The pain inside of me is taking over everything.

Met rustige passen liep Cayne het erf van de miniboerderij op hij nam de tijd om even rustig rond te kijken, hier en daar liepen wat kippen te tokken, want ja, dat deden kippen nou eenmaal. Een paar geiten stonden in een hok en er stond een klein-mini-paardje, togg? Het was geen hond, right? En ook geen varken ofzo, nee het was een paard of was het toch een pony? Pfff, het kon allemaal. Met een scheef grijnsje liep Cayne de kant van het beest op, rustig kwam hij dichterbij –zijn hand alvast uitstekend- en uiteindelijk was hij binnen aai-afstand. Beesten waren niet nieuw voor hem, hoewel ze er op Halifax Canadian geen boerderij of iets dergelijks hadden, stonden er in dat dorp wel enkele geiten en schapen, en zelfs wat paarden. Hij wist ook wel hoe hij met ze om moest gaan, en het was goed voor hem om rustig te worden, want ja, het meest van de tijd was hij zich toch wel aan het opwinden. Maar nu niet, nee, nu leek alles vergeten te zijn. Dat hij hier in Disturbia zat, dat hij dus blijkbaar een gek was. En dat hij hier niet hoorde, misschien moest hij toch maar vaker deze beesten bezoeken, misschien dat dat zou helpen, dat iedereen door kreeg dat hij hier zo snel mogelijk weg moest. Dat hij hier niet hoorde, nee, hij hoorde hier niet. “Those fucker’s, right?” Fluisterde hij in het oor van de shetlander terwijl hij hem of haar rustig door zijn manen kroelde. Veel had hij nog niet van Distrurbia gezien, zijn slaapkamer –waar hij de spiegel ontweek- de eetzaal natuurlijk en in de keuken, want hij had een mes nodig gehad, zonder zou hij zich onveilig voelen. Zonder was hij kaal, voordat hij werd afgevoerd –een paar dagen geleden- hadden ze zijn meeste bezittingen afgenomen. Daarna, toen ze binnen de muren van de kliniek waren hadden ze de rest afgenomen, hoewel hij zijn Ipod al terug had, samen met zijn WeSC. Maar zijn mes, ja, het zou dom zijn om die terug te geven. Maar toch was hij er in geslaagd er een te jatten uit de keuken, hij was goed in “onzichtbaar” zijn, gelukkig, want ja, gewoon.
Het drong tot Cayne door dat hij daarnet tegen een paard had gepraat, vreemd, misschien heeeeeel misschien was hij daarom wel gek. Bij die gedachte schoot er een ingehouden lach uit zijn mond. Maar eigenlijk was het helemaal niet grappig, want dat beest kon natuurlijk helemaal niks terug zeggen. “Aan jou heb ik ook niks hè.” Even keek Cayne het beest in zijn ogen, hij iets wat hij niet kon plaatsen, alsof het beest hem begreep. Tja, Cayne wist natuurlijk niet wat de pony allemaal had mee gemaakt hier in deze kliniek. Misschien waren er wel van die gekken die de pony hadden proberen te eten ofzo, je wist maar nooit hier. Cayne’s ogen keken rond in het hok, hij spotte een voederbak en liep er naartoe, hij paste wel op dat hij niet in de blubber ging staan ofzo, want hij wilde niet dat zijn zeldzame DC’s naar de knoppen gingen. Met een zucht belande zijn kont uiteindelijk op de bak. Hij dacht terug aan Wood, de jongen die hij bij binnenkomst had ontmoet, Wood was best oké. Beter dan de meeste hier, Cayne keek ook uit naar de volgende keer dat hij de jongen tegen kwam, ergens leken ze op elkaar. Maar zo goed kende hij Wood nog niet, niemand hier eigenlijk. Maar dat maakte hem ook niet zo veel uit, hier zaten toch alleen maar gekken, togg? “Sure Thing Bro.” Lachte hij naar de shetlander. Snel zette hij zijn WeSC op zijn kop en draaide hij de volume knop van zijn Ipod zo hoog mogelijk, kom maar op met die Wasted’z.
[Autumn]

