Why is love always be a battlefield?

Dahlia had zich de eerste 5 dagen op gesloten in haar kamer. Ze had niks en niemand had ze binnen gelaten. Ze had zelfs niet honger gehad. Ze miste hem zo erg. En dit alles door een simpele kus. Hoe kon hun vriendschap nou zo verkloot zijn. Hoe kon hij nou voor Fanta kiezen terwijl hij haar nog geen dag kende. Hoe kon het zijn dat alles weg was. Dahlia keek uit het raam en voelde al weer een traan over haar wang heen gaan. De boek die ze vast had gooide ze met een kreet tegen de muur aan waarna ze op de grond zakte en weer begon te huilen. Ze haatte het hier. Ze moest weg hier. In plaats van dat dit zou helpen haalde het haar alleen maar naar beneden. Dahlia snikte hard en sloeg met haar vuisten in de kussen die daar lag. "Klootzak" Siste ze. "Waarom kan ik je verdomme niet vergeten. Hoe moeilijk is het om een simpele vriendschap te vergeten" Dahlia was klaar met zielig doen. Ze stond op. Liet haar haar voor wat het was en liep haar kamer uit. Ze zag de blikken wel die er op haar geworpen werd. Het enigste waar ze zin in had was haar middelvinger op steken wat ze daarna ook deed en weg liep. Eenmaal buiten bleef ze staan ze wou niet naar de tuin. Maar waar dan. Wacht ze had gehoord dat er hier ergens een boerderij was. Daar ging ze heen maar waar heen. Welk pad moest ze nemen. Dahlia zuchtte en besloot links te gaan. Ze hield haar handen stevig vast die aan het trillen was.

Het leek net echt als of ze verslaafd was aan Percy ze had aan niks anders kunnen denken deze 5 dagen. Na de ruzie. Dahlia schudde haar hoofd om hem te vergeten en kwam uit op de boerderij. Een kleine verdrietige glimlach kwam in haar op toen ze de dieren zag. Ze liep er heen en ging zitten op een bankje. Toen er een kleine Shetlander op haar af liep stak ze haar hand uit. Ze giechelde toen ze voelde hoe de shetlander aan haar hand rook. "Hey Kleintje" Fluisterde ze waarna ze haar hand door zijn vacht heen liet gaan. Voor ze het ook maar in de gaten had rolde de tranen over haar wangen heen. Door haar eigen woorden kleintje. Zo noemde Percy haar altijd als ze een aanval had en alleen hij mocht het zeggen.

"Vergeet hem" Fluisterde ze tegen haar zelf. De af gelopen dagen leken wel op een slagveld met al die emoties. Ze beet op haar lip en stond op. Ze moest weg hier voor dat ze die dieren wat aan zou doen. Eenmaal buiten het hek sloeg ze tegen het hout aan. "Jezus Dahlia vergeet hem" Sprak ze haar zelf toe terwijl ze verder sloeg. Ze voelde de pijn die steeds erge werd maar ze negeerde het. Waarom moest hij zo nodig voor haar kiezen. Voor iemand die verdomme Fanta cola hete. Wat een naam. Kom op zeg wie noemde zijn/haar kind nu Fanta cola. Nooit dus. Dahlia lachte hard en beet daarna op haar lip waarna ze nog een keer sloeg. Daarna zakte ze door haar knieën en ging tegen het houten schuur staan. Ze moest leren haar emoties en bedwang te houden. Een plek op zoeken waar ze los kon gaan.

Maar waar kon je die vinden. Dus echt niet hier. Het leek haar een goed idee. Maar hoe moest ze dit nu kunnen stopen en bewaren voor later. Misschien werd het wel haar dood. Maar wat boeide het nou. Iedereen van wie ze hield lieten haar links liggen. Dahlia keek omhoog en pakte haar ketting die ze had toe gestuurd gekregen van haar ouder. Met de woorden dat ze trots op haar waren. Maar ze snapte niet hoe hun trots op haar konden zijn. Wat was er nu goed gegaan niks. Ze had haar beste vriend verloren door een simpele kus. Door een meisje die verdomme 3 jaar jonger was dan haar. "Konden we maar om wisselen Melissa jij levend ik dood" Sprak ze waarna ze een kus op haar ketting drukte en keek daarna voor haar uit.

Ook nu weer moest ze aan Percy denken. Ze had zijn foto in haar ketting gedaan en net zo als de foto van Melissa. Dahlia sloot haar ogen en dacht aan een nummer van Jorden Sparks.
Don't try to explain your mind
I know what's happening here
One minute it's love and suddenly
It's like a battle-field
One word turns into a
Why is it the smallest things that tear us down
Dahlia zong zachtjes aan gezien ze de tekst kende. Ze sloeg haar armen om haar benen heen en keek weer naar de lucht.
Both hands tied behind my back with nothing
Oh no
These times when we climb so fast to fall again
Why we gotta fall for it now
Then we both gonna lose what we had, oh no
Both hands tied behind my back with nothing
Dahlia schudde haar hoofd. Liefde was inderdaad als een slagveld voor haar.

[Percy]

Percy had vanmorgen gepraat met Fanta, hij was blij dat ze niet meer boos op hem was. Alleen voelde hij nog steeds de leegte van de vijf dagen door hem heen stromen. Waarschijnlijk had het gewoon tijd nodig voordat hij zichzelf weer kon zijn. En voordat hij normaal in de spiegel kon kijken zonder een nieuwe woede aanval opzichzelf te krijgen. Percy beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij langs de boerderij liep. Hij had er over gehoord, dat ze hier dieren hadden en al dat. Hij wist gewoon even niet waar hij naar toe moest gaan. Hij had tegen Fanta gezegd dat hij even alleen wilde zijn. Eigenlijk wilde hij Dahlia gaan zoeken om met haar te gaan praten, maar die zoektocht had hij opgegeven omdat hij bang was om Dahlia onder ogen te komen. Daarom was hij naar de boerderij gegaan om even alleen te zijn. Nou ja hij zou niet helemaal alleen zijn, hij zou nog een kip of geitje hebben om tegen te kunnen praten. Hij liep naar een van de hekken waar een geitje achter stond. Hij ging door zijn knieeen om op de zelfde hoogt te zitten als het geitje.
'Hallo.' Zei hij zachtjes tegen het geitje en stak zijn vinger door het gaas om het dier te aaien. Het beestje hapte naar zijn vinger en Percy kon hem nog maar net optijd terug trekken. Daarna ging het geitje weer verder met het gras eten dat er was.
'Ik zou waarschijnlijk hetzelfde gedaan hebben als ik jouw was.' Mompelde Percy en hij ging zitten. Hij bekeek het diertje dat rustig zijn gras op at. Percy trok wat gras uit de grond en keek er even naar.
'Gelukkig ben ik jouw niet, ik snap niet dat je dit kan eten.' Zei Percy en hij stak het gras door het gaas en het geitje begon er gulzig van te eten. Percy glimlachtte zwakjes en hij plukte nog wat gras en stak het opnieuw door het gaas. Ja hij was blij dat hij geen geit was, hij zag zichzelf nog geen gras eten. Uiteindelijk stond Percy weer op en beet zachtjes op zijn onderlip.
'Ik zie je waarschijnlijk nog wel.' zei hij tegen het geitje en draaide zich om, om weg te lopen. Percy liep langs het schuurtje om terug te gaan naar de kliniek.

