd om te accepteren en had geprobeerd om aardig te zijn, maar als ze het zo wou spelen, kon het ook. Kalm keek Fanta naar de vuist. Slaan? Zou het pijn doen? Komaan, ze had ook een verleden gehad en die was nog erger geweest, een vuistslag van een meisje daarbij vergeleken is juist heerlijk. Kalm keek ze hoe de vuist op haar afsuisde, maakte geen aanstalten om haar te stoppen. Haar blik schoot opzij toen Percy dit al deed. Nu snapte Fanta er helemaal niks meer van. Waarschijnlijk was hij neutraal en wilde hij beide meisjes stoppen. Fanta zelf vond het nu niet zo’n goed idee om op te staan en het meisje terug te slaan, aangezien ze Percy niet boos op haar wou maken. Haar ogen gleden opzij naar een bewaker die hun in de gaten hield. Zijn blik was gericht op Dahlia. Fanta had geen zin in een bewaker en zeker niet in eentje die zijn werk tegen zijn zin deed en dit zogenaamd op patiënten wou laten overkomen, zodat ze zagen hoeveel moeite hij had met elk ding dat hij deed. Fanta stak haar middelvinger op naar de bewaker en grijnsde even toen ze zag dat hij geen aanstalten deed om naar hun toe te komen. Watje. Haar blik richtte zich weer op Dahlia en haar blik verhardde. Ze had een gevoel dat ze hier nog niet zo gauw weg zou komen. Dahlia leek woedend op haar te zijn, maar dat was Fanta al sowieso op haar. Nee, je moest het echt niet proberen om haar te slaan. Ook al zat ze daar zo kalm, mocht hij raak zijn geweest, dan had ze Dahlia teruggepakt, of ze nu Percy’s beste vriendin was of niet, je hoefde nooit te pikken van iemand dat die je sloeg.

Haar blik gleed opzij naar Percy. ‘Natuurlijk gaat het,’ zei ze, ijzig kalm. Haar blik gericht naar het meisje, zuchtte ze even. ‘Oké, nu is het wel duidelijk dat je me niet mag,’ zei ze kalm en ze keek het meisje toen met een verhardde blik aan. ‘Maar raak me nog eens met een vinger aan of beschuldig me van dingen die ik niet gedaan heb of zal doen en jij bent hier dadelijk niet de enigste met een blauw oog,’ siste ze toen, het haar niet kunnen schelend dat Percy haar kon horen. ‘Ik heb je proberen te accepteren, Dahlia. Ik heb aardig tegen je gedaan, maar blijkbaar mag je me nog steeds niet. Eigenlijk heb je er helemaal geen recht toe, want je kent me niet en je zegt nu al dingen die ik bij Percy ga doen die helemaal niet waar zijn,’ zei ze kalm en ze keek opzij naar de bewaker. ‘En ik zou je maar gedeisd houden als ik jou was, want het ziet er niet naar uit dat we hier allebei zonder straf uitkomen als we ons laten gaan,’ zei ze kalm. Dit was haar laatste waarschuwing voor Dahlia, ook een soort hulpmiddel, ook al zou Dahlia het waarschijnlijk niet zo opvatten en alleen maar bozer worden. Als Dahlia te ver zou gaan en Fanta zou erin mee gaan, zouden ze ergens gestoken worden om af te koelen en daar had Fanta echt geen zin in. Dit was geen kliniek, dit was een martelinrichting. Nooit deed je hier iets goeds. Ze dachten dat je ziek was en niet normaal kon communiceren met elkaar, de sukkels. Ze haatte ze, echt waar. Haar blik gleed opzij naar Dahlia en nijdig trok ze haar wenkbrauw op. Ze had het helemaal gehad met haar. Ze kon of normaal doen, of Fanta stond niet voor de gevolgen in. Ze kende zichzelf bij woedeaanvallen. Ze keek opzij naar Percy en kon er niks aan doen dat er een verzachting in haar blik ontstond als ze naar hem keek. Hij had immers niks fouts gedaan. Nou ja, misschien wel. Door met Dahlia te zoenen had hij haar de verkeerde hoop gegeven. Misschien was dat wel de reden waarom Dahlia nu zo grof tegen haar deed. Was er eigenlijk wel een reden om Fanta te haten? Misschien niet, misschien wel. Ja, Percy was de reden. Ze slikte even en keek toen kalm naar Dahlia.