Autumn keek om zich heen, het was raar om in een kinderboerderij te lopen. Als ze nu met haar vriendinnen was geweest, dan hadden ze lol gehad, maar dit keertje liep ze alleen. Haar blonde haar zweefde losjes langs haar smalle gezicht. Toen ze op het terrein was, gleden haar ogen vrijwel gelijk naar de kippen. Haar ogen glinsterden, en ze wachtte op haar hurken, tot de kippen iets meer spannendere dingen deden. Uit haar jaszak haalde ze kruimels van haar brood, en die strooide ze om haar heen. Als een gek renden de kippen naar het verkruimelde hoopje, en snel pikten ze de kleine stukjes brood van elkaar af. Het zag er zo grappig, en schattig uit. Echt raar, maar Autumn hoopte stiekem dat ze in haar vorige leven een kip was. Even lachtte het meisje in zichzelf, maar daarna stond ze alweer op. Ze zou geen uren bij de pikkende beestjes blijven zitten. Dus schuifelde ze maar naar de pony toe. Daar stond een interessante jongen bij. De leeftijd was moeilijk te raden, rond de 17, 18 jaar. Hij had een koptelefoon op zijn hoofd, en luisterde naar harde muziek. Het was duidelijk te horen. Autumn hield meer van rustige liedjes, heerlijke zeiknummers. Maar dat deed er niet toe. Ze keek de pony aan, maar knuffelde of klopte hem niet. Eigenlijk had ze niet zulke goede ervaringen met paarden, en niet met zoveel dieren. Dat kleffe, dat was niet echt haar ding. Handjes vasthouden, jakkes. Dus.. een dier knuffelen was ook niet echt fijn. Snel keek ze op haar horloge. Hoe lang had ze nog de tijd? Nou ja. Het maakte ook niet uit, ze kwam altijd te laat. 'Uh.. Hallo?' en ze zwaaide voor het gezicht van de jongen. Daarna keek het meisje snel weer weg, en plukte wat aan haar lichte haar. Haar blauwe ogen vielen nooit echt op, iedereen hier had van die coole looks, maar Autumn was saai. Geen bijzonderheden, en ze had gewoon saaie kleren. Moest ze raar worden? Gekker dan ze al was. Maarja. Nog even snel keek ze op haar iPhone, en merkte dat ze nog maar een kwartiertje had. Die jongen moest maar even opschieten, anders zou zij gewoon wegvluchten, naar de badkamer.

oeeh, nice postsheet. (:

In zijn gedachte’s verzonken sloot Cayne zijn ogen, om aan alle mooie dingen van het leven te denken, dat had hij geleerd van een van zijn psychologen, want ja, hij was een tijdje depressief geweest. Gelukkig was die tijd over, hij bedacht zich dat hij ook lol kon maken in het leven, en niet alles om gamen draaide, na zijn 16de verjaardag was hij steeds meer met het uitgaansleven bezig, hij kreeg vrienden, hij skipte steeds meer lessen op Holifax Canadian, die vreselijke kostschool achtig iets-ding. Hij had met meer dan 7 meisjes tegelijk, en dan af en toe waren het er 6 of minder omdat het dan allemaal niet meer klopte, waardoor ze erachter kwamen dat hij een grote player was. Zijn autisme werd steeds verder de kop in gedrukt. Je zou kunnen zeggen dat hij er niet eens meer symptomen van vertoonde. Alleen zijn agressie was nog een groot probleem eigenlijk, hoewel, hij schoot niet zomaar uit zijn slof. Meestal had hij er wel een goede reden voor, een of andere debiel die hem dan uitschold wanneer hij zijn meisje zat te zoenen, eikels, hij mocht toch ook wel lol maken. Toch vroeg Cayne zich af of andere jongens die zomaar een gevecht aangingen ook in zo’n kliniek als deze belande, hij gokte van niet. Het lag vast aan de directrice van Holifax Canadian. Dat moes’t het zijn, maar zo slecht was het hier nou ook weer niet, hoewel die bewakers vreselijk irritant waren, en er niet echt veel meisjes te scoren vielen, tot nu toe dan. Maar verder was alles oké hier, ja hij miste zijn vrienden, en zijn vrijheid. En wat moesten bekenden van hem wel niet denken, of zaten ze allemaal in het complot? Het kon allemaal hier.
Het verbaasde hem dat zijn hardstyle lijst op zijn Ipod nu al af was, ging de tijd dan zo snel? Want ondertussen klonk er Hollywood Undead door zijn headphone, vreemd, dat was nog van zijn depressie tijd, de tijd waar ie allang voorbij was dus. Toch rapte hij de lyrics zachtjes mee, hij kon het zo terug vinden, hij had dit nummer duizenden keren geluisterd, en de tekst sprak hem wel aan.