Hij liep langs het schuurtje en hoorde een meisjes stem zachtjes zingen. Het klonk zo zuiver en zo puur dat het maar een iemand kon zijn die dit kon zingen. Ook vanwege het liedje dat ze zong. Percy bleef even tegen het schuurtje staan en keek om het hoekje. Dahlia zat tegen de muur aan van de schuur en hield de ketting vast in haar handen. Ze had hem ooit de ketting laten zien en vertelt dat ze die gekregen had. Hij beet zachtjes op zijn lip en draaide zich weer terug zodat Dahlia hem niet kan zien. Hij wist niet zeker of Percy de anderen kant op moest gaan lopen en gewoon Dahlia moest laten voor wat het was. Of moest hij op haar af lopen en met haar gaan praten. Misschien was het laatste wel het moeilijkst maar misschien wel het beste om te doen. Hij trok de mouwen van zijn Micky Mouse trui over zijn handen om zijn stukken knokkels te verbergen. Hij keek nog even of er geen bloed vlekken op zijn trui zaten en haalde daarna diep adem. Kom op Perce je kan het. Sprak hij zichzelf nog even moed in en stapte daarna het hoekje om naar Dahlia.
'Heey.' Zei hij zachtjes en liep daarna een stukje naar haar toe. Nee dit was niet een goed idee. Ze zou hem de huid vol schelden en hem haatte. Hij beet op zijn stukkende onderlip die opnieuw lichtjes begon te bloedde. Hij hoopt de dat zijn donkere kringen onder zijn ogen niet zo zou opvallen en dat Dahlia niet met alle geweld zijn mouw van zijn trui zou op halen, om te kijken wat hij zichzelf nu weer aangedaan had. Als ze dat zou zien zou ze flippen. Hij wist het zeker.
'Hoe gaat het?' Vroeg hij zachtjes en stapte iets dichterbij naar Dahlia. Hij zakte door zijn knieeen voor Dahlia en ging zitten in het gras.

'Heey.' Dahlia schrok van de stem en wist al wie het was zonder op te kijken. Dahlia keek dan ook op en het was inderdaad Percy haar hart sloeg een paar slagen over en keek glimlachend naar hem. Maar die glimlach verdween binnen twee seconden en de treurige blik kwam weer in haar op. Ze zei niks tegen hem en keek weer naar de ketting. Ze deed hem dicht en hield hem in haar hand die nu gebaald was in een vuist. 'Hoe gaat het?' Dahlia rolde met haar ogen en zuchtte. Het ging niet. Was hij nou zo blind? Ze zag er slecht uit dat wist ze zelf ook wel. Ze wou het liefst op staan en weg lopen. Maar dat deed ze niet ze kon het niet. "Wat denk je?" Vroeg ze waarna ze haar schouders op haalde en Percy toch aan keek. Ze bekeek zijn houding en schudde haar hoofd. "Je hebt het weer gedaan he?" Hier mee doelde ze op het snijden. "Stop daar nou eens mee." Dahlia deed haar ketting weer om en kroop naar hem toe waarna ze op haar knieën ging zitten en de mouwen omhoog deed. Ze schrok toch van wat ze zag. Dahlia had niet verwacht dat het zo erg was. Daarna deed ze de andere mouw omhoog en ademde even snel in en uit. Wat ze wel vaker deed als ze schrok. "Percy? Waarom" Fluisterde ze.

"Je had het beloofd" Fluisterde ze woedend en liet zijn handen los en stond op. "Hoe moeilijk is dat nou. En dit alles voor een liefde wat helemaal niks betekend" Riep ze uit waarna ze zich om draaide en met haar vuist tegen de muur aan sloeg. Ze kon er niet tegen om hem zo te zien. Ze nam het liefst zijn problemen over maar dit keer was het anders. Dit keer was zij het probleem. Of nou ja een deel er van. Dahlia had geen enkele idee hoe het nu met Percy en Fanta was. Waarschijnlijk zat dat goed tussen hen. Dus was zij toch het probleem. Dahlia draaide zich om en schudde haar hoofd. "Je had het beloof Percy net zo als dat je belooft had om mij nooit in de steek te laten" Haar ogen stonden nu niet echt aardig. En het boeide haar allemaal niet meer.

Percy beet op zijn onderlip toen Dahlia zijn mouwen omhoog trok. Hij wilde liever niet dat Dahlia zit zou zien. Niet omdat ze het al vaak genoeg had gezien, alleen omdat het er zoveel dit keer waren dat hij het zelfs pijnlijk vond om naar te kijken. Hij trok zijn mouwen vlug weer naar beneden en trok ze over zijn knokkels heen, zodat die ook niet meer zichtbaar waren. Het stof schuurde over zijn wondjes en hij keek naar beneden. Hij wist ook wel dat hij het beloofd had, alleen hij kon deze beloofte niet na komen. Dat wist hij al toen hij hem maakte. Hij kan er niks aan doen, het moest gewoon. Hij keek naar Dahlia die met haar vuist tegen de muur aan sloeg. Hij wilde ingrijpen voordat ze zichzelf echt pijn zou doen, maar waarschijnlijk zou ze dat niet willen. "Je had het beloof Percy net zo als dat je belooft had om mij nooit in de steek te laten" Percy voelde een steek van schuld gevoel door zijn lichaam en hart gaan. Hij liet Dahlia niet in de steek. Hij zou het niet eens kunnen.
'Als ik je echt in de steek zou laten, dan was ik wel omgedraaid. Dan had ik niet eens de moeite genomen om hier bij je te komen zitten. Als ik je echt in de steek had gelaten, dan zou ik niet naar je opzoek zijn gegaan vanmorgen, dan had iik niet vijf dagen op mijn kamer gezeten. Mezelf pijn gedaan. Dan was ik nu wel bij Fanta geweest in plaats van hier. Dan had ik niet eens de moeite genomen om te vragen hoe het met je ging of had ik niet eens naar je om gekeken. Dan had ik je geen vijf dagen ontlopen om te kunnen na denken wat ik tegen je zou zeggen. Hoe ik me voel en besef wat ik je aan gedaan heb. Dat ik je valse hoop heb gegeven, hoop die ik mezelf ook gaf!' Percy beet op zijn onderlip. Hij wist dat hij geen enkele reden had om boos te worden, maar hij verwachtte niet dat Dahlia dit zag als haar in de steek laten.

'Ik geef toe, ik ben verliefd op je geweest. Toen de eerste keer toen ik je ontmoette. Ik heb er nooit iets mee gedaan. Ik was bang dat het onze vriendschap zou verpestten. Dat ik alles zou verpestten dat er tussen ons was. Nu weet ik wel beter eigenlijk. Eigenlijk had ik meteen de eerste dag het tegen je moeten zeggen en moeten zien dat het niet verpest zou worden. Als ik nu kijk denk ik dat onze vriendschap veel erger aan toe is.' Percy beet op zijn onderlip. Eigenlijk voelde het best goed om nu eindelijk tegen Dahlia te zeggen hoe hij altijd naar haar heeft gekeken. Hoe hij haar altijd zag, hoe hij het verborgen had om zichzelf niet kwetsbaar op te stellen naar haar. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en trok zijn mouwen nog verder over zijn handen. Hij voelde zich echt een sukkel, hij beet hard op zijn onderlip en keek naar zijn handen. Ja hij had het weer eens mooi verpest.
'Ik heb er nooit aan toe gegeven. Ik had het weg gestopt en het groeide uit in iets dat ik alleen voor jouw kan voelen. Ik zou je nooit in de steek laten. Ik hoop dat je dat nog wel in ziet.' Fluisterde Percy en hij stond op. Hij wist niet zeker of hij ook daadwerkelijk wegging. Misschien was dat het wel het handigst. Of hij was gewoon zoals altijd te laf om een gesprek aan te gaan. Hij beet op zijn onderlip en keek Dahlia aan.
'Ik snap als je er niet over wilt praten.' Zei hij tegen haar.