- Sorry voor de late reactie. Lot of stuff going on right now

‘Ik ga hem niet voor mezelf houden en ik snap al helemaal niet hoe je op die woorden komt, mens,’ Dahlia werd steeds bozer. "Noem me geen mens" Siste ze zachtjes. Toen Dahlia Fanta wou slaan voelde ze hoe Percy haar tegen hield. Dahlia keek hem aan. 'Waarom?' Ze keek naar zijn handen die haar boven armen vast hield. Dahlia wou niet antwoorden. Ze wou nou niet antwoorden. Ze keek toe hoe Percy naar Fanta toe liep. Liet hij haar hier nou gewoon staan? Dahlia voelde een steek in haar hart. Hij had voor Fanta gekozen en niet voor haar. ‘Maar raak me nog eens met een vinger aan of beschuldig me van dingen die ik niet gedaan heb of zal doen en jij bent hier dadelijk niet de enigste met een blauw oog,’ Ze keek haar aan. Was Fanta nu echt zo blind. "Voor zo ver ik weet zijn mijn ogen al blauw. Nouja blauw grijs maar ze zijn blauw."Wist Dahlia Fanta te vertellen. Haar blik gleed naar de bewaker die daar stond. Waarom had hij haar niks gedaan. Waarom had hij haar niet gestopt. Waarom liep hij nu niet op haar af en stopte hij haar in de isoleercel. ‘Ik heb je proberen te accepteren, Dahlia. Ik heb aardig tegen je gedaan, maar blijkbaar mag je me nog steeds niet. Eigenlijk heb je er helemaal geen recht toe, want je kent me niet en je zegt nu al dingen die ik bij Percy ga doen die helemaal niet waar zijn,’ "Hoe kun je me accepteren als je me niet eens kent. Je kent dan misschien mijn naam en de verhalen van Percy. Maar meer weet je niet." Fluisterde ze. De woorden van Fanta had haar terug gebracht. Ze had niet zo moeten reageren. Het leek als of ze zich zelf niet was. De Dahlia die zij kende zou dit niet hebben gedaan. Zelfs niet als ze gepest werd. Dan hield ze zich nog rustig. Maar nu? Nu had ze zich laten gaan. En waarom alleen om Percy? Dahlia keek naar Percy en slikte moeizaam. Ze kon dit toch niet doen alleen om Percy? ‘En ik zou je maar gedeisd houden als ik jou was, want het ziet er niet naar uit dat we hier allebei zonder straf uitkomen als we ons laten gaan,’ Dahlia keek naar de grond. "Het spijt me voor alles" Fluisterde Dahlia. Ze liep naar Percy en drukte snel een lichte kus op zijn voorhoofd. "Het spijt me" Fluisterde Dahlia vol met tranen en keek Fanta aan. "Ik had je niet moeten slaan en ik had ook niet zo moeten reageren" Daarna draaide ze zich om en wou weg lopen.