I just can't escape
it's like you're here with me now
but the words you say
they always seem to fade out
since you been away
I'm just a face in the crowd
someday, someday
I know you're coming back

Kwam hij maar terug, terug naar waar hij vandaan kwam, voordat zijn ouder’s waren verdwenen. Maar dat zou nooit gebeuren, diep van binnen voelde hij dat hij hier de rest van zijn leven moest blijven. Tenzij… Nee, nooit.

down in the dirt
with your blood on my hands
I blacked out
but now I do understand
that you were too good
for this world so you left it
everything turned red
and then you made an exit
I don't even know
if it was your time
but like all good things
that pass you by
its like a lost soul
in the time of need
it made me grow up fast
and put some blood on my knees
and you don't even know
what's beyond you
thinking you could never die
like you're bullet proof
so I guess you had to leave
you were born with wings
but you were never happy
til the angels sing.

Hij hield van deze tekst, gewoonweg omdat het allemaal zo begrijpelijk was, toch staakte hij zijn fluister-rap-dinges, omdat hij ergens verweg aanvoelde dat er iemand binnen zicht was. Vlug opende hij zijn ogen, en ja hoor, iemand zat gewoon een hand voor zijn smoel te zwaaien. Fijn, het was ook nog eens een meisje.
“Eh… Sorry, haha, die lyrics en stuff, weetjewel.” Verontschuldigde hij zich. Hij kuchte even. “Hoe’st met het leven?” Vroeg hij vervolgens, tja, niemand zat hier zonder reden, right? Snel bekeek hij haar, het was maar een fractie van een seconde, maar hij merkte gelijk al op dat ze beeldschoon was, en mager.

“Hoe’st met het leven?” vroeg hij op een rare toon. Wat een domme vraag. Dat ging hem helemaal niets aan. Ze keek hem niet aan. Haar hoofd draaide namelijk de andere kant op. Zonder antwoord liep ze weg. Waar sloeg dat op? Ze was toch altijd te laat. Snel pakte ze haar jas op, en liep naar de uitgang. Even wachtte ze, want de blauwe lucht en de felle zon hield haar tegen. Een klein briesje belandde in haar gezicht, en het voelde als een opkikker. Snel ging Autumn op het gras liggen, en keek naar de wolken. Daarna sloten haar ogen, en dacht ze aan iets anders. Ze werd er chagrijnig van, dat ze niet mocht eten. Maarja, wie mooi wilde zijn, moest chago worden. Snel ging ze rechtop zitten, en staarde ze zich voor haar uit. Waar sloeg alles eigenlijk op? Na een snelle draai, zag ze de jongen niet meer staan. Hoe heette hij eigenlijk? Nouja, boeiend. En met een snelle actie, trok ze haar jas aan, en rende ze weg. Autumn was klaar met die stomme mini-boerderij.

[Autumn is weg.]

» Taking over me.
» The pain of the past still holds in me..
» Beat me up inside my head [Open]
» I feel lost inside this melody It's like a fantasy, except this is called reality.