'Als ik je echt in de steek zou laten, dan was ik wel omgedraaid. Dan had ik niet eens de moeite genomen om hier bij je te komen zitten. Als ik je echt in de steek had gelaten, dan zou ik niet naar je opzoek zijn gegaan vanmorgen, dan had ik niet vijf dagen op mijn kamer gezeten. Mezelf pijn gedaan. Dan was ik nu wel bij Fanta geweest in plaats van hier. Dan had ik niet eens de moeite genomen om te vragen hoe het met je ging of had ik niet eens naar je om gekeken. Dan had ik je geen vijf dagen ontlopen om te kunnen na denken wat ik tegen je zou zeggen. Hoe ik me voel en besef wat ik je aan gedaan heb. Dat ik je valse hoop heb gegeven, hoop die ik mezelf ook gaf!' Dahlia slikte en ging zitten. Hij had gelijk als hij haar in de steek had gelaten dan zat hij hier nu niet. Maar toch hij had vijf dagen geleden haar kant niet gekozen. Oké ze had Fanta niet moeten slaan maar toch. Hoe lang kende hij Fanta toen nog geen 2 dagen. En Percy en Dahlia kende elkaar al een jaar. "Wat bedoel je met dat je je zelf ook valse hoop gaf?" Vroeg ze voorzichtig met een zachtere stem. 'Ik geef toe, ik ben verliefd op je geweest. Toen de eerste keer toen ik je ontmoette. Ik heb er nooit iets mee gedaan. Ik was bang dat het onze vriendschap zou verpestten. Dat ik alles zou verpestten dat er tussen ons was. Nu weet ik wel beter eigenlijk. Eigenlijk had ik meteen de eerste dag het tegen je moeten zeggen en moeten zien dat het niet verpest zou worden. Als ik nu kijk denk ik dat onze vriendschap veel erger aan toe is.' Dahlia schrok toch ligt van dit. Aangezien ze dacht dat ze Percy door en door kende. Maar ze had niet eens gezien dat hij wat voor haar voelde. Hoe kon ze nou zo gek zijn.

"Percy het spijt me" Fluisterde ze en voelde de tranen in haar ogen komen. Ze wou zo graag dat hij bleef en daarom pakte ze zijn arm en trok hem terug. Ze had spijt. Van alles wat sinds hier gebeurt was. "Je bent niet de de enigste die zich zelf pijn heeft gedaan" Dahlia keek naar haar handen en slikte. Je kon het dan niet zien maar van binnen had ze zich zelf echt naar beneden gehaald. In plaats dat ze zich pijn deed door haar armen los te halen zorgde zij er voor dat ze pijn had door haar gedachtes. "Percy ik.. ik weet dat ik niet zo had moeten reageren. Misschien is het beter als wij dit minder word. Voor jou en Fanta"

Percy voelde een greep om zijn arm en daarna de zachtte stem van Dahlia. "Percy ik.. ik weet dat ik niet zo had moeten reageren. Misschien is het beter als wij dit minder word. Voor jou en Fanta" Percy schudden zachtjes zijn hoofd. Hij wilde de vriendschap tussen Dahlia en hem niet minder laten worden. Hij en Dahlia hadden iets wat anderen vrienden niet hadden. Een speciale band en als Fanta daar niet tegen kon... Dan wat? Zou hij het uitmaken met Fanta. Had hij dan uberhaupt een relatie met Fanta? Daar hadden ze het nog niet over gehad, een ding wist Percy wel. Als Fanta het niet eens zou zijn over de band die hij had met Dahlia dan was het haar probleem. Niet die van Dahlia of van hem, nou ja ook wel van hem, maar Dahlia had er zeker geen schuld aan.
'Ik wil niet stoppen of minder aan doen met onze vriendschap.' Percy draaide zich om naar Dahlia en pakte haar hand vast. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek Dahlia aan.
'Zoals ik al eerder beloofd had, ik laat je niet in de steek. Onze vriendschap moet toch gewoon door kunnen gaan, het hoeft toch niet uit te maken wie er tussen komt of wat?' Vroeg Percy zachtjes aan Dahlia en keek even naar de grond. Hij keek weer op naar Dahlia en glimlachte naar Dahlia. Het klonk misschien belachelijk wat hij zei, het was niet niks wat er tussen hun vriendschap kwam. Maar er was een ding waar hij zeker voor zal kiezen, zelfs als Dahlia helemaal door het lint zou gaan tegen Fanta. Hij zou voor Dahlia blijven kiezen, het maakte hem dan niet uit wat hij bij Fanta kapot zou maken. Nou ja misschien wel een beetje, maar hij wilt Dahlia altijd op de eerste plaats zetten.

'En die valse hoop die ik mezelf gaf, was hoop dat ik opnieuw verliefd op je kon worden. Alleen het gevoel kwam niet terug. Ik had het zo laten veranderen dat het niet terug kwam en ik kraam nu onzin uit.' Mompelde Percy het laatste en hij schudden bedenkelijk zijn hoofd.
'Ik wil onze vriendschap niet verpesten en ik wil gewoon vrienden blijven zoals we waren of zijn. Ik hoop dat we dit gewoon kunnen vergeten... Nee vergeten is geen goed woord.' Percy beet op zijn onderlip en hij zocht naar de juiste woorden. Waarom kon hij niet gewoon een keer normaal praten. Hij beet harder op zijn onderlip bij het zoeken naar de juiste woorden.
'Dat het uitgesproken kan worden, je hoeft niet met Fanta te praten als je niet wilt. Maar dat het uit gesproken is tussen ons.' Zei Percy en hij beet weer op zijn onderlip. Hij schudden opnieuw zachtjes zijn hoofd ook dit waren niet de juiste woorden. Hij keek naar beneden en pakte de hand vast van Dahlia. 'Je moet jezelf geen pijn doen, het is nergens voor nodig en als je niet uit kijk breek je nog iets.' Zei Percy en hij bedoelde daarmee dat Dahlia moest stoppen om tegen de muur aan te slaan. Hij keek weer op aar Dahlia en toverde een glimlach op zijn gezicht.

'Ik wil niet stoppen of minder aan doen met onze vriendschap.' Dahlia keek Percy aan toen hij haar hand pakte. Snapte hij het dan niet? Het zou beter zijn voor hen. Voor beide. En voor al voor haar zelf. 'Zoals ik al eerder beloofd had, ik laat je niet in de steek. Onze vriendschap moet toch gewoon door kunnen gaan, het hoeft toch niet uit te maken wie er tussen komt of wat?' Ze liet haar blik naar beneden zakken en beet op haar lip. Hij had gelijk maar hun vriendschap was anders. Ze leken beide verslaafd aan elkaar alleen konden ze niet bij elkaar zijn. Niet de manier die zij wou. Niet de manier die zij hoopte. "Je begrijpt het niet Percy. Wat wij hebben dat is niet normaal"Fluisterde ze. "Het zou niet alleen goed zijn voor Fanta en jou maar ook voor mij en jou." 'En die valse hoop die ik mezelf gaf, was hoop dat ik opnieuw verliefd op je kon worden. Alleen het gevoel kwam niet terug. Ik had het zo laten veranderen dat het niet terug kwam en ik kraam nu onzin uit.' Dahlia zuchtte en vroeg zich af of ze hem dit wel moest zeggen. Dat ze wist dat Percy haar diep van binnen wel wil. Want dat kon ze voelen. Dat merkte ze gewoon. En anders had hij haar ook niet terug gekust. "Percy je begrijpt het niet" Fluisterde ze al weer. Dahlia legde een hand op zijn wang en slikte. "Het is weer eens zover Percy wij tweeën gevangen door emoties.
Ik moet elke dag aan je denken. Alleen de ene dag wat minder dan de ander," Dahlia slikte en keek naar beneden. "Percy ik moet je wat vertellen." Weer viel er een stilte. "Telkens als ik aan je denk zie ik je lach voor me. En toen je weg ging viel ik in een put vol emoties." Dahlia liet zijn wang los en zuchtte waarna ze haar handen in haar schoot legde.

"Ik ben verslaafd aan je Percy." Fluisterde ze zachtjes. Hopend dat hij het niet gehoord had. Dahlia liet haar blik naar haar handen gaan. "Ik weet dat het raar klinkt. Maar ik weet dat jij ergens diep in je mij ook wilt" Dahlia beet op haar lip en voelde haar handen trillen. Alleen kon ze die niet in bedwang houden. Daarom ging ze er maar op zitten. Het zag er misschien gek uit maar dat boeide haar niet. 'Dat het uitgesproken kan worden, je hoeft niet met Fanta te praten als je niet wilt. Maar dat het uit gesproken is tussen ons.' "Ik vraag me af of dit wel uit gesproken kan worden" Dahlia keek Percy weer aan. Dahlia haalde haar handen weer te voorschijn en net op dat moment pakte Percy haar hand. Je moet jezelf geen pijn doen, het is nergens voor nodig en als je niet uit kijk breek je nog iets.' "Maak je geen zorgen Percy ik heb al wat gebroken."