-SlechtxD-

"Voor zo ver ik weet zijn mijn ogen al blauw. Nouja blauw grijs maar ze zijn blauw." Percy beet op zijn onderlip om niet in de lach te schieten. Dat zou pas echt erg zijn, als hij nu op dit moment zou gaan lachen. Hij keek naar Dahlia en lip zijn lip met rust. Hij hield zijn gezicht emotieloos en keek daarna weer naar Fanta. Eigenlijk voegde hij niks toe aan het gesprek tussen hun. Hij wist ook niet wat te zeggen of te doen. Hij was allang blij dat Dahlia Fanta niet weer zou aanvliegen. Of Fanta Dahlia zou aanvliegen. Hij beet weer zachtjes op zijn onderlip toen hij de lippen van Dahlia tegen zijn voorhoofd voelde en ze daarna weg liep. Zou hij haar nu laten gaan? Zou hij geheel voor Fanta's kant kiezen en Dahlia weg laten vallen? Nee dat kon hij niet. Hij had Dahlia nodig, hij had haar nodig als hij weer een van zijn aanvallen had. Als hij niet wist met wie hij moest praten over zijn gevoelens. Of als hij hulp nodig had, als zijn wonden weer waren ontstoken. Dahlia betekende zoveel voor hem, zij hielp hem altijd en hij heeft haar nooit bedankt of haar geholpen. Hij voelde zich slecht, schuldig of misschien nog wel erger. Het maakte hem nu niet uit wat Fanta er van zou vinden als hij Dahlia terug zou halen. Als Fanta kwaad zou worden of hem niet meer wilde zien, dan zou dat maar zo zijn. Als Fanta hierna de... Dat iets wat zij hadden niet meer wilde voorzetten, dan was dat maar zo. Hoeveel het Percy ook pijn zal doen, maar het zal hem meer pijn doen als hij Dahlia nu zou laten gaan. Als hij een speciale vriendschap van een jaar zou laten gaan voor een meisje die hij pas binnen een avond heeft leren kennen. Wel een meisje waar hij ziels veel van hield. Maar hij hield ook van Dahlia.

'Kleintje?' Vroeg Percy zachtjes en hij bleef naar Dahlia kijken. Hij wist niet zeker of hij op moest staan en naar haar toe moest lopen. Of dat hij hier naast Fanta moest blijven zitten en wachtten totdat Dahlia weer op zou staan. Hij keek naar de grond en probeerde zijn eigen gedachtte weer terug te zetten op een rijtje. Het waren te veel gedachttes, te veel gevoelens die hij niet kon plaatsen en die hij weg wilde stoppen.
'Het spijt mij ook-...' Percy keek weer op naar Dahlia en beet hard op zijn onderlip. Het speet hem ook, dat hij het zo verkeerd had aangepakt. Dat hij beter alles anders had kunnen doen. Dat hij eigenlijk helemaal niet hier hoorde te zijn. Niet op deze plaats, in deze wereld of in dit leven.
'Het spijt mij, dat ik alles zo verkeerd heb aangepakt. Ik wil geen kant kiezen van een van jullie.' Zei hij en hij keek naar Fanta. 'Ik hou van Dahlia want zij is mijn beste vriendin, zij was diegene die mij heeft opgevangen toen ik het niet meer zag zitten. Waarschijnlijk was ik er niet meer geweest als zij er niet was. Ik wil mijn vriendschap niet laten varen, niet de vriendschap die ik heb met Dahlia.' Zei hij tegen Fanta en richtte zich toen naar Dahlia.
'Ik hou ook van Fanta, ik weet dat we elkaar pas een dag kennen, maar ik voel me goed bij haar. Het is misschien niet handig om meteen een relatie te beginnen, maar ik voel me er goed bij. Ik wil wat ik heb met Fanta niet stuk laten gaan, het zelfde als de vriendschap die wij hebben.' Zei Percy tegen Dahlia. Hij voelde zich nu helemaal een sukkel, maar het maakte hem op dit moment niet uit. Hij wilde die gewoon gezegd hebben.

