The pain of the past still holds in me..

Het kleine mesje dat ze had mee gesmokkeld in haar sok sneed door de lichte huid van haar pols. Tranen welde op in het gezicht van het jonge witharige meisje terwijl ze zich door haar knieen liet zakken. Langzaam drukte ze iets harder op en het bloed stroomde meer en meer omhoog. Hoe dieper het mes zakte.. Hoe pijnlijker de herrinering in haar boven kwam, die rit naar dit vreselijke oord, de laatste blikken van haar ouders, ze hadden gezegd dat ze gen andere keus hadden.. Ze hadden haar gewoon verraadden! Nog harder duwde ze het mesje in haar huid.. Over een maand zou het ook gewoon Een litteken zijn, net zoals diE anderen op haar armen en benen.. Gewoon eentje er bij en niemand zou het opvallen, niemand die hier om haar gaf.. Niemand die hier ooit om haar zou geven.. Ze was alleen.. Zodra ze het mesje uit haar huid haalde en afveegde hoorde ze voetstappen, het kon toch niet?! Verschrikt kwam Delaney overeind met het mesje stevig in haar hand gedrukt en van haar arm kleine spoortjes bloed die op de grond druppelde, met angstige ogen staarde ze naar waar het geluid vandaan was gekomen. Ze zou problemen krijgen, dat was zeker!

Inkomertje xD
Who wants?

Met zachte voetstappen slenterde Illuna richting de fontein, het was zo ongeveer de enige plek die ze wist zijn in dit doolhof. Steentjes knisperde zacht onder het gewicht van haar voetstappen als ze het pad afwandelde. Ongeveer een week was ze hier nu, en nog steeds was het elke dag een pijn om opgesloten te zitten. Een van de eerste dagen had ze de rozentuin met de fontein gevonden, het was de enige plek waar ze rust had gevonden in die opgefokte week. het gespetter van water kondigde aan dat ze er bijna was en toen ze de hoek van de rozentuin omsloeg zag ze dat er al iemand was. Voor haar stond een meisje met even wit haar als het hare met een klein mesje stevig in haar hand gedrukt , en wanneer Illuna naar haar arm keek zag ze zacht sporen bloed naar beneden druppelen. ~Dit is je kans, ze heeft een mes en staat al te bloeden je kan het zelfs op zelfmoord laten lijken~ zei de stem in haar hoofd die er al die tijd al was geweest, maar Illuna schudde de de gadachte van zich af en nam snel een witte zakdoek en stapte naar het meisje toe. Nog steeds zonder iets te zeggen begon ze zacht het bloed weg te deppen. "Je zou dat niet moeten doen snijden, het lost niets op" zij ze zacht een keek het meisje voor haar aan waarna ze zich neerzette op de rand van de fontein.

Het meisje schudd haar hoofd en nam snel een witte zakdoek en stapte naar Delaney toe. Nog steeds zonder iets te zeggen begon ze zacht het bloed weg te deppen. "Je zou dat niet moeten doen snijden, het lost niets op" zij ze zacht een keek Delaney aan voor haar aan waarna ze zich neerzette op de rand van de fontein. Delaney zuchtte en keek het meisje aan. Ze had haar naam wel gehoord.. Iluna als ze het goed had.. Net een week was ze hier als Del het goed had.. Ze had haar kamer nog niet toegewezen gekregen.. Delly zuchtte even terwijl ze de laatste strepen wegveegde en haar arm in de fontein liet zakken om hem schoon te spoelen. Het water prikte en pijnlijk geiriteerd trok ze haar hand weer terug. Het mesje dat nog stevig in haar handpalm lag liet ze los en met een kleine plof lande het ijzerwaar in het hoge gras. Delaney sloot haar ogen en begroef haar gezicht in haar handen. "Het heeft toch geen zin.. Hoe lang dan ook.. Geleden.. Ik kan er niet mee omgaan.. Misschien moet mijn leven toch maar echt eindigen.. Misschien vind ik dan pas rust.." Fluisterde ze zachtjes langzaam hief ze haar hoofd en ja hoor.. In het gras zat en klein tienjarig jongetje te spelen met een sprietje.. Niks angstaanjagends, tot de jongen zijn hoofd met een ruk op trok.. Rood bloed stroomde over zijn wangetjes terwijl hij haar met lege ogen aankeek.. Het was haar schuld zij zij zij! Die ogen wouden haar dood! Delaney gilde even en liet haar hoofd weer in haar handen vallen, het jongetje verdweeen zodra Del's schouders begonnen te schokken van het huilen. Waarom?? Waarom beoordeelde haar broertje haar zo? Waarom kon z niet gewoon dood!

Illuna bleef naar het meisje kijken terwijl die haar nog steeds bebloede polsen begon schoon te wassen in de fontein, het scharlaken rode bloed vormde mooie rode kringen in het zacht bewegende water. Illuna keek hoe het meisje haar hoofd in haar handen liet vallen, "Het heeft toch geen zin.. Hoe lang dan ook.. Geleden.. Ik kan er niet mee omgaan.. Misschien moet mijn leven toch maar echt eindigen.. Misschien vind ik dan pas rust.." Fluisterde ze zacht. Even dacht Illuna dat ze alweer gekalmeerd was. Maar wanneer het meisje haar hoofd terug optilde was de blik in haar ogen vol van paniek en afschuw, haar schouders begonnen te schokken en een hysterisch gehuil vulde de lucht rondom hen en vermengde zich met het eerst ro rustgevende geluid van de fontein. ~Ze wil zelfs dood maak het dan af voor haar! ~ zie de stem in Illuna's hoofd maar weer duwde ze het weg, ze had meer dan meeleven met dit meisje, ze wist zelf hoe het was om dingen te zien die er niet zijn. Rustig liet ze zich op haar knienen neerzakken voor het meisje en sloeg haar armen om haar heen, "Alles wat hierbuiten is gebeurd betekend niets meer, wij zijn hier allemaal voor een nieuw begin" fluisterde ze sussend in haar oren. Dat waren ook de woorden die ze tegen haar hadden gezegd toen ze hier binnen werd gebracht. Een nieuw begin... dat was misschien wat ze hier allemaal nodig hadden.