"Telkens als ik aan je denk zie ik je lach voor me. En toen je weg ging viel ik in een put vol emoties." Percy beet op zijn onderlip bij het horen van deze zin. Had zij hetzelfde gedaan als hij, toen Dahlia wegging? Toen er tegen hem gezegd werd, dat Dahlia ineens verhuist was, dat hij haar nooit meer zou kunnen zien. Dat hij zijn armen zo had open gehaald dat hij bijna zijn eigen polsen door had gesneden. Hij liet zijn blik naar beneden zakken. Dahlia had gelijk. Zoals Dahlia aan hem verslaafd was, was hij verslaafd aan Dahlia. Alleen zij kon als een soort medicijn op hem werken en hem genezen. Alleen als zij in de buurt is kon hij zichzelf tegen houden en hem inzichzelf laten geloven. Dat hij echt iets voorstelde en ook de hele wereld aan kon als hij er maar in geloofde. Maar als ze weg ging hij niks meer was en ook niks meer voorstelde, dat de wereld sterker was dan hij. Het leek wel alsof Dahlia hem compleet maakte. Maar waarom voelde hij dan niet dezelfde warme gevoel als dat hij bij Fanta had gevoeld? Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek weer naar Dahlia. Hij schudden zachtjes zijn hoofd.
'Ik wil je ook, ik wil je bij mij hebben. Je in mijn armen kunnen sluiten. Het maakt mij niks uit of ik verslaafd aan je ben, of jij aan mij. Ik wil je gewoon bij mij hebben. Jij bent de enige die mij kan helpen. Die mij kan begrijpen als ik het niet begrijp.' Zei Percy tegen Dahlia en kneep zachtjes in haar hand.

"Ik vraag me af of dit wel uit gesproken kan worden" Percy schudden zachtjes zijn hoofd. Dahlia moest niet zo denken, alles kon worden uitgesproken. Als hij de juiste woorden maar had en de juiste gevoelens. Hij beet op zijn onderlip en keek weg van Dahlia. Hij wilde haar gewoon bijzich hebben. Het maakte hem allemaal niet meer uit wie er raar over zal denken of wie hem daarvoor zal haatte.
'Waarom zou het niet uitgesproken kunnen worden? Je hoeft niet met Fanta te praten, ik wil gewoon dat wij weer bij elkaar kunnen zijn net zoals vroeger.' Zei Percy tegen Dahlia en hij voelde een brok in zijn keel. Hij probeerde die weg te slikken, maar hij kwam weer terug. Hij keek naar haar hand en wreef er zachtjes over met zijn duim. Ze had al wat gebroken? Percy onderzocht Dahlia met zijn ogen, wat had ze gebroken dan? Ze zat nergens in het gips, dus ze was nog niet langs de ziekenboeg geweest. Hij wreef ober haar hand keek haar toen weer aan.
'Moet je het dan niet in het gips laten zetten, als je iets gebroken heb. Of is het net gebeurt? Moet ik je naar de ziekenzaal brengen anders?' Vroeg Percy bezorgd en hij bleef haar onderzoeken met zijn ogen, om misschien te kunnen vinden wat ze gebroken had. Hij voelde zich schuldig omdat ze waarschijnlijk ergens tegen aan geslagen of geschopt heeft doordat ze boos was op hem. Hij schudden zachtjes zijn hoofd toen hij nog steeds niet kon bedenken wat het had kunnen zijn.
'Wat heb je gebroken dan?' Vroeg Percy dan uiteindelijk terwijl hij Dahlia aan keek.

Ik wil je ook, ik wil je bij mij hebben. Je in mijn armen kunnen sluiten. Het maakt mij niks uit of ik verslaafd aan je ben, of jij aan mij. Ik wil je gewoon bij mij hebben. Jij bent de enige die mij kan helpen. Die mij kan begrijpen als ik het niet begrijp.' Hij was dus ook verslaafd aan haar. Maar waarom hield hij dan niet van haar. Dahlia keek naar beneden en slikte moeizaam. "Waarom hou je dan niet van me" Fluisterde Dahlia. Ze keek Percy weer aan. Ze wou zo graag weten waarom. 'Waarom zou het niet uitgesproken kunnen worden? Je hoeft niet met Fanta te praten, ik wil gewoon dat wij weer bij elkaar kunnen zijn net zoals vroeger.' "Het kan niet zo als vroeger gaan. Ik hou te veel van je om je samen te zien met Fanta" Fluisterde ze weer. Dahlia boog naar voren en drukte haar lippen tegen zijn voorhoofd. "Ik hou van je Percy" Fluisterde ze tegen zijn huid aan. Dahlia trok zich terug en keek in zijn ogen. Haar blik gleed naar beneden naar zijn lippen. Ze voelde de druk om Percy te kussen. Twijfelend boog ze naar voren. Dahlia bleef hangen toen ze bijna haar lippen tegen de hare drukte maar ze trok zich terug. Ze wist dat het niet goed was als ze hem zou zoenen. Dahlia keek naar de grond en slikte moeizaam. Waarom was ze niet weg gegaan. Waarom had ze hem niet weg laten gaan. Ze had hem gezegd dat ze van hem hield en dat was dom. Dat wist ze nu al.

'Moet je het dan niet in het gips laten zetten, als je iets gebroken heb. Of is het net gebeurt? Moet ik je naar de ziekenzaal brengen anders?' Dahlia glimlachte voorzichtig. "Je geeft om me" Fluisterde ze terwijl ze haar hand omhoog hield en legde die op zijn wang. Hij gaf om haar maar hield niet van haar. Dat klopte niet toch? Waarom kon niemand nu van haar houden. 'Wat heb je gebroken dan?' Dahlia zuchtte en keek naar beneden. "Het kan niet meer genezen Percy." Fluisterde ze terwijl ze zijn hand pakte en die op haar hart legde. Hopend dat hij het snapte.

-Hij was veel langer maar post was plots wegxD_

"Waarom hou je dan niet van me" Percy schudden zijn hoofd. Begreep Dahlia het dan niet? Hij hield van haar, hij hield echt van haar, zoals hij nog nooit van iemand gehouden had. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek naar beneden. Hij hield van haar, zoals hij nog nooit van iemand gehouden had. Zijn gevoelens, hij wist zelf niet eens meer wat hij werkelijke voelde voor Dahlia of voor Fanta. Als hij bij Fanta is wilt hij bij haar blijven en haar om armen. Maar hij Dahlia zo ziet, lijkt het wel alsof Fanta even niet meer bestaat. Dat Dahlia de belangrijkste in zijn leven is. Hij keek weer op naar Dahlia en schudden opnieuw zijn hoofd. Hij kende zijn eigen gevoelens niet meer, hij kon ze niet meer plaatsen bij de personen die hij zag.
'Dat moet je niet zeggen.' Fluisterde Percy zachtjes en hij de lippen van Dahlia tegen zijn voorhoofd. Ze fluisterde dat ze van hem hield. Hij voelde de tranen achter zijn ogen prikken.
'Ik hou ook van jouw, dat weet je.' Fluisterde Percy. Hij beet harder op zijn onderlip. Natuurlijk gaf hij om Dahlia. Hij hield van haar, hij wilde bij haar zijn. Hij keek naar zijn hand die Dahlia op haar hart legde. Had hij haar zoveel pijn gedaan? Hij keek van zijn hand naar Dahlia en schudden zachtjes zijn hoofd. Hij kon haar toch niet zoveel pijn gedaan hebben? Hoe kon hij dat weten, hij had zelf ook geen enkel gevoel. Hij voelde niet hoe Dahlia zich voelde. Hij schudde heviger zijn hoofd. Het was niet waar, het kon nog wel genezen door de juiste persoon. Maar wat als hij alleen die juiste persoon was? Tranen begonnen meer achter zijn ogen te branden. Hij wilde niet dat hij die persoon was, hij zou haar alleen maar pijn doen. Hij kon ook niet die persoon zijn, of wel. Wist hij het zelf nog niet waar zijn hart werkelijk lag.