Fanta’s blik gleed naar Dahlia en eigenlijk verwachtte ze om een harde klap te krijgen tegen haar wang en om uitgescholden door haar te worden, om vervolgens door Percy een klap te krijgen dat ze zo tegen zijn beste vriendin was uitgevlogen en dat hij dan weg zou gaan, maar dat gebeurde maar niet. Fanta grinnikte even toen ze Dahlia’s opmerking hoorde. Ook al was het niet als een grapje uitgesproken, toch klonk het wel als een grapje. Ze liet haar warme blik even van Dahlia naar Percy gaan. Ze sloeg haar eigen ogen ook neer, maar was niet van plan om Dahlia nog langer verdrietig te houden. Zo was ze gewoon niet. Ze was erg vergevingsgezind, maar dat lag ook een beetje aan wat de situatie was. Ze had het gevoel dat ze nu niet langer boos kon blijven op het meisje. Ze sloeg haar ogen opnieuw neer en keek toen pas naar het meisje. ‘Mij spijt het ook,’ fluisterde ze zachtjes naar Dahlia. Snel stond Fanta op toen Dahlia weg wou lopen. Ze ging voor het meisje staan en twijfelend legde ze haar handen op de schouders van het meisje, terwijl ze Percy hoorde praten. Even betoverd bleef ze naar hem kijken, maar algauw schudde ze haar hoofd en keek weer terug naar Dahlia. ‘Het maakt niet uit, Dahlia. Iedereen maakt fouten. Dat zie je wel aan Percy,’ zei ze en ze grinnikte even, maar werd algauw weer serieus toen zij zich besefte dat het op dit moment niet zo grappig zou klinken. ‘Wat ik bedoel te zeggen is dat iedereen op elk moment een fout kan maken, sommigen sneller dan anderen, maar dat als het je vergeven wordt, het makkelijker is om ermee te leven,’ mompelde ze en ze vroeg zich af of ze wel de juiste woorden koos, maar op dit moment vertrouwde ze op wat er in haar op kwam, niet wat ze eigenlijk zou moeten zeggen van anderen. Ze liet Dahlia’s schouders voorzichtig los – haar handen waren nogal koud en het zou voor Dahlia niet echt aangenaam zijn om de hele tijd koude handen op haar schouders te hebben liggen – en keek toen richting Percy. ‘Ik wil het wel proberen om vriendinnen te worden, als jij het wilt, natuurlijk. Maar ik begrijp het ook als je daar liever mee wilt wachten,’ zei ze zachtjes en ze hoopte dat ze Dahlia daar een beetje mee blij had gemaakt.

Jammer genoeg kon ze geen heldin worden die alle ruzie uit de wereld zou verwijderen en alleen nog maar vrede zou schenken aan alle mensen. Helaas was dit gewoon onmogelijk, hielden niet alle mensen van haar en kon ze niet van de een op de andere dag bevriend worden met mensen of hun zonden laten vergeten, dat zou te makkelijk zijn. Het leven was gewoon een leven met obstakels. Oké, dat klonk echt raar, zeker als je er als een of andere filosoof diep over na ging denken. Haar blik gleed naar Percy. ‘Ik hou ook van Percy, maar respecteer jullie vriendschap,’ zei ze kalm en ze liet haar blik weer naar Dahlia gaan, waarna ze die een bemoedigend klopje op de schouder gaf en weer terug naar het bankje liep. Ze klopte op het plekje naast zich, want ze was speciaal opgeschoven om Dahlia naast Percy te laten zitten. Ze had het gevoel alsof ze nooit kwaad op het meisje geweest was, maar ergens was die woede toch nog aanwezig, ook al wou ze die op dit moment echt niet in zich voelen. Dahlia had haar excuses aangeboden en dat was voor Fanta reden genoeg om weer aardig te doen tegen haar. Hopelijk zou Dahlia nu toch weer niet boos op haar worden, anders had ze het weer mooi verknald zelf, maar werd er door aardig te doen juist geen aardigheid teruggegeven of was dat niet altijd zo? ‘Misschien wil je liever zitten dan staan,’ zei Fanta zachtjes, waarna ze nog eens zacht op het zitvlak naast zich sloeg, toen haar benen optrok en haar armen er rond heen sloeg, waarna ze glimlachte richting Dahlia.

'Kleintje?' Dahlia slikte en keek even snel om. Maar al snel keek ze weer voor haar uit en wou door lopen. Allen Fanta hield haar tegen. Dahlia keek Fanta niet aan dus staarde ze naar beneden. 'Het spijt mij, dat ik alles zo verkeerd heb aangepakt. Ik wil geen kant kiezen van een van jullie.' Ze luisterde naar Percy maar het liefst wou ze weg lopen. Ze wou het niet aan horen. Nu niet. Straks niet. Nooit niet. Ik hou van Dahlia want zij is mijn beste vriendin, zij was diegene die mij heeft opgevangen toen ik het niet meer zag zitten. Waarschijnlijk was ik er niet meer geweest als zij er niet was. Ik wil mijn vriendschap niet laten varen, niet de vriendschap die ik heb met Dahlia.' Dahlia had zin om haar handen over haar oren heen te doen maar deed het niet. Ze wou niet kinderachtig over komen. 'Ik hou ook van Fanta, ik weet dat we elkaar pas een dag kennen, maar ik voel me goed bij haar. Het is misschien niet handig om meteen een relatie te beginnen, maar ik voel me er goed bij. Ik wil wat ik heb met Fanta niet stuk laten gaan, het zelfde als de vriendschap die wij hebben.' Dahlia slikte moeizaam. "Hoe kun je van haar houden als je haar niet eens kent" Dahlia keek op naar Fanta. "Ik bedoel het niet slecht." Zei ze tegen Fanta. Het was haar nog nooit gelukt om binnen een dag zo veel van iemand te houden terwijl ze die gene helemaal niet kende. Dus waarom Percy wel? Misschien was het maar een bevlieging. Misschien was dit binnen een paar dagen uit. Misschien langer. Maar Dahlia wist zeker dat het een keer uit zou gaan. En dan zou ze voor Percy klaar staan. Niet dat ze hem dan in ging pakken. Maar gewoon. Ach laat ook maar. Dahlia keek weer naar beneden en slikte.

‘Het maakt niet uit, Dahlia. Iedereen maakt fouten. Dat zie je wel aan Percy,’ Dahlia keek op naar Fanta en haar blik was boos. "Gebruik Percy niet als voorbeeld" Siste ze. Dahlia keek om naar Percy en daarna weer terug. Ze keek weer vriendelijk Fanta. "Ik maakte een fout hij niet" ‘Wat ik bedoel te zeggen is dat iedereen op elk moment een fout kan maken, sommigen sneller dan anderen, maar dat als het je vergeven wordt, het makkelijker is om ermee te leven,’ Oja tuurlijk is het makkelijk om te zien hoe Percy weg gehaald werd. Niet dus. ‘Ik wil het wel proberen om vriendinnen te worden, als jij het wilt, natuurlijk. Maar ik begrijp het ook als je daar liever mee wilt wachten,’ Ze wou Fanta niet als vriend. Alleen omdat ze het niet aan kon om Percy en Fanta samen te zien. Ze wou het niet zien. Maar ze kon het ook niet aan. Dahlia keek weer op toen Fanta weg liep. Ze bleef zo staan en bekeek de bewaker die nog steeds naar hen stond te staren. Dahlia schudde haar hoofd. Ze wou niet zitten. Ze kon niet zitten niet tussen hen. Ze kon het gewoon niet. Dahlia keek weer om naar Percy en slikte moeizaam. "Ik denk dat het beter is als ik ga" Sprak ze zachtjes. In plaats van te gaan bleef ze naar percy kijken.