Hij trok Dahlia dicht tegen hem aan en omhelsde haar stevig. Hij zou haar waarschijnlijk fijn knijpen, maar dat maakte hem nu even niet uit. Hij wilde Dahlia nu alleen maar tegen hem aan voelen. Haar warmte in zich op nemen en haar geur. Hij begroef zijn gezicht in de nek van Dahlia en streelde door haar, haar. Hij wist het niet meer, hij wist het echt niet meer. Hij bleef Dahlia vast houden, hij wilde haar niet meer los laten. Hij kneep zijn ogen stijf dicht zodat de tranen niet over zijn wangen konden glijden. Hij begon op zijn onderlip te bijten een beet steeds harder. Uiteindelijk waren zijn tanden zover in het vlees gezonken dat de smaak van bloed in zijn mond terecht kwam. Hij haatte zichzelf, hij had Dahlia pijn gedaan, hij had Fanta pijn gedaan. Hij doet iedereen pijn die hij kent. Hij trok Dahlia nog dichter tegen hem aan hoe ver dat nog kon.
'Het spijt mij zo. Het spijt mij zo dat ik alles verpest heb.' Fluisterde Percy terwijl zijn gezicht nog steeds in Dahlia's nek bevond. Hij kon haar niet aan kijken, hij voelde zich zo schuldig. Zou dit werkelijke het einde betekenen van hun vriendschap. Had hij al die tijd gelijk dat hij niet had gezegd dat hij van haar hield. omdat het hun vriendschap zou verpesten. Waarom had hij het nu dan wel gezegd?
'Ik hou echt van je, geloof me.' Fluisterde hij tegen haar.

'Dat moet je niet zeggen.' "Waarom het is de waarheid" Fluisterde ze. Terwijl ze naar beneden keek. 'Ik hou ook van jouw, dat weet je.' Dahlia keek op en slikte. Ze wist dat het niet op de manier was als ze wou dat dat het wou. Dahlia voelde de warme sterke armen van Percy om haar heen. Ze snoof zijn lichaams geur op. En rilde zichtbaar. Ze hield van deze jongen. Ze hield verdomme zo veel van deze jongen. Dahlia streek met haar hand over zijn rug heen toen ze zijn gezicht in haar hals voelde. Dahlia kon het niet laten en voelde de tranen over haar wangen stromen. Terwijl ze voelde hoe veel pijn hij had door haar. Dahlia verborg haar gezicht ook in zijn nek en sloeg haar Armen steviger om hem heen.

Iedereen die langs hen zou lopen zou zich ook wel af vragen wat die twee deden. Waarom ze beide zo veel pijn hadden. 'Het spijt mij zo. Het spijt mij zo dat ik alles verpest heb.' Dahlia schudde haar hoofd en drukte een lichte kus in zijn nek. "Het is mijn schuld Percy. Ik heb alles verpest met een simpele kus" Dahlia sloot haar ogen en wou dat ze de tijd terug kon draaien. Waarom kon ze dat verdomme niet. Ze deed iedereen pijn. En dat wou ze niet. Ze wou het verdomme niet. 'Ik hou echt van je, geloof me.' Dahlia slikte en haalde haar hoofd uit zijn nek. Ze keek hem aan en veegde haar tranen weg. "Ik weet het"Fluisterde ze. Terwijl ze haar lippen lichtjes tegen de zijne aan drukte. Ze wou nog een keer zijn lippen voelen. Nog een keer maar.

Hij voelde de armen van Dahlia om hem heen en hij voelde zich warm en prettig bij haar. Hij drukte haar nog steviger tegen hem aan en hoorde haar zachtjes snikken. Hij beet op zijn onderlip, hij heeft het altijd zo pijnlijk horen klinken als Dahlia huilde. Hij kon er echt niet tegen als Dahlia huilde. Hij ging zich altijd schuldig voelen of dingen verzinnen waardoor het zijn fout kon zijn waarom zij verdrietig was. Alleen nu was het ook echt zijn fout dat ze moest huilen. Hij streek door haar, haar en voelde hoe ze een lichtte kus in zijn nek drukte. Hij begon harder op zijn onderlip te bijten. Het was niet handig wat ze deed, dat wist je waarschijnlijk ook. Maar het voelde goed bij Dahlia. Goed op een anderen manier dat als Fanta het doet. Als Fanta hem kuste leek zijn hart een paar slagen te missen, maar als Dahlia het deed. Leek het wel alsof het zo hoorde. Hij keek naar Dahlia en schudden zachtjes zijn hoofd.
'Het is niet alleen jouw schuld.' Zei hij tegen Dahlia en hij sloot zijn handen om haar wangen. Ze zaten beide fout, hij kuste Dahlia en Dahlia kuste hem. Het was allemaal zou ingewikkeld dat hij er zelf niets van snapte. Hij snapte ook niks van zijn gevoelens, hij was verliefd op Fanta, maar Dahlia had ook een plaats in zijn hart. Dahlia druktehaar lippen zachtjes op die van hem. Hij kuste haar niet terug, niet omdat hij het niet wilde, hij deed het om haar niet nog meer pijn doen. Hij beet op zijn onderlip en keek naar beneden. Hij schudden zachtjes zijn hoofd en keek weer op naar Dahlia.

'Kleintje.' Fluisterde hij zachtjes en keek toen weer naar de grond. 'Je weet dat jezelf alleen maar pijn doet als je mij elke keer kust.' Zei Percy met een pijnlijke toon in zijn stem. Hij wilde Dahlia niet weer hoop geven door haar terug te zoenen. Hij pakte met zijn hand de hand van Dahlia en hij speelde voorzichtig met haar vingers, bang haar pijn te doen. 'Ik ben gewoon bang dat je opnieuw hoop krijgt. Hoop die ik niet waar kan maken. Omdat ik zelf niet eens precies weet wat ik voel.' Fluisterde Percy en hij keek weer op naar Dahlia. Misschien waren de woorden niet perfect, maar Dahlia zou hem wel begrijpen.

'Het is niet alleen jouw schuld.' "Jawel Percy dat is het wel. Het is mijn schuld" Fluisterde ze en keek naar beneden. Toen ze hem zoende en hij niet terug zoende voelde ze toch een steek in haar hart. Waarom moest het nou zo gaan. Ze hadden wel eens vaker gezoend. Maar dat was vriendschappelijk. Maar nu. Nu voelde Dahlia verdomme wat voor Percy. En dat was een domme fout. 'Kleintje.' Je weet dat jezelf alleen maar pijn doet als je mij elke keer kust.' Dahlia keek naar beneden en slikte. "Ik wou nog een keer je lippen voelen"Fluisterde ze zachtjes. Dahlia keek Percy niet meer aan. Het liefst stond ze nu op en liep ze weg. Maar ze kon het niet.

Ik ben gewoon bang dat je opnieuw hoop krijgt. Hoop die ik niet waar kan maken. Omdat ik zelf niet eens precies weet wat ik voel.' Dahlia knikte begrijpelijk en keek hem weer aan. Ze snapte hem wel. Tuurlijk snapte ze hem. Dahlia snapte Percy altijd. Ook al zei hij soms de raarste dingen en zou een ander het niet snappen. Maar zij snapte hem wel. Wat eigenlijk best raar was. Aangezien het gewoon vreemd was. Dahlia schudde haar hoofd en keek weg.
"Percy" Dahlia was even stil en keek daarna naar hem. "Hoe kun je eigenlijk zo veel van Fanta houden als je haar eigenlijk helemaal niet kent?" Vroeg ze zachtjes en keek daarna naar beneden.

"Hoe kun je eigenlijk zo veel van Fanta houden als je haar eigenlijk helemaal niet kent?" Percy beet op zijn onderlip. Het was waar, hij kende Fanta nog maar een dag en nacht en hij hield al van haar. Hij keek naar Dahlia en haalde zijn schouders op. Hij wist het niet. Hij had met Fanta gesprekken gehad over elkaars verleden over hoe ze zich voelde en waarom ze hier waren. Ze hebben elkaar gezien in een aanval en elkaar geholpen. Maar Dahlia had hier wel een punt, hoe kon hij zoveel van haar houden als hij haar zo kort kende. Aan de andere kant was het precies hetzelfde als bij Dahlia toen. Toen hij haar zag zitten in de kantine met dat boek. Hij twijfelde of hij bij haar moest gaan zitten maar deed het toch. Ze hadden een kort gesprek en voordat Percy het wist was hij verliefd op haar geworden. Misschien kon hij dat wel helemaal niet met elkaar vergelijken. Dahlia had gelijk, hoe kon hij nou verliefd op haar geworden zijn in zo'n korte tijd. Omdat zijn gevoel hem een warme gloed gaf. Een warm gevoel dat hij nooit eerder had gevoeld. Een gevoel dat hij wel wilde hebben, maar nooit heeft kunnen bemachtigen omdat hij er altijd tegen vocht. Hij voelde datzelfde gevoel bij Dahlia, maar hij had er tegen gevochten om maar niks te hoeven voelen voor Dahlia, zodat hun vriendschap niet verpest zou worden. Hij beet opnieuw op zijn onderlip en keek naar Dahlia. Hij had er wel antwoorden op, maar het waren antwoorden die hij zelf niet eens begreep. Nu hij er langer over nadacht hoe belachelijker ze klonken. Maar elke keer als hij Fanta zag leek zijn hart gewoon een paar slagen te missen. Hij kon er niks aan doen, hij hield van haar en daar kon hij niks aan veranderen.

Hij schudden zachtjes zijn hoofd en haalde nogmaals zijn schouders op. Na een lange stilte verbrak hij die eindelijk met zijn woorden.
'Sorry, ik weet het niet.' Zei hij en keek daarna weer naar de grond. 'Het voelt gewoon goed, ik voel me goed bij haar. Alsof het een soort puzzelstukje is, waar ik al lang naar zocht. Alleen weet ik nog niet zeker of het puzzelstukje wel de juiste kleur is omdat er ik er nog een heb gevonden.' Fluisterde Percy, het was misschien vreemd om mensen te vergelijken met puzzel stukjes, maar zo kon hij wel zijn juiste gevoel vertellen. Toch klonk het vreemd en belachelijk. Hij keek naar Dahlia en schudden opnieuw zijn hoofd, ze zou hem waarschijnlijk gaan uitlachen en daarna boos worden omdat hij haar vergelijkt met een puzzelstukje.
'Het klinkt stom, ik weet het. Alleen ik weet het niet anders te vertellen, sorry.' Veronderschuldigde Percy zichzelf en hij keek weer naar de grond.

Dahlia slikte toen er maar geen antwoord kwam. Had ze een domme vraag gesteld? Had ze haar mond moeten houden? Of juist niet? Ze zuchtte en beet op haar lip. Wat duurde het toch lang voor dat hij antwoord gaf. En toen hij eindelijk antwoord gaf verwachtte ze dus echt niet zo'n antwoord. 'Sorry, ik weet het niet.' Dahlia schudde haar hoofd. Wacht, dit was zijn antwoord. Hij wist het niet. Hij wist het verdomme niet? Wat was dat nou weer een antwoord. Maar in plaats daar van boos te worden bleef ze rustig. 'Het voelt gewoon goed, ik voel me goed bij haar. Alsof het een soort puzzelstukje is, waar ik al lang naar zocht. Alleen weet ik nog niet zeker of het puzzelstukje wel de juiste kleur is omdat er ik er nog een heb gevonden.'
Ze wist wat hij bedoelde. Dat wist ze altijd al. "Wie is dan dat andere puzzelstukje" Vroeg ze voorzichtig. Eigenlijk was het best wel grappig dat Percy mensen noemde als een puzzelstukje. Maar het leven was soms een grote puzzel. Dahlia beet op haar lip en keek naar de lucht. Eigenlijk wilde ze hier weg. Maar ze kon het niet. Ze kon gewoon niet weg.

'Het klinkt stom, ik weet het. Alleen ik weet het niet anders te vertellen, sorry.' "Het is niet erg" Fluisterde ze. Dahlia pakte zijn hand en streelde die. Ze keek er naar en zuchtte. Waarom was het leven ook zo moeilijk. Waarom was het niet gewoon makkelijk. Dahlia dacht terug aan de dag dat Percy aan haar tafel kwam zitten. Ze vroeg zich af of Percy het boek nog had. "Percy, Heb je dat boek nog wat ik aan je gegeven heb. Toen?" Vroeg ze nieuwsgierig. Ze wist bijna wel zeker dat hij die weg gegooid had. Maar zeker wist ze het eigenlijk niet. Dahlia keek hem even aan en maar liet haar blik al snel weer naar hun handen gaan.

Percy wist niet of hij het allemaal goed had vertelt of alle gevoelens die hij had goed had verwoord. Hij was bang dat Dahlia je hem niet zou begrijpen, iets waar hij nog nooit bang voor is geweest. Daarom begreep hij niet waarom die angst hem nu juist trof. Hij keek naar haar en beet zachtjes op zijn onderlip. "Wie is dan dat andere puzzelstukje" Hij keek naar de grond, kon hij haar wel vertellen dat zij het onbrekende puzzelstukje is? Hij keek weer naar haar grijze ogen die altijd nog rustig naar hem keken. Hij liet zijn onderlip met rust en dacht na. Zou zij het wel goed opvangen als hij zou zeggen dat zij het puzzelstukje is? Hij beet opnieuw op zijn onderlip en omhelsde haar stevig. Hij omhelsde haar zo stevig en begroef zijn gezicht in haar nek.
'Jij bent dat andere puzzelstukje, kleintje.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Hij drufde haar niet meer aan te kijken. Hij wilde haar ook niet meer aan kijken. Hij voelde zich schuldig dat hij zo speelde met de gevoelens van Dahlia, maar ook met de gevoelens van Fanta. Uiteindelijk keek hij haar toch aan. Hij gleed met zijn handen naar de hals van Dahlia en wreef met zijn duimen over de wangen van Dahlia. Hij wilde Dahlia geen pijn doen, echt niet. Alleen leek de waarheid die hij nu sprak toch pijnljk te worden dan hij dacht. Hij keek in haar ogen en beet opnieuw zachtjes op zijn onderlip.
'Sorry .' Fluisterde hij zachtjes.

Hij sloeg zijn ogen naar beneden en bekeek het gras wat onder hun lag. "Percy, Heb je dat boek nog wat ik aan je gegeven heb. Toen?" Hij keek weer op naar Dahlia, het boek wat hij gekregen had van Dahlia de eerste dag toen ze met elkaar spraken in de kantine. Hij had het boek nog steeds. Het stond in zijn boekenkast in zijn kamer. Toen hij wegging had hij zijn moeder gevraagd het in te pakken voor hem. Dat had ze ook gedaan en het lag nu op zijn nachtkastje in zijn kamer. Hij knikte zachtjes naar Dahlia.
'Ja.' Fluisterde hij met een schorre stem. 'Ja, die heb ik nog steeds. Het ligt in mijn kamer.' Zei hij zachtjes tegen Dahlia. Hij bleef haar aanstaren en kon er niks aan doen, hij bleef naar haar kijken. Hij had het boek van Romeo & Julia gelezen toen Dahlia weg was gegaan. Toen er hem vertelt was dat Dahlia verhuisd was zo maar uit het niets. Toen had hij het boek voor het eerst gelezen als een soort herrinering aan haar.
'Ik zou nog een heleboel van Romeo kunnen leren.' Fluisterde hij met een klein glimlachje.

Dahlia schrok lichtjes toen hij haar stevig vast pakte. Waarom deed hij dit? Dahlia sloeg aarzelend haar armen om hem heen en streelde met haar hand over zijn rug heen. Niet wetend wat zij moest doen. 'Jij bent dat andere puzzelstukje, kleintje.' Dahlia slikte en was nu echt in de war. Ze snapte er niks meer van. Misschien wilde ze het wel niet eens meer snappen.
Dahlia schudde haar hoofd. Het duurde best lang voor dat Percy zich los maakte van haar. Nou ja los liet. Al snel voelde ze zijn handen in haar hals en zijn duimen die haar wang streelde.
Dahlia sloot even haar ogen en genoot onbewust van zijn aanrakingen. Toen ze haar ogen los deed legde ze haar handen op de zijne. Ze wist dat het beter was dat ze elkaar niet meer aan raakte. Voor dat haar verlangens te groot werd en ze zich niet meer in kon houden.