"Ik denk dat het beter is als ik ga" Percy beet op zijn onderlip. Hij steunde met zijn ellebogen op zijn knieeen en legde zijn hoofd in zijn handen. Weet je wat Percy het liefst zou willen, echt het aller liefst. Hij zou weg willen lopen nu gewoon, gewoon verweg, zo ver dat niemand hem kan vinden dat hij ook niemand anders kan vinden. Dat hij niemand meer pijn kan doen. Waar hij ook gewoon zichzelf kan zijn, van niemand hoefte te houden en alle moeilijke gevoelens weg kon laten. Jammer genoeg was het allemaal niet zo simpel, hij zou de gevoelen voor Fanta niet zomaar uit kunnen zetten en de gevoelens voor Dahlia ook niet. Hij keek op naar Dahlia die naar hem bleef kijken. Hij zocht haar ogen op, probeerde die te lezen en te achter halen waar ze nu aan dacht. Normaal was dat geen probleem voor Percy, kon hij met een blik zien waar Dahlia mee zat. Of ze bij, verdrietig, boos of gelukkig was. Maar nu, nu leek ze zover weg dat hij niks in haar ogen kon lezen. Of dat het in een anderen taal is geschreven, alle gevoelens niet meer met elkaar kloppen of er te veel zijn die hij niet allemaal kent. Hij beet op zijn onderlip, hoeveel echte gevoelens kende hij nou echt? Woede, pijn, verdriet... Verder kwam hij niet. Hij bleef naar Dahlia kiijken en begon zachtjes zijn hoofd te schudden. Het zou toch niet waar zijn, het ko niet. Het kon echt niet zo zijn dat hun vriendschap nu zou stoppen vanwege een stomme vergissing. Dahlia had hem gekust, hij had Dahlia gekust. Het was vaker gebeurt, alleen toen werd er niet moeilijk over gedaan. Kwam dat omdat hij toen niet verliefd was op een ander of had het helemaal niks met elkaar te maken?

Hij wreef over zijn voorhoofd en slaap. Natuurlijk was dat anders, maar dat was vriendschap. Ze hadden elkaar gezoend uit vriendschap, niet uit liefde. Hij bleef Dahlia aan kijken probeerde haar ogen te lezen. Nog steeds kwam er geen emotie over die Percy kon vertellen wat Dahlia echt voelde. Hij keek naar de grond en daarna weer naar Fanta. Kon zij hem misschien helpen? Nee dat kon niet, niemand kon nu helpen. Hij voelde een scherpe pijn door zijn hoofd. Nee niet op dit moment, smeekte Percy tegen zichzelf. De hoofdpijn werd erger en de pijn die tegen zijn schedel drukte leek gewoon door zijn hele lichaam te gaan. Hij wreef over zijn slaap en drukte met zijn muis van zijn handen tegen zijn slaap. Dahlia zou dit waarschijnlijk wel herkennen. Ze had het vaak genoeg gezien. Ze had hem vaak genoeg geholpen om hem weer terug te krijgen naar de gewonen wereld. Net zoals Fanta vannacht gedaan had. Fanta had hem vertelt dat het allemaal wel goed kwam. Hij duwde nog harder tegen zijn slaap aan, de pijn zakte wel, maar het was niet pijnlijk genoeg om helemaal te zakken. Hij stond op en schudden zijn hoofd, zijn ogen stonden vol tranen.
'Het spijt mij.' Fluisterde hij zachtjes en hij liep weg. Hij wilde niet achtervolgd worden, dus zette het op een rennen. Hij kwam bij het gebouw aan van de kliniek en het eerste wat hij deed was tegen de muur slaan. Het fel schuurde van zijn knokkels en hij voelde hoe hij werd vast gegrepen door twee mensen. Shit nu had hij het voor elkaar. Hij werd de kliniek in gesleept en voordat hij iets kon zeggen of doen werd hij naar zijn kamer gebracht. Op zijn kamer werd hij neer geduwd tegen zijn bed en voelde hij een scherpe steek in zijn arm en daarna voelde hij zich alleen nog maar slaperig.