Sorry .' Dahlia schudde haar hoofd. "Geen sorry zeggen" Fluisterde ze. Ze haalde zijn handen van haar gezicht af maar hield ze vast. 'Ja.' Een glimlach kwam op haar gezicht. Hij had hem nog. Hij had haar boek nog. 'Ja, die heb ik nog steeds. Het ligt in mijn kamer.' Ze streelde de huid van zijn handen met haar duimen. 'Ik zou nog een heleboel van Romeo kunnen leren.' Dahlia keek hem even vreemd aan. "Waarom ze eindigen toch dood." Antwoordde ze simpel. Dahlia liet zijn handen los en sloeg haar armen om hem heen. Ze kon er niks aan doen. Maar ze wou hem gewoon even vast houden. Gewoon even knuffelen.

Misschien ging Fanta toch tussen hen stoken en zou dit misschien nooit meer kunnen. Maar het leek haar het beste om hem eerst even niet meer te spreken. Even afstand nemen.
Maar ze vroeg zich af hoe Percy daar over naar dacht. Zou hij er mee eens zijn of helemaal niet? Straks wilde hij dat niet hebben. Nou dan had hij pech. Het was het beste voor haar en daar mee klaar. Dahlia zuchtte en legde haar hoofd tegen zijn schouder aan.

"Geen sorry zeggen" Zei Dahlia tegen Percy, soms leek het wel alsof Dahlia niks erg leek te vinden wat hij deed. HIj voelde hoe ze haar handen op de zijne legde en ze daarna van haar hals haalde. Voor zijn gevoel deed hij zoveel fout bij Dahlia. Misschien lag het ook wel aan hem, dat ze nu ruzie hadden. Hij had Dahlia gezoend en Fanta ook. Zijn gedachttes gingen als gekken door zijn hoofd. Hij begreep niks meer van zijn eigen gevoelens of van die van anderen. Misschien was het ook allemaal maar en droom, gewoon een grote nachtmerrie. Voor een nachtmerrie voelde alles wel te pijnlijk aan. Misschien kon hij ook gewoon verdwijnen, gewoon weg gaan en nooit meer terug komen. Hij had al vaker met die gedachtte gespeeld, alleen nooit gedaan. Hij was nooit weggegaan omdat hij het niet kon. Hij heeft wel eens met een rugzak bij de deur gestaan, gezegd dat hij naar school ging, hij zou dan gewoon weglopen. Maar hij kon het niet. Hij beet op zijn onderlip en bleef naar Dahlia kijken. "Waarom ze eindigen toch dood." Zei Dahlia tegen hem. Hij haalde zijn schouders op. Misschien was hij dood beter af. Hij voelde hoe Dahlia hem omhelsde, hij omarmde haar en wilde haar vast blijven houden. Hij fluisterde zachtjes in haar oor.
'Zou jij niet dood gaan voor iemand waar je veel van houdt? Uiteindelijk gaan we toch allemaal, waarom zouden we dan de dood die het meest onvoorspelbaar is, in eigen hand nemen. Zodat niets meer onvoorspelbaar is. Dat we zelf kunnen beslissen voor wie we sterven of voor wie we niet willen sterven. Ik denk dat Romeo dat begrepen had en hij Julia daarmee heeft laten zien hoeveel hij van haar hield.' Zei Percy zachtjes tegen Dahlia.

Het waren wijze woorden, misschien te wijs voor zijn leeftijd. Maar hij zag het leven wel zo. Hij wilde heel graag zijn eigen lot in handen hebben, alleen had hij het lef nog niet gehad om die ook in eigen handen te nemen. Hij bleef Dahlia vast houden, waarschijnlijk was het niet goed. Niet goed voor hun beide, maar hij wilde Dahlia gewoon niet kwijt. Zij was echt als een klein zusje voor hem en misschien nog wel meer. Als Dahlia ook bij hem weg zou gaan, dan zou hij helemaal alleen achterblijven. Dat was het laatste wat hij wilde. Hij maakte zich langzaam los uit de omhelzing van Dahlia en legde zijn hand op haar wang. Hij keek in haar ogen en glimlachte zwakjes naar haar. Zou zij hetzelfde voelen voor hem? Zou zij ook ang zijn om hem kwijt te raken, net zo bang als dat hij is om haar kwijt te raken? Misschien was zij helemaal niet bang, was alleen bang om opnieuw gekwetst te worden door iemand waar ze veel van hield. Hij beet zachtjes op zijn onderlip en keek daarna omlaag.
'Ben jij ook zo bang?' Vroeg hij zachtjes aan Dahlia. Waarschijnlijk zou elke voorbijganger denken dat hij misschien bang was voor een geitje dat daar in de wei liep en dat hij aan haar vroeg of zij ook zo bang was voordat zelfde geitje. Alleen bedoelde hij geen geitje, hij bedoelde dat hij bang was om Dahlia kwijt te raken, en hij vroeg zich af of Dahlia ook bang was hem kwijt te raken.

'Zou jij niet dood gaan voor iemand waar je veel van houdt? Uiteindelijk gaan we toch allemaal, waarom zouden we dan de dood die het meest onvoorspelbaar is, in eigen hand nemen. Zodat niets meer onvoorspelbaar is. Dat we zelf kunnen beslissen voor wie we sterven of voor wie we niet willen sterven. Ik denk dat Romeo dat begrepen had en hij Julia daarmee heeft laten zien hoeveel hij van haar hield.' Dahlia slikte en knikte. Wat was hij toch lief. Maar helaas konden ze niet samen zijn. Ook rilde ze van die woorden. 'Ben jij ook zo bang?' Om de een of andere manier wist Dahlia wat hij bedoelde. Ze liet een hand door zijn haren gaan. "Ja" Fluisterde ze. Waarna ze zich van hem los maakte en hem aan keek.

-flut-

Percy voelde hoe Dahlia zachtjes rilde terwijl hij die woorden uitsprak over Romeo. Misschien waren het niet de juiste woorden, of dacht Dahlia dat hij misschien elk moment zelfmoord ging plegen. Hij zou dat niet doen, in elk geval niet als Dahlia nog leefde. Als zij misschien dood zou zijn, zou hij het overwegen. Maar niet nu. Hij streek met zijn vingers door het haar van Dahlia en glimlachte naar haar toen ze zich losaakte uit zijn omhelzing. Misschien had hij haar niet zo moeten omhelzen. Misschien vond ze dat wel helemaal niet prettig. Hij wist het niet en hij vond het moeilijk in te schatten na alles wat er gebeurd is. Hij wist niet of Dahlia misschien afstand wilde nemen of dat ze dat niet wilde, of ze juist helemaal geen afstand wilde nemen. Hij durfde het ook niet zo goed te vragen bang dat ze misschien boos of verdrietig zou worden. Ook al moest hij wel de moed vinden om te vragen, ze had zelf ook toe gegeven dat ze bang was. Hij keek haar aan en beet zachtjes op zijn onderlip. Zou hij het druven vragen? Normaal had hij daar toch ook geen moeite mee, wist hij toch ook altijd wat hij aan Dahlia moest vragen of wat hij tegen haar moest zeggen. Waarom maakte hij het dan nu zo moeilijk voorzich zelf? Hij beet op zijn onderlip terwijl hij Dahlia aan bleef kijken. Hij slikte zachtjes liet zijn onderlip met rust en keek daarna naar de grond. Hij raapte al zijn moed bij elkaar en keek haar daarna weer aan.

'Hoe...Hoe wil je, zeg maar ons. Wij hoe?' Percy wist niet hoe hij het moest zeggen. Hij beet op zijn onderlip en keek weer naar de grond. 'Wil je meer afstand nemen?' Vroeg Percy uiteindelijk terwijl hij naar de grond bleef kijken. Het was misschien beetje een botte vraag, maar het was de vraag zoals hij hem widle stellen aan Dahlia. Hij wilde weten wat zij wilde en hoe zij hier naar keek. Misschien wilde ze wel niks meer met hem te maken hebben, ook al geloofde hij dat niet want dan had ze dat wel meteen gezegd. Maar misschien wilde ze wel een beetje meer afstan hebben tussen hem en haar. Maar dat wilde hij niet, hij wilde gewoon bevriend blijven met Dahlia zoals het altijd was. waarschijnlijk was dat te veel gevraagd aan Dahlia en kon hij dat ook wel begrijpen. Hij pkate de hand vast van Dahlia en glimlachte lichtjes.
'Ik snap als je afstand wilt nemen, ik zou het alleen wel jammer vinden.' Fluisterde hij zachtjes en keek daarna weer naar Dahlia.

-Ik hoop dat je er iest mee kan-

Ze voelde zijn vingers door haar haren heen gaan. Ze wist dat dit alles voor bij was. Het was beter. Maar ze kon het hem niet zeggen. Ze kon het gewoon niet. Dahlia beet op haar lip om de tranen binnen te houden. Ze wou weg hier. Weg uit dit rot kliniek. Kon ze vluchten? Nee dat kon ze niet. Dat kon ze verdomme niet. Waarom was alles zo fucked up. Waarom moest alles zo eindigen. 'Hoe...Hoe wil je, zeg maar ons. Wij hoe?' Dahlia slikte en keek weg. 'Wil je meer afstand nemen?' Ze haalde voorzichtig adem. Bang voor iets. Maar wat wist ze niet. Ze wist het verdomme niet. Dahlia keek in zijn ogen. Zijn prachtige ogen die haar geholpen had met alles. Daarna keek ze naar de hand die de hare vast had.
Ik snap als je afstand wilt nemen, ik zou het alleen wel jammer vinden. Ze dacht naar. Hoe moest ze dit zeggen. Hoe moest ze zeggen dat ze niet meer kon. Hoe moest ze zeggen dat elke aanraking elke blik haar brak. Hoe moest ze dit verdomme uit leggen. Dahlia trok haar hand terug en keek weg.

"Percy ik" Sprak ze zachtjes. Waarna ze hem aan keek. In haar ogen stonden tranen. Tranen van verdriet. "ik kan het niet Percy. Ik kan niet aanzien hoe jij samen met Fanta bent." Dahlia beet op haar lip om niet in huilen uit te barsten. Ze moest zich in houden. Ze moest zich groot houden. Dahlia stond op en legde haar hand op haar ketting. "Misschien is het beter als we afstand nemen."Fluisterde ze. "En daarmee bedoel ik helemaal geen contact meer" Dahlia boog naar voren en drukte voor de laatste keer een kus op zijn voorhoofd. "Ik hou van je Percy" Fluisterde ze. Daarna draaide ze zich om en rende weg. Ze had niet in de gatten dat de ketting van haar hals gleed en op de grond viel. "Waarom moet liefde altijd zo eindigen" Fluisterde ze.

"ik kan het niet Percy. Ik kan niet aanzien hoe jij samen met Fanta bent." Percy keek naar Dahlia, wat bedoelde ze daar mee. Hij wist heel goed wat ze daar mee bedoelde, wilde ze echt. Nee toch? Hij keek in haar ogen en zag dat ze waterig waren van de tranen. Hoe hard ze op haar onderlip beet om niet te hoeven huilen deed hem nog meer pijn. Hij voelde zich schuldig hoe kon hij zo stom zijn geweest om zijn gevoelens een keer te laten gaan. Om een keer geen zorgen te maken over zijn gevoelens. Hij wist meteen waarom hij zijn gevoelens altijd opsloot. Om dit soort dingen te kunnen verkomen. Hij beet op zijn onderlip en voelde zijn eigen ogen ook prikken met tranen. Hij wilde niet dat Dahlia nu weg zou gaan. Hij hield van haar, hoe kon hij dit soort dingen dan ook bedenken. HIj was ook zo'n sukkel gewoon.
'Niet huilen, kleintje.' Fluisterde hij zachtjes terwijl het huilen hem ook nader stond dan het lachen. Hij durfde Dahlia niet aan te raken, bang dat hij haar meer pijn zou doen. "En daarmee bedoel ik helemaal geen contact meer" Percy voelde een steek door zijn borstkast glijden, hij voelde de lippen van Dahlia tegen zijn voorhoofd en daarna renden ze weg met de woorden dat ze van hem hield. Hij wilde haar tegen houden en haar in zijn armen sluiten. Zorgen dat ze nooit meer bij hem vandaan kon. Maar hij kon het niet. Hij kon niet opstaan en Dahlia achter na rennen. Haar in zijn armen sluiten om haar daarna nooit meer te laten gaan. Hij voelde zijn eiigen tranen over zij wangen glijden. Hij beet op zijn onderlip en liet zijn tranen gewoon de vrije loop gaan. Hij wilde naar Dahlia schreeuwen en zeggen dat hij ook van haar hield, maar hij kon het niet. Ze wilde hem niet meer zien, niet meer spreken en waarschijnlijk ook niet meer aan hem denken. Hij veegde ruw zijn tranen weg en wilde opstaan, hij wilde niet meer hier zijn. Als hij niet meer met Dahlia kon spreken dan had hij geen enkele rede om hier te blijven. Dan had hij geen enkele reden om te blijven leven.

Hij stond op en wilde zich omdraaien. Maar iets hield hem tegen en dat iets glinsterde in de zon op de grond. Hij ging door zijn knieeen en raapte de ketting op die op de grond lag. Het was open gevallen in het gras. Voorzicht raapte hij het op en bekeek de foto's die binnen in zaten. De eerste was van een meisje die zwart haar had en opvallende blauwe ogen. Hij leek het meisje wel ergens van te herkennen maar wist niet waar van. De tweede foto in de hanger was een jongen. Een jongen met bruin haar en zee blauwe ogen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip toen hij door had, dat hij naar zichzelf zat te staren. Waarschijnlijk was het meisje op de andere foto Melissa dan. Hij beet nog harder op zijn onerlip toen hij naar de hanger keek waar de foto's in zaten. Het was de hanger van Dahlia. Ze droeg die altijd om haar nek, hij heeft er nooit in gekeken ook omdat Dahia dat niet wilde en nu begreep hij wel waarom ze dat niet wilde. Hij veegde nog een paar tranen weg die over zijn wang gleden en sloot de hanger in zijn hand. Hij stond op en stak de hanger in zijn zak. Als Dahlia geen contact meer met hem wilde zou hij de hanger wel bewaren totdat ze weer tegen hem sprak. Nee dat kon hij niet maken dat was chantage, hij wist hoe gek Dahlia kon worden als de ketting kwijt was. Misschien begreep hij ook nu beter waarom Dahlia zoveel van hem hield. En hij ook zoveel van haar hield. Dat kon je geen vriendschap noemen, maar hij was ook verliefd op Fanta. Hij snapte er niks meer van. Hij begreep het totaal niet. Hij wilde niks meer met zijn eigen gevoelens te maken hebben. Hij sloeg kwaad tegen het houte schuurtje dat bij de boerderij stond. Hij voelde hoe het vlees van zijn knokkels schuurde en hij voelde hoe het warme bloed opwelde uit de kleine wondjes. Hij voelde nog meer tranen langs zijn wangen naar beneden druipen. Uiteindelijk leunde hij met zijn rug tegen de schuur en zakte naar beneden. Hij trok zijn knieeen op en steunde met zijn ellebogen er tegen. Hij haalde de hanger uit zijn zak en bekeek die van de buiten kant. Zoals hij altijd had gedaan. Het was een stukje van Dahlia een stukje dat hem steun gaf. Hij kon er nog geen einde aan maken, hij moest eerst dit terug zien te geven aan Dahlia. Hoe langer hij het uitstelde hoe langer hij Dahlia de tijd gaf om na te denken, hoe langer hij de tijd had om over zijn gevoelens na te denken en over zijn dood. Hij durfde er zelf geen einde aan te maken daarom stelde hij het uit. Hij keek naar de hanger en voelde hoe de laatste tranen over zijn wangen gleden.